เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 15 กรกฎาคม ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลภาษาญี่ปุ่นชิ้นที่สองของชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
---
--- หลังจากนั้น
นาโอโตะ
: ยินดีต้องรับครับ
เพราะวันนี้ที่ทำงานของผมเป็นร้านอาหารที่ได้ลงหนังสือ, เลยทำงานเหนื่อยจนเหงื่อออก
แต่ว่านอกจากเรื่องที่มีลูกค้าเพิ่มมาแล้ว,
ร้านอาหารก็เป็นปกติเหมือนที่เคยเป็น
โอ๊ะ
ตอนนี้ลูกค้าเริ่มมากันเยอะแล้ว, ก็เป็นเวลาอาหารเย็นแล้วนี่นะ
มีพวกครอบครัวที่พากันมาทานอาหารเย็น แล้วก็คู่รัก, แต่ไม่ว่าจะทางไหน
มันก็ไม่เกี่ยวกับผม…… , แต่ว่า…
นาโอโตะ
: เรื่องที่นั่ง,
จะทำยังไงดี
ตรงที่นั่งสำหรับสี่คน,
มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่คนเดียวมาตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว
เด็กผู้หญิง : … … … … … … … …
เพราะอะไรบางอย่าง
เธอดูเป็นเด็กที่ให้ความรู้สึกสง่างาม
ดูเป็นผู้ดีออกมา เธอกำลังรอใครบางคนอยู่งั้นเหรอ?
นาโอโตะ
: เอ,
อะ เด็กผู้หญิงคนนั้นยังไม่ได้น้ำดื่มเลยนี่นา ต้องเอาน้ำไปให้เธอ
นาโอโตะ
: ขออนุญาติครับ,
รับน้ำเย็นหน่อยไหมครับ
เด็กผู้หญิง : อ๊ะ, ค่ะ, ขอบคุณค่ะ
เด็กผู้หญิง : … … … … เอ๊ะ ?
หืม
นาโอโตะ
: ครับ,
อะไรเหรอครับ
เด็กผู้หญิง : … … … … (จ้องงงงงงงงงง)
นาโอโตะ
:
… … … … … … … … เอ่อ, มีอะไรเหรอครับ ?
เด็กผู้หญิง : … … เอ๊ะ
?
เด็กผู้หญิง : อ๊ะ,
ขะ, ขอโทษค่ะ ! ที่จู่ๆ ก็ไปจ้องแบบนั้น
อะ, เอ่อ,
อะไรกันล่ะนั่น ?
นาโอโตะ : ผม … … ไม่เป็นไร, นั่งอยู่คนเดียวรึเปล่าครับ ?
เด็กผู้หญิง : มะ, ไม่ค่ะ, ไม่มีอะไรค่ะ … …
ขอโทษจริงๆ ค่ะ
นาโอโตะ : เอ่อ, รอคนอยู่เหรอครับ
เด็กผู้หญิง : เอ๊ะ?
นาโอโตะ
: นั่งคนเดียวสินะครับ
เด็กผู้หญิง : อ่ะ,
ไม่ค่ะ, นั่นมัน … … … … … … อ่า
ทางนั้น,
มีลูกค้าคนหนึ่งเข้ามาในร้าน
นาโอโตะ
: ยินดีต้อนรับครับ
เด็กผู้หญิง : อ๊ะ,
ทางนี้ค่ะ, ทางนี้ !
นาโอโตะ
: อะ,
คนที่รอพบอยู่งั้นเหรอครับ ?
เด็กผู้หญิง : ค่ะ,
ทนายความน่ะค่ะ
ตอนนี้ได้ยินคำตอบที่ชัดเจนแล้ว
นาโอโตะ
: …
… อ๊ะ, อย่างนั้นเหรอครับ
ถ้าอย่างนั้น ไม่รบกวนแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ
เด็กผู้หญิง : อะ, ค่ะ ขะ, ขอโทษค่ะ, นั่งนานไปหน่อย
นาโอโตะ
: ไม่ครับ, ไม่เป็นไรครับ
...
... หลังจากนั้น
เพราะอะไรบางอย่าง ดูเหมือนจะเกิดเรื่องยุ่งๆ ที่ห้องครัว ผมต้องเลยไปช่วยทางนั้น
ทนายความงั้นเหรอ
เป็นคำที่ช่วงนี้ได้ยินบ่อยจนชินไปแล้วแฮะ ก็อยากเห็นหน้านิดหน่อยเหมือนกันแต่ว่า ... ... ผมต้องถูกดึงตัวไปช่วยทางห้องครัว
---
--- และ, หลังเลิกงาน
นาโอโตะ
: เหนื่อยชะมัดเลย
! !
งานพิเศษจบลงเหมือนทุกครั้ง,
ผมเดินผ่านสวนสาธารณะที่เป็นทางกลับบ้าน
แต่ว่า,
วันนี้เหนื่อยจริงๆ แฮะ ไปนั่งพักที่ม้านั่งในสวนสาธารณะซักพักดีกว่า
, ยืดซักหน่อย … เหนื่อยใจชะมัดเลยแฮะ
...
... เพราะใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมานาน,
เลยต้องหาเงินด้วยการทำงานพิเศษมาตลอด
เงินที่ผมใช้ในชีวิตประจำวันนั้นมาจากงานพิเศษที่ผมทำ
ถึงอย่างนั้น,
มันก็สามารถทำให้ผมใช้ชีวิตอยู่ในห้องขนาดเสื่อสี่ผืนครึ่งได้
นาโอโตะ
: อ๊า~~~,
ถึงแม้ว่าวันนี้จะเหนื่อยก็เถอะ … …
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตอนนี้ผมเหนื่อยจริงๆ
…
… เรื่องบ้านก็สรุปได้ว่ากลายเป็นแบบนั้นไปแล้ว … … ดันเป็นที่สนใจของเพื่อนร่วมชั้นอีก
…
… พักเหนื่อยอยู่ที่นี่อีกซักหน่อยดีกว่า … …
เด็กผู้หญิง : หยา~~~~~~~~~ ! ! ! ! ! !
...
… … … … … ?
เด็กผู้หญิง : ทำยังไงดี
ทำยังไงดี ดึกป่านนี้แล้ว สามทุ่มแล้ว น่ากลัว น่ากลัวชะมัดเลย หยึย
เด็กผู้หญิง : แน่นอน! ต้องมีพวกโรคจิตหรือไม่ก็ผีออกมาแน่ๆ เรื่องใหญ่แล้ว
! แหง่ก แหง่ก แหง่ก (เสียงตัวสั่นด้วยความกลัว)
เด็กผู้หญิง : ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่เป็นสวนสาธารณะตอนกลางคืนด้วย ! ? พลาดซะแล้ว หยึยยย น่ากลัวเกินไปแล้ว, พี่จ๋าช่วยหนูด้วยค่า ! ! !
เด็กผู้หญิง : เฮอะ ! แล้วชั้นกลัวอะไรอยู่กันล่ะ
! ไม่ใช่ว่าชั้นมีหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ที่ต้องทำอยู่หรอกเหรอไง
!
เด็กผู้หญิง : ใช่, เพื่อทำหน้าที่นั้น
! จะมานั่งกลัวอยู่ในที่แบบนี้ไม่ได้ ! ยืนขึ้นสิตัวชั้น ! พยายามอีกครั้ง,
ไปเลยยย ! !
…
… … … … … …
นาโอโตะ
: อืมม,
แล้วเสียงร้องของเด็กผู้หญิงที่กลัวสุดๆ เมื่อกี้มันอะไรกันฟะ ! ?
…
… … … … … …
นาโอโตะ
:
… … เหนื่อยไปหน่อยงั้นเหรอ
คงไม่มีใครทำแบบนั้นหรอก
อย่างคำว่าพี่จ๋าเอย เด็กผู้หญิงที่ใช้คำเรียกแบบนั้นเอย จะไปมีได้ยังไง คิดไปเอง
คิดไปเอง,
อืม
รีบกลับดีกว่า กลับไปทานข้าว ใช่ กลับไปทานข้าว
เด็กผู้หญิง : --- --- --- --- พี่ชายคะ
เด็กผู้หญิง : วันนี้เป็นวันที่น่าประหลาดใจใช่ไหมล่ะคะ,
ได้ไปเจอกับเด็กผู้หญิงหลายคนสินะคะ
นาโอโตะ
:
… … หืม ?
ในขณะที่กำลังจะออกจากสวนสาธารณะ
จู่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงปริศนา
นาโอโตะ
: เอะ,
เอ…
…
… ดังมาจากที่ไหนกันนะ?
เด็กผู้หญิง : ... … ฮุฮุฮุ … … พี่ชาย … …
นาโอโตะ
: พี่ชายงั้นเหรอ?
ผมไม่สามารถเห็นใบหน้าที่อยู่ในเงามืดได้ดีเท่าไรนัก
แต่ว่าอีกฟากของถนนในยามค่ำคืนนั้นมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ , เพราะอะไรบางอย่าง
ผมสังเกตุเห็นเธอ
เด็กผู้หญิง : อยากมีครอบครัวงั้นเหรอคะ?
นาโอโตะ
:
… … เอ๊ะ?
เด็กผู้หญิงคนนี้,
ทำไมถึง… เรื่องแบบนั้นได้ … …
เด็กผู้หญิง : อยากมีน้องสาวงั้นเหรอคะ?
ไปใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนั้นกับน้องสาว, อยากมีน้องสาวที่น่ารักน่ารักสินะคะ~?
เด็กผู้หญิง : วางใจเถอะค่ะ,
ในเร็วๆนี้ … … เพราะในเร็วๆ นี่ … …
นาโอโตะ
: ในเร็วๆ
นี้ … …
เด็กผู้หญิง : เพราะว่า … …ในเร็วๆ นี้น้องสาวที่น่ารักน่ารักจะกลับมาหาคุณน่ะคะ
เด็กผู้หญิง :รอหน่อยนะคะ, พี่ชาย … …
เด็กผู้หญิงคนนั้นเดินตรงเข้ามาอย่างไม่ลังเล, เธอเดินเข้ามาพร้อมๆ
บรรยากาศที่ชวนขนลุก
แต่ว่า ~ … …
เด็กผู้หญิง :ยังไงคะ? ไม่อยากมีเหรอ? … …
น้องสาวน่ะ … …
เด็กผู้หญิง : ชะตากรรมกับโชคชะตาได้ถูกผูกไว้แล้ว
น้องสาวที่แสนสำคัญ ที่แสนสำคัญและน่ารัก …
… หนึ่งคน ไม่อยากได้เหรอคะ?
อ๊า,
โน่นมัน! เป็นการเชิญชวนอะไรซักอย่างงั้นเรอะ ! ?
นาโอโตะ
:
… … โทษทีนะ, ชีวิตที่เป็นอยู่ก็พอแล้วล่ะ
เด็กผู้หญิง : เรื่องนั้นไม่ต้องอายหรอกค่ะ
เพราะว่าพี่ชายก็คือพี่ชายไงล่ะคะ
นี่เรื่องแบบไหนกันเนี่ย
, การที่เธอเรียกผมว่าพี่ชายอาจเป็นเพราะเธออายุน้อยว่า
แต่การเชื้อเชิญนั่นมันเรื่องอะไรกัน
นาโอโตะ : เด็กที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ยนะ, แถมดึกป่านนี้แล้วด้วย ไม่กลับบ้านเหรอ ? ส่วนเรื่องนั้น, ถ้าจะไปร้องคาราโอเกะก็ไปกับเพื่อนสิ
เด็กผู้หญิง : … … … …
นาโอโตะ : ถ้าอย่างนั้น, ระวังตัวดีๆ นะ
ผมเหนื่อยมากจนอยากรีบกลับบ้านแล้ว,
เด็กผู้หญิงที่ท่าทางอันตรายที่พึมพำเรื่องน่ากลัวอยู่ในสวนสาธารณะคนเดียวกลางดึกแบบนี้
แค่คุยกับอีกฝ่ายผมก็เหนื่อยไม่มีแรงแล้ว,
ต้องรีบออกไปเร็วๆ
เด็กผู้หญิง : … … ฮุฮุ, ฮุฮุฮุฮุ … …
เด็กผู้หญิง :
ในอีกไม่นานนี้ … … เพราะในอีกไม่นานนี้ … … รอหน่อยนะคะ, พี่ชาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น