Day 1 Inversion Impulse I (Part 8)

posted on 4/29/2561 01:57:00 ก่อนเที่ยง by VermillionEnd Categories:
เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 25 มีนาคม ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย


Music: stop


"นืมมม-----"
จากความอิ่มของอาหารมื้อเย็น, ผมหย่อนไหล่ของผมลง
ผมยืดตัวไปให้ไกลเท่าที่ผมจะทำได้, จากนั้นล้มลงนอนบนเตียง

"เฮ้อ, แม้แต่อาหารมื้อเย็นยังเป็นเรื่องลำบาก"
อย่างไรก็ดี, มันไม่ใช่ว่ามีดกับส้อมจะหนักอะไรนัก มันเป็นเพราะแววตาของอากิฮะที่จ้องมาที่ผมอย่างเข้มงวดมากๆ มากกว่า

"อยู่ข้างในรึเปล่าคะ, ท่านชิกิ?"
ผมได้ยินเสียงฮิซุย ตามด้วยเสียงเคาะประตู

"อื้อ, ผมอยู่ เข้ามาได้เลย"
"ขอประทานโทษนะคะ"
ฮิซุยเข้ามาพร้อมกับโค้งศีรษะ

Music: play track 1

"ฉันเข้ามาจัดเตียงค่ะ บางทีท่านอาจจะไม่อยากอยู่ดู , ดังนั้นจะเป็นอะไรไหมคะถ้าท่านจะเข้าไปนั่งพักในห้องนั่งเล่นซักครู่?"
"ไม่, ไม่เป็นไรผมอยู่ดูได้ ผมจะไปยืนอยู่ตรงมุมห้อง, ดังนั้นทำงานต่อได้เลย ไม่ต้องสนใจผม"
ลุกขึ้นมาจากเตียง, ผมเดินไปที่มุมห้อง

"......"
ดูเหมือนว่าฮิซุยอยากพูดอะไรบางอย่าง, แต่เธอตัดสินใจเงียบไว้แล้วเริ่มจัดเตียงอย่างเงียบๆ




"-----ฮิซุย"
"คะ? อะไรเหรอคะ,ท่านชิกิ"
"โอ๊ะ,  เธอจัดเตียงต่อไปก็ได้ เธอไม่จำเป็นต้องมายืนตรงหรอก"
"....."
ฮิซุยไม่ตอบอะไร
ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับการอมรมเพื่อเป็นคนรับใช้มาอย่างเคร่งครัด

"ช่วยพูดไปทำงานไปเถอะนะ ผมเริ่มรู้สึกแย่แล้วล่ะเพราะดูเหมือนผมจะไปรบกวนการทำงานของเธอ"

"ถ้าท่านพูดแบบนั้น,ท่านชิกิ ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันจะทำตามค่ะ"
ฮิซุยเริ่มกลับไปจัดเตียงอย่างเงียบๆ




"เอ่อ... จริงเหรอที่ว่าเวลาปิดบ้านของที่นี่คือหนึ่งทุ่ม"
"เอ๊ะ---จริงค่ะ ประตูหลักจะปิดตอนทุ่มตรง, และทางเข้าคฤหาสน์ทั้งหมดจะปิดตอนสองทุ่ม และมันยังมีกฎที่ว่าห้ามออกไปเดินไปเดินมาในคฤหาสน์หลังจากสี่ทุ่มอีกด้วยค่ะ"
"แม้แค่ออกไปเดินในคฤหาสน์ก็ด้วยเหรอ? .....อืม, ผมก็ไม่มีอะไรจะบ่นเรื่องนั้นหรอกนะ,แต่ว่ามันไม่โหดร้ายไปหน่อยเหรอ? อากิฮะกับผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ, ดังนั้นผมคิดว่าไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้"
"...... ก็จริงค่ะ แต่ยังไงก็ตามมันก็เป็นกฎ ดังนั้นช่วยทำตามด้วยค่ะ ท่านรู้เรื่องความไม่สงบยามค่ำคืนเมื่อไม่นานมานี้,ใช่ไหมคะ,ท่านชิกิ?"

...... ใช่, เรื่องผีดูดเลือดที่อาริฮิโกะพูดถึง
อย่างไรก็ดี, ตราบใดที่เรื่องแบบนั้นยังคงเกิดขึ้น, ผมคิดว่ามันจะเป็นการดีกว่าถ้าผมอยู่อย่างปลอดภัยดีกว่ามานั่งเสียใจภายหลัง

"มีคำถามอื่นอีกไหมคะ?
ฮิซุยจัดผ้าห่มเสร็จแล้ว, และหันหน้ากลับมาหาผม

"เอ๊ะ... ขอผมนึกก่อนนะ---"
ผมมีเรื่องที่จะถามมากมาย แต่ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฮิซุยและโคฮาคุซังเลย

"จะเป็นไรไหมถ้าผมจะถามนอกเรื่อง?"
"ไม่เป็นไรค่ะ, อะไรเหรอคะ?"
"ผมอยากจะรู้ว่าเธอกับโคฮาคุซังทำงานแบบไหนที่นี่น่ะ"
"ฉันอยู่ที่นี่เพื่อทำรับใช้คุณ ส่วนพี่สาวของฉัน โคฮาคุ อยู่เพื่อรับให้ท่านหญิงอากิฮะค่ะ
ในเวลาว่าง, พวกเราจะทำงานทั่วไปของคฤหาสน์ มีอะไรที่ท่านอยากจะรู้อีกไหมคะ?"
"...... เพื่อรับใช้... สุดท้ายแล้วมันก็เป็นแบบนั้นเหรอ"




ไหล่ของผมรู้สึกหนักขึ้นมาในทันที
ดูมันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับอากิฮะอย่างที่เธอเคยพูดไว้, แต่ผมไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่านักเรียนมัธยมปลายธรรมดา
ผมไม่ดีใจเลยที่มีเด็กผู้หญิงอายุใกล้ๆ กับผมมารับใช้ ,อย่างน้อยก็ในตอนนี้

"...... รับใช้ผม, เธอหมายถึงเป็นคนใช้ส่วนตัวเหรอ?"
"ใช่ค่ะ กรุณาอย่าเกรงใจเลยนะคะถ้าจะถามอะไรฉัน"
"...... อืม, ผมเข้าใจแล้ว ดูจากที่อากิฮะพูดเกี่ยวกับเธอแล้ว, ดูเหมือนว่าผมจะไม่มีทางบอกให้เธอเลิกทำได้, ดังนั้นผมคงต้องให้เธอรับใช้ตามทิ่อากิฮะสั่ง..."
"มีอะไรที่ท่านต้องการเป็นพิเศษไหมคะ?"
"ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก, แต่เธอช่วยหยุดเรียกผมว่า 'ท่านชิกิ' ได้ไหม? ให้พูดตรงๆ ผมรู้สึกเสียวสันหลังในตอนที่ผมได้ยิน"

"แต่ท่านชิกิ, ท่านคือเจ้านายของฉันนะคะ"
"นั่นล่ะคือสิ่งที่ผมกำลังบอกว่าไม่ชอบ ผมใช้ชีวิตธรรมดามาจนถึงเมื่อวาน ผมไม่อยากจะอยู่ในชีวิตแบบที่ว่ามีเด็กผู้หญิงที่อายุเท่าๆกันมาเรียกผมว่า '-ท่าน' หรอกนะ"
"เข้าใจแล้วค่ะ"
การตอบสนองของฮิซุยแย่ยิ่งกว่าคำว่ากระตือรือร้นซะอีก

"เรียกผมว่าชิกิ และเป็นการแลกเปลี่ยนกัน, ผมจะเรียกเธอว่าฮิซุย
เลิกพูดกันอย่างเป็นทางการ แล้วไปพูดกันแบบสบายๆ กับอีกฝ่ายเถอะ"
ยังคงไร้ซึ่งการแสดงออก, ฮิซุยลดขนคิ้วของเธอลงราวกับว่าเธอกำลังลำบากใจอยู่

"แต่, คุณคือนายจ้างของฉันนะคะ"
"มันไม่ใช่ว่าผมเป็นคนจ้างเธอซะหน่อย เธอเป็นคนที่ทำในสิ่งที่ผมทำไม่ได้, ดังนั้นเธอเป็นคนที่เก่งมากคนหนึ่ง"
"เข้าใจแล้วค่ะ" เธอตอบมาอย่างไม่กระตืนรือร้นอีกครั้ง
...... ดูเหมือนผมจะไม่สามารถพูดให้เธอเข้าใจได้ภายในเวลาแค่หนึ่งวัน

"---อย่างไรก็ตาม, มันก็เป็นอย่างนั้นล่ะ ไม่ต้องสุภาพกับผม และผมจะรู้สึกขอบคุณมากถ้าเธอไปบอกเรื่องนี้กับพี่สาวของเธอ โคฮาคุซัง,ด้วย"
"ได้เลยค่ะ, จะเป็นอย่างที่ท่านพูด, ท่านชิกิ"
ด้วยสีหน้าที่ปราศจากความรู้สึก, ฮิซุยก้มหัวลง

เธอไม่ได้เข้าใจอะไรเลย

"ฉันจะออกไปแล้วค่ะ คืนนี้กรุณาพักผ่อนให้สบายนะคะ"
เธอโค้ง, ฮิซุยวางมือของเธอลงบนลูกบิดประตู

---โอ๊ะ, ผมลืมถามอะไรบางอย่างไป

"อ๊ะ, รอเดี๋ยวก่อน"
ผมวิ่งไปที่ประตู, เอามือจับไหล่ของฮิซุยไว้ทันก่อนที่เธอจะออกไป
และในทันทีนั้นเอง---ฮิซุยปัดแขนของผมออกไปอย่างไม่น่าเชื่อ




พร้อมกับท่าทาง 'ตกใจ' เธอปัดมือของผมออกไปและถอยห่างจากผม

"เอ๊ะ-----?"
มันกระทันหันมาก, นั่นเป็นคำพูดเดียวที่ผมสามารถพูดออกไปได้
ถึงฮิซุยจะดูไร้ความรู้สึก, แต่ตอนนี้เธอจ้องมาที่ผมอย่างดุร้าย

"เอ๊ะ... ผมทำอะไรผิดไปเหรอ?"
"อ๊ะ..."
"...... ฉันขอโทษค่ะ ..."
เสียงของฮิซุยฟังดูตื่นตระหนกมาก

"...... ฉันไม่ค่อยถูกแตะตัวแบบนี้น่ะค่ะ กรุณาอภัยให้ฉันด้วยค่ะ"
ไหล่ของฮิซุยสั่นเล็กน้อย
ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมได้ทำอะไรบางอย่างที่ร้ายแรงมากออกไป

"อะ... อือ, ผมขอโทษ"
ผมขอโทษไปโดยที่ไม่ได้คิด
ผมไม่เข้าใจว่าตัวเองทำไปทำไม, ผมรู้สึกผิดกับฮิซุยและก้มหัวลง

 "------"
ฮิซุยไม่พูดอะไร
ผมรู้สึกว่าสายตาของเธอที่จ้องมายังผม ได้สงบลงอีกครั้ง

"---ท่านไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกค่ะ, ท่านชิกิ ฉันผิดเองค่ะ"
"ไม่ใช่หรอก, อืม, บางทีนะ, แต่ผมแค่จะ..."
ผมเกาหัว

ฮิซุยจ้องมาที่ผม, เธอจะหยุดจ้องเฉพาะในเสี้ยววินาทีเธอต้องกระพริบตาเท่านั้น

"อะ... อะไรที่ท่านอยากจะถามฉันเหรอคะ,ท่านชิกิ?"
ใช่
ที่ผมหยุดฮิซุยเพราะผมมีอะไรบางอย่างจะถามเธอ

"โอ๊ะ, ผมอยากจะถามเรื่องอากิฮะน่ะ ไม่ใช่ว่าเธออยู่โรงเรียนประจำเหรอ?"
"นั่นเป็นเรื่องสมัยตอนอยู่มัธยมต้นค่ะ,ท่านชิกิ ตั้งแต่ปีนี้ไป,ท่านอากิฮะได้รับอนุญาติเป็นกรณิเศษให้มาโรงเรียนจากที่บ้านได้"
"เอ๊ะ... เธอหมายความว่าอากิฮะไปโรงเรียนจากที่นี่เหรอ?"
"ใช่ค่ะ, แต่มันหายากที่เธอจะกลับถึงบ้านก่อนค่ำอย่างวันนี้ และท่านอากิฮะยังต้องฝึกซ้อมก่อนถึงเวลาอาหารเย็น, ดังนั้นเธอจึงกลับถึงบ้านก่อนหนึ่งทุ่มเสมอ"




"ฝึกซ้อมเหรอ?---ซ้อมอะไรเหรอ"
"วันนี้เป็นวันพฤหัส, ดังนั้นท่านคงซ้อมไวโอลิน"
"-----เอ๊ะ"
"ปกติ ในวันธรรมดาท่านอากิฮะจะกลับมาตอนก่อนถึงเวลาอาหารเย็น, ดังนั้นหากท่านชิกิมีอะไรจะพูดกับท่านอากิฮะ, ช่วยบอกให้พี่ฉันรู้ตอนหลังเวลาอาหารเย็นด้วยนะคะ"
ฮิซุยโค้งเป็นการบอกลา, และออกนอกห้องไป

"ซ้อมไวโอลิน..."
โลกนี้มันเป็นอะไรไปแล้วนะ?
เธอไม่ใช่คุณหญิงผู้สูงศักดิ์หรืออะไรแบบนั้น, ทำไมเธอจะต้องทำเรื่องน่าเบื่อแบบนั้นด้วย---

"...... โอ๊ะ เดี่ยวก่อน, เธอเป็นคุณหญิงผู้สูงศักดิ์จริงๆนั่นล่ะ"

ใช่ พอลองมาคิดดูแล้ว น้องสาวของผม,โทวโนะ อากิฮะ ,ได้เกิดมาเพื่อเป็นคุณหญิงผู้สูงศักดิ์จริงๆ นั่นล่ะ

จากในความทรงจำของผม, เธอมักจะว่าง่ายเสมอ, น้องสาวของผม เธอจะเดินตามผมอยู่ตลอดเวลา
ในฐานะเด็ก, เธอจะเงียบอยู่ตลอดเวลา, ไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะแสดงความต้องการของตัวเธอเองออกมา เธอเป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงอ่อนแอที่มีชีวิตอยู่อย่างหวาดกลัวต่อการดุด่าของพ่อตลอดเวลา
"---ใช่, คนเราเปลี่ยนไปจริงๆ หลังจากผ่านไปแปดปี "
หลังผ่านไปแปดปี, ผมได้กลายเป็นที่คนแบบผมเป็นอยู่ในปัจจุบัน
อากิฮะได้กลายเป็นคนแบบที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้, เช่นกัน

---เวลาแปดปีนั้นยาวนาน
มันเป็นเวลาครึ่งชีวิตของพวกเราในตอนนี้เลย
ผมไม่ได้อยู่ในคฤหาสน์ในช่วงเวลาที่สำคัญ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เด็กจะเจริญเติบโตกลายเป็นผู้ใหญ่

"...... พี่ขอโทษ, อากิฮะ"
ผมว่าอะไรมันคงจะดีกว่านี้ถ้าผมอยู่กับอากิฮะในช่วงเวลาแปดปีนั้น
ผมบ่นพึมพำขอโทษไปโดยที่ไม่รู้ตัว

Music: stop



แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%2085/


ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
บ้านหลังนี้จากเมื่อแปดปีก่อน
พี่น้องร่วมสายเลือดจากเมื่อแปดปีก่อน
ผมรู้สึกนิดหน่อยว่ามันเป็นเรื่องของคนอื่นที่ไม่ใช่ผม

*เฮ้อ*
"ผมสงสัยอยู่เหมือนกันว่า มันจะเกิดอะไรขึ้นกับผมในตอนนี้"
ผมบ่นคนเดียว , จากนั้นผมก็หลับไป

โบร๋ววววว

---ผมได้ยินเสียงสูงๆต่ำๆของอะไรบางอย่าง

โบร๋วววววว

---อะไรบางอย่างกำลังหอน เสียงของมันแหลมสูงเกินกว่าที่จะเป็นสุนัขจรจัด

โบร๋ววววว

---มันสะท้อนอยู่ในหูของผม มันกำลังเห่าหอนให้กับดวงจันทร์หรือ?

โบร๋ววววว

---มันเริ่มรู้สึกไม่ดี เสียงเห่าหอนของสัตว์เริ่มทำให้ผมปวดหัว

โบร๋ววววว

---มันยังดังไม่หยุด

โบร๋ววววว

โบร๋ววววว

โบร๋ววววววววววววววว---




"….. อ้าก, เงียบไปได้แล้ว! "

ผมตื่นขึ้นมา
ผมได้ยินเสียงหมากำลังเห่าอยู่นอกหน้าต่าง
นาฬิกาชี้บอกเวลาว่ามันเลยห้าทุ่มไปแล้ว
มันแย่ยิ่งกว่าเสียงรบกวนจากพื้นที่ใกล้เคียงซะอีก




"แย่ชะมัด แบบนี้ผมนอนไม่หลับหรอก! "
เสียงเห่าหอนของหมาดังมาจากที่ไหนซักแห่งใกล้ๆ รั้วของคฤหาสน์

..... ดูเหมือนว่าผมคงจะกลับไปหลับต่อไม่ได้ถ้าเป็นแบบนี้

1. ออกไปดู





ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น