อัสดงยาม ตะวันคร้ามแสง: Day 1 Inversion Impulse I (Part 5)

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 24 มีนาคม ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20120/

Music: stop

….. อากิฮะเธอไม่ใช่คนเดียวที่ผมไม่ได้เจอนับตั้งแต่ตอนนั้น

ผมจำอะไรไม่ค่อยได้เพราะมันผ่านมาตั้งแปดปีแล้ว, แต่มันยังมีเด็กคนอื่นๆ ที่อายุไล่เลี่ยกับผมอยู่ที่คฤหาสน์นั่นอีก

ผมจำชื่อพวกเธอไม่ได้, แต่พวกเธอเป็นเด็กผู้หญิงสองคนที่เป็นฝาแฝดกัน

พ่อของผมเคยพูดว่าพวกเธอไม่มีญาติอื่นๆ อยู่เลย เขาเลยรับพวกเธอมาทำงานในฐานะคนรับใช้

"...... มันแปลก พวกเราเล่นด้วยกันบ่อยๆ ตั้งแต่ยังเด็ก, แต่ผมกลับจำชื่อของพวกเธอไม่ได้"
ผมหลับตาลงและนึกย้อนไป

Music: play track 9

ผมควรจะจำได้

เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ร่าเริงอยู่ตลอดเวลา... ร่าเริงมากขนาดที่คุณจะร่าเริงไปด้วยเลยทั้งที่แค่มองเธอเท่านั้น

เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ปราศจากความกังวลและเป็นที่รักของทุกคนในคฤหาสน์

เพราะอายุเธอไล่เลี่ยกับผม, ผมเลยเข้ากับเธอได้ดีมาก ดูเหมือนว่าทุกๆ วันเราจะไปวิ่งเล่นในสวนด้วยกัน

"ไปเล่นกันเถอะ ชิกิจัง"

เธอมักจะพูดแบบนี้ และผมจำได้ว่าเธอเป็นคนพาผมออกมานอกห้องในตอนที่ผมอยู่เงียบๆ คนเดียวข้างใน

เธอหัวเราะบ่อยมาก และได้จับมือกับอากิฮะที่ขี้อาย, พยายามชวนเธอมาเล่นกับเรา
บางทีเธออาจอายุมากกว่าพวกเรา

เธอชวนให้ผมกับอากิฮะมาเล่นกัน, แต่พอเราเล่นด้วยกันแล้ว เธอจะยืนดูพวกเราเล่นกันแทน

แม้แต่ครูสอนพิเศษของอากิฮะ,ซึ่งเป็นพ่อบ้านที่ดุมาก, ยังพูดว่า "ฉันจะไม่ว่าอะไร, ตราบใดที่ XXX ยังอยู่กับพวกเธอ", และปล่อยอากิฮะให้ออกมาเล่น ราวกับเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

ตรงข้ามกับเด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

บนชั้นสอง

ขณะที่พวกเราเล่นกันอยู่ในสวน, ทุกครั้งที่ผมหันไปมองจะพบว่ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมองมาที่พวกเรา

เธอเป็นฝาแฝดกับเด็กผู้หญิงคนที่ร่าเริงคนนั้น, แต่เธอชอบมองมายังพวกเราอย่างไร้ความรู้สึก

เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่เคยออกมานอกบ้านเลยซักครั้ง
สิ่งที่เธอทำตลอดมาคือจ้องมองพวกเราด้วยดวงตาอันเยือกเย็น

--- สุดท้ายแล้ว, ผมก็ได้พูดกับเธอเพียงนิดเดียว

"ผมสงสัยว่าเด็กผู้หญิงพวกนั้นยังอยู่ที่คฤหาสน์รึเปล่านะ... "

ในขณะที่ผมคิดเรื่องนั้น, ผมหยิบริบบิ้นออกมาจากกระเป๋า

มันเป็นริบบิ้นเก่าๆ ที่เด็กผู้หญิงคนนั้นมอบให้ผมในตอนสุดท้าย

-----แปดปีก่อน

หลังจากผมได้รับอุบัติเหตุ

มันเป็นวันที่บ้านอาริมะรับผมไปเลี้ยง

ก่อนหน้าที่ผมจะออกไปจากคฤหาสน์, เด็กผู้หญิงคนนั้นได้มอบมันให้ผมด้วยเหตุผลบางประการ

..... ฉันให้เธอยืม, ดังนั้นต้องเอามาคืนให้ได้นะ

ตอนนั้นเธอพูดแล้วก็วิ่งจากไป

หลังจากนั้น, ผมถูกคนรับใช้คนหนึ่งเจอตัวอย่างรวดเร็ว และได้ถูกพาไปที่ประตูหน้า

ไม่มีใครมาส่งผม, ผมเดินออกไปนอกประตูของคฤหาสน์ พร้อมกับที่ผู้หญิงในตระกูล

อาริมะได้จูงมือผม
มันเป็นความทรงจำสุดท้ายในตอนที่ผมออกไปจากบ้านโทวโนะ, เมื่อแปดปีก่อน

*เฮ้อ*

ผมเก็บริบบิ้นกลับเข้าไปในกระเป๋า

"สุดท้ายมันก็ผ่านมาตั้งแปดปีแล้ว.. "

ไม่ใช่แค่ ผมไม่รู้ว่าพวกเธอยังอยู่ที่คฤหาสน์รึเปล่าเท่านั้น ผมยังจำชื่อพวกเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ

แย่ยิ่งกว่านั้น ผมจำไม่ได้เลยว่าเด็กผู้หญิงคนไหนที่เป็นคนมอบริบบิ้นให้ผม

"….. ถึงแม้นั่นจะไม่ใช่สัญญาที่สำคัญอะไร"

แต่ผมก็อยากจะรักษาสัญญา, ตราบใดที่ผมยังจำมันได้

ผมตกลงกลับไปคฤหาสน์เพราะอากิฮะอยู่ที่นั่นด้วยตัวคนเดียว

ผมทิ้งเธอไปแปดปี, ผลักความรับผิดชอบทั้งหมดไปให้เธอในขณะที่ผมได้ใช้ชีวิตอิสระอย่างเห็นแก่ตัว

ผมกลับไปเพราะผมรู้สึกผิดสำหรับสิ่งที่ผมได้ทำไว้กับเธอ

..... ผมไม่ได้อยากจะใช้เหตุผลนี้เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมกลับไปคฤหาสน์นัก แต่ถ้าพวกเธอยังอยู่ที่คฤหาสน์ ผมอยากจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้เมื่อแปดปีก่อน

Music: stop

"----- มันใหญ่มาก"

นั่นเป็นคำพูดที่หลุดออกมาจากปากผม เมื่อผมไปถึงประตูใหญ่ของคฤหาสน์

สำหรับคนอย่างผมที่ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านธรรมดา คฤหาสน์โทวโนะดูเหมือนจะไม่ใช่ความจริง

"..... นี่ผมต้องเข้าไปในนี้เหรอเนี่ย"

.....ไม่ มันสายไปแล้วที่จะเสียใจ

ประตูไม่ได้ล็อก

ผมผลักมันให้เปิดออก, และมุ่งหน้าไปยังประตูทางเข้าคฤหาสน์

ดูราวกับว่าพวกเขาจะกดดันแขกทุกคนที่เข้ามา

ข้างๆ ประตูเหล็กสองบานคือกริ่งที่ดูไม่เข้ากันเลย

"..... ไม่เป็นไร"

ผมขจัดความกลัวทั้งหมดไป ผมกดมัน

มันไม่มีเสียงน่ารักๆอย่าง 'ดิ๊ง-ด่อง' ดังมาจากกริ่งประตูแต่อย่างใด

ความเงียบที่ชวนอึดอัดยาวต่อไปในอีกหลายวินาที

ต่อมา, ได้มีเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลังประตู บ่งบอกว่ามีใครกำลังมา

Music: play track 3

"พวกเรากำลังรอคุณอยู่เลยค่ะ"
ประตูเปิดออกส่งเสียงลั่นดังเอี๊ยด
ข้างในเป็นห้องรับแขกที่ผมจำได้ แล้วก็มีสาวน้อยในชุดผ้ากันเปื้อนคนหนึ่งอยู่ข้างใน

"ดีจังเลย ท่านมาช้ามากจนชั้นเริ่มเป็นห่วงว่าท่านอาจจะหลงทางไปแล้ว ชั้นกำลังคิดว่าจะออกไปตามหาท่านอยู่พอดี ถ้าท่านยังมาไม่ถึงจนพระอาทิตย์ตกดิน"
สาวน้อยในชุดผ้ากันเปื้อนย้อนยุคได้ยิ้มอย่างอบอุ่น

"อ่า,ไม่ เพราะว่า... เอ่อ... "

ผมกำลังตะลึงไปกับชุดเสื้อผ้าย้อนยุคของเธอ ขนาดแค่เรียบเรียงประโยคผมยังทำไม่ได้

คงเป็นเพราะท่าทางของผมทำให้เธอสงสัย

หญิงสาวเอียงหัวเล็กน้อย

"คุณคือท่านชิกิ, ใช่ไหมคะ?"
"อะ--ใช่, แต่ไม่ต้องเรียกผมว่า 'ท่าน' หรอก"
"ถูกใช่ไหมคะ? โอ, อย่าทำให้ชั้นตกใจแบบนี้สิคะ! ก่อนหน้านี้ชั้นคิดว่าชั้นต้องกำลังเข้าใจผิดไปแน่เลย"
เธอหัวเราะอย่างเป็นธรรมชาติ

ผมไม่มีหลักฐานอะไรว่าใช่, แต่นั่นมันเหมือนกับนิสัยของเธอเลย

"อืม... อ่า... เธอใช่เด็กผู้หญิงที่เคยเล่นกันกับพวกเราในตอนที่ยังเด็กรึเปล่า"

ผมลองถามออกไปดู

เธอยิ้มตอบกลับมา, ท่าทางดูมีความสุขมาก

"เข้ามาเถอะค่ะ ท่านต้องเหนื่อยมากแน่ๆ, ใช่ไหมคะ? กรุณาตามมาด้วยค่ะ

ท่านอากิฮะกำลังรออยู่ในห้องนั่งเล่นนะคะ"

หญิงสาวรีบเดินผ่านห้องรับแขกและมุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่น

เธอหันกลับมาเพราะเหมือนจะนึกอะไรได้, เธอโค้งให้ผม, พร้อมกับรอยยิ้มเต็มเปี่ยมที่อยู่บนใบหน้าของเธอ