เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 31 มีนาคม ค.ศ. 2014 ที่ http://vermillionend.exteen.com
สวัสดีครับ หลังจากที่เริ่มเรียนภาษาญี่ปุ่นมาได้ 2 ปี กับอีก 8 เดือนกว่าๆ ในที่สุดผมก็จะเริ่มเล่น Tasogare no Sinsemilla ตามที่ได้ตั้งใจไว้แล้วล่ะครับ (ตั้งใจว่าถ้าเก่งภาษาญี่ปุ่นเมื่อไรจะเล่น) ตอนนี้กับตอนนั้นความสามารถภาษาญี่ปุ่นของผมต่างกันราวกับฟ้ากับเหวเลยล่ะครับ
ภาษาญี่ปุ่นของจริงที่ผมอ่านครั้งแรกคือข้อมูลตัวละครของ “โทโนะ เร็น” จากเกม Natsuzora no Perseus ครับ (อันที่คุณ Big eye เอามาโพสต์ไว้ในกระทู้ Bishoujo Game Research Club หน้า 477 นั่นล่ะ) เมื่อสองปีก่อน ผมต้องใช้เวลาถึง 3 ชั่วโมง 40 นาทีในการอ่านแบบมั่วๆ แต่ตอนนี้ผมใช้เวลาไม่ถึง 1 นาทีในการอ่านโดยที่เข้าใจละเอียดครับ ต่างกันราวกับฟ้ากับเหวจริงๆนั่นล่ะ
ที่ผมแปลแล้วเอามาแปะในวันนี้คือหนังสือ “Tasogare no Sinsemilla - Volume 0” ครับ(แปลไว้ตั้งแต่เดือนตุลาคมปีที่แล้ว) โดย Tasogare no Sinsemilla - Volume 0 คือของแถมที่แจกให้กับคนที่สั่งจองเกม Tasogare no Sinsemilla ล่วงหน้าก่อนวันวางจำหน่าย ……จะว่าไปที่เอามาแปะนี่ก็เสี่ยงพอตัวเลยแฮะ
ป.ล. หน้าที่ผมอยากเอามาให้ดูจริงๆคืิอหน้า "อารัมภบท -ซาคุยะ-" ครับ
คำเตือน : เกิน 25% เป็นการดำน้ำ
แปลมาจากหนังสือที่จัดทำโดย Applique
黄昏のシンセミア 零巻
Tasogare no Sinsemilla Volume 0
ซินเซมิลล่าแห่งยามสนธยา เล่ม 0
It is the one that the person must not touch that it is beyond this.
สิ่งที่อยู่ถัดจากนี้ไปคือสิ่งที่มนุษย์ห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยว
สารบัญ
04 เรื่องราว
05 อธิบายชิ้นงาน
06 เรื่องสั้นเขียนโดย桐月
10 การ์ตูนวาดโดย オダワラハコネ
12 การ์ตูนสี่ช่องโดย せいま
14 เกี่ยวกับหนังสือ
เรื่องราว Tasogare no Sinsemilla
“ความรู้สึกของการที่ได้ทอดทิ้งใครซักคนไปนั้น มันเป็นอย่างไรกันนะ……”
หมู่บ้านมินาคามิ หมู่บ้านที่มีตำนานผ้าคลุมนางฟ้าหลงเหลืออยู่
เป็นภูมิภาคแห่งหนึ่งที่ถูกห้อมล้อมด้วยภูเขาและมีความสวยงามของธรรมชาติ
มินางามิ โคสุเกะที่เป็นนักเรียนมหาวิทยาลัยนั้นได้ใช้โอกาสในช่วงปิดเทอมหน้าร้อนมาเยี่ยมเยียนหมู่บ้านแห่งนี้ซึ่งเป็นบ้านเกิดของแม่
ส่วนสาเหตุก็คือเรื่องงานพิเศษที่รับมาจากน้าสาว
ที่รอเขาอยู่ในหมู่บ้านที่แสนคิดถึงแห่งนี้ก็คือการพบพานและการพบกันใหม่กับพวกเด็กสาว
“มินางามิ ซาคุยะ” น้องสาวแท้ๆที่เป็นเหมือนเพื่อน
“อิวานางะ โชวโกะ” ลูกพี่ลูกน้องหญิงที่ห่างเหินกันไป
“คาสุกะ อิโรฮะ” มิโกะของศาลเจ้าที่เป็นเพื่อนสมัยเด็ก
แล้วก็ “กิงโกะ” ผู้หญิงลึกลับที่เจอกันในหมู่บ้าน
โดยผ่านการได้พบกับผู้คนที่แสนคิดถึงและเด็กผู้หญิงที่รู้จักกันใหม่ โคสุเกะก็ค่อยๆคุ้นเคยกับหมู่บ้านแห่งนี้
------ทว่า สิ่งผิดปกติที่เข้ามาจู่โจมพวกโคสุเกะนั้นได้ทำลายชีวิตธรรมดาของพวกเขาไป
เรื่องราวของสัตว์ประหลาดที่ชื่อยามาวาโระซึ่งเล่าสืบต่อกันมาในหมู่บ้าน
ตัวตนที่แท้จริงของยาในตำนานที่ว่ากันว่าจะทำให้สิ่งมีชีวิตเปลี่ยนไป
และนางฟ้าที่หลงเหลือเป็นตำนานเล่าขานต่อกันมานั้นจริงๆแล้วคืออะไรกันแน่นะ
ต่อหน้าความจริงมากมายที่อยู่เบื้องหน้า พวกเขาถูกบีบให้ตัดสินใจ------
เกี่ยวกับชิ้นงาน
เป็นชิ้นงานที่เป็นความประทับใจของสายสัมพันธ์ซึ่งสืบทอดต่อกันมาโดยมีตำนานนางฟ้าเป็นธีมหลักครับ
ในเรื่องของ Campaign จองลวงหน้านั้น ต้องขอขอบคุณจริงๆครับที่จอง “Tasogare no Sinsemilla” ในครั้งนี้
โดยได้รับการสนับสนุนจากทุกท่าน ผลงานของค่าย Applique เองก็มาถึงชิ้นที่สามจนได้ครับ
รู้ตัวดีครับว่าเริ่มจากความคิดว่านี่จะกลายเป็นจุดเปลี่ยนจุดหนึ่ง, ความท้าทายในผลงานชิ้นแรก, ประสบการณ์จากผลงานชิ้นที่สอง และการถูกคาดหวังในผลงานอย่างจริงจังนั้นได้กลายมาเป็นผลงานชิ้นนี้ ในขณะที่รู้สึกได้ถึงแรงกดดัน ปัจจุบันก็กำลังพยายามอย่างเต็มที่ในการพัฒนาเกมครับ
“ตำนานนางฟ้า” ที่ได้เริ่มมาจากข้อความที่ว่า “นางฟ้ากำลังอาบน้ำอยู่ แล้วผู้ชายที่เสน่ห์ก็ได้ขโมยผ้าคลุมไป---” เป็นข้อความที่ไม่ว่าใครก็คุ้นเคยกันดีครับ แต่หมู่บ้านที่จะกลายเป็นฉากของผลงานคราวนี้นั้นจะเป็นหมู่บ้านที่มีเรื่องราวของนางฟ้าหลงเหลือเป็นตำนานที่เล่าต่อกันมา
เรื่องราวเริ่มจากโคสุเกะซึ่งเป็นตัวเอกได้ไปเยี่ยมหมู่บ้านนั้นที่เป็นบ้านเกิด ผ่านการได้พบกันใหม่อีกครั้งที่แสนคิดถึงและการพบพานใหม่ๆ ในขณะที่กำลังสนุกสนานกับชีวิตที่รายล้อมไปด้วยตัวละครที่มีเสน่ห์ และบรรยากาศอันอบอุ่นซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของชนบทอยู่นั้น ความจริงของ “ตำนานนางฟ้า” ก็ค่อยๆถูกคลี่คลายออกมา
ความรู้สึกสดชื่นที่เกิดจากการที่แต่ละส่วนๆประกอบรวมเข้าด้วยกันและความประทับใจที่มากไปกว่านั้น บทเนื้อเรื่องที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของอาจารย์ 桐月, สีหน้าของตัวละครที่วาดโดยอาจารย์ オダワラハコネซึ่งบางเวลาก็น่ารัก บางเวลาก็แสดงความสง่างามหรือความอ่อนแอออกมาให้เห็น, เพลงประกอบที่อลังการและประณีตของอาจารย์鷹石しのぶ, เพลงเปิดเพลงปิดเพลงแทรกระหว่างเรื่องที่แสดงถึงอิมเมจของเรื่องได้อย่างไร้ที่ติโดย AngelNote
นอกจากนี้ยังมีความร่วมมือจากหลายๆท่านอีกมากมาย ความรู้สึกที่ว่ามาทำชิ้นงานดีๆกันเถอะนั้นได้ร่วมแรงร่วมใจกัน ผลงานที่ชื่อ “Tasogare no Sinsemilla” เลยใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้วครับ
คิดว่าอยากจะทำให้เสร็จเป็นชิ้นงานที่สามารถพูดได้เต็มปากว่าเป็นชิ้นงานน่าสนใจ แล้วส่งให้ถึงมือทุกท่านครับ
ยังไงก็คาดหวังไว้ได้เลยครับ !
憲yuki
อารัมภบท -ซาคุยะ-
------ปี๊บ------ปี๊บ------ปี๊บ
เสียงอิเล็กทรอนิกส์ดังขึ้น
ในช่วงพักกลางวันที่ปิดเทอมฤดูร้อนกำลังใกล้เข้ามา มินางามิ ซาคุยะซึ่งทานข้าวกลางวันคนเดียวจนเสร็จไปแล้วนั้นได้เบนสายตามองลงไปยังโทรศัพท์มือถืออยู่ตรงม้านั่งบนดาดฟ้า
“…………เฮ้อ”
ไม่มีข้อความใหม่เข้ามา
มองตัวอักษรที่แสดงออกมาอย่างไร้ชีวิตจิตใจ แล้วก็ถอนหายใจ
------บอกไปแล้วแท้ๆว่าให้ส่งแผนการตอนปิดเทอมหน้าร้อนมา
กำลังยุ่งอยู่รึเปล่านะ การติดต่อจากพี่ชายถึงได้ขาดช่วงไป
โดยเฉพาะการส่งอีเมล์คุยกับมินางามิ โคสุเกะผู้เป็นพี่ชายนั้นได้กลายเป็นเหมือนกิจวัตรประจำวันไปแล้ว พอไม่มีข้อความเข้ามาก็จะสงบใจไม่ลงอย่างรุนแรง
“ซราคู้ย้า เป็นอะไรเหรอ ?”
“……ไม่มีอะไรค่ะ”
มีเสียงเรียกของเพื่อนร่วมชั้นทักมา เลยเก็บมือถือไป
แต่ตอนที่ส่งเสียงเรียกมาก็คงถูกเห็นไปแล้วล่ะมั้ง
เพื่อนร่วมชั้นได้เข้ามาหา พร้อมๆกับเสียงที่เหมือนมีท่าทางสนุกมาก
“แฟนไม่ติดต่อมาเหรอ ?”
“……ไม่ใช่แฟนค่ะ พี่ชายค่ะ”
“อีกแล้วอีกแล้ว~ ไม่เป็นไรหรอกน่า ทุกคนรู้อยู่แล้วล่ะ”
“…………เฮ้อ”
ความเข้าใจผิดนี่แพร่กระจายไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
มินางามิ ซาคุยะมีแฟน
แล้วก็ติดต่อกันอยู่ทุกวัน
ช่วงที่ไม่ได้ติดต่อกันจะอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา
ตรงที่ไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าเป็นข่าวลือไม่มีที่มานี่ล่ะที่ยุ่งยาก
“พอได้แล้วค่ะ”
“อ๊า ! เดี๋ยว ! รอหน่อยซี่ ! คาบต่อไปเป็นฟิสิกส์ใช่มั้ย ? ลืมเอาชีทมาจนได้น่ะ ถ้าไม่รังเกียจก็ขอดูหน่อยสิ นะ? ขอร้องล่ะ !”
อีกฝ่ายประกบมือเข้าหากันอย่างแรงดังแปะแล้วไหว้มา
“ถึงจะถูกไหว้ใส่ก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่ได้เป็นพระจิโซหรือเทพของศาลเจ้าอะไรหรอกนะคะ……”
“ยังไงก็ช่วยทีเถอะ ! ท่านมหาเทพผู้ยิ่งใหญ่มินางามิ”
“……มีอักษรคำว่าเทพอยู่สองตัวแล้วเสียงฟังดูไม่เข้ากันเลยค่ะ”
ตบมุกไปพร้อมกับถอนหายใจไปด้วย
ดูเหมือนจะเป็นที่รู้กันโดยทั่วไปว่านักเรียนที่ชื่อมินางามิ ซาคุยะนั้นถึงจะดูไม่รับแขกและแทบจะไม่ยิ้มเลยก็จริง แต่ถ้าไหว้วานขอร้องไปล่ะก็จะยอมช่วย------ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นน่ะนะ
ในขณะที่คิดว่าข่าวลือแพร่มาจากไหนกันนะ แล้วถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย ซาคุยะก็คิดว่ารีบๆยอมแพ้ไปซะน่าจะดี
“กลับห้องเรียนกันไหมคะ……ให้ดูแค่ครั้งนี้นะคะ”
“แหะแหะ~”
“ปิดเทอมหน้าร้อนจะไปไหนเหรอ ?”
จุดเริ่มต้นของความกลัดกลุ้มคือคำพูดเล็กๆน้อยคำเดียวที่เพื่อนร่วมชั้นทักมา
“ฉันคิดว่าจะกลับไปบ้านค่ะ”
“แล้วก็ไปเดทกับแฟนเหรอ ?”
“ไม่ใช่ค่ะ พี่ชายค่ะ”
“เดทกับพี่ชายงั้นเหรอ ?”
“……ไม่ได้ตั้งใจจะพูดด้วยความหมายแบบนั้นค่ะ”
อยากเจอกับพี่ชาย
ที่ออกจากบ้านมาก็เพราะกลุ้มใจเรื่องของตัวเอง แต่ก็ได้ตระหนักรู้ว่าถึงจะเป็นที่ๆห่างไกลกันแบบนี้ก็ยังไม่สามารถหนีออกไปจากกรงอันเด็ดขาดที่มีชื่อว่า “ตัวเอง” ได้
หลังล้อซาคุยะเล่นด้วยหัวข้อที่เหมือนกับทุกทีแล้ว เพื่อนร่วมชั้นก็คุยเรื่องกำหนดการปิดเทอมหน้าร้อนกันตามพอใจ
ไปทะเล ไปสวนสนุก ไปเที่ยวที่โตเกียว ตัวเองจะไปต่างประเทศ------ถึงจะไม่ได้ตั้งใจฟัง หัวข้อสนทนาที่น่าสนุกนั่นก็ลอยเข้ามาเอง
---จากนั้นสิ่งที่จะถูกพูดตามมาก็คือเรื่องคนรัก
จริงๆแล้วแทบจะไม่มีเด็กผู้หญิงที่มีแฟนอยู่เลย
สำหรับการแสร้งทำเป็นว่ามีแฟนนั้น ในพื้นที่ๆมีแต่นักเรียนหญิงแบบนี้ ก็มีตัวอย่างพวกคนรุ่นก่อนที่มีแค่ความรู้เท่านั้นที่ล้ำหน้า สุดท้ายพอโดนถามกลับก็กลายเป็นการทำลายตัวเองไปหลงเหลือให้เห็นเป็นอุทาหรณ์อยู่มากเกินพอ
------แต่ว่า……พอกลับบ้านไปแล้วจะไปไหนกันดีนะ
สังหรณ์ใจว่าสุดท้ายอาจจะต้องอยู่บ้านเล่นพวกหมากรุกญี่ปุ่นกับพี่ชายเหมือนตอนปีใหม่ แล้ววันหยุดก็จบลงไปจนได้
“…………เฮ้อ”
ยังไม่มีการติดต่อมา แผนการเองก็ยังตัดสินไม่ได้
ใบหน้ามองจากข้างของซาคุยะที่ถอนหายใจออกมาอย่างหดหู่นั้นเป็นไปตามข่าวลือ
ตอนที่ชั่วโมงเรียนจบลงแล้วและเพิ่งกลับมาถึงหอพัก ก็ถูกผู้ดูแลทักตรงทางเข้า
ผู้ดูแลเป็นหญิงวัยกลางคนที่มีท่าทางเรียบร้อย
พวกนักเรียนหอพักตั้งชื่อเล่นให้ว่าคุณแม่
“อ๊ะ คุณมินางามิ เมื่อซักครู่มีโทรศัพท์เข้ามาน่ะค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ จากใครหรือคะ”
“จากผู้หญิงที่ชื่ออิวานางะน่ะค่ะ”
“……จากคุณซัตสึกิเหรอคะ ? ขอบคุณค่ะ ไว้ทางนี้จะลองติดต่อไปดูเอง”
น้าสาวที่ไม่ได้ติดต่อกันนานมากนั้นมีธุระอะไรกับเธอกันนะ……
ระหว่างที่ขึ้นบันไดกลับไปห้องของตัวเอง ก็คิดสงสัยไปด้วย
ห้องในหอพักนั้นเป็นห้องแบบห้องๆเดียวที่มียูนิตบาธอยู่ด้วย ความกว้างของห้องคือสิบสองเสื่อ ซึ่งก็กว้างอยู่พอตัว
ภายในห้องมีเตียงสองชั้นถูกจัดวางไว้
เพื่อนร่วมห้องจะกลับช้าอยู่เสมอเพราะกิจกรรมชมรม ตอนนี้ก็เลยโทรศัพท์ได้โดยไม่ต้องเกรงใจ
โทรเข้าโทรศัพท์มือถือของน้าสาว แล้วรอซักพัก
ผ่านเสียงสัญญาณไปเล็กน้อยก็ติดต่อกับอีกฝ่ายได้
“สวัสดีค่ะ ซาคุยะค่ะ……”
“อ้าว ซาคุยะจังเหรอ ? ขอบคุณนะที่อุตส่าห์โทรมา”
“ไม่เลยค่ะ……ไม่ได้ติดต่อกันนานเลยนะคะ”
พูดไปแล้วก็มาเสียใจทีหลังว่านี่เป็นคำพูดที่ควรพูดในตอนแรกสุด
ไม่ว่ายังไงตัวเองก็ไม่ถนัดที่จะคุยกับคนอื่นจริงๆ
เพราะรู้ตัวว่าพูดไม่เก่ง ทำให้กังวลเป็นพิเศษและรู้ว่าทำพลาดไป
“เรื่องแผนการตอนปิดเทอมหน้าร้อนน่ะ ได้คิดไว้แล้วรึยังจ๊ะ ?”
“ยังค่ะ ยังไม่มีอะไรเป็นพิเศษ……”
“ที่จริงเมื่อกี้ก็ติดต่อไปหาโคสุเกะคุงเหมือนกันจ้ะ ซาคุยะจัง ถ้าไม่ลำบากอะไร ไม่ลองมาทำงานพิเศษที่นี่ตอนปิดเทอมหน้าร้อนดูเหรอ ?”
“งานพิเศษ……เปิดกิจการอยู่เหรอคะ ?”
“เปล่าจ้ะ จริงแล้วๆก็เป็นเรื่องคนช่วยงานนิดหน่อยน่ะ แต่จะจ่ายค่าแรงให้อย่างดีเลยจ้ะ”
“เรื่องนั้นช่วยได้มากเลยล่ะค่ะ ว่าแต่……ต้องทำงานแบบไหนเหรอคะ”
“อ๊ะ เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงจ้ะ ไม่ว่าใครก็ทำได้ แล้วก็เป็นเรื่องที่ทุกคนทำกันอยู่ด้วย ไว้จะอธิบายให้ฟังตอนที่มาที่นี่แล้ว เพราะแบบนั้นสบายใจได้จ้ะ แล้ว……ว่ายังไงล่ะจ๊ะ”
“ทางพี่บอกมาว่ายังไงเหรอคะ ?”
“เหมือนจะมาน่ะจ้ะ แต่บอกไว้ว่าจะปรึกษากับซาคุยะจังก่อนนะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าพี่ไปหนูก็คิดว่าจะขอไปรบกวนด้วยค่ะ”
การสนทนากับน้าสาวที่ไม่ได้ติดต่อกันมานานนั้นเป็นไปอย่างเรียบง่าย
หย่อนสะโพกลงบนเตียงชั้นล่างแล้วเหม่อมองมือถือที่เพิ่งโทรศัพท์ไปเมื่อกี้
ที่ๆบ้านอิวานางะอยู่คือหมู่บ้านมินาคามิ
หมู่บ้านมินาคามิ------บ้านเกิดที่ตัวเองเคยอาศัยอยู่ในวัยเด็ก
* ยูนิตบาธ (Unit Bath) หมายถึงเป็นห้องน้ำประกอบสำเร็จที่มีพื้น, กำแพง, เพดาน และ อุปกรณ์ห้องน้ำถูกสร้างมาเป็นเซ็ตเดียวกัน ง่ายสำหรับการติดตั้งเข้าไปในบ้าน
* แต่ก็มีอยู่บ่อยครั้งที่คำว่ายูนิตบาธถูกนำมาใช้เป็นคำเรียกห้องน้ำที่มีฝักบัว, อ่างอาบน้ำ, อ่างล้างหน้า, โถส้วม รวมอยู่ในห้องเดียวกัน
ในความทรงจำอันเลือนรางนั้น จำได้ว่าเป็นชนบทที่ยังไม่ค่อยพัฒนาเท่าไรตามชื่อ การคมนาคมเองก็ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก
ที่หลงเหลืออยู่ในความทรงจำก็มีแค่ความร้อนของฤดูร้อนที่ถูกภูเขารายล้อม
สายลมเย็นๆที่พัดลงมาและกลิ่นของป่า
แต่ที่เหลืออยู่ก็มีแค่ราวๆนั้น
ส่วนเรื่องคนนั้น ถ้าตัดคนที่มีความเกี่ยวข้องกันมากโดยเริ่มจากเด็กสาวผู้เป็นเพื่อนสมัยเด็กที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เยาว์วัย กับซัตสึกิแล้วก็ลูกสาวของเธอออกไปแล้ว ก็แทบจะนึกไม่ออกเลย
“…………ใกล้ผิดคาดแฮะ”
ใช้มือถือหาข้อมูลเรื่องการต่อรถ
ดูเหมือนจะมีรถไฟความเร็วสูงแล่นผ่าน จากหอพักนี่ท่าทางจะไปถึงได้เร็วกว่าที่คิดไว้
มือถือที่กำลังจ้องมองอยู่ได้สั่นขึ้นมา
เสียงเรียกเข้าดังขึ้น
ตรงชื่อผู้ติดต่อเข้ามานั้นมีชื่อมินางามิ โคสุเกะปรากฏออกมา
“อ๊ะ ค่ะ-----ฮัลโหลค่ะ”
เสียงของพี่ชายที่ฟังจนคุ้นเคยดังออกมาจากโทรศัพท์
พี่ชายผู้มีนิสัยสุขุมรอบคอม แต่ก็มีบรรยากาศเหมือนเด็กหนุ่มขี้แกล้งที่ไหนซักแห่งอยู่นั้นได้พูดคุยมาด้วยโทนเสียงที่เป็นกันเอง
“มีโทรศัพท์มาจากคุณซัตสึกิน่ะ ว่าแต่ทางเธอล่ะ ?”
“เมื่อกี้นี้เองค่ะ ถึงจะบอกว่าเป็นการช่วยงานก็เถอะ แต่พี่ได้ฟังเนื้อหางานไปรึยังคะ”
“ยังเลย……แต่เหมือนพูดด้วยท่าทางว่าแค่อยากให้มาเที่ยวเฉยๆด้วยน่ะนะ สำหรับพี่แล้วก็เป็นที่ๆไม่ได้ไปมานาน ปิดเทอมเองก็ว่างด้วย เลยอยากจะไปน่ะ แล้วซาคุยะล่ะว่าไง”
“ถ้าอย่างนั้น หนูก็จะไปด้วยค่ะ แต่……จะไปได้หลังเรียนคอร์สฤดูร้อนจบ เลยกลายเป็นช่วงหลังเข้าเดือนสิงหาคมไปจนได้น่ะค่ะ”
“งั้นเหรอ ยังไงพี่ก็ไม่มีอะไรทำซะด้วยสิ จะไปตอนสองอาทิตย์หน้าเลยดีไหมนะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ ฝากไปบอกพวกคุณอิโรฮะด้วยนะคะ”
จากนั้นก็ลองถามเรื่องที่จู่ๆนึกขึ้นมาได้ไป
“ว่าแต่พี่คะ ก่อนหน้านี้เห็นพูดไว้ว่ามีรายงานที่ต้องส่งตอนเปิดเทอมอยู่……ทำเสร็จไปเรียบร้อยแล้วสินะคะ”
“บ้าน่า ก็ต้องยังไม่ได้แตะเลยอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง”
“…………”
พูดเสียงแข็งไปว่าไปทำเดี๋ยวนี้เลย แล้วตัดสายไป
“ให้ตายสิ……ขืนปล่อยไว้เฉยๆ ยังไงก็ไม่ทำแน่ๆ”
เป็นวันหยุดที่ได้กลับบ้านเกิดด้วยกันกับพี่ชายทั้งที ถ้าจะจบลงแค่เก็บตัวทำรายงานอยู่แต่ในบ้านมันก็เหงาเกินไปแล้ว
ตัดสินใจแล้ว ต้องให้ทำให้เสร็จก่อนปิดเทอมหน้าร้อนให้ได้ !
“กลับมาแล้ว~”
“ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ”
เพื่อนร่วมห้องกลับมา
ร่างกายที่เหน็ดเหนื่อยมาจากกิจกรรมชมรมและใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อนั้นมีความสดชื่นหลังออกกำลังกายให้เห็น
แล้วพอมองซาคุยะ ที่ใบหน้านั่นก็มีเครื่องหมายคำถามผุดขึ้นมา
“ซาคุจจิ มีเรื่องอะไรดีๆเหรอ”
“เอ๊ะ……ทำไมเหรอคะ ? แล้วก็เลิกเรียกชื่อเล่นนั่นซะทีเถอะค่ะ”
“ดูสิ เหมือนจะดีใจสุดๆไปเลยนี่นา”
“……เป็นอย่างนั้นเหรอคะ”
ลองแตะใบหน้าของตัวเองดู แต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร
“เอาน่า ยังไงก็ดีกว่าใบหน้าที่เหมือนถูกทิ้งแล้วซึมเศร้าเยอะเลยล่ะนะ”
“ไม่ได้เป็นแบบนั้นซักหน่อยค่ะ !”
เพื่อนร่วมห้องหัวเราะฮะฮะแบบไม่ค่อยใส่ใจ แล้วก็หายเข้าไปในยูนิตบาธ
มีเสียงล้างหน้าดังออกมาจากข้างใน
“ดีใจงั้นเหรอ……?”
จริงๆแล้วก็รู้สึกดีใจอยู่ไม่ผิดแน่
ที่ผ่านมาไม่ค่อยได้ออกไปไหนมาไหนกับพี่ชายเท่าไรนัก
และนั่นก็เป็นการไปบ้านเกิดที่แสนคิดถึง จะดีใจก็ไม่แปลก
“เหลืออีกหนึ่งเดือนจะได้เจอพี่ชาย……”
ทำไมถึงได้สมัครเข้าเรียนคอร์สฤดูร้อนไปกันนะ
รู้สึกอยากถอนหายใจกับความไม่สะดวกของเวลาขึ้นมาซะแล้ว
“……อ๊ะ ใช่แล้ว มีแผนจะอยู่จนถึงเมื่อไรกันนะ”
หลังจากนี้ โทรไปหาซัตสึกิอีกรอบแล้วถามไว้ดีกว่า
สัมภาระที่เอาไปก็คงจะขึ้นอยู่กับเรื่องนั้น……อาจจะต้องใช้กระเป๋าใบใหม่ก็ได้
เพื่อนร่วมห้องออกมาจากห้องน้ำ
พอเธอมองหน้าซาคุยะแล้ว คราวนี้รอยยิ้มเจื่อนๆก็ผุดขึ้นมา
“คราวนี้ทำหน้าทนไม่ได้อยากเจอให้เร็วขึ้นแม้แค่วินาทีเดียวอยู่น่ะ”
“……นะ หน้าแบบไหนกันคะ”
รู้สึกเหมือนโดนอ่านความคิดออก เลยส่งเสียงออกมาโดยไม่ตั้งใจ
แล้วก็ถูกหัวเราะใส่อีกจนได้
หลังจากนั้นก็ได้โทรไปหาซัตสึกิอีกรอบ แล้ววงกลมไว้ที่ปฏิทิน
งานเทศกาลฤดูร้อนคือวันที่สิบสิงหาคม
เริ่มไปอยู่วันที่สองสิงหาคม
เลยต่างกันกับพี่ชาย กลายเป็นการกลับบ้านเกิดแค่อาทิตย์เดียวไป แต่ก็ไม่ได้คิดมากเรื่องนั้นเป็นพิเศษ
นึกถึงบรรยากาศในฤดูร้อนของหมู่บ้านมินาคามิที่ได้สัมผัสไปในวัยเด็ก
ความทรงจำอันล้ำค่าที่ได้ไปเล่นกับพวกพี่ๆในทุ่งและบนภูเขาค่อยๆผุดขึ้นมา
ไปอยู่ในช่วงเวลานั้นกับพวกเขาอีกครั้ง
คงจะเป็นอะไรที่รอคอยมานานและต้องสนุกมากแน่ๆ
Tasogare no Sinsemilla Volume 0
วันที่พิมพ์ 19 เมษายน 2010
จัดพิมพ์โดย Applique
http://www.applique-soft.com/
■ ห้ามนำส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้หรือทั้งหมดไปตีพิมพ์ใหม่, ถ่ายเอกสาร, จำลองผลงาน
(C) applique All rights reserved.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น