อัสดงยาม ตะวันคร้ามแสง: Day 10 Burning Body II

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 15 เมษายน ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20134/

10/ร่างกายที่ถูกแผดเผา II

วันที่สิบ / 30 ตุลาคม (วันเสาร์)

Music: play track 2

แสงจากหน้าต่างทำให้ผมตื่นขึ้นมา

"---ผมไม่ได้ฝันอะไรเลย"
มันเป็นการนอนหลับที่ปราศจากความฝันจริงๆ, ดีหรือไม่ดี
ต้องขอบคุณเรื่องนั้น, ผมไม่รู้สึกแย่เลยแม้แต่น้อย
วันนี้เป็นวันเสาร์, เพราะอย่างนั้นบางทีผมควรจะไปขอบคุณฮิซุยกับโคฮาคุซังที่ช่วยดูแลผม

มันเพิ่งเลยหกโมงไปไม่นานเท่านั้น
ทุกอย่างที่ผมได้ทำไปเมื่อวานก็คือนอน, เพราะแบบนั้นผมเลยไม่ได้รู้สึกเหนื่อยอีกแล้ว

"---ได้เวลาตื่นแล้ว!"
ผมลุกขึ้นมาจากเตียง

"-----เอ๊ะ?"
ร่างกายของผมไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย
...... ผมไม่ได้หายเลยแม้แต่น้อย
ถ้ามันจะเป็นเรื่องอะไร, มันก็คืออาการของผมที่แย่ลงไปอีก เมื่อวาน, ผมสามารถขยับแขนได้, แต่วันนี้ผมยังทำแบบนั้นไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

"----Kk----"
ผมพยายามที่จะเหยียดแขนของผมตั้งตรง
......
.........
............
"----ฮ่าห์...... อา."
ในที่สุดผมก็ทำแบบนั้นได้สำเร็จ
ทั้งๆ ที่ใช้พละกำลังทั้งหมดของผม, มันยังทำให้ผมเสียเวลาไปเกือบๆ นาที

"..... มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ?"

มันเหมือนกับร่างกายของผมตายไปแล้ว

หรือเหมือนเป็นหุ่นยนต์ที่ไม่มีน้ำมันมากกว่า

ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม, ร่างกายของผมไม่ขยับ

ในเวลาเดียวกันนั้น, ผมมีสติเต็มที่, และไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรทั้งนั้น

"เฮ้, ฮิซุย---โคฮาคุซัง---"

ผมกำลังจะบอกให้พวกเธอมาที่นี่, แต่ผมหยุด
ผมสามารถพูดได้, แต่การส่งเสียงดังทำให้ผมเวียนหัวสุดๆ
...... มันเกือบจะเหมือนกับว่าเสียงดังจะทำใช้กล้ามเนื้อมากเกินไป, ซึ่งทำให้มีเลือดที่ไหลไปที่สมองมีความดันมากเกินไป

"ฮ่าห์-----"
ผมหายใจออกมา
ผมคาดว่าทุกอย่างที่ผมสามารถทำได้ก็คือรอให้ฮิซุยมาปลุกผมเท่านั้น

Music: stop

Music: play track 3

---หลังจากนั้น, มันค่อนข้างจะเหมือนกับเช้าเมื่อวานพอสมควร

เนื่องจากผมอยู่บนเตียงตั้งแต่แรก, มันเลยผ่านไปได้เร็วกว่าเมื่อวานนิดหน่อย
หลังจากที่เธอมาปลุกผม, ฮิซุยที่หน้าซีดได้เรียกโคฮาคุซัง, ซึ่งเป็นคนที่มาตรวจดูอาการของผมเล็กน้อย
หลังจากที่ได้ยินเรื่องนี้, อากิฮะได้วิ่งมาที่ห้องผมอีกครั้ง, ได้โทรตามหมอมาเหมือนเมื่อวาน, ซึ่งเป็นคนที่ทำการตรวจร่างกายแบบเดียวกับเมื่อวาน, และผมก็จบลงที่นอนพักผ่อนอยู่บนเตียง

...... ในเมื่อการนอนหลับอยู่บนเตียงทั้งวันทำให้ผมรู้สึกเบื่อพอสมควร, ตอนนี้ผมเลยพิงร่างกายส่วนบนของผมเข้ากับหัวเตียง

"ท่านชิกิ, เมื่อกี้ท่านพูดอะไรรึเปล่าคะ?"

"หืม.....? เปล่านี่ ผมก็แค่กำลังเหม่ออยู่ ผมไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นล่ะ"

"-------"

"นี่, ทำสีหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไง? ผมบอกเธอไปแล้วนี่ว่าผมไม่ได้เจ็บหรืออะไรทั้งนั้น, เพราะแบบนั้นเธอไม่จำเป็นต้องกังวลหรอก"

"...... ฉันรู้สึกผิดมากๆ ค่ะ, ท่านชิกิ."
"ผมบอกเธอไปนี้ว่ามันไม่เป็นไร...... เฮ้อ, เธอนี่ขี้กังวลจริงๆนะ อืม, ผมคิดว่าเธอสองคนเป็นพี่น้องกันจริงๆ นั่นล่ะ เธอเหมือนกับโคฮาคุซังมากในเรื่องนั้น"

"เอ๊ะ----ฉันเหมือนกับพี่เหรอคะ?"
ฮิซุยถาม, อย่างแปลกใจมากๆ
...... อืม, ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องรูปร่างหน้าตา, เพราะว่านั่นมันค่อนข้างชัดเจนอยู่แล้ว

"อื้อ, มันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างเก่าแล้วน่ะนะ เธอก็รู้ใช้ไหมว่าโคฮาคุซังน่ะทำตัวเหมือนพี่สาวมาตั้งแต่ตอนที่พวกเรายังเด็กแล้ว?
เมื่อไรก็ตามที่อากิฮะหรือผมบาดเจ็บ, โคฮาคุซังจะกังวลมากเกินไป ...... ไม่, มันจะไม่เป็นไรถ้าแค่เฉพาะในตอนที่พวกเราบาดเจ็บ, แต่ถึงขั้นแม้แต่ในตอนที่พวกเรารู้สึกไม่ดี, เธอเป็นคนที่จู้จี้จุกจิกมากๆ, บอกให้พวกเราไปนอน, ไปนอน"

"เอ๊ะ...... พี่เป็นคนจู้จี้จุกจิกมากขนาดนั้น, จริงๆเหรอคะ?"

"อื้อ, ผมก็รู้สึกอายๆ นิดหน่อยเวลาที่เธอทำแบบนั้น ..... อืม, เมื่อไรกันนะ? ผมจำได้ว่าในครั้งนึงที่ผมเป็นหวัด แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ยังอยากไปเล่น โคฮาคุซัง, เลยบอกผมไม่หยุดว่าให้ไปนอนและไปนอน , สุดท้ายแล้วเธอก็ชนะและผมก็กลับไปที่ห้อง แต่ว่าหลังจากนั้นเธอก็มาที่ห้องผมแล้วก็วางผ้าเช็ดตัวเย็นๆ ไว้ที่หน้าผากผม ตอนนั้นผมคิดจริงๆว่าเธอจะเอาผ้าเช็ดตัวปิดหน้าผมให้หายใจไม่ออกตายซะอีก"

".........."

"พอมาคิดดูแล้ว, ในเวลานี้, ผมคิดว่าโคฮาคุซังไม่ได้ขี้กังวลอย่างที่ผมคิด, แต่บางทีเธออาจจะแค่อยากจะเล่นเป็นนางพยาบาลหรืออะไรซักอย่าง ดูเหมือนเธอจะสนุกกับมันมากจริงๆ"

"........................,"
"อ๊ะ, แต่ผมไม่ได้หมายความว่าผมไม่ชอบที่โคฮาคุซังทำแบบนั้นนะ ผมชอบในสิ่งที่เธอทำ, และการที่ได้เล่นด้วยกันกับอากิฮะก็สนุกด้วยเหมือนกัน

...... ใช่แล้ว พอมาคิดดูแล้ว, ในตอนนั้นผมได้มีเวลาที่มีความสุขพอสมควรในฐานะเด็ก

"---ค่ะ ฉันแน่ใจค่ะว่าพี่ก็คงรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน"

ฮิซุยพยักหน้าอย่างเงียบๆ

..... โอ ไม่, พูดเรื่องในวัยเด็กของผมออกมาแบบนี้, ฮิซุยต้องเบื่อแน่ๆเลย

"---โทษที ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเบื่อเพราะพูดเรื่องแบบนี้ออกมา"

"กรุณาอย่ากังวลเรื่องนั้นเลยค่ะ ฉันสนุกกับมันค่ะ"
"เอ๊ะ, จริงเหรอ......? ถ้าเป็นแบบนั้น......"
ชัดเจนเลยว่าฮิซุยดูไม่เบื่อเลยแม้แต่น้อย

"ค่ะ ตราบใดที่นั่นไม่ทำให้ท่านรำคาญ, กรุณาพูดต่อเถอะค่ะ หมอบอกว่าการทำกิจกรรมอะไรก็ตามน่าจะเป็นการดีกว่า"
...... ผมเข้าใจแล้ว ที่พวกนั้นพูดแบบนั้นก็เพื่อบอกให้ผมขยับร่างกาย, แต่ตอนนี้มีแค่ปากเท่านั้นที่ผมสามารถขยับได้จริงๆ

"เฮ้อ ผมไม่มีอะไรที่จะเอาไปพูดได้มากนักจริงๆ , ทั้งๆที่ผมมีความทรงจำในวัยเด็กมากมายแท้ๆ"

"ฉันไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ ช่วย, บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องของท่านในสมัยเด็กต่อเถอะค่ะ, ท่านชิกิ"
"...... จริงเหรอ? แต่ผมคิดว่ามันจะทำให้เธอเบื่อนะ, เธอแน่ใจเหรอ?"

"ค่ะ, ฉันสนุกกับเรื่องนี้, จริงๆ"

ฮิซุยยิ้มผมให้อย่างมีความสุขมากๆ

"-----"

ผมลืมอาการป่วยในตอนนี้ไปโดยสิ้นเชิง ตอนนี้ผม, หัวใจของผมเริ่มเต้นรัว

..... รอยยิ้มที่เห็นได้ยากมากบนใบหน้าของฮิซุย, ทำให้ผมอาย, และ, อืม---

"ท่านชิกิ? มีอะไรแปลกเหรอคะ?"

"อ๊ะ---เปล่า, ไม่มีอะไร อืม, ถ้างั้นมาคุยเรื่องเก่าๆกันต่อเถอะ"
ฮิซุยพยักหน้า
ในขณะที่ผมพยายามนึกถึงเรื่องอดีตให้มากขึ้นและมากขึ้น, ผมก็เริ่มการพูดคนเดียวที่แสนน่าเบื่อ ปราศจากสาระของผมต่อไป

เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน, โคฮาคุซังเข้ามาและเปลี่ยนที่กับฮิซุย
โคฮาคุซังนำถังน้ำและมาเช็ดตัวหลายผืนมา

"............"
ผมเริ่มรู้สึกไม่ดีกับเรื่องนี้จริงๆ

"ชิกิซัง, พวกเราต้องทำความสะอาดร่างกายให้คุณ, เพราะอย่างนั้นช่วยอดทนหน่อยนะคะ"
"----"

ผมรู้แล้ว

"......... อืม"
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นอะไรที่ผมไม่ชอบที่จะทำ, แต่แน่นอนว่าผมไม่สามารถบอกปฏิเสธไปได้
มันชัดเจนแล้วว่าในเมื่อผมไม่สามารถขยับร่างกายได้, ใครบางคนก็ต้องทำความสะอาดมันให้ผม
ผมนอนอยู่แบบนี้มาตั้งแต่เมื่อวาน, และให้พูดตรงๆ, ผมรู้สึกเหนียวตัวและรู้สึกรังเกียจตัวเองพอสมควร

"..... ค่ะ ขอความกรุณาด้วยนะคะ"

"ไม่เลย, ผมเป็นคนเดียวควรจะพูดว่าช่วยทีนะ"

...... และแล้วมันก็จบลง
มันน่าอายมากๆ, แต่ผมไม่สามารถสู้โคฮาคุซังได้เลย
สุดท้ายแล้ว, โคฮาคุซังก็ช่วยพาผมไปที่ห้องอาบน้ำในตอนที่ผมต้องไป
หลังจากที่ได้รับการดูแลอย่างดีมากจากโคฮาคุซังแล้ว, ผมคิดว่าการเขินอายจะเป็นการหยาบคายต่อเธอ

"ทุกอย่างจบลงแล้ว ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือนะคะ"

หลังจากที่เปลี่ยนชุดผมให้เป็นชุดนอนแล้ว, เธอวางผ้าห่มของผมกลับคืนที่เดิม

"แต่ชิกิซัง, คุณไม่มีแรงเลยแม้แต่นิดเดียวจริงๆ, เหรอคะ? ฉันตกใจที่คุณไม่สะดุ้งเลยแม้แต่นิดเดียวในตอนที่ฉันล้างตัวให้คุณ"
"...... เธอพูดถูกแล้ว ผมก็สงสัยอยู่ว่ามันมีอะไรผิดปกติกับร่างกายผม?"

ปกติแล้ว, ในตอนที่ใครบางคนกำลังดูแลคุณอยู่, ถ้าพวกนั้นขยับแขนหรือขาของคุณ, มันจะมีการตอบสนองของกล้ามเนื้อบางอย่างในร่างกาย
ในเมื่อมีการตอบสนองอยู่ตรงนั้น, ปกติแล้วคนที่ดูแลจะต้องออกแรงมาก, แต่ว่าตอนนี้ผมไม่มีแม้แต่ปฏิกิริยาตอบสนองนั่นเลยด้วยซ้ำ
มันเหมือนกับว่าผมเป็นแมงกระพรุนไม่มีกระดูยังไงยังงั้น

"แมงกระพรุน...... ผมอาจจะพูดถูกพอสมควร"
ผมตั้งใจจะให้มันเป็นเรื่องตลก, แต่ผมไม่รู้สึกว่าอยากจะหัวเราะเลย
...... จะว่ายังไงดี, มันเหมือนกับว่าผมไม่ได้มีชีวิตอยู่จริงๆ
ความจริงที่ว่าผมไม่สามารถขยับร่างกายได้
ผมไม่เคยคิดว่าการไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งสิ้นอยู่ในร่างจะเป็นอะไรที่น่ากลัวแบบนี้
มันเกือบเหมือนกับว่าผมอยู่ในความฝัน, เป็นแค่การดำรงอยู่อันเลือนลาง

"ชิกิซัง, กรุณาอย่าทำหน้าทุกข์ใจแบบนั้นเลยค่ะ ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไรตาม, ฉันมั่นใจค่ะว่าคุณจะต้องกลับมาเป็นปกติได้ในเร็วๆนี้แน่นอน"

"...... ผมก็มั่นใจ แต่ผมสงสัยว่าสาเหตุนั่นมันคืออะไรล่ะ"

...... ถ้ามันมีเหตุผล, มันคงเป็นเพราะรอยแผลนี้จากเมื่อแปดปีก่อน
หมอบอกว่าเป็นเพราะปาฏิหาริย์ที่ทำให้ผมมีชีวิตอยู่
บางทีนี่อาจจะเป็นค่าตอบแทนของการฟื้นกลับมาได้ราวกับปาฏิหาริย์ของผม

---ถ้าเป็นกรณีแบบนั้น, ถ้าอย่างนั้น ผม, โทวโนะ ชิกิ,
อาจจะไม่สามารถยืนได้ด้วยตัวเองไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่เลยด้วยซ้ำ

"ชิกิซัง? เป็นอะไรรึเปล่าคะ? คุณดูน่ากลัวจังเลย"

"อ๊ะ..... ผมก็แค่คิดอะไรน่ากลัวอยู่แล้วก็กลัวนิดหน่อยเท่านั้นเอง"

"อ๊ะ, นั่นมันไม่ดีนะคะ, ชิกิซัง! ถ้าจิตใจของคุณอ่อนแอ, คุณจะไม่มีวันหายดีนะคะ"

"---ผมคิดว่าเธอพูดถูก ผมคิดว่าผมจะพยายามคิดในแง่บวก..... ขอบคุณมากนะ โคฮาคุซัง"

"ตราบใดที่คุณยังเข้าใจอยู่ คุณจะเข้าใจอะไรได้ดีพอสมควร, และดูเหมือนว่าคุณจะยอมรับสภาพของคุณได้
เพราะแบบนั้นฉันคิดว่ามันคงไม่เป็นไรถ้าคุณจะบ่นมันออกมาเป็นบางครั้งบางคราว"
...... โคฮาคุซังให้คำแนะนำอย่างจริงจัง
ในทันทีนั้นเอง, ผมนึกสิ่งที่ผมเคยพูดกับฮิซุยไว้ก่อนหน้าได้

"...... เฮ้อ โคฮาคุซัง, เธอยังชอบพยาบาลคนอื่นเหมือนเดิม, ใช่ไหม?"

"เอ๊ะ? นั่นคุณหมายความว่ายังไงคะ?"
"เมื่อนานมาแล้ว, ในตอนที่ผมเป็นหวัดแล้วไม่ว่ายังไงก็อยากจะออกไปเล่นไง? มันเหมือนกับว่ากลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนเลยล่ะ"

"อืมม, ฉันคิดว่าอะไรแบบนั้นมันก็เคยเกิดขึ้นเหมือนกัน คุณไม่เคยพูดออกมาเลยว่าคุณรู้สึกเป็นยังไง, ชิกิซัง"
"แต่เธอก็รู้ในเวลาอันรวดเร็ว ต่อมา, เธอก็ให้ผมกลับไปที่เรือนย่อย, และผมก็ไม่เคยยกโทษให้เธอเรื่องนั้นเลย"
...... ไม่ซะทีเดียว; จริงๆแล้วผมรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก, แต่ผมคิดว่าผมจะแกล้ง

โคฮาคุซังนิดหน่อย

"---------"
และต่อมา...
โคฮาคุซังพยายามนึกอย่างจริงๆ จังๆ, และเธอก็ยืนนิ่งอยู่กับที่

"...... ฮะ อะไรล่ะนี่, เธอลืมไปแล้วเหรอ?"

"ฉันคาดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นค่ะ ความจำของฉันไม่ได้ดีขนาดนั้น"
"ไม่หรอก, มันเป็นเรื่องยากที่จะจำเรื่องที่ผ่านมาตั้งแปดปีแล้วได้, ดังนั้นมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก"

"คุณพูดถูกค่ะ ฉันจำเรื่องส่วนใหญ่ได้, แต่มันเป็นอะไรบางอย่างจากเมื่อแปดปีก่อน, เพราะแบบนั้นฉันก็อาจจะลืมสิ่งสำคัญไปได้เหมือนกัน"

...... ผมเห็นด้วยทั้งหมด
ก่อนที่ผมจะเข้าไปในสวนที่อยู่ในป่า, ผมได้ลืมภาพอุบัติเหตุทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อแปดปีก่อนไป

"ถ้าอย่างนั้น, ฉันจะไปนำอาหารมาให้นะคะ, เพราะแบบนั้นช่วยกรุณาพักผ่อนจนถึงตอนนั้นด้วยค่ะ"

Music: stop

ในช่วงบ่าย ผมอยู่คนเดียว

ผมรู้สึกไม่ดีที่ต้องให้โคฮาคุซังกับฮิซุยมาดูแลผมตลอดเวลา เพราะแบบนั้นผมเลยให้พวกเธอกลับไปทำงาน

ในเมื่อเมื่อคืนผมไม่ได้ฝันร้ายอะไรเลย ถึงแม้ว่าผมจะขยับตัวไม่ได้ สุขภาพผมก็ยังดีอยู่พอสมควร

ผมคิดว่าผมสามารถอยู่คนเดียวได้ไปจนถึงตอนเย็น

"...... อืม, ร่างกายผมขยับไม่ได้, เพราะแบบนั้นผมคงพูดไม่ได้ว่าสุขภาพของผมดีหรือแย่"
ในขณะที่พิงหลังอยู่กับหัวเตียง, ผมจ้องมองไปอย่างไร้จุดหมาย
มันเป็นเวลาสิบวันแล้วนับจากที่ผมกลับมาที่คฤหาสน์
ในตอนแรก, ผมรู้สึกแปลกแยก, แต่ตอนนี้ผมรู้สึกสบายมากๆ ในห้องนี้

คุณไม่สามารถดูถูกความสามารถในการปรับตัวของจิตใจมนุษย์ได้เลย, ผมคาดว่าน่าจะเป็นแบบนั้น

---และแล้ว

---อาการปวดหัวของผม

Music: play track 6

"………. เอ๋?"

เส้น ผมมองเห็นเส้น

"ผมก็ใส่แว่นอยู่นี่---ถ้าอย่างงั้น ทำไม?"

*แฮ่ก*----*แฮ่ก*----*แฮ่ก*----

"----, ใครน่ะ!?"
ผมส่ายหัว
ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้นอกจากผม

*แฮ่ก*----*แฮ่ก*----*แฮ่ก*----

ผมได้ยินเสียงใครบางคนกำลังหายใจอยู่
เสียงอะไรบางอย่างที่เหมือนกับมีหมาป่ากำลังหายใจรดผมอยู่ เข้ามาในหูของผม

*แฮ่ก*----*แฮ่ก*----*แฮ่ก*----

"----หวา--"
ผมหันหน้าไปมองได้สำเร็จ
แต่ไม่มีใครอยู่ข้างหลังผม
ผมยังไม่รู้สึกถึงใครซักคนเลยด้วยซ้ำ
มันเป็นอาการประสาทหลอนได้ยินไปเองแบบหนึ่งงั้นเหรอ?
ไม่ใช่
มันเป็นอาการประหลาดหลอน, แต่มันก็เป็นความจริง

*แฮ่ก*----*แฮ่ก*----*แฮ่กt*----

มันไม่ได้ดังสะท้อนอยู่ในห้องของผม
มันดังสะท้อนอยู่ภายในหัวของผม
ถ้าเป็นกรณีแบบนั้น,
เสียงลมหายใจนี่, ไม่ต้องสงสัยเลย,
มันดังมาจากภายในหัวของผม

*แฮ่ก*----*แฮ่ก*----*แฮ่ก*----

*แฮ่ก*----*แฮ่ก*----*แฮ่ก*----

กำลังรวมเข้าด้วยกัน

กำลังรวมเข้าด้วยกันดียิ่งขึ้น

เสียงที่ผมไม่รู้จักนี้และลมหายใจของผมสอดคล้องกัน

นี่มันอะไรกัน?

เมื่อกี้นี้มันคืออะไรกัน?

ผมเกือบจะรวมเข้าด้วยกันกับเขา

ผมเกือบจะละลายเข้าด้วยกันกันเขา

เฟืองสามเหลี่ยม / เฟืองสี่เหลี่ยม
เสียง / สะท้อน
ภาพที่ค่อยๆ ปรากฏออกมา / เชื่อกดึง
มันไม่ควรจะจะมีจุดไหนทั้งนั้นที่เชื่อมต่อกันระหว่างพวกเรา
แม้แต่ในภาพลวงตา, ก็ยังรู้ว่าจะต้องถูกปฏิเสธไป

แปลก
แปลก
แกเป็นอะไร

แกเป็นอะไร
ชั้นเป็น
ชั้นเป็น!

"อ๊ะ-----"
กระแสน้ำไหลทะลักผ่านมา
กำลังหมุนอยู่ กำลังหมุนอยู่ กำลังหมุนอยู่ โลกกำลังหมุนอยู่
พระอาทิยต์และพระจันทร์ ผู้หญิงกับสิงโต นางฟ้ากับมลพิษ ทางขึ้นเนินที่ทับซ้อนกันนาฬิกาทราบที่แตกหัก ทรายด้านบนที่กำลังตกลงมา หน้าต่างที่แตกละเอียดและประตูที่ไม่มีมี่จับ ความมืด ความมืด ความมืด ความมืด ความมืด

"ห, ยุด---"

ผมกำลังถูกบดขยี้

กำแพงที่กำลังละลาย ความหมายที่สามารถละลายได้ ตัวเองที่สามารถอธิบายได้ ความเรียบของเยื่อเลือกผ่าน การเปลี่ยนไปของเวลา ชีวิตที่ตามสังเกตุการณ์และการทำปัจจัยให้สำเร็จ มือที่ไม่มีสีแดง ดวงตาที่ไร้จุดหมาย พรมที่กำลังหมุนอยู่ ครั้งเดียว สองครั้ง สามครั้ง เจ็ดร้อยเจ็ดสิบเจ็ดกรง บอลลูนที่ระเบิดออก สัญญาที่ไม่อาจทำให้เป็นจริงได้ กฏที่ไม่สามารถปกป้องไว้ได้ สัญญาแห่งความตาย พิษและน้ำผึ้ง สีแดงและรกกับเยื่อหุ้มของเด็กทารก หลอดไฟแสงจันทร์และหลอดไฟล่อแมลง แสงสว่างกำลังหักเหไปสู่มิติที่มากมายจนไม่สามารถนับได้ ปลาที่กำลังว่ายน้ำ กำลังร้องเพลงอยู่ที่ก้นทะเล เครื่องมือ เครื่องมือ เครื่องมือ ไปสู่ดวงดาวที่ปรากฏขึ้นใหม่อย่างไม่รู้จบโดยไร้ความหมาย ปราศจากเจตนารมณ์ สิ่งที่ดีกว่าความปรารถนา สิ่งอื่นนอกจากตัวผม ทะเลที่ถูกคลายออก ความขัดแย้งที่ปรากฏออกมาจากสิ่งมีชีวิตที่เล็กจนตาเปล่าไม่สามารถมองเห็นได้ รายละเอียดของการดูอนุภาคมูลฐานสามชั้น ปฏิเสธทุกสิ่งทุกอย่าง รูปร่างที่ไร้รูปร่าง เอมบริโอที่อยู่ในรถบรรทุกศพ ผมสรรเสริญและสาปแช่งการดำรงอยู่ของตัวตนพวกนั้น

ฮ่าฮ่า อะฮ่าฮ่าฮ่า

"นี่มัน, อะไรกัน----"

ไม่คำนึงถึงการสิ้นสุด โลกที่เต็มไปด้วยบาดแผล แลกเปลี่ยนเลือดของคุณกับพิษแล้วคุณจะได้ไปถึงความเป็นอมตะ กุหลาบ กุหลาบ กุหลาบ กุหลาบ ความงดงามของคุณจะไม่คงอยู่ตลอดไป หนทางที่จะไปถึงวิหารแห่งโลฮัน, กินขนมปังชิ้นนี้ แพร่กระจายความเสื่อมเสียด่างพร้อย เดือนเมษายนที่อยู่ไกลกว่าเดือนพฤษภาคม แขนขาที่สลับด้านกัน, ตื่นขึ้นมาในที่บูชาแห่งสมดุลของอสรพิษและแมงป่อง ผิวของผลไม้ที่กำลังเน่า หุ่นเชิดที่ทำจากเซลลูลอยด์ที่กำลังลุกไหม้ กัญชาของกองทัพ บดและเสียดสีกัน พระอาทิตย์และพระจันทร์ ทางขึ้นเนินที่ทับซ้อนกัน ผู้หญิงกับสิงโต นาฬิกาทรายที่แตกหัก เมฆที่ขดกันเป็นวง ผมยอดเยี่ยมไม่มีใครเทียบเคียงได้ ทรายด้านบนที่กำลังตกลงมา แปดปีก่อน ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า แก ฆ่า!
ฮ่า ฮ่าฮ่าอะฮะฮะฮะ ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ!

Music: stop

"เงีย—เงียบไป, ได้แล้ว---!"

*แฮ่ก*---*แฮ่ก*---*แฮ่ก*---

..... มันหยุดแล้ว

พยายามด้วยกำลังทั้งหมดที่มีอยู่ ผมเอาหัวกระแทกกับกำแพง แล้วมันก็หยุดลง

"---นั่นมันเกิดบ้าอะไรขึ้นมา----จนถึงเมื่อกี้----"
ผมไม่รู้
แค่คำพูดแบบส่งเดชที่ถูกเติมเข้ามาในหัวของผม, และผมไม่สามารถคิดอะไรได้ทั้งนั้นทุกสิ่งทุกอย่าง---ผมไม่สามารถที่จะคิดอะไรได้, และคำพูดทั้งหมดพวกนั้นถูกพูดซ้ำไปซ้ำมาราวกับเครื่องจักรอยู่ภายในหัวของผม

"............ อ๊ะ"
ผมรู้สึกตัวว่าน้ำตากำลังไหลลงมาจากนัยน์ตาผม
น้ำมูกและน้ำลายก็ไหลลงมาจากใบหน้าของผมเช่นกัน

"อัก----!"
หัวของผมเจ็บ
มันไม่ใช่อาการปวดหัวธรรมดาที่ผมเป็นจากอาการโลหิตจาง
มันรู้สึกเหมือนกับว่าสมองของผมเกือบจะระเบิดออก
มันเป็นเพราะว่าแม้ว่าความทรงจำของผมจะมีพื้นที่จำกัด, ข้อมูลมากกว่าที่ผมจะรับได้ ได้ไหลเข้ามาในหัวของผม

"............"
อีกแค่ครั้งเดียว

อีกแค่ครั้งเดียว, ถ้าอาการปวดหัวที่หาสาเหตุไม่ได้นั่นกลับมาอีกครั้ง ถ้าเป็นแบบนี้---จิตใจของผมคงพังทลายไปก่อนที่ร่างกายของผมจะเป็นแน่นอน

อะฮ่า อะฮะฮะ ฮะ

"อะ----"

"หยุ----"

มันกำลังไหลเข้ามา ไม่, ผมกำลังนำมันเข้ามา ความรู้ของผู้ชายคนนั้นที่เป็นระดับที่ไกลเกินกว่าที่พวกเราจะเข้าใจ, ได้ถูกเรียนรู้โดยผม

ใช่, พวกเราเกือบจะรวมเข้าด้วยกัน

การละลายเข้าด้วยกันของเขาและผมได้เริ่มขึ้นไปแล้ว

มันเป็นเรื่องเมื่อแปดปีก่อน ในฤดูร้อนสีขาว เปลือกที่ว่างเปล่าของจักจั่นได้กลายเป็นอาหารของเหล่ามด มีใครบางคนได้ตายไปอย่างกะทันหัน แรงกดดันจากความเจ็บปวดทำให้เลือดไหลออกมามากขนาดที่จะทำให้ช็อกได้ ทัศนวิสัยที่หดเล็กลง ไม่มีอะไรเลยนอกจากความมืด ไม่มีอะไรเลยนอกจากสีแดงเข้ม ช่วงเวลาแห่งความตาย การทำแท้ง ตัดผู้หญิงที่กำลังท้องอยู่เป็นชิ้นๆในขณะที่เด็กยังอยู่ข้างใน สุ่มหยิบเนื้อของเด็กขึ้นมา

ทุกอย่างไม่มีสาระเลยแม้แต่น้อย

"หยุ---ดนะ"

ตราบใดที่นายยังลืมตาอยู่,

ชั้นจะเป็นหนึ่งเดียวกับนาย

"-----Ch!"

ผมหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง, ราวกับกำลังอ้อนวอนขอความช่วยเหลืออยู่

"............... ฮ่าห์............... อา"
มันดีขึ้น
ข้อมูลและเสียงที่ไหลเข้ามาในหัวของผมหยุดลง

"...... ขอบคุณ...... พระเจ้า"
ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
แต่ในทางกลับกัน, ผมรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่แล่นลงไปที่หลังของผม

"...... ถ้าผมลืมตาขึ้น...... นั่นมันจะเกิดขึ้นอีกงั้นเหรอ?"

ผมไม่รู้
บางทีนั่นอาจจะเป็นแค่ชั่วขณะเดียว
แต่ผมกลัวเกินกว่าที่จะลืมตา
ความรู้สึกที่น่าสะอิดสะเอียน
มันรู้สึกเหมือนกับว่ามีหนอนผีเสื้อกำลังคลานอยู่ในหัวของผม

"-----"
...... ผมเริ่มง่วง

แต่ถ้าผมหลับไป, ผมอาจจะเห็นฝันร้ายพวกนั้นอีกครั้ง

"----ไม่สนใจละ ความฝันนั่นมันดีกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เยอะ"
ผมผ่อนคลายสติของผม
ในขณะที่ตาของผมยังคงปิดอยู่, ผมได้หลับไป

---อ๊ะ ผมมาที่นี่อีกแล้ว

ห้องใต้ดินที่มืดมิด กลิ่นของราที่ฟุ้งกระจายจากในความมืด

..... เป็นที่โรงเรียน บางทีคงเป็นห้องใต้ดินของโรงยิม

หุ่นโชว์ทำจากเซลลูลอยด์ที่กระจัดกระจาย ไม่, มันคือชิ้นส่วนของคนที่ถูกกินไปครึ่งหนึ่ง

เป็นของเขา

ถึงแม้ว่ามันจะเร็วเกินไป มันก็ยังคงนำตุ๊กตาตัวอื่นมาอีก

*แฮ่ก*---*แฮ่ก*---*แฮ่ก*---

เสียงหายใจราวกับสัตว์ป่า

*แฮ่ก*---*แฮ่ก*---*แฮ่ก*---!

ร่างหนึ่งได้กัดเข้าไปที่ตุ๊กตา
ความรู้สึกของฟันที่ได้เจาะลงไปในผิวหนัง
ไขมันของช่องท้องไม่ใช่สิ่งที่คุณจะเรียกว่าเนื้อเกรดเอได้เท่าไรนัก
เลือดร้อนๆ ติดแน่นอยู่กับลำคอ

---ผมรู้สึกหนาวสะท้าน
ความรู้สึกทั้งหมดนั่นถูกส่งมาที่ผม

"กะ, กะ กะ กะ แกอีกแล้วเรอะ, ชิกิ!"
มันกรีดร้อง

"บ้าเอ๊ย, บ้าเอ๊ย, บ้าเอ๊ย, บ้าเอ๊ย, บ้าเอ๊ย-----!"
มันแสดงออกราวกับว่าเป็นเด็กที่ระบายอารมณ์โกรธออกมา
ทำลายโต๊ะนักเรียนทุกตัว, และดึงปูนออกมาจากพื้น
"ชั้นจะฆ่าแก, ชั้นจะฆ่าแก, ชั้นจะฆ่าแก...... !"

พอมันพูดแบบนั้น

มันแทงมืดลงไปที่มือของมันเอง

------อึก----!?

ความเจ็บปวดจากมีดถูกส่งผ่านมาที่มือของผม

"ดูไปเถอะ, ชั้นจะฆ่าแก---"

จากนั้นเขาก็หยิบขาโต๊ะนักเรียนและเสียบลงไปที่ขาของตนเอง

----อัก---

"และชั้นจะเอาสิ่งที่แกขโมยไปกลับคืนมา-----"

เขาใช้เล็บของเขาเองคว้านท้องของเขาให้เปิดออกและเริ่มดึงไส้ออกมา

---ความ, เจ็บปวด

เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บ

เจ็บ เจ็บ เจ็บ----------!!!"

"นิ้วพวกนี้, ผิวหนังนี่, แม้แต่ตาพวกนี้!"
เขากะซวกเข้าไปในตาของตัวเอง

---ผมเริ่มที่จะเป็นบ้า

ความฝัน ถ้านี่เป็นความฝัน, ช่วย, ตื่นทีเถอะนะ!
มันเจ็บ ถ้าผมพูดให้ถูก "ตาย"
อาการช็อกจากความเจ็บปวดนี่เพียงพอที่จะฆ่าผม, แต่ผมไม่ได้กำลังตายอยู่

"เสียงของแก, จุดยืนของแก, ทั้งหมดมันเป็นของชั้น, จริงๆแล้วทั้งหมดนั่นมันเป็นของชั้น---!

รอไปเถอะ, ชั้นจะฆ่าแก ชั้นจะมาในเร็วๆนี้ล่ะ"

มันกรีดร้อง

มันหยิบมีด

นำมีดไปที่หัวของมัน

เล็งไปที่สมอง

และแทงเข้าไปลึกๆ

Music: play track 6

"อ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊า!"

ระหว่างที่ผมได้รับความเจ็บปวดมหาศาล ผมตื่นขึ้น

"อ้ากก---อักก, อ้ากก, อ้ากกก-----!"

ความฝัน นั่นเป็นความฝัน

"อัก...! "

แต่ร่างกายของผมเจ็บไปทั่วทั้งตัว

มือ, ต้นขา, ตา, กะโหลก

ทั้งหมดนั่นเจ็บ

ความเจ็บปวดที่ผมได้รับขณะที่ผมกำลังอยู่ในความฝัน ผมได้นำมันกลับเข้ามาในโลกแห่งความจริง

"อ----อ๊าอา!"
แต่ร่างกายของผมก็ยังคงขยับไม่ได้
ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกเหมือนกับว่ามีรูถูกคว้านอยู่ที่ฝ่ามือของผม, ผมก็ยังคงขยับตัวไม่ได้

"อ๊า-------อ๊า"
อย่างน้อยถ้าผมขยับได้---ผมคงนวดตัวเองได้และบางทีมันอาจจะลดความเจ็บปวดไปได้บางส่วน, แต่ผมยังทำแบบนั้นไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

"บ้า ----เอ๊ย"

นี่มัน, อะไรกัน?

"ทำไม---เรื่องพวกนั้น..."
ก่อนหน้านี้, ผมคิดว่าจิตใจของผมคงพังทลายไปก่อนร่างกายของผม

"ทำไม, เรื่องพวกนี้, ถึงได้เกิดขึ้นกับผม...... !"
แต่ถ้าผมหลับ, ร่างกายของผมอาจจะพังทลายลงไปก่อนจิตใจก็เป็นได้

"ผู้ชายคนนั้น---เป็นใครกัน?"

ใครคนนั้นที่แอบเข้ามาในความฝันของผม

ใครคนนั้นที่รู้จักผม, ใครคนที่เส้นประสาทของเขารวมเป็นหนึ่งเดียวกับผม

เป็นคนที่ฆ่าคนทุกๆ คืน

อะไรกัน? นายยังไม่ยอมรับมันอีกรึ?

"….. ยอมรับ, อะไร?"

ชั้นก็คือนาย

"….. เป็นไปไม่ได้"

นายเหมือนกันกับชั้น

"..... ไม่ ชั้นยังมีสติดีอยู่"

ตั้งแต่เมื่อนานมาแล้ว นายได้บ้าไปเรียบร้อยแล้ว

"..... ชั้นบอกว่า ไม่ ไง.....!"

Music: stop

"ท่านชิกิ---!"

---และ

ฮิซุยเข้ามาในห้องของผม โดยที่ไม่ได้เคาะประตู

"ฮิ---ซุย......?"
"ท่านชิกิคะ, เมื่อกี้เสียงท่านเหรอคะ---!?"

ฮิซุยเดินมาที่เตียงด้วยท่าทางรีบร้อน

"อะ----ท่านชิกิ, เกิด, อะไรขึ้นคะ----"
เสียงของฮิซุยสั่นเทา
...... ผมมองลงไป
ผ้าห่มของผมโชกไปด้วยเลือด

Music: play track 1

---มันดูเหมือนกับว่าเลือดจะมาจากที่มือและต้นขาของผม
ที่ผมใช้คำว่า 'ดูเหมือน' เพราะผมแค่คิดแบบนั้น
เพราะตรงนั้นไม่มีบาดแผลอยู่, เพราะแบบนั้นสิ่งที่ผิดปกติคือความจริงที่ว่ามีเลือดอยู่...

"ฮิซุยจัง, ชั้นจะเตรียมให้ยาทางหลอดเลือดดำ, เพราะอย่างนั้นดูแลท่านชิกิทีนะ"

"เดี๋ยวค่ะ, พี่คะ, ท่านชิกิเป็น----"

"ฮิซุยจัง เธอไม่คิดว่ามันจะเป็นการดีที่สุดเหรอ ที่นานๆครั้งเธอจะฟังสิ่งในที่พี่สาวของเธอพูด?"

"อ๊ะ----"

"ตอนนี้, ชิกิซัง, ท่านกำลังจะไปรับการถ่ายเลือดในเร็วๆ นี้, เพราะแบบนั้นช่วยพักผ่อนให้สบายก่อนถึงเวลานั้นด้วยนะคะ"

หลังจากที่ดูแลผมแล้ว, โคฮาคุซังได้ออกจากห้องไป

"ท่านชิกิคะ---ไม่มีอะไรผิดปกติจริงๆเหรอคะ? พี่บอกฉันว่าไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง, แต่เลือดพวกนั้นมัน---"

"….. เธอดื้อไปหน่อย, รึเปล่า? ผมก็บอกไปแล้วนี่ว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ผมไม่มีบาดแผลอะไรทั้งนั้น ผมก็สงสัยอยู่เหมือนกันนั่นล่ะ"

---พูดไปแรงขนาดนี้, ผมเกลียดตัวเอง
ผมรู้สึกผิดกับฮิซุย, แต่ผมไม่สามรถใจเย็นลงได้
มัน---จะต้องมีอะไรบางอย่างผิดปกติกับผม
ถ้าผมหลับ, ผมจะฝันถึงฆาตกรและจะทำให้ตัวเองบาดเจ็บ

ผมรู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้เลือดออก
ผมรู้, แต่ผมไม่สามารถบอกฮิซุยหรือโคฮาคุซังได้

พวกเธอคงไม่เชื่อผม, และที่แย่ที่สุดคือ, พวกเธอคงจะคิดแค่ว่าผมเป็นบ้าไป
ผมจะยอมรับว่าร่างกายของผมแปลก
แต่ฮิซุย, โคฮาคุซัง, แล้วก็อากิฮะ, ผมไม่อยากให้พวกเธอคิดว่าผมเป็นบ้า
ผมไม่อยากพูดออกไป

"แต่ท่านชิกิคะ, ร่างกายของท่านไม่ทำงานตามที่มันควรจะเป็น ดูเหมือนว่าท่านจะเป็นไข้ และท่านก็หายใจแรง, ฉันไม่อยากจะ---"

เห็นท่านเป็นแบบนี้, ฮิซุยได้กลืนคำพูดที่เหลือของเธอลงไป

"...... ผมไม่เป็นไร; ไปเถอะ ขอบคุณนะที่เป็นห่วงผม, แต่ตอนนี้ผมแค่อยากจะอยู่คนเดียว "
"...... ถ้าอย่างนั้น, ท่านต้องการอะไรรึเปล่าคะ? หากท่านหิวน้ำ, กรุณาบอกฉันนะคะ, แล้วฉันจะได้ไปนำอะไรมาให้"

Music: stop

"อะไร---ที่ผมอยากได้งั้นเหรอ?"
อะไรที่ผมอยากได้?

ตอนนี้ผมไม่อยากได้อะไรจริงๆ

"….. อื้อ, ผมหิวน้ำจริงๆ..... "

ใช่, กระหายน้ำ

หิวน้ำมากจริงๆ

เพราะแบบนั้นผมต้องดูด

ของเหลว, สีแดง

ของเหลวหนืดๆ ที่ติดแน่นอยู่ที่ลำคอของผม

เลือดสีแดงร้อนๆ ที่ยังคงอุ่นอยู่, นั่นคือสิ่งที่ผมอยากได้ในตอนนี้

"อ๊ะ----"

"...... ท่านชิกิ?"
อะไรที่ผม, อยากได้
แน่นอนว่ามันมีบางอย่างที่ผมอยากได้

นั่นคือ...

ร่างกายของฮิซุยที่ผมเคยเห็นในความฝัน

"----------Tss!"

ผัวะ! ผมตีหัวตัวเอง

แขนที่ก่อนหน้านี้ผมไม่สามารถขยับได้สามารถขยับได้เพราะความเกลียดตัวเองของผมเพียงอย่างเดียว

"ท่านชิกิ!? มีอะไรเหรอคะ, ท่านชิกิ!"

"อย่าเข้ามาใกล้ผม---!"

"ท่านชิกิ..... คะ"

ผมหายใจอย่างเจ็บปวด

คอของผมกำลังร้อนจัด

ร่างกายของผมกำลังร้อนจัด

มันมีอะไรบางอย่างผิดปกติกับผม มันมีอะไรบางอย่างผิดปกติกับผม

มันมีอะไรบางอย่างผิดปกติกับผม

เมื่อกี้ผมกำลังคิดอะไรอยู่กัน!?

"...... อย่าเข้ามาใกล้ผม...... ถ้าเธอเข้ามา, ผมไม่รู้ว่าผม, จะทำอะไรลงไป"

"แต่, ท่านชิกิคะ---"
"ผมบอกเธอว่าอย่าเข้ามาใกล้ผม......! ผมไม่ได้บ้านะ......!"

ผมกรีดร้อง, ปฏิเสธความช่วยเหลือจากฮิซุย
แต่ถ้าผมไม่ทำแบบนั้น, ผมคงจะข่มขืนฮิซุยไปแน่ๆ
เหมือนกับตอนนั้นในความฝันของผม
ถูกควบคุมโดยชีพจรผ่านทางเส้นเลือด

"---ออกไปเถอะ ฮิซุย, เธอไม่ได้เข้าใจ, ทุกอย่างเกี่ยวกับร่างกายของผมเลย"

"...... ค่ะ ตามที่ท่านต้องการค่ะ, ท่านชิกิ"

ฮิซุยออกไป
ในขณะที่เธอออกไป, ผมจ้องไปที่เธอด้วยวิสัยทัศน์ที่มืดมัว

Music: play track 6

---ร่าวกายที่ถูกกระตุ้นของผมคิดเรื่องเดียวกันหมด, ไม่ว่าผมจะเห็นใครก็ตาม

ในตอนที่โคฮาคุซังมาถ่ายเลือดให้ผม ผมมีแรงกระตุ้นที่อยากจะเจาะฟันของผมเข้าไปในลำคอขาวๆ ของเธอ
ผม----ผมไม่สามารถคงสติของผมไม่ได้นอกจากผมจะอยู่คนเดียว
เพราะแบบนั้นผมเลยให้ฮิซุยและโคฮาคุซัง, หรือแม้แต่อากิฮะออกไปจากห้อง

---ผลลัพธ์ก็ยังคงไม่เปลี่ยนไป

ถ้าผมอยู่คนเดียว, สิ่งเดียวที่ผมสามารถทำได้คือพักผ่อน

"อึก....."

ผมปวดหัว

ถ้าผมยังตื่นอยู่ อาการปวดหัวจะเล่นงานผม

ก่อนที่ผมจะเป็นบ้าไป ผมหลับตาเพื่อที่จะนอนหลับ

แต่ในอีกแง่หนึ่ง, ถ้าผมหลับ, ผมจะฝันเรื่องของเขา
ทุกครั้งที่เขาสร้างความเจ็บปวดให้กับร่างกายของตัวเอง, ผมก็จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดทางกายภาพไปด้วย

"----อัก"
ความเจ็บปวดทำให้ผมตื่นขึ้น
แต่ในทันทีที่ผมทำแบบนั้น, ความเจ็บปวดที่แตกกระจายอยู่ในหัวของผมได้กลับมา
เพราะแบบนั้นผมเลยหลับตา---แล้วก็เผลอหลับไปอีกครั้ง

..................... และผมผ่านกระบวนการนี้ซ้ำไปซ้ำมา
ผมหลับไปแบบครึ่งหลับครึ่งตื่น, และตื่นขึ้นจากความเจ็บปวดที่สมองโดนแทงทะลุ

การหายใจนั้นเจ็บปวด
ผมอ้าปากเพื่อรับอากาศหายใจ
แขนขาผมไม่ขยับ, แต่พวกมันสั่นเพราะความเจ็บปวด

ผมไม่รู้เรื่องเวลา
รู้สึกว่าหนึ่งชั่วโมงนั้นราวกับชั่วกัลปาวสาน
จริงๆแล้ว, ผม...
ผมคิดว่าผมสามารถคงสติให้ปกติได้ไปจนถึงเช้าเลยด้วยซ้ำ

Music: stop

Music: play track 8

---ประตูเปิดพร้อมกับเสียงดังเอี๊ยด

เสียงฝีเท้ากำลังใกล้เข้ามา

...... ผมกำลังครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่, และผมไม่สามารถบอกได้อย่างชัดเจนว่าใครเข้ามา

"---พี่คะ, พี่ดูแย่มากๆเลยค่ะ"

เสียงของเธอเหมือนกับกำลังร้องไห้อยู่

"---หนูเสียใจมากค่ะ..... พี่เจ็บปวดมากขนาดนี้, แต่ไม่มีอะไรที่หนูจะทำได้เลย"

ผมสัมผัสได้ถึงน้ำหนักของนิ้วมือ

"นี่เป็นอย่างเดียว---ที่หนูจะทำได้ค่ะ, พี่"

อากิฮะพันนิ้วมือของเธอเข้ากับผม

ตุบ
ตุบ
ตุบ

ความร้อนจากร่างกายของอากิฮะไหลเข้ามาที่ผมโดยเข้ากับเสียงของชีพจร

---ความอบอุ่น

มันรู้สึกเหมือนกับว่ากำแพงของสติสัมปชัญญะที่เน่าเฟะของผมได้ถูกสร้างขึ้นใหม่เพียงเพราะแค่นั้น