เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20128/
"ท่านไม่ควรพูดอะไรแย่ๆ กับคนที่จากไปแล้ว และอีกอย่าง, ท่านมากิฮิสะก็เป็นพ่อ
อากิฮะเงียบไปเหมือนฮิซุย
Music: stop
"แวมไพร์ควรจะตายไปแล้วนี่นา"
ผมได้ฆ่ายูมิซึกะไปด้วยมือของผมเอง
การฆาตกรรมพวกนั้น, มันไม่ควรที่จะเกิดขึ้นอีกแล้ว
"ผม---ฆ่าเหรอ?"
ใช่, ผมฆ่า
ก็แค่เหมือนกับตอนที่ผมได้ฆ่ายูมิซึกะ
ในขณะที่กำลังหายใจอย่างยากลำบาก, เมื่อคืน, ผู้หญิงที่ผมไม่เคยได้เจอมาก่อน
ผมตัดสินใจแล้วว่ามันจะเป็นการดีกว่าที่จะถามออกไปมากกว่าที่ไม่ได้ทำอะไรเลย
อีกอย่าง, ผมคงยังคิดมากกับเรื่องนี้อยู่ถ้าผมเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ
"...... อืม, ถ้าอย่างนั้นให้พี่ถามอะไรเธอหน่อย ถ้าใครบางคนทำอะไรลงไปโดย
ที่เขารู้ว่ามันไม่ควรจะทำ, นั่นเป็นเพราะความเครียดรึเปล่า?"
"ทำอะไรที่รู้ว่าไม่ควรทำเหรอคะ? มันเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าหรือว่าเป็น
"ทำอะไรที่รู้ว่าไม่ควรทำเหรอคะ? มันเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าหรือว่าเป็น
แค่อุบัติเหตุล่ะคะ"
"...... อืม, มันค่อนข้างเหมือนกับเป็นอุบัติเหตุซะมากกว่า เหมือนกับว่าคนที่ทำไป
"...... อืม, มันค่อนข้างเหมือนกับเป็นอุบัติเหตุซะมากกว่า เหมือนกับว่าคนที่ทำไป
นั้นไม่มีสติอยู่จริงๆ"
"ถ้าอย่างนั้นพี่หมายความว่าเขาทำไปในขณะที่ไม่มีสติอยู่, เพราะแบบนั้นเขาเลยไม่สามารถหยุดตัวเองจากการทำสิ่งนั้นได้เหรอคะ?"
"---ถูกต้อง, เขาไม่สามารถที่จะหยุดได้ เขายังไม่สามารถทำให้ตัวเองคิดที่จะหยุด
"---ถูกต้อง, เขาไม่สามารถที่จะหยุดได้ เขายังไม่สามารถทำให้ตัวเองคิดที่จะหยุด
ทำได้เลย"
"ในกรณีแบบนั้น, ฟังดูเหมือนกับการสลับขั้วกันของบุคลิกเลยนะคะ"
"...... การสลับขั้วกันของบุคลิก...... เธอหมายถึงการที่บุคลิกของเขากลับด้าน
"ในกรณีแบบนั้น, ฟังดูเหมือนกับการสลับขั้วกันของบุคลิกเลยนะคะ"
"...... การสลับขั้วกันของบุคลิก...... เธอหมายถึงการที่บุคลิกของเขากลับด้าน
กันเหรอ?"
"ใช่ค่ะ ด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม, มีอะไรบางอย่างเป็นตัวกระตุ้นการเปลี่ยนแปลงในตัว
"ใช่ค่ะ ด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม, มีอะไรบางอย่างเป็นตัวกระตุ้นการเปลี่ยนแปลงในตัว
บุคคลและความคิดอ่านด้านศีลธรรม, ท่าทีทั้งหมดของเขาจะกลับตรงกันข้ามกัน"
"บางทีมันอาจจะเป็นโรคทางจิตใจแบบหนึ่ง
จำไม่ได้เหรอคะ, พี่? ปกติแล้วพ่อจะเป็นคนที่ใจดีมากๆ, แต่บางครั้ง เขาก็เปลี่ยนไป
"บางทีมันอาจจะเป็นโรคทางจิตใจแบบหนึ่ง
จำไม่ได้เหรอคะ, พี่? ปกติแล้วพ่อจะเป็นคนที่ใจดีมากๆ, แต่บางครั้ง เขาก็เปลี่ยนไป
เป็นคนเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง"
"พ่อเป็นเหรอ---?"
...... พอมาคิดดูแล้ว...... โทวโนะ มากิฮิสะจะใจดีมากๆในวันหนึ่ง และเข้มงวดมากๆ ในวันต่อมา
"พ่อเป็นเหรอ---?"
...... พอมาคิดดูแล้ว...... โทวโนะ มากิฮิสะจะใจดีมากๆในวันหนึ่ง และเข้มงวดมากๆ ในวันต่อมา
"….. พี่จำมันไม่ได้ดีขนาดนั้น, เธอนึกออกไหม, ฮิซุย?"
ผมมองไปที่ฮิซุย, ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ กำแพง
---และ
ดูเหมือนว่าฮิซุยจะพยายามอยู่นิ่งๆ และแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงของผม
"ท่านอากิฮะ, กรุณาอย่าพูดเรื่องนั้นเลยค่ะ ท่านมากิฮิสะก็แค่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายนิดหน่อย, เท่านั้นเอง"
โคฮาคุซังพูดขึ้นในขณะที่เธอนำถาดเงินที่มีแก้ววางอยู่ข้างบนมา
"ท่านอากิฮะ, กรุณาอย่าพูดเรื่องนั้นเลยค่ะ ท่านมากิฮิสะก็แค่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายนิดหน่อย, เท่านั้นเอง"
โคฮาคุซังพูดขึ้นในขณะที่เธอนำถาดเงินที่มีแก้ววางอยู่ข้างบนมา
"ท่านไม่ควรพูดอะไรแย่ๆ กับคนที่จากไปแล้ว และอีกอย่าง, ท่านมากิฮิสะก็เป็นพ่อ
ของท่านด้วย, นะคะ"
"ชั้น, ชั้นรู้น่า......! ชั้นไม่ต้องการให้เธอมาบอกเรื่องนั้นหรอก......!"
"ชั้น, ชั้นรู้น่า......! ชั้นไม่ต้องการให้เธอมาบอกเรื่องนั้นหรอก......!"
อากิฮะเงียบไปเหมือนฮิซุย
"นี่ค่ะ, ชิกิซัง ขอบคุณที่รอนะคะ"
โคฮาคุซังวางแก้วน้ำมะนาวเข้มข้นลงบนโต๊ะ
โคฮาคุซังวางแก้วน้ำมะนาวเข้มข้นลงบนโต๊ะ
"ขอบคุณนะ."
ด้วยการใช้หลอดดูดน้ำ, ผมให้เครื่องดื่มเย็นๆ เติมเต็มร่างกายของผม
...... ตลอดเวลาที่เหลือ, อากิฮะกับฮิซุยไม่ได้เอ่ยปากพูดเลย
คนเดียวที่ยังคงร่าเริงอยู่ในห้องนั่งเล่นคือโคฮาคุซัง
...... ผมไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงได้ไม่ร่าเริงเอามากๆ, แต่ว่ามันต้องเกี่ยวกับเรื่องของพ่อแน่นอน
ด้วยการใช้หลอดดูดน้ำ, ผมให้เครื่องดื่มเย็นๆ เติมเต็มร่างกายของผม
...... ตลอดเวลาที่เหลือ, อากิฮะกับฮิซุยไม่ได้เอ่ยปากพูดเลย
คนเดียวที่ยังคงร่าเริงอยู่ในห้องนั่งเล่นคือโคฮาคุซัง
...... ผมไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงได้ไม่ร่าเริงเอามากๆ, แต่ว่ามันต้องเกี่ยวกับเรื่องของพ่อแน่นอน
"กรุณาเดินทางระวังด้วยนะคะ, ท่านชิกิ"
"อ๊ะ, ผมกำลังจะไปแล้ว….. ฮิซุย?"
"….. คะ, อะไรเหรอคะ ,ท่านชิกิ?"
"ที่พวกเราได้พูดกันก่อนหน้าน่ะ, เรื่องของพ่อ เธอเงียบเหมือนกับตายไปแล้วเลย ไม่ใช่
แค่เธอ, แต่อากิฮะก็เช่นกัน"
"มันเกิดอะไรขึ้นกับพ่อในแปดปีที่ผมจากไปเหรอ? ก่อนหน้านี้เธอกับอากิฮะมี
ท่าทางแปลกๆ"
"……………….."
ฮิซุยไม่ตอบ
"...... ผมเข้าใจแล้ว อืม, ผมไม่ได้จะบังคับให้เธอตอบหรอกนะ ถ้าเธออยากตอบ, เราก็คุยเรื่องนั้นกันได้"
"---ไม่ค่ะ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับค่ะ, ท่านชิกิ"
"ท่านชิกิ, ถ้าท่านจะอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้, กรุณาอย่าพูดถึงท่านมากิฮิสะอีกเลย
"---ไม่ค่ะ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับค่ะ, ท่านชิกิ"
"ท่านชิกิ, ถ้าท่านจะอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้, กรุณาอย่าพูดถึงท่านมากิฮิสะอีกเลย
นะคะ"
หลังจากที่ดวงตาของฮิซุยเป็นประกายในช่วงสั้นๆนั้นเอง, เธอได้มุ่งหน้ากลับไปที่คฤหาสน์
หลังจากที่ดวงตาของฮิซุยเป็นประกายในช่วงสั้นๆนั้นเอง, เธอได้มุ่งหน้ากลับไปที่คฤหาสน์
Music: stop
-----มันเป็นเวลาพักเที่ยงแล้ว
เหมือนทุกที, อาริฮิโกะโดดเรี่ยน
"….. ผมจะไปกินข้าวที่โรงอาหาร"
ถ้าผมไปซื้ออะไรมาทานเอง , สุดท้ายผมก็จะแย่ลงไปอีก
เป็นอย่างที่คาดไว้, โรงอาหารแน่นไปด้วยคน
หลังจากที่รอนานมาก, ผมซื้ออาหารชุด A ซึ่งดูไว้ใจได้และเป็นอาหารจริงๆ
เป็นอย่างที่คาดไว้, โรงอาหารแน่นไปด้วยคน
หลังจากที่รอนานมาก, ผมซื้ออาหารชุด A ซึ่งดูไว้ใจได้และเป็นอาหารจริงๆ
แล้วเดินไปที่โต๊ะ
เสียงของพวกนักเรียนค่อนข้างดังพอสมควร, เพราะแบบนั้นผมเลยต้องใช้สมาธิกับการทานอาหาร
เสียงของพวกนักเรียนค่อนข้างดังพอสมควร, เพราะแบบนั้นผมเลยต้องใช้สมาธิกับการทานอาหาร
ผมใช้ส้อมของผม และทานอย่างเงียบๆ
----และต่อมา
ในชั่วขณะนั้นเอง, ผมได้เห็นภาพที่น่ากลัว
"......? นั่นจอทีวีเหรอ?"
ผมจ้องไปที่โทรทัศน์ขนาดใหญ่ซึ่งถูกติดไว้ที่กำแพงตรงสุดโรงอาหาร
ที่โรงเรียนของผม, พวกเขาจะอัดรายการข่าวในตอนเช้าเอาไว้และเปิดมันใหม่ใน
ในชั่วขณะนั้นเอง, ผมได้เห็นภาพที่น่ากลัว
"......? นั่นจอทีวีเหรอ?"
ผมจ้องไปที่โทรทัศน์ขนาดใหญ่ซึ่งถูกติดไว้ที่กำแพงตรงสุดโรงอาหาร
ที่โรงเรียนของผม, พวกเขาจะอัดรายการข่าวในตอนเช้าเอาไว้และเปิดมันใหม่ใน
เวลากลางวัน
ผมจ้องไปที่การรายข่าวซึ่งช้าไปหลายชั่วโมงอย่างตกตะลึงจนพูดไม่ออก
"----ไม่มีทาง..."
ผมดูข่าวอย่างตกตะลึงไปด้วยความกลัว
ผมจ้องไปที่การรายข่าวซึ่งช้าไปหลายชั่วโมงอย่างตกตะลึงจนพูดไม่ออก
"----ไม่มีทาง..."
ผมดูข่าวอย่างตกตะลึงไปด้วยความกลัว
ภาพที่แสดงอยู่ในโทรทัศน์คือตรอกที่ผมเห็นในความฝันเมื่อคืน
ผู้ประกาศข่าวกำลังพูดอยู่
บนจอ, คำว่า "เหยื่อรายที่เก้าของแวมไพร์ฆาตกรต่อเนื่อง" ปรากฏให้เห็นเป็นตัวหนังสือสีแดงเลือด
ผู้ประกาศข่าวกำลังพูดอยู่
บนจอ, คำว่า "เหยื่อรายที่เก้าของแวมไพร์ฆาตกรต่อเนื่อง" ปรากฏให้เห็นเป็นตัวหนังสือสีแดงเลือด
หลังจากนั้น, ใบหน้าของผู้เคราะห์ร้ายได้ปรากฏออกมา
ผู้หญิงผมยาว, เธอเป็นคนเดียวกับที่ถูกฆ่าในความฝันของผมแน่นอน
"------"
ในทันทีนั้นเอง, ผมเริ่มรู้สึกวิงเวียน
"ทำ...... ไม?"
นั่นเป็นความฝัน มันต้องเป็นความฝัน
แต่ในโลกแห่งความจริง, เป็นคนเดียวกันกับที่อยู่ในความฝันของผม, เป็นสถานที่
ในทันทีนั้นเอง, ผมเริ่มรู้สึกวิงเวียน
"ทำ...... ไม?"
นั่นเป็นความฝัน มันต้องเป็นความฝัน
แต่ในโลกแห่งความจริง, เป็นคนเดียวกันกับที่อยู่ในความฝันของผม, เป็นสถานที่
เดียวกันกับที่อยู่ในความฝันของผม, และถูกฆ่าโดยวิธีเดียวกันกับในความฝันของผม
"แวมไพร์ควรจะตายไปแล้วนี่นา"
ผมได้ฆ่ายูมิซึกะไปด้วยมือของผมเอง
การฆาตกรรมพวกนั้น, มันไม่ควรที่จะเกิดขึ้นอีกแล้ว
"ผม---ฆ่าเหรอ?"
ใช่, ผมฆ่า
ก็แค่เหมือนกับตอนที่ผมได้ฆ่ายูมิซึกะ
ในขณะที่กำลังหายใจอย่างยากลำบาก, เมื่อคืน, ผู้หญิงที่ผมไม่เคยได้เจอมาก่อน
คนนั้น---
ไม่ใช่ว่าฉันบอกเธอไปแล้วหรอกเหรอ, ชิกิคุง?
ไม่มีประโยชน์ที่จะต่อต้านมัน
"อุ---"
ในขณะที่พยายามจะกลั้นความรู้สึกอยากจะอาเจียน, ผมเซร่วงลงไปจากเก้าอี
ผมไม่สามารถกลับไปที่ห้องเรียนได้
ไม่ใช่ว่าฉันบอกเธอไปแล้วหรอกเหรอ, ชิกิคุง?
ไม่มีประโยชน์ที่จะต่อต้านมัน
"อุ---"
ในขณะที่พยายามจะกลั้นความรู้สึกอยากจะอาเจียน, ผมเซร่วงลงไปจากเก้าอี
ผมไม่สามารถกลับไปที่ห้องเรียนได้
เพราะอะไรบางอย่างที่ผมไม่อาจทราบได้ ผมพบว่าตัวเองกำลังวิ่งอยู่ในเมือง
---ผมมายังสถานที่ ที่ผมเห็นในฝัน
มันมีตำรวจอยู่หลายคนอยู่รอบๆ พื้นที่, และมีเทปที่อ่านว่า "เขตตำรวจ ห้ามข้าม" ยืดไขว้ขวางทางเข้าตรอกเอาไว้
"---เหมือนกันแน่นอน"
ไม่ต้องสงสัยเลย, นี่คือสถานที่ ที่ผมได้ไปในความฝัน
---ไม่, นั่นไม่ใช่ความฝัน
ผมไม่สามารถหลอกตัวเองว่ามันคือความฝันต่อไปได้อีกแล้ว
"…….."
ถึงผมจะอยู่ที่นี่นานไปกว่านี้, ก็แค่ทำให้ตำรวจจ้องมาที่ผมเท่านั้น
….. ตอนนี้ผมไม่สามารถกลับไปที่โรงเรียนได้แล้ว, ผมคิดว่าผมจะกลับไปที่คฤหาสน์
ในเมื่อมันยังไม่ถึงเวลาบ่ายบ่ายสองโมง, ฮิซุยเลยไม่ได้รออยู่ในห้องรับแขก
"..............."
ผมสามารถพูดได้เลยว่าผมโชคดี ตอนนี้ผมไม่อยากเจอใครทั้งนั้น
*เฮ้อ*
หลังจากที่ถอนหายใจออกมายาวๆ, ผมล้มลงไปบนเตียง
...... ผมไม่เข้าใจเรื่องนี้เลยแม้แต่นิดเดียว
ผมฝันว่าผมฆ่าคน
ในโลกแห่งความเป็นจริง, การฆ่าที่เหมือนกันได้เกิดขึ้น
ผมใช้ชีวิตในทุกวันนี้เหมือนชีวิตปกติธรรมดาทั่วไป
ในความฝันผมความสนุกสนานกับการฆ่าคน
-------อันไหนกันนะ?
อันไหนคือตัวตนที่แท้จริงของโทวโนะ ชิกิกันนะ?
ผมสามารถพูดได้เลยว่าผมโชคดี ตอนนี้ผมไม่อยากเจอใครทั้งนั้น
*เฮ้อ*
หลังจากที่ถอนหายใจออกมายาวๆ, ผมล้มลงไปบนเตียง
...... ผมไม่เข้าใจเรื่องนี้เลยแม้แต่นิดเดียว
ผมฝันว่าผมฆ่าคน
ในโลกแห่งความเป็นจริง, การฆ่าที่เหมือนกันได้เกิดขึ้น
ผมใช้ชีวิตในทุกวันนี้เหมือนชีวิตปกติธรรมดาทั่วไป
ในความฝันผมความสนุกสนานกับการฆ่าคน
-------อันไหนกันนะ?
อันไหนคือตัวตนที่แท้จริงของโทวโนะ ชิกิกันนะ?
นายจำเป็นต้องถามจริงๆ เหรอ?
...... เสียงนั่นอีกแล้ว
มาเถอะ, มาต่อกันเถอะ, ชิกิ
...... เสียงนั่นที่สะท้อนอยู่ในหัวของผม เป็นเสียงของตัวผมเอง
รัตติกาลจะมาในทุกๆ วัน
แน่นอน, ซักวันหนึ่งเราจะหาคนที่เราต้องการพบ, ถูกไหม...?
มาเถอะ, มาต่อกันเถอะ, ชิกิ
...... เสียงนั่นที่สะท้อนอยู่ในหัวของผม เป็นเสียงของตัวผมเอง
รัตติกาลจะมาในทุกๆ วัน
แน่นอน, ซักวันหนึ่งเราจะหาคนที่เราต้องการพบ, ถูกไหม...?
"หุบปาก----!"
ผมกระโจนออกไปจากเตียง
ผมกระโจนออกไปจากเตียง
*แฮ่ก* *แฮ่ก* *แฮ่ก*
ผมหายใจแรง
เมื่อกี้นี้,
ผมกำลังไล่ตามอากิฮะด้วยตัณหา
*แฮ่ก* *แฮ่ก*
...... ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมกำลังจะอาเจียน
ผมไม่เคยคิดว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องปกติ, แต่ในขณะทีผมพยายามจะนอนหลับ, ความคิดแปลกประหลาดพวกนี้ก็จะโผล่ขึ้นมาในหัวของผม
มันแทบจะเหมือนกับว่ามีใครคนอื่นอยู่ภายในหัวของผม
ผมหายใจแรง
เมื่อกี้นี้,
ผมกำลังไล่ตามอากิฮะด้วยตัณหา
*แฮ่ก* *แฮ่ก*
...... ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมกำลังจะอาเจียน
ผมไม่เคยคิดว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องปกติ, แต่ในขณะทีผมพยายามจะนอนหลับ, ความคิดแปลกประหลาดพวกนี้ก็จะโผล่ขึ้นมาในหัวของผม
มันแทบจะเหมือนกับว่ามีใครคนอื่นอยู่ภายในหัวของผม
"…….. อ๊ะ"
พอมาคิดๆดูแล้ว, ก่อนหน้านี้อากิฮะก็ได้พูดอะไรที่คล้ายๆ แบบนั้นไว้
นั่นเป็นเรื่องเกี่ยวกับ---พ่อของผมที่มีบุคลิกเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง….. ฟังดูแล้วแทบจะ
เหมือนกับผมตอนนี้เลย
…….. แน่นอน, พ่อเป็นยังไง, ลูกก็เป็นอย่างงั้น บางทีมันอาจถึงขั้นเป็นกรรมพันธุ์
"ห้องของพ่อ.. ผมคิดว่าพวกนั้นคงยังเก็บมันไว้เหมือนเมื่อก่อน"
2. อยู่ในห้องของตนเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น