อัสดงยาม ตะวันคร้ามแสง: Day 9 Burning Body I

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 13 เมษายน ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20133/

9/ร่างกายที่ถูกแผดเผา I

วันที่เก้า / 29 ตุลาคม (วันศุกร์)

...............................................................................................ประตูปิดลงไปอย่างแผ่วเบาและสติของผมได้แยกตัวออกไปจากความทรงจำของผม

พื้นผิวหัวใจของผม ความจริงอยู่บนพื้นผิวนั่น

-----และผมก็ได้ตื่นขึ้นมาจากความฝันเก่าๆ ของผม

Music: play track 2

"ฮะ? ….. ทำไม? "

พอไปแตะแก้มของตัวเอง, ผมรู้สึกตัวว่าผมกำลังร้องไห้อยู่

ผมไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้เจ็บปวดมาก, หรืออะไรคือสิ่งที่น่าเศร้ามาก

ผมรู้สึกเพียงอย่างเดียว, ก็คือความรู้สึกที่ว่าผมเพิ่งสูญเสียอะไรบางอย่างที่สำคัญมากๆ ที่หลงเหลืออยู่ภายในหัวใจของผมไป

"มันเป็นฝันร้ายเหรอ? "

ผมคิดว่านี่มันต่างไปจากพวกความฝันที่ผมได้ฆ่าคน

แต่มันก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้หลับสบาย จากในช่วงหลายวันที่ผ่านมา

บางทีคงเป็นเพราะฮิซุยคอยเฝ้าดูผมอยู่ตลอดเวลาล่ะมั้ง

"...... ฮิซุย?"
ผมยกตัวขึ้นมาจากเตียงแล้วมองไปรอบๆ ห้อง
ผมไม่เห็นฺฮิซุยอยู่ที่ไหนเลย
เสียงประตูปิดที่ผมได้ยินนั่น คงเป็นเพราะเธอได้ออกไปจากห้องไปในวินาทีก่อนหน้า

ยังไงก็ตาม, ตอนนี้มันก็เป็นตอนเช้าแล้ว
วันนี้เป็นวันศุกร์, เพราะอย่างนั้นผมควรไปโรงเรียน

"ผมต้องตื่นแล้ว"
บางทีมันคงเป็นผลที่ตามมาจากเมื่อวาน, แต่ผมรู้สึกคลื่นเหียนในตอนที่ลุกขึ้นยืน

"ผมควรไปเปลี่ยนเสื้อ...... นี่มันอะไรกัน, เสื้อผมไม่ได้ถูกเตรียมไว้นี่นา?"

ดูเหมือนว่าฮิซุยจะออกไปหยิบชุดนักเรียนมาให้ผม
ซึ่งหมายความว่าเธอควรจะกลับมาในเร็วๆ นี้

"….. ฮ.....ฮะ"

ในทันทีนั้นเอง, พละกำลังทั้งหมดของผมได้ไหลออกไปจากร่างกายและผมก็ล้มลงไป

รู้สึกว่ามันจะเป็นแค่อาการหน้ามืดธรรมดา---เท่านั้น

ผมไม่สามารถใส่พละกำลังของผมลงไปที่แขนหรือขาได้

ผมสามารถขยับแขนได้เล็กน้อย, แต่ผมทำไม่ได้แม้แต่ลุกขึ้นมาจากพื้น

"..... เป็นไปไม่ได้น่า"

ผมพยายามอย่างสุดกำลังที่จะลุกขึ้น

แต่ผมขยับไม่ได้ ผมทำไม่ได้แม้แค่ดันตัวเองขึ้นมาจากตรงนี้ซักครั้งเลยด้วยซ้ำ

"เฮ้อ...... ดูเหมือนว่าอาการป่วยของผมจะยังแย่อยู่พอสมควร"

ในขณะดิ้นรนอยู่บนพรม, ผมเข้าใจในสถานการของตัวเอง

มันชัดเจนแล้วว่าผมจะไม่สามารถลุกขึ้นได้ไม่ว่าผมจะพยายามเท่าไรก็ตาม
มันไม่ใช่ว่าผมกำลังเจ็บปวดมากๆ อยู่ , เพราะแบบนั้นผมน่าจะรู้สึกดีขึ้นถ้าผมยังนอนอยู่ตรงนี้ซักพักหนึ่ง

"ท่านชิกิ, ฉันเตรียมเสื้อของท่านไว้ให้แล้วค่ะ"

ฮิซุยเปิดประตูและเดินเข้ามาในห้อง

"-----ท่านชิกิ!? "

เสียงของฮิซุยดังออกมาราวกับกำลังกรีดร้อง, และเธอรีบก้าวเท้ามาทางผมอย่างรีบร้อน

"ท่านชิกิ, ช่วยอดทนไว้ก่อนนะคะ, ท่านชิกิ......!"
ฮิซุยเรียกชื่อผมอย่างกระวนกระวาย

"เฮ้, อรุณสวัสดิ์ฮิซุย ผมแค่ล้มนิดหน่อยเท่านั้นล่ะ, ดังนั้นไม่จำเป็นต้องไปตกใจหรอก."
"แค่ล้มนิดหน่อย---ท่านกำลังพูดอะไรอยู่คะ, ท่านชิกิ, ท่านน่ะ...... !"
"ผมสบายดี ถ้าเธอช่วยพยุงผมขึ้นมา, ผมจะสบายดี."
"ตามที่ท่านต้องการค่ะ---"
ฮิซุยก้มตัวลงในทันทีและยื่นมือของเธอไปที่ไหล่ของผม

"อ๊ะ......"
ฮิซุยหยุดมือของเธอลงอย่างกระทันหัน
ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด, ฮิซุยพยายามอย่างสุดกำลังที่จะยื่นมือของเธอออกไปด้วยความตั้งใจทั้งหมดของเธอ, เหงื่อปรากฏออกมาให้เห็นบนหน้าผากของเธอ

แต่นั่นคือทุกอย่างที่เธอทำได้
เธอกัดริมฝีปากของเธอเอง, ฮิซุยพยายามที่จะแตะไหล่ของผมอย่างกลัวๆ, แต่เธอก็แค่ยืนอยู่ตรงนั้น, สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

"….. เข้าใจแล้ว ไม่ต้อง, อย่าฝืนตัวเองเลย, ฮิซุย แค่ไปเรียกโคฮาคุซังมาแล้วทุกอย่างก็จะดีเอง

"..............."

ฮิซุยพยักหน้าและวิ่งออกไปจากห้อง

"..... ทั้งหมดนั่นมันเรื่องอะไรกันน่ะ? ความหลงไหลในเรื่องความบริสุทธิ์ของฮิซุยดูค่อนข้างแย่พอสมควร"

ในขณะที่ล้มอยู่บนพื้น, ผมพูดสิ่งที่ผมคิดอยู่ออกมาอย่างไม่ระมัดระวัง

Music: stop

Music: play track 3

โคฮาคุซังมาถึงหลังจากนั้นไม่นานและเธอก็ให้ผมยืมไหล่
...... จริงๆแล้ว, ในเมื่อผมไม่มีพละกำลังอะไรอยู่เลย, โคฮาคุซังเลยต้องเป็นคนออกแรงซะเป็นส่วนใหญ่ บางทีคงเป็นเพราะผมอ่อนแอมาก, แต่โคฮาคุซังกล้าพอที่จะพูดว่าตัวผมเบาเหมือนกับเด็กผู้หญิง

"นั่นมันแปลก...... มันไม่มีอะไรผิดปกติ, แต่ร่างกายของผมมันไม่ขยับ"

"เข้าใจแล้วค่ะ, ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้ไม่สบาย, แต่ชั้นก็พูดอะไรไม่ได้จนกว่าพวกเราจะรอซักพัก แต่ในเมื่อหน้าตาของท่านดูสบายดี ชั้นคิดว่าคุณจะหายในเร็วๆ นี้ค่ะ"

เธอยังคงยิ้มอยู่, โคฮาคุซังวัดไข้ให้ผม
เพราะรอยยิ้มของเธอ, ผมรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย, แต่......

ฮิซุยมีสีหน้าหมองมัว
แม้แต่ในตอนนี้, ดูเหมือนว่าเธอจะไปแอบอยู่ข้างหลังโคฮาคุซังและมองผมเป็นครั้งคราว

"พี่คะ....!"

---และ

พร้อมกับอาการตื่นตกใจเล็กน้อย, อากิฮะพุ่งเข้ามาในห้อง

"ว่าไง เช้านี้เธอดูกระฉับกระเฉงดีนี่, อากิฮะ"
ผมยกมือขึ้นเพื่อทักทายเธอ

"อะไรกัน---"
หลังจากที่เห็นหน้าของผม, สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเป็นประหลาดใจแทน

"ทำไมถึงคิดอะไรเกินความเป็นจริงแบบนี้ล่ะ? พี่สบายดี, เพราะอย่างนั้นอย่าทำหน้าตาหน้ากลัวแบบนั้นสิ ถ้าเธอทำแบบนั้น, พี่จะกลายเป็นฝ่ายเริ่มกังวลแทน"

"นั่น...... อาจจะจริงค่ะ, แต่ว่า---"
อากิฮะจ้องมาที่ผมด้วยใบหน้าที่ขาวซีด

ผมสบายดีจริงๆ, แต่ดูเหมือนว่าฮิซุยกับอากิฮะจะคิดจริงๆ ว่าผมป่วยใกล้ตายหรืออะไรซักอย่าง

"...... ตอนนี้พี่ดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ไม่ค่ะ, ชิกิซัง คุณดูเหมือนทุกทีที่คุณเป็น
ถึงอย่างนั้น, ร่างกายของคุณก็ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ เพราะแบบนั้นชั้นคิดว่าคุณควรจะหยุดเรียน ฉันจะโทรไปบอกที่โรงเรียนของคุณให้ค่ะ"

"...... ใช่ ช่วยโทรเรียกหมอมาด้วยนะ หมอจะสามารถตรวจร่างกายได้ละเอียดมากกว่า"

"ตรวจร่างกายเหรอ? ...... พี่ไม่คิดว่าพี่จำเป็นต้องทำแบบนั้นจริงๆ นะ"

"---พี่คะ, ถ้าพี่ไม่สนใจเรื่องการตรวจร่างกาย, บางทีพวกเราควรจะส่งพี่ไปเข้าโรงพยาบาลแทนเหรอคะ?"
"อ๊ะ...... ไม่, ตรวจร่างกายก็ได้ ไม่เป็นไร"

"เอาล่ะ โคฮาคุ, ฮิซุย, ช่วยดูแลพี่ด้วยนะ
ในเมื่อดูเหมือนว่าพี่จะไม่ห่วงเรื่องสุขภาพของเขาเอง, ช่วยทำเรื่องนั้นแทนพี่ด้วยนะ"

อากิฮะออกคำสั่งอย่างเข้มงวดและแยกตัวออกไปจากห้อง

"ในกรณีแบบนั้น, ชั้นจะใช้โทรศัพท์, โอเคนะคะ?"

โคฮาคุซังออกจากห้องไปเหมือนกัน

สิ่งที่เหลืออยู่ก็คือผมที่นอนอยู่บนเตียง, แล้วก็ฮิซุย

"ฮิซุย? "

"….. คะ, อะไรหรือคะ, ท่านชิกิ? "

"ผมไม่เป็นไร, เพราะอย่างนั้นเธอสามารถกลับไปทำหน้าที่ของเธอต่อได้ ในเมื่อผมขยับไม่ได้จริงๆ มันไม่ใช่ว่าผมจะไปไหนซักหน่อย"

".........."

ฮิซุยไม่ขยับเลยแม้แต่ก้าวเดียว

"..... ฮิซุย? มีอะไรแปลกเหรอ, เธอมีท่าทางแปลกๆ นิดหน่อย ถ้าเธอไม่สบาย, ไปพักผ่อนเถอะ; ผมไม่ว่าอะไรหรอก"

"....................."

...... และต่อมา
ในทันทีนั้นเอง, เหมือนกับว่าเธอตัดสินใจได้, ฮิซุยพูดออกมา,

"...... ท่านชิกิ, ท่านไม่โกรธเหรอคะ?"
"อะไร...? โกรธเรื่องอะไรงั้นเหรอ?"

"เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้น่ะค่ะ ...... ถึงแม้ว่าฉันควรจะดูแลท่าน, ฉันยังทำไม่ได้แม้แต่จะช่วยท่าน......"
"-----ฮิซุย"
...... ผมตกตะลึก ผมไม่แม้แต่จะคิดเรื่องนั้นเลยด้วยซ้ำ

"อืม, มันก็ตกใจนิดหน่อยน่ะนะ ผมคิดว่าเธอคงจะช่วยผมได้ในทันที, แต่สุดท้ายแล้วมันก็จบลงที่โคฮาคุซัง"

".............."

"แต่ผมไม่สนใจเรื่องนั้น เธออาจจะไม่รู้สึกถึงมัน, ฮิซุย, แต่เธอได้ช่วยผมไว้มากแล้ว พอไปเทียบกับเรื่องนั้นแล้ว, เรื่องที่เกิดขึ้นมันเล็กน้อยมากๆ"

"...... จริงเหรอคะ? ฉันไม่คิดว่าฉันจะมีประโยชน์มากหรอกนะคะ"

"เธอไม่เข้าใจ, ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้น ตอนนี้ผมสามารถใจเย็นลงได้เพราะว่ามีเธออยู่ตรงนี้ ...... มันยิ่งไปกว่าการที่เธอดูแลผมอีก; ถ้าเธอไม่อยู่ตรงนี้, ผมไม่รู้ว่าผมจะทำอะไรลงไป"

"......? เพราะฉันเหรอคะ"

"แน่นอน ตั้งแต่ที่ผมมาอยู่ที่นี่, ผมก็รู้สึกไม่สบายใจ, แล้วก็ฝันร้ายตลอดเวลา
แต่ในตอนที่เธอพูดอรุณสวัสดิ์กับผมทุกๆเช้า, ผมก็สามารถกลับมาอยู่อย่างความสงบสุขได้
---เพราะฉะนั้น, เธอได้ช่วยผมหลายครั้งมาก อย่างเช่นวันนี้, ตอนที่เธอมา, มันทำให้ผมมีความสุข"

"เอ๊ะ...... อ๊ะ, ขอบคุณมากค่ะ"

"อืม, มันก็เป็นอย่างนั้นล่ะ ถึงแม้ว่าเธอจะแตะตัวผมไม่ได้, คำพูดของเธอส่งก็มาถึงผม, ใช่ไหมล่ะ? แค่นั้นมันก็ทำให้ผมมีความสุขพอแล้ว ฮิซุย, เธอช่วยได้มากๆ เลยล่ะ"

"เอ่อ...... ท่านกำลังจริงจังอยู่เหรอคะ?"
"ผมกำลังจริงจังมากๆ เพื่อเป็นหลักฐาน, ผมยังไม่รู้สึกว่ามันเป็นตอนเช้าเลย เป็นเพราะว่าถึงแม้ว่าผมจะได้พูดมันไปแล้ว, เธอยังไม่ได้พูดมันเลย"

"-------"
ฮิซุยมองมาที่ผมอย่างเขินอาย และหายใจเข้าเล็กน้อย

"….. ค่ะ, อรุณสวัสดิ์ค่ะ, ท่านชิกิ"

เธอหน้าแดงเล็กน้อยในขณะที่เธอพูดคำพูดที่เธอลืมพูดในเช้านี้ออกมา

"นั่นล่ะ ทุกคนมีความเข้มแข็งและความอ่อนแอของตัวเอง, ดังนั้นอย่าไปกังวลถึงมัน

ฮิซุย, ตราบใดที่เธอยังทำในสิ่งที่เธอทำอยู่, ทุกอย่างจะไม่เป็นไร"

"............."

ฮิซุยไม่ได้ตอบกลับมา

เธอแค่มองมาที่ผม เหมือนกับว่าเธอกำลังครุ่นคิดอยู่

"อ๊ะ-, ถ้าเธอจ้องมาที่ผมแบบนั้น, ผมจะเริ่มรู้สึกไม่สบายใจนะ, ฮิซุย"

"ค, ค่ะ, ขออภัยด้วยค่ะ"

หลังจากพูดแบบนั้น, ฮิซุยเริ่มหนีออกไปทางประตู

"ขอตัวก่อนนะคะ ดูเหมือนว่าพี่จะติดต่อกับหมอแล้ว, เพราะอย่างนั้นเขาน่าจะมาที่นี่ในเร็วๆนี้"

เธอโค้งให้อย่างรวดเร็ว, ฮิซุยมุ่งหน้าออกไปจากประตูในทันที

มันเป็นความผิดพลาดของผมที่คิดว่าการตรวจร่างกายคงจะเป็นแค่การวัดความดันเลือดและวัดอะไรอีกเล็กน้อย
เพราะว่าเป็นหมอของครอบครัวที่ร่ำรวย, หมอนำเครื่องมือมามากมายและทำการตรวจที่ห้องข้างๆ ห้องของผม

หลังจากวินิจฉัยโรคอย่างละเอียดแล้ว, หมอออกไปหลังจากตอนเที่ยง
โดยยันตัวอยู่บนไหล่ของโคฮาคุ, ผมเดินกละโผลกกะเผลกกลับไปที่ห้องของตนเอง

,ทุกอย่างใช้เวลาไปราวๆ สี่ชั่วโมง

"………. ฟู่ว"

ในขณะที่นอนอยู่บนเตียง, ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ

แม้ว่าจะตรวจร่างกายแล้ว, หมอก็ไม่พบอะไรผิดปกติกับผม

..... อืม, ตลอดมาตั้งแต่อุบัติเหตุเมื่อแปดปีก่อนและการฟื้นกลับมาได้ราวกับปาฏิหาริย์ของผม, หมอมักจะโทษอาการผิดปกติแปลกๆ ใดๆก็ตาม ว่าเป็นเพราะมันเสมอ"

อืม, หนทางที่ดีที่สุดก็คืนการนอนหลับอยู่ตรงนี้ บนเตียง

ผมคิดว่าบางทีผมน่าจะได้รับการให้ยาทางหลอดเลือดดำหรืออะไรซักอย่าง แต่ถ้ามันไม่มีอะไรผิดปกติกับร่างกายผม หมอบอกว่ามันจะเป็นการดีกว่าถ้าผมไม่ได้ใช้ยาอะไรเลย

"ชิกิซางงงง, ชั้นกำลังจะเข้าไปนะคะ"

โคฮาคุซังเข้ามาในห้อง
เธอถืออะไรบางอย่างที่ดูคล้ายกับโจ๊กข้าวซึ่งวางอยู่บนถาดมา

"คุณยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่ตอนเช้า, ใช่ไหมค่ะ? มันอาจจะช้าไปนิดหน่อย, แต่ชั้นนำอะไรมาให้ทานค่ะ"
"โอ๊ะ ขอบคุณนะ, โคฮาคุซัง"
"ไม่จำเป็นหรอกค่ะ, ยังไงก็ตาม, นี่มันก็เป็นหน้าที่ของชั้นค่ะ"

โคฮาคุซังเดินตรงมาอยู่ข้างๆ หมอนของผม, ฮัมเพลงอย่างร่าเริงในขณะที่เธอถือช้อนเอาไว้

"เอ่อ, โคฮาคุซัง?"

"ค่ะ, ช่วยอ้าปากกว้างๆ ด้วยค่ะ"
พร้อมกับยิ้มกว้าง, เธอขอให้ผมทำอะไรที่น่าอายสุดๆ

"............ เอ๊ะ?"
ทั้งที่ยังไม่เข้าใจสถานการดีจริงๆ นัก, ผมอ้าปาก
และต่อมา, หลังจากเป่าให้ข้าวในช้อนเย็นลงแล้ว, เธอยื่นช้อนเข้ามาในปากผม

---ด้วยมือที่เปิดกว้างของเธอ เธอจับขากรรไกรของผมไว้และขยับมันขึ้นและลง

"….. โคฮาคซัง, นี่มันเป็นพวกการล้อเล่นอะไรรึเปล่า? "

"ไม่ใช่เลยค่ะ, ชิกิซัง, คุณไม่สบาย, เพราะนั้นมันเป็นเรื่องธรรมดาที่ชั้นจะช่วยให้คุณทาน"

ในขณะกำลังยิ้มอยู่, โคฮาคุซังเริ่มป้อนอาหารให้ผมเป็นครั้งที่สอง

"Gw---"

ครั้งนี้, ผมสามารถกลืนมันเข้าไปได้ด้วยตัวเอง

"ดีมากค่ะ! ทำต่อไปนะคะ, ชิกิซัง"
"ระ, รอเดี๋ยว, โคฮาคุซัง......! ผมอาจจะป่วย, แต่มันก็แค่อาการจากโรคโลหิตจางของผม ผมทานเองได้......!"
"แน่นอนค่ะ, แน่นอน, ตอนนี้ช่วยใจเย็นลงหน่อยนะคะ ชั้นชินกับเรื่องแบบนี้แล้วค่ะ"
โคฮาคุซังหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขและเริ่มป้อนอาหารให้ผมอีกเป็นครั้งที่สาม

"Nn---"
เธอใส่ช้อนเข้าไปในปากของผมอย่างหนักแน่น, และผมทำอะไรไม่ได้นอกจากลืนมันลงไป

"รสชาติเป็นยังไงบ้างคะ? ชั้นได้ยินมาว่าในตอนที่คุณที่บ้านอาริมะ คุณทานชอบโจ๊กพลัมค่ะ"
"...... อื้อ, มันรสชาติดีมาก"

"ดีแล้วค่ะ ถ้าอย่านั้นกรุณา, ทานเท่าที่อยากทานเลยนะคะ"
ดูเหมือนโคฮาคุซังจะกำลังสนุกอยู่

"...... Haa"
ดูเหมือนว่าไม่ว่าผมจะพูดอะไรออกไปมันก็ไม่มีผล
ผมยอมแพ้แล้วให้โคฮาคุซังทำในสิ่งที่เธอต้องการ

......
............
.................. ผมอายมาก

ผมอายมาก, แต่ผมคิดว่าผมก็มีความสุขเล็กน้อยเช่นกัน
อาหารที่โคฮาคุซังทำนั้นอร่อยมากๆ, และผมก็ทานมันหมดในเวลาอันรวดเร็วพอสมควร

"ว่าแต่, ชิกิซัง, คุณรู้สึกเป็นยังไงบ้างคะ?"
"ผมสบายดี มันก็แค่รู้สึกเหมือนอาหารโลหิตจางปกติทั่วไป"
"เป็นอย่างนั้นเหรอคะ? ในตอนที่คุณยังเด็ก, คุณก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสที่นี่, เช่นกัน, เพราะอย่างนั้นอย่าฝืนตัวเองเลยนะคะ"

โคฮาคุซังพูดออกมาในขณะที่เธอกำลังเก็บจานอยู่

Music: stop

"---โคฮาคุซัง, นั่นมันหมายความว่ายังไงเหรอ? "

"เอ๊ะ? นั่นก็หมายถึงที่คุณเจออุบัติเหตุและได้รับบาดเจ็บสาหัสเมื่อแปดปีก่อน, ถูกไหมคะ? ชั้นได้ยินมาว่านั่นคือเหตุผลที่คุณถูกฝากไว้กับบ้านอาริมะ : เพื่อที่จะช่วยให้คุณอาการดีขึ้น"

"นั่นมันก็จริง, แต่นั่นไม่ใส่สิ่งที่ผมพูดถึง..... เธอได้พูดว่าผมได้รับบาดเจ็บ ที่นี่

ที่คฤหา---"

---ในตอนแรก

ที่ไหนกันนะที่ผมได้ไปเจอกับอุบัติเหตุที่กับฆ่าไปผมไป?

บาดแผลที่เกือบเป็นอันตรายถึงตายจากในวัยเด็ก
อุบัติเหตุที่ทำให้ผมมองเห็นเส้นแห่งความตาย
มันเกิดขึ้นได้ยังไง,
และที่ไหนที่ผมได้รับอุบัติเหตุนั่น,
ผมจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย---

"ชิกิซัง? มีอะไรแปลกเหรอคะ? "

"เอ๊ะ..... อ๊ะ, ไม่มีอะไร ถึงผมจะบอกเธอไปผมก็ไม่คิดว่าเธอจะเข้าใจหรอก"

---แต่สิ่งที่ผมจำได้เมื่อวาน,
มันอาจเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุเมื่อแปดปีก่อน

ในเวลานั้นเมื่อแปดปีก่อน, ผมคิด---ตรงนั้นมีอากิฮะ, ตัวผมเอง, แล้วก็มีใครอีกคนอยู่ตรงนั้น---

"ถ้าอย่างนั้นชั้นจะออกไปแล้วก็จะจัดการกับจานพวกนี้นะคะ"
โคฮาคุซังพยายามจะออกไปจากห้อง

"เดี๋ยวก่อน, โคฮาคุซัง เมื่อก่อน, พวกเราเคยเล่นด้วยกันบ่อยมาก, ใช่ไหม? ในเวลานั้น, มีใครคนอื่นอยู่ด้วยกันกับพวกเราอีกรึเปล่า?"
โคฮาคุซังตกใจยืนอยู่กับที่

"พวกเราเคยเล่นด้วยกัน, บ่อยมาก, เหรอคะ......?"
เธอหัวเราะ
เหมือนกับว่าเธอกำลังนึกถึงอดีตอยู่, เสียงหัวเราะที่ชวนคิดถึงของเธอดังสะท้อนไปในห้องอย่างไร้ความรู้สึก

"อืมม, บางทีมันคุณอาจจะคิดไปเองรึเปล่าคะ? หรือว่าบางทีฮิซุยจังอาจจะอยู่กับคุณ หรืออะไรซักอย่าง"

"อ๊ะ, บางทีมันคงเป็นแบบนั้นล่ะ นั่นคงเป็นแบบนั้น"

"แน่นอนค่ะ ถ้าอย่างนั้น, ไว้เจอกันใหม่นะคะ"

"-------อืม"

พอได้ทานอาหารแล้ว, ผมรู้สึกง่วงพอสมควร

ตอนนี้มันไม่มีอะไรอย่างอื่นที่จะต้องทำแล้ว, ดังนั้นผมคิดว่าผมควรจะหลับซักหน่อย---"

---ในทันทีนั้นเอง, ผมพบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ ที่ไม่รู้จัก

ที่นี่---ดูเหมือนจะเป็นห้องใต้ดินที่ไม่ได้ถูกใช้มาเป็นเวลานาน
โต๊ะและเก้าอี้กระจัดกระจายอยู่รอบๆ
ที่หลังห้องมีกระดานดำหักๆ ที่ถูกทิ้งไว้และเก้าอี้แบบพับได้
แสงตะวันไม่สามารถเข้ามาถึงที่นี่ได้
ในห้องใต้ถุนมืดๆ ที่มีกลิ่นรานี้, ผมหายใจเข้าและออก

นั่งอยู่บนโต๊ะ, กอดเข่าของตัวเองเอาไว้
ร่างกายที่ตายแล้วของผู้หญิงคนใหม่นอนอยู่ที่พื้น

เสียงหายใจของผม

มันไม่ต่อเนื่อง

สิ่งนั้นกำลังคิดว่ามันมีเลือดไม่พอ

สิ่งนั้นกำลังคิดว่ามันอยากกินเนื้อสดๆ

ผมกำลังคิดว่าผมอยากที่จะฆ่าคน

*แฮ่ก* *แฮ่ก* *แฮ่ก*

เสียงหายใจของพวกเราเข้ากันเป็นจังหวะ

"ใครน่ะ ----!"
พร้อมกับตะโกนออกมา, ผมมองไปรอบๆ
ในห้องใต้ดินแห่งนี้, ไม่มีใครอื่นอยู่อีก

*แฮ่ก* *แฮ่ก* *แฮ่ก*

*แฮ่ก* *แฮ่ก* *แฮ่ก*

*แฮ่ก* *แฮ่ก* *แฮ่ก*

"บ้าเอ๊ย, แกอีกแล้วเรอะ!"

มันตะโกนใส่ผม

"ชั้นไม่ให้......! ชั้นเป็นคนพาผู้หญิงคนนี้มาด้วยตัวเอง! ชั้นจะไม่ยกเธอให้แก"

หลังจากที่พูดแบบนั้นออกมา, มันกัดเข้าไปในร่างกายที่ตายแล้ว

เคี้ยว
บด, ฉีก
เสียงของลำไส้กำลังถูกเคี้ยว

-------กำลังหายใจออกมา

*แฮ่ก* *แฮ่ก* *แฮ่ก* *แฮ่ก*

ลมหายใจของผมเริ่มขาดห้วง

เพราะอะไรบางอย่าง

แค่สิ่งนั้นมันหายใจ ลมหายใจของผมก็เริ่มแรงขึ้นเช่นกัน

"ชั้นจะฆ่าแก"

*แฮ่ก* *แฮ่ก* *แฮ่ก* *แฮ่ก*

"เร็วๆนี้, เร็วๆนี้, ชั้นจะ, ฆ่า, แก"

ราวกับว่ามันเสียสติไป, มันเริ่มกินทุกอย่าง อย่างตะกละตะกลาม, แม้แต่กระดูก

Music: play track 1

"ท่านชิกิ, ท่านหลับอยู่รึเปล่าคะ?"
"เอ๊ะ ----?"
ทันใดนั้นเอง, ฮิซุยปรากฏอยู่เบื้องหน้าผม

"ฮิซุย...... เธอเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร?"

"เมื่อไร...... ท่านถามเหรอคะ? มันราวๆ ห้านาทีแล้วค่ะตั้งแต่ฉันที่เปลี่ยนผ้าห่มให้ท่านเสร็จ"
"โอ๊ะ โทษที, ตอนนั้นผมกำลังหลับอยู่เลยไม่ได้สังเกตว่าเธอเข้ามา"

"...... ท่านชิกิ, กรุณาอย่าล้อเล่นเลยค่ะ ท่านอนุญาติให้ฉันเข้ามาในห้อง, แล้วท่านก็สั่งให้ฉันไปเปลี่ยนผ้าผ่ม"

"อะไ-------"
มันกำลังเกิดอะไรขึ้น?
จนถึงเมื่อกี้นี้, ผมหลับอยู่, และก็ได้ฝันร้ายอีกครั้ง, แล้วผมก็ตื่นเพราะเสียงของฮิซุย......

"...... ฮิซุย ตอนนั้นผมดูเหมือนกำลังตื่นอยู่เหรอ?"

"...... ค่ะ หลังจากที่ฉันเปลี่ยนผ้าปูห่มเสร็จแล้ว, ท่านก็หลับตาลง, ฉันถึงได้ถามไงคะว่าท่านกำลังหลับอยู่รึเปล่า"
"---ไม่, ตอนนี้ผมจะไม่หลับอีกต่อไปแล้ว"

เพราะการตอบสนองอะไรบางอย่าง, ผมมองไปที่มือของตนเอง
...... การยกมือขึ้นมายังคงลำบากอยู่
ผมไม่ได้ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย
ร่างกายของผม----ร่างกายของโทวโนะชิกิ, รู้สึกเหมือนกับว่ามันเป็นของของคนอื่น

"..... ผมจะตื่นอยู่ซักพัก, หลังจากนี้เธอมีงานต้องทำไหม? "

"ไม่มีค่ะ, วันนี้ฉันจะคอยดูแลท่าน..... ถ้าท่านไม่ว่าอะไร, ฉันก็อยากจะอยู่ดูแลท่านค่ะ, ท่านชิกิ"

ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากรู้สึกขอบคุณ ถ้าฮิซุยอยู่ที่นี่ ผมคงจะไม่เห็นฝันร้ายแบบเมื่อครู่ที่ผมเห็นมาก่อน

"...... นั่นล่ะคือสิ่งที่ผมต้องการจริงๆ, ฮิซุย ถ้าผมไม่ได้เป็นภาระให้เธอ, ช่วยอยู่ในห้องของผมเถอะนะ"

"---ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำแบบนั้นค่ะ, ท่านชิกิ"

หลังจากโค้งให้แล้ว, ฮิซุยตั้งใจจดจ้องมาที่ผม
"เอ่อ, เธอไม่จำเป็นต้องจ้องมากขนาดนั้นก็ได้ ผมจะสบายใจมากกว่าถ้าบางทีเธออาจจะเอาเก้าอี้มาแล้วนั่งอ่านหนังสือหรืออะไรซักอย่าง ผมก็จะหาอะไรทำฆ่าเวลาเหมือนกัน"

"อ๊ะ...... ค่ะ, ตามความปรารถนาของท่านค่ะ"

ฮิซุยออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
ผมมั่นใจว่าเธอจะต้องกลับมาพร้อมกลับหนังสือและเก้าอี้แน่นอน, อย่างที่ผมได้แนะนำเธอไป

"เธอเป็นคนที่รับผิดชอบต่อหน้าที่จริงๆ, ใช่ไหม, ฮิซุย?"
ผมหัวเราะเล็กน้อยในขณะที่ผมพูดออกมา
มันรู้สึกเหมือนเป็นเวลานานมากตั้งแต่เวลาที่ผมได้มาเจอกับฮิซุยอีกครั้งและคิดว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่เย็นชา, ไร้ความรู้สึก
อืม, นั่นคือทั้งหมดที่ผมคิดก่อนหน้านี้, แต่ตอนนี้---ผมคิดว่าผมเข้าใจฮิซุยมากขึ้นนิดหน่อย

"---มาเถอะ, ฮิซุย, รีบๆ กลับมาซะทีสิ"
ผมพูดขึ้นมาในขณะที่กำลังนอนอยู่บนเตียง, ผมความความว่าแบบนั้นจริงๆ
ถ้าได้เธอมาอยู่ข้างๆ, การป่วยเหมือนอย่างที่ผมเป็นอยู่ในตอนนี้ก็ไม่ได้ดูแย่ไปทั้งหมด

การที่ฮิซุยเฝ้าพยาบาลผมกลายเป็นว่าเธอแค่อยู่กับผม

เพราะเธอไม่สามารถแตะตัวคนที่เป็นเพศตรงข้ามได้, ฮิซุยไม่สามารถดูแลผมทางร่างกายได้จริงๆ

วัดอุณหภูมิหรือปัดเหงื่ออกจากหน้าผากเป็นหน้าที่ของโคฮาคุซัง, และฮิซุยก็แค่อยู่ข้างๆผม, รับฟังในตอนที่ผมขออะไร, เช่นอะไรซักอย่างเพื่อเอามาดื่ม

แต่นั่นไมได้หมายความว่าผมไม่พอใจ

มันไม่ใช่ว่าเธออยู่ตรงนั้นตลอดเวลา, แต่เธออยู่ตรงนั้นซะเป็นส่วนใหญ่ ต้องขอบคุณเรื่องนั้น, ผมไม่ได้เห็นความฝันที่น่ากลัวอะไรทั้งสิ้น

มันเป็นช่วงเวลาก่อนสี่ทุ่มเล็กน้อย, เป็นช่วงก่อนเวลานอน

"พี่คะ, รู้สึเป็นยังไงบ้างคะ?"
อากิฮะเข้ามาดูว่าผมเป็นยังไง

"อื้อ, พี่รู้สึกสบายดี ถึงแม้ว่าพี่จะยังไม่สามารถขยับร่างกายได้อย่างอิสระเท่าไรก็เถอะ, พี่คิดว่าพี่จะพรุ่งนี้พี่จะดีขึ้น เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นกับพี่ครั้งนึงแล้ว, และมันก็เหมือนกับอาการก่อนหน้านี้จริงๆ"

"---หนูก็ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นค่ะ มันทำให้หนูรู้สึกสบายใจขึ้นนิดหน่อย"
อากิฮะหายใจออกมาพร้อมกับการผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด

"ราตรีสวัสดิ์ค่ะ, พี่ อ๊ะ, ถึงแม้ว่าพี่จะรู้สึกดีขึ้นแล้ว, อย่าฝืนตัวเองนะคะ มันไม่มีอะไรดีเลยที่พี่จะต้องมาเจ็บตัวอีกครั้ง"
"พี่รู้แล้ว ...... ราตรีสวัสดิ์, อากิฮะ ขอบคุณนะสำหรับความเป็นห่วงทั้งหมดของเธอ"

"เอ๊ะ...... อื้อ, พวกเราเป็นพี่น้องกันนี่คะ, มันเป็นธรรมดาอยู่แล้ว......

ยังไงก็ตาม, ดูแลตัวเองด้วยนะคะ พรุ่งนี้หนูไม่อยากเห็นพี่ล้มพับไปอีกครั้ง"

พร้อมกับยิ้มจางๆ, อากิฮะออกไปจากห้อง