อัสดงยาม ตะวันคร้ามแสง: Day 2 Inversion Impulse II (Part 4)

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 27 มีนาคม ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20121/

แต่ในเมื่อผมไม่หิว มันก็มีอะไรไม่มากนักที่ผมจะทำได้

ผม-----

1. รุ่นพี่ซิเอลพูดถูก

2. …..ไม่, ผมรู้สึกไม่ค่อยดี

"...... โทษทีครับ ตอนนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยดี ผมกำลังจะไปห้องพยาบาล รบกวนไปกินข้าวกับอาริฮิโกะแทนละกันนะครับ"

รุ่นพี่ถอนหายใจ

"......พี่ไม่รู้นะว่ามันเกิดอะไรขึ้น, แต่เธอช่วยอย่าทำอะไรที่มันเกินไปเลยนะ,โทวโนะคุง"
"ฮะฮะ—ผมกำลังจะไปห้องพยาบาล ดังนั้นผมไม่ได้ทำอะไรที่เกินตัวหรอกครับ"

ฝืนยิ้ม, แล้วผมก็ได้ออกนอกห้องเรียนไป

Music: stop

พอผมกลับมา, คาบโฮมรูมตอนเย็นก็ได้จบไปแล้ว

ผมเป็นคนเดียวที่ยังอยู่ในห้อง เพราะทุกคนได้ออกไปทำกิจกรรมชมรมหรือกลับบ้านไปหมดแล้ว

"-----อืม"

มันไม่มีความจำเป็นอะไรที่ผมจะต้องอยู่ที่นี่

ผมเก็บของใส่กระเป๋า แล้วออกไปจากห้องเรียน

มันเลยสี่โมงเย็นไปแล้ว

ผมบอกกับฮิซุยไปว่าผมจะกลับไปราวๆ สี่โมงเย็น ดังนั้นผมจึงไม่มีเวลาเดินเอ้อระเหยมากนัก

"......"
ผมหยุดเดินในทันทีที่ผมไปถึงเนิน

เมื่อวาน, ในเวลาเดียวกันนี้เอง
ผมจำได้ว่าผมกับยูมิซึกะได้แยกกันไปแบบธรรมดาๆ ที่นี่

"………."

ให้พูดตรงๆ, ผมเป็นห่วงเรื่องของยูมิซึกะ แต่ไม่ว่าผมจะกังวลขนาดไหน, มันก็ไม่มีอะไรที่ผมจะทำได้

ผมบอกกับเธอไปว่าผมจะช่วยเธอเท่าที่ผมจะทำได้ ในตอนที่เธอตกอยู่ในอันตราย

แต่ตอนนี้ ผมยังไม่รู้เลยว่าผมจะช่วยเธอได้ยังไง

Music: play track 1

ผมไปถึงยอดเนิน, เดินไปตามกำแพงแล้วก็ไปถึงประตูหน้าของคฤหาสน์

"….. คฤหาสน์สไตล์ตะวันตกหลังนี้ไม่ค่อยเข้ากับที่นี่เลยแฮะ"

ในท่ามกลางย่านชุมชนบนยอดของเนิน, คฤหาสน์ที่เด่นเป็นสง่าหลังนี้ให้ความรู้สึกว่ามันมาจากประเทศอื่นที่ไม่ใช่ญี่ปุ่นจริงๆ

นอกจากนี้, ที่แย่ที่สุดก็คือ-----

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ,ท่านชิกิ"

ที่ยืนอยู่ที่นี่หน้าประตู เพื่อมาต้อนรับผมคือเมด

ฮิซุยยืนเหมือนกับเป็นรูปปั้นอยู่หน้าประตู

"ขอบคุณนะ, ฮิซุย...... เอ่อ, ขอโทษนะที่ถาม, แต่ว่าเธอมารอผมอยู่ที่นี่นานขนาดไหนแล้วเหรอ?"
"ไม่, ไม่นานมากหรอกค่ะ ฉันรออยู่ที่นี่มาแค่ชั่วโมงครึ่งเอง มีอะไรแปลกเหรอคะ?"
เธอพูดตรงตามความจริงสุดๆ
...... เดี๋ยวก่อน, รอผมอยู่แบบนั้นมันออกจะเกินไปแล้ว

"---ผมดีใจนะที่เธอมารอเพื่อต้อนรับผม, แต่เธอไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ สวมชุดแบบนั้นและยืนเป็นเป้าสายตา ผมรู้สึกลำบากใจเล็กน้อยนะ"
แถมมันยังเป็นฤดูใบไม้ร่วงอีกด้วย มันคงจะเริ่มหนาวในเร็วๆ นี้

"........................"
ฮิซุยเงียบไป
เธออาจจะเป็นพวกลูกครึ่ง, ในขณะที่ดวงตาสีฟ้าของเธอที่ดูเหมือนเป็นเครื่องแก้วที่ถูกทำออกมาอย่างดี ได้จ้องมาที่ผมอย่างไร้ชีวิตและไร้ความรู้สึก
ความเงียบได้เกิดขึ้นมาเป็นเวลาสั้นๆ

"…… เข้าใจแล้วค่ะ, ถ้าอย่างนั้น, ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป, ฉันจะรออยู่ในห้องรับแขกแทน"

ฮิซุยโค้งให้แบบสั้นๆ และเปิดประตู

หลังจากนั้น, เธอก็ได้กลับไปสงบนิ่งราวกับเป็นรูปปั้นอีกครั้ง

หลังจากที่ผมเดินผ่านประตูเข้าไปยังสวน, เธอตามผมมาข้างหลังอย่างเงียบๆ

พอผมมาถึงทางเข้าบ้าน, ฮิซุยพุ่งผ่านผมไป

"หวา!"
ผมกระโดดถอยออกมาโดยไม่ตั้งใจ

"...... อะไรหรือคะ, ท่านชิกิ?"
"อะ, ไม่-----ไม่มีอะไร, มันไม่มีอะไร"
"..............."

เธอเปิดประตูแบบเงียบๆ
เธอต้องพุ่งไปข้างหน้าผมเพื่อที่จะทำแบบนั้นนี่เอง

รออยู่ข้างหลังเจ้านายจนกว่าจะได้รับมอบหมายงาน และทำหน้าที่ของเธอแบบเงียบๆ
บางทีนั่นอาจเป็นหน้าที่ของเมด, แต่มันทำให้คนธรรมดาอย่างผมรู้สึกเครียดที่มีเธอตามอยู่ข้างหลังผมทุกฝีก้าว
...... มันไม่ดีแน่นอน มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นแขกไปถาวร ทั้งๆที่ผมอยู่ในบ้านของตนเอง

"เอ่อ, ฮิซุย? "

"คะ, อะไรเหรอคะ, ท่านชิกิ"

"ผมบอกไปแล้วตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่ ว่าผมอยากจะทำในสิ่งที่ผมสามารถทำได้ด้วยตนเอง ไม่สิ, ขอให้ผมได้ทำมันด้วยตัวเองด้วยเถอะนะ"

นี่เป็นความลับอย่างหนึ่ง, ผมคิดแบบนั้น, ความจริงก็คือ จริงๆ แล้วผมมีความขี้เกียจพอสมควรซ่อนอยู่ข้างใน, ดังนั้นผมเลยอยากจะทำงานเพื่อที่จะไล่มันออกไป

ใช่, ผมอยากจะปิดเรื่องนั้นให้เป็นความลับกับอากิฮะจริงๆ

"...... ฉันไม่เข้าใจค่ะ, ท่านจะบอกให้ฉันทำงานให้เคร่งครัดกว่านี้หรือคะ?"
"เปล่า, ไม่ใช่เลย ผมแค่อยากจะอยู่ให้ผ่อนคลายมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้"
"...... ฉันขอโทษจริงๆค่ะ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าท่านต้องการจะพูดอะไรค่ะ,ท่านชิกิ"
"...... เอ่อ, นั่นล่ะที่ทำไมผมถึงต้องพูด--เธอไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้"
...... นี่เป็นเรื่องน่าหนักใจ
เมื่อคืนผมได้พูดกับเธอไปนิดหน่อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมสังหรณ์ใจอะไรเล็กน้อย, แต่ผมไม่รู้เลยว่าเธอจะเป็นคนทำอะไรจริงจังขนาดนี้

"---ชิ, ที่ผมกำลังพูดอยู่คือเธอไม่ต้องมาเป็นห่วงเรื่องของผม ผมไม่ใส่ใจอะไรกับเรื่องที่เธอช่วยทำงานพวกซักรีดหรือทำอาหาร แต่นอกจากเรื่องพวกนั้น ผมดูแลตัวเองได้ มันไม่ใช่ว่าเธอกับโคฮาคุซังจะต้องดูแลคฤหาสน์หลังมหึมาหลังนี้หรอกเหรอ? ดังนั้นผมจึงไม่อยากเพิ่มงานให้เธอ พักผ่อนซะบ้าง! "

"……."

สีหน้าของเธอไม่เปลี่ยนไปแต่อย่างใด

เธอไม่ได้ตอบกลับมาหรือแม้แต่พยักหน้า

แค่... กระพริบตา ผมคิดว่าอย่างนั้น

"เข้าใจแล้วค่ะ แต่ท่านไม่จำเป็นต้องมาเป็นห่วงเรื่องของฉันหรอกค่ะ, ท่านชิกิ"

----อ้าก, เธอไม่ได้เข้าใจเลยซักกะนิด

ฮิซุยหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็วเพื่อเปิดทางให้ผม
ผมถอนหายใจ
...... ผมตกใจจริงๆ
ความจงรักภักดีทั้งหมดของเธอนี้ทำให้ผมดีใจจริงๆ, แต่ผมคิดว่าอะไรมันคงจะดีกว่านี้ถ้าเธอร่าเริงเพียงซักครึ่งหนึ่งของโคฮาคุซังก็ยังดี
เธอมีความสวยงามแบบนั้นอยู่รอบๆ ตัวเธอ, บางทีถ้าผมจะพักผ่อนซักหน่อย, นั่นคงจะเป็น--

"ท่านชิกิ, ท่านไม่กลับไปที่ห้องเหรอคะ?"
"ไม่ล่ะ, ผมกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่"

ผมหันไปด้านข้างและมองไปที่บันได
ฮิซุยมองมาที่กระเป๋าในมือของผมด้วยท่าทางเหมือนหวังอะไรบางอย่าง
...... ผมคิดว่าเธอคงอยากให้ผมเอามันให้เธอถือ
เธอเป็นคนสร้างความลำบากใจทั้งหมดในเรื่องนี้ให้กับผม เพียงเพราะเธอต้องการทักทายผม, และตอนนี้เธอยังอยากจะถือกระเป๋าให้ผมอีก
ผมไม่สนใจในสิ่งที่เธอหวังไว้พร้อมกับมุ่งหน้าไปที่ห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว

"กรุณาถอดชุดนักเรียนและวางไว้ตรงนี้ด้วยค่ะ ฉันต้องไปทำความสะอาดคฤหาสน์,ดังนั้นถ้าท่านต้องการอะไร ไปเรียกฉันนะคะ"

"ฮิซุย, เธอทำความสะอาดคฤหาสน์เหรอ? ผมสงสัยว่าอากิฮะกับโคฮาคุซังกำลังทำอะไรอยู่น่ะ"

"ท่านอากิฮะจัดการดูแลธุรกิจของท่านมากิฮิสะ และจัดการเรื่องรับมรดกอยู่ในห้องรับรอง ส่วนพี่มักจะไปกวาดลานบ้านน่ะค่ะ"

"...... ฮะ? สืบทอดธุรกิจของพ่อต่อเหรอ? เธอต้องไปพูดกับพวกทนายความหรืออะไรแบบนั้นเหรอ?"
"ใช่ค่ะ ดูเหมือนว่าท่านจะต้องไปฟังเรื่องนโยบายบริหารทั้งหมด, ดังนั้นท่านจะยุ่งมากไปจนถึงช่วงก่อนเวลาอาหารเย็น"
"..............."

อืม, ในเมื่อพ่อได้จากไปอย่างกระทันหัน, เพราะอย่างนั้นเขาคงไม่ได้บอกเรื่องบริษัทของเขาไว้กับอากิฮะเลยสินะ

"ขอโทษนะที่ทำให้เสียเวลา ถ้ามีอะไรผมจะไปเรียกเธอ, ดังนั้นเธอกลับไปทำงานที่กำลังทำอยู่ต่อเถอะนะ"

"เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้น ขอตัวก่อนนะคะ"

Music: stop