อัสดงยาม ตะวันคร้ามแสง: Day 1 Inversion Impulse I (Part 7)

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 25 มีนาคม ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20120/

"อ๊ะ"

ใช่ ผมยังไม่ได้ถามเรื่องสำคัญกับเธอเลย

"ผมขอถามอะไรเธอหน่อยได้ไหม,ฮิซุย"

"ได้ค่ะ,อะไรเหรอคะ,ท่านชิกิ"

"เอ่อ... ผมขอโทษนะถ้าผมเข้าใจผิดไป, แต่เธอกับโคฮาคุซังเป็นพี่น้องกันใช่ไหม"

"-----"

ในทันทีนั้นเอง ดวงตาที่ไร้ความรู้สึกของฮิซุยได้มีประกายขึ้นมา

"...... ใช่ค่ะ โคฮาคุเป็นพี่สาวของฉัน"
"จริงเหรอ? ดีเลย! ถ้างั้นก็หมายความว่าพวกเธอสองคนคือเด็กผู้หญิงที่เคยอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เมื่อก่อน!"
ผมดีใจขนาดที่ลืมตัวส่งเสียงดังออกไป

"........."
ตรงข้ามกับความยินดีของผม, ฮิซุยไม่ได้ขยับเลย

"ฮิซุย เธอกับโคฮาคุซังเป็นเด็กที่ถูกนำมาเลี้ยงไว้ที่นี่ใช่ไหม? พวกเราเคยเล่นด้วยกันบ่อยๆ เธอจำได้ไหม--"
ผมหยุดพูดแทบจะในทันทีที่ผมพูดออกมา

...... ไม่ใช่
เด็กผู้หญิงที่ผมเคยเล่นด้วยเป็นเด็กผู้หญิงที่แจ่มใสและร่าเริง
และเด็กผู้หญิงอีกคนที่เคยจ้องมองพวกเราด้วยดวงตาที่เย็นชา คงจะเป็น--

"….. เอ่อ... ผมเล่นด้วยกันกับพี่สาวเธอบ่อยๆ ใช่รึเปล่าฮิซุย…"

"ใช่, ฉันรู้ค่ะ สองปีก่อนที่ท่านจะไปอยู่บ้านอาริมะ ท่านมากิฮิสะได้นำฉันและพี่มาที่นี่"

ฮิซุยพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่น่าสนใจ

….. มันเป็นเรื่องดีที่ผมจำได้ว่าฮิซุยกับโคฮาคุซังเป็นฝาแฝดกันจากในความทรงจำของผม, แต่ดูเหมือนว่าฮิซุยจะไม่ได้สนใจเรื่องนั้นมากนัก

"...... อืม ผมขอโทษที่ตอนนั้นผมไม่ได้พูดกับเธอมากนัก, ผมขอโทษทีตอนนั้นผมทำให้เธอไม่พอใจ"
"ท่านไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกค่ะ, ท่านชิกิ ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษที่ฉันหยาบคายกับท่านในตอนที่ฉันยังเด็ก"
ฮิซุยก้มหัวของเธอลง

"------"
ผมรู้สึกไม่สบายใจ
ผมรู้ว่าฮิซุยไม่ได้ต้องการทำให้ผมรู้สึกไม่ดี, แต่ผมไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปยังไงเมื่อเด็กผู้หญิงที่อายุเท่าๆ กับผม มาพูดแบบนั้นกับผม

"ต้องการอะไรอีกไหมคะ, ท่านชิกิ?"
"อ๊ะ... ไม่, ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ"
"เข้าใจแล้วค่ะ แล้วฉันจะมาเรียกในอีกหนึ่งชั่วโมง กรุณาทำตัวตามสบายจนถึงตอนนั้นนะคะ"
เป็นอย่างที่ผมคิดไว้, ฮิซุยพูดอย่างไร้ความรู้สึก

แปลมาจาก

http://lparchive.org/Tsukihime/Update%206/

...... ถึงเธอจะบอกให้ผมทำตัวตามสบาย, แต่ผมควรจะทำยังไงดี?

ตอนนี้นาฬิกาบอกเวลาหกโมงเย็น

ปกติ, ในเวลานี้ผมคงจะดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น, แต่ผมสงสัยจริงๆว่าจะมีของแบบนั้นในในคฤหาสน์รึเปล่า

"ฮิซุย ผมรู้ว่ามันคงเป็นเรื่องไร้สาระที่จะถามไป, แต่คฤหาสน์หลังนี้มีโทรทัศน์รึเปล่า?"
"โทรทัศน์เหรอคะ...?"
ฮิซุยหรี่ตาลง

...... ผมรู้ตัวว่าผมคือคนที่ถามมันออกไป, แต่มันเป็นคำถามที่โง่มาก
ผมรู้สึกว่ามันคงเป็นเรื่องแปลก ที่จะถามออกไปว่ามีทีวีอยู่ในคฤหาสน์หรูๆ แบบนี้ไหม

ฮิซุยแสดงสีหน้าลำบากใจ,และมองไปทางอื่น

"..... มันไม่มีโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นหรอกค่ะ แขกที่เคยอาศัยอยู่ที่นี่ก็เคยใช้มันอยู่ แต่ตอนที่พวกเขาย้ายออกไป พวกเขาก็แพ๊คมันใส่กระเป๋าเดินทางแล้วเอามันไปด้วย ดังนั้นฉันไม่คิดว่ามันจะมีโทรทัศน์เหลืออยู่แล้วล่ะค่ะ"

"เดี๋ยวก่อน แขก? อย่างเช่นใครเหรอ? แล้วนานรึยัง?"

"พวกญาติๆ น่ะค่ะ ลูกชายคนโตของท่านคุงามิเนะจากตระกูลสาขา, ลูกสาวคนที่สามของท่านโทวซากิกับคู่หมั้นของเธอ, แล้วก็ลูกชายคนโตของท่านคิริชิมะ ได้มาอยู่ที่นี่เป็นเวลาสามปี"
"...... สามปี, ฮะ? ฮิซุย, แบบนั้นควรจะเรียกว่าคนอาศัยมากกว่านะ,ไม่ใช่แขก."
ฮิซุยไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
ไม่ว่าคนพวกนั้นจะเป็นคนแบบไหนก็ตาม, ดูเหมือนคนรับใช้จะไม่สามารถพูดอะไรแย่ๆ เกี่ยวกับพวกนั้นได้

ยังไงก็ตาม, ดูเหมือนพวกญาติๆ จะเป็นคนนำมันมา,แล้วนำมันกลับไปด้วยมากกว่า
พ่อของผมไม่ชอบสิ่งประดิษฐ์ยุคใหม่, เขาคิดว่ามันเป็นของชั้นต่ำ มันไม่มีทางที่เขาจะดูทีวี อากิฮะ,ที่ถูกเขาอบรมมาตลอดแปดปีก็คงจะเป็นแบบนั้นด้วย

"--อืม, ไม่ใช่ว่าถ้าไม่มีมันผมจะตายซะหน่อยนี่."
ฮิซุยเงียบไป
...... ราวกับว่าเธอเป็นแบบอย่างที่ดีของคนรับใช้, ฮิซุยจะไม่พูดอะไรจนกว่าเธอจะถูกถามตรงๆ
นี่เป็น…, แน่นอน, สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกห่อเหี่ยว
ผมอยากทำให้ใบหน้าไร้ความรู้สึกนั่นแตกกระจาย แล้วกลายเป็นรอยยิ้มแทนยังไงอย่างงั้น, แต่ดูเหมือนมันจะเป็นไปไม่ได้ แม้แต่แค่รอยยิ้มแบบไม่เต็มใจก็ตามที

"โอ๊ะ, ที่นี่มีห้องสมุดอยู่บนชั้นหนึ่งตรงปีกตะวันตกใช่ไหม? " บางทีผมจะไปหาอะไรอ่านตอนที่ผมว่างน่ะ"

ฮิซุยไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

เธอแค่ยืนอยู่ที่ทางเข้าประตู ผมยังบอกไม่ได้เลยว่าเธอกำลังมองอะไรอยู่

"---ฮิซุย?"
ฮิซุยไม่พูดอะไร
ในทันทีนั้นเอง, เธอมองตรงมายังผม

"ฉันคิดว่ามันคงมีอยู่เครื่องหนึ่งในห้องของพี่ค่ะ
"ฮะ?"
ผมไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดเรื่องอะไร

"...... อะ... มันเป็นเครื่องหนึ่งของอะไรเหรอ?"
"โทรทัศน์ค่ะ ฉันจำได้ว่าฉันเคยเห็นมันในห้องของพี่"
ฮิซุยพูด, ราวกับว่าเธอนึกอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นมาหลายปีแล้วออก

"เดี๋ยวก่อน พี่เหรอ? อย่าบอกนะว่าเธอกำลังพูดถึงโคฮาคุซัง?"
"ใช่ค่ะ ตอนนี้,คนที่ทำงานอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้มีแค่ฉันกับพี่เท่านั้น

ตอนที่เธอพูดว่าพวกเธอเป็นพี่น้องกัน ผมนึกไม่ออกเลยว่าพวกเธอจะเป็นพี่น้องกันยังไง เพราะโคฮาคุซังจะยิ้มอย่างอบอุ่นอยู่ตลอดเวลา แต่ฮิซุยดูเหมือนจะไร้ความรู้สึกอยู่ตลอดเวลา

"อืม โคฮาคุซังดูเหมือนจะเป็นพวกที่ชอบดูรายการอย่างวาไรตี้โชว์จริงๆนั่นล่ะ"
แต่ผมไม่อยากจะไปที่ห้องโคฮาคุซังแล้วบอกเธอว่า, "ขอดูทีวีหน่อยสิ"

"โทษทีนะ, ช่วยลืมเรื่องที่ว่าผมได้ถามไปที จากนี้ไปผมจะอาศัยอยู่ที่นี่ ดังนั้นผมคงต้องทำตามกฎของที่นี่"

พระเจ้าอาจจะรู้ว่าผมจะได้รับคำเยาะเย้ยยังไงจากอากิฮะ ถ้าผมเริ่มดูทีวี

ดูเหมือนว่าจากนี้ไปชีวิตของผมจะถูกชักจูงให้กลายเป็นเด็กเรียนเพื่อที่จะให้เหมาะสม

กับการเป็นสมาชิกของตระกูลโทวโนะ

"ไม่เป็นไร ผมจะอยู่ในห้องของผมจนถึงเวลาอาหารเย็น, ดังนั้นมาเรียกผมตอนนั้นละกัน เธอมีอะไรอย่างอื่นที่ต้องทำอีก, ใช่ไหมฮิซุย?"
ฮิซุยพยักหน้าบอกว่าเข้าใจ, แล้วกลับหลังหัน

เปิดประตูออกอย่างเงียบๆ, แล้วเธอก็ได้ออกจากห้องไป

Music: stop

มื้ออาหารเย็นเริ่ม โดยที่ผมกับอากิฮะหันหน้าเข้าหากัน

ผมคิดว่ามันคงเป็นเรื่องปกติสำหรับที่นี่ ที่ฮิซุยกับโคฮาคุซังจะไม่กินด้วยกันกับพวกเรา, พวกเธอยืนอยู่ข้างหลังเรา เผื่อพวกเราต้องการอะไร

..... ผมคิดว่ามันคงจะเป็นเรื่องปกติถ้าพวกเราสี่คนจะกินข้าวด้วยกัน พูดได้เลยว่าเป็นเพราะบรรยากาศในมื้ออาหารเย็นทำให้ผมรู้สึกเครียดขึ้นมากระทันหันอย่างอธิบายไม่ถูก

ในจุดนี้ผมควรจะบอกว่า ในตอนนี้ผมได้ลืมทุกอย่างเกี่ยวกับมารยาทบนโต๊ะอาหารไปหมดแล้ว
อืม, ผมยังจำได้เล็กๆน้อยๆ ดังนั้นผมคงไม่ใช่มือใหม่, แต่มนุษย์มักชอบเก็บความทรงจำที่ตัวเองไม่ได้ใช้ไว้ในซอกๆ หนึ่งของจิตใจเสมอ

ประสาทของผมตื่นตัวตลอดเวลา, การเคลื่อนไหวทุกอย่างของผมอาจจะทำให้ขนคิ้วของอากิฮะเลิกขึ้นได้

...... พอผมคิดว่าผมต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ทุกวัน, มันทำให้ผมรู้สึกหดหู่จริงๆ