Day 11 Burning Body III

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 16 เมษายน ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

---

แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20135/

11/ร่างกายที่ถูกแผดเผา III

วันที่สิบเอ็ด / 31 ตุลาคม (วันอาทิตย์)

Music: play track 1

มันเป็นเวลาหลายเช้า

ถ้าจะให้บอกเวลาให้ถูก มันเป็นแค่เช้าวันถัดไปของเมื่อคืน แต่สำหรับผม, ที่สลับกันหลับและตื่น, เรื่องวันและเวลาเลยไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องกังวล

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ, ท่านชิกิ"
ผมได้ยินเสียง, และฮิซุยก็เข้ามาในห้อง

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ ฉันนำอะไรมาให้ท่านดื่มค่ะ"
".................."
ผมไม่มีแม้แต่แรงที่จะพูดขอบคุณ
ผมทำได้แค่จ้องมองอย่างปรารถนาในสิ่งที่ฮิซุยนำมาให้ผม

"ท่านชิกิ, ท่านดื่มเองได้ไหมคะ? ถ้าท่านยังขยับไม่ได้, ฉันช่วยท่านได้ค่ะ
เธอเอนตัวมาเหนือผมเพื่อตรวจดูอาการของผม
ช่วยให้ผมดื่มได้, เธอพูดแบบนั้น, แต่เธอไม่แม้แต่จะแตะตัวผมเลยด้วยซ้ำ
และยิ่งไปกว่านั้น, ผมไม่อาจให้เธอเข้ามาใกล้ตัวผมได้

มันเหมือนกับเมื่อวาน

ถึงแม้ร่างกายของผมจะไม่ขยับ, ทุกครั้งที่ผมเห็นฮิซุยหรือโคฮาคุซัง

ผม----

---ผมรู้สึกว่าผมกำลังจะเป็นบ้า

"...... ผมดื่มน้ำเองได้ เธอแค่วางแก้วไว้ตรงนั้นเถอะนะ"
"ค่ะ, ตามที่ท่านต้องการค่ะ"

ฮิซุยวางแก้วลงแล้วยืนรออยู่ข้างๆกำแพง
ผมขยับแขนของผมได้สำเร็จ, แล้ววางริมฝีปากของผมลงไปเหนือแก้ว

น้ำเย็นนั้นไร้รสชาติ, เหมือนกับเป็นแค่อากาศ
ความร้อนในตัวผมนั้นไม่สามารถบรรเทาลงได้เพราะแค่น้ำนี่, และอาการกระหายน้ำของผมก็ไม่อาจดับได้ด้วยของแบบนั้น

ฮิซุยจ้องมาที่ผมอย่างเงียบๆจากที่กำแพง

...... นี่มันอะไรกัน?
ขยับตัวไม่ได้แค่สามวัน, ผมก็เริ่มอิจฉาฮิซุยไปเรียบร้อยแล้ว
ขยับได้อย่างอิสระแบบนั้น, ไม่ต้องมารับความเจ็บปวดนี, ผมเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย

"ฮิซุย"
"ค่ะ, อะไรหรือคะ, ท่านชิกิ?"
"ถ้าเธอทำงานของเธอเสร็จแล้ว, ช่วยออกไปทีเถอะนะ ผมพักผ่อนไม่ได้ถ้ามีคนมาอยู่รอบๆแบบนี้"

"---แต่ท่านชิกิคะ, ในกรณีแบบนั้น..."
"ผมจะบอกเธอไปแล้วนี่ว่าถ้าผมต้องการอะไร, ผมจะเรียกเธอ...... อย่าให้ผมต้องพูดอะไรที่เหมือนกันซ้ำไปซ้ำมาสิ แค่พูดก็ทำให้ผมเหนื่อยพอสมควรแล้วนะ"

"...... ตามที่ท่านต้องการค่ะ อีกซักครู่ฉันจะกลับมาใหม่, เพราะอย่างนั้นช่วยอย่าฝืนตัวเองนะคะ"

ประตูปิด

..... ทุกชั่วโมงฮิซุยจะมาเพื่อดูแลผม

ผมถอนหายใจออกมาแรงๆ

ผมรู้สึกเหนื่อยยิ่งกว่าเดิมอีก

แค่คิดว่าวันนี้ผมต้องไล่ฮิซุยออกไปแบบนี้มากกว่าสิบครั้งก็ทำให้ผมหดหู่จากความเกลียดตัวเองแล้ว

Music: stop

Music: play track 9

"อ๊าอา........!"

ความเจ็บปวดจากการถูกแทงที่แขนทำให้ผมตื่นขึ้น

ผมอ้าปากเพื่อหายใจ
ปรากฏว่าผมเผลอหลับไปเมื่อไรก็ไม่รู้
คน คนนั้นยังคงอยู่ที่ห้องใต้ดินนั่น, ยังคงฆ่าร่างกายของตนเองอยู่ต่อไป

"บ้า...... เอ๊ย"
ผมทุบกำแพงด้วยกำปั้น
ผมต้องทนความเจ็บปวดแบบนี้ไปอีกนานเท่าไรกัน?
หรือความเจ็บปวดนี้จะมีต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าผมจะทำอะไรกับเขาเป็นการส่วนตัว?

"แล้วผมต้องทำอะไรล่ะนั่น---!"
ผมทุบกำแพงอีกครั้ง

......ฮะ?

"...... ร่างกายของผม, มันขยับ"
ผมยกร่างกายท่อนบนขึ้นมาจากเตียง
การเคลื่อนไหวที่ผมเคยใช้เวลาไปกว่าชั่วโมง ตอนนี้ดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดามาก

---ไม่, มันเหมือนกับที่มันเคยเป็น---และผมอาจจะหายแล้วก็เป็นได้

"ดีล่ะ! ..... ผมดีขึ้นแล้ว.....!"

ผมดีใจมาก, ผมกระโดดขึ้นมาจากเตียง

ตุบ

"เอ๊ะ?"

อะไรบางอย่างตกลงมา

ผมเพ่งมองลงไปข้างล่าง

บนพรม

มีแขนของผม, ซึ่งขาดออกจากข้อศอกของผมอยู่

Music: stop

Music: play track 1

"------Sssttt!"
...... ผมคิดว่ามันเป็นความฝัน
โดยใช้พละกำลังทั้งหมดของผม, ผมยกร่างกายส่วนบนขึ้นมา
แขนของผมยังคงติดอยู่กับร่างกายอยู่
ผมไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น, ไม่มีแม้แต่ความเจ็บปวด
ดูเหมือนว่าแขนผมจะยังไม่ขาด

"ท่านชิกิคะ, ฉันขอเข้าไปได้ไหมคะ?"
...... เสียงของฮิซุย
ผมคิดว่ามันคงถึงเวลาแล้วที่เธอจะมาตรวจดูผมอีกครั้ง

"......อื้อ, เข้ามาสิ"

"ขออนุญาตินะคะ"

"ท่านชิกิ, กรุณานอนลงค่ะ หมอบอกว่าห้ามท่านลุกขึ้นมานั่ง"
"อืม, ผมหลับไปตลอดทั้งวันไม่ได้หรอก และถึงแม้ว่าเธอจะเรียกเขาว่าหมอ, ผมก็ไม่รู้สึกขอบคุณอะไรทั้งนั้นถ้าเขาช่วยผมไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว"

ฮิซุยยกไหล่ของเธอลงอย่างเงียบๆ เป็นท่าทางเชิงขอโทษ

...... ผมรู้สึกหงุดหงิด
ถ้าเธอทำท่าทางแบบนั้นผมจะยิ่งรู้สึกแย่มากขึ้นไปอีก, ทำไมผู้หญิงคนนี้ไม่เข้าใจกันนะ--

"—หยุดเถอะ ถ้าเธอมีสีหน้าแย่แบบนั้นล่ะก็, ผมจะยิ่งรู้สึกแย่ไปอีก"

"---ฉันขอโทษอย่างมากค่ะ, ท่านชิกิ"
"...... ถ้าเธอมีอะไรต้องทำล่ะก็, รีบทำเถอะ ผมทำอะไรไม่ได้เลย, เพราะแบบนั้นมันคงง่ายสำเธอที่จะเปลี่ยนผ้าห่มหรือถุงถ่ายเลือด"
"...... ค่ะ, ได้ตามที่ท่านต้องการค่ะ"

ฮิซุยเปลี่ยนถุงถ่ายเลือดของผมอย่างเงียบๆ
ดูเหมือนว่าการจัดการกับผ้าห่มที่โชกไปด้วยเหงื่อและเปื้อนเลือดพร้อมๆ กับเรื่องชุดนอนของผมจะเป็นหน้าที่ของโคฮาคุซัง

ถึงแม้ว่าเธอจะทำงานเสร็จแล้ว, ฮิซุยก็ยังไม่ถอยห่างไปจากข้างเตียง

"ฮิซุย .....?"

"---ท่านชิกิคะ ขอฉันถามอะไรท่านหน่อยได้ไหมคะ…..?"

"?"

ดูเหมือนว่าเสียงของฮิซุยกำลังสั่นอยู่

"..... ได้สิ, อะไรเหรอ?"

"….. ท่านชิกิ, ร่างกายของท่าน..... เจ็บรึเปล่าคะ? "

"อะ-------"

ในช่วงวินาทีนั้นเอง,  ผมเกือบจะตะโกนใส่ฮิซุย

ร่างกายของผมเจ็บรึเปล่าน่ะเหรอ?
เธอ---ใครบางคนที่ไม่ใช่ผม, จะเข้าใจความเจ็บปวดที่ผมกำลังเป็นอยู่ได้เหรอ?
ผมเกือบจะเป็นบ้าจากความรู้สึกที่ร่างกายของผมถูกแทงอย่างต่อเนื่อง, และผมก็ขยับไม่ได้ในขณะที่เรื่องนี้เกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ เธอมองผมแบบนั้นแล้วถามว่าร่างกายของผมเจ็บรึเปล่า---

"---ใครจะไปรู้ล่ะ ผมไม่รู้ ผมชาไปทั้งตัว"
"............ ค่.........คะ"
เสียงของฺฮิซุยสั่นมากขึ้นและมากขึ้น

"มันรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายของผมถูกเผาด้วยไฟที่มองไม่เห็น ผมกำลังจะตายไปทีละนิดทีละนิดจากส่วนนิ้วขึ้นไป"
"............"

ฮิซุยยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ ด้วยความเจ็บปวด

......
.........
............
............... และต่อมา,

"---ท่านชิกิคะ, ฉัน..."
เสียงของฮิซุยไม่สั่นอีกต่อไปแล้ว

เยือกเย็น, เหมือนทุกทีที่ผ่านมา, เสียงที่ไร้โทนสูงต่ำ

"ฉันทนเห็นท่านเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วค่ะ"
ฮิซุยพูดคำพูดทั้งหมดพวกนี้ออกมา,
แต่ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของเธอเหมือนจะบอกว่าเธอไม่ได้สนใจผม

---หัวใจของผมเริ่มเต้นรัว

"-----"

แรงกระตุ้นที่ทำให้ผมอยากได้เธอเพิ่มขึ้น

ฮิซุยยืนอยู่ใกล้ผมขนาดนี้ ร่างกายของเธออยู่ใกล้ผมขนาดนี้

ถ้าหากผมยื่นแขนออกไป ผมสามารถทำให้เธอเป็นของผมได้---

"ท่านชิกิคะ, ฉัน..."
"เงียบไปซะ......! อย่ามองผมด้วยใบหน้าแบบนั้น!"
ความโกรธนี้อยู่นอกเหนือจากการคาดการณ์โดยสิ้นเชิง
ผมไม่สามารถทนใบหน้าไร้ความรู้สึกของเธอได้, เพราะแบบนั้นผมเลยเขวี้ยงถุงถ่ายเลือดของผมไปที่เธอ

แผละ!

รอยเปื้อนสีแดงกระเซ็นไปทั่วร่างของฮิซุย
แต่สีหน้าของเธอก็ไม่ได้เปลี่ยนไป

"---ท่านชิกิ, กรุณาอย่าฝืนตัวเองเลยค่ะ"
วิธีพูดแบบนั้น เสียงที่ไร้อารมณ์ความรู้สึกนั่น

"...... เงียบไปเถอะ! นี่คือร่างกายของผม, ผมจะทำอะไรที่ก็ได้ที่ผมอยากทำ......!"
ท่าทางที่ไม่ได้เปลี่ยนไปของเธอ มันทำให้ผมหงุดหงิดมากขึ้นและมากขึ้น

"มันก็เป็นแบบนั้นล่ะ ฮิซุย, เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเธอ ก็แน่นอนล่ะ เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดหรืออะไรแบบนั้นนี่"

"ท่านชิกิคะ---กรุณาใจเย็นลงเถอะค่ะ"
ท่าทางของเธอยังคงไม่เปลี่ยนไป ไม่ว่าผมจะพูดอะไรกับเธอ, เธอรับมันไปอย่างเงียบๆ

---นั่นก็แค่ทำให้ผมโกรธมากขึ้นไปอีกเท่านั้น

"ใช่, แน่นอนสิ ถ้าเทียบกันเธอแล้ว, ผมไม่เคยใจเย็นขนาดนั้นได้ ทั้งๆที่ผมเจ็บขนาดนี้, เธอไม่แม้แต่จะเลิกคิ้ว, และเธอก็แค่เฝ้ามองผมอยู่อย่างเงียบๆ---!"
"ท่านชิกิคะ, กรุณาอย่าฝืนตัวเองเลยค่ะ ถ้าท่านตะโกนแบบนั้น, ร่างกายของท่านจะยิ่งแย่ขึ้นไปอีกนะคะ"
"ทำไม...... เธอ......! พอแล้ว, ออกไปจากที่นี่ซะ! ผมไม่สบายและเบื่อที่จะมองเธอแล้ว, เธอมันไร้ค่า......!"
"---ตามที่ท่านต้องการค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ, ท่านชิกิ"

Music: stop

ฮิซุยออกไปจากห้อง

ในขณะที่เธอกำลังออกไปนั้นเอง, ผมได้เห็นนิ้วของเธอ

นิ้วของเธอกำไว้แน่นมาก, ผมเชื่อว่าคงจะเห็นเส้นเลือดแน่นอน

….. เหมือนกับว่าเธอพยายามที่จะฆ่าความรู้สึกของเธอให้มากที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้

"อ๊ะ----"

ผมเข้าใจในทันทีว่าที่เธอทำแบบนั้นก็เพื่อผม

ในเมื่อผมบอกเธอว่าอย่ามาสงสารผม

"บ้าเอ๊ย... ผมกำลังทำอะไรอยู่?"
มันไม่ใช่ว่าผมจะดีขึ้นถ้าผมไประบายอารมณ์ใส่ฮิซุยซะหน่อย
ไม่, ไม่ใช่แค่นั้น, แต่ผม---

"-----อัก"
...... มันมีอะไรบางอย่างผิดปกติกับผม
ไม่ใช่แค่ว่าผมไประบายอารมณ์ใส่เธอแบบนั้นอย่างเดียว, แต่ในตอนที่เธออยู่, ผมรู้สึกโหยหาอยากได้เธอ
ถ้ามองเห็นผิวของเธอใกล้มากๆ และได้กลิ่นหอมจางๆ แล้วทำให้ผมอยากได้ทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ, ผมก็ไม่ได้ต่างไปจากเขา 

ชั้นถึงได้บอกไงล่ะว่าพวกเราเหมือนกัน

"อีกแล้วเรอะ---"

เพราะว่าชั้นกับนายคือคน คนเดียวกัน

"หุบ---ปาก!"

ใช่แล้ว ที่เหมือนกันก็คือชั้นถูกขังไว้ตลอดเวลา นายก็ด้วย

"เงียบไปซะ---!"

ถูกขังไว้ในห้องนี้ตลอดชีวิต

"อะ---"

ไม่สามารถออกไปจากคุกแห่งนี้ได้ตลอดกาล

"แ---ก"

ถูกขังไว้ชั่วนิรันดร.....!

"ชั้นบอกให้, เงียบไปไงเล่า.....!"

ผมกระแทกหัวของผมเข้ากับกำแพง

เสียงหยุดลง
...... แต่, ราคาของมันก็คือ, สติสัมปชัญญะของผมได้จางลง

"............"

จากนั้น, ผมก็ได้ฝันถึงห้องใต้ดินนั่นอีกครั้ง
Music: stop

---มันเป็นตอนบ่ายแล้ว

อาการปวดหัวที่ผมจะได้รับในตอนที่ตื่นขึ้นมานั้นน้อยกว่าปกติเล็กน้อย

"................"

โคฮาคุซังเปลี่ยนเสื้อให้ผมเสร็จเป็นรอบที่สามแล้วก็ออกไป

..... ฮิซุยไม่ได้มาอีกเลยหลังจากที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น

"แน่นอนอยู่แล้ว หลังจากที่ผมพูดไปแบบนั้น, มันเป็นธรรมดาที่เธอจะไม่กลับมา"
...... ฮิซุยจะไม่มาอีกแล้ว
แค่คิดแบบนั้น, ผมก็เริ่มรู้สึกว่าวิญญาณของผมล่องลอยออกไปไกล, แต่ผมเข้าใจว่านั่นจะเป็นการดีกับเราทั้งสองฝ่าย

ถ้าหาก, เธอมาอีกครั้ง
ทั้งหมดที่ผมจะทำก็คือระบายอารมณ์ใส่เธออีกครั้ง, และผมก็ไม่สมควรที่จะได้รับความอ่อนโยนจากเธอ

Music: play track 8

"..... ขออนุญาตนะคะ, ท่านชิกิ"

หลังจากที่พูดแบบนั้น, ฮิซุยเข้ามาในห้องของผม

ฮิซุยปิดประตู, แต่เธอไม่ได้เข้ามาใกล้มากกว่านี้แล้ว

ในมือของเธอ, เธอถือถาดที่มีแก้วน้ำวางอยู่ข้างบน

"ฉันนำอะไรมาให้ท่านดื่ม, ท่านสนใจรึเปล่าคะ?"
"--------"
ฮิซุยไม่มีอารมณ์ความรู้สึกจริงๆ
แต่, ผมยังคงเห็นปลายนิ้วของเธอสั่นอยู่

"...... ฮิซุย"
...... ทำไม? หลังจากที่ผมพูดอะไรร้ายๆแบบนั้นไป, ทำไมเธอยังมาดูแลผมอยู่?

"...... ไม่เป็นไร, ฮิซุย เธอไม่ต้องบังคับตัวเองก็ได้; ถ้าเธอไม่อยากอยู่ใกล้ผม, ไม่เป็นไรหรอก"
"ท่านชิกิคะ, ฉันไม่ได้กำลังฝืนตัวเองอยู่ค่ะ ยิ่งไปกว่านั้น, กรุณาอย่าฝืนตัวเองเลยนะคะ,ท่านชิกิ"
เสียงที่ไร้ความรู้สึกของฮิซุย
นิ้วที่กำลังสั่นเทาของเธอ

...... ในที่สุดผมก็รู้สึกถึงมัน
ไม่ใช่ว่าเสียงของเธอไร้ความรู้สึก; มันเป็นเพราะเธอฆ่าความรู้สึกในเสียงของเธอ

"….. ผมขอโทษ เธอเกลียดผมได้นะ, ถ้าเธออยากเกลียด"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ, ท่านชิกิ ฉันทำอะไรไม่ได้เลยซักอย่าง, เพราะแบบนั้นมันเป็นธรรมดาที่ท่านจะดุฉัน"

-----นั่น, มันไม่ธรรมดาเลยแม้แต่น้อย

คนเดียวที่ผิดก็คือผม

"..... ผมขอโทษ ร่างกายของผมมันหนักนิดหน่อย ผมไม่คิดว่าผมจะดื่มได้ด้วยตัวเอง, เธอช่วยผมได้ไหม?"

"….. ค่ะ, ฉันรอคำพูดพวกนั้นอยู่ค่ะ"

ฮิซุยเดินมาที่เตียง

"...... ขออนุญาตินะคะ"
หลังจากพูดออกมาด้วยเสียงเบาๆ, เธอยกตัวผมขึ้น

"เอ๊ะ---ฮิซุย?"

"กรุณา, ดื่มช้าๆ นะคะ"
โดยใช้มือเดียวค้ำหลังของผมไว้, เธอนำแก้วน้ำมาที่ปากผม

จนถึงเมื่อกี้นี้, ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรก็ตามฮิซุยไม่เคยแตะตัวผม

"............"

หลังจากกลืนลงไปสองสามคำ, ผมสั่นหัว

ฮิซุยวางแก้วไว้ข้างๆ
จากนั้นเธอก็วางมือของเธอลงบนหน้าผากของผม

----ตุบ
หัวใจของผมเริ่มเต้นแรงด้วยเหตุผลที่ต่างไปจากครั้งอื่นๆ

"ฮิซุย ---นี่, ไม่เป็นไรเหรอ?"
ฮิซุยยกมือของเธอออก

"...... ดูเหมือนว่า, จะไม่ได้เป็นไข้นะคะ"
ฮิซุยพูดพึมพำออกมา
ผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ ดูเหมือนว่าความเจ็บปวดทั้งหมดของผมจะหายไปเพียงเพราะแค่นั้น---

"ฮิซุย..... ผมขออะไรเธอหน่อยได้ไหม"

"ค่ะ, อะไรหรือคะ ท่านชิกิ?"

"อ่า—เธอช่วย, เอามือของเธอไว้ตรงนั้นนานกว่านี้ซักหน่อยได้ไหม"

"ทำไม..... ท่านถึงให้ฉันทำแบบนั้นเหรอคะ?"

"….. มือเย็นๆของเธอ, มันรู้สึกดี ถ้าเธอทำแบบนั้น ผมจะผ่อนคลายได้"

---ความเจ็บปวดทั้งหมดของผมหายไปราวกับว่ามันเป็นแค่เรื่องโกหก

แก้มของฮิซุยกลายเป็นสีแดงเล็กน้อย, และพร้อมกับรอยยิ้มของเธอ, เธอวางมือลงบนหน้าผากของผม

"...... นั่นมันแปลก...... ทำไมจู่ๆ, ผมถึงได้รู้สึกคิดถึงกันนะ......"
ผมรู้สึกผ่อนคลาย
สติของผมเริ่มรู้สึกสบาย
...... ใช่, พอมาคิดดูแล้ว, ผมเคยรู้สึกแบบเดียวกันนี้ในตอนที่ฮิซุยดูแลผมตอนก่อนหน้า

"...... ขอบคุณ...... แล้วก็ขอโทษนะ, ฮิซุย"

สติสัมปชัญญะของผมจมลงไปสู่การถูกลืม.
เป็นครั้งแรกของวัน, ที่ผมได้หลับอย่างสงบโดยไม่ต้องเจ็บปวดหรือทรมาน

Music: stop

มันเที่ยงคืนแล้ว, และผมก็ได้ให้ฮิซุยกลับไปที่ห้องของเธอ

ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้ผมจะรู้สึกดีขึ้น ผมไม่รู้ว่าเมื่อไรที่อาการปวดหัวจะกลับมาอีกและทำให้ผมเสียสติไป

".........."

ยิ่งไปกว่านั้น, มันยังคงมีอะไรผิดปกติกับร่างกายของผมอยู่

ถึงแม้ว่าผมจะไม่สามารถขยับนิ้วได้ ผมจะไม่แปลกใจเลยถ้าจู่ๆ มันขยับไปโจมตีฮิซุยหรือโคฮาคุซังโดยที่ไม่สนใจเจตนาของผม

"อุกก---"
อาการปวดหัวของผมยังไม่หยุด

ร่างกายของผมไม่ขยับ
บางทีมันอาจไม่ใช่แค่ความเจ็บปวดที่ถูกส่งผ่านมาให้ผมในตอนที่ผู้ชายคนนั้นทำร้ายร่างกายตัวเอง

"อะ---แค่ก,อะ,แค่ก............!"

ผมไออย่างไม่สามารถจะควบคุมได้
ตั้งแต่ที่เขาเริ่มแทงเข้าไปที่คอของเขาด้วยมีด, ผมก็ไม่สามารถหายใจได้อย่างที่ควรจะเป็น

"อ้ากก...... แค่ก...... อะ...... กกกกก"

*ฟืด * *ฟืด*

เสียงแหบห้าวของผมดังก้องไปในยามราตรี
ผมไม่แม้แต่จะทำอะไรง่ายๆ อย่างหายใจได้ถ้าผมไม่ตั้งสมาธิดีๆ

"...... นี่คือ...... จุดจบงั้นเหรอ?"

ร่างกายนี้ที่ควรจะตายไปตั้งแต่เมื่อแปดปีก่อนแล้ว
มันไม่ใช่ว่าผมไม่เคยคิดว่าผมจะต้องจบลงแบบนี้

"ฮ่าห์......... ฮ่าห์ฮ่าห์  ฮ่าห์"
แต่บางทีนี่อาจจะเป็นการดีที่สุดแล้ว
ผมได้เฝ้าดูเขาฆ่าคนอยู่ในความฝันเสมอมา
แต่, บางที "เขา" อาจจะไม่ได้มีตัวตนมาตั้งแต่แรกแล้ว---บางทีมันอาจจะเป็นผมมาตั้งแต่แรก

...... ผมนึกถึงคำพูดของยูมิสึกะ

เธอเคยพูดว่าผมเป็นฆาตกรตัวจริง
ก่อนหน้านี้, สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือปฏิเสธมันไป, แต่ตอนนี้---ผมไม่มีแม้แต่พละกำลังที่จะทำแบบนั้น

จิตใจที่ไม่สงบของผม

ร่างกายที่แตกหักของผม

ความฝันที่ผมได้ไปฆ่าคน

เสียงที่ดังก้องสะท้อนอยู่ภายในตัวผม, เสียงที่ไม่ใช่ของผม

..... โทวโนะ ชิกิผู้ที่ไม่สามารถหยุดจินตนาการถึงภาพที่ตัวเองข่มขืนฮิซุย

"............ อ๊า!"
อาการปวดหัวที่รู้สึกราวกับว่ากะโหลกของผมกำลังแตกร้าว

มันฟังดูเหมือนกับว่าบุคลิกของฆาตกรกำลังกลืนกินวิญญาณของผมไป

...... ความทรงจำของเหตุการณ์นั้นที่ถูกลืมไป

ร่างของผมที่อาบไปด้วยเลือด

ถ้าอย่างนั้น บางที, ความฝันของผมที่ผมไปฆ่าคนอาจจะเป็นความทรงจำที่ถูกลืมแล้วปรากฏขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นได้

"---อัก......! อ๊า, อุกกกก......!"
ความเจ็บปวดเอ่อล้นสติสัมปชัญญะของผม
ผมได้ยินเสียงที่บอกให้ผมไปฆ่าอะไรบางอย่าง, ทุกสิ่งทุกอย่าง

...... อ๊ะ, แต่มันไม่เป็นไร
ถึงแม้ว่าผมจะเป็นฆาตกร, ผมก็คงไม่สามารถจะฆ่าใครได้ถ้าผมเป็นอยู่แบบนี้
เป็นอย่างที่เขาพูด, ผมถูกขังอยู่ที่นี่, ไม่สามารถก้าวออกไปข้างนอกได้ด้วยตัวเองเลยด้วยซ้ำ----

Music: stop

บทถัดไป