Day 1 Inversion Impulse I (Part 9)

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 25 มีนาคม ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

---

แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20121/

เสียงเห่าหอนดังต่อเนื่อง

มันไม่มีทางที่ผมจะหลับไปแบบนี้ได้

..... ผมนอนไม่หลับ, แต่นั่นมันคงเป็นเรื่องปกติล่ะมั้ง

"ตอนนี้ง่วงแล้ว ดังนั้นขอผ่าน"

ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว, แล้วลงไปนอนแผ่บนเตียง

ผมพยายามคิดว่าเสียงที่ดังขึ้นนั้นเป็นเสียงปกติของมนุษย์, อย่างเช่นเสียงรถวิ่งบนถนน

*เฮ้อ*

วันนี้ช่างเป็นวันที่ยาวนาน
ผมเหนื่อยใจจากการทานอาหารเย็นในคฤหาสน์ที่ไม่คุ้นเคย รวมถึงการพูดคุยกับอากิฮะแล้วก็คนอื่นๆ
สุดท้ายแล้ว, เสียงเห่าหอนนั่นก็เป็นแค่ดนตรีประกอบฉาก

ผมหลับตาลง แล้วก็ค่อยๆหลับไป

Music: play track 7

-----ผมได้ฝันถึงเรื่องที่ชวนคิดถึง

ช่วงสิ้นสุดฤดูร้อนของเมื่อแปดปีก่อน

เป็นช่วงหลังจากผมที่ได้รับบาดเจ็บ, ถูกนำส่งโรงพยาบาลโดยที่ไม่มีใครมาเยี่ยมเลย แล้วได้พบกับอาจารย์

ในขณะที่ผมกลับมายังคฤหาสน์ ผมได้ยินมาจากพ่อว่าผมจะต้องไปอยู่กับครอบครัวที่แม้แต่ผมยังไม่เคยได้ยินชื่อ

เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก

ในทันทีหลังจากวันที่ผมออกจากโรงพยาบาล , ผมก็ต้องย้ายไปอยู่บ้านอาริมะ

ในวันนั้นไม่มีแม้แต่เมฆบนท้องฟ้าสีคราม

ช่วงเริ่มต้นฤดูใบไม้ร่วง
ผมโดนพาออกไปจากคฤหาสน์โทวโนะ

แต่ก่อนหน้านั้นเล็กน้อย...
มีเด็กผู้หญิงมาหาผม, โดยหลบเลี่ยงผ่านสายตาของพวกผู้ใหญ่

"ถ้าเธอจะต้องไปแล้ว, ช่วยมาที่ต้นไม้หลังสนามทีนะ"

หลังจากผมถูกบอกแบบนั้น ผมก็ย่องออกไปจากสายตาของพ่อแบบเงียบๆ และออกไปที่ด้านหลังของสนาม

ท้องฟ้าเป็นสีคราม
ภายใต้ท้องนภาสีฟ้าเข้มที่ดูเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุดนั้น, เธอรอผมอยู่ที่นั่น

เท่าที่ผมรู้, นี่เป็นครั้งแรกที่เธอออกมานอกคฤหาสน์

"รับสิ่งนี้ไป."
ตอนที่พูด, เธอแก้ริบบิ้นที่ผูกผมเธอไว้ออก แล้วยื่นมันมาให้ผม
ผมคิดว่ามันคงเป็นของขวัญจากลาที่เธอมอบให้ผม, แต่เพราะตอนนั้นผมยังเด็ก, ผมเลยไม่แม้แต่รู้สึกที่จะดีใจสำหรับเรื่องนั้น

 
...... ยังไงก็ตาม, จะมีเด็กผู้ชายอายุเก้าขวบแบบไหนกัน ที่จะดีใจถ้าเขาได้ริบบิ้นมา?

"นั่นเป็นริบบิ้นอันที่ฉันชอบมากที่สุด, ดังนั้นช่วยเอามาคืนฉันทีหลังด้วย,โอเคนะ?"
แต่มันเป็นเพราะคำพูดพวกนั้นที่ทำให้ผมได้จดจำเอาไว้ได้

"เอามันมาคืนด้วยล่ะ" เธอพูด
"กลับมาให้ได้นะ," นั่นคือสิ่งที่ผมได้ยินจากคำพูดเหล่านั้น

---,นั่นดีพอแล้วสำหรับผม
ในวันสุดท้ายนั้น, ที่ไม่มีใครมาส่งผมเลย

สำหรับเธอ, คนที่ผมไม่เคยแม้แต่จะพูดด้วย, ได้พูดสิ่งนั้นกับผม... มันทำให้ผมมีความสุขมาก

---แต่ตอนนั้นผมไม่สามารถพูดว่า "ผมจะนำมันกลับไปคืนให้แน่นอน" ได้

คงเป็นเพราะความเฉลียวฉลาดในตอนนั้นของผม, ทำให้ผมคิดได้ว่าผมจะไม่มีทางได้กลับมาที่คฤหาสน์หลังนี้อีกตลอดไป

..... นั่นเป็นคำพูดที่พวกเราเคยพูดกันเพียงครั้งเดียว

บางส่วนในนัยต์ตาอันเยือกเย็นของเธอนั้นดูเศร้าโศกมาก

เด็กผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ที่นั่นราวกับตุ๊กตา , เฝ้ามองผมจากไป

เป็นความฝันถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในวันหนึ่ง เมื่อนานมาแล้ว
ภายใต้ท้องนภาสีครามซึ่งไร้เมฆบดบัง

Music: stop

บทถัดไป