อัสดงยาม ตะวันคร้ามแสง: Day 2 Inversion Impulse II (Part 7)

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 28 มีนาคม ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20123/

-----ผมไม่อาจที่จะละเลยความรู้สึกของตนเองได้

ในขณะที่มีฆาตกรซ่อนตัวอยู่ในเมืองยามค่ำคืน เพื่อมองหาเหยื่อของมัน, ผมไม่ควรไปสืบเรื่องของเสียงที่น่าสงสัยในตรอก

แต่ว่า... ผมยังคงจำใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อวานของยูมิซึกะได้เป็นอย่างดี

มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ยูมิซึกะจะไปอยู่ที่นั่น

แต่ถ้าเธออยู่ที่นั่น, บางทีเธออาจต้องการความช่วยเหลือจากผม
...... ผมจะไม่มีวันยกโทษให้กับตัวเอง ถ้าผมไม่สนใจเรื่องนี้

"----ไม่เป็นไร"
สูดหายใจเข้าไปลึกๆ, ผมทำใจของผมให้แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า
อีกอย่าง, ถ้ามันเป็นแบบนั้น, ผมยังมี "ดวงตา" ของผมอีกด้วย
อาจารย์เคยพูดไว้ว่าอย่าใช้มันอย่างไม่ยั้งคิด, แต่เธอคงยอมรับได้ถ้าผมจะใช้มันต่อกรกับฆาตกร

"...... เสียงนั่น... มันดังมาจากที่นี่..."

เตรียมตัวเองให้พร้อม, ผมก้าวเข้าไปในตรอก

-----ตุบ

หัวใจของผมเต้นรัว

ตรอกด้านหลังนั้นเงียบ

..... เสียงดังมาจากพื้นที่เปิดโล่งซึ่งอยู่ไกลออกไปตรงทางออก

---ตุบ

ภายในหัวของผม, มันเจ็บ
ราวกับมันกำลังชักดิ้นชักงอ เพราะความตึงเครียดสุดขีด, กระดูกสันหลังของผมเจ็บปวดราวกับว่ามันกำลังปริตัวเองออกมานอกร่างกายของผม

---ตุบ

ทำไมมันเป็นแบบนี้?
ผมยังไม่ทันได้คิด, แต่ทว่าสัญชาติญาณของผมได้ตะโกนออกมา

---ตุ-บ

อย่าไป
อย่าไปไกลกว่านี้

ถ้านายไป, นายจะไม่มีวันได้กลับมา

---ตุ-บ

แต่มันก็สายเกินไปแล้ว
ผมก้าวออกมาจากตรอกด้านหลัง, และเข้าไปอยู่ในพื้นที่เปิดโล่ง

Music: play track 4

"-----เอ๊ะ? "

เสียงเบาๆ นั่นเป็นทั้งหมดที่ผมสามารถพูดออกไปได้

---ตรอกด้านหลังเป็นแผ่นสีแดงเข้มแผ่นเดียว

ข้างในนั้น, ชิ้นส่วนร่างกายกระจัดกระจายอยู่มากมายราวกับเป็นขยะหรือก้อนหิน

ไม่ใช่ชิ้นส่วนร่างกายของหมา, หรือแมว, หรืออะไรทำนองนั้น

พวกมันคือชิ้นส่วนร่างกายของมนุษย์, เลือดกำลังหยดออกมาจากเนื้อสดๆ และกระดูก

พื้นและกำแพงถูกระบายด้วยสีแดง
กลิ่นรุนแรงลอยเข้าไปเต็มรูจมูกของผม

มันหนาแน่น
เหมือนกับว่ามีหมอกสีแดงแทรกเข้าไปในร่างกายของผม, กลิ่นของเลือดที่ทำให้รู้สึกหายใจไม่ออก

ใบหน้า ใบหน้า ใบหน้า
ใบหน้าจากศีรษะที่ถูกตัดออก, กลิ้งไปรอบๆ ด้วยสีหน้าทุกข์ทรมาน
ใบหน้าที่แห้งเหี่ยวราวกับเป็นมัมมี่, ถูกผ่าครึ่ง
ใบหน้าที่ดวงตาทั้งสองข้างถูกควักออกไป, ผิดรูปขนาดที่ผมยังบอกไม่ได้เลยว่ามันเป็นใบหน้าของผู้หญิงหรือผู้ชาย

"-----"
ไม่สามารถส่งเสียงได้, ผมทำได้แค่จ้องไปที่ศพพวกนี้อย่างพูดไม่ออก

ไม่, พวกมันไม่สามารถเรียกว่าร่างกายของมนุษย์ได้อีกต่อไปแล้ว แม้แต่รูปปั้นแกะสลักห่วยๆ ยังดูดีกว่าอีก

ที่นี่มีร่างสี่ร่าง
พวกมันกองอยู่ราวกับเป็นเศษอาหารที่กินเหลือ

"อะ----อะ"

ผมอ้าปากค้างในทะเลซากศพ
ภายในจิตใจของผมกำลังเต้นเป็นจังหวะ,
คอของผมแห้งผาก, และลมหายใจของผมแสบร้อนราวกับเปลวไฟ
ปลายนิ้วของผมสั่น, และปากของผมเบี้ยว

นี่มัน---คืออะไร?

อะไรคือโลกที่มาปรากฏอยู่เบื้องหน้าผม

"-----สีแดง"

ใช่

เบื้องหน้าของผม, ทุกสิ่งทุกอย่างคือสีที่น่ากลัวนั่น---

แต่ผมเพียงแค่ยืนอยู่เฉยๆ

ผมคิดว่าบางทีผมอาจจะกำลังเป็นบ้า

ตุบ ตุบ ตุบ

ในขณะที่กำลังเผชิญหน้ากับเรื่องแปลกมากๆ, ทิวทัศน์ที่แปลกประหลาดแบบนี้

หัวใจของผมได้กรีดร้องเสียงแหลมเตือนล่วงหน้ามาก่อน

ศพที่อยู่ติดกำแพงขยับ
ไม่, ผิดแล้ว
นั่นไม่ใช่ศพ
นั่นมันไม่เหมือนกับเศษมือหรือเศษเท้า
มันเป็นมนุษย์ที่กำลังมีชีวิตอยู่, มีแขนขาติดอยู่ด้วย

"อะ..."
ผมเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดแปลกไปจากสถานที่
ในสถานการที่น่ากลัวน่าขยะแขยงแบบนี้, การตอบสนองเมื่อเห็นใครบางคนยังมีชีวิตอยู่มันจะเป็นการตกใจมากกว่าดีใจ

แต่, ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่
ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่, ผมต้องช่วยเขา

"อ๊ะ---สวัสดี?"
ด้วยความรีบร้อนของผม, ผมก้าวตรงไปยังบุคคลที่ยังมีชีวิตอยู่

"---กึ๊ซ"

มันดึงตัวเองขึ้นมาจากทะเลซากศพ, มันเงยหน้าของมันไปทางผม
ใบหน้าที่เหมือนกับกระโหลกที่แห้งผาก

"เฮือก-----!"

ผมกระโดดถอยออกมาในทันที

แต่กระโหลกเคลื่อนตัวได้ไวกว่าที่ผมทำ

พร้อมกับเสียงอย่าง "ฮู่ว ฮู่ว! " เขากระโจนเข้าใส่ผม

-----ฮู่ว! ฮู่ว!

เสียงที่น่าขยะแขยง, ดังขึ้นข้างๆ ผม

มองลงไป-----มันมีรูขนาดใหญ่ที่คอของกระโหลก, ซึ่งทำให้มันพูดไม่ได้

"----อะ!"
ใบหน้าที่แห้งกรัง, ยื่นแขนที่แห้งกรังเข้าหาผม
ในลำคอของกระดูก, กล่องเสียงของมันกำลังสั่นสะเทือนพร้อมๆ กับที่เกิดเสียงน่ากลัวขึ้นมา

"อุเหวออออออออออ!"
ผมพยายามดึงเขาออกจากตัวผมอย่างสุดกำลัง แต่เขาเพียงแค่ส่งเสียงน่ากลัวนั่น, และไม่กระเด็นออกไป

พร้อมกับเสียงดังเอี๊ยด, ขากรรไกรของของกระโหลกได้อ้าขึ้น
ปากได้เปิดกว้างมากพอที่จะกัดไหล่ของผมให้ขาดได้ภายในการกัดเพียงครั้งเดียว, และเขาได้เข้ามาใกล้ใบหน้าของผมที่เหมือนกับจะบอกว่า, "ผมไม่อยากตาย, ใครก็ได้ช่วยด้วย"

"หยุ----"
ผมทำไม่ได้แม้เพียงพูดว่า "หยุด"
ผู้ชายที่มีแค่หนังและกระดูกคนนั้น, พยายามที่จะกัดหัวของผม ---และในทันทีนั้นเอง, เขาล้มลงไป

Music: stop

"เอ๊ะ......?"
เรี่ยวแรงที่น่ากลัวได้หายไป
กองกระดูกในรูปร่างมนุษย์ได้แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยลงไปบนพื้นและหายไป
อย่างช้าๆ,

เหมือนกับเป็นฝันร้าย, มันกลายเป็นขี้เถ้าและปลิวออกไป

"….. นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย"
ความเจ็บปวดแล่นผ่านไหล่ของผม

"อัก... "

ไหล่ของผมเริ่มแดงและบวมขึ้นมาในตรงที่เขาจับผมไว้แน่น

ความเจ็บปวดเป็นของจริง ดังนั้นนี่ต้องเป็นความจริง

ฝันร้ายที่น่าสะพรึงกลัว

แต่---มันไม่อาจเป็นฝันร้ายได้ เพราะมันไม่ใช่ความฝัน

Music: play track 1

"โทวโนะคุง มันจะเป็นอันตรายนะถ้าเธอมาอยู่ที่นี่"
"----!"

ผมหันไปยังเสียงที่ดังมาจากข้างหลังของผม
ที่ปากทางเข้าของตรอกที่ผมเข้ามา, ผมเห็นยูมิซึกะ ซัตสึกิ

"ยูมิซึกะ... ซัง---?"
"สายันต์สวัสดิ์จ้ะ มันแปลกนะที่มาเจอเธอในที่แบบนี้, ฮะ?"
ราวกับว่าพวกเราแค่บังเอิญไปเจออีกฝ่ายในห้างสรรพสินค้าเท่านั้น, ยูมิซึกะทักทายผมอย่างร่าเริง

"ยูมิซึกะซัง, เธอมาได้ยังไง... เธอกำลังทำอะไรอยู่ ออกมาข้างนอกในเวลาแบบนี้? "
"โอ๊ะ, ฉันแค่ออกมาเดินเล่นจ้ะ ว่าแต่โทวโนะคุงกำลังทำอะไรอยู่เหรอ? ฆ่าคนไปมากมายแบบนี้มันไม่ดีนะ, ถูกไหม?"

ยูมิซึกะพูด, พร้อมกับยิ้มจางๆ

"ฆ่าคนไปมากมาย... เอ๊ะ?"
ผมมองไปรอบๆ ตัวผม
...... และผมก็นึกถึงฉากอันน่าสลดใจซึ่งห้อมล้อมตัวผมอยู่ขึ้นมาได้
ในทะเลเลือด
โทวโนะ ชิกิยืนอยู่อย่างตกตะลึกราวกับว่าเป็นฆาตกร

"มะ... ไม่! นี่มันไม่ใช่เพราะผม!"
"โอ, แน่นอนว่ามันใช่ ทุกคนตายหมดและโทวโนะคุงยังมีชีวิตอยู่, ดังนั้นมันเห็นได้ชัดเลยว่าโทวโนะคุงต้องเป็นคนฆ่าพวกเขา"
"ไม่มีทาง! มันเพิ่งทำร้ายผมเมื่อกี้นี้เองไปเอง......!"
ผมชี้ไปทางตัวประหลาดที่เพิ่งทำร้ายผมเมื่อครู่
แต่, ไม่มีอะไรอยู่ที่นั่น
แม้แต่เถ้ากระดูกก็ได้ถูกพัดปลิวไปพร้อมกับสายลมแล้ว

"อะ-----"

ผมสูดหายใจเข้าไปลึกๆ

ยูมิซึกะกำลังหัวเราะหึหึอยู่

"มันไม่ใช่... นี่ไม่ใช่เพราะ... ไม่ใช่เพราะผม..."
หัวของผมด้านชา, และทำได้แค่จัดเรียงคำพูดแบบผิดๆ
...... ผมเข้าใจ
ผมสามารถคิดได้อย่างกระจ่างแจ้ง, แต่ผมไม่สามารถนำความคิดของผมไปจัดเรียงเป็นคำพูดได้

ยกตัวอย่างเช่น, ทำไมยูมิซึกะถึงได้มาอยู่ในที่แบบนี้

ยกตัวอย่างเช่น, ทำไมยูมิซึกะถึงได้กำลังหัวเราะทั้งที่กำลังเผชิญหน้ากับฉากที่น่าสลดใจแบบนี้

"ยูมิซึกะซัง, ผม---"
"อื้อ, ฉันรู้จ้ะ เธอก็แค่รบกวนเวลาอาหารของใครบางคน ฉันขอโทษนะที่พูดจาโหดร้ายไปหน่อย ฉันมักจะทำอะไรตรงข้ามกับความรู้สึกของตัวเองเสมอ, ดังนั้นฉันเลยแสดงออกแบบนี้กับเธอตลอดเวลา"
ยูมิซึกะยังคงหัวเราะอยู่
...... มันไม่เข้ากับสถานการแบบนี้เป็นอย่างมาก, ผมรู้สึกหนาวสะท้าน

Music: stop

ยูมิซึกะไม่ได้ขยับไปจากทางเข้าของตรอก
แขนของเธออยู่ในตำแหน่งแปลกๆ, ราวกับว่าเธอกำลังซ่อนอะไรบางอย่างไว้ข้างหลัง

---และ, เมื่อมองไปใกล้ๆ,
มันมีจุดอะไรบางอย่างสีแดงๆ หลายจุดบนแขนเสื้อของเธอ

"ยูมิซึกะ, เธอ---"
"อะไรเหรอ? หน้าเธอดูน่ากลัวจังเลย, โทวโนะคุง."
เธอหัวเราะอีกครั้ง

"------"
...... ไม่
เพราะอะไรบางอย่าง, เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่มีทางเป็นยูมิซึกะ ซัตสึกิไปได้

"ยูมิซึกะ ---ทำไมเธอถึงต้องซ่อนมือไว้ข้างหลังแบบนั้นด้วย?"
"อ๊ะ, โดนรู้จนได้รึนี่? ฉันคิดว่าเธอจะช่างสังเกตุมากเกินไปจนพลาดมันไปซะอีก
ฉันชอบที่เธอเป็นแบบนั้นนะ,ชิกิคุง"
หลังจากที่เธอกล่าวเน้นชื่อของผม,
เธอนำมือของเธอออกมา

Music: play track 6

มือทั้งคู่ถูกย้อมไปด้วยสีแดงเข้ม

ยังไม่แห้ง, เลือดหยดลงจากมือทั้งคู่เป็นหยดน้ำสีแดง

และ, ด้วยความภาคภูมิใจ

ยูมิซึกะ ซัตสึกิกำลังยิ้ม

"ยูมิซึกะ, มือเธอ---"

"ใช่จ้ะ ฉันฆ่าคนพวกนั้น"

"หวา---"
"โอ๊ะ, แต่ว่า, นั่นมันไม่เป็นไรหรอกนะ ฉันไม่ได้ฆ่าคนพวกนั้นเพราะว่าฉันเกลียดพวกเขา ฉันแค่ต้องการเลือดของพวกเขาเพื่อมีชีวิตอยู่, ดังนั้นฉันจึงต้องฆ่าพวกเขา"
เธอพูดราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดา
แน่นอน ผมไม่สามารถที่จะเข้าใจมันได้
ทุกอย่างที่ผมเข้าใจคือ---เลือดของผมกำลังสูบฉีดอย่างบ้าคลั่งไปทั่วทั้งร่างกายของผม

ตุบ ตุบ ตุบ
*แฮ่ก * *แฮ่ก* *แฮ่ก*
ราวกับว่าผมได้ตกหลุมรักยูมิซึกะที่เต็มไปด้วยเลือดในแรกพบ, ผมตื่นเต้น---

"เธอ... ฆ่าคนพวกนั้นจริงๆเหรอ, ยูมิซึกะ?"

"เธอคงจะไม่เชื่อฉัน แม้ว่าฉันจะบอกว่ามันเป็นเรื่องโกหกก็ตาม, ใช่ไหม? หรือเธอคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับเด็กผู้หญิงอย่างฉันที่จะไปทำเรื่องแบบนี้?"
เสียงของเธอหัวเราะอย่างนุ่มนวล

---ผมไม่เชื่อเธอ
ผมไม่เชื่อเธอ, แต่เธอไม่ได้พูดโกหกแน่นอน
ฉากที่น่าสลดใจนี้
มันคือทั้งหมดที่ยูมิซึกะทำไป

"ทำไม... กับเรื่องโหดร้ายแบบนั้น...?"

"มันไม่ได้โหดร้าย อย่างที่ฉันได้พูดไป, ฉันไม่ได้ฆ่าพวกเขาเพราะว่าฉันเกลียดพวกเขา มันไม่ผิดที่จะต้องฆ่าคนอื่นเพื่อมีชีวิตอยู่, ถูกไหม, ชิกิคุง?"
"อะไรนะ...! นั่นมันบ้าไปแล้ว! การฆ่าฟันมันผิดนะ!"

"ไม่, มันไม่ใช่หรอกจ้ะ แต่ว่า, ฉันก็ได้ทำเรื่องไม่ดีไปอย่างนึง ในเมื่อวันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ดื่มเลือด, ฉันได้ปล่อยเลือดของฉันให้กลับเข้าไปในตัวพวกเขา เพราะอย่างนั้น, เธอเลยโดนโจมตีจ้ะ, ชิกิคุง"

"ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องเข้ามาพัวพันด้วย แต่พวกเราโชคดีนะ ที่มันตายไปโดยที่ยังไม่สามารถกลายสภาพได้สำเร็จ"

"อะไร---เธอกำลังพูดถึงอะไรอยู่, ยูมิซึกะ? "

"มันไม่เป็นไรหรอกถ้าตอนนี้เธอไม่เข้าใจ ฉันยังไม่เข้าใจตัวของฉันเองเลยจริงๆ, ดังนั้นฉันเลยไม่สามารถอธิบายเรื่องของมันได้อย่างดีมากนัก"

"แต่ ฉันคิดว่าหลังจากนี้ไม่กี่วัน ฉันคงเป็นอย่างชิกิคุงได้

เหมือนกับชิกิคุง, กลายเป็นคนที่ยิ่งใหญ่---"

ในขณะที่เธอกำลังพูดแบบนั้น, ใบหน้าของเธอผิดไปจากปกติเพราะความเจ็บปวด

"ฮึก---...อึก

เสียงครางอย่างเจ็บปวดสะท้อนออกมาจากลำคอของเธอ

ยูมิซึกะสำลักเลือดออกมา

"มัน---เจ็บ ฉันคิดว่า, ต่อให้ฉันกำลังหิวก็ตาม, ฉันก็ไม่ควรดื่มเลือดอย่างไม่เลือก ถ้ามันไม่ใช่เลือดที่มีคุณภาพดี, งดงาม, มันคงเข้ากันไม่ได้กับฉัน..."
เธอเริ่มไอออกมาอย่างรุนแรง

เธอสำลักเลือดออกมาทุกครั้งที่ไอ

"น ---แค่ก, อึกกกก...!!!"
ร่างกายของยูมิซึกะบิดไปมาด้วยความเจ็บปวด
...... ผมไม่เข้าใจจริงๆ
ทุกอย่างที่ผมรู้คือ, ยูมิซึกะกำลังเจ็บปวดอย่างน่ากลัว

นั่นคือทุกอย่างที่ผมสามารถเข้าเข้าใจได้อย่างกระจ่างชัด

"เธอไม่เป็นไรใช่ไหม, ยูมิซึกะ...!?"
โดยปราศจากการคิดไตร่ตรอง, ผมวิ่งเข้าไปหาเธอเพื่อที่จะช่วยเธอ

"----ไม่นะ! อย่าเข้ามาใกล้มากกว่านี้นะ, ชิกิคุง!"

แต่ทว่า, เสียงของยูมิซึกะได้หยุดผมเอาไว้

"….. เธอห้ามเข้ามานะ ฉันไม่... ค่อยสบายดีนัก, ชิกิคุง"

เธอพูดด้วยความเจ็บปวด, ยังคงอาเจียนเลือดสีแดงออกมาอยู่

"ยูมิ... ซึกะ, เธอ---"
ผมไม่เข้าใจ
ทำไมยูมิซึกะถึงได้เจ็บปวด, หรือทำไมเธอถึงได้เป็นแบบนี้

"มันเกิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย? เธอพูดว่าเธอฆ่าคนพวกนั้น, แต่นั่นเป็นเรื่องโกหก, ใช่ไหม, ยูมิซึกะ...? ถ้าเธอเจ็บมากขนาดนั้น, ไม่ใช่ว่าเธอควรจะไปโรงพยาบาลหรอกเหรอ?"
...... ผมรู้
ถึงแม้ผมจะรู้ว่ายูมิซึกะเป็นคนทำให้ฉากที่น่าสลดใจนี้เกิดขึ้น, ผมก็ยังคงโกหกตัวเองอยู่

"เฮ้, ยูมิซึกะ---ผมกำลังจะไปตรงนั้น, โอเคนะ?"
ผมพูดอย่างอ่อนโยน
แต่ยูมิซึกะส่ายหัวของเธอเป็นการปฏิเสธอย่างรุนแรง

"ทำไม!?---ในเมื่อเธอกำลังเจ็บปวด, เราจะต้องรีบไปโรงพยาบาลกันในทันที ...!"
"ชิกิคุง, เธอไม่เข้าใจมัน เธอไม่ได้เข้าใจอะไรเลยจริงๆ..."
"โง่น่า! ผมก็บอกเธอไปก่อนหน้าแล้วนี่, ว่าผมไม่เข้าใจ...!"
"อ๊ะ... ใช่, เธอพูดไป, ใช่ไหม แต่ว่าเธอยังคงอยู่ที่นี่..."
ยูมิซึกะเริ่มออกห่างไป

"….. มันเจ็บ, ชิกิคุง"

เธอหายใจแรงๆ , สำลักออกมาเป็นเลือดสีแดง

"..... มันเจ็บ, มันหนาว, และฉันกลัว

ในตอนนี้ฉันอยากได้ความช่วยเหลือจากเธอ, ชิกิคุง"

---แต่ว่ามันยังเร็วเกินไป

พูดอย่างนั้นออกมา

ยูมิซึกะยืนขึ้นมาอีกครั้ง

"รอฉันก่อน, โอเคนะ? ฉันจะไปเป็นแวมไพร์ที่ยิ่งใหญ่, หลังจากนั้นฉันจะกลับมาหาเธออีกครั้ง! "

"ระ---รอก่อน ยูมิซึกะ! "

"--------"

ยูมิซึกะไปแล้ว

แม้แต่ในขณะที่ผมเริ่มวิ่ง, ยูมิซึกะก็ไปไกลมากแล้ว

..... ความเร็วของเธอไม่ใช่ความเร็วของมนุษย์, แต่มันเป็นของสัตว์ป่า

"---ยูมิซึกะ, เธอ---"
มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ, กันนะ...?

"อัก---!"
ไหล่ของผมได้แสดงความเจ็บปวดออกมาจากบริเวณที่กระโหลกได้จับไหล่ของผมไว้ตอนก่อนหน้า
เมื่อผมมองย้อนกลับไป, บริเวณที่โล่งซึ่งมีแขนขากระจัดกระจายอยู่ได้เหลืออยู่แค่เลือดสีแดงแล้ว
ใบหน้า, อวัยวะ, มือและเท้า
พวกนั้นทั้งหมดได้กลายเป็นขี้เถ้า, เหมือนกับที่กระโหลกได้เป็นก่อนหน้า

"------อ๊ะ"

ตุบ
ผมรู้สึกไม่สบายราวกับว่าผมกำลังจะไออกมาเป็นเลือด

"นี่มัน, เป็นไปไม่ได้----"

ตุบ
ความน่าตื่นเต้นนี้, มันรุนแรงมาก, ผมเกือบจะอุทานออกมา

"นี่---"
ในช่วงหนึ่ง,
สีแดงเข้มของเลือดยังคงตราตรึงอยู่ในดวงตาของผม

"นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง----!"
โลกของผมลอยเคว้งคว้างอยู่เบื้องหน้าผม
ดวงตาของผมไม่เห็นอะไรเลยนอกจากโลกที่บิดเบี้ยว

Music: stop

---ก่อนที่ผมจะรู้ตัว, ผมก็กลับมาอยู่ที่คฤหาสน์แล้ว

มันคงเหมือนกับการที่สัตว์เลี้ยงใช้วิธีการบางอย่างในการหาทางกลับมาบ้าน, ผมคิดแบบนั้น

ผมเกือบจะล้มลงไปเพราะอาการวิงเวียนศีรษะ ผมไม่คิดว่าผมจะกลับมาได้ไกลถึงขนาดนี้

"......... อัก"
อาเจียน ผมกำลังจะอาเจียน

"อะ---อึก, อะ---"
เหมือนกับว่าหัวใจของผมได้ระเบิดออก, ผมหายใจได้ลำบาก

"...... ผมต้อง...... รีบแล้วไปพักผ่อน......"
ในเมื่อผมล้มลงไปหลายครั้งก่อนหน้าเพราะอาการโลหิตจากของผม, ผมรู้ดีว่าผมกำลังจะหมดสติไป

---ถ้าผมพักผ่อน
ถ้าผมนอนพักร่างกายของผมบนเตียง, อาการคลื่นเหียน, หัวใจที่ระเบิดออกของผม ทั้งหมดนั่นคงจะกลับไปเป็นปกติ

ผม---ผมสามารถที่จะลืมเรื่องพวกนั้นทั้งหมด, ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น, และตื่นขึ้นมาในวันที่ปกติธรรมดา

"ชิกิซัง? กลับมาแล้วเหรอคะ? "

"อ๊ะ..... โคฮาคุซัง"

โคฮาคุซังโผล่ออกมาจากทางเดินของปีกตะวันตก

..... นั่นถูกแล้ว, ห้องของโคฮาคุซังอยู่ที่ฝั่งตะวันตกของชั้นหนี่ง

"ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ, ชิกิซัง ได้เจอเพื่อนไหมคะ?"

"อะ---อ๊ะ, ใช่, ผมได้เจอเธอ"
ผมนึกออกในทันทีที่ผมตอบไป
แขนขาที่กระจัดกระจาย
ใบหน้า ใบหน้า ใบหน้า ใบหน้า

ตรอกที่ถูกย้อมไปด้วยเลือด
ใบหน้าของยูมิซึกะที่กำลังหัวเราะและมือที่เต็มไปด้วยเลือดของเธอ

"...... โทษทีนะ ผมกำลังจะกลับไปที่ห้องของผม, ดังนั้นเธอกลับไปได้เลย, โคฮาคุซัง"
ผมรู้สึกไม่อยากที่จะพูดคุยกับใครทั้งสิ้นในตอนนี้
ผมทิ้งโคฮาคุซังไว้เบื้องหลังและเดินขึ้นไปบนบันได

ผมล้มลงไปบนเตียง

"อะ-----อาห์"

อกของผมยกตัวขึ้นและลง ในขณะที่ผมหายใจลึกๆ

"----------"

จิตใจของผมรู้สึกเลือนลาง

อาการวิงเวียนครอบงำตัวผม

ถึงแม้มันจะเป็นการสลบไปก็ตาม, ตอนนี้ผมก็แค่อยากจะนอน

---ดังนั้นทำไมผมถึงนอนไม่หลับ?

ตอนนี้ผมรู้สึกเวียนหัวอย่างมาก, แต่ทำไมผมถึงไม่สลบไปเหมือนทุกที?
ถ้าผมหลับตาลง, ภาพของสิ่งที่เกิดขึ้นในตรอกนั้นจะปรากฏออกมาใต้เปลือกตาของผม
หัวใจของผมเต้นอย่างรุนแรง.
มันไม่ใช่ความหวาดกลัว, มันค่อนข้างจะ---มันใกล้เคียงกับความตื่นเต้นทางเพศเสียมากกว่า

"ทำไม----"
ผมไม่เข้าใจมันเลย

นี่มันมีแค่เส้นบางๆ เท่านั้น ที่คั่นอยู่ระหว่างความหวาดกลัวกับตัณหาเหรอ?

"เอ๊ะ............?"
เป็นใครกันนะที่มาในเวลาแบบนี้?

"ท่านชิกิ, ยังตื่นอยู่รึเปล่าคะ......?"
เสียงกระซิบนั่นคือฮิซุย
ตุบ
พอนึกถึงรูปร่างของเธอ, หัวใจของผมใจสงบลงเล็กน้อย

Music: play track 1

"….. ใช่, ผมตื่นอยู่ เข้ามาได้เลย"

"-----ขออนุญาตินะคะ"

..... นี่มันอะไรกัน?

ฮิซุยเข้ามาพร้อมกับถือถาดและอะไรบางอย่างที่ดูเหมือนยาห่ออยู่ภายในกระดาษ

"...... ฮิซุย เธอมาทำอะไรในเวลาแบบนี้เหรอ?"
"ท่านชิกิ, ดูเหมือนท่านจะนอนไม่หลับดังนั้นฉันเลยเอายาบางอย่างมาให้ค่ะ"
"เอ๊ะ.........? อะ, นั่นมันก็จริง ...... ว่าแต่เธอรู้ได้ยังไง, ฮิซุย?"
"ฉันได้ยินมาจากพี่น่ะค่ะ เธอบอกกับฉันว่าท่านเหนื่อยมาก, ดังนั้นฉันควรจะดูแลเป็นพิเศษ"
...... ผมเข้าใจแล้ว, เป็นโคฮาคุซังนี่เอง
เธอต้องเห็นว่าสีหน้าของผมแย่ขนาดไหนในตอนที่พวกเราเจอกันในห้องรับแขกแน่นอน

"...... แล้ว, ยานี้คือ?"
"มันคือยานอนหลับค่ะ แพทย์ส่วนตัวของท่านได้อนุมัติว่าท่านอาจต้องใช้มัน"
"อนุมัติ...... ในเวลาแบบนี้เนี่ยนะ!?"
"ไม่ค่ะ, พี่สาวฉันขอแพทย์ส่วนตัวของท่านในทันทีที่เธอรู้ว่าท่านจะมาที่นี่เพื่ออาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้"
"โอ—โคฮาคุซังน่าอัศจรรย์พอสมควรนะ เธอเป็นที่คนรอบคอบพอสมควร"
ยังไงก็ตาม, ตอนนี้ผมรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก
รับน้ำมาจากฮิซุย, ผมดื่มยา

"นนนน ----อะ"

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ผมเริ่มรู้สึกง่วงมาก

"...... ขอบคุณนะ, ฮิซุย ฝากขอบคุณโคฮาคุซังเช่นกันนะ"

"ตามความปรารถนาของค่ะ ถ้าอย่างนั้น, พักผ่อนให้สบายนะคะ, ท่านชิกิ"

...... ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของฮิซุย

มันรู้สึกเหมือนกับว่าพลังทั้งหมดถูกดูดออกไปจากร่างกายของผม

"นืมม---รู้สึก, ดี---"

ผมรู้สึกมึนงงจากฤทธิ์ยา
ราวกับว่าผมสลบไป, ผมหลับไปอย่างรวดเร็ว---

Music: stop

---นี่คือความฝันเหรอ?

ตรอกสีแดง
เป็นตรอกด้านหลังตรอกเดียวกับที่ผมเคยอยู่ก่อนหน้า

เป็นสถานที่ ที่ยูมิซึกะทำการฆ่า
ล่อลวงผู้ที่บังเอิญผ่านมาเข้าไปในตรอกด้านหลังนั่น

ฆ่าพวกนั้นจากด้านหลังอย่างไร้ความเมตตา โดยบิดคอของพวกนั้นเหมือนกับบิดผ้าที่เปียกอยู่, จากนั้นเจาะฟันของเธอเข้าไปในลำคอของพวกเขา

หนึ่งคน
สองคน
สามคน
สี่คน

เธอกล้าดียังไง—ที่ทำเรื่องแบบนั้นโดยไม่มีผม!

ราวกับว่ากำลังอยู่ในความฝัน, เธอดื่มเลือดตามความต้องการของตนเอง, ยูมิซึกะฉีกร่างสีร่างออกจากกันและยังคงเลียเลือดต่อไปอีก

โลกสีแดงเข้ม
แต่ทว่า, ผมไม่ได้รู้สึกไม่ดี, หรือเกลียดชังมันเลยแม้แต่น้อย

น่าสมเพช น่าสมเพช น่าสมเพช

มีดในมือของผม
*แฮ่ก* *แฮ่ก* ลมหายใจของผมอยู่นอกเหนือจากการควบคุม
หัวใจของผมกำลังเต้นรัว ราวกับเป็นลูกสูบ, กระตุ้นให้ผมทำอะไรบางอย่าง

ถ้านั่นเป็นผม, ผมจะทำมันออกมาได้ดีกว่ามาก