อัสดงยาม ตะวันคร้ามแสง: Day 12 Daydream (Part 1)

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 17 เมษายน ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20136/

12/ฝันกลางวัน

วันที่สิบสอง / 1 พฤศจิกายน (วันจันทร์)

*ฟืด* *ฟืด* *ฟืด*

*ฟืด* *ฟืด* *ฟืด* *ฟืด*

"….. ท่านชิกิ!? ทำใจดีๆ ไว้นะคะ, ท่านชิกิ…..!"

*ฟืด* *ฟืด* *ฟืด* *ฟืด* *ฟืด*

*ฟืด* *ฟืด* *ฟืด* *ฟืด*

*ฟืด* *ฟืด* *ฟืด* *ฟืด*......!

"ขออภัยนะคะ, ท่านชิกิ......!"

Music: play track 2

*ฟืด* *ฟืด* *ฟืด* *ฟืด*

"...... ฮ...... ฮะ...... ฮิซุ,ย......?"

"อา ดีจัง...... ท่านตื่นแล้ว, ท่านชิกิ"
ฮิซุยพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนในทันที

*ฟืด* *ฟืด* *ฟืด* *ฟืด*

"...... ?"
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมฮิซุยถึงได้มองมาที่ผมแบบนั้น

"...... เกิดอะไรขึ้นเหรอ ฮิซุย? มองมาที่ผมแบบนั้น, มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?"

"............ ไม่ค่ะ, ไม่มีอะไรค่ะ ท่านชิกิ, กรุณาพักผ่อนร่างกายเถอะค่ะ; ตอนนี้ท่านไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องอะไรทั้งนั้น"
"...... อื้อ, ผมทำแบบนั้นตั้งแต่แรกแล้ว"

*ฟืด* *ฟืด* *ฟืด* *ฟืด*

"ว่าแต่ฮิซุย, ไม่ใช่ว่าเช้านี้มันหนวกหูไปหน่อยเหรอ? ผมหลับได้ไม่ค่อยดีนักเพราะเสียง ฟืดๆ นี่ ที่ดังมาจากไหนซักแห่ง"

"...... ท่านชิกิคะ, นี่มันคือ..."
ฮิซุยเงียบไปพร้อมกับสีหน้าเครียดได้ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ

*ฟืด* *ฟืด* *ฟืด* *ฟืด*

เสียงยังคงดังอยู่ต่อไป

ผมได้ยินมันดังมาจากใกล้ๆ ตัวผม

"-----!"

ผมไอออกมา

ในทันทีนั้นเองเสียงหยุดลงไป

"อะ---"

.... อืม, ผมรู้สึกว่าตัวเองโง่

เสียงฟืดๆ นั่นเป็นแค่เสียงหายใจของผมเท่านั้นเอง

"เฮ้อ เหมือนว่าผมจะไม่ได้เป็นหวัดนะ"

"............"

พร้อมๆ กับริมฝีปากของเธอที่ปิดสนิท, ฮิซุยกำลังคิดอะไรอยู่
ดูเหมือนว่าเธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง, แต่เธอไม่สามารถพูดออกมาได้
...... ดูเหมือนว่าฮิซุยจะเป็นแบบนั้น

"ฮิซุย, ทำไมเธอถึงได้เงียบขนาดนั้นเหรอ? เธอยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนี่, เพราะแบบนั้นทำใจให้สบายเถอะ"

"---ค่ะ ถ้ามันมีอะไรที่ฉันจะทำได้, ฉันจะพยายามทำอย่างสุดความสามารถ"
"เอ่อ, เธอไม่จำเป็นต้องจริงจังมากก็ได้, ฮิซุย ตราบใดที่เธอยังอยู่ที่นี่, ผมก็สามารถผ่อนคลายได้, และมันคงจะเป็นการดีกว่าสำหรับผมถ้าเธอยิ้ม"

"….. เอ่อ, ใบหน้าแบบนี้พอได้รึยังคะ?"

ฮิซุยมองมาที่ผมด้วยใบหน้าที่ดูเครียดอย่างไม่น่าเชื่อ

..... ถ้าให้พูดตรงๆ, สีหน้าของเธอในตอนนี้ไม่เหมือนกับรอยยิ้มที่เธอแสดงให้เห็นก่อนหน้านี้ แต่พอเห็นฮิซุยพยายามอย่างเอาจริงเอาจังมันก็ทำให้ผมรู้สึกมีความสุข

"อื้อ, เธอจะผ่อนคลายให้มากกว่านี้ก็ได้นะถ้าเธออยากทำ ......เธอช่วยนำอะไรมาให้ผมดื่มหน่อยได้ไหม? คอผมแห้งมากผมเลยหายใจได้ลำบาก"

"ค่ะ, ฉันเตรียมเครื่องดื่มไว้ให้ท่านเรียบร้อยแล้วค่ะ"

ฮิซุยหายไปจากสายตาของผม
เครื่องดื่มคงจะวางอยู่ข้างกำแพง
ฮิซุยกลับมาพร้อมกับถาดเงินและวางมือของเธอไปที่หลังของผมเพื่อยกตัวผมขึ้นจากเตียง

Music: stop

---ในวินาทีนั้นเอง

ในทันทีที่ผมรู้สึกได้ว่ามือของเธออยู่ที่หลังของผม, มันมาพร้อมกับความเร็วที่น่ารังเกียจ

"ท่านชิกิ, ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?"

"มันไม่ดีนะคะที่จะดื่มทีเดียวหมด, เพราะแบบนั้นค่อยๆ ดื่มช้าๆนะคะ"

"ท่านชิกิ? ถ้าท่านไม่อ้าปาก, มันจะหกนะคะ"

"ออกไป-------!"

"ว๊ายย!"
*โครม*
แก้วตกลงไปที่พื้น
ฮิซุยนั่งอยู่บนพื้นตรงที่ผมผลักเธอกระเด็นออกไป
ผมเริ่มหายใจฟืดฟาดอีกครั้ง
ลมหายใจของผมขาดห้วงกันราวกับเป็นสัตว์ป่า

"ท่าน----ชิกิ"
ฮิซุยไม่ได้โกรธที่ผมผลักเธอ; แทนที่จะเป็นแบบนั้น, เธอยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีกด้วยซ้ำ

"ขะ, ขออภัยด้วยค่ะ...... ฉันไปขยับตัวท่านโดยที่ไม่ได้ขอก่อน, ฉันไม่ควรจะทำอะไรที่น่าอายแบบนั้น---"
"ไม่---ไม่ใช่แบบนั้น มันไม่ใช่ความผิดของเธอ......!"
...... คนคนเดียวที่ควรจะโดนกล่าวโทษ

"ไม่ใช่แบบนั้นเลยแม้แต่น้อย เธอยังไม่ได้ทำอะไรผิด"
คนคนเดียวที่ควรจะโดนกล่าวโทษ,
คือผม, ที่ตอนนี้หายใจแรงขึ้นไปอีกด้วยซ้ำ, เพราะปรารถนาร่างกายของฮิซุย

"ท่าน------ชิกิ?"
"ไม่เป็นไร; ช่วยออกไปเถอะ...... ผมขอเธอล่ะ, แค่ตอนนี้, ช่วยปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวเถอะ"

"...... ท่านชิกิ, ถ้านั่นเป็นสิ่งที่ท่านต้องการ"
เสียงของฮิซุยสั่น

เธอถอยออกไปจากห้อง

Music: play track 9

-------------------------------------------------.

เวลาลื่นไหลไป

แค่นอนเฉยๆ อยู่บนเตียงในขณะที่เวลากำลังไหลไป, ผมสูญเสียการรับรู้เรื่องเวลาไปโดยสิ้นเชิง

..... ผมไล่ฮิซุยออกไปจากห้องเมื่อชั่วโมงก่อน, หรือจะเป็นเมื่อสามสิบนาทีก่อนกันแน่นะ? ผมไม่สามารถบอกได้อย่างชัดเจน

หลังจากที่ผมอยู่คนเดียว, นาฬิกาเดินหน้าไปสามชั่วโมง

แต่ผมไม่สามาถเชื่อมันได้

นาฬิกากลมๆ ที่ปรากฏให้เห็นดูบิดเบี้ยว

*ฟืด* *ฟืด* *ฟืด*

ทุกอย่างที่ผมได้ยินก็คือเสียงฟืดฟาดจากการหายใจของผมเอง
นาฬิกาที่บิดเบี้ยวยืนกรานว่ามันเป็นเวลาเที่ยงแล้ว

การตรวจโรคจะมีขึ้นราวๆ บ่ายสอง, เพราะแบบนั้นผมจะสามารถปกป้องจิตใจที่ยังปกติของผมไว้ด้วยตัวคนเดียวได้นานขึ้นอีกนิดหน่อย

...... อืม, แต่ในอีกแง่หนึ่ง...
ถ้าผมอยู่คนเดียว, ถ้าอย่างนั้นอาการ "ปวดหัว" พวกนั้นจะกลับมาและบางที่พวกมันอาจจะปล้นเอาความคิดอ่านและเหตุผลของผมไปโดยสิ้นเชิง

"ขออนุญาตินะคะ"
พร้อมปิดประตูอย่างเงียบๆ, ฮิซุยเข้ามาในห้อง
ฮิซุยถือถาดที่มีแก้วน้ำและยาบางอย่างวางอยู่มา

"...... ฮิซุย นี่ยังไม่ถึงเวลาตรวจโรค, ใช่ไหม?"
"ค่ะ ฉันแค่คิดว่าท่านอาจจะหิวน้ำค่ะ"

เธอล็อคประตูพร้อมๆ กับเสียงดังกริ๊กแล้วเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เตียงของผม

......... ล๊อค, ประตูงั้นเหรอ......?

"ท่านลุกขึ้นมาเองได้ไหมคะ? ถ้าท่านทำไม่ได้, ถ้าแบบนั้นฉันจะช่วยท่านแบบที่สุภาพที่สุดค่ะ"

"ไม่, ผมไม่หิวน้ำ อีกอย่าง, ทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่เหรอ? ผมบอกเธอไปว่าให้ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวนี่"

"ขอปฏิเสธค่ะ ฉันไม่อาจปล่อยให้ท่านอยู่คนเดียวแบบนี้ได้หรอกค่ะ"

หลังจากที่เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน, เธอวางมือของเธอลงไปที่ไหล่ของผม

"เฮ้---ฮิซุย?"

"ขอร้องล่ะค่ะ, ถ้าท่านยืนด้วยตัวเองไม่ได้, แค่พูดออกมา"

"----!?"
เธอยกตัวของผมขึ้นมาด้วยการดึงแรงๆ ฮิซุยหยิบยาและจับมันให้เข้าไปในปากของผม

"กรุณาดื่มด้วยค่ะ นี่เป็นยาพิเศษที่พี่สาวฉันทำขึ้นเพื่อท่านนะคะ"

"น.....!"

น้ำไหลลงลำคอของผมไป

"น-,น,น-.....!"

….. บางทีมันอาจเป็นเพราะว่าเธอโกรธเรื่องก่อนหน้านี้, แต่ท่าท่างของเธอค่อนข้างจะไปในทางหนักแน่นมากกว่า

เธอขยับเหมือนเป็นตุ๊กตาที่เที่ยงตรงและยืดหยุ่นโดยปราศจากเจตจำนงของเธอเอง

"Ha-puhaa…..! เธอกำลังทำอะไรอยู่น่ะ, กระทันหันแบบนั้น! แน่นอน เพราะว่าผมไประบายอารมณ์ใส่เธอ, แต่, นี่, มันเกิน-----"

ฮ-------ฮะ?

ร่างกายของผมตกลงไปสู่เตียง

...... ผมไม่สามารถใช้พละกำลังของผมเพื่อการเคลื่อนไหวได้เลยแม้แต่น้อย
ผมไม่มีพละกำลัง, แต่ผมก็ไม่รู้สึกแย่, เช่นกัน
ถ้าจะพูดให้ถูก, มันเป็นความรู้สึกที่มากขึ้นไปอีกของความรู้สึกไม่สะดวกสบาย
ร่างกายของผมเริ่มร้อนขึ้นมาจากใจกลาง

---นี่มัน, เหมือนกับ
ความรู้สึกที่ทำให้รู้สึกว่ามีชีวิตอยู่นั่น นานเท่าไรแล้วนะที่ผมไม่ได้สัมผัสถึงมันตั้งแต่นี่ผมเป็นแบบนี้--- ----

"...... ไม่อยากจะเชื่อเลย เพราะอะไรบางอย่าง, แบบนี้--"
ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมอาจจะเดินได้เลยด้วยซ้ำ

"อย่าขยับนะคะ พี่สาวฉันบอกกับฉันว่ายามันจะไม่ได้ผลถ้าท่านไม่ค่อยๆ คืนความรู้สึกของร่างกายของท่านขึ้นมาอย่างช้าๆ
กรุณา, พักผ่อนมากกว่านี้หน่อยนะคะ, ท่านชิกิ"
"เอ๊ะ...... อ๊ะ, โอเค ถ้าเธอพูดแบบนั้น, แต่, เธอกำลังจะทำอะไรเหรอ?"
"ฉันจะดูแลร่างกายของท่านค่ะ, ท่านชิกิ"

พร้อมกับพูดแบบนั้น,
ฮิซุยยกมือเย็นๆ ของเธอขึ้นมาแล้วลากมันไปแถวๆ อกของผม

"------!"
ผมตัวสั่นด้วยความตกใจ
เช่นเดียวกับร่างกายที่ฟื้นตัวแล้ว, สิ่งที่เคยเงียบไปได้ปรากฏออกมาให้เห็นอีกครั้ง

"ฮิซุย......! ถ้าเธออยากจะตรวจชีพจรของผม, ใช้แขนของผมเถอะ......!"

"เปล่าค่ะ, ฉันไม่ได้กำลังตรวจชีพจรของท่านอยู่ ฉันกำลังตรวจจังหวะการเต้นของหัวใจของท่านอยู่ค่ะ"

"น----!"
น้ำแข็ง...
นิ้วมือเย็นๆ ของเธอเคลื่อนที่จากอกของผมลงไปที่ท้องของผม

เลื่อนลงไปด้านล่าง จากเสื้อส่วนที่ถูกเลื่อนขึ้นไปของผม, นิ้วมือของเธอได้สัมผัสกับผิวหนังของผม

"ฮิ,ฮิ, ฮิซุย......!"

"กรุณาเงียบด้วยค่ะ ถ้าท่านขยับตัว, ยาจะไม่ได้ผลค่ะ"
"เอ๊ะ---จริง... เหรอ......?"

"ค่ะ มันเป็นยาที่สลายไปได้ง่ายในร่างกายของท่าน, เพราะแบบนั้นถ้าท่านขยับ, มันจะสลายไปอย่างรวดเร็ว พี่บอกกับฉันว่านี่จะทำให้ผลของยาเจือจางลง และท่านควรจะให้ยาสลายไปอย่างช้าๆ เพื่อผลเต็มที่ของมัน"
"อ...... ถ้าโคฮาคุซังพูดแบบนั้น, ถ้าอย่างนั้นผมก็คิดว่ามันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้แฮะ"

ผมหน้าแดง

นิ้วมือของฮิซุย, ที่ปกติแล้วจะไม่มีวันสัมผัสกับผู้ชาย, ตอนนี้กำลังสัมผัสกับผิวของผมตรงๆ อยู่

ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่, ผมจะ---

Music: stop

"ฮ..........ฮะ"
"อุณหภูมิในร่างกายของท่านค่อนข้างเสถียรค่ะ ถ้าเป็นแบบนี้, ท่านจะไม่สามารถคิดเรื่องอะไรยากๆ ไปได้พักหนึ่งค่ะ"

"......... อะไร?"

ตอนนี้เธอ...

กำลังพูดอะไรอยู่ ฮิซุย?

Music: play track 4

"ยังไงก็ตาม, มันจะใช้เวลาที่มากขึ้นไปอีก, เพราะอย่างนั้นคุยกันฆ่าเวลาเถอะค่ะ ...... ใช่ค่ะ คุยเรื่องอดีตที่ท่านชอบกันเถอะค่ะ, ท่านชิกิ"
ยังคงยืนอยู่,
เธอมองลงมาที่ผมราวกับว่าเธอกำลังมองลงมาที่ศพที่นอนอยู่ในโลงศพ

"ท่านจำได้รึเปล่าคะ? เมื่อไรก็ตามที่ท่านออกไปเล่น, ท่านจะมองขึ้นมาที่หน้าต่างที่ฉันอยู่เสมอ

ฉันรอเวลานั้นอยู่เสมอมา ทุกๆ คนที่คฤหาสน์ปฏิบัติกับฉันเหมือนกับว่าฉันไม่มีตัวตนอยู่"

"ดวงตาของท่านมักจะมองมาที่ฉันเสมอแล้วบอกโดยไร้คำพูดว่า 'รีบออกมาข้างนอกแล้วมาเล่นด้วยกันกับพวกเรา' ,ดวงตาทั้งคู่พูดแบบนั้น
แต่ฉันก็ไม่ได้ออกไปจากคฤหาสน์ ฉันไม่รู้ว่าจะออกไปได้ยังไง, และฉันก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำไปเพื่ออะไร"

---เสียงของฮิซุยอยู่... ไกลออกไป
เสียงที่ฟังดูเฉยเมย เสียงของเธอเหมือนจะเป็นเสียงที่ชัดขึ้นมาของดาร์คโทน, ถึงอย่างนั้น----
(HINT by ผู้เขียน ดาร์คโทนคือเสียงทางดนตรีแบบหนึ่งมั้งครับ ไม่แน่ใจ)

"ฉันไม่ได้มองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อหาความหมายค่ะ
ฉันก็แค่ไม่อยากอยู่ในห้องของท่านมากิฮิสะ, เพราะแบบนั้นฉันเลยไปอยู่ตรงนั้น, ที่ๆ เดียวที่ฉันได้รับอนุญาติให้ไปอยู่นอกห้องของเขาได้
เพราะอย่างนั้น, มันจึงไม่มีความหมายอะไรเลยสำหรับฉัน ภาพที่ท่านชิกิกับท่านอากิฮะกำลังเล่นด้วยกันอยู่ในสวนนั่นมันก็ไม่ต่างอะไรกับภาพของดวงอาทิตย์กับต้นไม้หรอกค่ะ"

"---หากว่าท่าน, หากว่าท่านไม่ได้รู้สึกถึงตัวฉัน ฉันคงจะอยู่ได้อย่างเป็นปกติไปแล้ว ถ้าท่านไม่ได้โบกมือมาให้ฉันหรือเรียกฉัน, ใครจะไปรู้ว่าฉันจะเป็นยังไง
ที่ฉันเป็นอยู่แบบนี้, ทุกอย่างเป็นเพราะท่าน"

หลังจากพูดแบบนั้นออกมา

ฮิซุยยิ้มอย่างมีความสุข

"ทุกๆ วัน, ฉันจะรอคอยเวลานั้น ช่วงเวลาที่ฉันจะเห็นท่านมองมาที่ฉันเสมอ
ทุกๆ วัน, ดวงตาคู่นั้นจะบอกให้ฉันออกไปเล่น, ให้ออกไปข้างนอก
...... ไม่ใช่ว่ามันน่าหัวเราะหรอกเหรอ? เพราะว่าท่านไปอยู่ตรงนั้น, ฉันเลยเพิ่งรู้ตัวเป็นครั้งแรกว่าฉันก็มีขาทีจะพาฉันออกไปข้างนอกได้"

"ฟังอยู่รึเปล่าคะท่านชิกิ? ถึงแม้ว่ายากำลังออกฤทธิ์อยู่, อย่าเหม่อกับฉันสิคะ
ตั้งแต่ตอนที่ฉันเป็นเด็ก, ฉันอยากพูดคุยกับท่านแบบนี้ตลอดมา"

...... ปากของฮิซุยผิดไปจากรูปปกติ
ความสุข ริมปีปากของเธอยิ้มราวกับว่าเธอกำลังสนุกอยู่

"ฉันเคยตั้งหน้าตั้งตาคอยมันจริงๆ แต่ไม่ใช่รอให้ท่านพาฉันออกไป ฉันรู้ว่าเรื่องแบบนั้นมันเป็นไปไม่ได้"

"ฉันคงจะอยู่ได้อย่างเป็นปกติดีถ้าฉันไม่รู้ว่าความหวังมันเป็นยังไง ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็จะไม่รู้จักความสิ้นหวังเช่นกัน
แต่ท่านจะบอกฉันด้วยดวงตาคู่นั้นเสมอว่ามันง่ายขนาดไหน, มันจะดีขนาดไหนถ้าฉันออกไปข้างนอก
...... จริงๆแล้ว, ฉันตั้งหน้าตั้งตารอช่วงเวลาบ่ายที่ท่านจะออกไปเล่น
ท่านคือคนเดียวที่ฉันจะแสดงความรู้สึกของฉันออกไปได้ ...... ไม่ว่ามันจะเป็นความรู้สึกแบบไหนก็ตาม, ฉันขอเดาเลยว่าท่านคงไม่รู้ว่าฉันคิดเรื่องของท่านมากขนาดไหน ในทุกๆ วัน"

---ผมได้ยินเสียงของเธอได้ไม่ค่อยดีนัก
เธอยังคงพูดต่อไป
จิตใจของผมพร่ามัว, และผมก็ไม่อาจเข้าใจได้ดีนักว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่
รู้แค่ว่า----สิ่งที่ฮิซุยกำลังพูดอยู่ในตอนนี้คือการก่นด่าสาปแช่ง

"อ-----"
ในตอนที่ผมรู้สึกตัว, ร่างกายของผมก็ร้อนจัดไปทั่ว
ชีพจรของผมเต้นเร็ว, และเส้นเลือดของผมรู้สึกราวกับว่ามันจะระเบิดออก
ถึงแม้ว่าผมจะใกล้ตาย, ผมก็รู้สึกได้ว่าพละกำลัง กำลังกลับคืนสู่อวัยวะของผม

"ร----ร้อน, ฮิซุย, มัน---"
ร้อนจริงๆ มันร้อนมาก, ผมกำลังจะเป็นบ้า
ผ้าห่มพวกนี้ ผ้าห่มพวกนี้มันขวางทาง ชุดนอนพวกนี้มันก็ร้อนเกินไปเช่นกัน ผมรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังใส่เสื้อโค๊ตสำหรับฤดูหนาวในฤดูร้อนอยู่ยังไงอย่างงั้น

"ฮา----ห์, อัก----"
แต่ผมก็ยังคงไม่สามารถขยับตัวได้

ร่างกายนี่ที่ไม่สามารถขยับได้มาสามวัน, ไม่สามารถเริ่มทำงานได้ง่ายขนาดนั้น

"ฮิซุย, มันเกิดอะไรขึ้นกับผมเหรอ.....!? ผม, ตัวผมร้อน, แต่ร่างกายผมไม่ขยับ.....!"

"---ค่ะ ไม่ว่าจะเติมพลังงานเข้าไปขนาดไหน ท่านกำลังสูญเสียพลังงานในอัตราที่สูงกว่า ถ้าอย่างนั้น, ฉันจะใช้ร่างกายของฉันช่วยในการสร้างพละกำลังของท่านขึ้นมาใหม่ค่ะ"

Music: stop

ฮิซุยพูดออกมาแบบนี้, แล้วก็...
ฮิซุยนำนิ้วมือของเธอที่อยู่บนท้องของผมออกไปแล้วเลื่อนพวกมันลงไปข้างล่าง
ส่วนล่างลงไปตรงนั้น, ซึ่งเป็นอะไรที่ลุกขึ้นตั้งเพราะก่อนหน้านี้, มันคืออะไรที่คุณคงจะเรียกมันได้ว่าเสาของตัวผมเอง

"-----!"
หลังของผมโค้งเล็กน้อย
นิ้วของฮิซุยคืบคลานอยู่เหนือบริเวณที่ร้อน, และนูนแข็งขึ้นมาและเริ่มดึงกางเกงของผมลงอย่างช้าๆ

"...... ! อย่างล้อเล่นกับผมแบบนี้......! ทำไม---ผมให้เธอไปอยู่ไกลๆ เพราะแบบนั้นเรื่องแบบนี้ถึงไม่เกิดขึ้น, แต่ถ้าเธอยังทำแบบนี้อยู่, ผมจะ---"
ผมจะไม่สามารถยับยั้งตัณหาของผม... ได้นานกว่านี้อีกแล้ว

Music: play track 8

"….. ท่านชิกิคะ ตอนนี้ฉันจะจัดการกับ ... ส่วนล่างของท่านค่ะ"

ใบหน้าของเธอแดงไปด้วยความเขินอาย, ฮิซุยพูดอะไรแบบที่ไม่น่าเชื่อออกมา

"-------"

ผมอยากจะบอกให้เธอหยุด แต่ผมไม่สามารถพูดอะไรได้เลย

"-------ผม... กำลังคิดอะไรอยู่กัน!?"

ผมพยายามตะโกนออกมา, แต่มันดังออกมาราวกับเสียงกระซิบเท่านั้น

ผมได้ยินเสียงเลือดของผมกำลังบ้าคลั่ง

ผมนึกไปถึงแขนและขาของตุ๊กตาที่ถูกข่มขืนในความฝันของผม

"ท่านชิกิ ท่านกำลังอดทนอยู่เหรอคะ?"
"แน่นอนสิ ผมกำลังอดทนอยู่......! หักห้ามใจที่ผมจะทำแบบนี้... กับเธอ---"
"ท่านชิกิ ร่างกายของท่านเป็นแบบนั้น, ท่านไม่ควรจะฝืนตัวเองนะคะ"

นิ้วของฮิซุยเริ่มประเล้าประโลมผมอย่างอ่อนโยน

(HINT by ผู้เขียน น่าจะตัดจบตรงนี้เลยนะ แต่มันดันมีเนื้อหาต่อไปอีกนิดนี่สิ)
ตรงนั้นมีน้ำอสุจิไหลออกมาแล้วเหรอ? มันมีน้ำอยู่ระหว่างนิ้วของเธอ

"กรุณาพักผ่อนให้สบายค่ะ มาทำสิ่งที่ท่านต้องการกันเถอะค่ะ ...... ฉันไม่อยากเห็นท่านต้องฝืนร่างกายของท่านและหัวใจของท่านเลยจริงๆ ค่ะ, ท่านชิกิ"
"------"
นั่น---นั่นมันอาจะเป็นความจริง, แต่ว่า

...... ร้อน
บ้าเอ๊ย, มันร้อนเกินไป----ผมไม่สามารถจัดลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างเยือกเย็นเลย