เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20132/
"...... ใช่แล้ว, วันนี้เป็นวันหยุด"
ผมยกร่างกายของตัวเองขึ้นมาจากเตียง
เพราะไม่สามารถที่จะทนมันได้, ผมวิ่งเข้าไปที่ทางเดินทั้งๆ ที่ยังอยู่ในชุดนอน
ผมวิ่งไปที่ห้องอาบน้ำและอาเจียนลงในอ่างล้างหน้า
"Uughuuhuuk! อ๊า!"
ผมทำให้ท้องของผมว่างเปล่า, แต่ผมยังคงรู้สึกไม่ดีอยู่
ความฝันเมื่อคืน
ในทางเหตุผลแล้ว, มันแย่ยิ่งกว่าความฝันที่ผมเป็นฆาตกรอีก มันแย่กว่ามาก, มาก
"Ha----gaa, ah---"
ในความฝันของผม, ไม่ใช่ว่าผมทำร้ายแค่อากิฮะ, แต่แม้แต่ฮิซุยกับโคฮาคุซังเองก็ด้วย
"......... Aa............ ach."
ไม่เหลืออะไรที่จะอาเจียนออกมาแล้ว, อาการสั่นไปทั่วทั้งตัวของผมเริ่มลดน้อยลงแล้ว
ผมออกไปที่ห้องรับแขกและเห็นฮิซุยกำลังทำงานบางอย่างอยู่
เธอคงจัดบ้านอยู่, เพราะผมเห็นเธอกำลังยกเก้าอี้ไปที่ห้องรับแขก
"............... Ku."
ผมรู้สึกวิงเวียน
ตอนนี้---ผมไม่อาจมองหน้าเธอได้
แต่ผมก็ไม่อาจทนที่จะกลับไปที่ห้องของตัวเองโดยที่ไม่พูดอะไรได้
ถ้าฮิซุยพยายามปลุกผมเหมือนทุกที---ผมคิดว่าอาการป่วยนี่มันคงจะดีขึ้นเล็กน้อย
Music: play track 1
Music: play track 1
ใจกลางของโลกที่มีบาดแผลนั้น, ศัตรูที่ฆ่าพวกผู้ใหญ่ยืนอยู่ที่นั่น
------ฝันร้ายครั้งแรกๆ
------สวยอะไรอย่างนี้
พระจันทร์ทรงกลดที่ไม่ยั่งยืน
8/ความตาย
วันที่แปด / 28
ตุลาคม (วันพฤหัสบดี)
"------"
ผมตื่นขึ้นมาและพบว่ามันเลยสิบโมงไปแล้ว
ผมตื่นขึ้นมาและพบว่ามันเลยสิบโมงไปแล้ว
"...... ใช่แล้ว, วันนี้เป็นวันหยุด"
ผมยกร่างกายของตัวเองขึ้นมาจากเตียง
เพราะไม่สามารถที่จะทนมันได้, ผมวิ่งเข้าไปที่ทางเดินทั้งๆ ที่ยังอยู่ในชุดนอน
ผมวิ่งไปที่ห้องอาบน้ำและอาเจียนลงในอ่างล้างหน้า
"Uughuuhuuk! อ๊า!"
ผมทำให้ท้องของผมว่างเปล่า, แต่ผมยังคงรู้สึกไม่ดีอยู่
ความฝันเมื่อคืน
ในทางเหตุผลแล้ว, มันแย่ยิ่งกว่าความฝันที่ผมเป็นฆาตกรอีก มันแย่กว่ามาก, มาก
"Ha----gaa, ah---"
ในความฝันของผม, ไม่ใช่ว่าผมทำร้ายแค่อากิฮะ, แต่แม้แต่ฮิซุยกับโคฮาคุซังเองก็ด้วย
ความฝันนั่น
ความฝันที่ผมข่มขืนเด็กผู้หญิงที่เหมือนกับฮิซุยหรือไม่ก็โคฮาคุซังตลอดทั้งคืน
ความฝันที่ผมข่มขืนเด็กผู้หญิงที่เหมือนกับฮิซุยหรือไม่ก็โคฮาคุซังตลอดทั้งคืน
"......... Aa............ ach."
ไม่เหลืออะไรที่จะอาเจียนออกมาแล้ว, อาการสั่นไปทั่วทั้งตัวของผมเริ่มลดน้อยลงแล้ว
ผมออกไปที่ห้องรับแขกและเห็นฮิซุยกำลังทำงานบางอย่างอยู่
เธอคงจัดบ้านอยู่, เพราะผมเห็นเธอกำลังยกเก้าอี้ไปที่ห้องรับแขก
"............... Ku."
ผมรู้สึกวิงเวียน
ตอนนี้---ผมไม่อาจมองหน้าเธอได้
แต่ผมก็ไม่อาจทนที่จะกลับไปที่ห้องของตัวเองโดยที่ไม่พูดอะไรได้
ถ้าฮิซุยพยายามปลุกผมเหมือนทุกที---ผมคิดว่าอาการป่วยนี่มันคงจะดีขึ้นเล็กน้อย
Music: play track 1
"….. ฮิซุย"
ฮิซุยรู้ตัวว่าผมอยู่ที่นี่และรีบเดินมาหาผมอย่างเงียบๆ
"อรุณสวัสด์ค่ะ, ท่านชิกิ"
"..... อ๊ะ
อรุณสวัสดิ์ โทษทีนะที่ผมตื่นในเวลาที่เห็นแก่ตัวแบบนี้"
"ฉันก็ต้องขอโทษด้วยเหมือนกันค่ะ
ฉันควรจะไปอยู่ที่นั่นในตอนที่ท่านตื่นขึ้นมา กรุณาอภัยให้ด้วยค่ะ"
ฮิซุยโค้งศีรษะของเธออย่างเงียบๆ
..... ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของฮิซุย
พอผมนึกไปถึงความฝันเมื่อคืน, ผมเริ่มรู้สึกผิด
"...... ไม่,
เธอไม่จำเป็นต้องขอโทษ ผมไม่ตื่นในเวลาปกติเอง, เพราะแบบนั้นมันเป็นความผิดของผม, มันจะดีกว่าถ้าเธอจะบ่นผมเล็กน้อย"
...... ถ้าเธอทำแบบนั้น, ผมจะรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
"ท่านชิกิ......?"
...... ถ้าเธอทำแบบนั้น, ผมจะรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
"ท่านชิกิ......?"
แต่, นั่นมันก็แค่ความคิดแบบเห็นแก่ตัวของผม
อย่างเช่นในตอนนี้,
คำพูดของผมทำให้เธอรู้สึกแย่
"ไม่มีอะไร, ช่วยลืมๆไปเถอะ. ...... ยิ่งไปกว่านั้น, ผมก็ค่อนข้างหิวแล้ว; มีข้าวเช้าเตรียมไว้รึยัง?"
"...... พี่ออกไปข้างนอกน่ะค่ะ อาหารเช้าของท่านเตรียมไว้อยู่ในห้องอาหารแล้ว"
"โอ๊ะ ในกรณีแบบนั้น, ผมจะไปทานอาหารซักหน่อย โทษที่นะที่รบกวนในตอนที่เธอกำลังทำงานอยู่"
หลังจากที่กล่าวลาแบบเร็วๆ แล้ว, ผมมุ่งหน้าไปที่ห้องอาหาร
Music: stop
"ไม่มีอะไร, ช่วยลืมๆไปเถอะ. ...... ยิ่งไปกว่านั้น, ผมก็ค่อนข้างหิวแล้ว; มีข้าวเช้าเตรียมไว้รึยัง?"
"...... พี่ออกไปข้างนอกน่ะค่ะ อาหารเช้าของท่านเตรียมไว้อยู่ในห้องอาหารแล้ว"
"โอ๊ะ ในกรณีแบบนั้น, ผมจะไปทานอาหารซักหน่อย โทษที่นะที่รบกวนในตอนที่เธอกำลังทำงานอยู่"
หลังจากที่กล่าวลาแบบเร็วๆ แล้ว, ผมมุ่งหน้าไปที่ห้องอาหาร
Music: stop
ผมกลับไปที่ห้องของผม, แต่ผมไม่มีอะไรจะทำที่นี่จริงๆ
ผมได้นอนจนเต็มอิ่มแล้ว
พอคิดว่าผมควรที่จะทำอะไรต่อไปดี, ผมก็ตัดสินใจที่จะไปเดินเล่นรอบๆคฤหาสน์
Music:
play track 1
ผมมาถึงห้องรับแขก
เพราะอะไรบางอย่าง, ผมเดินเตร็ดเตร่ไปรอบๆคฤหาสน์อย่างไร้จุดหมาย เพื่อที่จะยืนยันความทรงจำในวัยเด็กของผม
ผมมาถึงห้องรับแขก
เพราะอะไรบางอย่าง, ผมเดินเตร็ดเตร่ไปรอบๆคฤหาสน์อย่างไร้จุดหมาย เพื่อที่จะยืนยันความทรงจำในวัยเด็กของผม
ระเบียงทางเดินยาวต่อไปไกลพอสมควร
ในตอนที่ผมยังเด็ก
ผมเชื่อว่าระเบียงนี้จะยาวต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
คฤหาสน์หลังนี้ดูคล้ายกับปราสาท, และในทุกๆวัน ผมจะเดินไปรอบๆคฤหาสน์และสลักชื่อของผมลงไปบนกำแพง, เสา, หรือพื้น
มันเป็นเกมแบบหนึ่งที่ผมเล่นกับอากิฮะเพื่อที่จะพิสูจน์กันว่าใครจะสามารถยึดครองคฤหาสน์ได้
โดยบอกกันว่าสถานที่ใดๆก็ตาม
ที่พวกเราสลักชื่อลงไปนั้นจะกลายเป็นดินแดนของพวกเรา, พวกเราสองคนเดินไปเดินมารอบๆ คฤหาสน์สลักชื่อไว้ตรงนั้นและตรงนี้
"......
ตรงนี้"
บนที่จับของราวบันไดมีชื่อสลักไว้ว่า シキ (ชิกิ)
มันคงเป็นเพราะเกมนี้ที่ทำให้พ่อห้ามไม่ให้พวกเราเล่นอยู่ในคฤหาสน์
อย่างไรก็ตาม, ถ้าผมไปมองใกล้ๆ, ผมจะสามารถเห็นทั้งชื่อของผมและชื่อของอากิฮะได้ทั่วทั้งสถานที่
บนที่จับของราวบันไดมีชื่อสลักไว้ว่า シキ (ชิกิ)
มันคงเป็นเพราะเกมนี้ที่ทำให้พ่อห้ามไม่ให้พวกเราเล่นอยู่ในคฤหาสน์
อย่างไรก็ตาม, ถ้าผมไปมองใกล้ๆ, ผมจะสามารถเห็นทั้งชื่อของผมและชื่อของอากิฮะได้ทั่วทั้งสถานที่
ผมออกไปข้างนอก
..... พอมาคิดดูแล้ว, สถานที่ๆ พวกเราใช้เวลาส่วนใหญ่เล่นด้วยกันคือในสวน
ในเมื่ออากิฮะเชื่อฟังพ่อมาก, ไม่เหมือนกับผม, เธอเลยออกมาเล่นข้างนอกได้แค่สามสิบนาทีต่อวันเท่านั้น
และเพราะแบบนั้น, ส่วนใหญ่เธอมักจะแค่อยู่ข้างหลังพวกเรา,
มองดูและฟังเท่านั้น
แต่เธอจะออกไปเล่นกับพวกเราอย่างร่าเริงและจะเล่นกับพวกเราในเกมอะไรก็ตามที่พวกเราจะเล่นกันได้
"......
บางทีนิสัยของเธออาจเป็นเพราะตอนนั้นล่ะมั้ง?"
เธอคงต้องกลั้นความรู้สึกของตัวเองเมื่ออยู่ต่อหน้าพ่อ
เธอคงต้องกลั้นความรู้สึกของตัวเองเมื่ออยู่ต่อหน้าพ่อ
บนกำแพงของคฤหาสน์, ชื่อที่ถูกสลักไว้ปรากฏออกมาให้เห็นอีกครั้ง
ชิกิ, ชิกิ, อากิฮะ, ชิกิ, อากิฮะ,
ชิกิ, อากิฮะ,
ชิกิ, ชิกิ, ชิกิ, ชิกิ
อัตราส่วนของชื่อที่ถูกสลักไว้เป็นแบบนั้น, และชื่อ ชิกิ ปรากฏออกมาให้เห็นเยอะกว่ามาก
ผมคาดว่าอากิฮะเป็นแค่เด็กผู้หญิงเพราะแบบนั้นเธอเลยไม่สามารถตามเด็กผู้ชายทันได้
-----------------------------------------------------------------------------------------------
HINT by ผู้เขียน
ข้อความที่พวกนี้คือข้อความที่ถูกสลักไว้บนกำแพง
志貴, 志貴, 秋葉, シキ, 秋葉, シキ, 秋葉, 志貴, 志貴, シキ, 志貴
ชิกิ, ชิกิ, อากิฮะ, ชิกิ, อากิฮะ, ชิกิ, อากิฮะ, ชิกิ, ชิกิ, ชิกิ, ชิกิ
-----------------------------------------------------------------------------------------------
"โคฮาคุซัง.....?"
ในขณะที่ผมมาที่สนามด้านหลัง ผมมองเห็นด้านหลังของโคฮาคุซัง
เธอยังไม่รู้สึกถึงผม
ผมไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไร, แต่เธอหายเข้าไปในป่า
"?"
ด้วยความอยากรู้นิดหน่อย, ผมเลยตามเธอไป
----- และแล้ว
สถานที่ ที่โคฮาคุซังมุ่งหน้าไป, ตรงนั้นดูเหมือนจะเป็นพื้นที่โล่งเล็กๆ
".........ตรงนั้นมีพื้นที่โล่งอยู่ด้วยเหรอ......?"
ในขณะเอียงหัวของผมไปด้านข้าง, ผมพยายามนึก, แต่เพราะอะไรบางอย่าง, ความทรงจำของผมค่อนข้างเลือนลางเล็กน้อย
ในป่าของคฤหาสน์, ผมจะสามารถเห็นพื้นที่โล่งนั่นได้ถ้าต้นไม้ถูกตัดออกไป
---ไม่, คำว่า "มองเห็นได้" ยังไม่ถูกซะทีเดียว
ถ้าคุณเดินไปแบบธรรมดา, คุณคงไม่มีทางสังเกตุเห็นมัน
ถ้าโคฮาคุซังไม่ได้เดินไปตรงนั้น, ซึ่งถูกซ่อนอย่างพอเหมาะด้วยต้นไม้ที่ล้อมรอบอยู่อย่างที่มันเป็น, ผมคงไม่มีวันได้เห็นมันต่อให้ผมอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตก็ตาม
"...... นั่นมันแปลก ผมจำไม่ได้ว่ามีพื้นที่เปิดโล่งอยู่ที่นี่มาก่อน"
ถ้าจะพูดให้น้อยที่สุด, ผมจำไม่ได้ว่าเคยเล่นกับอากิฮะในพื้นที่เปิดโล่งนั่นมาก่อน
----ผมรู้สึกว่าผมไม่เคย, ไปที่นั่น, มาก่อนเลย
"............"
หลังจากคิดอะไรนิดหน่อย, ผมตัดสินใจที่จะเข้าไปในที่พื้นที่เปิดโล่งนั่น
Music: stop
ในขณะเอียงหัวของผมไปด้านข้าง, ผมพยายามนึก, แต่เพราะอะไรบางอย่าง, ความทรงจำของผมค่อนข้างเลือนลางเล็กน้อย
ในป่าของคฤหาสน์, ผมจะสามารถเห็นพื้นที่โล่งนั่นได้ถ้าต้นไม้ถูกตัดออกไป
---ไม่, คำว่า "มองเห็นได้" ยังไม่ถูกซะทีเดียว
ถ้าคุณเดินไปแบบธรรมดา, คุณคงไม่มีทางสังเกตุเห็นมัน
ถ้าโคฮาคุซังไม่ได้เดินไปตรงนั้น, ซึ่งถูกซ่อนอย่างพอเหมาะด้วยต้นไม้ที่ล้อมรอบอยู่อย่างที่มันเป็น, ผมคงไม่มีวันได้เห็นมันต่อให้ผมอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตก็ตาม
"...... นั่นมันแปลก ผมจำไม่ได้ว่ามีพื้นที่เปิดโล่งอยู่ที่นี่มาก่อน"
ถ้าจะพูดให้น้อยที่สุด, ผมจำไม่ได้ว่าเคยเล่นกับอากิฮะในพื้นที่เปิดโล่งนั่นมาก่อน
----ผมรู้สึกว่าผมไม่เคย, ไปที่นั่น, มาก่อนเลย
"............"
หลังจากคิดอะไรนิดหน่อย, ผมตัดสินใจที่จะเข้าไปในที่พื้นที่เปิดโล่งนั่น
Music: stop
….. ภายพื้นที่เปิดโล่งนั่นไม่ได้ทำให้ผมประหลาดใจ
เพราะมันไม่มีอะไรต่างไปจากปกติเลย
"อะไรกัน---ก็แค่ที่ว่างๆนี่นา"
ผมเดินเข้าไปตรงกลางของพื้นที่เปิดโล่ง
พื้นที่เปิดโล่งนี่เป็นแค่ที่ว่างจริงๆ
พื้นที่เปิดโล่งราบเรียบอย่างสมบูรณ์แบบ
ป่าลึกห้อมล้อมพื้นที่เอาไว้
เสียงของจักจั่น
และแสงสว่างอันเจิดจ้า, ของฤดูร้อนที่ทำให้รู้สึกเหมือนกับว่ามันสามารถละลาย------
และแสงสว่างอันเจิดจ้า, ของฤดูร้อนที่ทำให้รู้สึกเหมือนกับว่ามันสามารถละลาย------
"เอ๊ะ..........?"
ฤดูร้อน, แสงแดด---?
"อุ-----อ่อก..... "
แผลเป็นที่กลางอกของผมเริ่มเจ็บ
เหมือนกับ / ถูกแทง
ความเจ็บนี้/ มันรู้สึกเหมือนกับว่า/ กำลังถูกมีดทำครัวแทงอกอยู่
กี๊ดดด กี๊ด กี๊ด
กี๊ดดด กี๊ด กี๊ด
กี๊ดดด กี๊ด กี๊ด -----
----จากที่ไหนซักแห่ง, ผมได้ยินเสียงของจักจั่น
แต่, ตอนนี้มันเป็นฤดูใบไม้ร่วงแล้วนะ
----แสงตะวันของฤดูร้อนที่อาบทุกสิ่งทุกอย่างให้เป็นสีขาว
กลุ่มเมฆของฤดูร้อนอยู่บนท้องฟ้าที่ไกลออกไป
ผมสามารถได้ยินเสียงจริงๆ
กี๊ดดด กี๊ด กี๊ด
กี๊ดดด กี๊ด กี๊ด -----
----จากที่ไหนซักแห่ง, ผมได้ยินเสียงของจักจั่น
แต่, ตอนนี้มันเป็นฤดูใบไม้ร่วงแล้วนะ
----แสงตะวันของฤดูร้อนที่อาบทุกสิ่งทุกอย่างให้เป็นสีขาว
กลุ่มเมฆของฤดูร้อนอยู่บนท้องฟ้าที่ไกลออกไป
ผมสามารถได้ยินเสียงจริงๆ
ที่เท้าของผม, ตรงนั้นมีคราบที่ลอกออกมาของจักจั่นอยู่
คราบที่ลอกออกมา คราบของ--ใครบางคน
"------------.................."
แผลของผมเปิด
แผลของผมกลายเป็นสิ่งที่ถูกแต้มด้วยสีเลือดหมูเข้ม; สีชาด อมดำเปียกโชกมือทั้งสองข้างของผม----
คราบที่ลอกออกมา คราบของ--ใครบางคน
"------------.................."
แผลของผมเปิด
แผลของผมกลายเป็นสิ่งที่ถูกแต้มด้วยสีเลือดหมูเข้ม; สีชาด อมดำเปียกโชกมือทั้งสองข้างของผม----
….. ภาพเงาของใครบางคนกำลังก้มอยู่
ฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาของเด็กผู้หญิงวัยอ่อนเยาว์
กลุ่มเมฆที่อยู่บนท้องฟ้าที่ไกลออกไป
คราบที่ลอกออกมาของจักจั่น
ผมรู้ตัวได้ในทันที
ข้างหน้าผมคือใบหน้าที่กำลังร้องไห้ของอากิฮะ, ที่โชกไปด้วยเลือด
กี๊ดดด กี๊ด กี๊ด
กี๊ดดด กี๊ด กี๊ด
---อ๊า เสียงของจักจั่นที่พยายามจะแทงทะลุแก้วหูของผม
เสียงของจักจั่น
กี๊ดดด กี๊ด กี๊ด
กี๊ดดด กี๊ด กี๊ด
---อ๊า เสียงของจักจั่นที่พยายามจะแทงทะลุแก้วหูของผม
เสียงของจักจั่น
"Ah-----gu"
อกของผมเจ็บ
ผมรู้สึกไม่ดี
แผลของผมได้ถูกรักษาหายไปเมื่อนานมาแล้ว, ถ้าอย่างนั้น ทำไมมันถึงได้เจ็บมากขนาดนี้ล่ะ?
อกของผม แตกสลาย
แผลเก่าเปิดออก, เลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่องจากปากแผล
---นี่มันอะไรกัน?
บาดแผลของผม, มันไม่ได้หายเลยแม้แต่นิดเดียว
บาดแผลของผม, มันไม่ได้หายเลยแม้แต่นิดเดียว
สติสัมปชัญญะของผมจมลงไป
แผลของผมเจ็บ
ในทันทีก่อนหน้าที่ผมจะสลบไปนั้น, ผมนึกภาพที่น่ากลัวได้
เป็นวันที่ร้อนในฤดูร้อน
อากิฮะที่เปื้อนไปด้วยเลือดและตัวผมกำลังจ้องมองลงไปที่เธอ
ภาพเงาเลียเลือดออกไปจากมือของมัน
..... ต่อมา, ใบหน้าของภาพเงานั้นกลายเป็นใบหน้าของผมในตอนที่ยังเด็ก, กำลังหัวเราะอยู่ด้วยความสนุกสนาน---
Music: play track 1
......
ผมได้ยินเสียงกำลังพูดกันอยู่
"ท่านอากิฮะ, ท่านจะไม่ไปโทรเรียกหมอมาเหรอคะ?"
"อย่าบ้าน่า, ฮิซุย
มันไม่มีทางที่ชั้นจะทำแบบนั้น, ในเมื่อบาดแผลของพี่มันไม่ใช่บาดแผลธรรมดา......!"
...... อากิฮะกับฮิซุยกำลังพูดกันอยู่
ที่นี่คือห้องของชิกิ
ดูเหมือนว่าผมจะนอนหลับอยู่บนเตียง
ผมวางแผนที่จะพูดว่า "โย่ว!" และลุกออกไปจากเตียง, แต่ผมไม่สามารถขยับตัวได้เลยแม้แต่น้อย
อกของผมไม่ได้เจ็บอีกต่อไปแล้ว, แต่ร่างกายของผมรู้สึกหนักเหมือนกับตะกั่ว
ทุกอย่างที่ผมสามารถขยับได้คือตาและปาก
"ท่านอากิฮะ, ท่านจะไม่ไปโทรเรียกหมอมาเหรอคะ?"
"อย่าบ้าน่า, ฮิซุย
มันไม่มีทางที่ชั้นจะทำแบบนั้น, ในเมื่อบาดแผลของพี่มันไม่ใช่บาดแผลธรรมดา......!"
...... อากิฮะกับฮิซุยกำลังพูดกันอยู่
ที่นี่คือห้องของชิกิ
ดูเหมือนว่าผมจะนอนหลับอยู่บนเตียง
ผมวางแผนที่จะพูดว่า "โย่ว!" และลุกออกไปจากเตียง, แต่ผมไม่สามารถขยับตัวได้เลยแม้แต่น้อย
อกของผมไม่ได้เจ็บอีกต่อไปแล้ว, แต่ร่างกายของผมรู้สึกหนักเหมือนกับตะกั่ว
ทุกอย่างที่ผมสามารถขยับได้คือตาและปาก
"ตอนนั้นเธอมัวแต่ทำบ้าอะไรอยู่น่ะ, ฮิซุย? เธอก็รู้นี่ว่าห้ามให้ชิกิเข้าไปใกล้ที่นั่น.....!"
"กรุณา.....
อภัยให้ฉันด้วยค่ะ"
"เรื่องนี้มันแก้ไม่ได้ด้วยการขอโทษหรอกนะ
เธอถูกมอบหมายหน้าที่มาให้ดูแลพี่ก็เพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์แบบนี้ไม่ใช่รึไง
ถ้าอย่างนั้น เธอกำลังทำอะไรอยู่.....!? "
ต่างไปจากท่าทางของเธอในยามปกติโดยสิ้นเชิง, อากิฮะระบายอารมณ์โกรธออกมาอย่างเต็มที่
เทียบกันแล้ว, ฮิซุยยอมรับคำตำหนิแต่โดยดี, เธอมองลงไปด้านล่างอย่างเงียบๆ
"แล้วโคฮาคุล่ะ? ไม่ใช่ว่าชั้นสั่งไปด้วยเหมือนกันเหรอ? ที่ว่าอย่าให้พี่ออกไปนอกสายตาน่ะ?"
"พี่--ไม่อยู่ที่นี่ค่ะ"
"ไม่อยู่ที่นี่งั้นเหรอ...... พูดแบบนั้นเธอหมายความว่ายังไง?"
ฮิซุยไม่ตอบ
อากิฮะกัดฟันของเธอไว้แน่น
เทียบกันแล้ว, ฮิซุยยอมรับคำตำหนิแต่โดยดี, เธอมองลงไปด้านล่างอย่างเงียบๆ
"แล้วโคฮาคุล่ะ? ไม่ใช่ว่าชั้นสั่งไปด้วยเหมือนกันเหรอ? ที่ว่าอย่าให้พี่ออกไปนอกสายตาน่ะ?"
"พี่--ไม่อยู่ที่นี่ค่ะ"
"ไม่อยู่ที่นี่งั้นเหรอ...... พูดแบบนั้นเธอหมายความว่ายังไง?"
ฮิซุยไม่ตอบ
อากิฮะกัดฟันของเธอไว้แน่น
---ไม่อยู่ที่นี่เหรอ?
เธอกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ? ตอนนี้โคฮาคุซังอยู่ที่สนามด้านหลัง---
"ท่านอากิฮะ พวกเราควรฃจะหยุดทำแบบนี้นะคะ"
"---ฮิซุย"
"ท่านชิกิต่างออกไป ท่านเป็นคนที่ต่างออกไป คฤหาสน์หลังนี้, มันไม่เหมาะกับท่าน เพราะแบบนั้น, พวกเราควรจะเลิกทำแบบนี้"
"ชั้นไม่อยากได้ยินคำพูดพวกนั้น!"
"ไม่ค่ะ, นั่นล่ะค่ะคือเหตุผลที่ฉันจะต้องพูดมันออกมา ท่านเข้าใจเรื่องนั้นเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป, ท่านชิกิจะกลายเป็นฆาตกรไปจริงๆ"
เธอกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ? ตอนนี้โคฮาคุซังอยู่ที่สนามด้านหลัง---
"ท่านอากิฮะ พวกเราควรฃจะหยุดทำแบบนี้นะคะ"
"---ฮิซุย"
"ท่านชิกิต่างออกไป ท่านเป็นคนที่ต่างออกไป คฤหาสน์หลังนี้, มันไม่เหมาะกับท่าน เพราะแบบนั้น, พวกเราควรจะเลิกทำแบบนี้"
"ชั้นไม่อยากได้ยินคำพูดพวกนั้น!"
"ไม่ค่ะ, นั่นล่ะค่ะคือเหตุผลที่ฉันจะต้องพูดมันออกมา ท่านเข้าใจเรื่องนั้นเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป, ท่านชิกิจะกลายเป็นฆาตกรไปจริงๆ"
-----เมื่อกี้นี้, ฮิซุยได้พูดอะไรออกไป?
"...... เธอกำลังพูดว่าสายเลือดโทวโนะของพี่ได้ตื่นขึ้นมาในคฤหาสน์หลังนี้งั้นเหรอ?
น่าหัวเราะน่า มันเป็นไปไม่ได้ที่เรื่องนั้นมันจะเกิดขึ้นกับพี่"
"...... ท่านพูดถูกค่ะ ท่านชิกิก็แค่เหมือนกับพวกเรา, เป็นเพราะการเลือกของท่านมากิฮิสะ---"
ในทันทีนั้นเอง
เพี๊ยะ! เสียงของแก้มที่ถูกตบได้ดังก้องไปทั่วทั้งห้อง
"...... ท่านพูดถูกค่ะ ท่านชิกิก็แค่เหมือนกับพวกเรา, เป็นเพราะการเลือกของท่านมากิฮิสะ---"
ในทันทีนั้นเอง
เพี๊ยะ! เสียงของแก้มที่ถูกตบได้ดังก้องไปทั่วทั้งห้อง
"ชั้นบอกเธอไปแล้วนี่ว่าชั้นจะไม่อนุญาตให้ใครพูดเรื่องนั้นออกมาทั้งนั้น"
"....................."
บรรยากาศความเครียดระหว่างพวกเธอสองคนเพิ่มขึ้น
..... ฮิซุยยืนอยู่อย่างเจ็บปวดโดยก้มศีรษะของเธอลง
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมอากิฮะถึงได้โกรธมากขนาดนั้น,
แต่ผมไม่อยากเห็นฮิซุยต้องเจ็บปวดมากไปกว่านี้อีกแล้ว
"อัก"
เพราะอะไรบางอย่าง, ผมสามารถขยับร่างกายของผมได้สำเร็จ
"...... ฮิซุย, ชั้นปล่อยที่เหลือให้เธอจัดการ ถ้าพี่ตื่น, ก็ดูแลเขาตามที่เขาต้องการ"
"ท่านอากิฮะ, ดีแล้วเหรอคะกับเรื่องนี้?"
"อื้อ ถ้าชั้นยังอยู่ที่นี่, พี่ก็แค่จะอ่อนแอลงไปเท่านั้น"
อากิฮะออกจากห้องไปพร้อมกับรอยยิ้มที่เจ็บปวดมากๆ บนใบหน้าของเธอ
"..............."
อืม, ตอนนี้ผมควรจะทำอะไร?
บางทีมันอาจจะเป็นการดีกว่าถ้าผมจะแกล้งทำเป็นว่าผมยังไม่ตื่น--
"ท่านชิกิ, ฉันคิดว่ามันปลอดภัยแล้วค่ะที่ท่านจะลืมตาขึ้นมา"
"...... โอ๊ะ, เธอรู้อยู่แล้วหรอกเหรอ, ฮิซุย"
"ค่ะ, ท่านอากิฮะไม่รู้เรื่องนั้นแต่ว่า...... ตลอดมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วล่ะค่ะ, ที่ท่านอากิฮะไม่เก่งเรื่องที่จะดูออกว่าใครกำลังแกล้งทำอยู่"
ฮิซุยพูดออกมาอย่างอึกอัก
"...... เป็นอย่างนั้นเหรอ? แต่เธอช่างสังเกตุพอสมควรเลยนี่นา"
"...... ฉันไม่รู้ค่ะ ในเมื่อฉันไม่สามารถที่จะเข้าใจในหัวใจของคนที่ฉันอยากจะเข้าใจมากที่สุดได้, ฉันเลยไม่คิดว่าฉันเป็นคนช่างสังเกตุขนาดนั้น"
"อืม..."
ผมพยักหน้า, เพราะอะไรบางอย่าง ผมรู้สึกว่าเธอกำลังพูดถึงโคฮาคุซังอยู่
เพราะอะไรบางอย่าง, ผมสามารถขยับร่างกายของผมได้สำเร็จ
"...... ฮิซุย, ชั้นปล่อยที่เหลือให้เธอจัดการ ถ้าพี่ตื่น, ก็ดูแลเขาตามที่เขาต้องการ"
"ท่านอากิฮะ, ดีแล้วเหรอคะกับเรื่องนี้?"
"อื้อ ถ้าชั้นยังอยู่ที่นี่, พี่ก็แค่จะอ่อนแอลงไปเท่านั้น"
อากิฮะออกจากห้องไปพร้อมกับรอยยิ้มที่เจ็บปวดมากๆ บนใบหน้าของเธอ
"..............."
อืม, ตอนนี้ผมควรจะทำอะไร?
บางทีมันอาจจะเป็นการดีกว่าถ้าผมจะแกล้งทำเป็นว่าผมยังไม่ตื่น--
"ท่านชิกิ, ฉันคิดว่ามันปลอดภัยแล้วค่ะที่ท่านจะลืมตาขึ้นมา"
"...... โอ๊ะ, เธอรู้อยู่แล้วหรอกเหรอ, ฮิซุย"
"ค่ะ, ท่านอากิฮะไม่รู้เรื่องนั้นแต่ว่า...... ตลอดมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วล่ะค่ะ, ที่ท่านอากิฮะไม่เก่งเรื่องที่จะดูออกว่าใครกำลังแกล้งทำอยู่"
ฮิซุยพูดออกมาอย่างอึกอัก
"...... เป็นอย่างนั้นเหรอ? แต่เธอช่างสังเกตุพอสมควรเลยนี่นา"
"...... ฉันไม่รู้ค่ะ ในเมื่อฉันไม่สามารถที่จะเข้าใจในหัวใจของคนที่ฉันอยากจะเข้าใจมากที่สุดได้, ฉันเลยไม่คิดว่าฉันเป็นคนช่างสังเกตุขนาดนั้น"
"อืม..."
ผมพยักหน้า, เพราะอะไรบางอย่าง ผมรู้สึกว่าเธอกำลังพูดถึงโคฮาคุซังอยู่
"….. ฮิซุย, เธอได้พูดไปก่อนหน้านี้แล้ว แต่ว่าโคฮาคุซังไปไหนเหรอ?"
"….. ขอโทษค่ะ ฉัน, ไม่รู้เรื่องของพี่ดีมากนัก"
"….. ขอโทษค่ะ ฉัน, ไม่รู้เรื่องของพี่ดีมากนัก"
".........."
มีอะไรบางอย่างผิดปกติกับการตอบสนองนั่น
แต่อะไรที่ผิดปกติล่ะ, ดูเหมือนว่าผมจะไม่มีทางรู้ได้ในตอนนี้
ตอนนี้ในขณะที่ผมกำลังพูดอยู่
ร่างกายของผมเฉื่อยชา ,
และมันต้องใช้พละกำลังทั้งหมดเพียงแค่เพื่อที่จะพูดออกมา
"ท่านชิกิ, ท่านไม่ได้กำลังฝืนตัวเองอยู่ใช่ไหมคะ?"
"...... ให้พูดจริงๆ, ผมรู้สึกเฉื่อยชาแบบสุดๆเลย มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันนะ"
"...... ท่านชิกิคะ, พวกเราพบท่านสลบอยู่ที่สนามด้านหลัง มันดูเหมือนว่าจะไม่ใช่อาการโลหิตจางที่เป็นปกติของท่าน, เพราะแบบนั้นเราเลยไปบอกท่านอากิฮะและพาท่านกลับไปที่ห้องของท่าน"
...... สลบ
อยู่ที่สนามด้านหลัง
แสงสว่างสีขาวของฤดูร้อน, และเสียงของจักจั่น
"----ผมนึกออกแล้ว ผมยืนอยู่, และหลังจากนั้นผมก็หน้ามืด เฮ้อ, ผมไม่ได้มีอาการแย่ขนาดนี้มาตั้งแต่อยู่ประถมแล้วนะ"
"...... ฉันคิดว่าฉันควรจะไปตามหมอมา, แต่ท่านอากิฮะอยากให้พวกเรารอและเฝ้าดู"
"...... อืม, อากิฮะทำถูกแล้ว นี่มันเหมือนกับอาการทางจิตใจมากกว่า, เพราะอย่างนั้นการที่จะไปตามหมอมามันคงช่วยอะไรไม่ได้เท่าไร ผมสลบไปนานเท่าไรเหรอ?"
"...... ฉันพบท่านตอนบ่าย, เพราะแบบนั้นมันน่าจะราวๆ สิบสองชั่วโมงค่ะ"
"นะ---นานขนาดนั้นเลยเหรอ!?"
ด้วยความตกใจ, ผมมองไปที่นาฬิกา
แต่ทว่า, ร่างกายของผมไม่ขยับ
"ตอนนี้มันเที่ยงคืนแล้วค่ะ คืนนี้ฉันจะดูแลท่าน, เพราะอย่างนั้น, ถ้าท่านต้องการอะไร, กรุณาอย่ารีรอที่จะถามค่ะ"
"อะ...... อื้อ ผมขอบคุณมากนะสำหรับเรื่องนั้น"
---ผมหมดสติไปเป็นเวลาครึ่งวัน, ผมไม่เคยเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่อุบัติเหตุนั่นแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น, หลังจากที่หลับไปนานมากแล้ว, ร่างกายของผมก็ยังคงต้องการจะหลับต่อไปอีก
"...... ให้พูดจริงๆ, ผมรู้สึกเฉื่อยชาแบบสุดๆเลย มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันนะ"
"...... ท่านชิกิคะ, พวกเราพบท่านสลบอยู่ที่สนามด้านหลัง มันดูเหมือนว่าจะไม่ใช่อาการโลหิตจางที่เป็นปกติของท่าน, เพราะแบบนั้นเราเลยไปบอกท่านอากิฮะและพาท่านกลับไปที่ห้องของท่าน"
...... สลบ
อยู่ที่สนามด้านหลัง
แสงสว่างสีขาวของฤดูร้อน, และเสียงของจักจั่น
"----ผมนึกออกแล้ว ผมยืนอยู่, และหลังจากนั้นผมก็หน้ามืด เฮ้อ, ผมไม่ได้มีอาการแย่ขนาดนี้มาตั้งแต่อยู่ประถมแล้วนะ"
"...... ฉันคิดว่าฉันควรจะไปตามหมอมา, แต่ท่านอากิฮะอยากให้พวกเรารอและเฝ้าดู"
"...... อืม, อากิฮะทำถูกแล้ว นี่มันเหมือนกับอาการทางจิตใจมากกว่า, เพราะอย่างนั้นการที่จะไปตามหมอมามันคงช่วยอะไรไม่ได้เท่าไร ผมสลบไปนานเท่าไรเหรอ?"
"...... ฉันพบท่านตอนบ่าย, เพราะแบบนั้นมันน่าจะราวๆ สิบสองชั่วโมงค่ะ"
"นะ---นานขนาดนั้นเลยเหรอ!?"
ด้วยความตกใจ, ผมมองไปที่นาฬิกา
แต่ทว่า, ร่างกายของผมไม่ขยับ
"ตอนนี้มันเที่ยงคืนแล้วค่ะ คืนนี้ฉันจะดูแลท่าน, เพราะอย่างนั้น, ถ้าท่านต้องการอะไร, กรุณาอย่ารีรอที่จะถามค่ะ"
"อะ...... อื้อ ผมขอบคุณมากนะสำหรับเรื่องนั้น"
---ผมหมดสติไปเป็นเวลาครึ่งวัน, ผมไม่เคยเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่อุบัติเหตุนั่นแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น, หลังจากที่หลับไปนานมากแล้ว, ร่างกายของผมก็ยังคงต้องการจะหลับต่อไปอีก
"….. ขอโทษนะ
ผมง่วงมากเลย"
"ถ้าอย่างนั้น
กรุณานอนเถอะค่ะ ฉันจะไปอยู่ที่ทางเดิน, เพราะแบบนั้นถ้ามีอะไรเกิดขึ้น, ฉันจะอยู่ที่นั่นนะคะ"
"..... เธอ.....
กำลังพูดอะไรอยู่? ผมไม่สามารถปล่อยให้ใครก็ตามที่มาดูแลผมต้องไปรออยู่ที่ทางเดินได้หรอก.....
ผมต้องขอ, ฮิซุย.... เธอช่วย ... อยู่... ตรงนี้"
---บ้าเอ๊ย, ผมไม่สามารถพูดต่อให้จบได้
ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมกำลังหล่นลงไปในแท้งค์น้ำ
สติสัมปชัญญะของผมขาดห้วงไปในทันที
Music:
stop
Music: play track 9
----------ผมเห็นความฝัน
มันเป็นค่ำคืนที่มืดมิด
ในช่วงกลางดึก, ผมคิดว่าผมได้ยินเสียงแล้วผมก็ตื่นขึ้นมา
ห้องที่ถูกปูด้วยเสื่อทาทามินั้นว่างเปล่า
ดูเหมือนว่าเพราะอะไรบางอย่าง, ผู้ใหญ่ทุกคนออกไปข้างนอก
ผมรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่ต้องอยู่ตามลำพัง
ผมออกไปข้างนอกเพื่อไปดูว่าพวกเขาไปไหน
ตัวค่ำคืนเองนั้นยังรู้สึกหนาวจนเป็นน้ำแข็งจากความหนาวเย็นในฤดูหนาว
ลมหายใจของผมออกมาเป็นสีขาวในอากาศ
สวนนั้นเย็น, แต่ว่าในเวลาเดียวกันนั้นเอง, ท้องฟ้ามันก็สวยมาก
ดูเหมือนว่าความรู้สึก "หนาวจนเป็นน้ำแข็ง" จะถูกสร้างขึ้นมาเพื่อฤดูหนาวคืนนี้
ดวงดาวที่หนาวเย็น ความมืดอันมืดมิด
สิ่งที่ส่องสว่างโลกนี้คือแสงจันทร์ที่ไร้ชีวิต
ในช่วงกลางดึก, ผมคิดว่าผมได้ยินเสียงแล้วผมก็ตื่นขึ้นมา
ห้องที่ถูกปูด้วยเสื่อทาทามินั้นว่างเปล่า
ดูเหมือนว่าเพราะอะไรบางอย่าง, ผู้ใหญ่ทุกคนออกไปข้างนอก
ผมรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่ต้องอยู่ตามลำพัง
ผมออกไปข้างนอกเพื่อไปดูว่าพวกเขาไปไหน
ตัวค่ำคืนเองนั้นยังรู้สึกหนาวจนเป็นน้ำแข็งจากความหนาวเย็นในฤดูหนาว
ลมหายใจของผมออกมาเป็นสีขาวในอากาศ
สวนนั้นเย็น, แต่ว่าในเวลาเดียวกันนั้นเอง, ท้องฟ้ามันก็สวยมาก
ดูเหมือนว่าความรู้สึก "หนาวจนเป็นน้ำแข็ง" จะถูกสร้างขึ้นมาเพื่อฤดูหนาวคืนนี้
ดวงดาวที่หนาวเย็น ความมืดอันมืดมิด
สิ่งที่ส่องสว่างโลกนี้คือแสงจันทร์ที่ไร้ชีวิต
สำหรับเด็กอย่างผม, สวนของคฤหาสน์นั้นมันใหญ่เกินไป
ป่าหนาทึบล้อมรอบสวนไว้
คฤหาสน์อยู่ลึกเข้าไปในภูเขา, และให้พูดตรงๆ, มันไม่ใช่ที่ๆ ใครควรจะเข้าไปอยู่
คฤหาสน์อยู่ใกล้ใจกลางของป่าที่มืดมิด
มันเป็น...
เหมือนกับแสงของปลาทะเลลึกที่ก้นมหาสมุทร
ความมืดมิดของป่าเข้มข้นขึ้น
ต้นไม้มันเป็นเหมือนกับม่านสีดำที่พยายามจะไปให้ถึงดวงจันทร์
ผมได้ยินเสียง, และนั่นทำให้ผมเชื่อว่าพวกผู้ใหญ่ต้องเข้าไปในป่าแน่ๆ
ผมเข้าไปในป่า
ไม่มีแม้แต่แสงแสงเดียวที่ปรากฏออกมาในความมืดนี้
ไม่สามารถมองเห็นร่างกายของตัวผมเองเลยด้วยซ้ำ, ผมเข้าไปหาเสียง
มันหนาว
แม้แต่ดวงตาของผมยังหมดความรู้สึกไป
ผมรู้สึกเหมือนกับว่ามีใครบางคนกำลังเรียกชื่อของผมอยู่
ป่าหนาทึบล้อมรอบสวนไว้
คฤหาสน์อยู่ลึกเข้าไปในภูเขา, และให้พูดตรงๆ, มันไม่ใช่ที่ๆ ใครควรจะเข้าไปอยู่
คฤหาสน์อยู่ใกล้ใจกลางของป่าที่มืดมิด
มันเป็น...
เหมือนกับแสงของปลาทะเลลึกที่ก้นมหาสมุทร
ความมืดมิดของป่าเข้มข้นขึ้น
ต้นไม้มันเป็นเหมือนกับม่านสีดำที่พยายามจะไปให้ถึงดวงจันทร์
ผมได้ยินเสียง, และนั่นทำให้ผมเชื่อว่าพวกผู้ใหญ่ต้องเข้าไปในป่าแน่ๆ
ผมเข้าไปในป่า
ไม่มีแม้แต่แสงแสงเดียวที่ปรากฏออกมาในความมืดนี้
ไม่สามารถมองเห็นร่างกายของตัวผมเองเลยด้วยซ้ำ, ผมเข้าไปหาเสียง
มันหนาว
แม้แต่ดวงตาของผมยังหมดความรู้สึกไป
ผมรู้สึกเหมือนกับว่ามีใครบางคนกำลังเรียกชื่อของผมอยู่
เสียงร้องของนกญี่ปุ่น
หญ้าที่ไหวไปมา
ที่นั่น, ผมได้เจอกับปีศาจสีแดง
ดูเหมือนว่าปีศาจจะไม่ได้สนใจผม
ในขณะเดียวกัน,
ผมก็ไม่ได้มีธุระกับปีศาจเช่นกัน
สีเลือดหมู สีแดง สีชาด
ผมเดินผ่านผืนดินที่ได้กลายเป็นทะเลสีแดงเข้ม
ต้นไม้แยกจากกันเป็นพื้นที่โล่ง
ตรงนั้น, ศพที่กระจัดกระจายของพวกผู้ใหญ่ถูกทิ้งระเกะระกะไปทั่วพื้นดิน
ตรงนั้น, ศพที่กระจัดกระจายของพวกผู้ใหญ่ถูกทิ้งระเกะระกะไปทั่วพื้นดิน
ผืนดินที่มืดสนิทได้ถูกอาบไปด้วยสีแดงสด, ราวกับว่าโลกทั้งใบกำลังมีบาดแผลอยู่
------นั่นเป็น
------นั่นเป็น
ใจกลางของโลกที่มีบาดแผลนั้น, ศัตรูที่ฆ่าพวกผู้ใหญ่ยืนอยู่ที่นั่น
------ฝันร้ายครั้งแรกๆ
ศัตรูเข้ามาใกล้เพื่อที่จะฆ่าแม้แต่ตัวของผมเอง
แม่ผมตาย, เพราะปกป้องผมเอาไว้
------เลือดสาดกระเซ็นไปบนใบหน้าของผม
ในช่วงกลางดึกของคืนที่เยือกเย็นนี้
ความอบอุ่นนั่น
------สีที่ผมเกลียดเป็นอันดับหนึ่ง
กรงเล็บของศัตรูแทงทะลุอกของผม
บางทีคงเป็นเพราะผมได้หมดความรู้สึกไปจากความหนาวเย็นแล้ว
ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บมากจริงๆ
------ผมมองขึ้นไปที่สรวงสวรรค์
โลกทั้งโลกเริ่มละลายหายไป
ตรงนั้น, สิ่งที่ไม่เปลี่ยนไป, ความมืดจางๆ
ในช่วงกลางดึกของคืนที่เยือกเย็นนี้
ความอบอุ่นนั่น
------สีที่ผมเกลียดเป็นอันดับหนึ่ง
กรงเล็บของศัตรูแทงทะลุอกของผม
บางทีคงเป็นเพราะผมได้หมดความรู้สึกไปจากความหนาวเย็นแล้ว
ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บมากจริงๆ
------ผมมองขึ้นไปที่สรวงสวรรค์
โลกทั้งโลกเริ่มละลายหายไป
ตรงนั้น, สิ่งที่ไม่เปลี่ยนไป, ความมืดจางๆ
------สวยอะไรอย่างนี้
พระจันทร์ทรงกลดที่ไม่ยั่งยืน
อา---ผมไม่ได้รู้ถึงมันเลย
คืนนี้,
พระจันทร์นั้นมันช่าง----งดงาม-----
Music: stop
พระจันทร์นั้นมันช่าง----งดงาม-----
Music: stop
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น