เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20131/
Music: play track 3
"ขะ...... เข้าใจแล้ว เธอยุ่งอยู่นิดหน่อยนี่เอง"
แพ้แล้ว, ผมทรุดตัวลงราวกับเป็นเชลยที่ถูกจับมา
"ขอโทษ ช่วยทำงานที่เธอทำอยู่ต่อเถอะ "
ผมเริ่มเปลี่ยนเส้นทางการเดินของผมไปที่ห้องรับแขกอย่างช้าๆ
"เพราะอย่างนั้น ฉันอยากให้ท่านทานอาหารที่ฉันทำหลังจากที่ฝีมือของฉันพัฒนา
......
.........
............
...............
..................
..................... ถึงอย่างนั้น
มันไม่ใช่ว่าเธอจะใช้เวลานานเกินไปหน่อยเหรอ?
Music: stop
"กรี๊ด--!?"
---และต่อมา,
ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างหล่นโครมดังมาจากทางห้องครัว
"ฮิซุย!?"
"เอ่อ, ฮิซุย ผมจะดีใจกับอะไรที่มันเบาๆหน่อย อะไรที่ง่ายๆ, อย่างเช่นแพนเค้ก"
"...... ท่านชิกิ, ท่านอาจจะพูดแบบนั้นได้, แต่แพนเค้กมันไม่ง่ายเลยนะคะ"
ฮิซุยพูดแบบนั้นจากก้นบึ้งของหัวใจ
...... เฮ้อ ฮิซุยแย่มากในเรื่องทำอาหารจริงๆ ---
"เหมือนอย่างที่ผมคิดไว้เลย เธอทำมีดบาดมือ, ใช่ไหม?"
"...... ค่ะ ได้โปรดอภัยให้ฉันด้วยค่ะ, ฉันไม่แม้แต่จะทำอะไรให้ท่านได้อย่างเหมาะสมเลย, และตอนนี้ฉันยังให้ท่านได้เห็นภาพที่น่าสมเพชนี้อีก"
"อย่าบ้าน่า, นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมพยายามจะพูด ถ้าเธอโดนมีดบาดแบบนั้น, เธอก็ไม่ควรที่จะฝืน---"
เธอไม่ควรที่จะฝืนตัวเอง, เธอควรจะไปทำแผล
"............ อ๊ะ"
ผม---ถึงแม้ว่าฮิซุยจะเกลียดที่ต้องสัมผัสกับผู้ชาย, แต่ผมได้เลียนิ้วของเธอ----และดูดเลือดของเธอไปนานพอสมควร
...... อะ, อากิฮะรู้เรื่องพวกนี้ทั้งหมดได้ยังไงกันนะ?
"โคฮาคุซัง, ผมไม่สามารถสนุกได้เหมือนนักเรียน ม.ปลายทั่วไปเลย เพราะมีอากิฮะที่เหมือนครูที่ชั่วร้ายแบบนี้"
"อืม, ชั้นคิดว่านั่นคงช่วยไม่ได้ค่ะ แต่ชิกิซัง, คุณไม่อยากจะไปเที่ยวจริงๆ เหรอคะ? ชั้นจองที่ไว้สำหรับท่านอากิฮะ, คุณ, ฮิซุยจัง, แล้วก็ตัวฉันเองไว้เรียบร้อยแล้วนะคะ"
"---เร็วๆ นี้, ผมจะฆ่า"
สีแดงเริ่มเข้ามาในใบหน้าที่เยือกเย็นดุจน้ำแข็ง
"---เร็วๆ นี้, ผมจะกลับไป"
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
เสียงหัวเราะของผมดังก้องไปทั่วทั้งห้อง
ถ้าหัวของผมเป็นเหมือนหัวของหุ่นไม้, มันจะคงขยับขึ้นและลงอย่างควบคุมไม่ได้.
ผมหัวเราะ, และหัวเราะ, และก็หัวเราะ
ในขณะที่ผมหัวเราะ, ผมยังคงข่มขืนเด็กผู้หญิงคนนี้ต่อไป, เด็กผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นใครซักคน ไม่ฮิซุยก็ต้องเป็นโคฮาคุ
….. ถึงแม้ว่าผมคิดว่าเธอน่าจะปฏิเสธ, แต่ผมสงสัยว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าผมไปขอฮิซุย
".....
ฮิซุยอยู่ในห้องนั่งเล่น "
ผมตื่นเต้นเล็กน้อย
ผมควรรีบไปที่นั่นแล้วลองขอฮิซุยดู
Music:
stop
"ขอปฏิเสธค่ะ"
ยังไม่ถึงหนึ่งวินาทีเลยหลังจากที่ผมถามไป...
ด้วยการสวนกลับที่ไม่น่าเชื่อ, เธอล้มแผนการของผมได้หมดเลย
Music: play track 3
"ขะ...... เข้าใจแล้ว เธอยุ่งอยู่นิดหน่อยนี่เอง"
แพ้แล้ว, ผมทรุดตัวลงราวกับเป็นเชลยที่ถูกจับมา
"ขอโทษ ช่วยทำงานที่เธอทำอยู่ต่อเถอะ "
ผมเริ่มเปลี่ยนเส้นทางการเดินของผมไปที่ห้องรับแขกอย่างช้าๆ
"อ๊ะ.....
กรุณารอก่อนค่ะ, ท่านชิกิ
เอ่อ...
มันไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากจะทำอะไรให้ท่านทานนะคะ, แต่ว่า..... "
"เอ๊ะ........?
"
ผมหันหลังมาโดยไม่ทันได้คิดด้วยซ้ำ
ในขณะนั้น---
ในขณะนั้น---
เพราะอะไรบางอย่าง
ฮิซุยดูน่ารักอย่างไม่น่าเชื่อ
"ฉัน, ฉันก็แค่คิดว่าในเมื่อท่านชินกับอาหารที่พี่ทำแล้ว, อาหารที่ฉันทำคงไม่แม้แต่จะใกล้เคียงค่ะ..."
ในขณะที่เธอกระสับกระส่ายไปมา, ฮิซุยยังคงพูดต่อไปอย่างลำบากใจ
ในขณะที่เธอกระสับกระส่ายไปมา, ฮิซุยยังคงพูดต่อไปอย่างลำบากใจ
"เพราะอย่างนั้น ฉันอยากให้ท่านทานอาหารที่ฉันทำหลังจากที่ฝีมือของฉันพัฒนา
ขึ้นแล้ว..."
"-------"
สะ...... สิ่งที่เธอพูดขึ้นมานั้นมันน่าทึ่งอะไรแบบนี้!
การที่จะตอบว่า "ผมขอปฏิเสธ" กลับไปนั้นมันคงเป็นเรื่องที่น่าตกใจอย่างมาก, แต่ถ้าเทียบกับสิ่งที่เธอพูดไปเมื่อครู่แล้ว, มันก็เป็นแค่การแทงเบาๆ เท่านั้น
"เธอกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ, ฮิซุย? ผมจะทานทุกอย่างที่เธอทำ, เพราะอย่างนั้นช่วยอย่าไปกังวลกับเรื่องแบบนั้นเลย"
"............ ไม่, ฉันทำไม่ได้ค่ะ ท่านชิกิ, กรุณาไปขอพี่ฉันเรื่องอาหารเถอะค่ะ"
"...... ไม่, สิ่งที่ผมอยากได้จริงๆ คืออะไรจากเธอ ถ้าผมอยากได้อาหารที่โคฮาคุซังทำ, ผมคงไปหาเธอตั้งแต่แรกแล้ว
ที่ผมมาขอเธอที่นี่---ก็เพราะว่าผมอยากทานอาหารที่เธอทำ"
"-------"
สะ...... สิ่งที่เธอพูดขึ้นมานั้นมันน่าทึ่งอะไรแบบนี้!
การที่จะตอบว่า "ผมขอปฏิเสธ" กลับไปนั้นมันคงเป็นเรื่องที่น่าตกใจอย่างมาก, แต่ถ้าเทียบกับสิ่งที่เธอพูดไปเมื่อครู่แล้ว, มันก็เป็นแค่การแทงเบาๆ เท่านั้น
"เธอกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ, ฮิซุย? ผมจะทานทุกอย่างที่เธอทำ, เพราะอย่างนั้นช่วยอย่าไปกังวลกับเรื่องแบบนั้นเลย"
"............ ไม่, ฉันทำไม่ได้ค่ะ ท่านชิกิ, กรุณาไปขอพี่ฉันเรื่องอาหารเถอะค่ะ"
"...... ไม่, สิ่งที่ผมอยากได้จริงๆ คืออะไรจากเธอ ถ้าผมอยากได้อาหารที่โคฮาคุซังทำ, ผมคงไปหาเธอตั้งแต่แรกแล้ว
ที่ผมมาขอเธอที่นี่---ก็เพราะว่าผมอยากทานอาหารที่เธอทำ"
ฮิซุยแค่มองมาที่ผม, ไม่ตอบสนองอะไร
".......... หืม"
ถ้านั่นคือการตอบสนองของเธอ, ถ้าอย่างนั้นผมจะอยู่ตรงนี้ ในห้องนั่งเล่น
จนกว่าเธอจะพูดว่า "ฉันจะไปทำอะไรมาให้ทานค่ะ"
"….."
"…….."
"........."
"............"
"..............."
".................."
"....................."
"........................"
"..........................."
".............................."
"................................."
พวกเรายังคงจ้องไปที่อีกฝ่ายโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลย
...... นั่นมันแปลก
พวกเราลงเอยแบบนี้ได้ยังไงกัน?
"...... เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าท่านไม่รังเกียจ, ถ้าอย่างนั้นฉันะไปทำอะไรมาให้ทานค่ะ"
"---! เย้! จริงเหรอ, ฮิซุย!?"
"ค่ะ แต่ในเมื่อท่านยืนกรานแบบนั้นเอง, ท่านทำตัวเองเองนะคะ"
"เอ๊ะ.........?"
พูดอะไรที่ดูเป็นลางไม่ดีออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ, ฮิซุยมุ่งหน้าไปที่ครัว
"........."
"............"
"..............."
".................."
"....................."
"........................"
"..........................."
".............................."
"................................."
พวกเรายังคงจ้องไปที่อีกฝ่ายโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลย
...... นั่นมันแปลก
พวกเราลงเอยแบบนี้ได้ยังไงกัน?
"...... เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าท่านไม่รังเกียจ, ถ้าอย่างนั้นฉันะไปทำอะไรมาให้ทานค่ะ"
"---! เย้! จริงเหรอ, ฮิซุย!?"
"ค่ะ แต่ในเมื่อท่านยืนกรานแบบนั้นเอง, ท่านทำตัวเองเองนะคะ"
"เอ๊ะ.........?"
พูดอะไรที่ดูเป็นลางไม่ดีออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ, ฮิซุยมุ่งหน้าไปที่ครัว
"-------เหะ เหะเหะ, เหะเหะเหะเหะเหะเหะ"
ผมเริ่มหัวเราะหึๆ อย่างควบคุมไม่ได้
ในห้องครัวซึ่งอยู่ด้านหลังกำแพงนั่น, ฮิซุยกำลังทำอาหารเพื่อผมอยู่
พอมาคิดดูเรื่องนั้นแล้ว, ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยิ้ม
ถึงแม้ว่าโคฮาคุซังจะเตรียมอาหารให้ทุกวัน, แต่เธอก็ทำมันอย่างมืออาชีพมาเกินไป; มันรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นกุ๊กคนอื่นที่มาทำอาหารให้
ในทางกลับกัน, ผมยังไม่เคยได้เห็นฮิซุยทำเลย, เพราะอย่างนั้นผมเลยตื่นเต้นพอสมควร
"...... ถึงแม้ว่าโคฮาคุซังจะเคยบอกว่าฮิซุยแย่มากในเรื่องการทำอาหารก็เถอะ......"
อืม, ถึงจะเป็นแบบนั้น, ผมก็ไม่คิดว่าผมลัพธ์มันจะออกมาเป็นอะไรที่กินไม่ได้หรอก
ถ้าคุณมีประสาทรับรสที่ปกติเหมือนคนทั่วไป, มันเป็นไม่ได้ที่จะทำอะไรที่กินไม่ได้โดยสิ้นเชิงออกมา
ในทางกลับกัน, ผมยังไม่เคยได้เห็นฮิซุยทำเลย, เพราะอย่างนั้นผมเลยตื่นเต้นพอสมควร
"...... ถึงแม้ว่าโคฮาคุซังจะเคยบอกว่าฮิซุยแย่มากในเรื่องการทำอาหารก็เถอะ......"
อืม, ถึงจะเป็นแบบนั้น, ผมก็ไม่คิดว่าผมลัพธ์มันจะออกมาเป็นอะไรที่กินไม่ได้หรอก
ถ้าคุณมีประสาทรับรสที่ปกติเหมือนคนทั่วไป, มันเป็นไม่ได้ที่จะทำอะไรที่กินไม่ได้โดยสิ้นเชิงออกมา
......
.........
............
...............
..................
..................... ถึงอย่างนั้น
มันไม่ใช่ว่าเธอจะใช้เวลานานเกินไปหน่อยเหรอ?
Music: stop
"กรี๊ด--!?"
---และต่อมา,
ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างหล่นโครมดังมาจากทางห้องครัว
"ฮิซุย!?"
"เกิดอะไรขึ้น, ฮิซุย!? "
ผมวิ่งเข้าไปในครัว
"-----อ๊ะ"
หลังจากที่เข้าไปแล้ว, ผมก็ตกใจเล็กน้อย
ฮิซุยคงต้องวางแผนที่จะทำอาหารเพื่อจัดงานเลี้ยงแน่ๆ
เพราะว่ามีวัตถุดิบวางกองกันอยู่ไปทั่วทั้งห้องครัว
มีดทำครัวปักเข้าไปในเขียงเหมือนกับเป็นป้ายสุสานหรือไม่ก็ดาบศักสิทธิ์จากที่ไหนซักแห่ง
และที่เหนือเตา, ควันสีดำลอยออกมาจากระทะทอด
"เอ่อ...... ฮิซุย?"
"เอ่อ...... ฮิซุย?"
"........................"
ฮิซุยเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่อย่างอายๆ
ฮิซุยเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่อย่างอายๆ
"เอ่อ, ฮิซุย ผมจะดีใจกับอะไรที่มันเบาๆหน่อย อะไรที่ง่ายๆ, อย่างเช่นแพนเค้ก"
"...... ท่านชิกิ, ท่านอาจจะพูดแบบนั้นได้, แต่แพนเค้กมันไม่ง่ายเลยนะคะ"
ฮิซุยพูดแบบนั้นจากก้นบึ้งของหัวใจ
...... เฮ้อ ฮิซุยแย่มากในเรื่องทำอาหารจริงๆ ---
"ฮิซุย, ให้ผมดูมือของเธอหน่อย"
"เอ๊ะ...... มือของฉัน?"
ฮิซุยให้ผมดูมือของเธออย่างไม่เต็มใจ
"เอ๊ะ...... มือของฉัน?"
ฮิซุยให้ผมดูมือของเธออย่างไม่เต็มใจ
"เหมือนอย่างที่ผมคิดไว้เลย เธอทำมีดบาดมือ, ใช่ไหม?"
"...... ค่ะ ได้โปรดอภัยให้ฉันด้วยค่ะ, ฉันไม่แม้แต่จะทำอะไรให้ท่านได้อย่างเหมาะสมเลย, และตอนนี้ฉันยังให้ท่านได้เห็นภาพที่น่าสมเพชนี้อีก"
"อย่าบ้าน่า, นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมพยายามจะพูด ถ้าเธอโดนมีดบาดแบบนั้น, เธอก็ไม่ควรที่จะฝืน---"
เธอไม่ควรที่จะฝืนตัวเอง, เธอควรจะไปทำแผล
"….. ท่านชิกิ?"
นิ้วขาวๆ ของฮิซุยถูกแต้มด้วยสีแดงเข้ม
ปลายนิ้วของเธอ, เปียกไปด้วยสีแดง
"---นี่มันแย่ มันลึกพอสมควรเลยนะนั่น"
หลังจากพูดแบบนั้นออกมา, ผมจับแขนของเธอ
"-----!"
ร่างกายของฮิซุยผงะไปอย่างเห็นได้ชัด
ผมไม่แม้แต่จะสังเกตุเห็น
สิ่งเดียวที่ผมสนใจในตอนนี้คือการทำแผลมีดบาดให้เธอ
Music:
play track 8
"อ๊ะ-----"
เสียงของฮิซุย
---ผมไม่แม้แต่จะได้ยินมันด้วยซ้ำ
ก็แค่เหมือนกับเมื่อก่อนตอนที่ผมยังเด็ก, ผมเอานิ้วไว้ในปากและเลียเลือด
".........
ท่านชิกิ"
---นิ้วเรียวๆ ของเธอ
เลือดสีแดงไม่เข้ากับนิ้วขาวๆ ของเธอเลยแม้แต่น้อย
เพราะอย่างนั้นผมเลยคิดแค่จะทำให้นิ้วของเธอสะอาดอีกครั้งเท่านั้นเอง
"...... กรุณาหยุดเธอค่ะ, ท่าน... ชิกิ......"
---ทำไมถึงได้เป็นแบบนั้น?
เลือดของฮิซุย… สุดๆ
"............ อ๊ะ"
-----หวาน
เลือดของเธอหวาน, และไม่นานหลังจากที่ทำแบบนี้, ร่างกายของผมก็เริ่มรู้สึกร้อนและ---
---นิ้วเรียวๆ ของเธอ
เลือดสีแดงไม่เข้ากับนิ้วขาวๆ ของเธอเลยแม้แต่น้อย
เพราะอย่างนั้นผมเลยคิดแค่จะทำให้นิ้วของเธอสะอาดอีกครั้งเท่านั้นเอง
"...... กรุณาหยุดเธอค่ะ, ท่าน... ชิกิ......"
---ทำไมถึงได้เป็นแบบนั้น?
เลือดของฮิซุย… สุดๆ
"............ อ๊ะ"
-----หวาน
เลือดของเธอหวาน, และไม่นานหลังจากที่ทำแบบนี้, ร่างกายของผมก็เริ่มรู้สึกร้อนและ---
"...................."
---ผมไม่ได้ยินเสียงของเธอ
พอมองขึ้นไป, ผมเห็นไปหน้าของฮิซุย
แก้มที่แดงระเรื่อ, ดวงตาสีฟ้าเข้ม
..... หลายปีก่อนหน้า, เด็กผมแดงที่สนิทกับผมมาก
Music: stop
"-----!"
ผมถอยห่างออกจากฮิซุย
อะไร... อะไรที่ผมกำลังทำอยุ่ในตอนนี้---
ตอนนี้ฮิซุยแค่กำลังคิดอะไรอยู่, ไม่ขยับ
"-----!"
ผมถอยห่างออกจากฮิซุย
อะไร... อะไรที่ผมกำลังทำอยุ่ในตอนนี้---
ตอนนี้ฮิซุยแค่กำลังคิดอะไรอยู่, ไม่ขยับ
"............ อ๊ะ"
ผม---ถึงแม้ว่าฮิซุยจะเกลียดที่ต้องสัมผัสกับผู้ชาย, แต่ผมได้เลียนิ้วของเธอ----และดูดเลือดของเธอไปนานพอสมควร
"ผมขอโทษ
ผมไม่ควรจะทำแบบนั้นเลย---"
ผมไม่ควรจะทำแบบนั้นจริงๆ
มันไม่ใช่แค่เฉพาะในความฝันอีกต่อไปแล้ว, ใช่ไหม?
สนุกกับการดื่มเลือดของใครบางคน, มันไม่ใช่แค่เฉพาะในความฝันของผม---
"......
ทั้งหมดที่ท่านทำไปก็คือการทำแผลให้ฉัน
มันไม่จำเป็นที่จะต้องขอโทษหรอกค่ะ"
"---ไม่, ผม---"
---ผมไม่สามารถทำได้ ผมไม่สามารถมองหน้าของเธอได้
รสชาติของเลือดของเธอยังคงค้างอยู่ในปากผม
ผมไม่สามารถลืมความรู้สึกจากนิ้วของเธอไปได้
"---ผมขอโทษ ผมรู้ว่าผมเป็นคนขอมันเอง, แต่ผมไม่เป็นไรถึงจะไม่ได้ทานอาหารอะไรเลยก็เถอะ ผมจะหลับไปที่ห้องของผม---ให้ผมอยู่คนเดียวเถอะ"
ฮิซุยไม่ได้พูดอะไร
ผมหนีมาจากการจ้องมองอย่างเงียบๆของเธอ, ผมหนีเข้าเข้าไปในห้องของตัวเอง
Music: play track 1
"---ไม่, ผม---"
---ผมไม่สามารถทำได้ ผมไม่สามารถมองหน้าของเธอได้
รสชาติของเลือดของเธอยังคงค้างอยู่ในปากผม
ผมไม่สามารถลืมความรู้สึกจากนิ้วของเธอไปได้
"---ผมขอโทษ ผมรู้ว่าผมเป็นคนขอมันเอง, แต่ผมไม่เป็นไรถึงจะไม่ได้ทานอาหารอะไรเลยก็เถอะ ผมจะหลับไปที่ห้องของผม---ให้ผมอยู่คนเดียวเถอะ"
ฮิซุยไม่ได้พูดอะไร
ผมหนีมาจากการจ้องมองอย่างเงียบๆของเธอ, ผมหนีเข้าเข้าไปในห้องของตัวเอง
Music: play track 1
หลังจากที่มื้ออาหารเย็นจบลง, ผมไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อจะดืมชา
.....
มันไม่ใช่ว่าผมมีอารมณ์อยากจะดื่มชาแบบผู้ดี, แต่ผมไม่สามารถปฏิเสธคำชวนของอากิฮะกับโคฮาคุซังไปอย่างชัดเจนได้
ในขณะที่กำลังดื่มชาที่โคฮาคุซังทำอยู่นั้น, ผมฟังการสนธนาระหว่างพวกเธอทั้งสอง
"ว่าแต่, พี่คะ, เกี่ยวกับเรื่องสิ้นปีนี้..."
และ, อากิฮะได้มุ่งเป้าการสนธนามาที่ผมอย่างกระทันหัน
"สิ้นปีเหรอ? ไม่ใช่ว่าเธอคิดเรื่องนั้นเร็วไปหน่อยเหรอ? นี่มันเพิ่งเดือนตุลาเองนะ"
"พี่กำลังพูดอะไรอยู่คะ? อีกไม่นานมันก็จะเป็นเดือนพฤศจิกาแล้วนะคะ, และเมื่อมันเป็นเดือนธันวาคมเมื่อไร, มันก็เป็นเวลาสำหรับวันหยุดฤดูหนาวไปแล้ว มันจึงมีเหตุผลที่จะวางแผนไว้ล่วงหน้าแบบนี้"
"...... อืม, พี่คิดว่าเธอพูดถูก แล้วเธอวางแผนจะทำอะไรล่ะ? ปกติพี่ก็แค่ทำสิ่งเดิมๆ ในวัน---"
"ค่ะ, หนูได้ยินมาจากคุณนายที่บ้านอาริมะแล้วล่ะค่ะ ที่ว่าเมื่อไรก็ตามที่พี่มีวันหยุดยาว, พี่จะใช้เวลาอยู่ที่บ้านเพื่อน"
อากิฮะจ้องมาที่ผมเหมือนกับว่าเธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง
และ, อากิฮะได้มุ่งเป้าการสนธนามาที่ผมอย่างกระทันหัน
"สิ้นปีเหรอ? ไม่ใช่ว่าเธอคิดเรื่องนั้นเร็วไปหน่อยเหรอ? นี่มันเพิ่งเดือนตุลาเองนะ"
"พี่กำลังพูดอะไรอยู่คะ? อีกไม่นานมันก็จะเป็นเดือนพฤศจิกาแล้วนะคะ, และเมื่อมันเป็นเดือนธันวาคมเมื่อไร, มันก็เป็นเวลาสำหรับวันหยุดฤดูหนาวไปแล้ว มันจึงมีเหตุผลที่จะวางแผนไว้ล่วงหน้าแบบนี้"
"...... อืม, พี่คิดว่าเธอพูดถูก แล้วเธอวางแผนจะทำอะไรล่ะ? ปกติพี่ก็แค่ทำสิ่งเดิมๆ ในวัน---"
"ค่ะ, หนูได้ยินมาจากคุณนายที่บ้านอาริมะแล้วล่ะค่ะ ที่ว่าเมื่อไรก็ตามที่พี่มีวันหยุดยาว, พี่จะใช้เวลาอยู่ที่บ้านเพื่อน"
อากิฮะจ้องมาที่ผมเหมือนกับว่าเธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง
...... อะ, อากิฮะรู้เรื่องพวกนี้ทั้งหมดได้ยังไงกันนะ?
".....
นั่นมันแปลกตรงไหนล่ะ? วันหยุดเป็นสิ่งที่มีไว้ให้ใช้มันยังไงก็ได้ตามที่ต้องการ
และพี่จะไม่เป็นภาระกับเธอเลย,
เพราะอย่างนั้นปล่อยให้พี่อยู่คนเดียวเถอะ"
"โอ๊ะ ชิกิซัง, คุณจะไม่ไปเที่ยวเหรอคะ?"
"….. ดูก่อน
ผมเป็นแค่เด็กนักเรียน, เพราะแบบนั้นผมเลยไม่มีเงินสำหรับออกเดินทาง
อืม,
ผมก็อยากจะทำงานพิเศษเหมือนกันแต่ว่า---"
"พี่คะ
พี่รู้ใช่ไหมคะว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าลูกชายคนโตของตระกูลโทวโนะออกไปทำงานพาร์ทไทม์,
ถูกไหมคะ?"
"โคฮาคุซัง, ผมไม่สามารถสนุกได้เหมือนนักเรียน ม.ปลายทั่วไปเลย เพราะมีอากิฮะที่เหมือนครูที่ชั่วร้ายแบบนี้"
"อืม, ชั้นคิดว่านั่นคงช่วยไม่ได้ค่ะ แต่ชิกิซัง, คุณไม่อยากจะไปเที่ยวจริงๆ เหรอคะ? ชั้นจองที่ไว้สำหรับท่านอากิฮะ, คุณ, ฮิซุยจัง, แล้วก็ตัวฉันเองไว้เรียบร้อยแล้วนะคะ"
"เอ๊ะ ---จอง? ที่ไหนเหรอ...?"
"โรงแรมที่เราจะไปเที่ยวกันในฤดูหนาวน่ะค่ะ ในเมื่อท่านชอบอะไรที่เป็นญี่ปุ่น, พวกเราเลยตัดสินใจจำกัดการไปเที่ยวของพวกเราให้อยู่ในประเทศ, ใช่ไหมคะ, ท่านอากิฮะ?"
"โรงแรมที่เราจะไปเที่ยวกันในฤดูหนาวน่ะค่ะ ในเมื่อท่านชอบอะไรที่เป็นญี่ปุ่น, พวกเราเลยตัดสินใจจำกัดการไปเที่ยวของพวกเราให้อยู่ในประเทศ, ใช่ไหมคะ, ท่านอากิฮะ?"
"ธะ, เธอเป็นคนเดียวที่พูดแบบนั้น, โคฮาคุ
ฉันก็แค่อนุญาติเท่านั้นล่ะ"
"ฮึ, " อากิฮะหันหน้าหนีไปอีกทาง
"ค่ะ, แน่นอนค่ะว่ามันเป็นแบบนั้น เพราะอย่างนั้น,
ช่วยปล่อยให้ตารางเวลาตอนสิ้นปีของคุณว่างด้วยนะคะ, ชิกิซัง
ฮิซุยจังก็บอกกับฉันว่า ถ้าคุณไป, เธอก็จะไปด้วยเหมือนกัน
คุณเข้าใจไหมคะ? นี่มันจะเป็นครั้งแรกของฮิซุยจังที่จะไปเที่ยว ปกติเธอจะอยู่ในคฤหาสน์ตลอดเวลา, และไม่เคยออกไปไหน"
".................."
...... เอ่อ, มันก็คงเป็นปัญหาสำหรับคุณที่จะพูดอะไรแบบนั้นออกไปในทันที
อืม, ไปเที่ยวด้วยกันแบบครอบครัว... ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้นมาก่อนเลยจริงๆ,
...... เอ่อ, มันก็คงเป็นปัญหาสำหรับคุณที่จะพูดอะไรแบบนั้นออกไปในทันที
อืม, ไปเที่ยวด้วยกันแบบครอบครัว... ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้นมาก่อนเลยจริงๆ,
เพราะแบบนั้น---
"อะ, อะไรคะ, พี่? หนู, หนูไม่ได้บังคับพี่นะ, เพราะอย่างนั้น
ถ้าพี่มีแผนการอื่นอยู่, ช่วยบอกพวกเรา"
"ไม่, พี่จะไปด้วย ถ้าพี่ปฏิเสธคำชวนของเธอ, ใครจะไปรู้ว่าเธอจะทำอะไรกับพี่บ้าง?"
"หนูก็พูดไปแล้วนี่ว่านี่ไม่ใช่ความคิดของหนู......! หนูก็ไม่ได้สนใจจริงๆ...... เหมือนกัน"
"อื้อ, แน่นอนว่าไม่ใช่ ...... ยังไงก็ตาม, ขอบคุณนะ ...... ไปเที่ยวกันกับทุกคนเป็นอะไรที่ฟังดูน่าสนุกจริงๆ"
"...... พี่ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหนูหรอกค่ะ มันเป็นธรรมดาสำหรับครอบครัวอยู่แล้วที่จะไปเที่ยวด้วยกัน"
อากิฮะสูดหายใจแล้วก็หันหน้าไปอีกทาง
ตอนนี้การสนธนาหลักจบลงแล้ว, เวลาน้ำชาก็จบลงไปแบบเงียบๆ
"ไม่, พี่จะไปด้วย ถ้าพี่ปฏิเสธคำชวนของเธอ, ใครจะไปรู้ว่าเธอจะทำอะไรกับพี่บ้าง?"
"หนูก็พูดไปแล้วนี่ว่านี่ไม่ใช่ความคิดของหนู......! หนูก็ไม่ได้สนใจจริงๆ...... เหมือนกัน"
"อื้อ, แน่นอนว่าไม่ใช่ ...... ยังไงก็ตาม, ขอบคุณนะ ...... ไปเที่ยวกันกับทุกคนเป็นอะไรที่ฟังดูน่าสนุกจริงๆ"
"...... พี่ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหนูหรอกค่ะ มันเป็นธรรมดาสำหรับครอบครัวอยู่แล้วที่จะไปเที่ยวด้วยกัน"
อากิฮะสูดหายใจแล้วก็หันหน้าไปอีกทาง
ตอนนี้การสนธนาหลักจบลงแล้ว, เวลาน้ำชาก็จบลงไปแบบเงียบๆ
มันเป็นเวลาที่จะต้องนอนแล้ว
.....
ต้องขอบคุณการพูดคุยกันในห้องนั่นเล่น,
ตอนนี้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมากกว่าเดิมแล้วจริงๆ
".....
ไปเที่ยวกันตอนสิ้นปี, ฮะ"
ผมนึกไม่ออกเลยว่าการไปเที่ยวนั้นจะเป็นยังไง, แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะสนุกแน่นอน
"------ฟู่ว"
หลังจากที่สูดหายใจเข้าไปลึกๆ, ผมกระโดนขึ้นไปบนเตียง
อย่างน้อยขอแค่คืนนี้...
ผมหวังว่าจะไม่เห็นความฝันนั่นในขณะที่ผมหลับตาลง
Music: stop
หลังจากที่สูดหายใจเข้าไปลึกๆ, ผมกระโดนขึ้นไปบนเตียง
อย่างน้อยขอแค่คืนนี้...
ผมหวังว่าจะไม่เห็นความฝันนั่นในขณะที่ผมหลับตาลง
Music: stop
….. ผมอยู่ในที่มืด
มันต้องมีเมฆครึ้มแน่นอน
คืนนี้ไม่มีแสงจันทร์, และผมก็มองไม่เห็นอะไรเลย
--*แฮ่ก*----*แฮ่ก*-----*แฮ่ก*---
ลมหายใจของผมสะท้อนไปในอากาศ
คืนนี้ผมไม่ได้ออกไปฆ่าใครทั้งนั้น
แทนที่จะออกไปฆ่าใคร, ผมกำลังทำลายตุ๊กตาอยู่
--*แฮ่ก*----*แฮ่ก*-----*แฮ่ก*---
ผมจับแขนมัน ผมไม่ใส่ใจว่ามันจะพังไปหรือไม่ เพราะอย่างนั้นผมเลยไม่ห้ามใจตัวเองเลยแม้แต่น้อย
ผมดึงร่างกายนั่นและยังคงข่มขืนตุ๊กตาต่อไป
ลมหายใจของผมสะท้อนไปในอากาศ
คืนนี้ผมไม่ได้ออกไปฆ่าใครทั้งนั้น
แทนที่จะออกไปฆ่าใคร, ผมกำลังทำลายตุ๊กตาอยู่
--*แฮ่ก*----*แฮ่ก*-----*แฮ่ก*---
ผมจับแขนมัน ผมไม่ใส่ใจว่ามันจะพังไปหรือไม่ เพราะอย่างนั้นผมเลยไม่ห้ามใจตัวเองเลยแม้แต่น้อย
ผมดึงร่างกายนั่นและยังคงข่มขืนตุ๊กตาต่อไป
--*แฮ่ก*---*แฮ่ก*-----*แฮ่ก*--
ผมเริ่มเบื่อนี่แล้ว
คน คนนี้ไม่ทำอะไรเลยแม้แต่น้อย
ไม่แม้แต่จะกรีดร้อง, เพราะแบบนั้นผมเลยไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น
ผมข่มขืนมันก็แค่เพื่อบรรเทาตัณหาของผมเท่านั้น
...... สายลมพัดผ่าน
เมฆเลื่อนไปเล็กน้อย
ห้องเรียนในยามค่ำคืน
ที่นั่น, มีตุ๊กตาที่สวยงามปรากฏออกมา
เมฆเลื่อนไปเล็กน้อย
ห้องเรียนในยามค่ำคืน
ที่นั่น, มีตุ๊กตาที่สวยงามปรากฏออกมา
(HINT by ผู้เขียน
ในภาพตุ๊กตาที่ปรากฏออกมาคือเด็กผู้หญิงผมสั้นสีแดง)
--*แฮ่ก*----*แฮ่ก*-----*แฮ่ก*---
ตุ๊กตาไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น
มันไม่แม้แต่จะขยับด้วยตัวเองเลยด้วยซ้ำ
แม้แต่ในตอนที่ผมใส่แท่งเนื้อแข็งๆ ลงไประหว่างขาของมัน, มันก็ไม่ขยับ
--*แฮ่ก*----*แฮ่ก*-----*แฮ่ก*---
ตุ๊กตาไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น
มันไม่แม้แต่จะขยับด้วยตัวเองเลยด้วยซ้ำ
แม้แต่ในตอนที่ผมใส่แท่งเนื้อแข็งๆ ลงไประหว่างขาของมัน, มันก็ไม่ขยับ
---กับอะไรแบบนี้, ผมไม่อาจสนุกได้
ไม่ว่ามันจะสวยขนาดไหน, ตุ๊กตาก็ไม่สามารถเป็นเพื่อนร่วมทางที่เหมาะสมได้อยู่ดี
--*แฮ่ก*----*แฮ่ก*-----*แฮ่ก*---
แต่, ความรู้สึกของเธอเป็นข้อยกเว้น
ไม่ว่าผมจะข่มขืนมันไปกี่ครั้ง, ผมก็ไม่เคยเบื่อร่างกายของมัน
ร่างกายนั่นสั่นในขณะที่ผมขยับมัน
ตาของตุ๊กตาไม่ได้มองมาที่ผม
ดวงตาที่ว่างเปล่าก็แค่มองกลับไปที่ดวงจันทร์, ผมคิดแบบนั้น
------เศษขยะนี่เริ่มทำให้ผมหงุดหงิด
"---เร็วๆ นี้..."
คิ้วของตุ๊กตากระตุกเล็กน้อย
แต่, ความรู้สึกของเธอเป็นข้อยกเว้น
ไม่ว่าผมจะข่มขืนมันไปกี่ครั้ง, ผมก็ไม่เคยเบื่อร่างกายของมัน
ร่างกายนั่นสั่นในขณะที่ผมขยับมัน
ตาของตุ๊กตาไม่ได้มองมาที่ผม
ดวงตาที่ว่างเปล่าก็แค่มองกลับไปที่ดวงจันทร์, ผมคิดแบบนั้น
------เศษขยะนี่เริ่มทำให้ผมหงุดหงิด
"---เร็วๆ นี้..."
คิ้วของตุ๊กตากระตุกเล็กน้อย
"---เร็วๆ นี้, ผมจะฆ่า"
สีแดงเริ่มเข้ามาในใบหน้าที่เยือกเย็นดุจน้ำแข็ง
"---เร็วๆ นี้, ผมจะกลับไป"
ชั้นจะฆ่าแก และ
ชั้นจะไปแทนที่แก
"---ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้น,
เธอก็หมดประโยชน์แล้ว"
ฮะฮะ, นั่นมันสนุก.
--*แฮ่ก*--*แฮ่ก*---*แฮ่ก*--
การหายใจของผมเริ่มรุนแรงขึ้น
"ฮะ---------ฮะฮะ, ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
ฮะฮะ, นั่นมันสนุก.
--*แฮ่ก*--*แฮ่ก*---*แฮ่ก*--
การหายใจของผมเริ่มรุนแรงขึ้น
"ฮะ---------ฮะฮะ, ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
เสียงหัวเราะของผมดังก้องไปทั่วทั้งห้อง
ถ้าหัวของผมเป็นเหมือนหัวของหุ่นไม้, มันจะคงขยับขึ้นและลงอย่างควบคุมไม่ได้.
ผมหัวเราะ, และหัวเราะ, และก็หัวเราะ
ในขณะที่ผมหัวเราะ, ผมยังคงข่มขืนเด็กผู้หญิงคนนี้ต่อไป, เด็กผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นใครซักคน ไม่ฮิซุยก็ต้องเป็นโคฮาคุ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น