เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
1/แรงกระตุ้นย้อนกลับ I
วันที่หนึ่ง / 21 ตุลาคม (วันพฤหัสบดี)
-----ฤดูใบไม้ร่วง
ความรู้สึกของฤดูร้อนได้หายไปแล้วในวันนี้, ในวันพฤหัส ซึ่งเป็นครึ่งทางของเดือนตุลาคมนี้เอง
วันนี้เป็นวันที่ผม, โทวโนะ ชิกิ, ได้กลับไปยังบ้าน มันเป็นเวลาแปดปีแล้วนับตั้งแต่ผมจากบ้านมา
ความรู้สึกของฤดูร้อนได้หายไปแล้วในวันนี้, ในวันพฤหัส ซึ่งเป็นครึ่งทางของเดือนตุลาคมนี้เอง
วันนี้เป็นวันที่ผม, โทวโนะ ชิกิ, ได้กลับไปยังบ้าน มันเป็นเวลาแปดปีแล้วนับตั้งแต่ผมจากบ้านมา
"ชิกิ, เร็วๆหน่อย เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ"
ผมได้ยินเสียงคุณเคย์โกะดังมาจากทางห้องครัว
"โอเค ผมกำลังออกไปแล้ว ~!" ผมตอบกลับไป
"โอเค ผมกำลังออกไปแล้ว ~!" ผมตอบกลับไป
ผมเอามือมาประกบกัน
ในห้องที่เคยเป็นห้องของผมที่บ้านอาริมะจนถึงเมื่อซักครู่
"ผมกำลังจะไปแล้ว ขอบคุณนะครับที่ให้ผมอยู่ที่นี่ตลอดแปดปีที่ผ่านมา"
'แปะ แปะ' ผมประกบมือเข้าด้วยกันในท่าสวดมนต์
จากนั้นได้หยิบกระเป๋าใบเดียวของผม เดินออกไปจากห้องที่คุ้นตา
ผมเดินผ่านประตูหน้าบ้าน, แล้วหันกลับไปมองมัน
"ชิกิ"
คุณเคย์โกะ, ผู้ที่ออกมาส่งผม
เรียกชื่อผมแบบเศร้าๆ
"แล้วเจอกันใหม่ครับ
ดูแลตัวเองด้วยนะคุณแม่"
มันดูแปลกๆ ที่จะพูดออกไป
แต่ผมจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว
ไม่มีทางที่ผมจะได้ผ่านประตูนี้ในฐานะสมาชิกครอบครัวอาริมะอีกแล้ว
"ขอบคุณครับที่ดูแลผมมา ฝากสวัสดีคุณพ่อด้วยนะครับ"
คุณเคย์โกะพยักหน้าแบบง่ายๆ
คุณเคย์โกะพยักหน้าแบบง่ายๆ
แปดปี---ดวงตาของบุคคลที่เคยเป็นแม่ของผมดูเศร้าๆ
ผมไม่เคยคิดว่าผมจะเห็นเธออยู่ในสภาพนี้มาก่อนเลย
"แม่ว่าลูกต้องลำบากแน่นอนที่บ้านโทวโนะ
ดูแลตัวเองด้วยนะ ลูกร่างกายอ่อนแอ อย่าฝืนเกินไปล่ะ"
"ผมไม่เป็นไรหรอก ผ่านไปตั้งแปดปีแล้ว ตอนนี้ผมมีสุขภาพดีเหมือนทุกคนแล้วล่ะ
ผมแข็งแรงกว่าที่แม่เห็นนะ"
"แม่ก็คิดว่าลูกพูดถูก แต่... ตระกูลโทวโนะแตกต่างจากทุกๆคน แม่กำลังกังวลว่าพวกนั้นอาจเกินไปสำหรับลูก"
ผมรู้ดีว่าคุณเคย์โกะหมายถึงอะไร
"ผมไม่เป็นไรหรอก ผ่านไปตั้งแปดปีแล้ว ตอนนี้ผม
"แม่ก็คิดว่าลูกพูดถูก แต่... ตระกูลโทวโนะแตกต่างจากทุกๆคน แม่กำลังกังวลว่าพวกนั้นอาจเกินไปสำหรับลูก"
ผมรู้ดีว่าคุณเคย์โกะหมายถึงอะไร
จากวันนี้ไปบ้านของผมจะเป็นคฤหาสน์ มันเป็นสิ่งที่ไม่ธรรมดาสำหรับวันนี้และยุคนี้
ไม่ใช่แค่ตัวบ้านเท่านั้นที่น่าประหลาดใจ แต่ตัวครอบครัวเองก็ได้รับการเคารพจากรอบข้างเช่นกัน ได้ยินว่าพวกเขาเป็นหุ้นส่วนสำคัญของบริษัทใหญ่หลายบริษัท
เหนือสิ่งอื่นใด มันเป็นบ้านที่แท้จริงของผม บ้านอาริมะแค่เลี้ยงดูผมเท่านั้น
"แต่ มันเป็นสิ่งที่ได้ถูกตกลงไว้แล้ว"
ใช่, มันคือสิ่งที่ถูกได้ถูกตกลงไว้แล้ว
ใช่, มันคือสิ่งที่ถูกได้ถูกตกลงไว้แล้ว
"ดีแล้วล่ะ , ผมจะออกเดินทางแล้ว ขอบคุณครับที่ดูแลผมมา"
ผมพูดคำพวกนี้ซ้ำเป็นครั้งสุดท้าย และหันหลังให้กับครอบครัวที่ผมได้เติบโตมาตลอดแปดปีที่ผ่านมา
….. *เฮ้อ*
ผมออกจากบ้านอาริมะและเริ่มเดินไปโรงเรียนทั้งที่ยังหนักใจอยู่นิดๆ
---แปดปีก่อน
ผมหายจากอาการบาดเจ็บสาหัสขนาดที่คนธรรมดาน่าจะตายไปแล้ว
ผมหายจากอาการบาดเจ็บสาหัสขนาดที่คนธรรมดาน่าจะตายไปแล้ว
หลังจากนั้นผมได้ถูกฝากไว้ครอบครัวอาริมะ
ตระกูลสาขาของตระกูลโทวโนะ
ผมได้อยู่กับพ่อแม่จริงๆของผมที่บ้านโทวโนะจนอายุเก้าขวบ,
ผมได้อยู่กับพ่อแม่จริงๆของผมที่บ้านโทวโนะจนอายุเก้าขวบ,
หลังจากนั้นผมได้ไปอยู่กับครอบครัวอาริมะเป็นเวลาแปดปีจนถึงปัจจุบัน,
ตอนนี้ผมอยู่ ม.ปลายปีสอง
ผมได้ใช้ชีวิตธรรมดาในฐานะลูกเลี้ยง
นับจากวันที่ผมได้พบเจอกับอาจารย์ --- วันที่อาจารย์พูดถึงก็ยังไม่เกิดขึ้น และแว่นตาของผมได้ซ่อน ‘เส้น’ ไว้จากสายตาผม ตราบเท่าที่ผมยังสวมมันอยู่
ชีวิตของ โทวโนะ ชิกิ คนนี้ก็เป็นชีวิตที่สงบสุขชีวิตหนึ่ง
มันเป็นชีวิตแบบเรื่อยๆ...
...... จนถึงไม่กี่วันก่อนหน้า
วันที่หัวหน้าตระกูลโทวโนะได้ฝากข้อความมาถึงผม
"กลับมายังคฤหาสน์โทวโนะ"
ตระกูลโทวโนะเป็นตระกูลที่.... จนถึงปัจจุบันได้หลบหน้าผมมาตลอด
*เฮ้อ*
ผมถอนหายใจอีกครั้ง
ถ้าจะให้พูดตรงๆ แม้แต่ก่อนเกิดอุบัติเหตุ
ผมก็ไม่เคยเข้ากันได้ดีกับตระกูลโทวโนะ
บางทีในฐานะเด็กคนหนึ่ง ผมไม่ชอบกฎระเบียบแบบแผนของตระกูลโทวโนะเลย
นั่นคงเป็นเหตุผลที่ผมไม่พูดอะไรเลยในตอนที่พ่อได้บอกกับผมว่าผมจะต้องย้ายไปอยู่ที่บ้านอาริมะ
ผมคิดว่ามันกลับดีด้วยซ้ำไป
ผมเข้ากันได้กันได้ดีกับพ่อเลี้ยงและแม่เลี้ยงของผม, คุณเคย์โกะและคุณฟุมิโอะ
พวกเขาเป็นเหมือนพ่อแม่จริงๆของผมเลย
ผมได้ใช้ชีวิตแบบธรรมดาในครอบครัวอาริมะ ได้รับความรักราวกับผมเป็นลูกจริงๆ อย่างที่ผมหวังจะเป็นตลอดมา ผมไม่เสียใจเลยที่ได้มาอาศัยอยู่ที่นี่
ผมได้ใช้ชีวิตแบบธรรมดาในครอบครัวอาริมะ ได้รับความรักราวกับผมเป็นลูกจริงๆ อย่างที่ผมหวังจะเป็นตลอดมา ผมไม่เสียใจเลยที่ได้มาอาศัยอยู่ที่นี่
ยกเว้นสิ่งเดียว
น้องสาวของผม ที่อายุน้อยกว่าผมเพียงปีเดียว ยังอยู่ที่บ้านโทวโนะ
"อากิฮะ... พี่คิดว่าเธอคงเกลียดพี่แล้ว"
มันคงเป็นธรรมดา
เธออาศัยอยู่ที่คฤหาสน์ด้วยตัวคนเดียว ภายใต้การกวดขันอย่างเข้มงวดตลอดเวลาของหัวหน้าตระกูล
ผมสามารถจินตนาการได้ง่ายๆ เลยว่าอากิฮะจะคิดกับผมยังไง, กับคนที่หนีเอาตัวรอดไปคนเดียว
ผมได้ถอนหายใจอีกครั้ง
มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้
อะไรมันจะเกิด มันก็ต้องเกิด
วันนี้หลังเลิกเรียน, ผมจะกลับไปยังบ้านที่แท้จริง พระเจ้าคงรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
"แต่ตอนนี้, ผมกำลังเจอกับปัญหาอื่น"
นาฬิกาข้อมือผมโชว์เวลาเจ็ดนาฬิกาสี่สิบห้านาที
วิชาโฮมรูมจะเริ่มในเวลาแปดโมงตรง และทุกคนที่ไม่ได้อยู่ในห้องเรียนในเวลาแปดโมงจะถือว่าสาย
ผมยึดกระเป๋าของผมไว้แน่น, และรีบวิ่งไปโรงเรียน
วิชาโฮมรูมจะเริ่มในเวลาแปดโมงตรง และทุกคนที่ไม่ได้อยู่ในห้องเรียนในเวลาแปดโมงจะถือว่าสาย
ผมยึดกระเป๋าของผมไว้แน่น, และรีบวิ่งไปโรงเรียน
*แฮ่ก*... *แฮ่ก*... *แฮ่ก*...
ในที่สุดผมก็มาถึงโรงเรียนได้ในเวลาไม่ถึงสิบนาที
ผมเข้ามาในโรงเรียนจากทางเข้าด้านหลัง , ทิ้งรอยเท้าขนาดที่สามารถเหลือร่องรอยให้ทหารพรานวิ่งมาหาผมได้ทันที่ถ้ามองเห็น
ผมค่อนข้างชอบบรรยากาศเงียบๆด้านหลังนี่เช่นกัน
ด้วยเหตุผลบางประการ, ทางเข้าด้านหลังของโรงเรียนไม่ได้รับความนิยมมากนัก
มีคนแค่สิบคนหรือราวๆนั้น ซึ่งนับรวมผมที่ได้ใช้มันบ่อยๆ แล้วด้วย
ด้วยเหตุผลบางประการ, ทางเข้าด้านหลังของโรงเรียนไม่ได้รับความนิยมมากนัก
มีคนแค่สิบคนหรือราวๆนั้น ซึ่งนับรวมผมที่ได้ใช้มันบ่อยๆ แล้วด้วย
มันเป็นสถานที่ ที่ปราศจากผู้คนตลอดทั้งวันเลยทีเดียว
แกร๊ง! แกร๊ง! ก๊อง!
เสียงเคาะเป็นจังหวังดังมาจากมุมหนึ่งของสนาม
".........."
มันคือเสียงอะไรกันนะ?
คาบโฮมรูมกำลังจะเริ่มในเวลาไม่ถึงสิบนาที
ผมไม่มีเวลาไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น , แต่ผมค่อนข้างอยากรู้เหมือนกัน
คาบโฮมรูมกำลังจะเริ่มในเวลาไม่ถึงสิบนาที
ผมไม่มีเวลาไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น , แต่ผมค่อนข้างอยากรู้เหมือนกัน
ในตอนนี้---
2. ..... ผมอยากรู้ , ดังนั้นผมจะไปดู
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น