Natsu no Iro no Nostalgia

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 1 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2015 ที่ http://vermillionend.exteen.com

---

　　สวัสดีครับ กลับมาพบกันอีกครั้งตอนต้นเดือน ตอนนี้ผมเปิดเทอมแล้วล่ะครับ เทอมนี้เรียนไม่หนักเท่าเทอมที่แล้ว(แต่ก็มีการบ้านเยอะแทน) น่าจะมีเวลาทำอะไรหลายๆอย่างได้ครับ ตอนนี้กำลังเล่น Tokeijikake no Leyline ภาคสุดท้ายอยู่ ในที่สุดภาคจบของเกมไตรภาคที่รอคอยมานานก็วางจำหน่ายซะที

　　Visaul Novel ที่นำมาให้ดูวันนี้เป็น Visual Novel ของค่าย Moonstone ที่เพิ่งวางจำหน่ายไปเมื่อ 2 วันก่อน เป็นเกม Natsu no Iro no Nostalgia ครับ เกมนี้ตัวเอกมีน้องสาวฝาแฝดที่รักพี่ชายมาก แล้วทั้งคู่ก็กลับมายังเมืองชนบทที่เคยอาศัยอยู่ในอดีตด้วยกัน…… พอมองดูปัจจัยต่างๆของเกมนี้แล้ว ตัวเอกมีพลังพิเศษ, มีน้องสาว, ชนบท, ฤดูร้อน, ทุ่งทานตะวัน ให้บรรยากาศคล้ายๆเกม Natsuzora no Perseus ยังไงไม่รู้แฮะ โดยเฉพาะคำอธิบายตัวละครน้องสาวที่บอกว่า “ทั้งๆที่ถ้าอยู่ด้วยกันสองต่อสองได้ตลอดไปก็ดีแล้วแท้ๆ……” พอเห็นคำนี้ก็ชวนให้นึกถึงคุณน้องโทโนะ เร็นขึ้นมาทันที เพราะแบบนั้นผมก็เลยสนใจเกมนี้ครับ

นอกจากน้องสาวกับบรรยากาศในเกมแล้วก็ถูกใจ OP Movie  ของเกมนี้อยู่พอตัว

夏の色のノスタルジア

Natsu no Iro no Nostalgia
หวนรำลึกถึงสีแห่งฤดูร้อน

คำเตือน : เกิน 25% เป็นการดำน้ำ
แปลมาจาก Official Web Site (Moonstone)

ที่นี่คือเอเดน(สรวงสวรรค์)แห่งฤดูร้อนนั้น---------หรือว่าคือลาบรินธ์(เขาวงกต)แห่งหัวใจ

เมื่อฟื้นขึ้นมาจากอาการบาดเจ็บ โอริคุจิ เรียวโตะก็มองเห็นโลกเป็นสี

ด้วยสถานการณ์ทางบ้านของป้าที่ไปขออาศัยอยู่ด้วย เรียวโตะกับมิอุผู้เป็นน้องสาวจึงต้องกลับมายัง “เมืองไฮสึจิ” บ้านเกิดที่ไม่ได้กลับมา 3 ปี

แล้วในช่วงเวลาครึ่งๆกลางๆที่เรียกว่าเดือนพฤษภาคม ก็จะย้ายไปเข้าโรงเรียนฮิมาวาริ

“ว้าว------นี่มันอะไรกันน่ะ”

ฤดูกาลคือเดือนพฤษภาคม

แม้ว่าจะเร็วเกินไป แต่ในทุ่งทานตะวันที่กลายเป็นที่มาของชื่อเรียกโรงเรียนนั้นก็มีทานตะวันดอกใหญ่บานสะพรั่ง

 “นี่------รู้รึเปล่า ?”

“ว่ากันว่าทานตะวันหลงฤดูจะนำพาโชคดีมาสู่นักเรียนนะ”

แต่ในชั้นเรียนกลับเงียบสงบ ไม่ได้ตื่นเต้นไปกับโชคดีที่ไม่คาดฝันหรืออะไร

เรียวโตะไม่สามารถรับรู้สีอะไรได้จากพวกเขาเลย

การพบกันอีกครั้งในรอบ 3 ปีกับเหล่าเด็กผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยสนิทกัน

โดยมีโรงเรียนที่อยู่ในที่ห่างไกลเป็นฉาก เวลาอันแสนสงบสุขด้วยกันกับพวกเพื่อนๆก็ค่อยๆไหลไป

ทุกคนคิดว่าชีวิตแบบนั้นเป็นสิ่งที่จะมีต่อไปเรื่อยตลอดไป

ใช่แล้ว……เป็นนิรันดร์

ในฤดูร้อนเมื่อสามปีก่อน กลุ่มเพื่อนสนิทได้แตกกระจาย

ในตอนที่เก็บรวบรวมเศษเสี้ยวที่แตกกระจายขึ้นมาทีละส่วนๆนั้น------

เรียวโตะก็จะได้สัมผัสกับความมืดที่เหล่าเด็กสาวผู้จิตใจแตกร้าวแบกรับไว้ แล้วก็ความรัก




Stage

โรงเรียนฮิมาวาริ

โรงเรียนที่จะกลายเป็นฉากของเรื่อง ไม่ได้มีกฎบังคับให้อยู่หอพัก แต่ก็มีหอพักนักเรียนอยู่

ด้วยเรื่องที่พ่อแม่จากโลกนี้ไปแล้วด้วย ตัวเอกกับมิอุผู้เป็นน้องสาวจึงตัดสินใจอาศัยอยู่ในหอพัก

ชื่อโรงเรียนฮิมาวารินั้นเป็นชื่อเรียก ไม่ใช่ชื่ออย่างเป็นทางการ มีที่มาจากการที่มีทุ่งทานตะวันขนาดใหญ่อยู่ใกล้ๆ

เป็นอาคารเรียนไม้เก่าๆก็จริง แต่ในทางกลับกัน เนื่องจากบรรยากาศดีจึงได้รับความนิยม

ทุ่งทานตะวัน

ทุ่งทานตะวันซึ่งกลายเป็นที่มาของชื่อเรียกโรงเรียน

ดูเหมือนว่านานๆทีดอกทานตะวันจะบานหลงฤดู ในปีนั้นโชคดีจะมาเยือนเหล่านักเรียนของโรงเรียน……มีตำนานเล่าต่อกันมาว่าแบบนั้น

ในปีนี้ดอกไม้หลงฤดูกำลังบานสะพรั่งอยู่อย่างงดงาม

หอพัก

หอพักที่พวกตัวเอกจะเข้าไปอยู่

ต่างจากอาคารเรียนที่สร้างด้วยไม้และให้บรรยากาศ ทางนี้เป็นสิ่งปลูกสร้างสมัยใหม่ที่ให้ความสำคัญกับความสะดวกสบายในการอาศัยอยู่




Character

โอริคุจิ　เรียวโตะ

折口　諒人

นักเรียนปีสอง

ตัวเอกของเรื่อง

ในวัยเด็กได้สูญเสียพ่อแม่ไปเพราะอุบัติเหตุ

เรียวโตะเองก็บาดเจ็บเพราะอุบัติเหตุครั้งนั้นด้วย  แล้วนั่นก็เป็นจุดเริ่มที่ทำให้ความสามารถประหลาดปรากฏขึ้นมา

นั่นคือการมองเห็นความรู้สึกของมนุษย์เป็นสี

ความสุขคืออำพัน ความเศร้าคือแซฟไฟร์ ความโกรธคือทับทิม และความรู้สึกชอบคือมรกต

เรียวโตะสามารถมองเห็นความรู้สึกของมนุษย์เป็นสีที่ส่องประกายราวกับอัญมณีได้

ขอแค่ไม่นับเรื่องนั้นก็จะเป็นเด็กหนุ่มนิสัยดีที่ธรรมดามากๆ

มีน้องสาวฝาแฝดอยู่

มานัตซึรุ　มิซากิ

真鶴　みさき

ชั้นปี      : นักเรียนปีสอง

ส่วนสูง  : 158 เซนติเมตร

สัดส่วน : 86/59/85

สมาชิกคนหนึ่งของ “กลุ่ม”

ตอนเด็กสนิทกัน แต่หลังๆมานี้ได้ห่างเหินกันไป

ด้วยเรื่องที่พวกตัวเอกกลับบ้านเกิดหลังจากที่ไม่ได้กลับมา 3 ปี จึงได้พบกันอีกครั้ง

ใบหน้าอันงดงามที่ดูสง่างามนั้นดึงดูดสายตาผู้คน แต่อาจเป็นเพราะแววตาน่ากลัว เลยดูเหมือนจะไม่ค่อยถูกเด็กผู้ชายทักเท่าไร

สายตาไม่ดี เลยมีนิสัยชอบหรี่ตาโดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่ว่านิสัยไม่ดีแต่อย่างใด

ดูเหมือนจะไม่ชอบทั้งแว่นตาและคอนแทคเลนส์ เลยพยายามด้วยตาเปล่ามาจนถึงตอนนี้

ฝึกเคนโด้ต่อมาเรื่อยๆที่ชมรม และค่อนข้างมีฝีมือพอตัว

รักความยุติธรรม

ชินโจจิ　อายาเนะ

真乗寺　文音

ชั้นปี      : นักเรียนปีสาม

ส่วนสูง  : 160 เซนติเมตร

สัดส่วน : 88/61/90

สมาชิกคนหนึ่งของ “กลุ่ม”

มีอายุมากกว่าปีนึง และเป็นคนเงียบๆเรียบร้อย

ถ้าพูดให้ดูดีคือเป็นคนใจกว้าง แต่ก็มีจุดที่รั่วนิดหน่อยอยู่ด้วยเช่นกัน

เนื่องจากมีนิสัยร่าเริง ทำให้เป็นที่รักของในกลุ่มเหมือนเป็นพี่สาวแท้ๆ

กับตัวเอกนั้นบ้านอยู่ใกล้กัน เลยสนิทกันในฐานะเพื่อนสมัยเด็กมาตั้งแต่ก่อนที่จะรวมกันเป็นกลุ่ม

สำหรับตัวเอกแล้วคือคนที่หลงใหลว่าเป็น “พี่สาวผู้งดงามที่อายุมากกว่า”

ไม่รู้ทำไมถึงได้ทำงานเป็นเมดอยู่ที่บ้านคุณโชวโกะ

ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เพื่อเงินหรืออะไรทำนองนั้น แต่รายละเอียดยังคงเป็นปริศนา

นอกจากหุ่นดีแล้ว ชุดเมดยังยั่วยวนนิดหน่อยด้วย ทำให้สำหรับตัวเอกแล้วรู้สึกลำบากใจเวลามอง

โอริคุจิ　มิอุ

折口　美羽

ชั้นปี      : นักเรียนปีสอง

ส่วนสูง  : 156 เซนติเมตร

สัดส่วน : 84/57/85

น้องสาวฝาแฝดของตัวเอก

อายุเท่ากัน ทำให้ปกติจะเรียกตัวเอกด้วยชื่อ แต่อย่างเวลาอยากอ้อนจะเรียกว่า “พี่จ๋า”

แล้วเนื่องจากไม่มีความสามารถในการใช้ชีวิต เลยเอาแต่พึ่งพาพี่ชายเป็นปกติ

อาจเป็นเพราะความสัมพันธ์ที่ใกล้กันเกินไป กับพี่ชายนั้นก็เลยเปิดเผยทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี

ด้วยเรื่องที่ตอนนี้เป็นครอบครัวที่มีกันแค่สองคนด้วย เลยให้ความสำคัญกับพี่ชายเหนือสิ่งอื่นใด

“ทั้งๆที่ถ้าอยู่ด้วยกันสองต่อสองได้ตลอดไปก็ดีแล้วแท้ๆ……” โอบอุ้มความรู้สึกแบบนั้นที่เหมือนจะเกินเลยพี่น้องไว้อยู่

รูปร่างหน้าตานั้นงดงามโดดเด่นมาก เลยเนื้อหอมมาก แต่ดูเหมือนจะไม่สนใจผู้ชายเลยแม้แต่น้อย

มานิวะ　โชวโกะ

摩庭　祥子

ชั้นปี      : นักเรียนปีสอง

ส่วนสูง  : 152 เซนติเมตร

สัดส่วน : 81/55/80

สมาชิกคนหนึ่งของ “กลุ่ม”

มีนิสัยที่ไม่อาจเข้าใจได้ และอาจเป็นเพราะเหตุนั้น ตอนเด็กเลยมักจะถูกรอบข้างรังแกอยู่บ่อยๆ

ทว่า เรื่องนั้นเองก็กลับมีท่าทางที่ให้ความรู้สึกว่าไม่ควรค่าแก่การแกล้งเลยแม้แต่น้อย แล้วก็ไม่ค่อยแสดงท่าทีเป็นกังวลออกมาให้เห็นเท่าไรด้วย

เป็นสาวงามผู้ให้ความรู้สึกเหมือนกับเป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมา และถ้าอยู่เงียบๆจะดูราวกับเป็นตุ๊กตาจริงๆ

(และในความเป็นจริงก็มักจะเงียบอยู่บ่อยๆด้วยเช่นกัน)

ชอบกระต่าย และมักจะอุ้มตุ๊กตากระต่ายอยู่บ่อยๆ

ที่โรงเรียนเองก็สังกัดอยู่ชมรมเลี้ยงสัตว์

คิดว่าแม่ที่กำลังป่วยอยู่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด