Hapymaher
Wonderful Every Day
Keiko’s Chapter
[หน้า 1]
ตรงไหนคือความจริง
และตรงไหนคือความฝันกันนะ ?
------วันนี้เอง
ผมก็มาเยือนห้องนี้อีกเช่นเคย
หลังๆมานี้ เมื่อนอนหลับฝัน
ผม… ไม่สิ พวกผม จะมาเยือนห้องแห่งนี้ซึ่งตกแต่งประดับประดาด้วยสีดำกับสีแดง และมีของสำหรับงานเลี้ยงน้ำชาเตรียมไว้ให้พร้อมเสร็จสรรพ
ลำดับการมาถึงที่นี่นั้นไม่เกี่ยวข้องกับเวลาที่นอนหลับ
มีทั้งกรณีที่หลับทีหลังแต่ดันมาถึงก่อน แล้วก็กรณีที่หลับก่อนแต่วันนั้นกลับมาถึงห้องนี้เป็นคนสุดท้าย
“วันนี้……ชั้นคือที่สองงั้นเหรอ”
มีเสียงประตูปิดตามหลังมาดัง
ปัง !
พอผ่านประตูเข้ามาก็พบว่าที่นั่นมีคนมาอยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีค่ะ รุ่นพี่”
“อา นั่นสินะ
สวัสดี”
ที่อยู่ตรงนั้นคือฮิราซากะ
เคย์โกะผู้เป็นรุ่นน้องของผมและเป็นเพื่อนร่วมชั้นของซากิ
แม้จะไม่รู้ว่าอะไรเป็นเหตุ
แต่ฮิราซากะเองก็ถูกลากเข้ามาพัวพันกับความฝันนี่ แล้วก็เริ่มมาเยือนห้องแห่งนี้เช่นกัน
“หายากนะที่ฮิราซากะอยู่คนเดียว”
“นั่น
สินะคะ”
ห้องแห่งนี้ให้ความรู้สึกว่ามีเจ้าของห้อง… ไม่สิ ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่ก็ให้ความรู้สึกว่ามีอลิซนั่งแช่อยู่เป็นประจำ
ทุกๆครั้งที่ผมมาที่นี่เช่นนี้
ก็จะได้เห็นยัยนั่นกำลังฆ่าเวลาอย่างเกียจคร้านด้วยการกินสโคนอย่างตะกละตะกลามพร้อมๆกับดื่มชาฝรั่งไปด้วย
รูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้แย่เลยแท้ๆ
แต่พูดได้คำเดียวว่าเป็นเด็กผู้หญิงน่าเสียดาย
ทว่า
วันนี้กลับไม่เห็นอลิซคนนั้น มีเพียงฮิราซากะนั่งรออยู่เพียงลำพัง
“คนอื่นยังไม่มากันเหรอ
?”
“อื้อ ไม่เห็นเลยนะคะ”
หายากแฮะ
ขณะคิดเช่นนั้น ผมก็นั่งลงไปบนโซฟาที่ตัวเองนั่งประจำ แล้วเอื้อมมือไปหยิบน้ำชา
[หน้า 2]
ยังไงก็ไม่มีอะไรจะทำอยู่แล้ว
หรือต้องบอกว่า ในความฝันนี่การมีเรื่องให้ทำนั่นล่ะคือปัญหา
ถ้าไม่มีการผจญภัยประหลาดๆครั้งใหญ่หรือเรื่องยุ่งยากเกิดขึ้นล่ะก็
อย่างมากก็แค่ใช้เวลาไปอย่างเอื่อยเฉื่อยสบายๆ
“…………”
“มีอะไรเหรอ ฮิราซากะ”
ไม่ว่าคนอื่นจะอยู่ด้วยหรือไม่
ฮิราซากะก็มักจะอยู่เงียบๆคนเดียว แต่วันนี้อาจเป็นเพราะไม่มีใครอยู่เลย เธอจึงจับจ้องมาที่ผม
ปกติก็ไม่ใช่คนพูดเยอะอยู่แล้ว
แถมยังเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานด้วย เลยคาดเดาไม่ถูกว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ขณะที่จ้องมองซึ่งกันและกันเช่นนั้น
จู่ๆฮิราซากะก็เข้ามานั่งข้างๆ
“ฮิราซากะ ?”
“……ทำแบบนี้ไม่ได้เหรอคะ ?”
“เปล่า ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอก”
โซฟานั่งได้
2
ถึง 3 คน
ทีแรกมีผมใช้คนเดียว แต่ต่อมาซากิก็เริ่มเข้ามานั่งข้างๆบ่อยขึ้นแบบเดียวกับตอนที่มาที่ห้องของผม
ฮิราซากะเข้ามานั่งตรงตำแหน่งซึ่งกลายเป็นที่นั่งประจำของซากิไป
“……ฮิราซากะ ?”
“ไม่ได้เหรอคะ ?”
“เปล่า จะว่าไม่ได้หรือจะว่ายังไงดี”
ถ้าเกิดจู่ๆซากิมาเห็นเข้าจะคิดยังไงกันนะ
ผมกลัวจนสงบใจไม่อยู่แล้ว แต่ฮิราซากะก็ยังคงนั่งอยู่ข้างๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะใส่ใจกับเรื่องนั้นแต่อย่างใด
ไม่สิ
แทนที่จะเรียกว่านั่งข้างๆ ต้องบอกว่าเอนตัวเข้ามาซบผม แล้วก็กำลังแหงนมองขึ้นมาในสภาพที่ตัวแนบชิดติดกัน
นอกจากจะแนบชิดติดกันขนาดที่สัมผัสได้ถึง
“ความเพรียวบาง” ของเรือนร่างของฮิราซากะที่เอวบางร่างน้อยแล้ว
ยังถูกเธอแหงนมองขึ้นมาในระยะที่แทบจะรู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันและกันแบบนี้ ผมเลยทำอะไรไม่ถูก
“ไม่เห็นจะเป็นไรเลยไม่ใช่เหรอคะ คุณฮาสุโนะก็ทำแบบนี้ประจำด้วย”
“ซะ ซากิไม่ได้เข้ามาใกล้ขนาดนี้ซะหน่อยนี่ !?”
“อย่างนั้นเหรอคะ ?”
[หน้า 3]
ทันใดนั้นเอง ฮิราซากะก็ได้ใช้แขนของเธอโอบแขนของผมไว้
“ทะ ทำอะไรน่ะ
?”
“คือว่า อยากจะสัมผัสความอบอุ่นจากรุ่นพี่น่ะค่ะ
ไม่เห็นเป็นไรเลยไม่ใช่เหรอคะ”
“ฮิรา ซากะ ?”
มันแปลกๆยังไงไม่รู้… ไม่สิ พวกรูปร่างหน้าตาหรือบรรยากาศก็เหมือนกับฮิราซากะที่ผ่านมาทุกประการ------ต้องบอกว่ายังไงก็มองได้แค่ว่าเป็นเจ้าตัวด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้น
การที่ฮิราซากะมาพูดอะไรแบบนี้เนี่ยมันแปลก
อะไรกัน
กำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“……เพราะที่ผ่านมามีคนอื่นอยู่ด้วย
เลยทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้น่ะค่ะ”
“จะ จะว่าไปก็ไม่เคยอยู่ด้วยกันสองต่อสอง……มาก่อน สินะ ?”
“อื้อ
เพราะแบบนั้นล่ะค่ะ------”
กล่าวเช่นนั้นแล้ว ฮิราซากะก็กดร่างผมให้ล้มนอนลง
โซฟามีด้านข้างกว้าง
ตัวผมซึ่งล้มลงไปนั้นอยู่ในท่าที่ศีรษะไปหนุนอยู่ตรงที่วางแขนและกำลังแหงนหน้ามองฮิราซากะ
“ทำอะไรน่ะ”
“ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ
ว่าอยากจะสัมผัสความอบอุ่นจากรุ่นพี่ จะให้ฉันได้สัมผัสไออุ่นสักหน่อยก็ไม่เห็นเป็นไรเลยไม่ใช่เหรอคะ”
ฮิราซากะขึ้นคร่อมร่างผมที่ล้มนอนลง
จากนั้นก็ค่อยๆขยับปลายนิ้วไปแตะเสื้อผ้าบริเวณอกของตัวเอง
“ฮะ เฮ้ย
จะทำอะไร !?”
“……การกระทำที่ทำให้สัมผัสถึงกันและกันได้ดีที่สุดเนี่ย
ก็มีอย่างเดียวไม่ใช่เหรอคะ”
ปลายนิ้วของเธอสัมผัสกับบริเวณอกและค่อยๆดึงเสื้อผ้าลงมา
แย่ล่ะ มีอะไรบางอย่างแปลกๆ
ทว่า แม้จะรู้แบบนั้น ตัวผมก็มิอาจละสายตาได้เลย
ผ้าที่ปกคลุมเนินอกน้อยๆค่อยๆถูกรูดลงไปเรื่อยๆ
จนเห็นบริเวณที่นูนออกมาเล็กน้อยนั้นเกือบหมด แล้วในตอนที่เกือบจะเห็นไปจนถึงส่วนยอดซึ่งก็คือบริเวณที่มีสีชมพูนั้นเอง------
ประตูทางเข้าก็ได้เปิดออกดัง
โครม !
“กลับมาแล้ว------------! หวา ซวยเป็นบ้าเล------?”
[หน้า 4]
ที่ผ่านประตูกลับเข้ามาคืออลิซ
ซึ่งนอกจากเนื้อตัวจะมอมแมมนิดหน่อยแล้ว ยังอยู่ในสภาพโทรม เสื้อผ้าขาดเป็นแห่งๆ
ไม่สิ ไม่ใช่แค่อลิซคนเดียว
ประธานชมรมกับซากิก็ตามเข้ามาด้วย แล้วพอเห็นผมกำลังถูกฮิราซากะขึ้นคร่อมอยู่ ทุกคนก็ตัวแข็งทื่อกัน
“อะ เอ๊ะ”
“เดี๋ยวก่อน
เรื่องนี้มีเหตุผลซับซ้อน------”
ไม่ได้ซับซ้อนหรืออะไรทั้งนั้นล่ะ
แต่เพราะมีความรู้สึกที่ว่าระหว่างที่กำลังสับสนอยู่ก็กลายเป็นแบบนี้ไปซะแล้วด้วย เลยเผลอพูดแก้ตัวแบบนั้นไป
ทว่า ไม่รู้ทำไม แต่สายตาของพวกเธอนั้นแทนที่จะเรียกว่ากำลังมองผมอย่างดูถูกเหยียดหยาม
กลับให้ความรู้สึกว่ากำลังตกใจจากใจจริงมากกว่า
แล้วในตอนที่สงสัยว่าทำไมกันนั้นเอง
“หา ? เอ๊ะ ทำไม------ตัวฉันถึงได้ไปอยู่ตรงนั้น”
ที่โผล่มาจากข้างหลังทุกคนซึ่งกำลังตกตะลึงกันอยู่นั้นก็คือ------ฮิราซากะซึ่งเป็นเจ้าตัวนั่นเอง
“เอ๋
ฮิราซากะ ?”
มีฮิราซากะสองคน------ผมกับทุกคนต่างพากันตกใจตัวแข็งทื่อ
ทว่า ในขณะนั้นเอง ฮิราซากะที่คร่อมอยู่บนตัวผมก็ได้เริ่มค่อยๆเอนกายลงเข้าแนบชิดอีกครั้ง
ฮิราซากะคนที่เพิ่งโผล่มาจึงได้รีบตรงดิ่งเข้ามากระชากพวกผมออกจากกันทันที
“ทำอะไรอยู่กันคะ
! พอได้แล้ว ปิดหน้าอกเดี๋ยวนี้เลย
!”
“ไม่เห็นจะเป็นไรเลยไม่ใช่เหรอคะ
รุ่นพี่ก็ดูมีความสุขดีด้วย------ถึงจะเป็นหน้าอกแบนๆแบบนี้ก็เถอะ”
“ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้นค่ะ……!”
ฮิราซากะที่อยู่มาตั้งแต่แรก
(จะขอเรียกเป็นการชั่วคราวว่า “ฮิราซากะผู้มาก่อน”) ถอยไปจากบนร่างผมด้วยท่าทางไม่เต็มใจเท่าไรนัก
แล้วฮิราซากะคนที่มาทีหลัง------ซึ่งคนนี้เหมือนจะเป็นตัวจริง ก็ได้จ้องเขม็งมาทางผมด้วยสีหน้าสุดบรรยาย ซึ่งไม่รู้ว่ากำลังโกรธอยู่หรือกำลังอายอยู่กันแน่
ทีแรกคิดว่าจะถูกมองด้วยสายตาเย็นชาสุดๆซะแล้ว
ฮิราซากะที่มาทีหลังคนนี้เองก็เหมือนจะต่างไปจากตัวจริงนิดหน่อยรึเปล่านะ
“------แล้วเมื่อกี้พี่ชายกำลังทำอะไรอยู่กันเหรอคะ ?”
[หน้า 5]
และอาจเป็นเพราะตั้งสติกับสถานการณ์ได้แล้ว
ซากิได้ถือของอันตราย
(คำใบ้ :
เมื่อลั่นไกจะมีกระสุนออกมา) ซึ่งไม่รู้ว่าหยิบออกมาตอนไหน และยิ้มอย่างสดใสมาให้ผม
ถึงจะเป็นความฝันยังไง
จะให้เกิดคดีฆาตกรรมขึ้นก็คงไม่ได้
อาจเป็นเพราะทุกคนคิดเช่นนั้น
เลยช่วยกันโน้มน้าวซากิที่ดึงดันว่าจะยิงผมให้ตายแล้วตัวเองก็จะลืมตาตื่นด้วย
จากนั้นก็เข้าล็อคตัวและกระชากของอันตรายออกไปได้สำเร็จ
ทว่า ถึงจะยึดเอาของอันตรายออกไปแล้ว
จะให้มานั่งข้างๆเหมือนทุกทีก็คงไม่ได้
และ ณ ที่นั่งซึ่งว่างลงไปนั้น
ฮิราซากะผู้มาก่อนซึ่งเป็นคนที่เพิ่มมาก็ได้นั่งลงไปพร้อมกับเอนกายพิงเข้าหาผม------ด้วยเหตุนั้น
ซากิเลยมีสายตาดุดันไม่เลิก
“……ทำไมมีแค่ฉันที่โดนไล่ไปจากข้างๆพี่ชาย
แล้วคุณฮิราซากะตรงนั้นถึงยังอยู่ที่เดิมได้กันคะ”
“แหม ก็ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับโทรุ------ไม่ดิ
เด็กคนนั้นเองก็ทำท่าจะทำอะไรบางอย่างเหมือนกันนี่นะ แต่ยังไงก็คงไม่ถึงขั้นหยิบปืนมาเป่าหัวให้กระจุยหรอกใช่ไหมล่ะ”
“ฉันแค่ตั้งใจจะทำให้พี่ชายตาสว่างเท่านั้นเองค่ะ”
แล้วตอนนี้ก็มีอลิซคอยเฝ้าไม่ให้นำของแปลกๆออกมาอีก ในสถานการณ์แบบนี้ ยังไงซากิก็คงหยิบอะไรออกมาไม่ได้จริงๆนั่นล่ะ
หรือต้องบอกว่าสีหน้าของอลิซดูจริงจังเอาเป็นเอาตายสุดๆ เลยเหมือนจะหมดอารมณ์ไปแล้ว
“แล้ว สรุปว่า
‘ตัวฉัน’ ที่ยังคงแนบชิดตัวติดกับรุ่นพี่อยู่ตรงนั้นคือใครกันคะ”
ตอนนี้ ต่อให้เป็นฮิราซากะยังไงก็คงไม่ดีดกีตาร์
เลยแค่กอดไว้เฉยๆแล้วจ้องเขม็งมาที่พวกผม
“หรือจะเป็นเคย์โกะที่โทรุอยู่คนเดียวเหงาเลยเสกขึ้นมา
?”
“อลิซ นี่เธอมองชั้นด้วยสายตาแบบไหนอยู่กันน่ะ……”
“ไม่นะ ก็… นั่นไง
ทำแบบนี้ แบบเดียวกับที่ซากิจังเสกปืนออกมา เพราะไม่มีใครอยู่เลยเผลอทำไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ
อะไรทำนองนั้น”
“แล้วที่เป็นเคย์โกะเนี่ย
มันหมายความว่ายังไงกันนะ”
“อยากจะพูดอะไรกันคะ”
“ทำไมถึงได้เลือกคนที่ไม่มีหน้าอกที่สุดกันนะ ?”
[หน้า 6]
ฮิราซากะจ้องเขม็งไปหาประธานที่กำลังยิ้มอย่างสดใส
“ไม่จริงสินะคะ
รุ่นพี่”
“เอ๊ะ เรื่องอะไรเหรอ
?””
“------อื้อ
ไม่ใช่หรอก ก็ฉันไม่ได้ถูกรุ่นพี่เสกขึ้นมานี่นา”
ฮิราซากะผู้มาก่อนได้ตอบคำถามแทนพร้อมๆกับขยับตัวเข้าซบผม
ด้วยท่าทีนั้น ฮิราซากะที่มาทีหลังจึงมีสีหน้าซับซ้อน
ส่วนซากิก็แสดงท่าทางฉุนเฉียวออกมา------ใส่ผมน่ะนะ
“ถ้าอย่างนั้น
คุณเป็นใครกันแน่คะ”
ฮิราซากะที่มาทีหลังซึ่งพูดด้วยน้ำเสียงเสียดแทง
กับฮิราซากะผู้มาก่อนซึ่งน้ำเสียงไม่ต่างไปจากที่ผ่านมาเลย ถ้าดูแค่นี้ ไม่ว่าคนไหนก็เหมือนเป็นตัวจริงทั้งคู่
“ฉันก็คือฮิราซากะ
เคย์โกะซึ่งเป็นเจ้าตัวตามที่เห็นนี่ล่ะค่ะ แต่…”
“------แต่ ?”
ประธานแสยะยิ้มถามกลับไป
“ก็นะ ‘เธอที่อยู่ตรงนั้นและคิดว่าตนเองคือตัวจริง’ น่ะ คงจะเป็นตัวเธอเองในยามปกติสินะ”
“งั้นยังไงคุณก็เป็นตัวปลอมอยู่ดีไม่ใช่เหรอคะ”
“ตัวปลอมเหรอคะ
? เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ
ฉันเองก็เป็นตัวจริงเหมือนกันแน่นอนค่ะ------”
ขณะพูดเช่นนั้น ฮิราซากะผู้มาก่อนก็ได้นำกายเข้าแนบชิดติดกับผมอีกครั้ง
เป็นการแนบชิดแบบที่หากมองจากรอบข้างแล้วจะคิดว่า
“สนิทสนมกันดี” หรือต้องบอกว่าบางครั้งซากิเองก็เผลอทำไปโดยไม่รู้ตัวเช่นกัน
แต่เห็นได้ชัดว่าทางฮิราซากะที่มาทีหลังนั้นกำลังโกรธที่ถูกเอารูปลักษณ์ของตัวเองมาทำแบบนี้
“เฮ้อ บอกตามตรงนะ
พอเห็นเคย์โกะมาอ้อนโทรุอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้แล้วรู้สึกหยะแหยงอ่ะ”
“การตรงไปตรงมากับความรู้สึกของตัวเองเนี่ย
มันไม่ดีตรงไหนเหรอคะ ?”
ด้วยคำพูดนั้น ผม,
ประธาน แล้วก็อลิซ ก็เริ่มคิดได้
“……หรือจะบอกว่า
เคย์โกะที่กำลังตัวติดหนึบกับโทรุตรงนั้นคือ ‘เคย์โกะที่ตรงไปตรงมากับความรู้สึกของตัวเอง’
อย่างนั้นเหรอ ?”
ฮิราซากะที่มาทีหลังและซากิตกตะลึงกับคำพูดของอลิซ ส่วนฮิราซากะผู้มาก่อนซึ่งอยู่ข้างๆได้พยักหน้าเล็กน้อย
[หน้า 7]
“อื้อ
ใช่แล้วล่ะค่ะ ตัวฉันยามปกติที่อยู่ตรงนั้นกำลังอดทนอยู่ค่ะ กำลังรู้สึกอิจฉาคุณฮาสุโนะที่ได้นั่งข้างๆรุ่นพี่แบบนี้
ว่า อา ดีจังเลย ฉันเองก็อยากจะอยู่ข้างๆรุ่นพี่แบบนั้นบ้าง------”
ในตอนนั้นเอง ผมก็ตามสถานการณ์ไม่ทันไปชั่วขณะหนึ่งว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ที่ผมรู้คือฮิราซากะยืนอยู่ในท่าที่เพิ่งฟาดกีตาร์สุดแรง,
กระจกหน้าต่างแตกอยู่, เมื่อกี้มีเงาอะไรบางอย่างพุ่งออกไป
แล้วรู้สึกเหมือนจะมีเสียงฟาดที่ดูอันตรายแบบที่ในฐานะมนุษย์แล้วห้ามไปฟังเด็ดขาดด้วย
“……พูดอะไรไม่เข้าเรื่อง”
ฮิราซากะค่อยๆลดกีตาร์ที่เมื่อครู่ฟาดสุดแรงราวกับไม้เบสบอลลง
พร้อมกับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฮิราซากะผู้มาก่อนซึ่งเคยอยู่ข้างๆนั้นตอนนี้ก็ไม่อยู่ที่นี่แล้ว
“……เอ่อ
ฮิราซากะ ?”
“มีอะไรเหรอคะ
รุ่นพี่ ให้ตายสิ โดนความฝันแปลกๆล่อลวงเอาซะได้”
“เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยวค่ะ
เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยวค่ะ คุณฮิราซากะ !?
เมื่อกี้ทำอะไรเหรอคะ ไม่สิ เอ่อ
กีตาร์เนี่ยใช้งานรุนแรงแบบนั้นไม่เป็นไรเหรอคะ !?”
ซากิเริ่มตอบสนองก่อนเป็นคนแรก
ว่าแต่เรื่องที่ต้องถามเนี่ยมันใช่ตรงนั้นเหรอ
“------กีตาร์คืออุปกรณ์ร็อค
ดังนั้นจึงมีวิธีใช้งานแบบนี้อยู่ด้วยค่ะ”
มีด้วยเรอะ
ทว่า
พวกผมซึ่งอยากจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่เมื่อครู่นั้นไม่มีความกล้าที่จะไปต่อปากต่อคำเช่นนั้น
“ร็อคจริงๆ……”
สายตาของอลิซดูเหม่อลอยหนีความจริงยังไงไม่รู้
“ว่าแต่ นี่คือจบแล้วจริงๆรึเปล่านะ
ไม่มีหลักประกันอะไรว่าหลังจากนี้จะไม่มี ‘ตัวเองอีกคน’
คนที่สองคนที่สามโผล่มา------”
ฮิราซากะง้างกีตาร์เตรียมฟาดใส่ประธานที่พูดจาไม่เข้าเรื่องแบบนั้น
อืม คิดว่าจะฟาดให้กระเด็นไปเลยก็ได้นะ------ถ้าเกิดโผล่มาจริงๆเข้าจะทำยังไง !?
[หน้า 8]
หลายวันต่อมา
“ “ อ๊ะ
พี่ชาย” ”
พอตกกลางคืนและกลับมาเยือนห้องแห่งนี้อีกครั้ง ผมก็ได้ยินเสียงใครบางคนที่คุ้นเคยซ้อนกันสองเสียง จึงรีบเปิดประตูที่อยู่ด้านหลังแล้วเผ่นออกไปทันที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น