คำเตือน : เกิน 25% เป็นการดำน้ำ
แปลมาจากหนังสือนิยาย
แปลมาจากหนังสือนิยาย
[หน้า 301]
น้ำตาเอ่อล้นออกมา
แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่ากำลังขอโทษเรื่องอะไรอยู่
แต่คิดว่านั่นเป็นเรื่องที่ไม่พูดออกไปไม่ได้
ก็เลยช่วยไม่ได้
“ขอโทษนะ……ฮึก ฮือๆ……”
ทานูกิที่ขู่โชวโกะอยู่ถอยไปก้าวนึง
พอยื่นมือไปก็ตกใจตัวสั่นแล้วแยกเขี้ยวใส่
ตอนนี้ร่างนั้นก็กำลังสั่นเทาอย่างรุนแรงอยู่เช่นกัน
------ไม่ใช่แค่โกรธ
กำลังกลัวอยู่ด้วย
ทั้งที่เข้าใจอย่างชัดเจนแล้วแท้ๆ แต่ตัวเองกลับไม่สามารถช่วยได้
ทั้งเจ็บใจแล้วก็เศร้าใจ
กอนตะขยับตัวเข้ามาหาโชวโกะ
เลียแขนราวกับกำลังช่วยปลอบโยนที่ร้องไห้อยู่
เสียงคำรามค่อยๆเริ่มหายไปทีละน้อย
เห็นได้ด้วยว่าพอเห็นโชวโกะซึ่งมองตัวเองแล้วร้องไห้
ก็ทำท่าลำบากใจทำอะไรไม่ถูกอยู่
“……กระซิก……”
สูดน้ำมูกเข้าไปแล้วเช็ดหน้า
ลูกทานูกิเดินโซเซเข้ามาหาด้วยท่าทางเหมือนกับจะล้ม
พอเดินไปได้ซักพักก็ล้มลงไปแตะผิวดิน
[หน้า 302]
“อ๊ะ”
แม่ทานูกิวิ่งเข้ามา เลียแผลแล้วจากนั้นก็ร้องเสียงแหลมสูง
เป็นเสียงที่ท่าทางเศร้าๆ
“ขอดูหน่อยนะ ไม่เป็นไรหรอก”
หยิบผ้าขนหนูออกมาอีกครั้งแล้วพันไว้ที่แขน
ยื่นมือออกไปราวกับว่าถึงถูกกัดก็ไม่เป็นไร
โดยตั้งใจจะใช้มือนั้นอุ้มขึ้นมา
“------อึก”
รู้สึกได้ถึงแรงกดที่ปลายแขนซึ่งผ่านผ้าขนหนูมาเช่นกัน
กำลังกัดเข้าที่แขนของโชวโกะแล้วฝังเขี้ยวลงไปอยู่
ถึงอย่างนั้นก็ใช้มืออีกข้างหยุดกอนตะไว้ทั้งๆอย่างนั้น
แล้วปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ
ในไม่ช้าก็นำเขี้ยวออกห่างจากแขนของโชวโกะที่ไม่ต่อต้าน
เห็นแบบนั้นแล้วก็เลยถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก
“ซาจิโกะจัง
หยิบผ้าพันแผลให้หน่อยได้มั้ย ?”
“อะ------อื้อ”
ซาจิโกะซึ่งกำลังมองอยู่อย่างตกตะลึงนั้นเริ่มขยับตัวอีกครั้งราวกับถูกดีด
“เอ้า นี่”
[หน้า 303]
“ขอบคุณ”
รับมาแล้วคลายผ้าขนหนูออกจากมือ
พอใช้ผ้าพันแผลพันตัว ของสีแดงก็ค่อยๆแผ่ขยายออกไปช้าๆ
“ไม่เป็นไรเหรอ ?”
“……บางที คิดว่าคงจะไม่โดนกัดแล้ว”
“ระวังตัวด้วยสิยะ”
“อืม”
เพราะไม่มีความคิดที่จะต่อต้านแล้วงั้นเหรอ
เลยอยู่ในสภาพที่ให้โชวโกะทำไปทั้งๆอย่างนั้น
พันให้ทางตัวลูกที่ท่าทางบาดเจ็บหนัก
จากนั้นตอนที่กำลังจะพันให้ตัวแม่นั้นเอง ผ้าพันแผลก็หมดพอดี
“อ๊ะ”
กวาดสายตามองไปรอบๆว่ามีของอะไรที่ใช้แทนกันได้รึเปล่า
แล้วก็ใช้ผ้าขนหนูที่ตัวเองถืออยู่พันตัวให้
คงจะดีกว่าไม่มีแน่นอน
“แล้ว ? จะทำยังไงกับนี่งั้นเหรอ”
“ต้องเอาให้สัตวแพทย์ดู……”
“ก็อย่างนั้นล่ะ
แต่จะพาไปยังไงเหรอ ?”
“ต้องทำอะไรซักอย่าง”
[หน้า 304]
คิดแค่เรื่องตามหา
ไม่ได้คิดเลยว่าจะพาลงไปยังไง
ทางลูกคงจะอุ้มไปได้
แต่ทางแม่นั้นถึงจะตัวเล็กก็ท่าทางจะหนักอยู่พอตัว
“ถ้าขอให้เข้าไปในนี้ล่ะ ?”
ยื่นมือไปหาเป้ที่วางไว้บนพื้น
ที่ทานูกิซึ่งอยู่ในสภาพยอมให้ทำอย่างว่าง่ายขยับตัวก็คือตอนนั้นนั่นเอง
“อ๊ะ !”
รีบหันไปเพราะอาการตกใจของซาจิโกะ
ตอนนั้นสายไปเรียบร้อยแล้ว ทานูกิคาบหลังคอของลูกแล้วกำลังหนีไป
“รอเดี๋ยว !”
ยืนขึ้นโดยสะพายเป้ไว้ที่ไหล่ แล้ววิ่งตามหลังไป
“อ๊ะ ! ยัยบ้า อันตราย !”
ซาจิโกะรีบคว้าแขนไว้
“เอ๊ะ”
ขาที่ก้าวออกไปนั้นไม่สามารถหยั่งลงไปบนพื้นดินซึ่งน่าจะมีอยู่ถัดจากพื้นหญ้าแน่ๆไว้ได้
“วะ หวาๆ”
[หน้า 305]
ตอนที่เข้าใจว่าเหยียบพลาด
ร่างกายของโชวโกะก็ร่วงลงมาจากบนทางลาดแล้ว
------ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้กันนะ ?
ความรู้สึกที่ร่วงลงมาลอยอยู่กลางอากาศนั้นคือชั่วพริบตา
ร่างกายกลิ้งไปชนโน่นทีชนนี่ทีจนไม่รู้ทิศทางบนล่างซ้ายขวา
ตอนที่รู้สึกตัวก็ชนกับของที่เหมือนเบาะนุ่มๆ
แล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้าผ่านช่องว่างระหว่างกิ่งไม้ใบไม้ของต้นไม้อยู่
------ทำไมถึงไปได้ไม่สวยกันนะ
ปีที่แล้วสร้างปัญหาให้โคสุเกะมากมาย
ตอนคดีหน้าร้อนซาคุยะซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องเองก็ต้องเจอกับเรื่องหนักหนาสาหัส
ถ้าตัวเองทำได้ดีกว่านี้ล่ะก็อาจจะทำอะไรได้หลายอย่างก็ได้แท้ๆ
ตอนนี้เองก็เผลอสร้างปัญหาให้ซาจิโกะจนได้
เพื่อหยุดตัวเอง เลยคว้าแขนไว้……
“อ๊ะ”
แล้วเป็นยังไงบ้างกันนะ ? พอรีบลุกขึ้นก็พบว่าซาจิโกะจับเอวของโชวโกะไว้แน่นราวกับกอดไว้
[หน้า 306]
“อูย
เจ็บๆๆ……โธ่……มันอะไรกันเนี่ย”
“ดีจังเลย
ไม่เป็นไรใช่ไหม”
“ก็เป็นอยู่เห็นๆเลยไม่ใช่เหรอไงยะ
อ๊า โธ่ เลอะโคลนไปหมดเลยไม่ใช่เหรอเนี่ย เป็นชุดที่คุณย่าซื้อให้แท้ๆ”
“บาดเจ็บรึเปล่า
?”
“ไม่ย่ะ”
โล่งอกกับท่าทางหงุดหงิดที่เหมือนเช่นทุกครั้ง
กวาดสายตามองดูร่างกายของตัวเองด้วย
แต่ดูเหมือนจะไม่บาดเจ็บ
ระหว่างทางที่มาก็ถูกทั้งคุณครูและอิโรฮะถามเรื่องชุด
อาจเป็นเพราะใส่เสื้อผ้าทับไว้เป็นอย่างดีขนาดนั้นก็เป็นได้
“ยังไงก็เถอะ นั่นน่ะ
ไม่เป็นไรเหรอ ?”
“นั่น……?”
ทิศทางที่ซาจิโกะชี้ไป------คือด้านหลังของโชวโกะ
“กอนตะ !”
ที่คิดว่าไปชนกับอะไรบางอย่างเข้านั้น
ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นกอนตะ
คงวิ่งเข้ามาเป็นเบาะรองรับแรงกระแทกของพวกโชวโกะ
เพราะถูกเบียดอยู่ระหว่างโชวโกะกับต้นไม้เลยส่งเสียงร้องออกมาด้วยท่าทางอึดอัด
[หน้า 307]
“กอนตะ
! เป็นอะไรมั้ย ?”
พอโชวโกะออกห่างไป
กอนตะก็เหยียดตัวเต็มที่ราวกับจะบอกว่าในที่สุดก็เป็นอิสระซักที
“……ดูเหมือน……จะไม่เป็นไรนะ”
“ดีจังเลย”
กอนตะไม่มีแม้แต่ท่าทางว่าได้รับบาดเจ็บ
นอกจากแผลเก่าแล้ว อาจจะไม่บาดเจ็บอะไรแล้วก็เป็นได้
ในเวลาเดียวกับที่ได้ตกตะลึงเรื่องพลังชีวิตของยามาวาโระอีกครั้ง
ก็โล่งใจว่าดีจริงๆที่ปลอดภัย
“ดูสิ โชวโกะ นั่น”
“เอ๊ะ”
คราวนี้เป็นทิศทางตรงกันข้าม------ชี้ไปบนทางลาดที่ร่วงลงมา
มีนัยน์ตาเล็กๆยื่นหน้ามองอยู่ตรงที่ไกลๆ
ทานูกิเมื่อกี้กำลังยื่นหน้ามองเข้ามาหาพวกโชวโกะที่ตกลงมาจากทางลาดอยู่
“ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง”
“……ถึงพูดไปก็ไม่มีทางเข้าใจไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่เจ้านี่ซะหน่อย”
“อืม แต่ว่า……”
[หน้า 308]
กลัวขนาดนั้นแล้วมุ่งความเป็นศัตรูไปหามนุษย์
ถึงอย่างนั้นตอนนี้ก็ยังอุตส่าห์รออยู่โดยไม่หนีไป
อาจจะไม่เข้าใจความหมายอะไรก็เป็นได้
อาจจะมองอยู่ด้วยเจตนาที่ต่างออกไปก็ได้
แต่ไม่อาจทนที่จะไม่พูดออกไปได้
ในไม่ช้าก็เบนสายออกห่างจากพวกโชวโกะ แล้วหายลับไปยังอีกฟากของทางลาด
“อ๊า ไปซะแล้ว
ยังไงแบบนี้ก็ไม่ไหวแล้วล่ะ ตามไม่ทัน”
“……อืม”
พอมองลงมาที่ร่างของพวกตัวเองอีกครั้ง ก็พบว่าเต็มไปด้วยโคลนจนกลายเป็นสภาพย่ำแย่
ตรงทางลาดที่แดดส่องไม่ค่อยถึง ผืนดินที่เปียกไปด้วยน้ำค้างยามเช้านั้นตอนนี้ก็ยังเฉอะแฉะอยู่ทั้งๆอย่างนั้น
“กลับกันมั้ย ต้องอาบน้ำด้วย”
“……นั่นสิน้า จะบอกคุณย่าว่ายังไงดีนะ”
“ถ้าอย่างนั้นไปซักผ้าที่บ้านไหม
?”
“………………เฮ้ออ มีแต่ต้องทำแบบนั้นสิน้า……”
ไหล่ตกอย่างเหนื่อยใจกับข้อเสนอของโชวโกะ
[หน้า 309]
พอกลับมาถึงบ้านอิวานางะได้ด้วยวิธีการอะไรซักอย่าง
ก็นั่งลงไปด้วยความอ่อนล้า
“กอนตะ
ขอบคุณนะ”
พอพูดขอบคุณกอนตะซึ่งตามมาจนถึงบ้าน
กอนตะก็ขดตัวเป็นวงกลมอยู่ตรงทางเข้าหน้าบ้าน
คงจะเหนื่อยแน่นอน
พักเหนื่อยอยู่ราวๆครึ่งชั่วโมง
ในที่สุดก็เริ่มขยับตัวไหว เลยต้มน้ำแล้วถอดเสื้อผ้าที่ห้องเปลี่ยนเสื้อ
โคลนเข้าไปถึงชุดชั้นใน
เลยหัวเราะให้กันว่าสภาพของพวกตัวเองย่ำแย่กว่าที่จินตนาการไว้
“แต่จะว่าไป”
ซาจิโกะพูดขึ้นโดยที่มือถือฝักบัวไว้ข้างหนึ่ง
เธอน่ะ
ทำไมถึงได้ตั้งใจพยายามขนาดนั้นงั้นเหรอ ?”
“……ไม่รู้สิ”
“แต่ก็นะ ช่างมันละกัน”
ตรงส่วนที่มองไม่เห็นฟกช้ำ
พออาบน้ำร้อนก็เจ็บแปล๊บขึ้นมา
ทว่า นั่นไม่ใช่ความรู้สึกที่ไม่น่ารื่นรมย์
แต่เป็นความเจ็บปวดที่มีความรู้สึกสำเร็จอยู่ที่ไหนซักแห่ง
“รู้สึกว่าต้องไปให้ได้ยังไงไม่รู้”
“ทั้งที่แค่บังเอิญไปเห็นแวบเดียวเนี่ยนะ
?”
“……อืม”
[หน้า 310]
ในขณะที่ล้างโคลนที่ติดตามร่างกายออกก็นึกขึ้นได้
ตอนที่เห็นนัยน์ตาคู่นั้นได้คิดอย่างแรงกล้า
คิดว่าจะปล่อยไว้เฉยๆไม่ได้เด็ดขาด
นั่นอาจจะเรียกได้ว่าเป็นผลตกค้างของคดี
ความแค้นและความเป็นศัตรูที่มีต่อมนุษย์------ในช่วงวันเวลาที่ยาวนาน
หมู่บ้านนี้ได้ตกเป็นเป้าหมายของอะไรแบบนั้นเรื่อยมา
เป็นวงจรอันน่าเศร้าที่ต่อเนื่องมาตลอด
ตั้งแต่หลายร้อยปีก่อนที่โชวโกะจะเกิด
โคสุเกะกับซาคุยะได้ตัดให้ขาดไปแล้วก็จริง
แต่ตัวโชวโกะนั้นยังไม่เข้าใจเท่าไรว่าตรงไหนคือจุดจบ
อาจจะจบลงไปแล้วจริงๆก็ได้ และอาจจะแค่เป็นเพราะไม่ได้เห็นตอนที่เรื่องยุติด้วยตัวเอง
เลยไม่รู้สึกว่าจบลงไปแล้ว
แต่ว่า……
สูญเปล่าไปซะแล้ว เรื่องทั้งสองคนที่โชวโกะชอบที่สุดเคยพยายามลงไป
แน่นอนว่าตอนที่คิดแบบนั้นก็มีความร้อนรนที่บรรยายไม่ถูกเกินขึ้นเช่นกัน
อาจจะอยากตอบแทนบุญคุณทั้งสองคนที่ช่วยเหลือตัวเองไว้ก็เป็นได้
โชวโกะไม่อาจสรรหาคำพูดที่จะใช้แสดงสิ่งนั้นออกมาได้
เลยไม่สามารถถ่ายถอดไปได้อย่างราบรื่น
“ซาจิโกะจังน่ะ……”
“อะไรยะ”
“ทำไมถึงได้อุตส่าห์ตามมาด้วยงั้นเหรอ ?”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น