เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%2087/
...... มันเครียดมากๆ เป็นความรู้สึกที่แย่มากขนาดที่ผมรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายของผมถูกมัดติดแน่นไว้กับเก้าอี้
Music: play track 1
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20121/
"ไม่ล่ะ, วันนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยอยากกินอะไรเท่าไรเลย"
"อา... เธอไม่ค่อยสบายงั้นเหรอ?"
"...... อะไรที่คล้ายๆแบบนั้นล่ะครับ อย่าห่วงเรื่องผมเลย, พี่ไปที่โรงอาหารเถอะ อาริฮิโกะคงอยู่ที่นั่นแล้ว"
"โอ๊ะ, เธอดูไม่ร่าเริงเลย! พี่ไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น, แต่ถ้าเธอไม่กินข้าวกลางวัน, เธอจะรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิมนะ"
"มันก็... จริง, แต่ว่า..."
-------ผมรู้ว่ายูมิซึกะยิ้มให้ผมเมื่อวาน
ผมไม่คิดว่าเธอจะทำหน้าแบบนั้น, แล้วพูด "บ๊าย บาย" จากนั้นก็หนีออกจากบ้านไป
"---อาจารย์"
"อะไรรึ, โทวโนะ? มีคำถามเหรอ?"
"ครับ จริงเหรอครับที่ว่ามีนักเรียนในห้องเราหนีออกจากบ้านไป?"
"ฮืมม------"
ทันใดนั้น, บรรยากาศในห้องเรียนก็หนักขึ้นมาในทันที
"อะไรรึ, โทวโนะ? มีคำถามเหรอ?"
"ครับ จริงเหรอครับที่ว่ามีนักเรียนในห้องเราหนีออกจากบ้านไป?"
"ฮืมม------"
ทันใดนั้น, บรรยากาศในห้องเรียนก็หนักขึ้นมาในทันที
เขาทำหน้าไม่พอใจ, ต่อจากนั้น, พร้อมกับท่าทางลำบากใจ เขาพยักหน้าเป็นการบอกว่าใช่
"ใช่, นั่นเป็นเรื่องที่พวกครูได้ยินจากผู้ปกครองของยูมิซึกะ ซัตสึกิ, ยูมิซึกะเธอไม่ได้กลับมาที่บ้านเมื่อคืน, แต่พวกเขาก็ได้ออกตามหากันแล้ว ครูคิดว่าตอนนี้คงเจอเธอแล้วล่ะ "
เขาพูดแบบนี้, แล้วก็ออกไป
"ใช่, นั่นเป็นเรื่องที่พวกครูได้ยินจากผู้ปกครองของยูมิซึกะ ซัตสึกิ, ยูมิซึกะเธอไม่ได้กลับมาที่บ้านเมื่อคืน, แต่พวกเขาก็ได้ออกตามหากันแล้ว ครูคิดว่าตอนนี้คงเจอเธอแล้วล่ะ "
เขาพูดแบบนี้, แล้วก็ออกไป
ห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงดังอีกครั้ง
ผมเริ่มรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้
ผมเริ่มรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้
...... มันเครียดมากๆ เป็นความรู้สึกที่แย่มากขนาดที่ผมรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายของผมถูกมัดติดแน่นไว้กับเก้าอี้
Music: play track 1
แม้จะถึงเวลาพักเที่ยงแล้วผมก็ยังคงรู้สึกไม่ดีอยู่
ในขณะที่ข่าวเรื่องยูมิซึกะ ซัตสิกิหนีออกจากบ้านได้ทำให้ทุกคนตกใจ
แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่หัวข้อสนธนาที่จะคงอยู่ตลอดไป
ห้องเรียนยังคงเหมือนปกติ, ดูเหมือนว่าผมจะเป็นคนเดียวที่ลำบากใจเพราะเพื่อนร่วมห้องที่หายไป
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20121/
นี่เป็นเวลาพักเที่ยง
แม้ว่าในตอนเช้าจะเต็มไปด้วยความตื่นเต้น, แต่ตอนนี้ห้องเรียนได้กลับไปร่าเริงเหมือนกับทุกๆ วันที่มันเคยเป็นแล้ว
ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครในห้องที่พูดเรื่องยูมิซึกะหนีออกจากบ้านกันอย่างจริงๆ
จังๆ
"โทวโนะ, ไปกินข้าวกัน"
"ไม่เป็นไร ชั้นไม่ค่อยอยากไปน่ะ"
"ฮะ, ช่วยไม่ได้แฮะ
อย่าไปกังวลกับปัญหาของคนอื่นมากไปล่ะ"
"......"
ปัญหาของคนอื่น, ฮะ?
คำพูดของอาริฮิโกะนั้นใกล้เคียงกับความจริงมากๆ
ปัญหาของคนอื่น, ฮะ?
คำพูดของอาริฮิโกะนั้นใกล้เคียงกับความจริงมากๆ
"อ้าว? วันนี้เธอไม่ได้อยู่กับอินุอิคุงเหรอ?"
"...... รุ่นพี่เหรอ? พี่มาทำอะไรที่ห้องเรียนพวกผมเหรอครับ?"
"อืม, พี่ว่าพี่จะมากินข้าวกับพวกเธอน่ะ... โทวโนะคุง, เธอไม่ไปกินอะไรหน่อยเหรอ?"
รุ่นพี่นั่งลงบนโต๊ะ, มองมาที่ผมอย่างกังวล
"...... รุ่นพี่เหรอ? พี่มาทำอะไรที่ห้องเรียนพวกผมเหรอครับ?"
"อืม, พี่ว่าพี่จะมากินข้าวกับพวกเธอน่ะ... โทวโนะคุง, เธอไม่ไปกินอะไรหน่อยเหรอ?"
รุ่นพี่นั่งลงบนโต๊ะ, มองมาที่ผมอย่างกังวล
"ไม่ล่ะ, วันนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยอยากกินอะไรเท่าไรเลย"
"อา... เธอไม่ค่อยสบายงั้นเหรอ?"
"...... อะไรที่คล้ายๆแบบนั้นล่ะครับ อย่าห่วงเรื่องผมเลย, พี่ไปที่โรงอาหารเถอะ อาริฮิโกะคงอยู่ที่นั่นแล้ว"
"โอ๊ะ, เธอดูไม่ร่าเริงเลย! พี่ไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น, แต่ถ้าเธอไม่กินข้าวกลางวัน, เธอจะรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิมนะ"
"มันก็... จริง, แต่ว่า..."
แต่ในเมื่อผมไม่หิว มันมีอะไรไม่มากนักที่ผมพอจะทำได้
ผม-----
1. รุ่นพี่ซิเอลพูดถูก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น