อัสดงยาม ตะวันคร้ามแสง: Day 2 Inversion Impulse II (Part 5)

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 27 มีนาคม ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20122/

….. ใช่แล้ว เธอช่วยดูแลผมเมื่อวาน, ดังนั้นถ้าผมมีเวลาที่จะเอาไปทำอะไรไร้สาระ ผมควรเอาเวลาไปช่วยงานฮิซุยน่าจะดีกว่า

Music: play track 1

---ถ้าอย่างนั้น

ฮิซุยบอกว่าเธอจะไปทำความสะอาดคฤหาสน์, ว่าแต่เธออยู่ที่ไหนกันนะ?

ผมเดินลงไปที่ห้องรับแขก

เธอไม่ได้อยู่บนทางเดินที่ชั้นสอง, ดังนั้นบางทีเธออาจจะอยู่ในห้องนั่งเล่น

..... ไม่อยู่ที่นี่

............ ไม่อยู่ที่นี่

.................. ไม่อยู่ที่นี่

........................ ไม่อยู่ที่นี่

เธอไม่อยู่ที่ไหนเลยบนชั้นหนึ่ง
สถานที่ๆ ผมยังไม่ได้ไปดูก็มีห้องสันธนาการซึ่งถูกล็อกเอาไว้, ห้องพักสำหรับแขก, และห้องรับรองที่อากิฮะอยู่ในตอนนี้

"...... ผมคิดว่าเธอน่าจะอยู่บนชั้นสอง"
มันเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่, ดังนั้นมันคงต้องมีหลายๆที่ ที่ผมยังไม่ได้ไปดู

ผมเรียบเรียงความคิดของตนเอง, และรีบไปที่บันได

Music: stop

ผมเดินขึ้นบันไดและเหลือบตามองไปที่ทางเดิน
และต่อมา,
ผมได้เห็นเงาของฮิซุยยืนอยู่ข้างหน้าต่างที่ห้องโถงฝั่งตะวันออกของคฤหาสน์

Music: play track 9

"ฮิซุ--"

เสียงของผมติดอยู่ในลำคอ

ที่กลางทางเดิน

ในยามสนธยา, ท่ามกลางแสงและเงา ฮิซุยยืนอยู่อย่างไร้ความรู้สึก

"------"
...... ผมพูด... ไม่ออก
อะไรบางอย่างในตัวเธอบ่งบอกถึงความ... อันตราย

ฮิซุยยืนอยู่ในส่วนที่มืดมนของคฤหาสน์สไตล์ตะวันตกหลังนี้
เธอดูงดงามอย่างไม่น่าเชื่อ; แต่ในเวลาเดียวกันนั้นเอง, ความหนาวเย็นยะเยือกได้เล่นผ่านตัวผมไป, ราวกับว่าผมกำลังมองเห็นผีอยู่

เธอไม่แม้แต่จะขยับนิ้ว เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง

"------"
หน้าต่างนั่น
มันใช่บานเดียวกับที่เธอเคยมองพวกเราเมื่อก่อนรึเปล่านะ?

"ฮิซุ-ย"

ผมไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากจ้องมองอย่างหลงไหล

ผมตะลึงจนพูดไม่ออก, หรือแม้แต่กระพริบตา ผมทำได้เพียงจ้องมองเธอเท่านั้น

----ครู่ต่อมา
ดวงตาของเธอ, ทีดูเหมือนเป็นของตุ๊กตา ได้จ้องตรงมาที่ผมในทันที

"ท่านชิกิ, มีอะไรเหรอคะ"

"อ๊ะ---ไม่,ไม่มีอะไร ผมก็แค่,เอ่อ..... "

"?"

ฮิซุยเอียงหัวของเธอเล็กน้อยเป็นการบอกว่าอยากรู้

นั่นเหมือนทำให้ผมคลายจากมนต์สะกดอันน่าพิศวงที่ครอบงำผมอยู่

"ผมตามหาเธอเพราะว่าผมว่างเลยคิดว่าน่าจะไปช่วยงานเธอน่ะ แต่เพราะอะไรบางอย่างผมเลยหาเธอไม่เจอ, แต่ในที่สุดผมก็เจอจนได้"
" ...... เข้าใจแล้วค่ะ แต่ท่านชิกิ, มันไม่มีความจำเป็นที่ท่านต้องมาทำแบบนั้นเลยนะคะ ช่วยกรุณากลับไปที่ห้องด้วยค่ะ"
"อืมม........."
ผมคิดไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้, ฮิซุยไม่อยากให้ผมทำงานอะไรทั้งสิ้น

"แต่ฮิซุย, ผมไม่มีอะไรทำ ผมไม่อยากจะอยู่เฉยๆ, ดังนั้นผมเลยคิดว่าผมควรจะมาช่วยงานเธอ"
"ท่านชิกิ, ท่านอาจจะพูดแบบนั้นได้, แต่มันไม่เหลืองานอะไรที่ท่านจะช่วยฉันทำได้แล้วนะคะ อย่างเดียวที่ยังเหลืออยู่ในตอนนี้คือจัดห้องของท่านอากิฮะ
ผู้ชายจะไม่ได้รับอนุญาติให้เข้าไปในห้องนอนของท่านอากิฮะ ไม่เว้นแม้แต่ท่าน,

ท่านชิกิ"
"อืมมมม............"
อืม, แน่นอนว่านั่นเป็นความจริง
...... แต่, มันก็เป็นเรื่องโหดร้ายนิดๆ เธอไม่เห็นต้องเลือกทำงานนั่นเป็นอย่างสุดท้ายเลยนี่นา

"ขออภัยนะคะ, ฉันต้องทำงานให้เสร็จ"

เสียงฝีเท้าของเธอสะท้อนไปในอากาศและเธอได้เข้าไปในห้องนอนของอากิฮะ

"..............ชิ"

ผมคงเข้าไปในห้องนอนของเด็กผู้หญิงไม่ได้ถ้าเป็นเพราะผมแค่มีเวลาว่างเฉยๆ

"….. ถ้าอย่างนั้น, ผมว่าผมจะกลับไปห้องของผม"

ผมกำลังหันส้นเท้าของผมไป

ก่อนที่ผมจะทำอย่างนั้น, ผมเริ่มอยากรู้เรื่องหน้าต่างที่ฮิซุยได้จ้องมองออกไป

"ฮะ--- ไม่ใช่ว่าโคฮาคุซังอยู่ที่สนามหรอกเหรอ?"

คุณสามารถมองเห็นสนามทั้งสนามได้จากหน้าต่างบานนี้

ฮิซุยมองออกมาจากหน้าต่างบานนี้รึเปล่านะ ในตอนที่เธอยังเด็ก…..?"

Music: stop

Music: play track 1

มันเป็นช่วงเวลาหลังอาหารเย็น, และพวกเราดื่มชาด้วยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น

อากิฮะนั่งตรงข้ามกันกับผม และฮิซุยยืนอยู่ข้างกำแพง

มันไม่มีของอย่างทีวีในห้องนี้, และดูเหมือนอากิฮะจะไม่บ่นอะไรมาก

---ทุกอย่างดูเป็น..... ไฮโซ

"ชิกิซางงง, มานี่แปบนึงได้ไหมคะ?"
เสียงอันร่าเริงของโคฮาคุซังเรียกผมจากห้องรับแขก

"พี่คะ? โคฮาคุซังเรียกน่ะค่ะ พี่ไปทำอะไรไว้เหรอคะ เธอถึงได้มาเรียก?"
"เปล่า, พี่จำไม่ได้เลย---เดี๋ยวพี่มานะ"

ผมทิ้งอากิฮะกับฮิซุยไว้เบื้องหลัง และไปที่ห้องรับแขก

โคฮาคุซังเดินไปเดินมาแถวๆ ประตูทางเข้า

"..... โคฮาคุซัง เธอทำอะไรอยู่น่ะ"

"อ๊ะ, ชิกิซัง อืม มันเป็นเรื่องจุกจิกเล็กน้อยน่ะค่ะ..... ช่วยออกไปข้างนอกกับชั้นได้ไหมคะ? พูดที่นี่ไม่ค่อยดีน่ะค่ะ"

".....?"

ผมไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น, แต่ยังไงก็ตาม ผมก็ได้ตามเธอไป

"เธอมีอะไรจะบอกกับผมเหรอ? มันเป็นความลับหรืออะไรแบบนั้นเหรอ?"

"ใช่ค่ะ ถ้าท่านอากิฮะได้ยินมัน เธอคงจะอารมณ์เสียใส่คุณแน่นอนค่ะ, ชิกิซัง"
อะไรบางอย่างที่จะทำให้อากิฮะโมโห......?

"เธอหมายความว่ายังไง? ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้เธอโกรธเลยนะ"

"โอ๊ะ, มันไม่ใช่ว่าคุณทำอะไรไปหรอกค่ะ แต่รู้ไหมคะ ตอนที่คุณกำลังทานอาหารอยู่กับท่านอากิฮะ, มีแขกมาหาคุณค่ะ"

"ฮะ? แขก มาหาผมเหรอ? "

"ใช่ค่ะ เธอเดินอยู่แถวๆประตูหน้า, ชั้นเลยเรียกเธอมา เธอใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับคุณค่ะ"

และต่อมาโคฮาคุซังเริ่มบรรยายรูปร่างหน้าตาของแขก

อายุใกล้เคียงกับผม, ใบหน้าดูเด็กเล็กน้อย เป็นเด็กผู้หญิงน่ารัก ผมยาวของเธอถูกมัดไว้เป็นเปีย

"............"

ผมรู้สึกเหมือนกับว่าโลกของผมได้ถูกห้อมล้อมไปด้วยความมืด

ลักษณะแบบนั้น
ไม่ใช่ว่าเป็นยูมิซึกะ ซัตสึกิ, ที่หนีออกจากบ้านไปหรอกเหรอ---

"เธอถามว่า 'นี่ใช่คฤหาสน์โทวโนะรึเปล่าคะ?' แล้วชั้นก็ตอบไปว่า 'ใช่ค่ะ' แล้วเธอก็ถามต่อว่า 'ตอนนี้โทวโนะคุงอยู่รึเปล่าคะ?'"
"...... อืมม แล้วยังไงต่อเหรอ, โคฮาคุซัง?"
"ใช่คะ, ดูเหมือนเธออยากจะมาพูดกับคุณ, เธอปฏิเสธไปในตอนที่ชั้นถามไปว่าเธอจะเข้ามาไหม ดูเหมือนว่าถึงเธอจะไม่ได้เจอกับคุณตอนนี้ก็คงไม่เป็นไรน่ะค่ะ"
โคฮาคุซังสงสัยว่ามันคือเรื่องอะไร, เธอเอียงหัวเล็กน้อย
แต่, ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่อยากรู้เหมือนกัน

"ทำไม------ทำไมยูมิซึกะซังถึงได้มา~~ที่~~บ้านผม......"
ผมไม่รู้
ผมไม่รู้ แต่ผมรู้สึกไม่ค่อยดีกับเรื่องนี้

"...... โคฮาคุซัง, มันผ่านไปนานรึยัง?"
"เอ่อ, มันเป็นช่วงก่อนเวลาอาหารเย็นจะจบน่ะค่ะ, ดังนั้นน่าจะราวๆสิบนาทีก่อน"
"--! แล้ว, เธอออกไปทางไหนเหรอ?"
"เธอเดินลงเนินไป, ฉันคิดว่าเธอน่าจะไปที่สถานี"

---ผมจะทำมันได้ไหมนะ?
ถ้าผมวิ่ง---ถ้าผมโชคดี, ผมคงจะได้เจอเธอ

"...... เข้าใจแล้ว ผมจะออกไปข้างนอกแปบนึง, ช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับกับอากิฮะทีนะ"

"เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าท่านอากิฮะรู้, เธอคงไม่ปล่อยให้คุณออกไปคนเดียวแน่นอนค่ะ, ชิกิซัง"
โค้งอย่างรวดเร็วให้กับโคฮาคุซังที่ร่าเริงและยิ้มแย้มสดใส, ผมวิ่งออกไปบนถนนในยามค่ำคืน

Music: stop

*แฮ่ก*-----*แฮ่ก*, *แฮ่ก*-----

วิ่งมาด้วยกำลังทั้งหมดที่ผมมีอยู่, ผมวิ่งตรงไปยังสถานี

*แฮ่ก*, *แฮ่ก*, *แฮ่ก*, *แฮ่ก*-----!

ผมมองหาคนที่ดูคล้ายกับยูมิซึกะในกลุ่มฝูงชนที่หน้าสถานี

*แฮ่ก*..... *แฮ่ก*, *แฮ่ก*..........

ผมหายใจไม่ทัน

ขาของผมรู้ด้วยความเจ็บปวดว่ามันเป็นความเร็วขนาดไหนที่ผมวิ่งมา, และขาของผมก็หยุดลง

"...... ผม,รู้...... มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก,ที่จะหาเธอพบ......"

*แฮ่ก*, *แฮ่ก*
พยายามบังคับลมหายใจของตนเอง, ผมออกวิ่งอีกครั้ง

--- ผมไม่เจอยูมิซึกะที่ไหนเลย

มันคงเป็นเรื่องธรรมดา, แต่ผมจะไม่ยอมแพ้ง่ายขนาดนั้นหรอก

….. ผมไม่คิดว่ามันเป็นเพราะผมเป็นห่วงเธอ

แต่มันคงเป็นเพราะผมสังหรณ์ใจในอะไรบางอย่างที่ไม่ดี, นั่นคือเหตุผลที่ทำไมผมถึงต้องมาวิ่งอยู่แบบนี้

---ฉันจะไปแล้วนะ บ๊าย-บาย,โทวโนะคุง

นั่นเป็นคำกล่าวลาเหมือนกับก่อนๆ หน้า
...... มีความสุขจากใจจริง, ยิ้มอย่างอ่อนโยน
นั่นมันไม่ใช่ใบหน้าของคนที่หนีจะออกจากบ้าน

---โทวโนะคุง, มาช่วยฉันถ้าฉันตกอยู่ในอันตราย, โอเคนะ?

ใช่, จริงๆ แล้วมันเป็นอะไรที่ธรรมดา
ผมก็แค่... ไม่อยากจะทรยศต่อรอยยิ้มนั่น ----

ผมเหนื่อยหอบเพราะการออกแรง

ผมไม่เห็นเธอในสวน, เช่นกัน

..... มันไม่มีทางที่จะเจอเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

ผมควรจะยอมแพ้แล้วกลับไปที่คฤหาสน์

"..... บ้า..... ชะมัด..... "

ตอนนี้ ผมยังคงพยายามมองหาเธออยู่ในขณะที่ผมเดินผ่านเมือง

ผมมาถึงหน้าสถานีอีกครั้ง
ตอนนี้มันเลยสามทุ่มไปแล้ว
มันคงเป็นเพราะคดีฆาตกรรมต่อเนื่องเมื่อเร็วๆ นี้ ทำให้พื้นที่รอบๆ สถานีเริ่มว่างไปเรียบร้อย

----ในตอนนั้นเอง,

"ยูมิ----ซึกะ"
ในทันทีนั้นเอง, ผมแทบไม่อยากเชื่อในสายตาของผม
แต่ด้านหลังของสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าผม, มันดูคล้ายกับยูมิซึกะมาก
ยูมิซึกะเดินเข้าไปกลางฝูงชนอย่างรวดเร็ว

...... ผมไม่สามารถบอกว่าแน่ใจได้

บางทีผมอาจจะดูผิดก็ได้, แต่ผมตัดสินใจว่าผมจะตามเธอไปให้ทันแล้วทักเธอ

"รอก่อน, ยูมิซึกะซัง---!"
ผมตะโกนออกไปในขณะที่วิ่ง

"------"
เธอได้ยินผมรึเปล่านะ? ยูมิซึกะหันหน้ามามองแถวๆ ทางที่ผมอยู่

ใบหน้านั่น... ไม่ผิดแน่นอน
ไม่มีทางเข้าใจผิดไปได้ เด็กผู้หญิงที่เดินอยู่ข้างหน้าผมคือยูมิซึกะ ซัตสึกิ, และสีหน้าของเธอแสดงท่าทางว่าไม่ได้กำลังหวาดกลัวอยู่

"-----อ๊ะ"

แต่ผมรู้สึกได้ถึงความเย็นที่แล่นผ่านกระดูกสันหลังของผม

---ตึง
หัวใจของผมเต้นอย่างรวดเร็ว
ภายในหัวของผมกำลังสั่นไหวอย่างหนัก, และลำคอผมร้อนราวกับถูกเผาไหม้

"นี่มันอะไรกัน... มันแปลก..."
ภายในร่างกายของผมกำลังร้อนจัด

ผมรู้สึกเวียนหัวราวกับว่าผมกำลังเป็นไข้อย่างรุนแรง

ในตอนนั้นเอง, ยูมิซึกะได้กลับไปเดินต่ออีกครั้ง

"ระ---รอก่อน, ยูมิซึกะซัง...! "

ผมตะโกนเรียก, แล้วออกวิ่ง

ยูมิซึกะเดินไปอย่างไม่มั่นคง, ไม่ได้หันกลับมา

"ธะ.. เธอไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ, ยูมิซึกะ...! "

ผมเร่งให้ร่างกายที่ร้อนระอุของผมเดินหน้าต่อไป

แต่, ไม่ว่าผมจะพยายามเท่าไร, ผมก็ตามเธอไม่ทันซักที

.....ไม่ว่าผมจะวิ่งเร็วขนาดไหน, ผมก็ตามเธอไม่ทันแม้เธอจะแค่เดินก็ตาม

"------"
อะไรบางอย่างมัน... แปลก
ผมรู้ว่ามันแปลก, แต่ผมบอกไม่ได้ว่ามันแปลกยังไง
ในตอนนี้, สิ่งที่ผมทำได้มีแค่ตามยูมิซึกะ ซัตสึกิไป

--และแล้ว

ผมก็มองไม่เห็นเธอ
ยูมิซึกะ ซัตสึกิ, ผู้ที่ผมกำลังไล่ตามอย่างไร้ความหมาย, ไม่อยู่ที่ไหนเลย

"...... ชิ... มันเกิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย...!"
ผมหยุด, พักหายใจ
อกของผมยกตัวขึ้นลึกๆ

...... แม้ว่าผมจะไม่ทันคิดจนถึงตอนนี้, แต่ผมต้องวิ่งมานานแล้วแน่นอน

"กี่โมง... แล้วนะ...?"
ผมวางมือลงบนเข่าของผม, ชำเลืองมองไปยังร้านขายของใกล้ๆ
เที่ยงคืนแล้ว

"----เป็นไปไม่ได้ ผมไม่น่าจะวิ่งได้นานขนาดนั้น "
...... ไม่อยากจะเชื่อ, แต่นาฬิกานั้นถูกต้อง
มองไปรอบๆ, แสงไฟส่วนใหญ่ในย่านร้านค้าก็ดับลงแล้ว

"---ผมควร...กลับบ้าน"

แม้ว่าผมจะกังวลเรื่องยูมิซึกะ แต่ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมคงหาเธอไม่เจออีกต่อไป

..... ผมไล่ตามเธอมาเกือบสามชั่วโมง เรียกชื่อเธอตลอดเวลา แต่เธอไม่แม้แต่จะตอบสนองอะไรเลย เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันนะ?

พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมตัดสินใจตรงกลับไปยังคฤหาสน์

Music: stop

แปลมาจาก
http://lparchive.org/Tsukihime/Update%2087/

..... ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย

ย่านร้านค้ายังพอมีคน, แต่ทางกลับไปยังคฤหาสน์คงจะโล่งไปอย่างสมบูรณ์แบบ

"……."

คำว่า 'ฆาตกรต่อเนื่อง' เล่นผ่านหัวผมไป,

ในตอนเที่ยงคืน เดินอยู่ในเมืองคนเดียว ผมอาจเป็นเหยื่อที่ง่ายมากๆ สำหรับฆาตกรต่อเนื่อง

"----!?"
เสียง

จากที่ไหนซักแห่งข้างหลังตึก, มันมีเสียง
ผมคิดว่ามันเป็นเสียงคนล้มลงไป?

"...... ตรอกด้านหลัง......?"
เสียงดังมาแค่ครั้งเดียว
ความเงียบอันน่าขนลุกได้ห้อมล้อมตัวผม

...... ผมเริ่มรู้สึกไม่ดีกับเรื่องนี้
มีใครบางคนล้มลงไปที่ตรอกด้านหลังรึเปล่านะ?
รึว่าแค่ลมซัดอะไรบางอย่างกระเด็นไป?
...... ไม่ว่ามันจะเป็นยังไง, ผมก็ไม่ควรที่จะไปเกี่ยวด้วย

-----แต่
มันเป็นเพราะว่าผมกำลังมองหายูมิซึกะอยู่เมื่อครู่รึเปล่านะ? เพราะอะไรบางอย่าง ผมรู้สึกว่าเธออยู่ที่นั่น