อัสดงยาม ตะวันคร้ามแสง: Imouto Smile Day 1 (Part 1)

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 15 กรกฎาคม ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลภาษาญี่ปุ่นชิ้นที่สองของชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

คำเตือน : เกิน 25% เป็นการดำน้ำ

แปลมาจากเกม Imouto Smile

妹スマイル
Imouto Smile
รอยยิ้มของน้องสาว

??? : (--- ---พี่ชายคะ--- ---)

… … ครอบครัว

อาศัยอยู่ด้วยกันภายใต้หลังคาเดียวกัน, ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน, ทานข้าวด้วยกัน, ผ่านยามเช้าและยามค่ำคืนไปพร้อมๆกัน ครอบครัวแบบนั้น

??? : (--- ---พี่ชายคะ--- ---)

ไม่ว่าใครก็มีสิ่งเหล่านี้อยู่ พ่อ แม่ พี่สาว พี่ชาย น้องชาย … … แล้วก็น้องสาว

ถึงแม้ว่าไม่ว่าใครก็มีสิ่งเหล่านี้อยู่ แต่ … … บางครั้ง, ก็มีคนที่ไม่มีสิ่งเหล่านี้อยู่เช่นกัน, ซึ่งตัวผมนั้นเป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับเรื่องนี้

??? : (--- ---ท่านพี่คะ--- ---)

ดูเหมือนว่าผมจะคุ้นเคยกับชีวิตของผมที่อาศัยอยู่ตามลำพัง ไม่มีพ่อแม่พี่น้อง ในห้องขนาดเสื่อสี่ผืนครึ่ง

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นชีวิตของผมก็เป็นเช่นนั้นเสมอมา, ยกตัวอย่างเช่น, ถึงจู่ๆจะต้องย้ายไปอยู่บ้านหลังใหญ่มากๆ อย่างกระทันหันเป็นต้น … … เหงาเกินไปแล้ว

??? : (--- ---พี่จ๋า--- ---)

แต่ว่า ถ้าหากมีครอบครัวที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันแบบนั้น, ชีวิตของผมคงต่างออกไป, ยกตัวอย่างอย่างเช่น, แบบนั้น

??? : (--- ---พี่--- ---)

… … … … เช่นน้องสาว, เป็นต้น

??? : (--- ---พี่ชายคะ--- ---)

นาโอโตะ : --- --- เฮ้อ

นาโอโตะ : อะ, เอ๊ะ, ที่นี่มัน … … ห้องเรียนงั้นเหรอ?

อ้า ใช่แล้วล่ะ ถ้าจำไม่ผิด ระหว่างช่วงคาบเรียนช่วงบ่าย จู่ๆก็ง่วงขึ้นมาอย่างกระทันหัน แล้วก็… …

ดูเหมือนว่าคาบโฮมรูมจะจบลงพอดี, พอมองนาฬิกาแล้ว… …

นาโอโตะ : อา เลิกเรียนแล้วสินะ

เมื่อกี้มีเสียงที่ดูเป็นห่วงเป็นใยของเด็กผู้หญิงเรียกผม , ผม … … อืม, ช่วยไม่ได้แฮะ ผมคงคิดไปเองละมั้ง

นาโอโตะ : … … … …ระหว่างที่ผมหลับไป… … … …

ในขณะที่กำลังคิดเรื่องแปลกๆนั่นอีกครั้ง, ผม … …

… … ครอบครัว งั้นเหรอ

เด็กผู้ชาย : เน่, ขอเวลาแปบนึงดิ!

เด็กผู้ชาย : มรดกดีๆ ที่ได้มาเป็นไงมั่ง? ไปทานข้าวกับทุกคนเถอะ! ไปกินเนื้อย่างกัน

เด็กผู้ชาย : อีกอย่างน่าจะไปเที่ยวกันหน่อยนะ ไปแถวๆโอกินาว่า

นาโอโตะ : เรื่องมรดกของชั้น

เด็กผู้ชาย : บู้-บู้-บู้

นาโอโตะ : รู้กันแค่พวกผู้ชาย, เข้าใจนะ

เด็กผู้ชาย : แต่ว่านะ, เพราะนายได้มรดกมา นานๆ ทีนายก็ไปเที่ยวกันบ้างสิ, หาแฟนซักคนเป็นไง?, โอกาศมาแล้วนะ

นาโอโตะ : ทั้งเรื่องไปเที่ยวเอย, แฟนเอย….. นี่…..

เด็กผู้ชาย : สรุปได้ว่า, วันนี้ไปกินเลี้ยงกันนะ, ทุกคน !

เด็กผู้ชาย : ว้าว

นาโอโตะ : เรื่องนั้นพอเลย ! …… มรดกที่ได้มาน่ะ ไม่มีอะไรเลยนอกจากคฤหาสน์กับที่ดิน

เด็กผู้ชาย : ………. ฮะ?

นาโอโตะ : เพราะแบบนั้น, มีแค่ที่ดินกับคฤหาสน์ “แค่นั้นล่ะ”

เด็กผู้ชาย : ……….

เด็กผู้ชาย : อะ, เอ---, เอ๊ะ…..

เด็กผู้ชาย : ไม่ได้เงินมาเรอะ

นาโอโตะ : เรื่องนี้……….

ยังไงก็ตาม ตอนนี้บอกลาเพื่อนไปเรียบร้อยแล้ว, ต้องไปที่บ้าน

ไปตามถนนนั่น

เด็กผู้หญิง : นี่ นี่! มีพี่ชายมั้ย! มีพี่ชายมั้ย!

นาโอโตะ : หืม

จากที่ๆ ไม่ไกลนัก มีเสียงดังขึ้น เบนความสนใจของผมไป

พอมองดูแล้ว, พบว่าเป็นพวกเด็กผู้หญิงกำลังจับกลุ่มคุยกันในช่วงหลังเลิกเรียน พวกเธอคุยกันเสียงดังเรื่องพี่ชาย

เด็กผู้หญิง : เอ๊ะ, ไม่มีงั้นเหรอ? ถ้างั้น, เธอล่ะ! นี่ นี่ เธอมีพี่ชายไหม!

ดังเกินปกติแล้ว ดังมากจากทางนั้น, ตรงนั้น… …ไม่ใช่ว่าพูดเสียงดังไปหน่อยงั้นเหรอ

เด็กผู้หญิงคนที่อยู่ทางนั้นพูดเสียงดังพอสมควร ดังยังไงน่ะเหรอ?

เพราะเสียงเธอดังมาถึงตรงนี้เลยยังไงล่ะ!

เด็กผู้หญิง : ฉันน่ะ, ได้ยินมาจากคุณลุงคุณป้าล่ะว่าฉันน่ะมีพี่ชายอยู่ด้วย

เด็กผู้หญิง : ดีจังเลย, แบบนั้นน่ะ พี่ชาย, พี่น้อง, โอนี่จัง

เด็กผู้หญิง : ดียังไงน่ะเหรอ? ถ้างั้น ตัดสินใจได้แล้วล่ะ! จะให้มาช่วยงานแล้วใช้งานให้เต็มที่เลย

ในขณะที่บทสนธนานั่นมาถึงจุดสำคัญของเรื่อง, กลุ่มของเด็กผู้หญิงได้เลี้ยวหายไปตรงหัวมุมถนน, …..ว่าแต่เด็กผู้หญิงน่ารักคนนั้นจะให้พี่ของเธอมาช่วยงานเธองั้นเหรอ?

นาโอโตะ : … … พี่ชายงั้นเหรอ

ทำให้ผมนึกถึงเสียงของเด็กผู้หญิงในตอนนั้น... เสียงที่ผมได้ยินตอนที่กำลังหลับอยู่...

นาโอโตะ : เฮ้อ ไร้สาระน่า, รีบกลับบ้านแล้วไปทำงานพิเศษดีกว่า

นาโอโตะ : ------เอ, ไม่ใช่ทางนี้สิ, บ้านในตอนนี้คือ…

นาโอโตะ : แต่ว่านะ, ชีวิตประจำวันที่เป็นมาจนถึงตอนนี้ต้องเปลี่ยนไปนี่… … … … ฮะฮะ, กลัวนิดหน่อยแฮะ

ชื่อของผมคือคุซุมิ นาโอโตะ

ผมไม่มีพ่อแม่ พ่อของผมตายไปแล้ว ส่วนแม่นั้นตั้งแต่จำความได้ เธอก็ไม่อยู่แล้ว, ผมใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมาตลอด

ชีวิตของผมก็ไม่ได้มีเรื่องแย่ๆ อะไรหรอก, ที่จริงแล้วผมใช้ชีวิตอยู่อย่างราบเรียบสงบสุข

นาโอโตะ : เอ… บ้านใหม่, เอ… … ไปทางนี้งั้นเหรอ

… …แต่, นั่นก็เป็นเรื่องเมื่อนานมาแล้วเช่นกัน

--- --- เรื่องมันเริ่มจากหลายวันก่อนหน้า มันเป็นเรื่องที่ง่ายๆไม่ซับซ้อนและน่าประหลาดใจ

นาโอโตะ : --- --- ครับ ?

วันหนึ่ง จู่ๆก็มีทนายความมาหาผม, เขามาแจ้งเรื่องการตายของญาติให้ผมทราบ

ผมใส่ชุดไว้ทุกข์ไปร่วมงานศพมาแล้วแต่ว่า, ตั้งแต่ในตอนแรกที่ผมถูกเชิญไปงานศพ ทนายก็มีท่าทางแปลกๆ

… … … … … …

ทนาย : เพราะแบบนั้นเรื่อง นั้นจึงสรุปได้ว่า, ตั้งแต่วันนี้ไปบ้านหลังนี้กับที่ดินผืนนี้เป็นของเธอแล้วนะ

นาโอโตะ : --- --- ครับ ! ? ! ?

ญาติได้ทิ้งมรดกไว้ให้ผม ซึ่งนั่นก็คือ …ที่ดินพร้อมคฤหาสน์, ซึ่งก็คือบ้านที่อยู่ข้างหน้าผมในตอนนี้

นาโอโตะ : … … … … ใครจะไปคิดไว้ล่ะว่ามันจะเป็นแบบนั้น

อย่างไรก็ตาม, ถ้าจะไม่รับไว้ก็ทำให้ลำบากใจอีกเหมือนกัน ผมนี่แย่จริงๆ

ผลที่ได้ก็คือ, ถือเป็นความโชคดีสำหรับนักเรียนอย่างผม, ผมได้ทิ้งชีวิตในห้องเสื่อสี่ผืนครึ่งของอพาร์ทเม้นท์ไว้ข้างหลัง, เพราะผมได้คฤหาสน์หลังนี้มาแล้ว

นาโอโตะ : เฮ้ออออออ บ้านแบบนี้… …กว้างเกินไปแล้ว

--- --- นานๆ ทีนายก็ไปเที่ยวกันบ้างสิ, หาแฟนซักคนเป็นไง ? --- ---

นาโอโตะ : … … … … ทั้งเรื่องไปเที่ยวเอย, มีแฟนเอย … … มัน … … … …

จากนี้ไปคงจะไม่ค่อยชินเท่าไร, ผมเงยหน้ามองบ้านหลังใหม่

… ทั้งกว้าง ทั้งใหญ่โต แล้วก็งดงาม ญี่ปุ่นมีที่สงบๆ แบบนี้อยู่จริงๆ ด้วยแฮะ อา, รู้สึกคิดถึงห้องขนาดเสื่อสี่ผืนครึ่งขึ้นมาทันทีเลย

นาโอโตะ : ผมดูเป็นยาจกไปเลยแฮะ, ว่าแต่ในเร็วๆ นี้จะหาแฟนได้รึเปล่านะ

อย่างเช่น --- ---

ตุบ!

เด็กผู้หญิง : ว้าย !?

นาโอโตะ : หวา, โอ๊ะ ! ?

เพราะผมมัวแต่เหม่อแหงนหน้ามองบ้าน, ก็เลยไปชนกับอะไรซักอย่างเข้า และต่อมาในเวลาเดียวกัน เพราะอะไรบางอย่าง ผมได้ยินเสียงที่ฟังดูน่ารักของเด็กผู้หญิง

เด็กผู้หญิง : ดะ, เดี๋ยวสินายน่ะ! มายืนทำอะไรอยู่ในที่แบบนี้ ! มันเกะกะทางเดินนะ, เกะกะ!

นาโอโตะ : ครับ?

เด็กผู้หญิง : มายืนเหม่ออยู่ตรงทางเดินเนี่ยนะ, ยังดีที่ชั้นไม่เจ็บอะไรมาก, แต่ชั้นล้มเลยเห็นไหม

ผมคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นคือคนที่มาชนกับผมเมื่อกี้, แน่นอนว่าเธอกำลังล้มอยู่

ในสถานการแบบนั้น, เพราะว่าจู่ๆ ก็ถูกตะโกนใส่ ผมเลยต้องทำอะไรซักอย่าง

นาโอโตะ : เอ่อ, ผมผิดก็ผิดเหมือนกัน แต่ว่าทางเธอเป็นฝ่ายเข้ามาชนเองไม่ใช่เหรอ

เด็กผู้หญิง : อะไรกันล่ะ ไอ้ยาจก! หน้าตาจนๆ แบบนั้นแล้วยังมาว่าชั้นกลับอีกงั้นเหรอ นาย Mass Product!

นาโอโตะ : Mass Pro… … เอ่อ, เรื่องนั้นไว้ก่อนเถอะ, เป็นอะไรไหม?

ผมยื่นมือไปดึงเธอขึ้นมา

เด็กผู้หญิง : อ๊ะ! อูยยย … …!

ในทันทีนั้นเองสีหน้าที่ไม่คาดคิดปรากฏบนใบหน้าของเด็กผู้หญิงคนนั้น, เพราะรีบยืนขึ้นมาเธอเลยเจ็บสะโพก และเพราะแบบนั้น เพราะแบบนั้น…

เด็กผู้หญิง : อะ, ฮะฮะ, ขอโทษค่ะ ไม่บาดเจ็บค่ะ ฮุฮุ

นาโอโตะ : ท่าทีไม่ปกติแบบนั้นมันอะไรกัน ! ?

เด็กผู้หญิง : ขอตัวก่อนนะคะ, แค่กำลังหลงทางอยู่นิดหน่อยน่ะคะ~ … … อา, ฮะฮะ

เด็กผู้หญิง : เอ, เอ… ยังไงก็ตาม ต้องขอโทษด้วยคะ, ถ้าอย่างนั้นไปล่ะนะคะ ! !

นาโอโตะ : เอ๊ะ? อะ, ฮะ เฮ้! ถ้าหลงทางอยู่ล่ะก็ --- ---

… … เอ๊ะ? ไปแล้วเรอะ

นาโอโตะ : ยังไงก็ตาม… …

เป็นเด็กผู้หญิงที่สวยแล้วก็น่ารักจริงๆ เลยแฮะ

นาโอโตะ : … … … … … …

เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้, ผมที่จนขนาดนี้, กับเด็กผู้หญิงที่เหมือนกับคุณหนูจริงๆ แบบนั้น ไม่เหมาะสมกันสุดๆ

ต้องรีบเปลี่ยนเสื้อแล้วไปทำงานพิเศษ เอ… วันนี้เป็นที่ร้านอาหาร ทำงานจนถึงกลางคืน, งั้นเหรอ

นาโอโตะ : โอ๊ะ?

ยังเหลือเวลาอีกนิดหน่อยก่อนจะถึงเวลาทำงานที่ร้านอาหาร และที่ผมเหยียบอยู่มัน … … นี่มัน, กระเป๋าสตางค์ ?

เด็กผู้หญิง : ฮือ ฮือ ฮือ

นาโอโตะ : เกิดอะไรขึ้นน่ะ

จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงร้องดัง ! และ…

เด็กผู้หญิง : กระเป๋าสตางค์ของฉัน…..

มีเด็กผู้หญิงร่างเล็กหนึ่งคน น้ำตาคลอเบ้าพูดถึงกระเป๋าสตางค์อยู่

นาโอโตะ : กระเป๋าสตางค์, ใช่นี่รึเปล่า ?

เด็กผู้หญิง : … … เอ๊ะ ?

เด็กผู้หญิง : อะ, อ๊ะ, กระเป๋าสตางค์ของฉัน ! ! เก็บมาให้งั้นเหรอคะ ! ?

นาโอโตะ : อา, พอดีไปเจอเข้าน่ะ

เด็กผู้หญิง : ดะ, ดีจังเลย ! กำลังตามหาอยู่น่ะค่ะ, ดีจังเลยที่หาเจอ!!

เด็กผู้หญิง : ขอบคุณมากค่ะ … … ขอบคุณจริงๆ ค่ะ … … !

เด็กผู้หญิง : … … ฮึก … … ฮึก … … ฮือออออ ! !

นาโอโตะ : ยังไงก็หยุดร้องไห้เถอะ

เด็กผู้หญิง : ก็เพราะว่า เพราะว่า, ตามหามานาน ตามหาอย่างสุดความสามารถน่ะค่ะ… กระเป๋าสตางค์นั่นเป็นสิ่งที่หายไม่ได้ ในกระเป๋าสตางค์นั่นมีความทรงจำที่สำคัญของฉันอยู่ค่ะ… !