เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
4/สวนแห่งเปลเด็ก
วันที่สี่/ 24 ตุลาคม (วันอาทิตย์)
Music: play track 2
ผมตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลอันยาวนาน
แสงอาทิตย์จากหน้าต่างดูแล้วน่าจะเป็นช่วงใกล้เที่ยงมากกว่าเช้า
มันต้องเป็นเพราะการที่เมื่อคืนผมกลับมาดึกมาก
ผมตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลอันยาวนาน
แสงอาทิตย์จากหน้าต่างดูแล้วน่าจะเป็นช่วงใกล้เที่ยงมากกว่าเช้า
มันต้องเป็นเพราะการที่เมื่อคืนผมกลับมาดึกมาก
ดูเหมือนว่าผมจะนอนนานเกินไปหน่อย
"..............."
หลังจากที่ดึงตัวเองขึ้นมาจากเตียง, ผมมองลงไปที่มือของผม
----ความรู้สึกที่ผมแทงยูมิซึกะยังคงอยู่
"..............."
หลังจากที่ดึงตัวเองขึ้นมาจากเตียง, ผมมองลงไปที่มือของผม
----ความรู้สึกที่ผมแทงยูมิซึกะยังคงอยู่
สองคืนก่อนหน้า
ในตอนที่ผมได้เจอกับยูมิซึกะและได้เห็นความฝันอันน่าขยะแขยงนั่น
"...... ถ้าเมื่อวาน...... เป็นแค่ความฝันเท่านั้น"
แต่แค่หวังถึงมัน มันไม่ทำให้ผลลัพธ์ออกมาเป็นอย่างนั้น
ผมไม่มีเบาะแสเลยว่าทำไมหรือยังไงที่ยูมิซึกะถึงได้กลายเป็นแวมไพร์, และผมไม่สามารถทำอะไรเลยที่จะช่วยเธอได้
---ไม่
ตั้งแต่ที่ยูมิซึกะได้เป็นอย่างนั้น, มันคงไม่มีทางแล้วสำหรับใครก็ตามที่จะไปช่วยเธอ
เธอตายไปตั้งแต่แรกแล้ว
ทุกอย่างที่ผมทำไปก็คือทำให้ศพนั่นซึ่งขยับได้ราวกับเป็นสิ่งมีชีวิตเพราะเหตุผลบางประการ
กลับไปเป็นร่างกายที่ตายแล้วเหมือนเดิม นั่นเป็นอย่างเดียวที่ผมสามารถคิดในเรื่องนั้นได้
ถึง, กระนั้น---
"ขออนุญาตินะคะ, ท่าชิกิ"
พร้อมกับเสียงนั่นซึ่งผมเริ่มชินแล้ว ฮิซุยเข้ามาในห้อง
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ,
ท่านชิกิ วันนี้รู้สึกเป็นยังไงบ้างคะ?"
"อืม...... อ่า, ผมหลับสบายดี, เพราะแบบนั้นผมเลยไม่รู้สึกแย่แม้แต่น้อย"
"เป็นอย่างนั้นเหรอคะ? ฟังแล้วทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจขึ้นมากเลยค่ะ"
...... ถึงแม้ว่าเธอจะพูดแบบนั้น, แต่ผมไม่เห็นว่าเธอจะหย่อนไหล่ของเธอลง, หรือแสดงอาการบ่งบอกใดๆ ถึงมันเลยด้วยซ้ำ
"..............."
แต่ว่า, ผมก็รู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก
"อืม...... อ่า, ผมหลับสบายดี, เพราะแบบนั้นผมเลยไม่รู้สึกแย่แม้แต่น้อย"
"เป็นอย่างนั้นเหรอคะ? ฟังแล้วทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจขึ้นมากเลยค่ะ"
...... ถึงแม้ว่าเธอจะพูดแบบนั้น, แต่ผมไม่เห็นว่าเธอจะหย่อนไหล่ของเธอลง, หรือแสดงอาการบ่งบอกใดๆ ถึงมันเลยด้วยซ้ำ
"..............."
แต่ว่า, ผมก็รู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก
เป็นเพราะว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน, คืนที่ยาวนานได้จบลง
เป็นเพราะว่าผมไม่ต้องเข้าไปในโลกที่ผิดธรรมดาอีกแล้ว, หัวใจของผมสามารถพักผ่อนได้
"...... ขอบคุณนะ, ฮิซุย เธอจะมาตรวจดูผมในตอนเช้าตรู่ทุกๆวัน, ใช่ไหม? การที่เธอเป็นห่วงผม มันมีความหมายมากสำหรับผม"
"----ไม่ใช่เลยค่ะ มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว ที่จะต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับสวัสดิภาพของท่าน"
มันมีการบอกใบ้ถึงความสุขอยู่ในท่าทีการแสดงออกของฮิซุย
"...... ขอบคุณนะ, ฮิซุย เธอจะมาตรวจดูผมในตอนเช้าตรู่ทุกๆวัน, ใช่ไหม? การที่เธอเป็นห่วงผม มันมีความหมายมากสำหรับผม"
"----ไม่ใช่เลยค่ะ มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว ที่จะต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับสวัสดิภาพของท่าน"
มันมีการบอกใบ้ถึงความสุขอยู่ในท่าทีการแสดงออกของฮิซุย
….. นอกจากนั้น, ผมรู้สึกว่าผมได้ถูกช่วยเอาไว้นิดหน่อย
ในขณะที่ผมนอนนอนหลับอยู่บนเตียงแบบนี้, ฮิซุยได้มาปลุกผมเหมือนกับทุกที
ด้วยสิ่งเล็กๆ น้อยๆนั่น, ผมรู้สึกจริงๆว่า ผมได้กลับมาสู่ชีวิตปกติธรรมดาของผมแล้ว
"เอ่อ...... ท่านชิกิคะ, นี่มันเป็นเรื่องค่อนข้างลำบากสำหรับฉันที่จะพูดออกมา,
แต่... ให้ฉันพูดออกมาได้ไหมคะ?"
"......? ลำบากที่จะพูดเหรอ? ถ้ามันเกี่ยวกับเรื่องที่ผมนอนหลับไปจนถึงเที่ยง, ผมทำอะไรไม่ได้จริงๆ นอกจากขอโทษ "
"ไม่ค่ะ, นั่นไม่ใช่เรื่องที่ฉันตั้งใจจะพูดถึง, แต่บางทีมันอาจจะเกี่ยวกับเวลาตอนที่ท่านไปนอนก็ได้"
ฮิซุยขยับนิ้วไปมาในขณะที่เธอพยายามสรรหาคำพูดที่ถูกต้องมาพูด
"...... เอ่อ, ฉันไม่ได้พูดอะไรไปเลยนะคะ, แต่ว่าท่านอากิฮะรู้เรื่องเมื่อคืนแล้ว"
"เอ๊ะ...... เรื่องเมื่อคืน...... อะไร?"
"ฉันหมายถึงตอนที่ท่านออกไปเมื่อคืนตอนดึกน่ะคะ, ท่านชิกิ"
"โอ๊ะ----"
ผมหลบตาเธอโดยที่ไม่รู้ตัว
ผมคิดว่าผมสามารถออกไปโดยที่ไม่ถูกจับได้ ได้สำเร็จ, แต่ผมควรจะรู้ไว้ว่ายังไงฮิซุยก็คงจะรู้อยู่ดี
"......? ลำบากที่จะพูดเหรอ? ถ้ามันเกี่ยวกับเรื่องที่ผมนอนหลับไปจนถึงเที่ยง, ผมทำอะไรไม่ได้จริงๆ นอกจากขอโทษ "
"ไม่ค่ะ, นั่นไม่ใช่เรื่องที่ฉันตั้งใจจะพูดถึง, แต่บางทีมันอาจจะเกี่ยวกับเวลาตอนที่ท่านไปนอนก็ได้"
ฮิซุยขยับนิ้วไปมาในขณะที่เธอพยายามสรรหาคำพูดที่ถูกต้องมาพูด
"...... เอ่อ, ฉันไม่ได้พูดอะไรไปเลยนะคะ, แต่ว่าท่านอากิฮะรู้เรื่องเมื่อคืนแล้ว"
"เอ๊ะ...... เรื่องเมื่อคืน...... อะไร?"
"ฉันหมายถึงตอนที่ท่านออกไปเมื่อคืนตอนดึกน่ะคะ, ท่านชิกิ"
"โอ๊ะ----"
ผมหลบตาเธอโดยที่ไม่รู้ตัว
ผมคิดว่าผมสามารถออกไปโดยที่ไม่ถูกจับได้ ได้สำเร็จ, แต่ผมควรจะรู้ไว้ว่ายังไงฮิซุยก็คงจะรู้อยู่ดี
"ท่านชิกิ, ท่านอากิฮะเริ่มสนใจเรื่องที่ท่านกลับมาดึกๆดื่นๆ แล้วค่ะ, เพราะแบบนั้นฉันเชื่อว่าในไม่ช้าก็เร็ว ท่านจะต้องโดนขอร้องให้อธิบายเรื่องของท่าน
ท่านอากิฮะอยู่ในห้องนั่งเล่นและบางทีอาจจะโกรธอยู่ด้วย, ดังนั้นกรุณาเตรียมตัวไว้ด้วยค่ะ"
"……. ผมเข้าใจแล้ว, ทำยังไงได้ล่ะ, ผมคงไม่สามารถบ่นอะไรได้, ในเมื่อมันเป็นผมที่ออกไปข้างนอกหลังเวลาปิดบ้านแล้ว"
"เกี่ยวกับเรื่องนั้น, มันจะเกิดขึ้นอีกเหรอคะ? ฉันไม่สามารถหยุดท่านได้ก็จริง, แต่ถ้าท่านยังคงทำเรื่องแบบนั้นต่อไป, ฉันจะต้องบอกท่านอากิฮะ"
"----ไม่, จะไม่มีอะไรแบบเมื่อคืนเกิดขึ้นอีกแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่าง...... ได้จบลงไปเมื่อคืน...... มันจะไม่มีโทรศัพท์มาอีกแล้ว"
---ใช่.มันได้จบลงไปจริงๆ
พร้อมกับคำพูดพวกนี้, มันได้สิ้นสุดลงไปอย่างแท้จริง
จะไม่มียูมิซึกะ ซัตสึกิอีกแล้ว
แวมไพร์ที่ซ่อนตัวอยู่ตามถนนได้หายไปแล้ว
"……. ผมเข้าใจแล้ว, ทำยังไงได้ล่ะ, ผมคงไม่สามารถบ่นอะไรได้, ในเมื่อมันเป็นผมที่ออกไปข้างนอกหลังเวลาปิดบ้านแล้ว"
"เกี่ยวกับเรื่องนั้น, มันจะเกิดขึ้นอีกเหรอคะ? ฉันไม่สามารถหยุดท่านได้ก็จริง, แต่ถ้าท่านยังคงทำเรื่องแบบนั้นต่อไป, ฉันจะต้องบอกท่านอากิฮะ"
"----ไม่, จะไม่มีอะไรแบบเมื่อคืนเกิดขึ้นอีกแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่าง...... ได้จบลงไปเมื่อคืน...... มันจะไม่มีโทรศัพท์มาอีกแล้ว"
---ใช่.มันได้จบลงไปจริงๆ
พร้อมกับคำพูดพวกนี้, มันได้สิ้นสุดลงไปอย่างแท้จริง
จะไม่มียูมิซึกะ ซัตสึกิอีกแล้ว
แวมไพร์ที่ซ่อนตัวอยู่ตามถนนได้หายไปแล้ว
ผม, ด้วยมือของผมเอง,
ได้ทำให้เพื่อนร่วมห้องที่บอกว่าเธอชอบผมให้หายไป, ไปตลอดกาล
"........................"
ฮิซุยมองมาที่ผมพร้อมกับสีหน้าทุกข์ทรมานอยู่บนใบหน้าของเธอ
...... เฮ้อ, ถ้าฮิซุยทำหน้าแบบนั้น, ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ผมต้องดูแย่มากแน่นอน
ฮิซุยมองมาที่ผมพร้อมกับสีหน้าทุกข์ทรมานอยู่บนใบหน้าของเธอ
...... เฮ้อ, ถ้าฮิซุยทำหน้าแบบนั้น, ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ผมต้องดูแย่มากแน่นอน
"---เอาล่ะ, ผมควรจะลุกขึ้นมาในไม่ช้าก็เร็ว ฮิซุย, อากิฮะยังอยู่ที่นี่อีกเหรอ? เธอเป็นคนที่ยุ่งมากๆ, เพราะแบบนั้นไม่ใช่ว่าวันหยุดเธอก็ต้องไปทำงานเหมือนทุกๆ วันหรอกเหรอ?"
"ค่ะ, ท่านอากิฮะมีกำหนดการที่จะต้องไปทำในวันหยุด, แต่ว่าวันนี้ท่านยังคงอยู่ในคฤหาสน์ "
".........?"
เธอมีกำหนดการที่ต้องไปทำ, แต่เธอยังอยู่ที่นี่งั้นเหรอ......?
"ผมค่อยไม่เข้าใจมันเท่าไรนัก, แต่...... อืม ผมจะเปลี่ยนเสื้อแล้วรีบไป, เพราะแบบนั้นช่วยล่วงหน้าไปห้องนั่งเล่นก่อนผมได้เลย"
"ค่ะ, ถ้าอย่างนั้น, ขอตัวก่อนนะคะ"
เหมือนทุกครั้ง, ฮิซุยเดินจากไปโดยมีไม่มีเสียง
---แต่, ผมลืมอะไรบางอย่างที่สำคัญมากๆไป
"ฮิซุย"
"คะ? อะไรเหรอคะ, ท่านชิกิ?"
"ใช่, ผมลืมที่จะพูดอะไรบางอย่างไป ขอบคุณมากนะที่มาปลุกผม มันอาจจะช้าไปหน่อย, แต่อรุณสวัสดิ์นะ, ฮิซุย"
"ใช่, ผมลืมที่จะพูดอะไรบางอย่างไป ขอบคุณมากนะที่มาปลุกผม มันอาจจะช้าไปหน่อย, แต่อรุณสวัสดิ์นะ, ฮิซุย"
"---ค่ะ ขอให้เป็นวันที่ดีนะคะ,
ท่านชิกิ"
ถ้าอย่างนั้น
ผมควรจะรีบมากขึ้นและไปเปลี่ยนเสื้อ, แล้วมุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่น
ในห้องนั่งเล่น, อากิฮะอยู่บนโซฟา, โคฮาคุซังอยู่ด้วยกับกับเธอ, และฮิซุยยืนอยู่ข้างๆกำแพง
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ, ชิกิซัง"
"อรุณสวัสดิ์, โคฮาคุซัง ขอโทษนะที่รบกวน, แต่รบกวนเธอช่วยหาอะไรให้ผมทานหน่อยได้ไหม? ผมเริ่มหิวเล็กน้อยแล้วเพราะนอนนานเกินไป"
"ได้ค่ะ, ฉันจะไปเตรียมมันให้เดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ, เพราะแบบนั้นช่วยรอแปบนะคะ"
โคฮาคุซังรีบวิ่งตั๊กๆ ออกไปทางห้องอาหาร
นั่นทำให้เหลือแค่อากิฮะกับฮิซุย ,
ซึ่งยืนอยู่โดยที่ไม่พูดอะไรราวกับรูปปั้น
"….. โย่ว อากิฮะ, รุณ'สวัสดิ์"
"........................."
อากิฮะเพียงแค่มองผมพร้อมกับท่าทางไม่พอใจบนใบหน้าของเธอ
และไม่ได้ตอบกลับคำทักทายของผม
"............... อะ"
เหมือนอย่างที่ฮิซุยได้เตือนผมไว้เลย,
ดูเหมือนเธอจะโกรธเรื่องเมื่อคืน
เธอบอกกับผมในตอนเช้าว่าการออกไปข้างนอกในตอนดึกๆ
เป็นอะไรที่ห้ามทำ แล้วผลที่ออกมาก็คือผมยังออกไปข้างนอกตอนดึกๆอีก
มันก็เป็นธรรมดาสำหรับเธอที่จะโกรธ
"อากิฮะ เมื่อคืน, มันเป็น---"
"พี่คะ นอนจนสายป่านนี้แล้ว... พี่กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่คะ?"
"เอ๊ะ---เอ่อ, อืม, พี่... ขอโทษ"
"...... เฮ้อ, หนูไม่ได้โกรธเรื่องนั้นนะคะ มันเป็นวันหยุดของพี่, แล้วพี่ดันเลือกที่จะนอนจนถึงป่านนี้ มันเป็นเพราะความขี้เกียจของพี่ที่ทำให้หนูโกรธค่ะ!"
พร้อมๆกับ "ฮึ่ม", อากิฮะหันหน้าไปทางอื่นอย่างโกรธเคือง
...... อืม, บางทีมันคงเป็นสิ่งที่ผมคิดไปเอง, แต่ใช้คำว่า "งอน" น่าจะดีกว่าคำว่า "โกรธ"
"อืม, พี่คงช่วยอะไรมันไม่ได้ พี่กลับมาดึกมากเมื่อคืน, และตัวพี่เองก็เหนื่อยมาก"
"นั่นเป็นความผิดของพี่เต็มๆ เลยค่ะ อยู่ข้างนอกจนเลยเที่ยงคืนไป... นั่นเป็นวิถีชีวิตแบบที่พี่ทำอยู่ตอนที่พี่อยู่ที่บ้านอาริฮะเหรอคะ, พี่!?"
"อะ...... พี่เข้มงวดกับกฎระเบียบของที่นั่นด้วย, เหมือนกัน พี่ไม่ได้รับอนุญาติให้ออกไปหลังเที่ยงคืน, แล้วก็......"
"โอ๊ะ, นั่นมันเป็นอย่างนั้นนี่เอง ที่บ้านอาริมะ, พี่ทำตามกฎ, แต่พี่มาที่นี่แล้วก็แหกกฎเหรอคะ?
...... ถ้าให้พูดในอีกทางหนึ่งก็คือ, พี่ไม่แม้แต่จะทำตามคำขอร้องง่ายๆของหนู? ถ้าเป็นกรณีแบบนั้น, หนูอาจจะต้องใช้วิธีการลงโทษแล้วล่ะคะ"
ความโกรธจากความตั้งใจของเธอได้แผ่ซ่านออกมาจากดวงตาของเธอด้วยเช่นกัน
...... ผมควรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไงดี? เธอแค่พูดเล่นเฉยๆ, แต่เธอไม่ได้พูดเหมือนกับว่าเธอกำลังล้อเล่นอยู่, และมันเหมือนเป็นการขู่พอสมควร
"พี่คะ นอนจนสายป่านนี้แล้ว... พี่กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่คะ?"
"เอ๊ะ---เอ่อ, อืม, พี่... ขอโทษ"
"...... เฮ้อ, หนูไม่ได้โกรธเรื่องนั้นนะคะ มันเป็นวันหยุดของพี่, แล้วพี่ดันเลือกที่จะนอนจนถึงป่านนี้ มันเป็นเพราะความขี้เกียจของพี่ที่ทำให้หนูโกรธค่ะ!"
พร้อมๆกับ "ฮึ่ม", อากิฮะหันหน้าไปทางอื่นอย่างโกรธเคือง
...... อืม, บางทีมันคงเป็นสิ่งที่ผมคิดไปเอง, แต่ใช้คำว่า "งอน" น่าจะดีกว่าคำว่า "โกรธ"
"อืม, พี่คงช่วยอะไรมันไม่ได้ พี่กลับมาดึกมากเมื่อคืน, และตัวพี่เองก็เหนื่อยมาก"
"นั่นเป็นความผิดของพี่เต็มๆ เลยค่ะ อยู่ข้างนอกจนเลยเที่ยงคืนไป... นั่นเป็นวิถีชีวิตแบบที่พี่ทำอยู่ตอนที่พี่อยู่ที่บ้านอาริฮะเหรอคะ, พี่!?"
"อะ...... พี่เข้มงวดกับกฎระเบียบของที่นั่นด้วย, เหมือนกัน พี่ไม่ได้รับอนุญาติให้ออกไปหลังเที่ยงคืน, แล้วก็......"
"โอ๊ะ, นั่นมันเป็นอย่างนั้นนี่เอง ที่บ้านอาริมะ, พี่ทำตามกฎ, แต่พี่มาที่นี่แล้วก็แหกกฎเหรอคะ?
...... ถ้าให้พูดในอีกทางหนึ่งก็คือ, พี่ไม่แม้แต่จะทำตามคำขอร้องง่ายๆของหนู? ถ้าเป็นกรณีแบบนั้น, หนูอาจจะต้องใช้วิธีการลงโทษแล้วล่ะคะ"
ความโกรธจากความตั้งใจของเธอได้แผ่ซ่านออกมาจากดวงตาของเธอด้วยเช่นกัน
...... ผมควรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไงดี? เธอแค่พูดเล่นเฉยๆ, แต่เธอไม่ได้พูดเหมือนกับว่าเธอกำลังล้อเล่นอยู่, และมันเหมือนเป็นการขู่พอสมควร
"….. ลงโทษ อากิฮะ? เธอกำลังขู่พี่อยู่เหรอ"
"นั่นแค่ยกตัวอย่างค่ะ
อยู่จนดึกมากจริงๆอย่างนั้นแล้วก็นอนหลับไปจนกว่าจะอยากตื่นขึ้นมาเอง? แน่นอน หนูควรจะเข้มงวดให้มากๆ"
อากิฮะพึมพำให้ได้ยินอย่างชัดเจน
..... ผมเกลียดที่จะต้องยอมรับมัน, แต่ว่าเธอเป็นฝ่ายถูก
"อีกเรื่องหนึ่ง, พี่คะ พี่ไม่ควรจะให้ฮิซุยมาปลุกในตอนเช้านะคะ?
มันยังดีที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์, แต่ทุกๆครั้ง, ทุกครั้งพี่จะนอนขี้เกียจอยู่บนเตียงนานเกินไป, ค่ะพี่"
"...... เอิ่อ, อากิฮะ บางทีพี่อาจจะไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดมันออกมา, แต่มันไม่ใช่ว่าที่พี่นอนเพราะว่าพี่อยากจะนอนนะ"
"อะไรกันคะ? ถ้าอย่างนั้นทำไมทุกๆ ครั้งพี่ถึงได้หลับจนถึงนาทีสุดท้ายในทุกๆ เช้าได้คะ? พี่ไม่รู้หรอกว่าหนูรู้สึกยังไงในตอนที่หนูต้องรอพี่จนถึงนาทีสุดท้าย, แล้วก็----"
"อีกเรื่องหนึ่ง, พี่คะ พี่ไม่ควรจะให้ฮิซุยมาปลุกในตอนเช้านะคะ?
มันยังดีที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์, แต่ทุกๆครั้ง, ทุกครั้งพี่จะนอนขี้เกียจอยู่บนเตียงนานเกินไป, ค่ะพี่"
"...... เอิ่อ, อากิฮะ บางทีพี่อาจจะไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดมันออกมา, แต่มันไม่ใช่ว่าที่พี่นอนเพราะว่าพี่อยากจะนอนนะ"
"อะไรกันคะ? ถ้าอย่างนั้นทำไมทุกๆ ครั้งพี่ถึงได้หลับจนถึงนาทีสุดท้ายในทุกๆ เช้าได้คะ? พี่ไม่รู้หรอกว่าหนูรู้สึกยังไงในตอนที่หนูต้องรอพี่จนถึงนาทีสุดท้าย, แล้วก็----"
"ท่านอากิฮะคะ"
"อ๊ะ-----"
"..........?"
บรรยากาศที่น่ากลัว,
คุกคาม เมื่อกี้หายไปไหนกัน? ในทันทีนั้นเอง, อากิฮะได้ตกลงไปสู่ความเงียบ
"เฮ้, อากิฮะ พี่พูดไปก่อนหน้าแล้วนี่, ว่าเรื่องที่พี่ตืนมาตอนหลังที่มันเลยเจ็ดโมงเช้าไปแล้วมันไม่ใช่ความตั้งใจของพี
แม้ว่าพี่อยากจะตื่นให้เช้ากว่านี้, แต่ร่างกายของพี่ไม่ฟังในสิ่งที่พี่บอกมันไป
ถ้าเธออยากจะช่วยให้พี่ตื่นเช้ากว่านี้, ช่วยซื้อนาฬิกาปลุกที่แรงมากจริงๆ
ให้พี่ที พี่แน่ใจว่านั่นจะทำให้พี่ตื่นได้แน่นอน"
"...... อ่า, พี่คะ? บางทีนี่อาจจะดูเป็นคำถามโง่ๆ นะคะ, แต่พี่เคยบอกฮิซุยรึเปล่าคะว่าพี่อยากให้เธอไปปลุกตอนไหน?"
"----อ๊ะ"
นั่นก็จริง, ผมลืมอะไรที่มันง่ายขนาดนั้นไปเลย
"โอ๊ะ ใช่ ฮิซุยจะมาปลุกพี่ทุกๆเช้า, ดังนั้นมันคงไม่เป็นไรสำหรับเธอที่จะทำแบบนั้น
ถ้าอย่างนั้น... ฮิซุย, เธอช่วยปลุกผมตอนหกโมงครึ่งทุกๆ เช้าได้ไหม? มันคงจะช่วยผมได้มากเลย......"
ผมหมุนไปข้างหลังเพื่อที่จะมองหน้าฮิซุย
เธอจ้องกลับมาที่ผมในทันที
"ฉันขอปฏิเสธค่ะ"
"เอ๊ะ?"
"อภัยให้ฉันด้วยนะคะ, แต่ฉันปฏิเสธที่จะไปปลุกท่านค่ะ, ท่านชิกิ"
"อืม, เอ่อ--"
ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ความตกตะลึงทำให้สมองผมหยุดทำงานไปชั่วคราว
มองดูในสถานการที่เกิดขึ้น , อากิฮะก็อ้าปากค้างไปที่ฮิซุยอย่างตกตะลึกด้วยเหมือนกัน
"ฮิซุย, ทำไมเธอถึงไปปลุกพี่ไม่ได้เหรอ?"
"ฉันไม่อาจรับหน้าที่ ที่ฉันทำไม่สามารถทำให้สำเร็จไปได้ค่ะ
ฉันไม่คิดว่าฉันจะสามารถปลุกท่านชิกิได้ด้วยความสามารถที่ฉันมีอยู่หรอกนะคะ"
"----ทำไม่ได้เหรอ? ทำไมถึงทำไม่ได้ล่ะ"
ผมไม่คิดที่จะเข้าไปยุ่งกับการสนธนาของพวกเธอ
ฮิซุยยังคงจ้องมาที่ผมต่อไป
"...... อ่า, พี่คะ? บางทีนี่อาจจะดูเป็นคำถามโง่ๆ นะคะ, แต่พี่เคยบอกฮิซุยรึเปล่าคะว่าพี่อยากให้เธอไปปลุกตอนไหน?"
"----อ๊ะ"
นั่นก็จริง, ผมลืมอะไรที่มันง่ายขนาดนั้นไปเลย
"โอ๊ะ ใช่ ฮิซุยจะมาปลุกพี่ทุกๆเช้า, ดังนั้นมันคงไม่เป็นไรสำหรับเธอที่จะทำแบบนั้น
ถ้าอย่างนั้น... ฮิซุย, เธอช่วยปลุกผมตอนหกโมงครึ่งทุกๆ เช้าได้ไหม? มันคงจะช่วยผมได้มากเลย......"
ผมหมุนไปข้างหลังเพื่อที่จะมองหน้าฮิซุย
เธอจ้องกลับมาที่ผมในทันที
"ฉันขอปฏิเสธค่ะ"
"เอ๊ะ?"
"อภัยให้ฉันด้วยนะคะ, แต่ฉันปฏิเสธที่จะไปปลุกท่านค่ะ, ท่านชิกิ"
"อืม, เอ่อ--"
ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ความตกตะลึงทำให้สมองผมหยุดทำงานไปชั่วคราว
มองดูในสถานการที่เกิดขึ้น , อากิฮะก็อ้าปากค้างไปที่ฮิซุยอย่างตกตะลึกด้วยเหมือนกัน
"ฮิซุย, ทำไมเธอถึงไปปลุกพี่ไม่ได้เหรอ?"
"ฉันไม่อาจรับหน้าที่ ที่ฉันทำไม่สามารถทำให้สำเร็จไปได้ค่ะ
ฉันไม่คิดว่าฉันจะสามารถปลุกท่านชิกิได้ด้วยความสามารถที่ฉันมีอยู่หรอกนะคะ"
"----ทำไม่ได้เหรอ? ทำไมถึงทำไม่ได้ล่ะ"
ผมไม่คิดที่จะเข้าไปยุ่งกับการสนธนาของพวกเธอ
ฮิซุยยังคงจ้องมาที่ผมต่อไป
"ในสามวันที่ผ่านมา, ความพยายามทั้งหมดของฉันมันไร้ผลค่ะ
ท่านชิกิ, ท่านจำได้ไหมคะ ว่าเช้านี้ฉันเรียกชื่อท่านไปมากขนาดไหน? "
"ไม่, ผมจำไม่ได้----ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของเธอเหรอ?
ผมคิดว่าผมตื่นขึ้นมาด้วยตัวเองนะ......"
"นั่นหมายความว่า นี่มันไม่มีแม้แต่ความทรงจำที่ว่าฉันไปเรียก ----ท่านอากิฮะคะ, นั่นเป็นสถานการที่เกิดขึ้นค่ะ"
"โอ๊ะ, เข้าใจแล้ว," อากิฮะพูดและมองมาที่ผมอย่างขบขัน
...... ผมจะพูดเรื่องนี้ยังไงดี...... มันคงดูเหมือนว่าจุดยืนของผมที่นี่จะต่ำลงพอสมควร
"พูดสั้นๆ, เธอพยายามซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อจะปลุกพี่, แต่พี่ไม่ตอบสนองเลยแม้แต่นิดเดียวด้วยซ้ำ---มันเป็นอย่างนั้นใช่ไหม, ฮิซุย?"
ฮิซุยพยักหน้าอย่างเงียบๆ
"นั่นหมายความว่า นี่มันไม่มีแม้แต่ความทรงจำที่ว่าฉันไปเรียก ----ท่านอากิฮะคะ, นั่นเป็นสถานการที่เกิดขึ้นค่ะ"
"โอ๊ะ, เข้าใจแล้ว," อากิฮะพูดและมองมาที่ผมอย่างขบขัน
...... ผมจะพูดเรื่องนี้ยังไงดี...... มันคงดูเหมือนว่าจุดยืนของผมที่นี่จะต่ำลงพอสมควร
"พูดสั้นๆ, เธอพยายามซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อจะปลุกพี่, แต่พี่ไม่ตอบสนองเลยแม้แต่นิดเดียวด้วยซ้ำ---มันเป็นอย่างนั้นใช่ไหม, ฮิซุย?"
ฮิซุยพยักหน้าอย่างเงียบๆ
".................."
ผมพยักหน้าแบบเงียบๆ ด้วยเช่นกัน
...... เข้าใจแล้ว ความจริงก็คือ, ฮิซุยพยายามที่จะปลุกผมในตอนเช้าตรู่ตั้งแต่แรกแล้ว
ผมไม่อยากจะเป็นคนพูดมันเองนัก, แต่ผมต้องเก่งมากในเรื่องการนอนหลับจริงๆนั่นล่ะ
ผมพยักหน้าแบบเงียบๆ ด้วยเช่นกัน
...... เข้าใจแล้ว ความจริงก็คือ, ฮิซุยพยายามที่จะปลุกผมในตอนเช้าตรู่ตั้งแต่แรกแล้ว
ผมไม่อยากจะเป็นคนพูดมันเองนัก, แต่ผมต้องเก่งมากในเรื่องการนอนหลับจริงๆนั่นล่ะ
".........พี่คะ ทำไมพี่ดูเหมือนจะภูมิใจในตนเองอย่างนั้นล่ะคะ?"
"ไม่มีอะไร พี่ก็แค่แปลกใจที่รู้ว่าการปลุกพี่มันเป็นเรื่องยากขนาดไหน"
"...... อืมม หนูเข้าใจแล้วค่ะ ฮิซุย, เหมือนทุกที, ช่วยพยายามลองปลุกพี่เท่าที่เธอจะทำได้นะ"
ฮิซุยพยักหน้ายอมรับ
ดูเหมือนว่าบทสนธนาได้จบลงไปแล้ว
สุดท้าย, บางทีมันอาจกลายจะเป็นว่าผมจะตื่นขึ้นมาในตอนที่ผมอยากตื่นอีกครั้ง
"นี่, ว่าแต่,ฮิซุย? "
"คะ, อะไรเหรอคะ? "
"เอ่อ, พี่ไม่ตื่นจริงๆเหรอ? ถึงแม้ว่สเธอจะเรียกชื่อพี่, พี่ก็ไม่ตอบสนองอะไรเลยเหรอ"
"---ใช่ค่ะ ท่านชิกินอนได้เงียบมากๆ,
แล้วยังนอนหลับเหมือนกับเป็นรูปปั้น"
"……………?"
….. เหมือนกับรูปปั้น?
อะไร?
"โอ๊ะ? ดูท่าทางพี่จะมีท่านอนที่เยี่ยมมากๆ, สินะ?"
"ไม่ใช่ค่ะ, มันไม่ใช่แบบนั้น---ฉันจะพูดมันยังไงดี... อ่า, ท่านชิกิดูเหมือนกับเป็นคนอื่น ที่ต่างออกไปอย่างสมบูรณ์ในตอนที่ท่านนอนหลับ
ฉันไม่เคยเห็นใบหน้าที่นอนหลับอย่างสงบแบบนั้นมาก่อนเลย, เพราะแบบนั้นในตอนที่ฉันเป็นท่านชิกิครั้งแรก, ฉันคิดไปว่าท่านตายจากไปแล้ว, ฉัน---"
"ไม่ใช่ค่ะ, มันไม่ใช่แบบนั้น---ฉันจะพูดมันยังไงดี... อ่า, ท่านชิกิดูเหมือนกับเป็นคนอื่น ที่ต่างออกไปอย่างสมบูรณ์ในตอนที่ท่านนอนหลับ
ฉันไม่เคยเห็นใบหน้าที่นอนหลับอย่างสงบแบบนั้นมาก่อนเลย, เพราะแบบนั้นในตอนที่ฉันเป็นท่านชิกิครั้งแรก, ฉันคิดไปว่าท่านตายจากไปแล้ว, ฉัน---"
"เพราะแบบนั้น
มันเลยไม่ใช่ว่าท่านชิกิปลุกให้ตื่นยาก
แต่นั่นมันเหมือนจะเป็นการหยาบคายมากๆที่จะทำแบบนั้น,
ดังนั้นฉันเลยช่วยอะไรไม่ได้นอกจากปลุกอย่างอ่อนโยนค่ะ
ในตอนที่ท่านชิกิกำลังจะตื่นขึ้นมาได้ด้วยตัวเอง, ความอบอุ่นได้กลับมาสู่ใบหน้าขาวซีดของท่าน,
และฉันก็จะรู้ว่าท่านจะตื่นขึ้นมาในเร็วๆนี้, แต่ว่า---"
ในขณะที่เธอก้มหน้า, ฮิซุยพูดเรื่องที่ผมเป็นยังไงในตอนที่ผมนอนหลับ
"..............."
...... ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากรู้สึกเขินอาย
พอมาคิดเรื่องนั้นแล้ว, คนที่กำลังนอนหลับอยู่นั้นไร้การป้องกันโดยสิ้นเชิง,
และหลังจากที่ฟังการอธิบายนั่น, ใบหน้าผมแดงราวกับเธอได้พูดว่าเธอเห็นผมโป๊อยู่ยังไงอย่างงั้น
ฮิซุยจมลงไปสู่ความเงียบ, และอากิฮะพยายามไม่มองมาทางผมอย่างเห็นได้ชัด
"............"
บรรยากาศเริ่มหนักขึ้น, เล็กน้อย
ฮิซุยจมลงไปสู่ความเงียบ, และอากิฮะพยายามไม่มองมาทางผมอย่างเห็นได้ชัด
"............"
บรรยากาศเริ่มหนักขึ้น, เล็กน้อย
"ขอบคุณนะคะที่รอ! ชิกิซัง, ข้าวเช้าเสร็จแล้วค่า! "
เสียงอันสดใจร่าเริงมากู้สถานการไว้ได้
"ขะ,
ขอบคุณ อืม, ผมจะไปกินแล้ว! "
"ค่ะ, เชิญทานตามสบายเลยนะคะ"
หลังจากที่หันหลังกลับไปหารอยยิ้มของโคฮาคุซัง
ผมมุ่งหน้าไปยังห้องอาหารเพียงลำพัง
หลังจากผมกินข้าวกลางวันแล้ว, อากิฮะกับฮิซุยก็ยังคงอยู่ในห้องนั่งเล่น
มันคงจะไม่ดีนักถ้าผมจะไม่สนใจพวกเธอและกลับไปที่ห้องของผม, ดังนั้นผมเลยนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับอากิฮะ
"นี่ค่ะ, ชิกิซัง คุณชอบชาเขียว, ใช่ไหมคะ?"
โคฮาคุซังวางชาหลังอาหารลงบนโต๊ะข้างๆผม
"อืม, ขอบคุณนะ ถ้าเธอไม่รังเกียจ, ถ้างั้น"
"ไม่, ไม่เลยแม้แต่นิดเดียวค่ะ นี่เป็นบ้านของคุณนะ, เพราะแบบนั้นนั้นช่วยทำตัวตามสบายกว่านี้หน่อยนะคะ"
โคฮาคุซังต้องพยายามทำให้ผมรู้สึกสบายใจที่ได้อยู่ที่นี่แน่นอน เพราะเธอดูแลผมดีมาก
มันคงจะไม่ดีนักถ้าผมจะไม่สนใจพวกเธอและกลับไปที่ห้องของผม, ดังนั้นผมเลยนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับอากิฮะ
"นี่ค่ะ, ชิกิซัง คุณชอบชาเขียว, ใช่ไหมคะ?"
โคฮาคุซังวางชาหลังอาหารลงบนโต๊ะข้างๆผม
"อืม, ขอบคุณนะ ถ้าเธอไม่รังเกียจ, ถ้างั้น"
"ไม่, ไม่เลยแม้แต่นิดเดียวค่ะ นี่เป็นบ้านของคุณนะ, เพราะแบบนั้นนั้นช่วยทำตัวตามสบายกว่านี้หน่อยนะคะ"
โคฮาคุซังต้องพยายามทำให้ผมรู้สึกสบายใจที่ได้อยู่ที่นี่แน่นอน เพราะเธอดูแลผมดีมาก
"….. เฮ้อ, ผมคิดว่าผมชินกับที่นี่แล้ว
ผมยังดูเครียดๆ อยู่อีกเหรอ? "
"ใช่ค่ะ, แต่ก็แค่นิดหน่อย ไหล่ของคุณดูเหมือนจะเกร็งๆ ไปหน่อย, ฉันไม่ได้กำลังพูดว่าคุณควรจะเป็นเหมือนกับก่อนหน้านะคะ, แต่คุณสามรถที่จะทำตัวตามสบายกว่านี้ได้แน่นอนค่ะ"
"โคฮาคุ, เธอไม่ควรจะไปขัดขวางพี่นะ
พี่ไปใช้ชีวิตเฉื่อยชายังกับตัวสลอธที่บ้านอาริมะนานมาก, มันคงจะดีกว่าสำหรับพี่ที่จะเครียดในตอนแรก"
พี่ไปใช้ชีวิตเฉื่อยชายังกับตัวสลอธที่บ้านอาริมะนานมาก, มันคงจะดีกว่าสำหรับพี่ที่จะเครียดในตอนแรก"
"ฮิฮิ ท่านอากิฮะ, ท่านเข้มงวดกับชิกิซังจริงๆ, ใช่ไหมคะ? "
"ชั้นก็ไม่อยากจะเข้มงวดนักหรอกนะ
นั่นมันเป็นเพราะว่าพี่ชอบเหม่อลอย, ชั้นเลยต้องมาคอยระวังเรื่องของพี่ๆ"
"......... ฮะ?"
ผมตกใจเล็กน้อย
ในตอนที่อากิฮะพูดกับโคฮาคุซัง, มันไม่มีความเย็นชาเหมือนปกติของเธอแฝงอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว
บางทีมันคงเป็นเพราะพวกเธออายุใกล้กันมาก, แต่พวกเธอดูเหมือนเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากจริงๆ
"........."
ผมเหลือบตามองไปที่ฮิซุย
ในเมื่ออากิฮะไล่คนรับใช้คนอื่นๆ ออกไปหมดนอกจากฮิซุยกับโคฮาคุซัง, ผมคิดว่าฮิซุยต้องได้รับความไว้วางใจจากอากิฮะเหมือนกัน
"........."
ผมเหลือบตามองไปที่ฮิซุย
ในเมื่ออากิฮะไล่คนรับใช้คนอื่นๆ ออกไปหมดนอกจากฮิซุยกับโคฮาคุซัง, ผมคิดว่าฮิซุยต้องได้รับความไว้วางใจจากอากิฮะเหมือนกัน
แต่, ในเมื่อบุคลิกของโคฮาคุซังตรงข้ามกับเธอโดยสิ้นเชิง, ผมรู้สึกว่ามันคงไม่มีการพูดคุยกันมากนักระหว่างอากิฮะกับฮิซุย
"มีอะไรให้รับใช้ไหมคะ,
ท่านชิกิ?"
ฮิซุยนึกได้ว่าผมกำลังมองไปที่เธอและได้ถามผมว่ามีอะไรให้เธอช่วยไหม
"ไม่, มันไม่มีอะไร ผมแค่กำลังคิดว่าเธอนิ่งมากจริงๆ "
"---ใช่ค่ะ มันเป็นอะไรบางอย่างที่ท่านมากิฮิสะได้สอนฉันค่ะ"
เธอตอบมาอย่างชัดเจนมากๆ
...... คำตอบของเธอชัดเจนมากๆ, ผมไม่สามารถที่จะต่อการบทสนธนาออกไปแล้วเลย
ฮิซุยนึกได้ว่าผมกำลังมองไปที่เธอและได้ถามผมว่ามีอะไรให้เธอช่วยไหม
"ไม่, มันไม่มีอะไร ผมแค่กำลังคิดว่าเธอนิ่งมากจริงๆ "
"---ใช่ค่ะ มันเป็นอะไรบางอย่างที่ท่านมากิฮิสะได้สอนฉันค่ะ"
เธอตอบมาอย่างชัดเจนมากๆ
...... คำตอบของเธอชัดเจนมากๆ, ผมไม่สามารถที่จะต่อการบทสนธนาออกไปแล้วเลย
".................."
ความเงียบที่น่าอึดอัดใจได้ตามมา
เหมือนกับว่าเธอรู้สึกได้ถึงเรื่องนี้, โคฮาคุจึงซังเริ่มการสนธนาขึ้นมา
"ชิกิซัง
มันจะเป็นอะไรไหมคะ ถ้าฉันจะถามอะไรซักหน่อย?"
"เอ๊ะ---อ๊ะ, อื้อ อะไรเหรอ?"
"ดูเหมือนว่าเมื่อคืนคุณจะออกไปอีกแล้วนะคะ, เพราะแบบนั้นชั้นเลยกำลังสงสัยว่าปกติแล้วคุณมีกำหนดการอะไรที่ต้องไปทำทุกๆ คืนด้วยเหรอคะ"
"อะ ---ไม่, ผมไม่มีอะไรแบบนั้นทั้งนั้น สองวันที่ผ่านมามันแค่เป็นอะไรที่ไปพิเศษกว่าปกติ "
ผมมองไปที่ฮิซุย
เธอแค่มองดูเราสองคนอย่างเงียบๆ
"เอ๊ะ---อ๊ะ, อื้อ อะไรเหรอ?"
"ดูเหมือนว่าเมื่อคืนคุณจะออกไปอีกแล้วนะคะ, เพราะแบบนั้นชั้นเลยกำลังสงสัยว่าปกติแล้วคุณมีกำหนดการอะไรที่ต้องไปทำทุกๆ คืนด้วยเหรอคะ"
"อะ ---ไม่, ผมไม่มีอะไรแบบนั้นทั้งนั้น สองวันที่ผ่านมามันแค่เป็นอะไรที่ไปพิเศษกว่าปกติ "
ผมมองไปที่ฮิซุย
เธอแค่มองดูเราสองคนอย่างเงียบๆ
"ไม่เป็นไร,
โคฮาคุซัง ผมจะไม่ออกไปข้างนอกตอนดึกๆ อีกแล้ว อีกอย่าง, ผมไม่ใช่เด็กแล้วด้วย, ดังนั้นมันจึงไม่อันตรายหรืออะไรทั้งนั้น"
"โอ๊ะ! คุณยังคงพูดอะไรแบบนั้นอยู่อีกรึคะ, ชิกิซัง!? ฮิซุยจัง, เธอไม่รู้สึกเหมือนกันเหรอ?"
"โอ๊ะ! คุณยังคงพูดอะไรแบบนั้นอยู่อีกรึคะ, ชิกิซัง!? ฮิซุยจัง, เธอไม่รู้สึกเหมือนกันเหรอ?"
"มันก็เป็นอย่างที่พี่พูดล่ะค่ะ ท่านชิกิ, ท่านเป็นลูกชายคนโตของตระกูลโทวโนะ, เพราะแบบนั้นช่วยกรุณาละเว้นจากการทำอะไรโดยไม่ระมัดระวังด้วยค่ะ"
"เห็นมั้น, แม้แต่ฮิซุยจังก็ยังโกรธ คุณเป็นโรคโลหิตจางนะ, เพราะอย่างนั้นคุณไม่ควรที่จะหักโหมตัวเองนะคะ, เข้าใจไหมคะ?
ชั้นก็ได้รับการบอกเรื่องนี้มาจากแพทย์ส่วนตัวของคุณด้วยเหมือนกันค่ะ, ชิกิซัง"
"...... อืม, นั่นมันก็จริง, แต่มันไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ออกไปข้างนอกตอนกลางคืน ถ้าผมเดินไม่ได้ด้วยตัวเอง, ผมก็ไม่ควรไปโรงเรียนด้วยเหมือนกัน, ใช่ไหม?"
"มันเป็นอะไรที่เกี่ยวข้องกันค่ะ ในช่วงกลางวันข้างนอกมันสว่างและคนอื่นก็สามารถช่วยคุณได้, ใช่ไหมคะ? แต่ในตอนกลางคืนมันต่างกัน ทั้งหมดมันเป็นเพราะแวมไพร์ฆาตกรเมื่อเร็วๆนี้, ดังนั้นถ้าคุณออกไปข้างนอกแล้วล้มลงไป, คุณคิดว่าอะไรมันจะเกิดขึ้นคะ?"
"อ๊ะ............"
"เห็นมั้น, แม้แต่ฮิซุยจังก็ยังโกรธ คุณเป็นโรคโลหิตจางนะ, เพราะอย่างนั้นคุณไม่ควรที่จะหักโหมตัวเองนะคะ, เข้าใจไหมคะ?
ชั้นก็ได้รับการบอกเรื่องนี้มาจากแพทย์ส่วนตัวของคุณด้วยเหมือนกันค่ะ, ชิกิซัง"
"...... อืม, นั่นมันก็จริง, แต่มันไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ออกไปข้างนอกตอนกลางคืน ถ้าผมเดินไม่ได้ด้วยตัวเอง, ผมก็ไม่ควรไปโรงเรียนด้วยเหมือนกัน, ใช่ไหม?"
"มันเป็นอะไรที่เกี่ยวข้องกันค่ะ ในช่วงกลางวันข้างนอกมันสว่างและคนอื่นก็สามารถช่วยคุณได้, ใช่ไหมคะ? แต่ในตอนกลางคืนมันต่างกัน ทั้งหมดมันเป็นเพราะแวมไพร์ฆาตกรเมื่อเร็วๆนี้, ดังนั้นถ้าคุณออกไปข้างนอกแล้วล้มลงไป, คุณคิดว่าอะไรมันจะเกิดขึ้นคะ?"
"อ๊ะ............"
โดยไม่ทันได้คิด, ร่างกายของผมสั่นสะท้าน
"...... ไม่,
ไม่เป็นไร, โคฮาคุซัง มันจะไม่มีแวมไพร์ออกมาอีกต่อไปแล้ว
...... เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั่น, มันจะไม่เกิดขึ้นอีกต่อไป"
เป็นเพราะว่ายูมิซึกะ ซัตสึกิ... ไม่ได้อยู่ในโลกนี้อีกต่อไปอีกแล้ว
"โอ๊ะ? นั่นจริงเหรอคะ, ท่านอากิฮะ?"
"ชั้นไม่เคยได้ยินอะไรทั้งสิ้นเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย คนที่จะต้องถามคงเป็นพี่มากกว่า, ในเมื่อพี่ดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างกับเรื่องนั้น
โอ๊ะ ใช่, มันมีเหยื่อจากโรงเรียนของพี่ด้วยนะ, พี่ ปีสองห้องสามมันเป็นห้องของพี่, ใช่ไหมคะ?"
"เอ๊ะ......? มันไม่มีเหยื่อจากห้องของพี่เลยนะ"
"อ๊ะ, ชิกิซัง, คุณยังไม่ได้ดูข่าวของเช้านี้เลย เมื่อคืน, พวกเขาพบเลือดจำนวนมากของใครบางคนที่ชื่อว่ายูมิซึกะ ซัตสึกิ ในตรอกที่อยู่ห่างออกไปจากถนนหลัก
ดูเหมือนว่าเลือดจะอยู่ตรงนั้นมาครู่หนึ่งแล้ว, แต่จากปริมาณของเลือดตรงนั้น, พวกเขาเลยพูดกันว่าเธอคงตายไปแล้วมากกว่า"
เป็นเพราะว่ายูมิซึกะ ซัตสึกิ... ไม่ได้อยู่ในโลกนี้อีกต่อไปอีกแล้ว
"โอ๊ะ? นั่นจริงเหรอคะ, ท่านอากิฮะ?"
"ชั้นไม่เคยได้ยินอะไรทั้งสิ้นเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย คนที่จะต้องถามคงเป็นพี่มากกว่า, ในเมื่อพี่ดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างกับเรื่องนั้น
โอ๊ะ ใช่, มันมีเหยื่อจากโรงเรียนของพี่ด้วยนะ, พี่ ปีสองห้องสามมันเป็นห้องของพี่, ใช่ไหมคะ?"
"เอ๊ะ......? มันไม่มีเหยื่อจากห้องของพี่เลยนะ"
"อ๊ะ, ชิกิซัง, คุณยังไม่ได้ดูข่าวของเช้านี้เลย เมื่อคืน, พวกเขาพบเลือดจำนวนมากของใครบางคนที่ชื่อว่ายูมิซึกะ ซัตสึกิ ในตรอกที่อยู่ห่างออกไปจากถนนหลัก
ดูเหมือนว่าเลือดจะอยู่ตรงนั้นมาครู่หนึ่งแล้ว, แต่จากปริมาณของเลือดตรงนั้น, พวกเขาเลยพูดกันว่าเธอคงตายไปแล้วมากกว่า"
"-------"
...... หัวใจของผมเริ่มเต้นอย่างรุนแรง
ในความจริงที่ว่ายูมิซึกะ ซัตสึกินั้นตายไปแล้ว, ผมรู้ดีกว่าใครทั้งหมด
แต่ในตอนที่พวกเธอพูดว่าเธอตายไปแล้ว, สำหรับผมมันฟังดูเหมือนกับว่า, "คุณฆ่าเธอไป, ใช่ไหม?" ----
"---พี่คะ? เป็นอะไรไปคะ, พี่ดูซีดมากจริงๆ"
"---ไม่, มัน, ไม่มีอะไร ---"
อารมณ์ของผมเริ่มห่อเหี่ยว
ต้องขอบคุณฮิซุย, หัวใจของผมเริ่มสงบลงไปได้แล้ว, แต่แค่พูดคุยแค่นี้, ผมก็จวนเจียนจะล้มลงไปแล้ว หัวใจผมอ่อนแอถึงขนาดนี้จริงๆเหรอ?
...... หัวใจของผมเริ่มเต้นอย่างรุนแรง
ในความจริงที่ว่ายูมิซึกะ ซัตสึกินั้นตายไปแล้ว, ผมรู้ดีกว่าใครทั้งหมด
แต่ในตอนที่พวกเธอพูดว่าเธอตายไปแล้ว, สำหรับผมมันฟังดูเหมือนกับว่า, "คุณฆ่าเธอไป, ใช่ไหม?" ----
"---พี่คะ? เป็นอะไรไปคะ, พี่ดูซีดมากจริงๆ"
"---ไม่, มัน, ไม่มีอะไร ---"
อารมณ์ของผมเริ่มห่อเหี่ยว
ต้องขอบคุณฮิซุย, หัวใจของผมเริ่มสงบลงไปได้แล้ว, แต่แค่พูดคุยแค่นี้, ผมก็จวนเจียนจะล้มลงไปแล้ว หัวใจผมอ่อนแอถึงขนาดนี้จริงๆเหรอ?
"ทุกคน
คืนนี้มาจัดงานเลี้ยงต้อนรับกันเถอะ! "
โดยที่ไม่ทันได้คาดคิด
โคฮาคุซังประกาศเสียงดัง
-----ฮะ?
อากิฮะกับผมพูดในสิ่งที่เหมือนกันออกมาดังๆ, และแม้แต่ฮิซุยยังเอียงหัวของเธอเล็กน้อย
"งานเลี้ยงต้อนรับสำหรับชิกิซัง!
ทุกคนอยู่พร้อมกันที่นี่,
และพวกเรายังไม่ได้ฉลองที่ชิกิซังมาถึงเลย
ดังนั้น, คืนนี้ควรจะเป็นงานเลี้ยงต้อนรับของชิกิซัง"
"ถูกใช่ไหมคะ?
" โคฮาคุซังมองมาที่ผมและก็ยิ้ม
".............."
..... บ้าน่า
ทำไมฮิซุยกับโคฮาคุซังสามารถอ่านความรู้สึกของผมได้กันนะ?
"ท่านอากิฮะ, นั่นมันยอมรับได้ใช่ไหมคะ? ถ้าคุณอนุญาติมัน, พวกเราจะสามารถเริ่มเตรียมการได้ในทันที"
"ได้สิ, ในที่สุดพี่ก็กลับมาและพวกเรายังไม่ได้ทำอะไรเลย
ชั้นว่ามันคงเป็นความคิดที่ดี… ฮิซุย?
เธอก็เห็นด้วย, ใช่ไหม? "
"อ๊ะ---ใช่คะ, ถ้ามันยอมรับได้สำหรับท่านชิกิ ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นอะไรที่แย่หรอกค่ะ"
ทั้งสามคนหันมาจ้องที่ผม
ผม---
1. ไม่,
ผมไม่รู้สึกชอบมันจริงๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น