คำเตือน : เกิน 25% เป็นการดำน้ำ
แปลมาจากหนังสือนิยาย
แปลมาจากหนังสือนิยาย
Chapter 4
[หน้า
238]
พอแยกกับกิงโกะแล้วกลับมาที่หมู่บ้านมินาคามิ
ความอ่อนล้าที่บรรยายไม่ถูกก็เข้าโอบล้อมร่างกายของทั้งสอง
เหตุการณ์เมื่อซักครู่
ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไรก็ยังคาอยู่ไม่ยอมห่าง
น่าจะเป็นเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงนับจากที่มาถึงหมู่บ้าน
แต่ก็เริ่มรู้สึกว่าอยู่ในป่ามานาน
“ยินดีต้อนรับนะ ทั้งสองคน”
“พี่จ๋า ซาคุยะจัง ! ยินดีต้อนรับ”
พอถึงบ้านอิวานางะ
ซัตสึกิผู้เป็นน้ากับโชวโกะที่เป็นลูกสาวของเธอก็ออกมาต้อนรับ
ซัตสึกิเป็นน้องสาวของแม่ แต่กับซาคุยะที่รูปร่างหน้าตาคล้ายแม่มากนั้นกลับไม่ค่อยคล้ายกันเท่าไร
ตรงข้ามกับผมดำยาวเหยียดตรงของซาคุยะ
ผมสีน้ำตาลอ่อนนั้นลอนเป็นคลื่นเล็กน้อย ส่วนสูงเองก็ไม่ได้จัดว่าสูง
เรื่องที่ผู้มีสายเลือดเดียวกันถึงจะเป็นพี่สาวน้องสาวกันก็ไม่เหมือนกันเลยนั้นสามารถพูดได้ว่าเป็นลักษณะเฉพาะของตระกูลมินางามิเช่นกัน
“ขอโทษนะคะที่จู่ๆก็มา
ขอเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ
ดีใจนะที่อุตส่าห์มา”
“ใช่แล้วล่ะ~ !”
ตรงข้ามกับซัตสึกิที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน
โชวโกะมีใบหน้ายิ้มแย้มเต็มหน้า จากนั้นก็ดึงมือของโคสุเกะกับซาคุยะ
[หน้า
240]
ตรงนั้นไม่มีเค้าหน้าของสาวน้อยขี้อายที่ไม่ยอมเปิดใจให้
รู้สึกดีใจมากที่มาต้อนรับด้วยท่าทางสดใส
พอเห็นภาพของแม่ลูกที่อยู่เบื้องหน้า
ซาคุยะก็รู้สึกเจ็บภายในอกเหมือนมีอะไรมาทิ่มแทง
“ทั้งคู่คงจะเหนื่อยสินะ
โชวโกะเตรียมอ่างอาบน้ำให้ทีได้มั้ย ?
แม่จะทำกับข้าวน่ะ”
“ค่า
!”
“เอาล่ะ ทั้งสองคน……ตอนนี้ยังไม่ถามหรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น
พักผ่อนให้สบายนะ”
“……ค่ะ……ขอบคุณค่ะ”
อาหารเย็นเป็นหม้อไฟอุ่นๆที่ดูสมกับเป็นฤดูหนาว
สีหน้าของซาคุยะนั้นตอนนี้เองก็ยังไม่ดี
ถึงจะบอกไปว่าไม่รู้สึกอยากอาหาร แต่พอยื่นตะเกียบไปยังถ้วยที่ซัตสึกิตักแบ่งให้ก็ผ่อนคลายลงได้
“อร่อยมั้ยจ๊ะ ?”
“……ค่ะ อุ่นมากเลยล่ะค่ะ ผักทางนี้เป็นของหมู่บ้านมินาคามิเหรอคะ ?”
“อื้อ ใช่แล้วล่ะ หัวไชเท้ากับต้นหอมเป็นของที่ได้มาจากคุณทาคามิ
ส่วนแครอทได้มาจากคุณคิคุจิที่อยู่แถวบ้านน่ะ แต่เต้าหู้กับเนื้อเป็นของที่ซื้อมานะ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น