เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20121/
"เช้าแล้ว ได้เวลาตื่นแล้วค่ะ, ท่านชิกิ"
เสียงที่ไม่คุ้นเคยได้ทักทายผม...... เลิกเรียกผมว่าท่านชิกิได้แล้ว
ผมบอกเธอไปแล้วเมื่อวาน, ว่ามันทำให้รู้สึกผมเสียวสันหลัง----
ภายนอกหน้าต่าง, อากาศดีมาก
เป็นท้องฟ้าสีครามอย่างที่ผมได้เห็นในฝัน
*เฮ้อ *
"...... ทำไมเธอต้องสุภาพขนาดนั้นด้วย, ฮิซุย?"
มันน่าเสียดายจริงๆ
ถ้าฮิซุยมีความร่าเริงของโคฮาคุซักครึ่งหนึ่งล่ะก็, เธอคงจะน่ารักมากๆ
"---ท่านต้องการอะไรไหมคะ?"
พอนึกได้ว่าผมกำลังมองไปที่เธอ, ฮิซุยจ้องตรงกลับมาที่ผม
"อ๊ะ, ไม่เลย, ไม่จริงๆนั่นละ พอผมตื่นมาแล้วเจอหน้าเธอ, ผมเลยรู้สึกได้ว่าผมกำลังอยู่ที่บ้านโทวโนะจริงๆนั่นล่ะ..."
ดวงตาของฮิซุยเหมือนกับน้ำแข็งที่เย็นยะเยือก
ในทันทีหลังจากที่ผมเห็นมัน, เรื่องชวนรำลึกบางอย่างในความฝันได้ผ่านเข้าสู่หัวผม---
"-----ผมเข้าใจแล้ว"
ผมจำมันได้ทั้งหมดแล้ว
วันนั้น, เด็กผู้หญิงคนที่ให้ริบบิ้นกับผมก่อนที่ผมจะออกไป ก็คือคนที่ชอบมองพวกเราจากทางหน้าต่างตลอดเวลา
...... เธอจำสัญญาไม่ได้
แต่, มันก็ไม่มีอะไรที่ผมจะทำให้เธอนึกออกได้
จากบ้านอาริมะ ผมใช้เวลาแค่ยี่สิบนาทีเพื่อไปโรงเรียน, แต่จากที่นี่, ผมยังไม่รู้แม้แต่ทางลัดด้วยซ้ำ
"ชุดนักเรียนของท่านถูกเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วและมันอยู่ตรงนั้นนะคะ กรุณามาที่ห้องนั่งเล่นหลังจากที่เปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วด้วยค่ะ"
"แย่ชะมัด, ถ้าเธอจะปลุก, ก็ปลุกผมให้เร็วกว่านี้สิ..."
ผมบ่นพึมพำอย่างเห็นแก่ตัวคนเดียว, ผมเดินไปที่ชุดนักเรียนของผม
มันถูกพับไว้อย่างประณีต, แถมเสื้อยังถึงขึ้นถูกรีดไว้อีกด้วย
2/แรงกระตุ้นย้อนกลับ II
วันที่สอง/ 22 ตุลาคม (วันศุกร์)
"---อรุณสวัสดิ์ค่ะ"
...... ผมได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคย
...... ผมได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคย
ความฝันได้เลือนหายไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับที่เสียงนั้นได้ดึงผมกลับมาสู่ความจริง
"เช้าแล้ว ได้เวลาตื่นแล้วค่ะ, ท่านชิกิ"
เสียงที่ไม่คุ้นเคยได้ทักทายผม...... เลิกเรียกผมว่าท่านชิกิได้แล้ว
ผมบอกเธอไปแล้วเมื่อวาน, ว่ามันทำให้รู้สึกผมเสียวสันหลัง----
Music:
play track 2
---ผมตื่นขึ้นมา
ฮิซุยยืนอยู่ไกลจากเตียง,
ราวกับเป็นรูปปั้น
"อืมมม....."
ผมมองไปรอบๆอย่างงัวเงีย
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ, ท่านชิกิ"
สาวน้อยในชุดเมดโค้งลง
ในตอนนั้น, ผมแทบไม่เชื่อในสายตาของตนเอง
สุดท้าย, ผมก็ดึงตัวเองกลับมาสู่สภาพปัจจุบันได้สำเร็จ
"ใช่, ผมกลับมาบ้านแล้ว, ถูกไหม..."
ผมดันตัวขึ้น, แล้วมองไปรอบๆห้อง
ผมดันตัวขึ้น, แล้วมองไปรอบๆห้อง
ภายนอกหน้าต่าง, อากาศดีมาก
เป็นท้องฟ้าสีครามอย่างที่ผมได้เห็นในฝัน
"อรุณสวัสดิ์, ฮิซุย ขอบคุณนะที่มาปลุกผม"
"ไม่มีความจำเป็นที่ต้องขอบคุณฉันค่ะ มันเป็นหน้าที่ของฉันที่ต้องมาปลุกท่านค่ะ, ท่านชิกิ"
ฮิซุยตอบกลับมาอย่างไม่ใส่ใจ, ไร้ซึ่งความรู้สึกโดยสิ้นเชิง
"ไม่มีความจำเป็นที่ต้องขอบคุณฉันค่ะ มันเป็นหน้าที่ของฉันที่ต้องมาปลุกท่านค่ะ, ท่านชิกิ"
ฮิซุยตอบกลับมาอย่างไม่ใส่ใจ, ไร้ซึ่งความรู้สึกโดยสิ้นเชิง
*เฮ้อ *
"...... ทำไมเธอต้องสุภาพขนาดนั้นด้วย, ฮิซุย?"
มันน่าเสียดายจริงๆ
ถ้าฮิซุยมีความร่าเริงของโคฮาคุซักครึ่งหนึ่งล่ะก็, เธอคงจะน่ารักมากๆ
"---ท่านต้องการอะไรไหมคะ?"
พอนึกได้ว่าผมกำลังมองไปที่เธอ, ฮิซุยจ้องตรงกลับมาที่ผม
"อ๊ะ, ไม่เลย, ไม่จริงๆนั่นละ พอผมตื่นมาแล้วเจอหน้าเธอ, ผมเลยรู้สึกได้ว่าผมกำลังอยู่ที่บ้านโทวโนะจริงๆนั่นล่ะ..."
ดวงตาของฮิซุยเหมือนกับน้ำแข็งที่เย็นยะเยือก
ในทันทีหลังจากที่ผมเห็นมัน, เรื่องชวนรำลึกบางอย่างในความฝันได้ผ่านเข้าสู่หัวผม---
"-----ผมเข้าใจแล้ว"
ผมจำมันได้ทั้งหมดแล้ว
วันนั้น, เด็กผู้หญิงคนที่ให้ริบบิ้นกับผมก่อนที่ผมจะออกไป ก็คือคนที่ชอบมองพวกเราจากทางหน้าต่างตลอดเวลา
นั่นหมายความว่า,ในอีกนัยหนึ่งเธอก็คือ---
"เธอก็คือ...... ฮิซุย"
"เธอก็คือ...... ฮิซุย"
"คะ? ท่านได้พูดอะไรรึเปล่าคะ,ท่านชิกิ? "
"อ่า...... ฮิซุย, เธอจำได้ไหม? ตอนที่ผมออกไปจากที่นี่เมื่อแปดปีก่อน"
"ค่ะ, ฉันจำได้ แต่ว่ามันมีอะไรเป็นพิเศษเหรอคะ"
"เอ๊ะ-----
อะไรพิเศษ? ฮิซุย? "
"ขออภัยด้วยค่ะ
ผ่านไปตั้งแปดปีแล้วตั้งแต่ท่านออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ ดังนั้นถ้าหากท่านถามถึงเวลานั้น
ฉันไม่สามารถตอบแบบละเอียดได้ค่ะ"
"อะ-----"
เธอจำสัญญาที่พวกเราเคยให้ไว้ด้วยกันไม่ได้เหรอ?
"ฮิซุย---
เธอจำเรื่องริบบิ้นไม่ได้เลยเหรอ? "
"….. ริบบิ้นเหรอคะ.....?
"
เธอดูเศร้าๆ
ในขณะที่เธอสารภาพอย่างลำบากใจว่าเธอจำไม่ได้
"….. อืม
ถูกแล้วล่ะ, มันผ่านไปตั้งแปดปีแล้ว..... ขอโทษ, ไม่มีอะไร ช่วยลืมเรื่องที่ผมพูดไปเถอะ"
"................."
...... เธอจำสัญญาไม่ได้
แต่, มันก็ไม่มีอะไรที่ผมจะทำให้เธอนึกออกได้
ถึงแม้ว่าบางทีมันอาจจะเป็นแค่สัญญาแบบเด็กๆ, แต่มันก็ช่วยให้ผมตัดสินใจที่จะกลับมาที่นี่อีกครั้งจริงๆ
"อืม,ได้เวลาตื่นแล้ว ฮิซุย, เธอพอรู้ไหมว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว?"
"ค่ะ, ตอนนี้เลยเวลาเจ็ดนาฬิกาไปเล็กน้อย"
"โอเค, นั่นหมายความว่าผมยังพอมีเวลาอยู่อีกนิดหน่อย"
ผมยืดหลัง, และลุกออกไปจากเตียง
"ถึงท่านจะพูดแบบนั้น,
แต่ท่านมีเวลาไม่มากนะคะ ต้องใช้เวลาราวๆ สามสิบนาทีจากคฤหาสน์ไปที่โรงเรียน
ท่านจะมีเวลาแค่ยี่สิบนาทีในการทานอาหารเช้าและเตรียมตัว"
"เอ๊ะ----ใช่, ที่นี่ไม่ใช่บ้านอาริมะนี่นา!"
ตอนนี้ผมเต็มไปด้วยความกลัว
"เอ๊ะ----ใช่, ที่นี่ไม่ใช่บ้านอาริมะนี่นา!"
ตอนนี้ผมเต็มไปด้วยความกลัว
จากบ้านอาริมะ ผมใช้เวลาแค่ยี่สิบนาทีเพื่อไปโรงเรียน, แต่จากที่นี่, ผมยังไม่รู้แม้แต่ทางลัดด้วยซ้ำ
"ชุดนักเรียนของท่านถูกเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วและมันอยู่ตรงนั้นนะคะ กรุณามาที่ห้องนั่งเล่นหลังจากที่เปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วด้วยค่ะ"
"แย่ชะมัด, ถ้าเธอจะปลุก, ก็ปลุกผมให้เร็วกว่านี้สิ..."
ผมบ่นพึมพำอย่างเห็นแก่ตัวคนเดียว, ผมเดินไปที่ชุดนักเรียนของผม
มันถูกพับไว้อย่างประณีต, แถมเสื้อยังถึงขึ้นถูกรีดไว้อีกด้วย
ตั้งแต่ข้อมือของผมไปจนถึงแขนผมรู้สึกดี มันใหม่, รู้สึกว่ามันใหม่ราวกับเพิ่งซื้อมา
อากิฮะกับโคฮาคุซังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น
อากิฮะใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนสตรีอาซางามิ , โรงเรียนชื่อดังสำหรับผู้หญิง
พวกเธอดื่มชาด้วยกันอย่างเรียบร้อย, ราวกับว่าอาหารมื้อเช้าได้จบลงไปเมื่อนานมาแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น