อัสดงยาม ตะวันคร้ามแสง: Day 6 Killer II (Part 3)

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 7 เมษายน ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20129/

ห้องของพ่อเหมือนกับทุกทีที่มันเคยเป็น

หนังสือเกือบทั้งหมดเป็นประวัติการทางศึกษา, และไม่มีอะไรที่จะทำให้ผมสนใจได้เลย

ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องการคือบันทึกประจำวันหรือเอกสารของพ่อ

พ่อเป็นคนที่เจ้าระเบียบสุดๆ มันจะต้องมีอะไรแบบนั้นวางอยู่แถวๆนี้

ที่ไหนซักแห่งแน่นอน---

"….. แน่นอน, ของพวกนั้นคงไม่ได้วางไว้ตรงที่ทุกคนจะเห็นได้แน่ๆ"

บางทีมันอาจจะถูกใส่กุญแจเก็บไว้ที่ไหนซักแห่ง

ผมน่าจะควรไปดูที่ลิ้นชักใต้โต๊ะพวกนี้เป็นอันดับแรก

โดยการใช้ที่เปิดจดหมายที่วางอยู่บนโต๊ะ, ผมตัด "เส้น" แม่กุญแจของลิ้นชัก
ข้างใน, มันมีเอกสารเก่าๆ มัดไว้ด้วยกัน และดูเหมือนว่ามันจะเป็นบันทึกประจำวัน

อย่างแรก, ผมจะดูที่เอกสารเก่าพวกนี้

"...... นี่คือ... แผนผังตระกูลของผมเหรอ?"
ชัดเลย
ถัดไปจากโทวโนะ มากิฮิสะเขียนไว้ว่าโทวโนะ ชิกิและโทวโนะ อากิฮะ

"ฮะ...... พ่อ, เมื่อสิบปีก่อนเขารับเด็กผู้ชายมาเลี้ยงเป็นลูกเหรอ? ...... อ๊ะ, แต่ว่าเด็กคนนั้นก็ตายไปหลังจากนั้นไม่นานนัก"
สิบปีก่อน; นั่นคงเป็นตอนที่ผมยังอยู่แค่อนุบาลอยู่เลย
นานขนาดนั้น, มันคงเป็นธรรมดาที่ผมจะจำไม่ได้

"แต่ว่า, หัวหน้าตระกูลมีอายุค่อนข้างสั้นพอสมควร พ่อของผมตายก่อนที่เขาจะอายุห้าสิบ, และคนก่อนหน้านั้น, ตายก่อนอายุสามสิบเพราะอุบัติเหตุ...... โอ้โห, และก่อนหน้านั้นไปอีก, อายุสิบแปด, ฆ่าตัวตาย...!?"

----ไม่, เดี๋ยวก่อน
ไม่ว่าคุณจะมองมันยังไง, นี่มันแปลก

Music: play track 4

พออ่านแผนผังตระกูลแบบคร่าว ๆแล้ว, สมาชิกทั้งหมดของบ้านโทวโนะตายอย่างแปลกประหลาด
บ้าคลั่ง อุบัติเหตุ ฆาตกรรม หายสาบสูญ แท้งลูก
...... ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่มีอายุยืนหรือแม้แต่ตายอย่างสงบ

"หวา............ "

ทั้งเอกสารนี้เต็มไปด้วยชะตากรรมที่น่าหวาดกลัว

แย่ไปกว่านั้นอีก, สาเหตุการตายส่วนใหญ่มากจากความวิกลจริต

พวกนั้นส่วนใหญ่จะจบลงด้วยการฆ่าตัวตาย

"นั่นมันแปลก---มันแปลก"

แต่ผมไม่สามารถบอกได้ว่ามันแปลกยังไง

"...... ต่อไป...... บันทึกประจำวันของพ่อ"

ผมหยิบบันทึกประจำวันขึ้นมา, ซึ่งมีของใหม่ที่เกี่ยวข้องมัดไว้ด้วยกัน

----ตุบ

หัวใจของผมเริ่มเต้นรัว
ดูเหมือนว่าหัวใจของผมจะรู้ว่าผมไม่ควรจะเปิดมัน
แต่ตอนนี้ผมไม่สามารถหันหลังกลับไปได้แล้ว
หลังจากที่กลืนน้ำลายอย่างลำบาก, ผมเปิดอ่านบันทึกประจำวันของพ่อ

-------มันมีปิศาจแอบซ่อนอยู่ในสายเลือดของตระกูลโทวโนะ

และส่วนที่อธิบายอยู่ในบรรทัดพวกนั้น

และนั่นไม่ใช่แค่คำเปรียบเปรย
บรรพบุรุษของตระกูลโทวโนะมีการผสมสายเลือดกันระหว่าง "อะไรบางอย่างที่ไม่ใช่มนุษย์" กับมนุษย์ และพวกเรา, ซึ่งเป็นลูกหลานของพวกเขา, ก็มีส่วนของ "อะไรบางอย่างที่ไม่ใช่มนุษย์" อยู่ในสายเลือดของพวกเราเช่นกัน

เมื่อพิจารณาสายเลือดของพวกเราแล้ว...
มันมีพวกที่มีสายเลือดของอมนุษย์เข้มข้นและเจือจาง
พวกที่มีสายเลือดของอมนุษย์เจือจางสามารถใช้ชีวิตอยู่อย่างคนทั่วไปได้, แต่พวกที่มีสายเลือดของอมนุษย์เข้มข้นไม่สามารถใช้ชีวิตแบบธรรมดาได้

พวกที่มีสายเลือดของโทวโนะเข้มข้นจะเกิดมาพร้อมกับพลังพิเศษ
มันอาจจะเป็นร่างกายที่ทนทานต่อความตาย
มันอาจจะเป็นพลังที่จะเคลื่อนย้ายสิ่งของโดยที่ไม่ต้องสัมผัส,
หรือมันอาจจะเป็นเขี้ยวที่ใช้ดูดเอาของเหลวของมาจากร่ายกายของคนอื่น

สายเลือดนี้

เมื่อสายเลือดนี้มีอิทธิพลมากเกินไป, สมาชิกของตระกูลโทวโนะจะเริ่มเสียสติไปอย่างช้าๆ
และส่วนใหญ่จากสมาชิกตระกูลโทวโนะที่เสียสติไป มักจะกลายเป็นปิศาจที่กินเนื้อมนุษย์เป็นอาหาร
ด้วยเหตุนั้น, หัวหน้าตระกูลโทวโนะจึงต้องแบกรับความรับผิดชอบที่ต้องลงทัณฑ์พวกที่กลายสภาพไปเป็นสัตว์ประหลาดแบบนั้นไป

"---------------ฮะ"

..... มันเริ่มเละเทะแล้ว

พ่อ, เขาพยายามจะบอกอะไรกันแน่นะ?

เขียนอย่างจริงจังมากๆ เกี่ยวกับอะไรที่มันดูเหมือนกับเป็นเทพนิยายซะมากกว่า,

บันทึกประจำวันค่อนข้างจะกลายเป็นการโม้ของพ่อไปแล้ว

วันที่คือราวๆ เก้าปีก่อน

ลายมือเริ่มหวัด

...... ฉันไม่สามารถสะกดสายเลือดที่บ้าคลั่งของตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว
ฉันสามารถนำเด็กกำพร้าจากตระกูลของผู้สอดประสานมาได้สำเร็จ, ดังนั้นนี่ควรจะช่วยให้จิตใจของฉันแข็งแกร่งขึ้น

อย่างไรก็ตาม, จริงๆ แล้วมันขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นก่อนที่ฉันจะเป็นบ้าไป

...... มันน่ากลัว
พอฉันได้สติ, ฉันพบว่าฉันนึกอะไรไม่ออกไปครึ่งวันเลยด้วยซ้ำ
ในระหว่างช่วงเวลาที่เสียสติไปนั้น, ฉันได้บังคับแรงกระตุ้นย้อนกลับของฉันไปที่เด็กนั่น

ถ้ามันยังคงเป็นแบบนี้ต่อไป,
มันขึ้นอยุ่กับเวลาเท่านั้น ก่อนที่ฉันจะสูญเสียจิตใจและกลายสภาพเป็นสัตว์ร้ายอย่างสมบูรณ์
ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายังคงเหลือเวลาอีกนานเท่าไร ที่ฉันยังคงเป็นตัวเองอยู่ต่อไปได้

ไม่ ถ้าเด็กนั่นอยู่ที่นี่, ถ้าอย่างนั้นฉันคงอยู่ต่อไปได้อีกสองสามปี
แต่เด็กนั่นไม่สามารถที่จะแบกรับนั่นได้ หลังจากที่เด็กนั่นทนต่อไปไม่ได้แล้ว, ฉันจะต้องฆ่าตัวตาย

แต่จนกว่าจะถึงเวลานั้น---ฉันจะต้องปกป้องลูกของตัวเอง
สายเลือดของอากิฮะนั้นเจือจาง , เธอจะไม่ต้องทรมาณจากชะตากรรมเดียวกัน นอกจากเธอต้องการมันเอง

ที่เป็นปัญหาจริงๆ คือชิกิ

เด็กนั่นคล้ายกันกับฉันอย่างไม่น่าเชื่อ

เหนือสิ่งอื่นใด, ฉันไม่อยากให้เด็กนั่นต้องมาทรมาณจากเคราะห์กรรมของฉัน

..... ถ้าสายเลือดโทวโนะนั้นมันไม่ธรรมดา ฉันต้องให้เขาอยู่ให้ห่างจากตระกูลโทวโนะให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้และดูว่าพฤติกรรมของเขาเป็นยังไง-----"

"---------"
ผมอ่านจบอย่างประหลาดใจและหวาดกลัว
สิ่งที่อยู่ในบันทึกประจำวันของพ่อนั้นอยู่ห่างไกลจากความเป็นจริงมาก เพราะว่ามันผิดธรรมดาโดยสิ้นเชิง

พ่อของผมไม่ได้มีอาการเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
ถ้าพูดให้ถูกคือ, เขาแค่กลายเป็นคนหัวรุนแรงโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยเลย
เช่นเดียวกับโทวโนะ ชิกิในตอนนี้

"...... ไม่"
นั่นผิดแล้ว
พ่อไม่ได้เหมือนผม
ผมเหมือนกับเขา

เพราะกลัวเรื่องนั้น, เขาเลยไล่ผมออกไปจากคฤหาสน์

แต่ตอนนี้ผมได้กลับมาแล้ว, และสายเลือดของผมที่หลับอยู่ก็ได้ตื่นขื้น

"เฮะ...... ไร้สาระ, ทั้งหมดเลย"
ผมพยายามที่จะหัวเราะแต่พบว่าตัวเองไม่สามารถที่จะหัวเราะออกมาได้
สายเลือดโทวโนะเป็นการผสมกันระหว่างสายเลือดของมนุษย์และอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่มนุษย์
พวกสายเลือดโทวโนะจะมีพลังพิเศษ
...... ผมไม่อาจหัวเราะออกมาได้
พลังพิเศษ ผมได้แบกรับมันมาแปดปีแล้ว
สามารถรับรู้ความตายของสิ่งต่างๆได้, ดวงตาที่ไม่ธรรมดาของผม

"ก........................."

-------ผมรู้สึกอยากจะอาเจียน

ผมไม่สามารถยืนอยู่ได้

รีบ

ผมต้องรีบกลับไปที่ห้องแล้วนอน; มันรู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติกับหัวของผม

Music: stop

"ท่านชิกิ, ท่านกลับมาก่อนแล้วเหรอคะ?"

...... ผมได้ยินเสียงที่เหมือนจะเป็นเสียงฺของฮิซุย

"ท่านชิกิ, ขออนุญาตินะคะ"

Music: play track 1

...... ฮิซุยเข้ามาในห้องของผม

"กรุณายกโทษให้ด้วยค่ะ ฉันไม่ได้คิดว่าท่านจะกลับมาแล้ว, ฉันเลยไม่สามารถไปต้อนรับท่านที่ประตูได้"

"..... ไม่ต้องไปกังวลเรื่องนั้นหรอก ผมกลับมาก่อนเอง ฮิซุย, เธอปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวได้ไหม? ผมรู้สึกไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น"

"ท่านชิกิ, ท่านรู้สึกไม่สบายเหรอคะ...? "

"---ผมไม่รู้ ผมยังไม่เข้าใจตัวเองเลย"

"....................."
ฮิซุยมองมาที่ผมด้วยแววตาที่กังวล
...... บ้าเอ๊ย, ผมกำลังทำอะไรอยู่?
ฮิซุยกำลังเป็นห่วงผม; มันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไประบายอารมณ์ใส่เธอ......!

"...... โทษที, ผมแค่รู้สึกแย่นิดหน่อย ผมอยากจะนอนไปจนถึงเวลาอาหารเย็น; ที่นี่มียาอะไรที่ผมสามารถทานได้ไหม? ยาแก้ปวดหัวน่าจะดีที่สุด"

"ค่ะ, ฉันจะไปหามาให้ค่ะ"

"ขอบคุณนะคะที่รอ กรุณาดื่มนี่ด้วยค่ะ"
"ขอบคุณนะ, เหมือนทุกที, และก็ขอโทษด้วย"
ผมดื่มน้ำกับผงยาที่ฮิซุยนำมาให้
เพราะอะไรบางอย่าง, มันมียาอยู่สองแบบ

"ฮะ? สองเหรอ? ยาพวกนั้นคืออะไรน่ะ?"
"ค่ะ, ฉันไปบอกพี่ว่าท่านรู้สึกไม่ค่อยดี, แล้วเธอก็ให้ยาบางอย่างที่เธอได้รับอนุญาติจากแพทย์ส่วนตัวของท่านมา
อันนี้จะช่วยให้ท่านนอนหลับค่ะ มันมีส่วนผสมของเบนโซไดเซพิน, ซึ่งเป็นที่รู้กันดีว่าจะทำให้สามารถนอนหลับได้อย่างผ่อนคลาย"

"……….?"

ผมเชื่อโคฮาคุซัง, แต่เธอไม่จำเป็นต้องบอกฮิซุยละเอียดแบบนั้นนี่นา...

"..... โห, โคฮาคุซังกะจะไปเป็นเภสัชกรที่มีใบอนุญาติเหรอไงเนี่ย"

พูดแบบนั้นแล้ว, ผมดื่มยา

ผมดื่มน้ำเพื่อที่จะกลืนยาลงไป

เห็นได้ชัดเลย, มันทำงานเร็วมาก : ผมรู้สึกง่วงเรียบร้อยแล้ว

"...... ผมกำลังจะนอนแล้ว ช่วยปลุกผมตอนถึงเวลาอาหารเย็นทีนะ"

"เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้น, ขอตัวก่อนนะคะ"

ฮิซุยออกไป
สติของผมเริ่มเลือนลาง

...... ผมจะหลับซักหน่อย
ข้างนอกมันยังสว่างอยู่
เพราะมันยังอยู่ในช่วงกลางวัน, ผมคงไม่เห็นฝันที่น่ากลัวพวกนั้น---

Music: stop

"ขอตัวก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ, ท่านชิกิ"

พร้อมกับโค้งให้ผม, ฮิซุยออกไปจากห้อง

ผมหาวยาวๆ
...... ผมยังง่วงแค่นิดหน่อยเอง
ยาของโคฮาคุซังค่อนข้างแรงพอสมควร, เพราะอย่างนั้นผมเลยใช้เวลาส่วนใหญ่ในมื้ออาหารเย็นไปด้วยความงุนงง

มันเพิ่งสามทุ่มเอง.
ผมได้งีบหลับไปเรียบร้อยแล้ว, เพราะแบบนั้นมันจะเร็วเกินไปหน่อยที่ผมจะเข้านอน

ในเวลาสี่ทุ่ม, ไฟทั้งหมดในคฤหาสน์จะดับลง

"...... ถ้าอย่างนั้น, ผมควรจะทำอะไร?"
ผมพูดออกมาอย่างใจเย็น, แต่จริงๆ แล้วผมนึกไม่ออกเลยว่าผมควรจะทำอะไร

...... อะไรคือความฝันที่ผมยังคงฝันเห็นอยู่?
ผมก็แค่เหมือนกับพ่อของผม, ซึ่งทำอะไรลงไปโดยที่ไม่รู้ตัว, และผมก็ได้ฆ่าใครไปจริงๆเหรอ?

...... ไม่, มันมีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้องกับการที่จะคิดแบบนี้
ถ้าผมออกจากคฤหาสน์ไปเดินอยู่บนถนน, โคฮาคุซังกับฮิซุยคงจะสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างได้อย่างแน่นอน
ผมไม่สามารถอธิบายข้อเท็จจริงที่ผมตื่นมาบนเตียงอย่างสะอาดสะอ้านทั้งๆ ที่ตอนนั้นมีเลือดในปริมาณมากกระเซ็นใส่ผม