เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20130/
"...... ขอบคุณนะ ถ้าเธอไม่ได้มาปลุกผม, ผมอาจจะไม่มีวันตื่นขึ้นมาเลยก็ได้"
"ท่านชิกิ......? ถ้าท่านรู้สึกไม่ค่อยสบาย, ถ้าอย่างนั้นกรุณาบอกฉันเถอะค่ะ"
"ไม่, มันไม่ใช่แบบนั้น ---อรุณสวัสดิ์, ฮิซุย ผมดีใจนะที่เธออยู่ที่นี่"
"เอ๊ะ----อ๊ะ, ขอบคุณมากค่ะ, ท่านชิกิ"
ฮิซุยแก้มแดงเล็กน้อยแล้วก็ก้มหัวของเธอลง
"ไม่, ผมเป็นคนเดียวที่ควรจะพูดขอบคุณ-----มันเลยเจ็ดโมงครึ่งไปแล้วเหรอ!? โทษที, ผมจะตื่นเดี๋ยวนี้ล่ะ, เพราะอย่างนั้นช่วยไปรอในห้องนั่งเล่นเถอะนะ!"
"ค่ะ, ฉันจะไปรอค่ะ."
ในทันทีที่ฮิซุยออกจากห้องไป, ผมเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดนักเรียน
7/รอยข่วนที่โปร่งใส
วันที่เจ็ด / 27
ตุลาคม (วันพุธ)
ผมไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้
ในขณะที่จมอยู่ในความฝันอันมืดมิด, ผมไม่สามารถที่จะตื่นขึ้นมาได้
---ผมรู้สึกได้ว่าความเย็นได้แล่นผ่านลงไปที่กระดูกสันหลังของผม
อย่างไร้ซึ่งเหตุผล, อย่างไร้จุดมุ่งหมาย
ผมรู้ตัวว่าผมจะไม่สามารถตื่นขึ้นมาจากความฝันนี้ได้เลย
"ท่านชิกิ, กรุณาตื่นด้วยค่ะ ท่านจะไปโรงเรียนสายนะคะ"
Music: play track 2
"---------เอ๊ะ?"
ฮิซุยอยู่ข้างหน้าผม
ที่นี่คือห้องของผม, และข้างนอกก็อากาศดีอย่างน่าประหลาด
"ฮิ...... ซุย?"
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ, ท่านชิกิ วันนี้ท่านมีเวลาไม่มากนะคะ, เพราะอย่างนั้นกรุณารีบไปที่ห้องนั่งเล่นด้วยค่ะ"
เหมือนทุกที, ฮิซุยพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาของเธอ
"โอ๊------ะ"
พร้อมๆ กับที่อุทานออกมา, ทุกอย่างได้หายไป
ผมอ้าแขนรับความรู้สึกของการที่ผมเพิ่งตื่นขึ้นมาเอาไว้แต่ร่างกายผมยังคงสั่นเทาอยู่
...... ผมคลายความไม่สบายใจลง
โลกอันน่าสยดสยองที่ผมอยู่จนถึงเมื่อครู่ได้เป็นแค่ความฝันไปแล้ว
ในขณะที่จมอยู่ในความฝันอันมืดมิด, ผมไม่สามารถที่จะตื่นขึ้นมาได้
---ผมรู้สึกได้ว่าความเย็นได้แล่นผ่านลงไปที่กระดูกสันหลังของผม
อย่างไร้ซึ่งเหตุผล, อย่างไร้จุดมุ่งหมาย
ผมรู้ตัวว่าผมจะไม่สามารถตื่นขึ้นมาจากความฝันนี้ได้เลย
"ท่านชิกิ, กรุณาตื่นด้วยค่ะ ท่านจะไปโรงเรียนสายนะคะ"
Music: play track 2
"---------เอ๊ะ?"
ฮิซุยอยู่ข้างหน้าผม
ที่นี่คือห้องของผม, และข้างนอกก็อากาศดีอย่างน่าประหลาด
"ฮิ...... ซุย?"
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ, ท่านชิกิ วันนี้ท่านมีเวลาไม่มากนะคะ, เพราะอย่างนั้นกรุณารีบไปที่ห้องนั่งเล่นด้วยค่ะ"
เหมือนทุกที, ฮิซุยพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาของเธอ
"โอ๊------ะ"
พร้อมๆ กับที่อุทานออกมา, ทุกอย่างได้หายไป
ผมอ้าแขนรับความรู้สึกของการที่ผมเพิ่งตื่นขึ้นมาเอาไว้แต่ร่างกายผมยังคงสั่นเทาอยู่
...... ผมคลายความไม่สบายใจลง
โลกอันน่าสยดสยองที่ผมอยู่จนถึงเมื่อครู่ได้เป็นแค่ความฝันไปแล้ว
"...... ขอบคุณนะ ถ้าเธอไม่ได้มาปลุกผม, ผมอาจจะไม่มีวันตื่นขึ้นมาเลยก็ได้"
"ท่านชิกิ......? ถ้าท่านรู้สึกไม่ค่อยสบาย, ถ้าอย่างนั้นกรุณาบอกฉันเถอะค่ะ"
"ไม่, มันไม่ใช่แบบนั้น ---อรุณสวัสดิ์, ฮิซุย ผมดีใจนะที่เธออยู่ที่นี่"
"เอ๊ะ----อ๊ะ, ขอบคุณมากค่ะ, ท่านชิกิ"
ฮิซุยแก้มแดงเล็กน้อยแล้วก็ก้มหัวของเธอลง
"ไม่, ผมเป็นคนเดียวที่ควรจะพูดขอบคุณ-----มันเลยเจ็ดโมงครึ่งไปแล้วเหรอ!? โทษที, ผมจะตื่นเดี๋ยวนี้ล่ะ, เพราะอย่างนั้นช่วยไปรอในห้องนั่งเล่นเถอะนะ!"
"ค่ะ, ฉันจะไปรอค่ะ."
ในทันทีที่ฮิซุยออกจากห้องไป, ผมเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดนักเรียน
กระโดดออกมาจากเตียง, ผมทานอาหารเช้าที่โคฮาคุซังทำให้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น และออกจากคฤหาสน์ไป
ทั้งหมดนั่นผมใช้เวลาไปไม่ถึงสิบนาที
"ผมกำลังออกไปแล้ว—ไว้เจอกันใหม่นะ, ฮิซุย"
"ค่ะ, ฉันจะรอการกลับมาของท่านค่ะ"
"......
ในที่สุดผมก็ทำสำเร็จ......"
ผมหายใจออกมาและพักร่างกายของผม
ผมมาโรงเรียนได้ทันเวลาก่อนที่พวกนั้นจะปิดประตูพอดี, แต่ยังไงผมก็ยังต้องไปห้องเรียนให้ทันเวลาอยู่ดี
"...... ฟู่ว"
อาจารย์ยังมาไม่ถึงห้องเรียน
ผมพยายามหายใจให้ทันในขณะที่ผมนั่งลงไป
...... ดูเหมือนว่าวันนี้ห้องเรียนจะดูมีชีวิตชีวามากกว่าปกติ
พรุ่งนี้เป็นวันหยุด, เพราะอย่างนั้นทุกคนคงจะรู้สึกเหมือนกับว่าวันนี้เป็นวันเสาร์
Music: stop
ผมหายใจออกมาและพักร่างกายของผม
ผมมาโรงเรียนได้ทันเวลาก่อนที่พวกนั้นจะปิดประตูพอดี, แต่ยังไงผมก็ยังต้องไปห้องเรียนให้ทันเวลาอยู่ดี
"...... ฟู่ว"
อาจารย์ยังมาไม่ถึงห้องเรียน
ผมพยายามหายใจให้ทันในขณะที่ผมนั่งลงไป
...... ดูเหมือนว่าวันนี้ห้องเรียนจะดูมีชีวิตชีวามากกว่าปกติ
พรุ่งนี้เป็นวันหยุด, เพราะอย่างนั้นทุกคนคงจะรู้สึกเหมือนกับว่าวันนี้เป็นวันเสาร์
Music: stop
โรงเรียนเลิกแล้ว
ในเมื่อผมไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องอยู่ที่โรงเรียน,
ผมจะมุ่งหน้ากลับไปยังคฤหาสน์
"...... ความฝันเมื่อวาน"
นี่มันชัดเจนแล้วว่าสถานที่ ที่ผมเห็นใครบางคนถูกฆ่าไปนั้นอยู่ในความฝันของผม
ถึงแม้ว่าผมจะพยายามอย่างมากจนถึงขนาดที่ไม่ฝันอะไรได้, ผมคิดว่าคุณคงไม่มีทางหนีไปจากตนเองได้หรอก
นี่มันชัดเจนแล้วว่าสถานที่ ที่ผมเห็นใครบางคนถูกฆ่าไปนั้นอยู่ในความฝันของผม
ถึงแม้ว่าผมจะพยายามอย่างมากจนถึงขนาดที่ไม่ฝันอะไรได้, ผมคิดว่าคุณคงไม่มีทางหนีไปจากตนเองได้หรอก
"-----กรอด"
ผมกัดฟัน
ผมรู้สึกสมเพชกับความอ่อนแอของตนเอง
สุดท้ายแล้ว, ทั้งหมดนั่นก็คือความฝัน
มันชัดเจนแล้วว่ามันมีอะไรบางอย่างผิดปกติจากการที่ผมได้เห็นความฝันพวกนั้น, แต่ผมคิดว่าผมยังมีสติดีอยู่
...... พ่อของผมก็คือพ่อของผม
ผมไม่รู้เรื่องสายเลือดโทวโนะ
แต่ผมไม่อยากเป็นภาระกับอากิฮะและคนอื่นๆ ในขณะที่ผมยังมีสติดีอยู่
ผมจะต้องทำตัวให้เหมือนปกติให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้, และพยายามหาทางที่จะแก้ปัญหาเรื่องทั้งหมด---
มันชัดเจนแล้วว่ามันมีอะไรบางอย่างผิดปกติจากการที่ผมได้เห็นความฝันพวกนั้น, แต่ผมคิดว่าผมยังมีสติดีอยู่
...... พ่อของผมก็คือพ่อของผม
ผมไม่รู้เรื่องสายเลือดโทวโนะ
แต่ผมไม่อยากเป็นภาระกับอากิฮะและคนอื่นๆ ในขณะที่ผมยังมีสติดีอยู่
ผมจะต้องทำตัวให้เหมือนปกติให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้, และพยายามหาทางที่จะแก้ปัญหาเรื่องทั้งหมด---
Music: play track 3
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ, ท่านชิกิ"
ในทันทีที่ผมเปิดประตู, ฮิซุยทักทายผมอย่างสุภาพ
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ, ท่านชิกิ"
ในทันทีที่ผมเปิดประตู, ฮิซุยทักทายผมอย่างสุภาพ
"ผมกลับมาแล้ว ผมจะไปอยู่ในห้องของผม, เพราะแบบนั้นมันไม่เป็นไรถ้าเธอจะกลับไปอะไรที่เธอทำอยู่ต่อ"
"ขอบคุณค่ะ ฉันจะกลับไปทำความสะอาดห้องนั่งเล่นต่อ ถ้าท่านต้องการอะไร, กรุณาเรียกฉันนะคะ"
"...... ฮิซุยกำลังทำความสะอาดห้องนั่งเล่นอยู่..."
ผมไม่เห็นโคฮาคุซัง, แต่เธอคงกวาดสนามหลังบ้านอยู่หรือไม่ก็ไปซื้อของที่ร้านโชห่วย"
เห็นได้ชัดว่าอากิฮะยังไม่กลับมา, ถ้าอย่างนั้นผมจะกลับไปที่ห้องของผม
ผมเก็บกระเป๋าของผมเข้าที่, ถอดชุดนักเรียนนอก
ผมใช้เวลาราวๆหนึ่งชั่วโมงกับแค่การนั่งเล่นอยู่ในห้องของผม
ในทันทีนั้นเอง, ผมได้ยินเสียงโครกคราก
มันไม่ใช่เสียงแปลกประหลาดหรืออะไรทั้งนั้น
มันเป็นแค่เสียงจากท้องของผมเอง
"......
ใช่แล้ว, ผมไม่มีโอกาศได้กินอะไรตั้งแต่เช้าแล้วจริงๆ"
เพราะไม่อยากจะไปสายในตอนเช้า, ผมเลยได้กินของที่โคฮาคุซังทำเป็นอาหารเช้าเพียงเล็กน้อย
ผมคิดว่าจะไปทานข้าวที่โรงอาหาร, แต่ความรู้สึกอยากอาหารของผมหายไปในทันทีที่ผมนึกสิ่งที่ผมเห็นที่โรงอาหารเมื่อวานได้
เพราะไม่อยากจะไปสายในตอนเช้า, ผมเลยได้กินของที่โคฮาคุซังทำเป็นอาหารเช้าเพียงเล็กน้อย
ผมคิดว่าจะไปทานข้าวที่โรงอาหาร, แต่ความรู้สึกอยากอาหารของผมหายไปในทันทีที่ผมนึกสิ่งที่ผมเห็นที่โรงอาหารเมื่อวานได้
"...... ผมสงสัยว่าผมจะได้อะไรมาทานเป็นของว่างก่อนมื้ออาหารเย็นรึเปล่า"
...... ผมไม่อยากจะสร้างปัญหาจริงๆ, แต่ผมหิวมากจริงๆ
ผมควรจะ---
1.
ตามหาโคฮาคุซังเพื่อให้เธอทำอะไรให้ทาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น