คำเตือน : เกิน 25% เป็นการดำน้ำ
แปลมาจากหนังสือนิยาย
แปลมาจากหนังสือนิยาย
[หน้า 311]
“เรื่องแบบนั้นไม่รู้หรอกย่ะ”
ตอบมาทันควัน พูดย้อนมาหาโชวโกะอย่างรวบรัดขนาดที่ไม่มีทางรวบรัดไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว
“อย่างงั้นเหรอ
?”
“เรื่องแบบนั้นถ้ารู้ก็คงไม่ต้องลำบากหรอกย่ะ
แต่รู้ว่าถ้าปล่อยไว้ล่ะก็เธอจะไปคนเดียวอ่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็น่าเป็นห่วงไม่ใช่เหรอไง”
“……เป็นห่วง……”
“ช่าย
เธอเองก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ ? เป็นห่วงทานูกิที่บาดเจ็บก็เลยตามไป จากนั้นก็หาพบแล้วพยาบาลให้ได้ด้วย
นั่นก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ?”
“……งั้นเหรอ อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้……”
นั่นเรียบง่ายมาก
และเพราะแบบนั้นนี่ล่ะเลยก้องกังวานอยู่ในใจ
รู้สึกราวกับว่าของแข็งที่เคยอยู่ภายในอกได้ละลายหายไปเช่นกัน
“นั่นดีแล้วล่ะ”
“ไม่ใช่เหรอ ?”
“เปล่า ใช่แล้วล่ะ ……อืม ฉันเป็นห่วงมากๆเลย”
เพราะแบบนั้นเลยปล่อยทิ้งไว้ไม่ได้
ตอนนี้ยังไม่พบคำพูดอื่น
แต่ก็ตัดสินใจคิดว่าแบบนั้นดีแล้ว
[หน้า 313]
“จะว่าไปพอพูดถึงเป็นห่วงแล้ว
เธอจำเรื่องที่คุณครูบอกมาก่อนหน้านี้ได้ไหม ?”
“……ก่อนหน้านี้ ? เอ่อ……?”
ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องเมื่อตอนไหน
เจอหน้าคุณครูแทบทุกวันด้วย
ของอย่างคำเตือนจากคุณครูอะไรเนี่ยมีมากเป็นภูเขาเลากา
“เรื่องที่บอกว่าเด็กผู้หญิงให้ใส่บรามาซะน่ะ
บางทีเธอก็ขี้เกียจเลยไม่ใส่ใช่ไหมล่ะ”
“……อู~……”
กดลงไปที่หน้าอกของตัวเองโดยไม่ตั้งใจ
คิดว่าไม่ใช่ความใหญ่ขนาดที่ต้องใส่ เลยไม่ได้ต้องการเป็นพิเศษอะไร
และเป็นเรื่องที่อายจนไม่กล้าปรึกษาแม้แต่แม่ด้วย
เพราะมีอันที่ซื้อมาให้อยู่
นานๆทีก็เลยเอาอันนั้นมาใส่บ้าง แต่ก็เผลอคิดไปว่าถึงไม่มีก็ไม่ต่างกัน
“อะฮะฮะ หน้าแดงแป๊ดเลย”
“ซะ ซาจิโกะจังเองก็ไม่ใส่นี่นา”
“หลังๆมานี้ชั้นใส่นะยะ
ก่อนหน้านี้ก็ให้คุณย่าเลือกให้ด้วย”
“อู~~”
เสียงหัวเราะของซาจิโกะซึ่งหัวเราะโชวโกะที่หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆกับเสียงน้ำฝักบัวไหลดังสะท้อนในห้องน้ำ
[หน้า 314]
ตอนที่เสื้อผ้าแห้งนั้น
ดวงอาทิตย์ก็ย้อมเป็นสีแดงแล้ว
“งั้นกลับแล้วนะ”
“อื้อ วันนี้ขอบคุณนะ”
ส่งซาจิโกะตรงหน้าบ้าน
“ไม่เป็นไรย่ะ
ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“อื้อ บ๊ายบาย”
โบกมือแล้วซาจิโกะก็ออกวิ่งมุ่งหน้ากลับบ้าน------จากนั้นก็หยุดฝีเท้าลง
“นี่ โชวโกะ เธอเข้าใจอยู่แล้วสินะ
ทานูกินั่น……บาดเจ็บหนักมากจริงๆ ในเมื่อเป็นแบบนั้น แน่นอนว่าเรื่องอยู่ได้นานน่ะคง……”
“………………อืม……”
เรื่องที่ว่านั่นคืออะไรนั้น
ทั้งสองไม่อาจพูดออกมาได้อย่างชัดเจน
ความรู้สึกที่ว่าอยากพาไปให้สัตวแพทย์ดูกับความรู้สึกที่ว่าจะให้คนอื่นเห็นไม่ได้นั้นกำลังขัดแย้งกันอยู่
เพราะเข้าใจอยู่แล้วว่าเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากปรากฏการณ์แบบไหนนี่ล่ะ
ถึงได้เห็นว่าเป็นภาพที่ดูน่าสงสัยด้วย
[หน้า 315]
“……งั้นเหรอ ถ้างั้นก็ดี ไว้เจอกันนะ”
“อื้อ บ๊ายบาย”
คราวนี้กลับไปโดยไม่หันมา
……ด้วยเหตุนี้
การผจญภัยเล็กๆของโชวโกะกับซาจิโกะก็จบลง
ตอนที่นานๆครั้งแม่ทานูกิลงมาถึงที่ๆกอนตะอยู่นั้น
จะเห็นได้ว่านำอาหารส่วนของลูกเข้าไปในภูเขาด้วย แต่……
ในช่วงที่ฤดูกาลเปลี่ยนผันมาถึงฤดูหนาวและคริสต์มาสใกล้เข้ามานั้นก็ไม่เห็นอีกแล้ว
“เด็กพวกนั้น จะสบายดีรึเปล่าน้า”
ถึงอย่างนั้น เมื่อมีโอกาสก็จะคุยเรื่องนั้นกับซาจิโกะ
“นั่นสินะ
ตอนนี้เองก็คงหาของกินอยู่ในภูเขาไม่ใช่เหรอไง ?”
“ถ้าไม่ท้องว่างก็ดีหรอก”
“ลองขอให้กอนตะเอาอาหารไปส่งให้เป็นไง”
“นั่นก็ดีนะ คราวหน้าจะลองขอร้องดู”
คุยเรื่องแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง
แต่ก็ไม่เคยลองขอร้องไปจริงๆเลยแม้แต่ครั้งเดียว
[หน้า 316]
“น่า อย่างหนึ่งที่พูดได้คือ”
“หืม ?”
“……ความรู้สึกอ่อนโยนของโชวโกะ คิดว่าต้องส่งไปถึงแน่นอน”
“…………อื้อ ขอบคุณนะ”
นั่นเป็นเรื่องราวที่เล็กมากซึ่งเกิดขึ้นในช่วงกลางฤดูใบไม้ร่วง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น