เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
Music: stop
"นืมมม-----"
จากความอิ่มของอาหารมื้อเย็น, ผมหย่อนไหล่ของผมลง
ผมยืดตัวไปให้ไกลเท่าที่ผมจะทำได้, จากนั้นล้มลงนอนบนเตียง
"เฮ้อ, แม้แต่อาหารมื้อเย็นยังเป็นเรื่องลำบาก"
อย่างไรก็ดี, มันไม่ใช่ว่ามีดกับส้อมจะหนักอะไรนัก มันเป็นเพราะแววตาของอากิฮะที่จ้องมาที่ผมอย่างเข้มงวดมากๆ
มากกว่า
"อยู่ข้างในรึเปล่าคะ,
ท่านชิกิ?"
ผมได้ยินเสียงฮิซุย ตามด้วยเสียงเคาะประตู
ผมได้ยินเสียงฮิซุย ตามด้วยเสียงเคาะประตู
"อื้อ, ผมอยู่ เข้ามาได้เลย"
"ขอประทานโทษนะคะ"
ฮิซุยเข้ามาพร้อมกับโค้งศีรษะ
Music: play track 1
"ฉันเข้ามาจัดเตียงค่ะ บางทีท่านอาจจะไม่อยากอยู่ดู ,
ดังนั้นจะเป็นอะไรไหมคะถ้าท่านจะเข้าไปนั่งพักในห้องนั่งเล่นซักครู่?"
"ไม่, ไม่เป็นไรผมอยู่ดูได้ ผมจะไปยืนอยู่ตรงมุมห้อง, ดังนั้นทำงานต่อได้เลย ไม่ต้องสนใจผม"
ลุกขึ้นมาจากเตียง, ผมเดินไปที่มุมห้อง
"......"
ดูเหมือนว่าฮิซุยอยากพูดอะไรบางอย่าง, แต่เธอตัดสินใจเงียบไว้แล้วเริ่มจัดเตียงอย่างเงียบๆ
"ไม่, ไม่เป็นไรผมอยู่ดูได้ ผมจะไปยืนอยู่ตรงมุมห้อง, ดังนั้นทำงานต่อได้เลย ไม่ต้องสนใจผม"
ลุกขึ้นมาจากเตียง, ผมเดินไปที่มุมห้อง
"......"
ดูเหมือนว่าฮิซุยอยากพูดอะไรบางอย่าง, แต่เธอตัดสินใจเงียบไว้แล้วเริ่มจัดเตียงอย่างเงียบๆ
"-----ฮิซุย"
"คะ? อะไรเหรอคะ,ท่านชิกิ"
"โอ๊ะ, เธอจัดเตียงต่อไปก็ได้
เธอไม่จำเป็นต้องมายืนตรงหรอก"
"....."
ฮิซุยไม่ตอบอะไร
ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับการอมรมเพื่อเป็นคนรับใช้มาอย่างเคร่งครัด
"ช่วยพูดไปทำงานไปเถอะนะ ผมเริ่มรู้สึกแย่แล้วล่ะเพราะดูเหมือนผมจะไปรบกวนการทำงานของเธอ"
"ถ้าท่านพูดแบบนั้น,ท่านชิกิ ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันจะทำตามค่ะ"
ฮิซุยเริ่มกลับไปจัดเตียงอย่างเงียบๆ
"ถ้าท่านพูดแบบนั้น,ท่านชิกิ ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันจะทำตามค่ะ"
ฮิซุยเริ่มกลับไปจัดเตียงอย่างเงียบๆ
"เอ่อ...
จริงเหรอที่ว่าเวลาปิดบ้านของที่นี่คือหนึ่งทุ่ม"
"เอ๊ะ---จริงค่ะ ประตูหลักจะปิดตอนทุ่มตรง, และทางเข้าคฤหาสน์ทั้งหมดจะปิดตอนสองทุ่ม และมันยังมีกฎที่ว่าห้ามออกไปเดินไปเดินมาในคฤหาสน์หลังจากสี่ทุ่มอีกด้วยค่ะ"
"แม้แค่ออกไปเดินในคฤหาสน์ก็ด้วยเหรอ? .....อืม, ผมก็ไม่มีอะไรจะบ่นเรื่องนั้นหรอกนะ,แต่ว่ามันไม่โหดร้ายไปหน่อยเหรอ?
อากิฮะกับผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ, ดังนั้นผมคิดว่าไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้"
"...... ก็จริงค่ะ แต่ยังไงก็ตามมันก็เป็นกฎ ดังนั้นช่วยทำตามด้วยค่ะ ท่านรู้เรื่องความไม่สงบยามค่ำคืนเมื่อไม่นานมานี้,ใช่ไหมคะ,ท่านชิกิ?"
...... ใช่, เรื่องผีดูดเลือดที่อาริฮิโกะพูดถึง
อย่างไรก็ดี, ตราบใดที่เรื่องแบบนั้นยังคงเกิดขึ้น, ผมคิดว่ามันจะเป็นการดีกว่าถ้าผมอยู่อย่างปลอดภัยดีกว่ามานั่งเสียใจภายหลัง
"...... ก็จริงค่ะ แต่ยังไงก็ตามมันก็เป็นกฎ ดังนั้นช่วยทำตามด้วยค่ะ ท่านรู้เรื่องความไม่สงบยามค่ำคืนเมื่อไม่นานมานี้,ใช่ไหมคะ,ท่านชิกิ?"
...... ใช่, เรื่องผีดูดเลือดที่อาริฮิโกะพูดถึง
อย่างไรก็ดี, ตราบใดที่เรื่องแบบนั้นยังคงเกิดขึ้น, ผมคิดว่ามันจะเป็นการดีกว่าถ้าผมอยู่อย่างปลอดภัยดีกว่ามานั่งเสียใจภายหลัง
"มีคำถามอื่นอีกไหมคะ?
ฮิซุยจัดผ้าห่มเสร็จแล้ว, และหันหน้ากลับมาหาผม
ฮิซุยจัดผ้าห่มเสร็จแล้ว, และหันหน้ากลับมาหาผม
"เอ๊ะ... ขอผมนึกก่อนนะ---"
ผมมีเรื่องที่จะถามมากมาย แต่ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฮิซุยและโคฮาคุซังเลย
"จะเป็นไรไหมถ้าผมจะถามนอกเรื่อง?"
"ไม่เป็นไรค่ะ, อะไรเหรอคะ?"
"ผมอยากจะรู้ว่าเธอกับโคฮาคุซังทำงานแบบไหนที่นี่น่ะ"
"ฉันอยู่ที่นี่เพื่อทำรับใช้คุณ ส่วนพี่สาวของฉัน โคฮาคุ อยู่เพื่อรับให้ท่านหญิงอากิฮะค่ะ
ในเวลาว่าง, พวกเราจะทำงานทั่วไปของคฤหาสน์ มีอะไรที่ท่านอยากจะรู้อีกไหมคะ?"
"......
เพื่อรับใช้... สุดท้ายแล้วมันก็เป็นแบบนั้นเหรอ"
ไหล่ของผมรู้สึกหนักขึ้นมาในทันที
ดูมันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับอากิฮะอย่างที่เธอเคยพูดไว้, แต่ผมไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่านักเรียนมัธยมปลายธรรมดา
ผมไม่ดีใจเลยที่มีเด็กผู้หญิงอายุใกล้ๆ กับผมมารับใช้
,อย่างน้อยก็ในตอนนี้
"...... รับใช้ผม, เธอหมายถึงเป็นคนใช้ส่วนตัวเหรอ?"
"ใช่ค่ะ กรุณาอย่าเกรงใจเลยนะคะถ้าจะถามอะไรฉัน"
"...... อืม, ผมเข้าใจแล้ว ดูจากที่อากิฮะพูดเกี่ยวกับเธอแล้ว, ดูเหมือนว่าผมจะไม่มีทางบอกให้เธอเลิกทำได้, ดังนั้นผมคงต้องให้เธอรับใช้ตามทิ่อากิฮะสั่ง..."
"มีอะไรที่ท่านต้องการเป็นพิเศษไหมคะ?"
"ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก, แต่เธอช่วยหยุดเรียกผมว่า 'ท่านชิกิ' ได้ไหม? ให้พูดตรงๆ ผมรู้สึกเสียวสันหลังในตอนที่ผมได้ยิน"
"แต่ท่านชิกิ, ท่านคือเจ้านายของฉันนะคะ"
"นั่นล่ะคือสิ่งที่ผมกำลังบอกว่าไม่ชอบ ผมใช้ชีวิตธรรมดามาจนถึงเมื่อวาน ผมไม่อยากจะอยู่ในชีวิตแบบที่ว่ามีเด็กผู้หญิงที่อายุเท่าๆกันมาเรียกผมว่า '-ท่าน' หรอกนะ"
"เข้าใจแล้วค่ะ"
การตอบสนองของฮิซุยแย่ยิ่งกว่าคำว่ากระตือรือร้นซะอีก
"เรียกผมว่าชิกิ และเป็นการแลกเปลี่ยนกัน,
ผมจะเรียกเธอว่าฮิซุย
เลิกพูดกันอย่างเป็นทางการ แล้วไปพูดกันแบบสบายๆ
กับอีกฝ่ายเถอะ"
ยังคงไร้ซึ่งการแสดงออก, ฮิซุยลดขนคิ้วของเธอลงราวกับว่าเธอกำลังลำบากใจอยู่
ยังคงไร้ซึ่งการแสดงออก, ฮิซุยลดขนคิ้วของเธอลงราวกับว่าเธอกำลังลำบากใจอยู่
"แต่, คุณคือนายจ้างของฉันนะคะ"
"มันไม่ใช่ว่าผมเป็นคนจ้างเธอซะหน่อย เธอเป็นคนที่ทำในสิ่งที่ผมทำไม่ได้, ดังนั้นเธอเป็นคนที่เก่งมากคนหนึ่ง"
"เข้าใจแล้วค่ะ" เธอตอบมาอย่างไม่กระตืนรือร้นอีกครั้ง
...... ดูเหมือนผมจะไม่สามารถพูดให้เธอเข้าใจได้ภายในเวลาแค่หนึ่งวัน
"---อย่างไรก็ตาม, มันก็เป็นอย่างนั้นล่ะ ไม่ต้องสุภาพกับผม และผมจะรู้สึกขอบคุณมากถ้าเธอไปบอกเรื่องนี้กับพี่สาวของเธอ โคฮาคุซัง,ด้วย"
"ได้เลยค่ะ, จะเป็นอย่างที่ท่านพูด, ท่านชิกิ"
ด้วยสีหน้าที่ปราศจากความรู้สึก, ฮิซุยก้มหัวลง
เธอไม่ได้เข้าใจอะไรเลย
"ฉันจะออกไปแล้วค่ะ
คืนนี้กรุณาพักผ่อนให้สบายนะคะ"
เธอโค้ง, ฮิซุยวางมือของเธอลงบนลูกบิดประตู
---โอ๊ะ, ผมลืมถามอะไรบางอย่างไป
เธอโค้ง, ฮิซุยวางมือของเธอลงบนลูกบิดประตู
---โอ๊ะ, ผมลืมถามอะไรบางอย่างไป
"อ๊ะ, รอเดี๋ยวก่อน"
ผมวิ่งไปที่ประตู, เอามือจับไหล่ของฮิซุยไว้ทันก่อนที่เธอจะออกไป
และในทันทีนั้นเอง---ฮิซุยปัดแขนของผมออกไปอย่างไม่น่าเชื่อ
พร้อมกับท่าทาง 'ตกใจ' เธอปัดมือของผมออกไปและถอยห่างจากผม
"เอ๊ะ-----?"
มันกระทันหันมาก,
นั่นเป็นคำพูดเดียวที่ผมสามารถพูดออกไปได้
ถึงฮิซุยจะดูไร้ความรู้สึก,
แต่ตอนนี้เธอจ้องมาที่ผมอย่างดุร้าย
"เอ๊ะ... ผมทำอะไรผิดไปเหรอ?"
"อ๊ะ..."
"...... ฉันขอโทษค่ะ ..."
เสียงของฮิซุยฟังดูตื่นตระหนกมาก
"...... ฉันไม่ค่อยถูกแตะตัวแบบนี้น่ะค่ะ
กรุณาอภัยให้ฉันด้วยค่ะ"
ไหล่ของฮิซุยสั่นเล็กน้อย
ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมได้ทำอะไรบางอย่างที่ร้ายแรงมากออกไป
ไหล่ของฮิซุยสั่นเล็กน้อย
ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมได้ทำอะไรบางอย่างที่ร้ายแรงมากออกไป
"อะ... อือ, ผมขอโทษ"
ผมขอโทษไปโดยที่ไม่ได้คิด
ผมไม่เข้าใจว่าตัวเองทำไปทำไม, ผมรู้สึกผิดกับฮิซุยและก้มหัวลง
ผมขอโทษไปโดยที่ไม่ได้คิด
ผมไม่เข้าใจว่าตัวเองทำไปทำไม, ผมรู้สึกผิดกับฮิซุยและก้มหัวลง
"------"
ฮิซุยไม่พูดอะไร
ฮิซุยไม่พูดอะไร
ผมรู้สึกว่าสายตาของเธอที่จ้องมายังผม
ได้สงบลงอีกครั้ง
"---ท่านไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกค่ะ, ท่านชิกิ ฉันผิดเองค่ะ"
"ไม่ใช่หรอก, อืม, บางทีนะ, แต่ผมแค่จะ..."
ผมเกาหัว
"---ท่านไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกค่ะ, ท่านชิกิ ฉันผิดเองค่ะ"
"ไม่ใช่หรอก, อืม, บางทีนะ, แต่ผมแค่จะ..."
ผมเกาหัว
ฮิซุยจ้องมาที่ผม, เธอจะหยุดจ้องเฉพาะในเสี้ยววินาทีเธอต้องกระพริบตาเท่านั้น
"อะ... อะไรที่ท่านอยากจะถามฉันเหรอคะ,ท่านชิกิ?"
ใช่
ที่ผมหยุดฮิซุยเพราะผมมีอะไรบางอย่างจะถามเธอ
"โอ๊ะ, ผมอยากจะถามเรื่องอากิฮะน่ะ ไม่ใช่ว่าเธออยู่โรงเรียนประจำเหรอ?"
"นั่นเป็นเรื่องสมัยตอนอยู่มัธยมต้นค่ะ,ท่านชิกิ ตั้งแต่ปีนี้ไป,ท่านอากิฮะได้รับอนุญาติเป็นกรณิเศษให้มาโรงเรียนจากที่บ้านได้"
ใช่
ที่ผมหยุดฮิซุยเพราะผมมีอะไรบางอย่างจะถามเธอ
"โอ๊ะ, ผมอยากจะถามเรื่องอากิฮะน่ะ ไม่ใช่ว่าเธออยู่โรงเรียนประจำเหรอ?"
"นั่นเป็นเรื่องสมัยตอนอยู่มัธยมต้นค่ะ,ท่านชิกิ ตั้งแต่ปีนี้ไป,ท่านอากิฮะได้รับอนุญาติเป็นกรณิเศษให้มาโรงเรียนจากที่บ้านได้"
"เอ๊ะ... เธอหมายความว่าอากิฮะไปโรงเรียนจากที่นี่เหรอ?"
"ใช่ค่ะ, แต่มันหายากที่เธอจะกลับถึงบ้านก่อนค่ำอย่างวันนี้ และท่านอากิฮะยังต้องฝึกซ้อมก่อนถึงเวลาอาหารเย็น, ดังนั้นเธอจึงกลับถึงบ้านก่อนหนึ่งทุ่มเสมอ"
"ใช่ค่ะ, แต่มันหายากที่เธอจะกลับถึงบ้านก่อนค่ำอย่างวันนี้ และท่านอากิฮะยังต้องฝึกซ้อมก่อนถึงเวลาอาหารเย็น, ดังนั้นเธอจึงกลับถึงบ้านก่อนหนึ่งทุ่มเสมอ"
"ฝึกซ้อมเหรอ?---ซ้อมอะไรเหรอ"
"วันนี้เป็นวันพฤหัส, ดังนั้นท่านคงซ้อมไวโอลิน"
"-----เอ๊ะ"
"ปกติ
ในวันธรรมดาท่านอากิฮะจะกลับมาตอนก่อนถึงเวลาอาหารเย็น, ดังนั้นหากท่านชิกิมีอะไรจะพูดกับท่านอากิฮะ, ช่วยบอกให้พี่ฉันรู้ตอนหลังเวลาอาหารเย็นด้วยนะคะ"
ฮิซุยโค้งเป็นการบอกลา,
และออกนอกห้องไป
"ซ้อมไวโอลิน..."
โลกนี้มันเป็นอะไรไปแล้วนะ?
เธอไม่ใช่คุณหญิงผู้สูงศักดิ์หรืออะไรแบบนั้น, ทำไมเธอจะต้องทำเรื่องน่าเบื่อแบบนั้นด้วย---
"...... โอ๊ะ เดี่ยวก่อน, เธอเป็นคุณหญิงผู้สูงศักดิ์จริงๆนั่นล่ะ"
ใช่ พอลองมาคิดดูแล้ว น้องสาวของผม,โทวโนะ อากิฮะ ,ได้เกิดมาเพื่อเป็นคุณหญิงผู้สูงศักดิ์จริงๆ นั่นล่ะ
จากในความทรงจำของผม, เธอมักจะว่าง่ายเสมอ, น้องสาวของผม เธอจะเดินตามผมอยู่ตลอดเวลา
ในฐานะเด็ก, เธอจะเงียบอยู่ตลอดเวลา, ไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะแสดงความต้องการของตัวเธอเองออกมา เธอเป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงอ่อนแอที่มีชีวิตอยู่อย่างหวาดกลัวต่อการดุด่าของพ่อตลอดเวลา
"---ใช่, คนเราเปลี่ยนไปจริงๆ หลังจากผ่านไปแปดปี "
หลังผ่านไปแปดปี, ผมได้กลายเป็นที่คนแบบผมเป็นอยู่ในปัจจุบัน
อากิฮะได้กลายเป็นคนแบบที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้, เช่นกัน
---เวลาแปดปีนั้นยาวนาน
โลกนี้มันเป็นอะไรไปแล้วนะ?
เธอไม่ใช่คุณหญิงผู้สูงศักดิ์หรืออะไรแบบนั้น, ทำไมเธอจะต้องทำเรื่องน่าเบื่อแบบนั้นด้วย---
"...... โอ๊ะ เดี่ยวก่อน, เธอเป็นคุณหญิงผู้สูงศักดิ์จริงๆนั่นล่ะ"
ใช่ พอลองมาคิดดูแล้ว น้องสาวของผม,โทวโนะ อากิฮะ ,ได้เกิดมาเพื่อเป็นคุณหญิงผู้สูงศักดิ์จริงๆ นั่นล่ะ
จากในความทรงจำของผม, เธอมักจะว่าง่ายเสมอ, น้องสาวของผม เธอจะเดินตามผมอยู่ตลอดเวลา
ในฐานะเด็ก, เธอจะเงียบอยู่ตลอดเวลา, ไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะแสดงความต้องการของตัวเธอเองออกมา เธอเป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงอ่อนแอที่มีชีวิตอยู่อย่างหวาดกลัวต่อการดุด่าของพ่อตลอดเวลา
"---ใช่, คนเราเปลี่ยนไปจริงๆ หลังจากผ่านไปแปดปี "
หลังผ่านไปแปดปี, ผมได้กลายเป็นที่คนแบบผมเป็นอยู่ในปัจจุบัน
อากิฮะได้กลายเป็นคนแบบที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้, เช่นกัน
---เวลาแปดปีนั้นยาวนาน
มันเป็นเวลาครึ่งชีวิตของพวกเราในตอนนี้เลย
ผมไม่ได้อยู่ในคฤหาสน์ในช่วงเวลาที่สำคัญ
ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เด็กจะเจริญเติบโตกลายเป็นผู้ใหญ่
"...... พี่ขอโทษ, อากิฮะ"
ผมว่าอะไรมันคงจะดีกว่านี้ถ้าผมอยู่กับอากิฮะในช่วงเวลาแปดปีนั้น
ผมบ่นพึมพำขอโทษไปโดยที่ไม่รู้ตัว
"...... พี่ขอโทษ, อากิฮะ"
ผมว่าอะไรมันคงจะดีกว่านี้ถ้าผมอยู่กับอากิฮะในช่วงเวลาแปดปีนั้น
ผมบ่นพึมพำขอโทษไปโดยที่ไม่รู้ตัว
Music: stop
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%2085/
ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
บ้านหลังนี้จากเมื่อแปดปีก่อน
พี่น้องร่วมสายเลือดจากเมื่อแปดปีก่อน
ผมรู้สึกนิดหน่อยว่ามันเป็นเรื่องของคนอื่นที่ไม่ใช่ผม
*เฮ้อ*
"ผมสงสัยอยู่เหมือนกันว่า มันจะเกิดอะไรขึ้นกับผมในตอนนี้"
ผมบ่นคนเดียว , จากนั้นผมก็หลับไป
โบร๋ววววว
---ผมได้ยินเสียงสูงๆต่ำๆของอะไรบางอย่าง
---ผมได้ยินเสียงสูงๆต่ำๆของอะไรบางอย่าง
โบร๋วววววว
---อะไรบางอย่างกำลังหอน เสียงของมันแหลมสูงเกินกว่าที่จะเป็นสุนัขจรจัด
โบร๋ววววว
---มันสะท้อนอยู่ในหูของผม มันกำลังเห่าหอนให้กับดวงจันทร์หรือ?
โบร๋ววววว
---มันเริ่มรู้สึกไม่ดี เสียงเห่าหอนของสัตว์เริ่มทำให้ผมปวดหัว
โบร๋ววววว
---มันยังดังไม่หยุด
โบร๋ววววว
โบร๋ววววว
โบร๋ววววววววววววววว---
"….. อ้าก, เงียบไปได้แล้ว! "
ผมตื่นขึ้นมา
ผมได้ยินเสียงหมากำลังเห่าอยู่นอกหน้าต่าง
นาฬิกาชี้บอกเวลาว่ามันเลยห้าทุ่มไปแล้ว
มันแย่ยิ่งกว่าเสียงรบกวนจากพื้นที่ใกล้เคียงซะอีก
"แย่ชะมัด แบบนี้ผมนอนไม่หลับหรอก!
"
เสียงเห่าหอนของหมาดังมาจากที่ไหนซักแห่งใกล้ๆ
รั้วของคฤหาสน์
.....
ดูเหมือนว่าผมคงจะกลับไปหลับต่อไม่ได้ถ้าเป็นแบบนี้
1. ออกไปดู
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น