เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20127/
"ความ...... ฝัน"
ผมมีความฝันที่น่ากลัว
ความฝันที่ผมได้ฆ่าใครคนหนึ่ง
ความฝันที่ผมได้หลั่งน้ำออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าในฆ่าที่ผมกำลังฆ่า
"ร้...... อน..."
คอของผมกำลังแห้งผาก
ร่างกายของผมรู้สึกหนักเหมือนทำมาจากตะกั่ว, และมือของผม...
ความรู้สึกที่ได้ฉีกคอของใครบางคนไป ยังคงค้างอยู่ที่มือของผม
"นั่น... เป็นไปไม่ได้"
นั่นมันเป็นไปไม่ได้
นั่นเป็นความฝัน ไม่ผิดแน่นอนว่ามันต้องเป็นความฝัน
แต่ความฝันมันจะชัดเจนขนาดนั้นเลยหรือ?
ผมจำมันได้อย่างชัดเจนมากๆ
ถนนที่เงียบสงัดในยามค่ำคืน,
ความรู้สึกที่ได้กัดลงไปที่คอของใครบางคน,
ความรู้สึกเหนียวแน่นของเลือดที่กลั้วลงไปในคอของผม,
ใบหน้าของผู้หญิงที่ถูกฆ่าอย่างโหดร้ายมากๆ-----
แต่มันเป็นแค่ความฝัน ในเมื่อผมยังอยู่ที่นี่, มันจึงต้องเป็นแค่ความฝัน
แต่ปัญหาคือ...
ผมได้ฝันว่าผมกำลังมีความสุขจากการฆ่าคน
"ฮิซุย, เธอกังวลมากไปแล้ว มันไม่มีอะไรจริงๆ, ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องไปกังวล
---แค่คิดเรื่องความฝันที่ผมฝันเมื่อคืนก็ทำให้ผมอยากจะอาเจียนและไม่อยากไป
อากิฮะกับโคฮาคุซังอยู่ในห้องนั่งเล่น, และฮิซุยยืนอยู่ใกล้ๆ
เหมือนทุกๆครั้ง, ผมเป็นคนสุดท้ายที่เข้าไปในห้อง
6/ฆาตกร II
วันที่หก / 26
ตุลาคม (วันอังคาร)
"อ๊ะ----------!"
อ๊ะ----------
ผมหอบหายใจ
มันเป็น---ตอนเช้า… แล้ว
นี่คือห้องของผม
มาจนถึงตอนนี้, ผมอยู่ที่นี่,
แค่เป็นแบบนี้
และผมควรที่จะหลับอยู่---------------
"อ๊า......"
หน้าผากของผมเจ็บ
หน้าผากของผมเจ็บ
"ความ...... ฝัน"
ผมมีความฝันที่น่ากลัว
ความฝันที่ผมได้ฆ่าใครคนหนึ่ง
ความฝันที่ผมได้หลั่งน้ำออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าในฆ่าที่ผมกำลังฆ่า
"ร้...... อน..."
คอของผมกำลังแห้งผาก
ร่างกายของผมรู้สึกหนักเหมือนทำมาจากตะกั่ว, และมือของผม...
ความรู้สึกที่ได้ฉีกคอของใครบางคนไป ยังคงค้างอยู่ที่มือของผม
"นั่น... เป็นไปไม่ได้"
นั่นมันเป็นไปไม่ได้
นั่นเป็นความฝัน ไม่ผิดแน่นอนว่ามันต้องเป็นความฝัน
แต่ความฝันมันจะชัดเจนขนาดนั้นเลยหรือ?
ผมจำมันได้อย่างชัดเจนมากๆ
ถนนที่เงียบสงัดในยามค่ำคืน,
ความรู้สึกที่ได้กัดลงไปที่คอของใครบางคน,
ความรู้สึกเหนียวแน่นของเลือดที่กลั้วลงไปในคอของผม,
ใบหน้าของผู้หญิงที่ถูกฆ่าอย่างโหดร้ายมากๆ-----
แต่มันเป็นแค่ความฝัน ในเมื่อผมยังอยู่ที่นี่, มันจึงต้องเป็นแค่ความฝัน
แต่ปัญหาคือ...
ผมได้ฝันว่าผมกำลังมีความสุขจากการฆ่าคน
---เธอกับฉันเหมือนกันนะ,
ชิกิคุง
เบื้องหน้าของผม,
โลกเริ่มหมุนไปมา
---ใครบางคนที่ไม่อาจทนต่อความสุขจากการฆ่าได้
และด้วยความเร็วที่บ้าคลั่งขนาดนั้น
Music: play track 2
"ขออนุญาตินะคะ," ฮิซุยพูดขึ้นในขณะที่เธอเดินเข้ามาในห้อง
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ ดูเหมือนว่าท่านจะตื่นอยู่ก่อนแล้วนะคะ, ท่านชิกิ"
"......... อ๊ะ อรุณสวัสดิ์, ฮิซุย"
โลกได้หยุดหมุน
ในทันทีที่ฮิซุยพูดขึ้นมา, วังวนที่ผมได้ติดอยู่ข้างในได้หายไปราวกับเป็นภาพลวงตา
"...... ท่านชิกิ?"
"เอ๊ะ-----อะไรเหรอ, ฮิซุย?"
"เช้านี้รู้สึกเป็นยังไงบ้างคะ? ท่านไม่พูดอะไรเลย"
"ขออนุญาตินะคะ," ฮิซุยพูดขึ้นในขณะที่เธอเดินเข้ามาในห้อง
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ ดูเหมือนว่าท่านจะตื่นอยู่ก่อนแล้วนะคะ, ท่านชิกิ"
"......... อ๊ะ อรุณสวัสดิ์, ฮิซุย"
โลกได้หยุดหมุน
ในทันทีที่ฮิซุยพูดขึ้นมา, วังวนที่ผมได้ติดอยู่ข้างในได้หายไปราวกับเป็นภาพลวงตา
"...... ท่านชิกิ?"
"เอ๊ะ-----อะไรเหรอ, ฮิซุย?"
"เช้านี้รู้สึกเป็นยังไงบ้างคะ? ท่านไม่พูดอะไรเลย"
"….. อ๊ะ, โทษที,
ผมแค่กำลังจ้องไปที่เธออยู่น่ะ เข้าใจแล้ว; ผมต้องไปโรงเรียน
ผมจะไปที่ห้องนั่งเล่นเดี๋ยวนี้ล่ะ, เพราะอย่างนั้นไปรอผมที่นั่นนะ"
"ท่านชิกิ
ถ้าท่านรู้สึกไม่ค่อยสบาย, กรุณาอย่าฝืนตัวเองเลยค่ะ สุขภาพของท่านสำคัญ
กว่าโรงเรียนนะคะ"
"ฮะฮะ, ไม่มีทางหรอก, ฮิซุย ผมโดดเรียนไม่ได้หรอก มันไม่เป็นไร---จริงๆ เพราะอย่างนั้นอย่าขัดขวางผมแบบนั้นเลย"
"ไม่ค่ะ, กรุณาพักผ่อนด้วยค่ะ ฉันจะไปบอกท่านอากิฮะเอง ดังนั้นกรุณาพักผ่อน
"ฮะฮะ, ไม่มีทางหรอก, ฮิซุย ผมโดดเรียนไม่ได้หรอก มันไม่เป็นไร---จริงๆ เพราะอย่างนั้นอย่าขัดขวางผมแบบนั้นเลย"
"ไม่ค่ะ, กรุณาพักผ่อนด้วยค่ะ ฉันจะไปบอกท่านอากิฮะเอง ดังนั้นกรุณาพักผ่อน
เถอะนะคะ "
ฮิซุยยืนกรานหนักแน่นต่างไปจากปกติ
...... หน้าผมดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?
ฮิซุยยืนกรานหนักแน่นต่างไปจากปกติ
...... หน้าผมดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?
"ฮิซุย, เธอกังวลมากไปแล้ว มันไม่มีอะไรจริงๆ, ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องไปกังวล
เรื่องนั้น... ผมจะไปล้างหน้า, เพราะอย่างนั้นช่วยไปรอผมอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเถอะนะ"
หลังจากที่ลุกออกไปจากเตียง,
ผมเดินผ่านฮิซุย, ที่ดูเหมือนว่าเธออยากจะพูดอะไรมากกว่านี้
ออกไปจากห้อง,
มันเจ็บปวดเล็กน้อยที่ต้องเห็นฮิซุยมองมาที่ผม ด้วยความไม่สบายใจแบบนั้นใน
ออกไปจากห้อง,
มันเจ็บปวดเล็กน้อยที่ต้องเห็นฮิซุยมองมาที่ผม ด้วยความไม่สบายใจแบบนั้นใน
ดวงตาของเธอ
ผมมองเข้าไปในกระจกในห้องอาบน้ำ
"...... ผมก็ไม่ดูเหมือนไม่สบายนี่นา ทำไมฮิซุยถึงได้กังวลมากขนาดนั้นกันนะ"
ผมสาดน้ำเย็นลงบนหน้าของตนเอง
ผมมองเข้าไปในกระจกในห้องอาบน้ำ
"...... ผมก็ไม่ดูเหมือนไม่สบายนี่นา ทำไมฮิซุยถึงได้กังวลมากขนาดนั้นกันนะ"
ผมสาดน้ำเย็นลงบนหน้าของตนเอง
---แค่คิดเรื่องความฝันที่ผมฝันเมื่อคืนก็ทำให้ผมอยากจะอาเจียนและไม่อยากไป
โรงเรียนแล้ว
แต่ถ้าผมอยู่บ้านและไม่ไปโรงเรียนเพราะเรื่องนั้น, นั่นมันเหมือนกับเป็นการยอมรับอะไร
แต่ถ้าผมอยู่บ้านและไม่ไปโรงเรียนเพราะเรื่องนั้น, นั่นมันเหมือนกับเป็นการยอมรับอะไร
บางอย่าง, ซึ่งทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจ
อากิฮะกับโคฮาคุซังอยู่ในห้องนั่งเล่น, และฮิซุยยืนอยู่ใกล้ๆ
เหมือนทุกๆครั้ง, ผมเป็นคนสุดท้ายที่เข้าไปในห้อง
"อ๊ะ, อรุณสวัสดิ์ค่ะ, ชิกิซัง"
"เป็นไปไม่ได้น่า! มันยังไม่ถึงหกโมงครึ่งเลยนะ!"
โคฮาคุซังมองมาที่ผมพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยน
ในขณะที่อากิฮะลุกขึ้นมาจากโซฟา
และอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
"อรุณสวัสดิ์, โคฮาคุซัง, โอ๊ะ, อากิฮะก็ด้วยนะ"
"พะ... พี่หมายความว่ายังไง, 'อากิฮะก็ด้วยนะ' งั้นเหรอ?"
"อืม, 'อากิฮะก็ด้วยนะ' ก็หมายถึง 'อากิฮะก็ด้วยนะ' ไง แค่นั้นก็ควรจะพอแล้ว
"พะ... พี่หมายความว่ายังไง, 'อากิฮะก็ด้วยนะ' งั้นเหรอ?"
"อืม, 'อากิฮะก็ด้วยนะ' ก็หมายถึง 'อากิฮะก็ด้วยนะ' ไง แค่นั้นก็ควรจะพอแล้ว
สำหรับคนที่ตกใจที่เห็นพี่ตื่นเช้าทั้งๆ
ที่เป็นคนบอกให้พี่ตื่นเช้าทุกวัน"
"----เข้าใจแล้วค่ะ พี่, พีตื่นเช้าได้ครั้งนึงแล้ว และตอนนี้พี่ก็เดินอย่างภาคภูมิใจ
"----เข้าใจแล้วค่ะ พี่, พีตื่นเช้าได้ครั้งนึงแล้ว และตอนนี้พี่ก็เดินอย่างภาคภูมิใจ
พร้อมๆ กับเชิดศีรษะขึ้นสูงแบบนั้น"
"เชิดศีรษะขึ้นสูงงั้นเหรอ, อากิฮะ---"
หัว คอ
คอ......?
ผมนึกถึงความรู้สึกจากในความฝันออกผมได้ และรู้สึกเหมือนอยากจะอาเจียน
"เชิดศีรษะขึ้นสูงงั้นเหรอ, อากิฮะ---"
หัว คอ
คอ......?
ผมนึกถึงความรู้สึกจากในความฝันออกผมได้ และรู้สึกเหมือนอยากจะอาเจียน
"….. ขอโทษนะ, โคฮาคุซัง ผมไม่ได้อยากจะรบกวนเธอนะ,
แต่เธอช่วยไปหาอะไรเย็นๆ มาให้ผมดื่มก่อนทานข้าวเช้าได้ไหม?"
"ไม่เป็นการรบกวนเลยค่ะ
จะเอาโซดาหรือน้ำผลไม้ล่ะคะ"
"อืมมม, ผมขอโซดาล่ะกัน"
"จะไปเอามาให้เดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ"
โคฮาคุซังรีบเข้าไปในครัว
"...... พี่คะ? พี่ไม่เถียงกลับมาเลย
พี่ยังสบายดีอยู่รึเปล่าคะ?"
"...... เฮ้อ เธอ แล้วแม้แต่ฮิซุยก็ด้วย, เธอคิดว่าพี่เป็นอะไร? พี่ก็แค่ตื่นเช้าแล้ว
"...... เฮ้อ เธอ แล้วแม้แต่ฮิซุยก็ด้วย, เธอคิดว่าพี่เป็นอะไร? พี่ก็แค่ตื่นเช้าแล้ว
ก็รู้สึกคอแห้งเท่านั้นเอง, มันไม่มีอะไรผิดปกติกับพี่ทั้งนั้นล่ะ...!"
ผมพยายามต่อต้านความรู้สึกที่อยากจะอาเจียน, ผมเลยตะโกนตอบกลับไป
"...... หนูขอโทษค่ะ, พี่ แต่มันมีบางอย่างผิดปกติไปอย่างเห็นได้ชัดค่ะ, และหนูก็อยาก
ผมพยายามต่อต้านความรู้สึกที่อยากจะอาเจียน, ผมเลยตะโกนตอบกลับไป
"...... หนูขอโทษค่ะ, พี่ แต่มันมีบางอย่างผิดปกติไปอย่างเห็นได้ชัดค่ะ, และหนูก็อยาก
จะช่วย"
"อ๊ะ---ไม่, ไม่ใช่อย่างนั้นเลย เรื่องที่เธอเป็นห่วงพี่ทำให้พี่มีดีใจมากจริงๆ เมื่อคืนพี่ก็แค่ฝันร้ายมากๆ และความคิดของพี่เลยไปอยู่ที่อื่น, ก็แค่นั้นล่ะ
...... พี่ขอโทษ, อากิฮะ พี่เป็นคนเดียวที่ควรจะขอโทษ"
ผมนั่งลงไปบนโซฟา
ผมรู้ว่ามันมีอะไรบางอย่างผิดปกติกับตัวผม, แต่ผมก็ไม่สามารถทำอะไรกับเรื่องนั้นได้
"อ๊ะ---ไม่, ไม่ใช่อย่างนั้นเลย เรื่องที่เธอเป็นห่วงพี่ทำให้พี่มีดีใจมากจริงๆ เมื่อคืนพี่ก็แค่ฝันร้ายมากๆ และความคิดของพี่เลยไปอยู่ที่อื่น, ก็แค่นั้นล่ะ
...... พี่ขอโทษ, อากิฮะ พี่เป็นคนเดียวที่ควรจะขอโทษ"
ผมนั่งลงไปบนโซฟา
ผมรู้ว่ามันมีอะไรบางอย่างผิดปกติกับตัวผม, แต่ผมก็ไม่สามารถทำอะไรกับเรื่องนั้นได้
"พี่คะ,
มีอะไรทำให้พี่รำคาญรึเปล่าคะ? ถ้ามันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคฤหาสน์หลังนี้,
ช่วยบอกหนูเถอะค่ะ, และหนูมั่นใจว่าหนูจะช่วยได้…"
"ไม่,
มันไม่ใช่เรื่องที่พี่ยังไม่ชินกับการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่---"
….. นั่นก็จริง
ถ้าผมถามเธอแบบอ้อมๆ,
บางทีมันอาจจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น
ผมตัดสินใจที่จะ---
2.
ไม่คุยกับเธอเรื่องนั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น