เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 19 พฤษภาคม ค.ศ. 2013 ที่ http://vermillionend.exteen.com
คำเตือน : เกิน 25% เป็นการดำน้ำ
แปลมาจาก Official Web Site (Purple software)
ハピメア
Hapymaher
Wonderful Every Day
Maia’s Chapter
------แล้ววันนี้ พอหลับไปก็อยู่มาที่นี่อีกเช่นเคย
สำหรับผมแล้วถือเป็นที่ๆ คุ้นเคยมาก
เป็นห้องในความฝันที่ได้คุ้นเคยไป
โซฟาเองก็นุ่มสบาย
ไม่หนาวและไม่ร้อนด้วย ทั้งน้ำชาทั้งขนมก็มีเตรียมไว้ให้พร้อมเสร็จสรรพ
ในฐานะสถานที่พักผ่อนหย่อนใจแล้วถือเป็นที่สุด
แม้แต่คนอื่นที่มาที่นี่ ตอนที่อยู่ในห้องเดียวกันก็ไม่ได้บ่นอะไร ถ้าจะมีอะไรให้บ่นล่ะก็คงจะเป็นเรื่องของพวกเด็กผู้หญิงที่น่ารำคาญขนาดที่อยากจะเอามีดแทงซะมากกว่า
ที่จะบ่นก็คือ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่
ถ้าเกิดอะไรขึ้นล่ะก็
สถานที่พักผ่อนหย่อนใจชั้นเยี่ยมก็จะเปลี่ยนไปในทางที่ไม่ได้หวังไว้โดยสิ้นเชิง
ประมาณว่ากล่องของเล่นที่ชอบที่สุดได้กลายเป็นกล่องตกกะใจไป
และถ้าถามว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ
“งาย”
“ออกมาแล้ว~~~~! ? ขจัดวิญญาณร้าย ขจัดวิญญาณร้าย”
อลิซทำหน้าบอกบุญไม่รับ แล้วก็แกว่งกางเขนที่ติดกระดาษสีขาวพริ้วๆ
ของศาลเจ้า ซึ่งไม่รู้ว่าไปเอามาจากไหน ใส่ไมอาที่จู่ๆ ก็โผล่มา
“โน่นน่ะ จะมีพระเจ้าแบบไหนมาให้ยืมพลังด้วยเหรอคะ”
“ไม่สิ เดิมทีแล้ว เด็กคนนั้นเป็นวิญญาณร้ายด้วยเหรอ”
แน่นอนว่าของแบบนั้นใช้กับไมอาไม่ได้ผล เธอลอยมาโผล่ข้างหลังผมแล้วก็ใช้แขนทั้งสองกอดคอผมไว้
ถึงซากิที่นั่งอยู่ข้างผมจะมองไปด้วยสีหน้าไม่พอใจ
ก็ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเลยแม้แต่นิดเดียว
“……แล้วไมอา
วันนี้มีธุระอะไรล่ะ”
“ไม่ต้องอารมณ์เสียขนาดนั้นก็ได้
วันนี้แค่มาเล่นเฉยๆ เท่านั้นเอง”
“คำว่าเล่นของไมอาจังน่ะ
มันไม่ขำเลยไม่ใช่เหรอไง…….! ?”
“แหม ถ้าจำกัดนิยามของคำว่าเล่นไว้แคบก็ลำบากแย่สิ”
ไมอายังคงไม่ฟังความเห็นคนอื่นและหัวเราะคิกคักออกมาเหมือนเช่นทุกครั้ง
แค่คำว่า “เล่น” ของไมอาก็ทำให้ทุกคนระวังตัวได้ตามที่คาด
“ฟังนะ อย่าทำอะไรที่มันเกินไป
ถ้าแค่นั่งจิบชาคุยกันไปพลางๆ ล่ะก็ จะไม่ไล่กลับไปหรอก”
พอคิดเรื่องที่ถูกกระทำมาจนถึงตอนนี้แล้ว
ถ้าไล่กลับไปได้ก็คงจะดี แต่ก็กังวลอยู่เหมือนกันว่าถ้าไม่อยู่ในที่ๆ มองเห็นได้แล้ว
จะแอบไปทำอะไรในที่ลับหูลับตารึเปล่า
“นั่นสิน้า ถ้าให้นั่งบนตักตลอดแล้วให้ความรักล่ะก็
เอาอย่างนั้นก็ได้”
ในขณะที่พูด ไมอาก็ย้ายมาอยู่บนตักผมตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
แล้วใช้แขนทั้งสองกอดคอผมไว้ราวกับเป็นเรื่องปกติ จากนั้นก็ห้อยขาลงไปด้านข้าง
เป็นท่าที่ถ้าล้มตัวลงไปทั้งๆ อย่างนั้นล่ะก็จะกลายเป็นการนอนหนุนตักซากิไป
“เสียสละโทรุคนเดียวแล้วเด็กคนนี้ยอมอยู่อย่างว่าง่ายเนี่ย
น่าจะเป็นเงื่อนไขที่ดีนะ ? ”
“แต่คุณฮาสุโนะก็มีสีหน้าสุดบรรยายตามไปด้วยค่ะ”
“แต่ถ้าไมอายอมอยู่เงียบๆ ล่ะก็
ยังไงก็……”
โดยที่ไม่รู้ว่าอยากให้พวกเราได้ยินหรือว่าจะยังไงก็ช่าง
ทั้งสามคนได้เริ่มประชุมกัน ส่วนไมอาก็เอาหน้าเข้ามาแนบกับร่างกายของผมด้วยท่าทางสนุก
ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ท่านี้จะบังแก้วพอดี
ทำให้ดื่มชาไม่ได้ด้วย
“แต่เศร้าจังเลยน้า ทั้งๆ
ที่รุกขนาดนี้แล้วแท้ๆ แต่กลับไม่มีความรู้สึกแบบนั้นให้เลยเนี่ย”
“อะไรเล่า”
พอตอบไปอย่างไม่พอใจ ไมอาก็ยิ้มกว้าง
ทำให้ได้แต่สังหรณ์ใจไม่ดี
“แม้แต่ฉันเองก็เป็นเด็กผู้หญิงเหมือนกันนะ
ทั้งๆ ที่กอดขนาดนี้แล้ว แต่กลับไม่ได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นเด็กผู้หญิงเนี่ย
ก็ช็อกอยู่เหมือนกัน”
“……แต่ฉันคิดว่าพี่ปฏิบัติกับเด็กผู้หญิงทุกคนเป็นอย่างดีแล้วนะ”
“ไม่ ซากิจัง ไม่ใช่เรื่องนั้น อยากจะให้ทำตามใจตัวเองมากกว่านี้หน่อย การที่คิดว่าอยากจะถูกอีกฝ่ายที่รักมากทำเรื่องที่สุดๆไปเลยเนี่ย มันแปลกงั้นเหรอ ?”
พรูด ! พออลิซได้ยินคำพูดของไมอา ก็พ่นชาที่กำลังดื่มอยู่ออกมา
ขืนช้าไปอีกนิดเดียวล่ะก็ มีหวังได้กินหมอกพิษเข้าไปแน่ๆ
“มะ มะมะมะไมอาจัง
พูดอะไรอยู่นะ ! ?”
“อ้า นั่นสินะ อื้อ
วันนี้มาเล่นไอ้นั่นกันเถอะ”
“เดี๋ยวก่อนสิ ! ? ละ เล่นแบบนั้นน่ะ เอาเรื่องแบบนั้นไปเล่นเนี่ย
จะว่ายังไงดี ไม่ใช่เรื่องที่จะเอาไปเล่นกันได้ซะหน่อยใช่ไหมล่ะ ! ?”
“แหม ซากิจัง กำลังจินตนาการไปถึงการ
[เล่น] แบบไหนอยู่งั้นเหรอ”
“นะ นั่นมัน……เอ่อ…….”
“ฮุฮุฮุฮุ แหมๆ ? หรือจะเป็นเรื่องที่พูดออกมาไม่ได้กันน้า……
?”
ไมอามองซากิด้วยสายตาที่เหมือนกับแมวกำลังเล่นกับเหยื่ออยู่
“พอแค่นั้นเถอะ คงยังไม่อยากโดนเกลียดสินะ”
“ค่า ช่วยไม่ได้น้า”
ไมอายังคงรักษาจุดยืนในแบบของตัวเองไว้ แล้วก็เข้ามากอดผมกลับ
“……แล้วไมอาคิดจะเล่นอะไรแบบไหนงั้นเหรอ
!? แต่เรื่องที่พิเรนทร์เกินไป……ห้าม !
?”
ฟุ่บ ! อลิซยื่นกางเขนพิลึกๆ เมื่อกี้เข้ามาใส่
“พิเรนทร์งั้นเหรอ นั่นสิน้า
อะไรพิเรนทร์ตรงไหนถ้าไม่อธิบายให้ละเอียด ฉันก็ไม่เข้าใจหรอก”
“นั่นสินะ ฉันเนี่ย ถึงจะมีหุ่นดีแบบนี้ก็เถอะ
แต่ถ้าเป็นเรื่องที่ทะลึ่งเกินไปก็ลำบากใจเหมือนกันนะ”
ทุกคนโล่งใจเพราะประธานพูดเรื่องแบบนั้นออกมาได้ทันที
“แหม พูดอะไรอยู่น่ะ
ถ้าเป็นเรื่องทะลึ่ง ฉันเองก็ลำบากเหมือนกันนะ อายสุดๆ ไปเลยล่ะ”
จากนั้นทุกคนก็เปลี่ยนจากสีหน้าโล่งใจเป็นสีหน้าที่เหมือนกับจะพูดว่า
“ยัยนี่…… !?” พร้อมๆ กัน
“เพราะแบบนั้น------ตามที่ทุกคนพูด
มาหยุดเรื่องลามกกันเถอะ ?”
พอพูดแบบนั้น ไมอาก็ดีดนิ้วดัง “เป๊าะ” เหมือนกับจะเลียนแบบผม
ในวินาทีนั้น คนที่รู้สึกตัวว่ากฎของห้องแห่งความฝันห้องนี้ได้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงก็คือผมกับอลิซ
จากนั้นก็คงจะเป็นประธาน
“เอ๊ะ
อะ ทำอะไรลงไปเหรอคะ”
“ฮุฮุ
ก็ตามที่บอกไปไง มาหยุดเรื่องลามกกันเถอะ ? ถ้าเกิดอยากจะทำเรื่องอย่างว่าขึ้นมาล่ะก็……นั่นสิน้า คงต้องขอให้ไปอยู่อย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อยล่ะนะ”
“หืม”
พอได้ยินแบบนั้น
คนที่มีรูปร่างเย้ายวนที่สุดในกลุ่ม ซึ่งก็คือประธาน ก็ได้ลุกขึ้นยืน
จากนั้นก็เดินเข้ามาหาผม พร้อมๆ
กับเสียงของรองเท้าส้นสูงที่ดังขึ้น
“เอ๊ะ เอ่อ ประธาน ?”
เอามือของผมไปจับที่สะโพก
จากนั้นก็เดินผ่านตัวผมไปทั้งๆ อย่างนั้น
แล้ววกกลับมาอยู่ข้างหลังผม------ดันหน้าอกเข้ามาแน่นราวกับจะกอดด้านหลังศีรษะของผมเอาไว้
ฟุ่บ ! รู้สึกได้ถึงสัมผัสที่นุ่มและอุ่นจากบริเวณศีรษะถึงต้นคอ
“อะ อะอะอะอะอะอะ ! ?”
“เอ๊ะ จะขยับก็ได้นะคะแต่ว่า……”
“อ๊ะ เดี๋ยวสิ อย่าหันมานะ……
! ?”
ถ้าหันไปล่ะก็ แม้แต่ใบหน้าก็จะถูกหน้าอกดันด้วย
เป็นท่าที่ค่อนข้างหยาบโลน แต่สัมผัสของส่วนที่เป็นเสื้อผ้ากับเนื้อนุ่มๆ
ก็ถูกส่งผ่านมา
“เอ๊ะ อะไรกัน
หน้าอกของฉันไม่ได้ผลงั้นเหรอ ?”
“อ้อ คนที่ต้องทำตัวสงบเสงี่ยมน่ะ------มีแค่เด็กผู้หญิงเท่านั้นล่ะ
มีเด็กผู้หญิงอยู่เยอะขนาดนี้เชียวนะ ?
ปกติก็ต้องคิดเรื่องลามกเป็นธรรมดาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง
ไม่แฟร์ใช่ไหมล่ะ”
“โทรุ……?”
“รุ่นพี่ ?”
“พี่ชาย…… ?”
“ไมอาแค่พูดเองเออเองต่างหากเล่า
!”
“ไม่นะ ถ้าทำถึงขนาดนี้แล้วยังไม่ได้ผลอีกล่ะก็ ศักดิ์ศรีในฐานะผู้หญิงของฉันมีหวังได้มัวหมองกันพอดี”
ในขณะที่พูดแบบนั้น
ประธานก็กอดศีรษะของผมเหมือนกอดตุ๊กตายัดนุ่นต่อไป และใช้หน้าอกโจมตีใบหน้าของผมจากด้านหลังราวกับไปโกรธเรื่องอะไรมาซักอย่าง
(แต่สำหรับเรื่องนั้น กฎของความฝันน่าจะมีผลกับไมอาด้วยแน่ๆ……? ถ้าอย่างนั้นที่บอกว่าอยากจะถูกโทรุทำเรื่องที่สุดๆไปเลยนั่น
แค่พูดลอยๆ งั้นเหรอ ?)
“เอ่อ ประธาน
จะใช้หน้าอกดันหน้าผมไปจนถึงเมื่อไรเหรอครับ”
“หนวกหูน่า
กำลังคิดอะไรอยู่นิดหน่อย เงียบไปซะ”
พอพูดแบบนั้นก็เข้าสู่โลกส่วนตัวต่อไป
ดูเหมือนจะกำลังครุ่นคิดวิธีที่จะไม่ต้องเป็นไปตามกฎของไมอาอยู่
สำหรับทางนี้นั้นด้านหลังมีประธาน
บนตักมีไมอา แล้วแขนก็ถูกซากิกอดไว้แน่น ทำให้ขยับตัวไม่ได้ และกำลังลำบากใจว่าจะทำยังไงดี
ถ้าเป็นไปตามกฎของไมอา ก็น่าจะเอาท์ไปตั้งแต่ตอนที่โดนประธานกอดไปแล้วแน่ๆ
ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนว่าไมอาจะนั่งเสียสมดุลก็เลยขยับสะโพก
ทำให้ส่วนหนึ่งของร่างกายผมถูกกดทับอยู่
จริงๆ แล้ว จะทำยังไงดีนะ
“นี่ ทั้งสองคน……”
พอซากิที่ทนดูต่อไปไม่ไหวจะเปิดปากพูด
ไมอาก็แทรกขึ้นมาทันที
“------ซากิจัง ไม่คิดเหรอ ?”
“อะไร……! ”
“ฮุฮุ ก็เรื่องที่อยากจะถูกทำอะไรที่สุดๆไปเลยไง ไปเล่นที่นั่นบ่อยๆ ใช่ไหมล่ะ ? เด็กผู้หญิงตัวคนเดียวในห้องของผู้ชายเชียวนะ
แถมยังค้างคืนด้วย เข้าไปกอดด้วย และยังคิดจะนอนเตียงเดียวกันอีก เรื่องนั้นน่ะ……ไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ เหรอ ?”
“อะ ! ?”
“ฮุฮุ คิกคิกคิก…… ไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆ แล้วนะ ก็ต้องมีบ้างที่อยากจะยืนยันความรักระหว่างชายกับหญิง
ต่อให้ไม่เป็นแบบนั้นก็ยังมีความต้องการอยู่ ถึงจะแค่เพื่อเติมเต็มความต้องการ
ก็มีเรื่องให้ทำอยู่ เรื่องนั้นน่ะคงเข้าใจอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ เน้อ------”
“อะ…….”
“นั่นไง……จริงๆ
แล้วคาดหวังอะไรเอาไว้งั้นเหรอ อยากจะถูกทำอะไรเหรอ ? ไม่สิ คิดไว้ว่าจะกลายเป็นยังไงงั้นเหรอ------”
ซากิหน้าแดงสุดๆ เพราะคำพูดของไมอา
จากนั้นในวินาทีที่กำลังจะพูดอะไรซักอย่างตอบโต้ไปนั้นเอง------ก็มีเสียงดัง
เป๊าะ! ที่เหมือนกับเสียงเวลาฝาขวดเปิดออกดังขึ้น แล้วซากิก็ถูกควันห้อมล้อมร่างเอาไว้
“ซากิ ! ?”
หลังจากนั้นในทันทีที่ควันจางหายไป
สิ่งที่อยู่ที่นั่นก็คือตุ๊กตาซากิที่มีขนาดประมาณสามโทวชิน(สามช่วงหัว)ร่วงอยู่ที่พื้น
“ฮุฮุ จริงๆ เลยน้า
เพราะซากิจังลามกเองนั่นล่ะ ♪ !”
“เมื่อกี้ ทั้งหมดเป็นเพราะไมอาชี้นำเองไม่ใช่เรอะ
! ?”
ไมอาอุ้มตุ๊กตาซากิ และลูบไล้ใบหน้านั้นราวกับเป็นของสำคัญ
ถึงจะอยู่ในสภาพนั้น แต่ก็คิดว่าคงไม่ได้กะจะทำอันตรายอะไร
“……ที่ว่าขอให้ไปอยู่อย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อยเนี่ย”
“อื้อ
แต่ยังไงถ้าอีกฝ่ายเป็นตุ๊กตาแบบนี้ล่ะก็คงจะไม่ทำเรื่องลามกสินะ แล้วก็ทำไม่ได้ด้วยใช่ไหมล่ะ”
เรื่องนั้นหมายถึงตัวผมงั้นเหรอ
“……หรือก็คือถ้าไม่ไปคิดเรื่องนั้นตรงๆ
ก็จะไม่เป็นไรสินะ”
“นั่นสิน้า ถ้าไม่ไปจินตนาการเรื่องเฉพาะเจาะจงอย่างเช่นตอนที่ยาโยยได้รับ
[ประสบการณ์ครั้งแรก] จะเป็นยังไงกันน้า
ก็ไม่เป็นไรหรอก------ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนี่นะ ?”
ในพริบตาที่ไมอาพูดออกมานั้นเอง
ก็มีควันมาห้อมล้อมอีกครั้ง แล้วประธานก็กลายเป็นตุ๊กตายัดนุ่นและร่วงจากหัวผมไป
“หวา……”
“ไมอา เล่นชี้นำกันแบบนั้นมันจะไม่โกงเกินไปหน่อยเหรอไง
?”
“อ้าว เป็นอย่างงั้นหรอกเหรอ
?”
เพราะยังไงก็ปล่อยไว้แบบนั้นไม่ได้
ก็เลยนำตุ๊กตาประธานมาวางนั่งในที่ๆ ซากิเคยอยู่
“ถ้าอีกฝ่ายที่ชอบไม่ใช่คนที่อยู่ที่นี่ก็จะไม่กลายเป็นตุ๊กตาแท้ๆ แต่ทั้งสองคนยังนึกจินตนาการออกมาได้ง่ายๆ เลยนะ หรือว่าที่ผ่านมาเคยคิดเรื่องแบบนั้นมาก่อน แล้วแค่นึกเรื่องนั้นออกมาได้กันนะ”
“------ต้องทำยังไงทั้งสองคนถึงจะกลับเป็นเหมือนเดิมเหรอคะ”
ฮิราซากะจ้องไมอาเขม็ง ทั้งๆ
ที่ยังกอดกีตาร์อยู่
“อืม
เมื่อความฝันนี้จบลงล่ะมั้ง ?”
“หลักประกันว่าจะจบลงล่ะ”
“ถ้างั้น……? อ๊ะ ใช่แล้วล่ะ ถ้าได้เป็น [หนึ่งคนสุดท้าย] ล่ะก็จะจบลงได้โดยที่ไม่ต้องกลายเป็นตุ๊กตานะ
ถ้าเป็นอย่างงั้นล่ะก็ หลังจากนั้นก็จะเหลือกันแค่สองต่อสอง จะทำอะไรก็ได้ด้วย
ถ้าเป็นหนึ่งคนสุดท้ายได้ก็คงจะดีน้า……
โซฟานี่เองก็นุ่มสบายดีไม่ใช่เหรอไง”
“อะ------”
อะไร------ไม่สิ
ก่อนที่จะพูดจบก็เผลอจินตนาการไปเรียบร้อยแล้วรึไงนะ
ฮิราซากะส่งเสียงออกมาแล้วก็กลายเป็นตุ๊กตาไป
“เนื้อหอมจังเลยนะ ?”
“เธอเนี่ยน้า……”
จะว่ายังไงดีนะ
ทางโน้นจ้องเขม็งมาที่ไมอา
“ขจัดวิญญาณร้ายกลับสู่อนัตตา
ชุดอาหารเนื้อย่าง หนึ่งวันจะทำดีหนึ่งอย่าง อาเมน บาไคนะ อะอิอุเอะโอะ
ลูกพลับของคนข้างบ้านคือลูกพลับที่มีไว้ให้แขกทาน”
กำลังพยายามเรียกสติกลับมาอย่างเอาเป็นเอาตายรึไงนะ
อลิซปิดหูแล้วก็พูดพึมพำๆ และสวดอะไรที่เหมือนกับเป็นคาถาออกมา
ไม่สิ
ถึงเนื้อหาข้างในจะเป็นอะไรก็ไม่รู้ก็เถอะ------
ไมอาแสดงสีหน้าเหมือนกับจะบอกว่าพบของน่าสนใจออกมาให้เห็น
“นี่
ไมอา ก่อนหน้านั้นขอเวลาซักหน่อยจะได้ไหม ?”
“อื้อ
อะไรเหรอ”
ก็คิดอยู่ว่าถ้าฝั่งนี้เป็นคนพูดออกไปก่อนจะเป็นการเสียจุดยืนอะไรซักอย่างไปรึเปล่านะ
แต่ก็ปล่อยให้ทำตามใจชอบไปมากกว่านี้ไม่ได้เหมือนกัน ตราบใดที่ยังอยู่ที่นี่ กฎก็ต้องมีผลแน่นอน------หรือก็คือกฎมีผล
นี่เป็นความฝันแบบนั้นล่ะ------แล้วผมก็กล่าวคำนั้นออกไป
“ช่วยเอาเตียงที่นุ่มเท่าที่จะนุ่มได้ออกมา
จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าแล้วขึ้นไปรอบนนั้นซะ”
“แหม ♪”
พอไมอาพูดขึ้นด้วยท่าทางที่ดูสนุกและมีความสุขมากแล้ว
ก็เกิดเสียงดัง เป๊าะ!
ขึ้นตรงไมอาซึ่งอยู่เหนือศีรษะของผม จากนั้นก็เกิดควันขึ้นแล้วก็กลายเป็นตุ๊กตายัดนุ่นร่วงลงมา
หลังจากที่กอดตุ๊กตาไว้พร้อมๆ
กับตุ๊กตาซากิที่ร่วงลงมาพร้อมกันแล้ว ผมก็ถอนหายใจ
“……สำเร็จแล้วงั้นเหรอ”
พอถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
ก็พบว่าอลิซกำลังมองมาด้วยสายตาที่ไม่น่าเชื่อสุดๆ
“ทะ
โทรุเนี่ย จะให้ไมอาเป็นคู่ขา เรื่องแบบนั้น……”
“เธอปิดหูอยู่ไม่ใช่เรอะ
! แล้วทำไมถึงได้ตัวสั่นเป็นจริงเป็นจัง
แล้วก้าวถอยหลังไปแบบนั้นล่ะ”
“คะ
คนลามก~~~~! แม้แต่กับเด็กตัวเล็กๆ แบบนั้นก็ยังไม่เว้น~~~~!”
“ฟังเรื่องของคนอื่นก่อนเซ่~~~~~!”
“ม่ายอาวน้า
ลาโม้ก~~~~!”
พอยืนขึ้นเพื่อจับอลิซที่กำลังจะหนี
อลิซก็พูดอะไรซักอย่างที่ไม่คาดคิดออกมาแล้วก็เปิดประตูกระโจนออกนอกห้องไป
ที่เหลืออยู่ก็คือผม, ตุ๊กตายัดนุ่นหลายตัว
แล้วก็เตียงนุ่มๆ ที่อยู่ด้านหลังโซฟาซึ่งโผล่มาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
ความกว้างของห้องก็ดูแปลกไปด้วยเช่นกัน
“……ไม่ใช่ว่ากลายเป็นตุ๊กตายัดนุ่นไปแล้วหรอกเหรอ
?”
ที่อยู่ที่นั่นก็คือไมอาที่เอามือจับเสื้อผ้าและนั่งลงไปดัง
ตุบ ! ส่วนคนอื่นอีกสามคนก็ยังคงเป็นตุ๊กตายัดนุ่นอยู่ทั้งๆ
อย่างนั้น และถูกวางเรียงอย่างแนบชิดสนิทสนมกัน
“แหม หมายถึงเรื่องอะไรงั้นเหรอ
? หรือถ้าถอดเสื้อผ้ารอตรงนี้จะดีกว่ากันนะ
แล้วหลังจากนี้จะถูกทำอะไรกันน้า ใช่แล้วล่ะ จะเหลือของที่ใส่อยู่ไว้กี่ชิ้นดีล่ะ
ยังไงก็เหลือสายรัดถุงน่องไว้------อ้าว ?”
เพราะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากขึ้นมาแล้ว
ก็เลยปล่อยเรื่องบนเตียงทิ้งไว้ที่อีกฟากของประตูที่อลิซเปิดไว้ แล้วก็ปิดประตู
จู่ๆ ก็เหนื่อยขึ้นมา ผมเลยทิ้งตัวลงบนโซฟา
แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น