Day 6 Killer II (Part 4)

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 8 เมษายน ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

---

แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20130/

---ผมจะออกไปเดินแถวๆ เมืองซึ่งถูกปกคลุมด้วยยามค่ำคืนและตามหาตัวฆาตกรต่อเนื่อง

ถ้าอย่างนั้น, ผมจะสามารถพิสูจน์ได้ว่าความฝันของผมนั้นมันเป็นแค่ความฝัน

..... ถ้าอย่างนั้นเรื่องความไม่สงบที่เกิดขึ้นทั้งหมดจะต้องเป็นฝีมือของฆาตกรนั่น

"........ ไม่เป็นไร"

เพื่อความปลอดภัย, ผมใส่มีดลงในกระเป๋าของผม แล้วก็เริ่มต้นการสืบสวน

Music: play track 6

-----ผมออกไปในเมืองซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยยามค่ำคืน

มันไม่มีวิธีการที่แน่นอนในการตามหาตัวฆาตกรต่อเนื่อง
สิ่งเดียวที่ผมสามารถทำได้คือเดินเตร็ดเตร่อยู่ตามถนนและมองหาอะไรก็ตามที่ดูน่าสงสัย ---หรือไม่ก็ผมจะใช้ตัวเองเป็นเหยื่อที่จะล่อฆาตกรออกมา

".................."
หลังจากที่ได้เกิดเรื่องกับยูมิซึกะ, บางทีผมอาจจะเริ่มรู้สึกด้านชากับอันตรายก็เป็นได้
ในเมื่อฆาตกรต่อเนื่องเป็นแค่มนุษย์, ผมสามารถเดินเตร็ดเตร่อยู่ตามถนนได้โดยไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย

ผมเตร็ดเตร่อยู่อย่างไร้จุดหมาย

ตอนนี้เป็นเวลาราวๆ ห้าทุ่มแล้ว

...... ผมไม่เห็นอะไรที่น่าสงสัยเลย
ตอนนี้เข็มนาฬิกาได้เลยเที่ยงคืนไปแล้ว

….. มันไม่มีประโยชน์ที่จะมาที่นี่

….. บ้าเอ๊ย ผมไม่พบใครที่ดูเหมือนจะเป็นฆาตกรเลย

*แฮ่ก*...... *แฮ่ก*...... *แฮ่ก*...... *แฮ่ก*

------ผมเริ่มรำคาญจริงๆ แล้ว

ทำไมผมถึงไม่สามารถหาคนที่ดูคล้ายกับนั่นได้?

ไม่ใช่คนนั้น

ไม่ใช่คนนั้น
ไม่ใช่คนนั้น
ไม่สามารถที่จะทนกับมันได้, ผมเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าของผม, แล้วกำมีดไว้แน่น

ไม่ใช่คนนั้น

ไม่ใช่คนนั้น
ไม่ใช่คนนั้น
ไม่ใช่คนนั้น
ไม่ใช่คนนั้น
ไม่ใช่คนนั้น
ไม่ใช่คนนั้น--------

"-----เอ๊ะ?"
ในช่วงสั้นๆ นั้นเอง, ผมได้เห็นใบหน้าของผู้ชายที่มีดวงตาแดงก่ำไปด้วยเลือด
...... ไม่มีอะไร

มันก็แค่ภาพสะท้อนของผมที่ปรากฏขึ้นมาในกระจก

"--------"
โง่-----อะไรแบบนี้
กำมีดไว้แน่น
การหายใจที่อยู่นอกเหนือการควบคุม
แสดงท่าทีที่เหมือนกันอย่างเห็นได้ชัดกับฆาตกรที่อยู่ในความฝัน ออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว

"ไม่------!"
ไม่ ผมไม่ได้อยากจะทำเรื่องแบบนี้

"บ้าเอ๊ย...... ผมกำลังทำอะไรอยู่............!?"
...... ไม่ตลกแล้วนะ, ผมกำลังทำอะไรอยู่?
ถ้าผมไม่ได้เห็นหน้าตัวเองแบบนั้น, ผมคง---จริงๆ แล้วผมคง, ลากใครซักคนไปแล้วก็...

บอกกับตัวเองว่านั่นคือฆาตกร และผมก็คงได้ฆ่าใครซักคนไป

"ชิ---------"
ผมเริ่มออกวิ่ง
ผมไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้
ผมจะไม่มีทางรู้อะไรทั้งสิ้นด้วยวิธีนี้
ผม---มันมีอะไรบางอย่างผิดปกติกับผม---

Music: stop

ผมหายใจแรงๆ

ผมมาถึงห้องของผมในขณะที่กำลังวิ่งหนี, และผมล้มลงบนเตียงของตนเอง

"Da.....!"

สุดท้ายแล้ว, ผมก็ไม่ได้แก้ปัญหาอะไรเลยทั้งนั้น

..... ผมเริ่มง่วง

ทุกอย่างที่ผมสามารถทำได้ก็คือหลับให้สนิท ถ้าอย่างนั้นผมจะไม่ฝันเลยแม้แต่น้อย

*แฮ่ก*---*แฮ่ก*----*แฮ่ก*

ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมกำลังถูกจ้องมองอยู่
ผม
ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยเลือด, ผมมองไปที่กลุ่มคนซึ่งกำลังเดินอยู่บนถนน

---บางทีเป็นเพราะช่วงเวลารึเปล่านะ?
เทียบกับเมื่อคืนแล้ว, มันแทบจะไม่มีใครอยู่แถวๆ นี้เลย

….. ใครบางคนกำลังมองผมอยู่

ผมไม่พบสิ่งที่ผมกำลังตามหาอยู่

อีกแล้ว, คืนนี้, ผมก็ไม่เจอคนที่กำลังตามหาอยู่

ผมเริ่มรำคาญแล้ว

ผมถอนหายใจแรงๆ

ผมควรจะเปลี่ยนจุดยืน
ผมจะเลิกตามหาในเมือง

ผมข้ามจากหลังคาสู่หลังคา และก็มาหยุดตรงที่ไหนซักแห่งที่เต็มไปด้วยคน

..... มองลงมาจากหลังจากของบ้านที่สูงที่สุด ผมกวาดสายตามองไปบนถนน

อย่ามอง!

"----ตรงนั้น"
ผมเห็นคนกำลังเดินอยู่ตามลำพัง
ผู้หญิง
ครั้งนี้, มันไม่มีทางเข้าใจผิดไปได้...
มันจะดีมากถ้านั่นคืออากิฮะ

อย่ามองมาที่ผม

ไม่, นั่นมันไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆ

อีกครั้ง
อีกครั้ง, ผมอยากจะลิ้มรสความรู้สึกวิเศษนั่น----

ผมฆ่าเธอจากด้านหลัง, โดยพยายามที่จะไม่สร้างความเสียหายให้กับร่างกายของเธอ
จับผมยาวของเธอเอาไว้, ผมลากร่างของอากิฮะไป

*แฮ่ก*-----*แฮ่ก*-----*แฮ่ก*

กัดเข้าไปในคอของอากิฮะ, ผมดูดเลือดเธอ

---น่าเบื่อ

นี่มันไม่มีตรงไหนใกล้เคียงกับความตื่นเต้นเมื่อคืนเลย

ถ้าผมของเธอสั้นขนาดนี้ มันไม่ใช่อากิฮะเลยแม้แต่น้อย

"...... น่าเบื่อ......!"
ผมเริ่มอารมณ์เสีย
ถึงแม้ว่าผมจะหั่นร่างของเธอเป็นชิ้นๆ แล้วก็ตาม, ผมก็ยังคงโกรธอยู่
ของปลอม
ของปลอมนี่มันทำให้ผมหงุดหงิด

เลิกจ้องมองผมซะที!

*แฮ่ก*----*แฮ่ก*----*แฮ่ก*----

ผมได้ใช้พลังงานพิเศษหมดไปแล้ว
อีกไม่นาน, รุ่งอรุณจะมาเยือน
เมื่อมันเป็นตอนเช้า, ชิกิจะตื่น

"คืนนี้ผมเหนื่อยแล้ว ผมจะเริ่มใหม่, พรุ่งนี้"
ใช่, นั่นคือสิ่งที่ผมจะทำ นั่นคืออะไรที่ผมจะทำ

ตอนนี้
ก่อนที่ยามเช้าจะมาถึง, ก่อนที่ใครก็ตามจะรู้, ผมต้องกลับไปที่โรงเรียน----

บทถัดไป