เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
"---ผมขอโทษ,
แต่ว่า, ผมไม่สามารถมีความรู้สึกพิเศษใดๆ
ให้กับเธอได้"
ผมตอบไปอย่างชัดเจนในขณะที่มองตรงเข้าไปในดวงตาของเธอ
"----ฉัน... เข้าใจจ้ะ"
...... ทั้งเสียงและร่างกายของยูมิซึกะสั่นเทา
"----ฉัน... เข้าใจจ้ะ"
...... ทั้งเสียงและร่างกายของยูมิซึกะสั่นเทา
"............"
...... ผมไม่สามารถคิดอะไรที่จะเอาไปพูดออกมาได้เลย
บางทีนี่มันอาจทำให้ผมเป็นคนเลว, แต่นั่นเป็นความรู้สึกที่แท้จริงของผม
ผมไม่เคยมีความรู้สึกพิเศษใดๆ ให้กับเพื่อนร่วมห้องของผม ยูมิซึกะ ซัตสึกิ
ผมแค่มาอยู่ที่นี่เพียงเพราะ สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างทางกลับบ้านเมื่อสองวันก่อน
...... ผมไม่สามารถคิดอะไรที่จะเอาไปพูดออกมาได้เลย
บางทีนี่มันอาจทำให้ผมเป็นคนเลว, แต่นั่นเป็นความรู้สึกที่แท้จริงของผม
ผมไม่เคยมีความรู้สึกพิเศษใดๆ ให้กับเพื่อนร่วมห้องของผม ยูมิซึกะ ซัตสึกิ
ผมแค่มาอยู่ที่นี่เพียงเพราะ สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างทางกลับบ้านเมื่อสองวันก่อน
ได้หลงเหลือความประทับใจไว้ในตัวผม, ผมไม่อาจที่จะลืมมันไปได้---
"….. ใช่, ฉันรู้เรื่องนั้นดีจ้ะ
ฉันคิดว่านั่นคงเป็นเหตุผลที่ทำไมเรื่องทั้งหมดมันถึงได้ออกมาเป็นแบบนี้
…..ไม่เป็นไร, ในเมื่อเธอพูดแบบนั้น, ฉันก็จะซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองเช่นกันจ้ะ, ชิกิคุง"
"อ๊ะ---"
ร่างกายของยูมิซึกะกำลังสั่นเทา
หายใจอย่างเจ็บปวด, เธอทรุดลงไปบนเข่าของเธอ
Music: play track 6
เสียงของการสำลัก
นั่งพับขาอยู่บนพื้น, ยูมิซึกะไออย่างรุนแรง, และเธอขากก้อนเลือดออกมา
เสียงของการสำลัก
นั่งพับขาอยู่บนพื้น, ยูมิซึกะไออย่างรุนแรง, และเธอขากก้อนเลือดออกมา
"---ยูมิซึกะ!?"
ครั้งนี้, ผมได้รีบเข้าไปใกล้เธอ
"ยูมิซึกะ, เธอเป็นอะไรไหม? ยูมิซึกะ...!"
ผมวางมือลงไปบนไหล่ที่สั่นเทาของเธอ
ผมวางมือลงไปบนไหล่ที่สั่นเทาของเธอ
"อ๊ะ---"
ผมรู้สึกหนาวสะท้าน
แม้เพียงแค่สัมผัสผ่านเสื้อผ้าของเธอ, ผมก็ยังสามารถรู้สึกถึงความหนาวเย็นจากร่างกายของเธอได้
ผมรู้สึกหนาวสะท้าน
แม้เพียงแค่สัมผัสผ่านเสื้อผ้าของเธอ, ผมก็ยังสามารถรู้สึกถึงความหนาวเย็นจากร่างกายของเธอได้
"บ้าน่า,
เธอกำลังจะแข็งเป็นน้ำแข็ง! เธอใส่ชุดแบบนั้นออกมาทำอะไรในตอนกลางคืนแบบนี้"
"---ชิกิ, คุง... "
เสียงของเธอขาดห้วงในขณะที่เธอพูดชื่อของผม
ยูมิซึกะล้มลงไปอยู่ข้างๆ ผม
ในขณะที่เธอหอบหายใจ, ลมหายใจอุ่นๆ ของเธอได้สัมผัสกับผิวของผม
"ยูมิ... ซึกะ?"
"ไม่เป็นไรถ้าเธอไม่ได้ชอบฉัน,ชิกิคุง ก็เพราะว่า, จริงๆแล้ว จนถึงตอนนี้ฉันก็ไม่เคยเข้าใจในตัวเธอเลยแม้แต่น้อย, เช่นกัน"
ยูมิซึกะพูดขึ้นในขณะที่เธอไอ
"ไม่เป็นไรถ้าเธอไม่ได้ชอบฉัน,ชิกิคุง ก็เพราะว่า, จริงๆแล้ว จนถึงตอนนี้ฉันก็ไม่เคยเข้าใจในตัวเธอเลยแม้แต่น้อย, เช่นกัน"
ยูมิซึกะพูดขึ้นในขณะที่เธอไอ
"ไม่เป็นไร,
ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น...! ผมจะพาเธอไปโรงพยาบาล...!"
"แต่ว่า, ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว ว่าเธอเป็นคนแบบไหน, และอะไรที่เธออยากจะทำ ตอนนี้ฉันเข้าใจมันจริงๆ แล้ว"
ก็เพราะว่า---"
"แต่ว่า, ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว ว่าเธอเป็นคนแบบไหน, และอะไรที่เธออยากจะทำ ตอนนี้ฉันเข้าใจมันจริงๆ แล้ว"
ก็เพราะว่า---"
"เอ๊ะ---?"
แขนของยูมิซึกะเกร็ง
พร้อมๆ กับพละกำลังที่ไม่น่าเชื่อ, เธอพุ่งเข้าไปที่ไหล่ของผม
"ก็เพราะว่า, ฉันได้เป็นอย่างที่เธอเป็นแล้วไงล่ะ, ชิกิคุง---!"
พูดแบบนั้นออกมา, ยูมิซึกะเจาะฟันของเธอเข้าไปที่คอของผม
"อ๊ะ-----"
เลือนลาง, สติของผมค่อยๆจางลง
เขี้ยวของยูมิซึกะเจาะเข้าไปในคอของผม
"---"
ผมกำลังถูกดูดออกไป
เหมือนกับว่าพลังชีวิตทั้งหมดในร่างกายผมเป็นของเหลวและได้ถูกดูดออกไป
ไร้ซึ่งพละกำลัง, มันไม่มีความคิดอะไรทั้งสิ้น
ถ้าอย่างนั้น, สติของผมไม่ได้จางลง
ผมกำลังถูกดูดออกไป
เหมือนกับว่าพลังชีวิตทั้งหมดในร่างกายผมเป็นของเหลวและได้ถูกดูดออกไป
ไร้ซึ่งพละกำลัง, มันไม่มีความคิดอะไรทั้งสิ้น
ถ้าอย่างนั้น, สติของผมไม่ได้จางลง
มันแค่ถูกทำลายไปอย่างง่ายดาย
"-------อ๊ะ"
มันไม่มีความคิดใดๆทั้งสิ้น
ผมรู้ว่าถ้าผมยังอยู่แบบนี้ต่อไป ผมจะต้องตาย, แต่ผมยังทำไม่ได้แม้แค่----
"-------อ๊ะ"
มันไม่มีความคิดใดๆทั้งสิ้น
ผมรู้ว่าถ้าผมยังอยู่แบบนี้ต่อไป ผมจะต้องตาย, แต่ผมยังทำไม่ได้แม้แค่----
ฆ่าผู้หญิงคนนี้ซะ
ถึงอย่างนั้น
ดังมาจากที่ไหนซักแห่งซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในจิตใจของผม, เลือดของผมกำลังจะเดือดพล่าน
"ยูมิซึกะ----!"
แขนทั้งสองข้างของผมผลักเธอกระเด็นออกไป โดยที่เธอไม่ได้ตอบโต้อะไรเลย
ถึงอย่างนั้น
ดังมาจากที่ไหนซักแห่งซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในจิตใจของผม, เลือดของผมกำลังจะเดือดพล่าน
"ยูมิซึกะ----!"
แขนทั้งสองข้างของผมผลักเธอกระเด็นออกไป โดยที่เธอไม่ได้ตอบโต้อะไรเลย
เธอล้มลงไปข้างหลัง
"เธอทำอะไ…-----"
ผมยืนขึ้น
แต่ทว่า,
ผมไม่สามารถทำได้
ผมอ่อนเพลียมาก, แค่ยกแขนผมยังทำได้ลำบาก
ยูมิซึกะนั่งอยู่, เหมือนกับว่าเธอกำลังมึนงงจากการดื่มเหล้า
"อะ------"
ผมไม่สามารถมองเห็นหน้าใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน
ทุกสิ่งทุกอย่างพร่ามัวลง เช่นเดียวกับที่สติของผมได้จางลงไป
ผมไม่สามารถบังคับร่างกายของผมได้เช่นกัน
ทุกอย่างที่ยังคงอยู่คือความเจ็บปวดที่คอของผม
ผมไม่สามารถมองเห็นหน้าใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน
ทุกสิ่งทุกอย่างพร่ามัวลง เช่นเดียวกับที่สติของผมได้จางลงไป
ผมไม่สามารถบังคับร่างกายของผมได้เช่นกัน
ทุกอย่างที่ยังคงอยู่คือความเจ็บปวดที่คอของผม
เลือดยังคงไหลออกมาไม่หยุด
รอยฟันของยูมิซึกะยังคงอยู่ที่คอของผม
และผ่านเข้าไปในรูลึกๆ สองรูนั้น, อะไรบางอย่างสีดำกำลังไหลเข้าไปในร่างกายผม---
"อ---อ้ากกกก!"
ความเจ็บปวด, เจ็บปวดราวกับกว่ากระดูกสันหลังของผมได้ถูกเลาะออกมา
"ฮาก---อ้ากกก!"
ด้วยความเจ็บปวด, ผมเอามือจิกไปที่พื้นดิน
แต่มันไม่ทุเลาลงเลย
ผมไม่สามารถขยับได้ตั้งแต่ที่ยูมิซึกะได้ดูดเอาทุกสิ่งทุกอย่างออกไปจากตัว, และความเจ็บปวดได้ไหลเข้าไปในตัวผมราวกับว่ามันเป็นงูสีดำ
ผมไม่สามารถขยับได้, เพราะอย่างนั้นสิ่งที่เป็นสีดำนั่นจึงเลื้อยคดไปมาตามความพอใจของมันอยู่ภายในร่างกายของผม
และผ่านเข้าไปในรูลึกๆ สองรูนั้น, อะไรบางอย่างสีดำกำลังไหลเข้าไปในร่างกายผม---
"อ---อ้ากกกก!"
ความเจ็บปวด, เจ็บปวดราวกับกว่ากระดูกสันหลังของผมได้ถูกเลาะออกมา
"ฮาก---อ้ากกก!"
ด้วยความเจ็บปวด, ผมเอามือจิกไปที่พื้นดิน
แต่มันไม่ทุเลาลงเลย
ผมไม่สามารถขยับได้ตั้งแต่ที่ยูมิซึกะได้ดูดเอาทุกสิ่งทุกอย่างออกไปจากตัว, และความเจ็บปวดได้ไหลเข้าไปในตัวผมราวกับว่ามันเป็นงูสีดำ
ผมไม่สามารถขยับได้, เพราะอย่างนั้นสิ่งที่เป็นสีดำนั่นจึงเลื้อยคดไปมาตามความพอใจของมันอยู่ภายในร่างกายของผม
"ฮ่าห์---อัก, อา---"
ผมจับพื้นไว้แน่น
ด้วยดวงตาที่เป็นมันเงาเป็นประกาย, ยูมิซึกะ... มองมาที่... ผม
"ยูมิ... ซึกะ... เธอทำอะไร...!"
"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ, มันก็เจ็บแค่ในตอนแรกเท่านั้นล่ะ ตอนแรกมันจะเจ็บ, แต่เมื่อเลือดผสมกันได้ที่แล้ว, มันควรจะหายไป"
"อย่ากังวลเลย, ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก ฉันปล่อยเลือดของฉันเข้าไปในปริมาณที่เหมาะสม, ดังนั้นเธอจะไม่ล้มลงไปแล้วแตกเป็นผงไปแบบพวกที่ล้มเหลวเมื่อคืนหรอกจ้ะ ตั้งแต่นี้ไปเธอจะต้องมองแต่ฉันเท่านั้น"
"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ, มันก็เจ็บแค่ในตอนแรกเท่านั้นล่ะ ตอนแรกมันจะเจ็บ, แต่เมื่อเลือดผสมกันได้ที่แล้ว, มันควรจะหายไป"
"อย่ากังวลเลย, ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก ฉันปล่อยเลือดของฉันเข้าไปในปริมาณที่เหมาะสม, ดังนั้นเธอจะไม่ล้มลงไปแล้วแตกเป็นผงไปแบบพวกที่ล้มเหลวเมื่อคืนหรอกจ้ะ ตั้งแต่นี้ไปเธอจะต้องมองแต่ฉันเท่านั้น"
ยูมิซึกะกระซิบอย่างร่าเริง
"เธอกำลัง---พูดเรื่องอะไรน่ะ... ยูมิซึ... กะ---"
"ฉันกำลังพูดว่าฉันกำลังจะทำให้เราทั้งคู่เป็นเหมือนกัน, ชิกิคุง ดูดเลือดของผู้คนแทนที่จะกินอาหารธรรมดา, ใช้ชีวิตในยามค่ำคืน, ไม่สามารถเดินอยู่ภายใต้แสงตะวัน เธอกำลังกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่างออกไปน่ะจ้ะ"
"เธอกำลัง---พูดเรื่องอะไรน่ะ... ยูมิซึ... กะ---"
"ฉันกำลังพูดว่าฉันกำลังจะทำให้เราทั้งคู่เป็นเหมือนกัน, ชิกิคุง ดูดเลือดของผู้คนแทนที่จะกินอาหารธรรมดา, ใช้ชีวิตในยามค่ำคืน, ไม่สามารถเดินอยู่ภายใต้แสงตะวัน เธอกำลังกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่างออกไปน่ะจ้ะ"
...... นั่นมันคือ, เรื่องอะไร
น่าหัวเราะ, นั่นมันเหมือนกับ--
"ใช่จ้ะ, เหมือนกับแวมไพร์ ฉันก็ไม่เข้าใจจริงๆ เหมือนกันว่าฉันกลายเป็นแวมไพร์ได้ยังไง
น่าหัวเราะ, นั่นมันเหมือนกับ--
"ใช่จ้ะ, เหมือนกับแวมไพร์ ฉันก็ไม่เข้าใจจริงๆ เหมือนกันว่าฉันกลายเป็นแวมไพร์ได้ยังไง
สองคืนก่อน, ฉันไปตรวจสอบข่าวลือที่ว่าเธอจะไปเดินอยู่แถวๆ
ย่านร้านค้าทุกๆคืน, และหลังจากที่ฉันรู้สึกตัว
ฉันก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่ตรอกด้านหลังแล้ว
แต่ก่อนหน้านั้น, ฉันคิดว่ามันหนาว, มืด, แล้วก็เจ็บปวด"
"แต่นั่นมันแปลก, หลังจากนั้นพักหนึ่ง, หลังจากที่ร่างกายของได้ฉันกลายสภาพไปอย่างสมบูรณ์แล้ว, ฉันก็ได้เข้าใจในหลายๆ เรื่อง
"แต่นั่นมันแปลก, หลังจากนั้นพักหนึ่ง, หลังจากที่ร่างกายของได้ฉันกลายสภาพไปอย่างสมบูรณ์แล้ว, ฉันก็ได้เข้าใจในหลายๆ เรื่อง
ที่ร่างกายของฉันเจ็บเป็นเพราะมันกำลังถูกทำลายอย่างรวดเร็วอยู่, และแสงอาทิตย์จะทำหน้าที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาสำหรับเรื่องนั้น
และถ้าฉันอยากจะหยุดการทำลายตัวเองลง, ฉันจะต้องใช้ข้อมูลทางพันธุกรรมที่เหมือนกับตัวฉันเองจากสิ่งมีชีวิตที่ยังมีชีวิตอยู่"
"ใช่, ฉันก็ไม่เข้าใจเหตุผลเรื่องนั้นดีมากนัก, แต่มันก็เป็นอะไรที่ง่ายพอที่ฉันจะทำมันได้
ฉันหนาว, และมันเหงาที่มีแค่ฉันอยู่คนเดียว ฉันไม่อยากจะหายไป, ดังนั้นฉันเลยจับคนมาแบบส่งเดชแล้วก็ดูดเลือดเขา
"ใช่, ฉันก็ไม่เข้าใจเหตุผลเรื่องนั้นดีมากนัก, แต่มันก็เป็นอะไรที่ง่ายพอที่ฉันจะทำมันได้
ฉันหนาว, และมันเหงาที่มีแค่ฉันอยู่คนเดียว ฉันไม่อยากจะหายไป, ดังนั้นฉันเลยจับคนมาแบบส่งเดชแล้วก็ดูดเลือดเขา
และเธอรู้ไหมว่ามันเป็นยังไง? มันอร่อยมากจริงๆ!
ความเจ็บปวดหายไปเลยและฉันก็คิดว่าฉันสามารถทำทุกสิ่งทุกอย่างได้"
"แต่, มันดีมากขนาดที่ก่อนที่ฉันจะรู้สึกถึงมัน, มันก็หายไปหมดแล้ว
และผู้ชายคนนั้นก็แห้งไปทั้งตัว, เหมือนกับมัมมี่, และฉันก็รู้สึกไม่ดีจริงๆ ฉันคิดว่าฉันกำลังกลายเป็นสัตว์ประหลาด, ทั้งร่างกายและจิตใจ
---แต่ว่า, ฉันต้องทำมันเพื่อมีชีวิตอยู่
อย่างที่ฉันได้พูดไป, ฉันไม่ได้ฆ่าพวกเขาเพราะว่าฉันเกลียดพวกเขา ฉันดูดเลือดของเขาแบบเดียวกับที่มนุษย์อย่างเธอกินสัตว์ ดังนั้นฉันเลยตัดสินใจว่าจะไม่คิดเรื่องนั้นมากเกินไปนัก"
"แต่, มันดีมากขนาดที่ก่อนที่ฉันจะรู้สึกถึงมัน, มันก็หายไปหมดแล้ว
และผู้ชายคนนั้นก็แห้งไปทั้งตัว, เหมือนกับมัมมี่, และฉันก็รู้สึกไม่ดีจริงๆ ฉันคิดว่าฉันกำลังกลายเป็นสัตว์ประหลาด, ทั้งร่างกายและจิตใจ
---แต่ว่า, ฉันต้องทำมันเพื่อมีชีวิตอยู่
อย่างที่ฉันได้พูดไป, ฉันไม่ได้ฆ่าพวกเขาเพราะว่าฉันเกลียดพวกเขา ฉันดูดเลือดของเขาแบบเดียวกับที่มนุษย์อย่างเธอกินสัตว์ ดังนั้นฉันเลยตัดสินใจว่าจะไม่คิดเรื่องนั้นมากเกินไปนัก"
"อะไ---"
นี่... คืออะไร
มันดีแล้วเหรอที่จะต้องมาฆ่าคนอื่นเพื่อมีชีวิตอยู่
นั่น... ผม...
"แต่, มันดูเหมือนว่าฉันจะได้เป็นแวมไพร์ที่สมบูรณ์แบบแล้ว
มื้ออาหารคืนนี้มันสนุกจริงๆ จนถึงตอนนี้, ฉันดูดเลือดมาตั้งแต่ที่ฉันต้องเจ็บปวดและหนาวเหน็บ, แต่ตอนนี้ฉันกำลังไปได้ดีกับการดูดเลือด, มันกลายเป็นอะไรที่สนุกขึ้นมาก
เธอเข้าใจ, ใช่ไหม ชิกิคุง? เธอเป็นนักฆ่าที่ดีกว่าที่ฉันเป็นมาก"
"อะไ---"
อะไร...
เธอกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่, ยูมิซึกะ
"ฉันไม่ได้พูดไว้ก่อนหน้านี้เหรอ? ฉันมองเธอมาตลอด, เพราะแบบนั้นฉันเลยรู้ว่าเธอมีทั้งด้านที่อ่อนโยนและด้านที่น่ากลัว
ที่ฉันไม่ได้พูดกับเธอเลยเพราะว่าฉันไม่เข้าใจในด้านที่น่ากลัวของเธอ"
มื้ออาหารคืนนี้มันสนุกจริงๆ จนถึงตอนนี้, ฉันดูดเลือดมาตั้งแต่ที่ฉันต้องเจ็บปวดและหนาวเหน็บ, แต่ตอนนี้ฉันกำลังไปได้ดีกับการดูดเลือด, มันกลายเป็นอะไรที่สนุกขึ้นมาก
เธอเข้าใจ, ใช่ไหม ชิกิคุง? เธอเป็นนักฆ่าที่ดีกว่าที่ฉันเป็นมาก"
"อะไ---"
อะไร...
เธอกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่, ยูมิซึกะ
"ฉันไม่ได้พูดไว้ก่อนหน้านี้เหรอ? ฉันมองเธอมาตลอด, เพราะแบบนั้นฉันเลยรู้ว่าเธอมีทั้งด้านที่อ่อนโยนและด้านที่น่ากลัว
ที่ฉันไม่ได้พูดกับเธอเลยเพราะว่าฉันไม่เข้าใจในด้านที่น่ากลัวของเธอ"
"แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว
เธอก็เหมือนกันกับฉัน
นี่ ชิกิคุง, แม้แต่เธอก็ยังคิดอยากที่จะฆ่าใครซักคน, แม้ว่าจะไม่มีความรักหรือความแค้นมาเกี่ยวข้องก็ตาม"
"อย่า---มาตลกน่า"
ผมไม่เคยคิดเรื่องนั้นแม้แต่ครั้งเดียว
ผมไม่เคยคิดเรื่องนั้นแม้แต่ครั้งเดียว
"ฉันไม่ได้กำลังตลกอยู่นะ!
ฉันไม่เคยเข้าใจในบรรยากาศบางๆ รอบตัวเธอเลย,
แต่ว่าตอนนี้ร่างกายของฉันเปลี่ยนไปแล้ว, ฉันก็สามารถเข้าใจมันได้แล้ว......!
ชิกิคุง, ที่เธอกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้คือเธอกำลังสนุกกับความตาย นั่นล่ะคือคนแบบที่เธอเป็น เหมือนกับฉัน, ใครบางคนที่จะต้องฆ่าคนอื่น
เธอจำเป็นที่จะต้องฆ่าคนอื่นเหมือนกับที่เธอจำเป็นต้องหายใจ, ใช่ไหม?"
"เธอรู้ไหมว่า, เมื่อวานฉันมีความสุขมากจริงๆ มันเป็นครั้งแรกที่ฉันมีความสุขหลังจากที่กลายเป็นแบบนี้
ชิกิคุง, ที่เธอกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้คือเธอกำลังสนุกกับความตาย นั่นล่ะคือคนแบบที่เธอเป็น เหมือนกับฉัน, ใครบางคนที่จะต้องฆ่าคนอื่น
เธอจำเป็นที่จะต้องฆ่าคนอื่นเหมือนกับที่เธอจำเป็นต้องหายใจ, ใช่ไหม?"
"เธอรู้ไหมว่า, เมื่อวานฉันมีความสุขมากจริงๆ มันเป็นครั้งแรกที่ฉันมีความสุขหลังจากที่กลายเป็นแบบนี้
เป็นเพราะว่าในที่สุดฉันก็เข้าใจเธอซะที, ชิกิคุง ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยเข้าใจเธอเลยจริงๆ
ชิกิคุง, เธอก็เหมือนกัน,
ใช่ไหม? เธอเจอกับใครบางคน, และโดยที่ไม่มีเหตุผลอะไร, หัวใจของเธอเต้นรัว,
และลำคอของเธอก็แห้งผาก
ในขณะที่กำลังเห็นเลือดสีแดง, เธอก็เริ่มรู้สึกมึนเหมือนกับว่าเธอกำลังดื่มเหล้าอยู่, ใช่ไหม?
ขโมยชีวิตของคนอื่น, ทำให้ชีวิตของคนอื่นสูญสิ้นไป, ไม่ใช่ว่ามันน่าตื่นเต้นเหรอ? สนุกมากเลยล่ะ!
ในขณะที่กำลังเห็นเลือดสีแดง, เธอก็เริ่มรู้สึกมึนเหมือนกับว่าเธอกำลังดื่มเหล้าอยู่, ใช่ไหม?
ขโมยชีวิตของคนอื่น, ทำให้ชีวิตของคนอื่นสูญสิ้นไป, ไม่ใช่ว่ามันน่าตื่นเต้นเหรอ? สนุกมากเลยล่ะ!
"นั่นมัน--เป็นเรื่องโกหก, ความรู้สึกนั้น----ผมไม่เคย"
"-----อ๊ะ"
นั่นมัน,
แม้ว่าจะเป็นแค่อะไรบางอย่างในความฝันเท่านั้น
แต่ผมก็ไม่สามารถพูดได้ว่า...
ผมไม่เคยมีมัน
"เห็นไหม? แรงกระตุ้นบริสุทธิ์ที่ทำให้อยากฆ่าคน,
โดยที่ไม่มีอารมณ์มาเกี่ยวข้อง ด้านที่เปราะบางของเธอ,
ที่ฉันอยากจะเข้าใจมันตลอดมา
"ฉันลืมพูดไปอีกเรื่องหนึ่ง
แวมไพร์ก็คือคนที่ถูกดูดเลือดโดยแวมไพร์, ถูกไหม?
นั่นเป็นความจริง, เธอก็รู้นี่
ถ้าจะพูดให้ถูก, ก็คือคนที่ถูกดูดเลือดแล้วตายลงไป
แวมไพร์จะใส่เลือดของตนเองเข้าไปในเหยื่อของพวกเขา ในขณะที่ดื่มเลือดเพื่อเปลี่ยนพวกเขาเป็นพวกของตนเอง ดังนั้นสิ่งที่อยู่ในร่างกายของเธอตอนนี้ก็คือเลือดของฉัน"
เธอลุกขึ้นยืน, ยูมิซึกะกำลังพูดอย่างพึงพอใจ
"...... เข้าใจแล้ว นี่คือ, เลือดของยูมิซึกะซัง, ถ้าอย่างนั้น"
...... สิ่งสีดำนั่นยังคงทำให้ร่างกายของผมด่างพร้อยอยู่
แม้ว่ามันจะไม่ได้มากมายอะไรเลย, แต่มันก็ยังคงสร้างความเจ็บปวดได้รุนแรงอย่างไม่น่าเชื่อ, มากพอที่จะผลักดันให้ผมจมลงไปสู่ความบ้าคลั่งได้
นั่นเป็นความจริง, เธอก็รู้นี่
ถ้าจะพูดให้ถูก, ก็คือคนที่ถูกดูดเลือดแล้วตายลงไป
แวมไพร์จะใส่เลือดของตนเองเข้าไปในเหยื่อของพวกเขา ในขณะที่ดื่มเลือดเพื่อเปลี่ยนพวกเขาเป็นพวกของตนเอง ดังนั้นสิ่งที่อยู่ในร่างกายของเธอตอนนี้ก็คือเลือดของฉัน"
เธอลุกขึ้นยืน, ยูมิซึกะกำลังพูดอย่างพึงพอใจ
"...... เข้าใจแล้ว นี่คือ, เลือดของยูมิซึกะซัง, ถ้าอย่างนั้น"
...... สิ่งสีดำนั่นยังคงทำให้ร่างกายของผมด่างพร้อยอยู่
แม้ว่ามันจะไม่ได้มากมายอะไรเลย, แต่มันก็ยังคงสร้างความเจ็บปวดได้รุนแรงอย่างไม่น่าเชื่อ, มากพอที่จะผลักดันให้ผมจมลงไปสู่ความบ้าคลั่งได้
ถ้านั่นคือกรณีที่เกิดขึ้น
เลือดนี้
มลพิษแปลกปลอมที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในร่างกายผมนี้
ผมมองไม่เห็นมัน
เลือดนี้
มลพิษแปลกปลอมที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในร่างกายผมนี้
ผมมองไม่เห็นมัน
แต่, ด้วย "ดวงตา" ของผม, นั่นคงจะ--
เริ่มแรก,
เป็นเพราะผมล้มลงไปคลานอยู่บนพื้น, แว่นตาของผมได้หลุดออกไป
เส้น ผมสามารถมองเห็นตำแหน่งของมัน... สสารแปลกปลอม
ต่อไปก็ฆ่าทิ้ง,
เป็นเพราะผมล้มลงไปคลานอยู่บนพื้น, แว่นตาของผมได้หลุดออกไป
เส้น ผมสามารถมองเห็นตำแหน่งของมัน... สสารแปลกปลอม
ต่อไปก็ฆ่าทิ้ง,
Music:
stop
ผมแทงจุดด้วยมีดของผม
ผมแทงมีดเข้าไปในร่างกายผม แต่มันไม่ได้ตัดร่างกายของผมแต่อย่างใด
สิ่งที่ผมได้ฆ่าไปไม่ใช่ตัวผมแต่เป็นสิ่งแปลกปลอมนี้
"ตอนนี้, มันนานพอแล้ว ยืนขึ้น, ชิกิคุง"
...... ผมได้ยินคำสั่งของยูมิซึกะ
ความเจ็บปวดจางหายไปแล้ว
ผมสามารถบังคับแขนและขาของผมได้อีกครั้ง, และในที่สุดผมก็ลุกขึ้นยืนได้
"---ดีมากจ้ะ ตั้งแต่นี้ไป, พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป, ชิกิคุง"
".................."
"เอาล่ะ, มาที่นี่ มาอยู่ข้างๆฉัน, กุมมือของฉันไว้, และทำให้ฉันรู้สึกดีกว่านี้"
เธอยื่นมือของเธอออกมาข้างหน้า
----ตุบ
หัวใจของผมเต้นรัว, และขาของผมก็เริ่มขยับ
แต่พวกมันไม่ได้ก้าวไปข้างหน้า พวกมันก้าวถอยออกไป
Music: play track 4
"ชิกิ..... คุง?
"
ฆ่า
เสียงที่ดูสับสนของยูมิซึกะ
----ตุบ
หัวใจของผมกำลังกรีดร้อง
คอของผมแห้งผาก----ตุบ
หัวใจของผมกำลังกรีดร้อง
ประสาททุกส่วนในร่างกายของผม รับรู้ผู้ที่อยู่เบื้องหน้าผมในฐานะศัตรู
ฆ่า
*แฮ่ก*..... *แฮ่ก*.....
*แฮ่ก*
ความรู้สึกนี่
มันเหมือนกับว่าความคิดอ่านของผมได้กลายเป็นของคนอื่นที่ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
ผมไม่สามารถที่จะต่อต้านแรงกระตุ้นภายในตัวผมที่กำลังไหลออกมาภายนอกได้
ผมไม่สามารถที่จะต่อต้านแรงกระตุ้นภายในตัวผมที่กำลังไหลออกมาภายนอกได้
------จิตใจของผม/มันกำลัง/มัวขึ้นเรื่อยๆ
"ทำไม......? นี่, ทำไมเธอถึงไม่ทำตามที่ฉันสั่ง......?"
ฆ่า
ตุบ, ตุบ หัวใจของผมเต้นเสียงดัง,
ราวกับว่ามันกำลังสั่งซ้ำไปซ้ำมาให้ผมฆ่า... ให้ฆ่า
"ชิกิคุง, เธอ--"
"..... ไม่, ยูมิซึกะ-----"
เธอมองมาที่ผมในขณะที่ผมกำลังหายใจอยู่อย่างเจ็บปวด
"ทำไม--!? ทำไมเลือดของฉันถึงไม่ทำงาน.....!? "
"….. ผมฆ่าเลือดของเธอ
เพราะอย่างนั้น, ผมจะไม่กลายเป็น--คู่ของเธอ"
"อะไ---"
ดวงตาที่กำลังจ้องมาที่ผมนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ฆ่า
"...... ช่วยหายไปทีเถอะนะ, ยูมิซึกะ...... ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไม, แต่ว่า...... ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่, ผม--"
"...... ช่วยหายไปทีเถอะนะ, ยูมิซึกะ...... ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไม, แต่ว่า...... ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่, ผม--"
ฆ่า
"ผม----"
ฆ่า
"ผมไม่อยาก--จะฆ่าใครทั้งนั้น----"
--------จิตใจของผม/มัน/กำลังสลับขั้ว
Music: stop
แววตาของยูมิซึกะลุกโชนด้วยไปความขุ่นเคือง
ราวกับหนามอันแหลมคม, เจตนาที่จะฆ่าอย่างรุนแรง
ร่างกายของโทวโนะชิกิ—แยกตัวเองออกมาจากจิตใจและความตั้งใจของโทวโนะชิกิ
ผมเลียริมฝีปากตนเองในขณะที่หยิบมีดขึ้นมา
"โอ๊ะ, ตอนนี้เธอเอาจริงแล้วนี่, ชิกิคุง"
"-----------"
ผมไม่สามารถที่จะพูดออกมาได้
ไม่มีอะไรเลย, ความคิดตอบสนองไม่แม้แต่จะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ
พื้นที่การมองเห็นของผมหดหายไปจนไม่เหลืออะไรเลย
"คนโกหก เธอเคยบอกว่า... เธอจะช่วยฉัน"
ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย
"โอ๊ะ, ตอนนี้เธอเอาจริงแล้วนี่, ชิกิคุง"
"-----------"
ผมไม่สามารถที่จะพูดออกมาได้
ไม่มีอะไรเลย, ความคิดตอบสนองไม่แม้แต่จะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ
พื้นที่การมองเห็นของผมหดหายไปจนไม่เหลืออะไรเลย
"คนโกหก เธอเคยบอกว่า... เธอจะช่วยฉัน"
ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย
"...... ไม่เป็นไร ถ้าเธอไม่ให้ความร่วมมือ,
ฉันจะฆ่าเธอก่อน หลังจากนั้นมันยังมีเวลาอีกเหลือเฟือที่จะให้เลือดของฉันกับเธอ......!"
พูดให้ดีก็คือ, เป็นความผิดพลาดอันน่าสมเพช
...... ผมสามารถได้ยินแค่เสียงเท่านั้น
มันไม่มีความคิด
ร่างกายของผมได้ตอบกลับไปโดยการฆ่าร่างกายของยูมิซึกะ, ผู้ซึ่งพยายามที่จะฆ่าร่างกายของผม
ความรู้สึกของการโหมกำลัง
แขนขวาของผมที่จับมีดไว้หนักอึ้ง และแขนข้างซ้ายของผมกำลังร้อนจัด
ความร้อนบนแขนซ้ายของผมมาจากเลือดที่ไหลออกมา
เล็บของยูมิซึกะฉีกทะลุเสื้อของผมและนั่นทำให้เลือดไหลออกมา
พูดให้ดีก็คือ, เป็นความผิดพลาดอันน่าสมเพช
...... ผมสามารถได้ยินแค่เสียงเท่านั้น
มันไม่มีความคิด
ร่างกายของผมได้ตอบกลับไปโดยการฆ่าร่างกายของยูมิซึกะ, ผู้ซึ่งพยายามที่จะฆ่าร่างกายของผม
ความรู้สึกของการโหมกำลัง
แขนขวาของผมที่จับมีดไว้หนักอึ้ง และแขนข้างซ้ายของผมกำลังร้อนจัด
ความร้อนบนแขนซ้ายของผมมาจากเลือดที่ไหลออกมา
เล็บของยูมิซึกะฉีกทะลุเสื้อของผมและนั่นทำให้เลือดไหลออกมา
บางทีคงต้องขอบคุณเลือดที่ไหลออกมา, เลือดที่กำลังร้อนระอุของผมได้เย็นลง
หัวใจของผมที่เต้นอย่างรุนแรงเริ่มสงบลงแล้ว
แต่, ผมก็เริ่มที่จะรู้สึกตัว,
ผมแทงหัวใจของยูมิซึกะทะลุด้วยมีดของผม, และตอนนี้ผมกำลังจับตัวของเธอเอาไว้ราวกับว่าผมกำลังโอบกอดเธออยู่
Music: play track 8
"หวา-------"
นี่คือ,
ฝันร้ายที่ยังคงต่อเนื่องมา
โดยที่ไม่รู้ถึงมัน
ผมได้ฆ่ายูมิซึกะ ซัตสึกิ
"ทำไ..... ม"
ร่างกายของยูมิซึกะที่ยืนแนบติดกับผมนั้นเย็นยะเยือก
นั่นมันไม่เคย,
ไม่เคยมีความอบอุ่นใดๆ ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ร่างกายของเธอเหมือนกับน้ำแข็งบริสุทธิ์,
และเธอไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากกอดผมเอาไว้
"......... ยูมิ... ซึกะ"
นิ้วของผมที่จับมีดเอาไว้สั่นอย่างควบคุมไม่ได้
ลมหายใจตื้นๆ เติมเต็มอากาศ
ทั้งของตัวผม, และของเธอ
"ผม------ทำอะไรลงไป?"
ผมไม่อยากฆ่าเธอ
ผมไม่เคยคิดจะทำให้เธอบาดเจ็บแม้แต่ครั้งเดียว, ถ้าอย่างงั้น ทำไม----!?
"ชิกิ...... คุง"
ผมได้ยินเสียงของยูมิซึกะอยู่ข้างๆ หูของผม
เธอคงกำลังจะพูดความแค้นเคืองของเธอออกมา
เธอขอให้ผมช่วยเธอ แต่ทั้งหมดที่ผมตอบสนองกลับไปคือการฆ่าเธอโดยไม่แม้แต่จะคิดเลยด้วยซ้ำ
"............ ฉัน... มีความสุขมาก"
แต่,
ยูมิซึกะ, พร้อมกับความอ่อนโยนที่เหมือนกับว่าเธอกำลังฝันอยู่, เธอได้พูดคำพูดเหล่านั้นออกมา
"ทำ, ไม?"
"...... ก็เพราะว่า... นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มองฉันอย่างจริงจัง นั่นล่ะคือเหตุผลที่ทำไมฉันถึงมีความสุขมาก นั่นทำให้ฉัน... เป็นครั้งแรกของเธอ, ชิกิคุง"
-------ตุบ
"...... ผมขอโทษ มีคนเคยพูดไว้ว่าความตายเท่านั้นที่จะรักษาความโง่ได้; แต่ในกรณีของผม, ดูเหมือนว่าแม้แต่ความตายก็คงรักษาผมไม่ได้---"
------ตุบ
"...... ยูมิ...... ซึกะ?"
-------ตุบ.
ไม่มีการตอบสนอง
พร้อมกับเสียงสั้นๆ,
ร่างกายของเธอแตกสลายเป็นขี้เถ้าราวกับว่ามันไม่เคยมีอะไรอยู่ที่นี่มาตั้งแต่แรก
Music: stop
-------มันเกิดอะไรขึ้น?
นั่นถูกแล้ว
-------ผมไม่สามารถที่จะ,
เข้าใจมันได้
นั่นไม่เป็นไร
"ฮ่าห์------อ้า"
...... ผมหายใจแรงขึ้น
มีดยังคงอยู่ในมือ, ของที่อยู่ในท้องของผมได้ขึ้นมาที่ลำคอ
...... ผมหายใจแรงขึ้น
มีดยังคงอยู่ในมือ, ของที่อยู่ในท้องของผมได้ขึ้นมาที่ลำคอ
"อะ----อ้ากก --กกก--"
...... มันเป็นไปได้ยังไง?
นี่คือความเสียใจจากการที่ได้ฆ่าเธอ มันเป็นความรู้สึกผิดด้วย
แต่ว่า, เหนือสิ่งอื่นใด---ผมไม่สามารถที่จะขจัดตัวเองจากความรู้สึกนี้ไปได้
"อะ--อ้ากก--อัก--"
เป็นอะไรที่น่าตกใจ
ถ้าคุณเรียกสิ่งนี้ว่าความสุขจากความเจ็บปวด, ถ้าอย่างนั้นนี่ก็ต้องเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก
นั่นคือสิ่งที่ผมคิดในขณะที่ผมรู้สึกว่าเลือดของผมได้ถูกสูบฉีดไปทั่วทั้งร่างกาย
...... นั่นล่ะคือคนแบบที่เธอเป็น เหมือนกับฉัน, ใครบางคนที่จะต้องฆ่าคนอื่นเพื่อมีชีวิตอยู่
"อะ--อ้ากก--อัก--"
เป็นอะไรที่น่าตกใจ
ถ้าคุณเรียกสิ่งนี้ว่าความสุขจากความเจ็บปวด, ถ้าอย่างนั้นนี่ก็ต้องเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก
นั่นคือสิ่งที่ผมคิดในขณะที่ผมรู้สึกว่าเลือดของผมได้ถูกสูบฉีดไปทั่วทั้งร่างกาย
...... นั่นล่ะคือคนแบบที่เธอเป็น เหมือนกับฉัน, ใครบางคนที่จะต้องฆ่าคนอื่นเพื่อมีชีวิตอยู่
-----เธอ...
...... เธอจำเป็นที่จะต้องฆ่าคนอื่นเช่นเดียวกับการที่เธอจำเป็นต้องหายใจ
-----เธอได้พูดว่าการฆ่าคนอื่นนั้นสนุก, เธอพูดสิ่งนั้นกับผมอย่างภูมิใจ
"---ไม่"
ไม่ นั่นมันไม่ถูก
ผมไม่อาจยอมรับมันได้
ถ้าผมยอมรับมัน, ผมคงไม่สามารถที่จะใช้ชีวิตแบบตัวของผมเองได้อีกครั้ง
"-----ผมต่างออกไป
ผมต่างออกไปจากเธอ, ยูมิซึกะ"
มันไม่มีพลังอยู่เลยในคำปฏิเสธของผม
ภาพทั้งหมดที่ผมเห็นสั่นโอนเอนไปมา
ที่นี่---ถ้าผมยังคงอยู่ที่นี่นานกว่านี้
ผมจะเป็นบ้าไป
..... ผมต้องกลับไป
กลับไปสู่โลกของผม
ผมต้องรีบกลับไปสู่ชีวิตธรรมดาของโทวโนะ ชิกิ,
ไม่อย่างนั้นผมจะต้องถูกดูดกลืนไปโดยความชั่วร้ายนี้
"------กรอดดด"
พยายามที่จะอดกลั้นความเจ็บปวดในหัวของผม, ผมเริ่มเดินห่างออกไป
พยายามที่จะอดกลั้นความเจ็บปวดในหัวของผม, ผมเริ่มเดินห่างออกไป
ประตูเปิดออกพร้อมกับเสียงดัง 'เอี๊ยด'
พร้อมกับร่างกายที่หนักและจิตใจที่ทื่อลง, ผมสามารถกลับมาที่คฤหาสน์ได้สำเร็จ
เสียงฝีเท้าลากตามมาข้างหลังผม
แสงจันทร์ส่องสว่างมายังร่างกายผม, นั่นทำให้ผมดูเหมือนกับผีที่อ่อนเปลี้ยเพลียแรง
"-----------"
...... แขนซ้ายของผมเจ็บตรงที่ยูมิซึกะได้สร้างบาดแผลให้กับผม
เลือดหยุดไหลไปแล้ว, และความเจ็บปวดที่ค่อยๆ น้อยลงไปเรื่อยๆ บ่งบอกว่าแผลไม่ได้ลึกมากนัก
...... แขนซ้ายของผมเจ็บตรงที่ยูมิซึกะได้สร้างบาดแผลให้กับผม
เลือดหยุดไหลไปแล้ว, และความเจ็บปวดที่ค่อยๆ น้อยลงไปเรื่อยๆ บ่งบอกว่าแผลไม่ได้ลึกมากนัก
"-----------"
ผมไปถึงบันได
ผมไม่แม้แต่จะใส่ใจเรื่องการทำแผลของผม
ตอนนี้, ผมก็แค่อยากจะก้าวกะโผลกกะเผลกกลับไปที่ห้องของผมและหลับเป็นตายราวกับก้อนหิน----
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น