เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
3/รอยจูบสีดำ
วันที่สาม/ 23 ตุลาคม (วันเสาร์)
Music: play track 2
….. ผมรู้สึกเหมือนมีใครมาเรียกชื่อผม
ทำให้ผมตื่นขึ้นมา
"งืมมม.......... "
ความอบอุ่นเล็กน้อยได้กลับมาสู่ร่างกายผม
ผมมองไปรอบๆ อย่างสงสัย
และได้เห็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยอยู่ข้างๆ เตียง
"โอ๊ะ----ฮิซุย"
"ค่ะ อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านชิกิ"
"ค่ะ อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านชิกิ"
ฮิซุยโค้ง
"อะ, อืม----อื้อ, อรุณสวัสดิ์ฮิซุย"
ผมลุกขึ้นมาในตอนที่ผมตอบคำถาม
นี่คือห้องของผม, และมันเหมือนกับเมื่อวาน ฮิซุยมาปลุกผม
"ขอบคุณนะ ผมจะเปลี่ยนเสื้อแล้วไปที่ห้องนั่งเล่น, ดังนั้นเธอกลับไปทำงานที่ทำอยู่ต่อเถอะ"
"ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นนะคะ"
ฮิซุยโค้งศีรษะแล้วเดินไปที่ประตู
แปะ, แปะ, แปะ
เสียงผีเท้าของเธอดังกว่าปกติ
เธอไปถึงประตูและได้หันกลับมา
เธอไปถึงประตูและได้หันกลับมา
"ท่านชิกิ, ขอโทษนะคะที่ถามคำถามแบบนี้ออกนี้ไป แต่เมื่อคืนท่านกลับมากี่โมงคะ"
-----เมื่อวาน
ถ้าจำไม่ผิด, ผมออกไปตามหายูมิซึกะซังและกลับมาหลังจากที่หาเธอไม่พบ-----
"..... ผมขอโทษ มันมีอะไรบางอย่างที่ดึงความสนใจผมไปและนั่นทำให้ผมกลับมาช้า..... เอ่อ จากนี้ไปผมจะไม่ทำอีกแล้ว
ดังนั้นถ้าครั้งนี้เธอช่วยทำเป็นไม่สนใจจะดีมากเลยนะ..... "
"...... ไม่ค่ะ, มันไม่จำเป็นที่ท่านจะต้องมาพูดแบบนี้ค่ะ,ท่านชิกิ มันเป็นหน้าที่ของพวกเราที่ต้องทำงานตามที่เจ้านายกำหนด
อย่างไรก็ดี, อย่างน้อยฉันอยากจะให้ท่านติดต่อกับพวกเราไว้บ้างก็ยังดี ไม่ว่ามันจะเป็นยังไงก็ตาม, ท่านควรจะแจ้งให้พวกเราทราบไว้"
"----เธอพูดถูก ผมขอโทษ จากนี้ไปผมจะรักษาสัญญา"
"เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นขออภัยนะคะ"
"...... มันหายาก ดูเหมือนว่าฮิซุยจะโกรธพอสมควร"
เธอเหมือนดูไร้ความรู้สึกตลอดเวลา, แต่ดูเหมือนเธอจะโกรธได้จริงๆ ในเวลาที่เธอจะโกรธ
...... ราวกับว่าผมได้ทำเรื่องอะไรที่ร้ายแรงลงไปอย่างงั้นเลย
"----ตอนนี้, ได้เวลาตื่นแล้ว"
หลังจากเปลี่ยนชุดนอนเป็นชุดนักเรียน, ผมมุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่น
"...... ไม่ค่ะ, มันไม่จำเป็นที่ท่านจะต้องมาพูดแบบนี้ค่ะ,ท่านชิกิ มันเป็นหน้าที่ของพวกเราที่ต้องทำงานตามที่เจ้านายกำหนด
อย่างไรก็ดี, อย่างน้อยฉันอยากจะให้ท่านติดต่อกับพวกเราไว้บ้างก็ยังดี ไม่ว่ามันจะเป็นยังไงก็ตาม, ท่านควรจะแจ้งให้พวกเราทราบไว้"
"----เธอพูดถูก ผมขอโทษ จากนี้ไปผมจะรักษาสัญญา"
"เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นขออภัยนะคะ"
"...... มันหายาก ดูเหมือนว่าฮิซุยจะโกรธพอสมควร"
เธอเหมือนดูไร้ความรู้สึกตลอดเวลา, แต่ดูเหมือนเธอจะโกรธได้จริงๆ ในเวลาที่เธอจะโกรธ
...... ราวกับว่าผมได้ทำเรื่องอะไรที่ร้ายแรงลงไปอย่างงั้นเลย
"----ตอนนี้, ได้เวลาตื่นแล้ว"
หลังจากเปลี่ยนชุดนอนเป็นชุดนักเรียน, ผมมุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่น
ผมเจออากิฮะกับฮิซุยที่นี่
โคฮาคุซังคงจะทำข้าวเช้าให้ผมอยู่ในครัว
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ,
พี่"
เธอนั่งอยู่บนโซฟา, อากิฮะทักทายผมและมองดูท่าทีของผม
เธอนั่งอยู่บนโซฟา, อากิฮะทักทายผมและมองดูท่าทีของผม
"...... อ๊ะ, อรุณสวัสดิ์ ขอโทษนะเรื่องเมื่อคืน"
หลังจากที่ตอบกลับคำทักทายของเธอแล้ว, ผมตรงไปที่ห้องอาหาร
มันมีเวลาไม่มากนักที่ผมจะอยู่คุยกับอากิฮะได้ --และผมไม่รู้สึกว่าผมอยากพูดคุยกับใครเลยแม้แต่น้อย
หลังจากที่ตอบกลับคำทักทายของเธอแล้ว, ผมตรงไปที่ห้องอาหาร
มันมีเวลาไม่มากนักที่ผมจะอยู่คุยกับอากิฮะได้ --และผมไม่รู้สึกว่าผมอยากพูดคุยกับใครเลยแม้แต่น้อย
"พี่คะ, หนูอยากคุยกับพี่นิดหน่อย -- จะเป็นไรไหมคะ?"
"พูดกับพี่เหรอ? พี่ก็ไม่รังเกียจอะไรหรอกนะ"
ผมนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับอากิฮะ
"ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ, เมื่อคืนพี่ไปทำอะไรมาคะ? ฮิซุยบอกว่าเมื่อคืนพี่กลับมาดึกมาก
พี่คะ, พี่รู้เรื่องเวลาปิดบ้านตอนสองทุ่มของที่นี่,
ใช่ไหมคะ?"
อากิฮะถามผมพร้อมกับจ้องตรงมา
"พี่ขอโทษที่พี่ไม่ทำตามกฎ เพื่อนร่วมห้องของพี่ดูเหมือนกำลังมีปัญหาอยู่มากดังนั้นพี่เลยออกไปตามหาเธอ...... แต่ยังไง, สุดท้ายพี่ก็จบแค่เดินไปเดินมา พี่ขอโทษที่กลับมาช้า, แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่"
"เพียงแค่ออกไปเดินเล่นตามถนนก็เป็นเรื่องบางอย่างแล้วล่ะค่ะ พี่ยังเด็กอยู่, ดังนั้นช่วยอย่าออกไปเดินเตร็ดเตร่อยู่ในตอนกลางคืนเลยนะคะ และต่อให้พี่ไม่ได้ทำ, มันก็ยังมีปัญหาความไม่สงบเกิดขึ้นในเมืองอยู่"
อากิฮะถามผมพร้อมกับจ้องตรงมา
"พี่ขอโทษที่พี่ไม่ทำตามกฎ เพื่อนร่วมห้องของพี่ดูเหมือนกำลังมีปัญหาอยู่มากดังนั้นพี่เลยออกไปตามหาเธอ...... แต่ยังไง, สุดท้ายพี่ก็จบแค่เดินไปเดินมา พี่ขอโทษที่กลับมาช้า, แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่"
"เพียงแค่ออกไปเดินเล่นตามถนนก็เป็นเรื่องบางอย่างแล้วล่ะค่ะ พี่ยังเด็กอยู่, ดังนั้นช่วยอย่าออกไปเดินเตร็ดเตร่อยู่ในตอนกลางคืนเลยนะคะ และต่อให้พี่ไม่ได้ทำ, มันก็ยังมีปัญหาความไม่สงบเกิดขึ้นในเมืองอยู่"
"...... บางทีพี่อาจจะเป็นเด็ก, แต่พี่ไม่ได้ทำอะไรที่มันอันตรายนี่นา พี่ไม่สนใจเรื่องไปกินเหล้าหรืออะไรทำนองนั้นหรอก เธอสบายใจได้ และสุดท้ายยังไงพี่ก็เป็นผู้ชาย ไปเดินอยู่ในเมืองตอนกลางคืนก็ไม่อันตรายหรอก"
"พี่กำลังพูดอะไรอยู่คะ?
ไว้ค่อยมาพูดแบบนั้นหลังจากที่พี่อยู่ได้เป็นอาทิตย์โดยไม่มีอาการโลหิตจางเถอะค่ะ
หนูก็ไม่ควรที่จะมาพูดแบบนี้นะคะ, แต่พี่ไม่ควรฝืนร่างกายตัวเอง
พี่อาจคิดว่าจะไปเดินเล่นอย่างร่าเริง, แต่สุดท้ายพี่ก็ล้มลงไปกระทันหัน
ถ้าเป็นแบบนั้นพี่จะทำยังไงคะ"
"อ๊ะ-------บางทีนั่นอาจจะจริง,
แต่ว่า... "
ดูเหมือนอากิฮะจะเป็นห่วงผม
พอผมคิดอย่างนั้น
ผมก็เริ่มรู้สึกว่าบางทีเรื่องเมื่อคืนผมคงเห็นแก่ตัวไปเล็กน้อย
"เคราะห์ยังดี ถ้าพี่เป็นแบบนั้นไปคนอื่นเขาจะคิดยังไงคะ? ลูกชายคนโตของตระกูล
โทวโนะสลบอยู่ในเมืองตอนกลางคืน, ข่าวแบบนั้นคงทำให้หนูอายขนาดที่ไม่กล้าโผล่หัวไปโรงเรียนเลยล่ะค่ะ"
"อะ ------บางทีนั่นอาจจะจริงนะ, แต่ว่า..."
...... ดูเหมือนอากิฮะจะเป็นห่วงตัวเอง
ผมเริ่มคิดว่าผมโง่ที่คิดว่าสิ่งที่ผมทำไปเมื่อคืนเป็นเรื่องเห็นแก่ตัว
"ยังไงก็ตาม, คืนนี้กรุณากลับมาให้ถึงก่อนเวลาปิดบ้านด้วยนะคะ ถ้าพี่ไม่ทำตามกฎอีกครั้ง, หนูคงต้องลงโทษพี่ในฐานะหัวหน้าตระกูลแล้วล่ะค่ะ"
อากิหะหมุนตัวไปข้างหลังอย่างรวดเร็วแล้วออกจากห้องไป
"...... ลงโทษเหรอ, อากิฮะ?"
ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องตลก, แต่เสียงของเธอฟังดูจริงจังมาก
"อะ ------บางทีนั่นอาจจะจริงนะ, แต่ว่า..."
...... ดูเหมือนอากิฮะจะเป็นห่วงตัวเอง
ผมเริ่มคิดว่าผมโง่ที่คิดว่าสิ่งที่ผมทำไปเมื่อคืนเป็นเรื่องเห็นแก่ตัว
"ยังไงก็ตาม, คืนนี้กรุณากลับมาให้ถึงก่อนเวลาปิดบ้านด้วยนะคะ ถ้าพี่ไม่ทำตามกฎอีกครั้ง, หนูคงต้องลงโทษพี่ในฐานะหัวหน้าตระกูลแล้วล่ะค่ะ"
อากิหะหมุนตัวไปข้างหลังอย่างรวดเร็วแล้วออกจากห้องไป
"...... ลงโทษเหรอ, อากิฮะ?"
ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องตลก, แต่เสียงของเธอฟังดูจริงจังมาก
"ชิกิซังงงง, ข้าวเช้าค่า!"
เสียงของโคฮาคุซังดังมาจากห้องอาหาร
ผมลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปที่ห้องอาหาร
ผมลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปที่ห้องอาหาร
"ท่านชิกิ, วันนี้จะกลับมาราวๆกี่โมงคะ"
"อื้อ, วันนี้เป็นวันเสาร์ดังนั้นผมจะกลับมาเร็ว ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอากิฮะจะทำอะไรถ้าผมกลับมาช้า"
ใช่, ให้พูดตรงๆ
มันน่ากลัวเล็กน้อย
"เข้าใจแล้วค่ะ
ถ้าอย่างนั้นช่วยเอาใจใส่และดูแลตัวเองด้วยนะคะ"
ฮิซุยโค้งให้ผมเหมือนอย่างเคย
หลังจากฮิซุยมาส่งผม ผมก็ออกไปจากคฤหาสน์
Music:
stop
Music: play track 3
-----เมื่อผมมาถึงห้องเรียน
ผมก็มองหายูมิซึกะซัง
เธอไม่ได้อยู่ในกลุ่มของพวกผู้หญิง
หรือว่าเธอยังมาไม่ถึง? หรือบางที-----
"โย่ว นายกำลังมองหาอะไรอยู่รึเปล่า
โทวโนะคุง?"
...... ใบหน้าอันคุ้นเคยของเพื่อนผมโผล่มาจากด้านข้างราวกับปู
...... ใบหน้าอันคุ้นเคยของเพื่อนผมโผล่มาจากด้านข้างราวกับปู
"เออ ชั้นกำลังมองหาอะไรบางอย่างอยู่,
ดังนั้นอย่ามาขวางทางชั้น, อาริฮิโกะ"
"โอ๊ะ จริงเรอะ? ถ้านายกำลังมองหาซัตจินอยู่ล่ะก็, มันไม่มีประโยชน์หรอก ดูเหมือนวันนี้เธอจะไม่มาโรงเรียนเหมือนเดิม"
อาริฮิโกะหัวเราะคิกคักเหมือนมีอะไรบางอย่าง ดูเหมือนว่าเขาจะมองผมออกอย่างทะลุ ปรุโปร่ง
"...... อะไรคือซัตจินที่ว่าน่ะ?"
"ซัตจินก็คือซัตจิน ยูมิซึกะเธอถูกตำรวจเจอตัวเมื่อคืน และตอนนี้เธอถูกกักบริเวณอยู่ที่บ้าน ทาคาดะคุงบอกชั้นมาตอนที่มันกำลังกินช็อกโกแล็ตอยู่น่ะ"
"โอ๊ะ จริงเรอะ? ถ้านายกำลังมองหาซัตจินอยู่ล่ะก็, มันไม่มีประโยชน์หรอก ดูเหมือนวันนี้เธอจะไม่มาโรงเรียนเหมือนเดิม"
อาริฮิโกะหัวเราะคิกคักเหมือนมีอะไรบางอย่าง ดูเหมือนว่าเขาจะมองผมออกอย่างทะลุ ปรุโปร่ง
"...... อะไรคือซัตจินที่ว่าน่ะ?"
"ซัตจินก็คือซัตจิน ยูมิซึกะเธอถูกตำรวจเจอตัวเมื่อคืน และตอนนี้เธอถูกกักบริเวณอยู่ที่บ้าน ทาคาดะคุงบอกชั้นมาตอนที่มันกำลังกินช็อกโกแล็ตอยู่น่ะ"
"เอ๊ะ----ยูมิซึกะซังกลับไปที่บ้านแล้ว?"
ดูเหมือนว่ามันจะมีอะไรบางอย่างไม่เป็นไปตามที่มันควรจะเป็นอยู่นิดหน่อย
ดูเหมือนว่ามันจะมีอะไรบางอย่างไม่เป็นไปตามที่มันควรจะเป็นอยู่นิดหน่อย
"เฮ้
ถ้านายไม่เชื่อชั้น ไปถามทาคาดะคุงเลยก็ได้นะ
ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นเพื่อนบ้านคนนึงของยูมิซึกะน่ะ"
"---------"
ผมมองไปยังเพื่อนร่วมห้องที่อยู่ใกล้ๆ
เหมือนอย่างเคย, ทาคาดะคุงกำลังกินช็อกโกแล็ตอยู่ ดูแล้วเหมือนกับว่าเขากำลังพยายามทำตัวให้เหมือนกับซานตาครอสซึ่งเคี้ยวไปเดินไป
..... เป็นคนที่น่าสนใจทีเดียว สำหรับพวกตัวประกอบ
"...... ไม่ล่ะ,
ชั้นขอผ่าน ทาคาดะคุงไม่ใช่พวกที่ชอบแพร่ข่าวลือ ดังนั้นดูเหมือนว่ามันจะเป็นความจริง"
"ช่าย ที่พวกผู้หญิงหลายคนหายไปเพราะไปเยี่ยมเธอและเช้านี้คุนิฟุจิก็ไปที่บ้านของเธอด้วย...... อืม, ดูเหมือนว่ายูมิซึกะคงจะลำบากไปพักหนึ่งเลยล่ะ"
อาริฮิโกะกลับไปที่เก้าอี้ของเขาด้วยท่าทางลำบากใจ
"ช่าย ที่พวกผู้หญิงหลายคนหายไปเพราะไปเยี่ยมเธอและเช้านี้คุนิฟุจิก็ไปที่บ้านของเธอด้วย...... อืม, ดูเหมือนว่ายูมิซึกะคงจะลำบากไปพักหนึ่งเลยล่ะ"
อาริฮิโกะกลับไปที่เก้าอี้ของเขาด้วยท่าทางลำบากใจ
----เสียงออดคาบโฮมรูมดังขึ้น
ผมยังคงรู้สึกคลุมเคลืออยู่เล็กน้อยกับเรื่องทั้งหมด, ผมรออาจารย์คุนิฟุจิมาถึง
Music: stop
….. อาจารย์คุนิฟุจิของพวกเราไม่มา
คาบเรียนได้เริ่มไปโดยที่ไม่มีโฮมรูม แล้วคาบเรียนวันเสาร์ก็ได้จบลงอย่างรวดเร็ว
เพื่อนร่วมห้องของผมออกจากห้องไปอย่างรีบร้อน
พวกที่มีกิจกรรมชมรมได้มุ่งหน้าไปยังโรงอาหาร
ในขณะที่พวกที่ไม่มีได้รีบกลับบ้านเพื่อที่จะได้ใช้เวลาในวันเสาร์ที่เหลืออยู่กับที่ไหนซักแห่ง
"--------ถ้าอย่างนั้น"
มันไม่จำเป็นที่จะมาเสียเวลาอยู่แถวๆ นี้
ผมควรกลับไปที่คฤหาสน์แล้วค่อยคิดว่าผมจะทำอะไรดีจากที่นั่น ผมลุกออกมาจากเก้าอี้ของผม
----และแล้ว,
"นักเรียนปีสอง,ห้องสาม โทวโนะ ชิกิคุงช่วยกรุณามารายงานตัวที่ห้องพักครูด่วน"
เสียงถูกพูดออกมาจากเครื่องกระจายเสียง
"...... นี่มันอะไรกันเนี่ย? ผมยังไม่ได้ไปทำอะไรให้ถูกเรียกตัวเลยนี่นา"
ผมเอียงหัวของผมอย่างไม่ตั้งใจ, และผมก็เดินออกไปจากห้องเรียน
Music: play track 1
----พอมาคิดดูแล้ว, บางทีนั่นอาจจะเป็นเรื่องปกติ
ทางโรงเรียนคงรู้แล้วว่าผมไปเดินเตร็ดเตร่อยู่ตอนดึกๆ ในชุดนักเรียน
----พอมาคิดดูแล้ว, บางทีนั่นอาจจะเป็นเรื่องปกติ
ทางโรงเรียนคงรู้แล้วว่าผมไปเดินเตร็ดเตร่อยู่ตอนดึกๆ ในชุดนักเรียน
โรงเรียนของผมเป็นแค่โรงเรียนชั้นสองแต่ยังคงมุ่งเน้นเรื่องการเข้ามหาวิทยาลัย ดังนั้นมันจึงมีกฎน่ารำคาญมากมาย
...... หลังจากที่ได้รับคำตักเตือนอย่างรุนแรงจากครูที่ปรึกษาแล้ว, ผมคงจบลงที่ต้องเขียนรายงานขอโทษไป
"…………… มันเริ่มเย็นแล้วนะ, อาจารย์คุนิฟุจิ"
ผมบ่นพึมพำอยู่คนเดียวในห้องว่างๆ
อาจารย์คนอื่นบอกกับผมว่าเขาจะกลับมาในอีกหนึ่งชั่วโมง
..... ตอนนี้มันหกโมงครึ่งไปแล้ว
ดูเหมือนอากิฮะจะได้ตำหนิผมอีกรอบ
"-------ไม่เป็นไร
ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้ล่ะ"
ผมบอกกับครูซึ่งไม่ได้อยู่ที่นี่ทั้งที่ต้องมาต่อว่าผมที่นี่ แล้วลุกขึ้นยืน
แน่นอน, ห้องเรียนว่างเปล่า
ผมเดินไปยังโต๊ะของผมเพื่อหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปที่ระเบียงทางเดิน
แน่นอน, ห้องเรียนว่างเปล่า
ผมเดินไปยังโต๊ะของผมเพื่อหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปที่ระเบียงทางเดิน
Music: stop
"สายันต์สวัสดิ์จ้ะ, โทวโนะคุง"
ทันใดนั้นเอง, ใครบางคนได้เรียกชื่อผม
"---------------!?"
ผมหมุนตัวกลับไปข้างหลังทันที
-----ในความมืด,
ห้องเรียนที่มืดสนิท
ยูมิซึกะ
ซัตสิกินั่งหันหลังให้กับแสงจันทร์สีฟ้า
"เอ๊ะ-----ยูมิซึกะ,ซัง? "
"บังเอิญจังเลย
เธอยังอยู่ที่นี่อีกเหรอ,โทวโนะคุง? อย่าบอกนะว่าเธอต้องไปอยู่ในห้องให้คำปรึกษาเหรอ?"
"อ๊ะ-----ใช่ มันก็แค่เรื่องไม่น่าพอใจนิดหน่อยน่ะ-----"
"อื้อ ฉันรู้จ้ะ
เธอรู้ไหมว่าฉันก็ถูกเรียกมาที่นี่เพราะเรื่องเมื่อคืนเหมือนกัน ฉันอยู่ในห้องข้างๆ
เลยล่ะจ้ะ"
เธอยิ้มในตอนที่เธอพูดอย่างนั้น
เป็นรอยยิ้มซึ่งอ่อนโยน, ปราศจากความกังวลเหมือนเมื่อก่อน
เป็นรอยยิ้มซึ่งอ่อนโยน, ปราศจากความกังวลเหมือนเมื่อก่อน
"--------"
ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วทำไม?
ไร้ซึ่งเหตุผลใดๆ, ความเย็นยะเยือกได้แล่นผ่านกระดูกสันหลังของผม
"เข้าใจแล้ว... เธอนี่เองที่อยู่ห้องข้างๆ ฮุฮุ, ห้องในโรงเรียนค่อนข้างแคบ ดังนั้นเธอจะเข้าใจได้ทันทีเลยล่ะจ้ะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในห้องข้างๆ
ความอบอุ่นจากร่างกายที่ยังมีชีวิตของเธอหรือลมหายใจของเธอ... มันคงจะดีมากถ้าฉันจะได้สนุกกับมันต่อไป"
"เข้าใจแล้ว... เธอนี่เองที่อยู่ห้องข้างๆ ฮุฮุ, ห้องในโรงเรียนค่อนข้างแคบ ดังนั้นเธอจะเข้าใจได้ทันทีเลยล่ะจ้ะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในห้องข้างๆ
ความอบอุ่นจากร่างกายที่ยังมีชีวิตของเธอหรือลมหายใจของเธอ... มันคงจะดีมากถ้าฉันจะได้สนุกกับมันต่อไป"
พวกเราสบตากัน
แกว่งไหวโอนเอียงไปมา
ยืดออกเหยียดยาว
ความรู้สึกไม่เสถียรนี้ราวกับว่าตึกทั้งชั้นกำลังถูกดัดอยู่
"แต่นี่เป็นช่วงเวลาที่ดี ฉัน...ฉันขออะไรบางอย่างจากเธอได้ไหม โทวโนะคุง มันจะเป็นไรไหม?"
"อะ----ได้เลย, ผมจะทำมันถ้าผมทำได้"
"จริงเหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันจะขอล่ะนะ โทวโนะคุง, เธอไปกับฉันได้ไหม?"
----?
อือ, ถ้าเป็นนั่นล่ะก็... ได้เลย
"ได้เลย, มีอะไรที่เธอจะต้องไปซื้อเหรอ? แต่ผมไม่คิดว่าป่านนี้มันจะมีร้านดีๆ เปิดอยู่มากหรอกนะ"
"........................"
เธอมองมาที่ผมอย่างงงๆ
...... ฮะ? ดูเหมือนว่าผมจะเข้าใจอะไรผิดไปนิดหน่อย
"โอ๊ะ, ไม่ใช่อย่างนั้นจ้ะโทวโนะคุง ฉันไม่ได้กำลังขอให้เธอไปซื้อของเป็นเพื่อนฉัน ฉันกำลังขอให้เธอไปกับฉันแบบคนรักน่ะ"
ยูมิซึกะซังหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข
"แต่นี่เป็นช่วงเวลาที่ดี ฉัน...ฉันขออะไรบางอย่างจากเธอได้ไหม โทวโนะคุง มันจะเป็นไรไหม?"
"อะ----ได้เลย, ผมจะทำมันถ้าผมทำได้"
"จริงเหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันจะขอล่ะนะ โทวโนะคุง, เธอไปกับฉันได้ไหม?"
----?
อือ, ถ้าเป็นนั่นล่ะก็... ได้เลย
"ได้เลย, มีอะไรที่เธอจะต้องไปซื้อเหรอ? แต่ผมไม่คิดว่าป่านนี้มันจะมีร้านดีๆ เปิดอยู่มากหรอกนะ"
"........................"
เธอมองมาที่ผมอย่างงงๆ
...... ฮะ? ดูเหมือนว่าผมจะเข้าใจอะไรผิดไปนิดหน่อย
"โอ๊ะ, ไม่ใช่อย่างนั้นจ้ะโทวโนะคุง ฉันไม่ได้กำลังขอให้เธอไปซื้อของเป็นเพื่อนฉัน ฉันกำลังขอให้เธอไปกับฉันแบบคนรักน่ะ"
ยูมิซึกะซังหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข
"เอ๊ะ------"
หลังจาก... การสารภาพรักแบบตรงๆ แบบนั้น... สมองของผม... ดูเหมือนมันจะไม่ทำงาน... ตามที่มันควรจะเป็น
หลังจาก... การสารภาพรักแบบตรงๆ แบบนั้น... สมองของผม... ดูเหมือนมันจะไม่ทำงาน... ตามที่มันควรจะเป็น
"เดี๋ยวก่อน, ยูมิซึกะซัง ผม-----"
ผมดีใจ แต่ว่า...
โดนบอกแบบนี้อย่างกระทันหัน, ผม-----
Music: stop
Music: play track 4
อืม----ไม่มี-----ปัญหา----ใช่ไหม?
"อื้อ...... มันคง, ไม่มีปัญหาอะไร... ผมคิดแบบนั้นนะ"
"จริงเหรอ!? เย้! ถ้างั้นจากนี้ไปฉันจะเรียกเธอว่าชิกิคุงนะ! ฉันดีใจมากเลยจ้ะ ฉันกำลังกังวลอยู่เลยว่าเธออาจจะเกลียดฉัน ที่ฉันมาพูดแบบนี้
...... ใช่ บางทีฉันคงไม่จำเป็นต้องใช้อาจารย์มาทำให้เธออยู่ดึกๆหรอก"
เธอบ่นพึมพำ
เธอบ่นพึมพำ
ผมไม่ค่อยได้ยินที่เธอพูดเท่าไรนัก
"นี่ชิกิคุง, ฉันต้องใช้ความกล้าอย่างมากในการบอกเรื่องนี้กับเธอ
เธอรู้ไหมว่าฉันกลัวมากขนาดไหน,ชิกิคุง"
เธอมองตรงมาที่ผม
ตาของเธอ
ทำไม... ตาของเธอเป็นสีแดง-----และมันเหมือนกับว่าผมโดนยาสลบ, สมองของผมเหมือนกับจะหยุดทำงานไป
"----อื้อ เธอทำได้ดีมาก, ยูมิซึกะซัง"
"...... จ้ะ ถ้าอย่างนั้น, บางทีฉันควรจะได้รับรางวัลจากเธอใช่ไหม, ชิกิคุง?
ฉันรอมานานมาก----ฉันอยากให้เธอทำมันน่ะจ้ะ, ชิกิคุง"
"ทำอะไรเหรอ?"
"ง่ายๆ จ้ะ ฉันอยากให้เธอจูบฉันน่ะ, ชิกิคุง"
"----อื้อ เธอทำได้ดีมาก, ยูมิซึกะซัง"
"...... จ้ะ ถ้าอย่างนั้น, บางทีฉันควรจะได้รับรางวัลจากเธอใช่ไหม, ชิกิคุง?
ฉันรอมานานมาก----ฉันอยากให้เธอทำมันน่ะจ้ะ, ชิกิคุง"
"ทำอะไรเหรอ?"
"ง่ายๆ จ้ะ ฉันอยากให้เธอจูบฉันน่ะ, ชิกิคุง"
-----มันไม่ดี
ที่ไหนซักแห่งในจิตใจของผม, กำลังกรีดร้องเตือนผม
-----ถ้าอย่างนั้น...?
ผมจะไม่สนใจมัน
ถ้าเธอ-----ถ้ายูมิซึกะซังต้องการมัน
มันจะแปลกอะไรล่ะ?
พวกเราเป็นแฟนกัน-----ดังนั้นมันก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่รึไง?
"...... ได้สิ
อย่าขยับนะ, ยูมิซึกะซัง"
ผมเดินไปทางยูมิซึกะซัง
เสียงสั้นๆ ดังมาจากฝีเท้าของผม
ผมเดินอยู่ระหว่างโต๊ะเพื่อเข้าไปใกล้เด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง
ผมเดินไปทางยูมิซึกะซัง
เสียงสั้นๆ ดังมาจากฝีเท้าของผม
ผมเดินอยู่ระหว่างโต๊ะเพื่อเข้าไปใกล้เด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง
......ในขณะที่ผมเดินอยู่นั้น,
ผมเห็นร่างของนักเรียนหญิงจำนวนมากล้มอยู่ระหว่างโต๊ะราวกับว่าพวกเธอได้ถูกซ่อนเอาไว้
เลือดสีแดงไหลออกมาจากคอของพวกเธอ
ถึงอย่างไรก็ตาม----ผมก็ไม่ควรที่จะละเลยเรื่องของพวกเธอ
----ยูมิซึกะไม่ได้ขยับ
จับแขนทั้งสองข้างของเธอ, ผมแนบริมฝีปากของผมไปที่ริมฝีปากของเธออย่างไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ
ผมเห็นร่างของนักเรียนหญิงจำนวนมากล้มอยู่ระหว่างโต๊ะราวกับว่าพวกเธอได้ถูกซ่อนเอาไว้
เลือดสีแดงไหลออกมาจากคอของพวกเธอ
ถึงอย่างไรก็ตาม----ผมก็ไม่ควรที่จะละเลยเรื่องของพวกเธอ
----ยูมิซึกะไม่ได้ขยับ
จับแขนทั้งสองข้างของเธอ, ผมแนบริมฝีปากของผมไปที่ริมฝีปากของเธออย่างไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ
"...... ฮุฮุ ด้วยสิ่งนี้, เธอจะเป็นของฉัน ชิกิคุง"
เสียงกระซิบของเธอฟังดูชั่วร้ายอย่างไม่น่าเชื่อ
"อั----------กก.....!?
"
ผมล้มลงไปบนพื้น
มีเสียงกระเซ็นของอะไรบางอย่าง
ผมไม่ได้สังเกตุมาก่อน, แต่พื้นห้องเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด,
ใต้โต๊ะมีศพของเพื่อนร่วมห้องของผมถูกทิ้งไว้เกลื่อนไปหมด
"หวา-------"
ผมพยายามลุกขึ้นยืนโดยใช้แขนของผม
แต่ผมก็ล้มลงไปอีกครั้ง
มันไม่มีพละกำลังอยู่ในร่างกายของผม
ความร้อน, ความร้อน ได้กลายเป็นความเย็นกระทันหัน
"ทำใจให้สบายเถอะจ้ะ
ชิกิคุง ฉันจะไม่ทำให้เธอเป็นเหมือนกับพวกนั้นหรอก สิ่งที่เธอต้องทำก็มีแค่ฟังที่ฉันพูดแบบนี้"
----เสียงอันเยือกเย็นของเธอ
ผมไม่เข้าใจเลยว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่
แม้ว่าผมจะไม่เข้าใจอะไรเลย, แต่ผมก็รู้ว่านี่มันผิด มันทำให้ผมรู้สึกสะอิดสะเอียน
----เสียงอันเยือกเย็นของเธอ
ผมไม่เข้าใจเลยว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่
แม้ว่าผมจะไม่เข้าใจอะไรเลย, แต่ผมก็รู้ว่านี่มันผิด มันทำให้ผมรู้สึกสะอิดสะเอียน
"กรอด--------!"
ผมพยายามออกแรงไปยังแขนและขาของผมในขณะที่ผมกำลังคลานอยู่บนพื้น
แต่ทว่า แม้แต่นั่นมันก็ต้องหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงของเธอ
"ไม่ เธอหนีไปไม่ได้หรอก ฉันไม่ปล่อยให้เธอหนีไปหรอกจ้ะ
...... มาเถอะ อย่างแรกที่พวกเราต้องทำคือแผ่ขยายโลกของฉันจ้ะ เธอจะช่วยฉัน,
ใช่ไหม? เธอผิดสัญญาที่เธอบอกว่าจะมาช่วยฉันในตอนที่ฉันตกอยู่ในอันตราย,
ดังนั้นจากนี้ไปเธอจะต้องฟังที่ฉันพูด"
เธอหัวเราะ
เธอหัวเราะ
….. หัวใจของผมเต้นแผ่วเบาลงเรื่อยๆ
กลิ่นหอมของเลือดที่เปียกโชกอยู่บนพื้นทำให้ผมรู้สึกวิงเวียน
ดังนั้น,
ถ้าผมได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าเป็นแบบนั้น...
ผมรู้ว่าร่างกายของผมจะไม่มีทางได้สัมผัสกับความอบอุ่นอีกตลอดกาล
ในห้องเรียนที่สว่างไปด้วยแสงจันทร์
ยูมิซึกะ ซัตสึกิกำลังกัดเข้าไปที่คอของโทวโนะ
ชิกิอย่างช้าๆ
Music:
stop
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น