เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 28 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2013 ที่ http://vermillionend.exteen.com
คำเตือน : เกิน 25% เป็นการดำน้ำ
แปลมาจาก Official Web Site (Purple software)
ハピメア
Hapymaher
Wonderful Every Day
Saki’s Chapter
นั่นเป็นเรื่องราวในวันหนึ่ง
ตอนที่ซากิอยู่ที่บ้านของโทรุ
บ้านจริงนั้นเป็นบริษัทรักษาความปลอดภัยชื่อ
“ฮาสุโนะรักษาความปลอดภัย” เท่าที่ซากิเห็น บริษัทที่พ่อตั้งขึ้นมาในช่วงหลังสงครามนั้นเป็นที่รักของผู้คนในท้องถิ่น------ใช่
เป็นบริษัทรักษาความปลอดภัยที่จำเป็นในหลายๆ ความหมาย
ยกตัวอย่างเช่น
ในด้านการฟื้นฟูเศรษฐกิจหรือการจ้างงาน......
“คุณหนู อรุณสวัสดิ์ครับ”
“ “อรุณสวัสดิ์ครับ ! !”
”
ต้องบอกให้ทราบก่อนว่า เมื่อกี้พวกพนักงานที่ออกจากบ้านของตัวเองมาพักอยู่ในหอพักของบริษัทเพื่อเข้ารับการฝึกฝนนั้นได้มองมาที่ซากิ
แล้วก็รีบทักทายอย่างถูกต้องตามธรรมเนียมสำหรับการทักทายลูกสาวของประธานบริษัทในทันที
“อรุณสวัสดิ์
กลับไปทำงานต่อเถอะ ไม่ต้องสนใจฉันก็ได้”
“ขอบคุณครับ !”
หัวหน้าซึ่งเป็นผู้ทำการฝึกลูกน้องให้เป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยนั้นได้โค้งศีรษะให้อย่างเคารพ
แล้วก็กลับไปทำงานต่ออีกครั้ง
แน่นอน
พวกลูกน้องก็ไม่ลืมที่จะทำความเคารพให้ในแบบเดียวกัน
ถ้าถูกพวกผู้ชายท่าทางน่ากลัวแบบนั้นเคารพเข้าก็คงจะเกร็งมาก
แต่สำหรับซากินั้น เพราะเป็นเรื่องปกติธรรมดาของทุกวัน ก็เลยไม่ได้ใส่ใจอะไร
แต่บางครั้งก็คิดว่าถ้าถูกทำแบบเดียวกันข้างนอกก็คงลำบากใจอยู่เหมือนกัน
หลังจากนั้น พอทำธุระที่ถูกไหว้วานมาเสร็จแล้วและกำลังจะกลับบ้าน
พนักงานบริษัทที่คุ้นหน้าซึ่งไม่รู้ว่าฝึกซ้อมเสร็จแล้วหรือว่ากำลังพักอยู่ก็ส่งเสียงเรียกมา
“เหนื่อยหน่อยนะครับ คุณหนู
ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างครับ”
บริษัทฮาสุโนะรักษาความปลอดภัยนั้นเป็นบริษัทที่อบอุ่น
และมีเรื่องอย่างพวกถูกเปรียบเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้เอนเอียงไปทางฝั่งพวกต่อต้านรัฐบาลแต่อย่างใด
หรือถ้าพูดให้ถูกก็คือเป็นองค์กรที่โอนเอียงไปทางฝั่งอนุรักษ์นิยม
“หืม? ก็ไม่ได้แย่อะไรนี่
ว่าแต่ทำไมงั้นเหรอ”
“อา เปล่าครับ
แค่คิดว่าช่วงนี้ไม่ค่อยได้เห็นเด็กนั่นเลย”
“เด็กนั่น” นั้นหมายถึงไนโต้ โทรุ เพื่อนสมัยเด็กของซากิ และเป็นคนที่เธอเรียกว่า “พี่ชาย”
บ้านไนโต้กับบ้านฮาสุโนะนั้นมีความสัมพันธ์ที่เหมือนกับเป็นครอบครัวเดียวกันมานาน
โทรุเองก็ไม่เคยถูกปฏิบัติอย่างแย่ๆ ด้วยเช่นกัน
“อืมม ถ้าพูดถึงพี่ล่ะก็ช่วงนี้......
อ่า ก็มีหลายๆ เรื่องน่ะนะ”
“สบายดีรึเปล่าครับ ? ”
“ก็สุขภาพไม่ดีเหมือนทุกทีนั่นแหละ”
ไม่สามารถพูดได้ว่าโทรุซึ่งแบกรับปัญหายุ่งยากอยู่นั้นสบายดีได้ก็จริง
แต่ว่าที่วิธีพูดของซากิเหมือนจะงอนอยู่นิดหน่อยนั้นเป็นเพราะว่าพนักงานบริษัทที่คุ้นเคยกับโทรุได้ไปเห็นอะไรซักอย่างที่เป็นเรื่องละเอียดอ่อนของผู้ใหญ่มา
อย่างเช่น เรื่องเล่าของพนักงานบริษัทที่ว่าวันหยุดโทรุได้ไปเดินกับผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่ซากิ
หรือเรื่องอะไรทำนองนั้น เพราะกำลังคิดเรื่องแบบนั้นอยู่ก็เลยตอบไปโดยใส่อารมณ์มากเกินไปหน่อย
“อย่างงั้นเหรอครับ รอตรงนี้แป๊บนึงนะครับ
มีของที่คิดว่าถ้าเจอคุณหนูแล้วจะส่งให้อยู่”
“ให้ฉันงั้นเหรอ ? ”
เดาไม่ออกเลยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่
ซากิเอียงศีรษะด้วยความงุนงง
“แล้ว ทำไมถึงได้อุตส่าห์ถือมาที่ห้องของพี่ล่ะ
? ”
“เพราะเป็นภาคต่อ
แล้วก็รอมานานแล้วน่ะ”
หลังจากตอนนั้น
ซากิก็ได้ก็ได้แวะมาเล่นที่ห้องของโทรุพร้อมๆ กับของที่ได้รับมาจากพนักงานบริษัท
ของที่ได้รับมาไม่ใช่อะไรพิเศษเลย
เป็นแค่แค่ซอฟแวร์เกมธรรมดาๆ เท่านั้น
“ซีรีย์นี้
ก่อนหน้านี้เคยเคลียร์ด้วยกันกับพี่ใช่ไหมล่ะ เพราะแบบนั้นล่ะ”
“อืมม
จะเรียกว่าเคลียร์ด้วยกันหรือจะเรียกว่าพี่แทบจะได้แต่ดูอย่างเดียวดีนะ”
ที่ห้องของโทรุนั้นมีเครื่องเกมธรรมดาๆ อยู่ครบเซ็ต
หรือถ้าพูดให้ถูกก็คือเพราะ “ซากิจะแวะมาเล่น” พวก
“พี่ๆ” ที่บริษัทรักษาความปลอดภัยก็เลยเอามาวางไว้
โทรุเองก็ไม่ได้กลัวพนักงานบริษัทที่ท่าทางน่ากลัวเหล่านั้นเลย
และก็ได้รับความความรักเหมือนเป็นน้องชายด้วยเช่นกัน
ซากินั้นไม่ได้ชอบเกมถึงขนาดจะต้องซื้อมาเล่นเอง
แต่ถ้ามีล่ะก็จะเล่น
เกมที่โทรุกำลังหยิบกล่องขึ้นมาดูนั้นเป็นเกมแอคชั่น
ที่รู้จักกันดีว่าเป็นเกมชูตติ้ง ซึ่งต้องยิงฆ่าซอมบี้หรือสัตว์ประหลาดที่โผล่มาไปเรื่อยๆ
“ซากิ อันนี้เป็นภาคก่อนหน้า
ไม่ใช่ภาคใหม่”
“เอ๋ งั้นหรอกเหรอ”
แน่นอนว่าเป็นซีรีย์เดียวกัน แต่น่าจะเป็นของเก่ามากกว่า
ซากิได้ก้มลงกับพื้นไปเปิดเครื่องเล่นเกมโดยที่ไม่ได้นึกถึงเรื่องความยาวของกระโปรง
แน่นอนว่าคงไม่รู้ว่าสภาพนั้นได้เผยให้เห็นต้นขาด้านหลัง
โทรุได้เบือนหน้าหนี แต่ทว่าซากิกลับเอียงศีรษะอย่างงุนงงเพราะไม่เข้าใจเหตุผลนั่น
“อะไรเหรอ พี่ ถ้ามีอะไรอยากจะพูดก็พูดออกมาให้ชัดเจนสิคะ”
“ทั้งๆ ที่ใส่มินิสเกิร์ตอยู่แท้ๆ
อย่าก้มลงกับพื้นต่อหน้าผู้ชายสิ”
พอพูดออกไปตรงๆ ตามที่บอกแล้ว
ซากิก็หรี่ตามองกลับมาหาโทรุโดยที่ไม่ได้แสดงความเขินอายแต่อย่างใด
“ถ้าอีกฝ่ายจะคิดเรื่องอกุศลถึงขนาดนั้นล่ะก็
ถ้าเป็นคนที่เกลียดก็คงจะคิดมากอยู่หรอกค่ะ แต่ว่าแค่ให้พี่ชายเห็นชุดชั้นในเนี่ย ไม่ได้แปลว่าจะโดนจับกดซักหน่อยนี่นา”
“อะไรน้า ? ”
จริงๆ แล้วโทรุนั้นกำลังกังวลอยู่แต่ก็ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า
ซากิเองก็เข้าใจเรื่องนั้น และเพราะการกระทำแบบนั้นไม่ใช่การยั่วก็เลยไม่เป็นปัญหาอะไร
แต่เรื่องที่ไม่ระมัดระวังตัวก็ยังเป็นความจริงอยู่ดี
“ถ้าอย่างงั้น พี่คะ
หนูจะไปเตรียมน้ำชา ฝากดูเครื่องเกมให้หน่อยได้ไหมคะ”
“……รับทราบ”
ไม่เคยไล่ซากิที่มาเล่นกลับไปเฉยๆ โทรุได้เปลี่ยนที่ไปจัดสายไฟของเครื่องเกมแทนซากิโดยว่าง่ายทั้งๆ
อย่างนั้น
และแล้ว
เกมยิงซอมบี้ที่โทรุกับซากิเล่นอยู่นี้
เพราะเป็นของที่ผลิตในต่างประเทศ ก็เลยเต็มไปด้วยฉากแอ๊คชั่น, กลิ่นเลือดกับดินปืน
แล้วก็เลือดสาดกระจาย ทั้งๆ
ที่ไม่ใช่ของที่แนะนำสำหรับเด็กผู้หญิง แต่ก็เป็นเกมที่ให้ความรู้สึกสะใจอยู่ลึกๆ
ที่จริงแล้วซากิก็เคยคิดไว้ว่าน่าจะเป็นเกมทำนองนั้น
ถ้าโทรุถามออกไปว่า “ทำไมถึงไม่กลัวเลือดงั้นเหรอ”
ซากิก็คงจะให้คำตอบจิกกัดอย่าง
“เพราะผู้หญิงได้เห็นเลือดของตัวเองเป็นประจำอยู่แล้วค่ะ”
มา แล้วก็คงจะมีความคิดทำนองว่า “อย่างงี้นี่เอง
ฝั่งที่ทนเลือดไม่ได้จะเป็นผู้ชายมากกว่ารึเปล่านะ”
“......นี่ พี่คะ”
“……อะไรเหรอ ซากิ”
“ห้องในประตูข้างๆ
นั่น......ยังไม่ได้ไปสำรวจเลยไม่ใช่เหรอไง ? ”
“……นั่นสินะ”
ทีวีในห้องของโทรุจอใหญ่มาก
และที่อยู่ตรงข้ามกันก็คือพวกโทรุซึ่งกำลังนั่งเล่นเกมอยู่บนโซฟาที่นั่งได้สองถึงสามคน
ตอนนี้
โทรุเป็นคนถือจอยอยู่ และซากิก็กอดแขนนั้นราวกับจะดันร่างกายเข้ามา
ไม่ได้หมายความว่ากำลังอ้อนอะไรอยู่
แค่กลัวเฉยๆ
ใช่
เกมนี้มันน่ากลัวจริงๆ
“เอ่อ
ซากิ แขน ขยับไม่ได้น่ะ”
“กะ
ก็......แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอไง”
หลังจากที่พูดแบบนั้นไปก็กลับมากอดอีกรอบ
ถึงซากิจะอยู่ในช่วงกำลังโต แต่ดูเหมือนว่าร่างกายจะโตขึ้นเป็นผู้หญิงที่งดงาม ถ้าถูกทำแบบนี้
เพราะมีทั้งความอ่อนนุ่ม ทั้งหน้าอกที่กระทบเข้ามา ทั้งความไม่ระมัดระวังตัว
ทั้งกลิ่นหอม ทำให้สำหรับโทรุแล้วเกมสยองขวัญจะเป็นอะไรก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญที่สำคัญอีกต่อไป
แต่ถ้าพูดถึงซากิแล้ว
การที่มาอ้อนพึ่งพาโทรุถือเป็นเรื่องปกติธรรมดา หรือก็คือสำหรับเธอแล้วนั้น ตราบเท่าที่ยังไม่ได้มีความคิดอะไรแปลกๆ
ก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรจะพูดถึงเป็นพิเศษ เพราะแบบนั้นเกมที่น่ากลัวก็คือเกมที่น่ากลัว
------กึง !
“เหวอ ! ?”
“ว้าย ! ?”
ซากินั้นกอดด้วยวิธีที่หยาบโลนขึ้นพร้อมกับส่งเสียงร้อง
จากนั้นก็กอดโทรุแน่น------กอดแน่นขนาดที่รู้ว่าตรงไหนคือบราตรงไหนคือนมสด
“......ซากิ ไม่สิ
ถึงเกมนี้จะน่ากลัวก็จริงแต่ว่า”
โชคไม่ดีที่อากาศข้างนอกก็ดันไม่ดีจริงๆ
ลมที่พัดมาเป็นบางครั้งกับสายฝนที่มากระทบหน้าต่างก็คงเป็นสาเหตุของความกลัวด้วยเหมือนกัน
“กะ ก็ไม่คิดว่ามันจะ นะ น่ากลัวขนาดนี้นี่นา...... ! ?”
ไม่ใช่ความหวาดกลัวจากความรุนแรงหรือความเจ็บปวดอะไรซักหน่อย
อย่าบอกนะว่าแค่ความกลัวจากเรื่องผีก็...... !
ซากิหวาดกลัวกับเรื่องที่ไม่คาดคิด หลังจากนั้นก็อ้อนโทรุอย่างเห็นได้ชัดด้วยสติที่ยังหลงเหลืออยู่เพียงเล็กน้อย
หรือถ้าพูดให้ถูกก็คือได้แต่ทำแบบนั้นเท่านั้น แล้วทั้งคู่ก็จ้องมองใบหน้าของกันและกัน
ถ้าเบือนหน้าหนีออกไปล่ะก็จะเป็นฝ่ายแพ้
ต่อมาภาพในทีวีก็แสดงภาพตัวเอกกำลังถูกซอมบี้กัดอยู่
ในจังหวะที่ได้ยินแค่เสียงครวญครางอย่างเจ็บปวดจากการได้รับดาเมจนั้นเอง
โทรุก็ได้เบือนหน้าหนี สะบัดซากิให้หลุด แล้วก็ปิดเครื่องเกม
“อา---------? ”
“ถ้าเป็นแบบนี้ก็เล่นเกมหรือทำอะไรไม่ได้สิคะ”
ซากิที่พยายามสงบตัวเองลงอย่างเอาเป็นเอาตายและใจเย็นลงได้แล้วพูดกับโทรุ
โดยหรี่ตาและทำหน้าไม่พอใจ
“ไม่มีอะไรอย่างอื่นที่เล่นได้แบบธรรมดาๆ
เลยเหรอ ? ”
ก่อนอื่น มีเกมที่เล่นได้สองคนอยู่นิดหน่อย
ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ
แต่ก็เป็นของที่ซากิหรือไม่ก็พวกคนจากบริษัทรักษาความปลอดภัยเอามาวางไว้
“อ๊ะ ถ้างั้นก็อันนี้......”
ในขณะที่แสดงท่าทางไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก
ซากิก็หยิบดีวีดีที่ดูเหมือนจะเช่ามาออกมาจากกระเป๋าที่นำมาด้วย
“พี่ไม่รู้จักแฮะ
เป็นเรื่องแบบไหนงั้นเหรอ ? ”
“ไม่รู้เหมือนกัน
เพราะมีนักแสดงที่ชอบและมันดังก็เลยยืมมาน่ะ”
จริงๆ แล้ว
ก็มีเรื่องที่ซากิยืมอะไรซักอย่างมาแล้วก็มานั่งดูด้วยกันอยู่มาก
เพราะเห็นว่าดีกว่าสถานการณ์ที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเล่นเกมสยองขวัญเกมต่อไปทั้งๆอย่างนี้หรือจะดูหนัง
โทรุก็เลยตอบเห็นด้วยไป
พอเสนอข้อยุติออกไปแล้ว ดันกลายเป็นเล่นเกมต่อไปซะได้
“......ซากิ ? ”
ซากิตัวสั่นไปด้วยความกลัว ทั้งๆ
ที่ยังจับแขนเสื้อของโทรุไว้แน่น
“อะ อะไรเหรอ ?”
สถานการณ์ตอนนี้ก็คือเล่นเกมมาตั้งแต่ช่วงเย็น
แล้วก็กำลังจะเริ่มดูหนังกัน ส่วนฝนข้างนอกก็ตกหนักขึ้น
“ให้คุณทาคาฮาระมารับดีไหม
?”
คุณทาคาฮาระนั้นคือคุณพี่สาวที่ทำหน้าที่ดูแลซากิอยู่
ถ้าให้ขับรถมารับล่ะก็ ต่อให้ฝนตกหรือเป็นตอนกลางคืนก็หายห่วง
“วันนี้......ไม่อยากกลับ”
“ซากิ
นี่เธอเข้าใจความหมายของเรื่องที่ตัวเองพูดมารึเปล่าเนี่ย ? ”
“อะ อะไรเล่า ! ? น้องสาวกำลังกลัวอยู่ จะให้ค้างคืนก็ไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอไง !”
ดูเหมือนจะไม่ได้คิดไปถึงเรื่องลามกเลยแม้แต่น้อย
ที่ขอบตาก็มีน้ำตาเอ่อล้นออกมาให้เห็น
“ถ้ากลับบ้านไปก็ต้องอยู่คนเดียว
! แล้วก็กลัวจนนอนไม่หลับ
!”
“เป็นเด็กรึไงนะ”
“วันนี้จะยอมเป็นเด็กก็ได้ค่ะ---!”
พอซากิเริ่มเอาแต่ใจด้วยความรู้สึกแบบนี้ก็จะไม่มีทางฟังเรื่องที่คนอื่นพูดเลย
จากประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้โทรุกับคุณทาคาฮาระเข้าใจเรื่องนี้ดี
โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ และเหนือสิ่งอื่นใดก็คือเรื่องที่ปกติซากิจะมาเล่นในช่วงสุดสัปดาห์อยู่บ่อยๆ
บ้านของซากินั้นกว้าง ห้องก็กว้าง
ถ้าจะคิดว่าน่ากลัวล่ะก็พอเข้าใจได้อยู่
“......อธิบายกับคุณทาคาฮาระเอาเองก็แล้วกัน”
กับผู้ชายที่อาศัยอยู่คนเดียว ต่อให้เป็นเพื่อนสมัยเด็กที่เป็นพี่น้องที่สนิทกันขนาดไหน
แต่ก็เป็นการมาค้าง แน่นอนว่าคนดูแลจะต้องเป็นห่วง
“เข้าใจแล้ว”
แต่ซากิกลับพยักหน้าแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาโดยไม่แสดงท่าทางรังเกียจให้เห็นเลยแม้แต่น้อย
......เฮ้ย เฮ้ย ไม่ดีแล้ว ในขณะที่โทรุกำลังอึ้งและคิดจะหนีออกไปจากที่นั่นนั้นเอง
“จะ... จะไปไหนน่ะ ! ?”
“อาบน้ำ ! ?”
พอตอบไป ซากิก็จะเข้ามาคว้าชายเสื้อไว้ราวกับว่าเป็นสถานการณ์เป็นตาย
“อย่าทิ้งหนูไว้คนเดียวนะ !”
“ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
ไปคิดความหมายของเรื่องที่ตัวเองพูดมาดีๆ เถอะ ! ?”
“นั่นมัน... พี่ขี้โกงนี่นา !”
“อะไรเล่า ! หรืออย่าบอกนะว่าเธอไม่คิดจะอาบน้ำก่อนนอน
เรื่องของตัวเองจะทำยังไงล่ะ !”
ถึงโทรุจะอยากให้กลับบ้านไป
แต่ถ้าจะไม่กลับล่ะก็แค่อาบน้ำคงเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ซากิจะอาบน้ำที่ห้องของโทรุด้วย อยากจะระเบิดออกมาเต็มที
แต่ก็ต้องอดทนต่อไปเหมือนที่ผ่านมา
แต่ทว่า ซากินั้นกลับนำมือไปแตะที่คาง
แสดงให้เห็นว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
“ถ้าเข้าไปด้วยกันล่ะก็------”
เพี๊ยะ! โทรุใช้นิ้วดีดหน้าผากที่คิดเรื่องบ้าๆ
แบบนั้นออกมาได้
จากนั้นถึงจะมีเรื่องซับซ้อนเกิดขึ้น
แต่เพราะอะไรก็ไม่อาจทราบได้ ซากิเลยได้รับอนุญาตให้ค้างที่ห้องของโทรุ
เป็นค่ำคืนที่มีเรื่องหลายๆ
อย่างเกิดขึ้น ทั้งเรื่องที่สั่งพิซซ่ามาเป็นข้าวเย็นได้เฉียดฉิวทันเวลาก่อนร้านปิดพอดี
ทั้งเรื่องที่ในตอนที่ซากิอาบน้ำ โทรุถูกบังคับให้ไปยืนรออยู่หน้าประตูเพื่อเวลาซากิที่เรียกมาจะได้ตอบกลับไปได้
“……เอ่อ คุณซากิครับ
กำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ”
ห้องโทรุมีเตียงแค่เตียงเดียวเท่านั้น
เพราะแบบนั้นโทรุก็เลยจัดโซฟาให้เป็นที่นอนของตัวเอง แต่ทว่าซากิกลับถือหมอนที่โซฟานั้นไปที่เตียงซะแล้ว
“คิดจะทิ้งหนูไว้คนเดียวเหรอ......?”
ซากิถือหมอนข้างของโทรุอันนั้นไว้ และแสดงท่าทีบ่งบอกว่า
“ไม่ปล่อยให้หนีไปได้หรอก” ให้เห็น
“เปล่าหรอก นั่นมัน เอ่อ ซากิ ? นอนห้องเดียวกันไม่เป็นไรเหรอ”
กับความคิดของโทรุที่พูดแบบนั้น
มีแค่สายตาคัดค้านมองกลับมาเท่านั้น
“……ไม่ได้งั้นเหรอ ?”
การคัดค้านที่มีแต่ความเงียบของซากิได้ดำเนินต่อไป
จากนั้นซากิก็นำหมอนของโทรุมาวางไว้ข้างตัวโดยไม่ได้พูดอะไร แล้วก็เอามือตบตรงที่ว่างบนเตียง
“……เอาจริงเรอะ ?”
“ถ้าไม่ยอมมานอนด้วยกันล่ะก็จะร้องไห้------ต่อหน้าคุณทาคาฮาระด้วย”
“ขู่กันเลยเรอะ !”
โทรุที่โดนข่มขู่อย่างโหดร้ายนั้น------ต้องยอมแพ้ไปอย่างน่าอับอาย
หลังจากนั้น ก็เจอทั้งกลิ่นหอมหลังอาบน้ำของซากิ, ความนุ่มของร่างกายเด็กผู้หญิง,
เรื่องที่เข้ามากอดโดยไร้การป้องกันตัว, หน้าอกที่กำลังโตซึ่งมองเห็นได้จากส่วนคอเสื้อของชุดนอน
แล้วก็อะไรอีกหลายๆ อย่าง เป็นการล่อลวงขนาดที่ถ้ายืนมือไปหาซากิก็คงจะยอมให้
โทรุนั้นสามารถเอาชนะการล่อลวงของซากิได้แต่ทว่า------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น