เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20127/
ผมดึงริบบิ้นที่ฮิซุยให้ผมเมื่อแปดปีก่อนออกมา
"ท่านชิกิ, ธุระของท่านมีแค่นี้ใช่ไหมคะ?"
เหมือนกับว่าผมไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้, เพราะแบบนั้นผมเลยพยักหน้า
"ในกรณีแบบนั้น, กรุณากลับไปที่ห้องของท่านด้วยค่ะ ฉันยังมีงานเหลืออยู่"
ฮิซุยเดินไปที่กลางห้อง
"...... ฮิซุย"
ริบบิ้นอันนั้นมีความหมายอะไรพิเศษจริงๆ งั้นเหรอ?
ในช่วงเวลาแปดปีนี้ ผมคิดว่าในที่สุดผมคงทำตามสัญญาได้สำเร็จ, ถึงแม้ว่ามันอาจ
ผมไม่เคยสบายใจได้ถึงขนาดนี้ในตอนที่อยู่ที่บ้านอาริมะ
บ้านอาริมะก็มีลูกเรียนอยู่โรงเรียนมัธยมต้นเช่นกัน, แต่พวกเรามักจะอยู่ห่างกันเสมอและพวกเราก็ไม่มีโอกาศได้พูดคุยจริงๆ นัก
"นืมม...... ผมง่วงแล้วจริงๆ"
หลังจากที่เปลี่ยนไปเป็นชุดนอน, ผมนอนลงไปบนเตียง
ผมจะนอนเร็ว, ตื่นเช้า, และจะทำให้อากิฮะตกใจพอสมควร---
Music: stop
ผมยังคงหาคน คนนั้นไม่เจอ
ผมได้ยินมาแล้วแน่นอนว่าคน คนนั้นมีลักษณะยังไง, แต่ดูเหมือนว่าผมจะหาคน คนนั้นไม่พบ
ผมเริ่มรำคาญเล็กน้อย
หายใจอย่างรุนแรง
ผมกัดเข้าไปในคอของเธอ, แล้วดูดเลือดเธอ
-----ลมหายใจของผมแรงขึ้น
การฆาตกรรมครั้งนี้ต่างไปจากครั้งอื่น
"...... นี่มันใครกัน? นี่มันไม่ใช่อากิฮะเลยนี่นา......!"
ผมโกรธ.
---ผมจะไปหาฮิซุย
"…..
แต่ฮิซุยคงไม่ยอมให้ผมช่วยงานเธอ,
และผมก็ไม่อยากจะไปรบกวนเธอด้วย….."
…..
ผมควรทำอะไรดี?
ผมไม่อยากไปเป็นเป็นภาระ
แต่เพราะอะไรบางอย่าง,
ผมอยากพบเธอ
"...... อ๊ะ"
นั่นได้เตือนความจำผมว่า ผมยังคงต้องเอาริบบิ้นไปคืนเธอ
ฮิซุยบอกว่าเธอลืมเรื่องนั้นไปแล้ว, แต่ในเมื่อริบบิ้นนั้นมันเป็นของเธอ มันไม่มีเหตุผล
นั่นได้เตือนความจำผมว่า ผมยังคงต้องเอาริบบิ้นไปคืนเธอ
ฮิซุยบอกว่าเธอลืมเรื่องนั้นไปแล้ว, แต่ในเมื่อริบบิ้นนั้นมันเป็นของเธอ มันไม่มีเหตุผล
อะไรจริงๆ
ที่ผมจะต้องเก็บมันไว้, เพราะแบบนั้นผมควรเอามันไปคืน
Music: play track 8
ในห้องเก่าๆ ของพ่อ,
ฮิซุยกำลังจัดหนังสืออยู่
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ถูกใช้มานานแล้ว,
ห้องของพ่อก็ยังคงถูกทำความสะอาดอยู่
เหมือนก่อนหน้า
"ฮิซุย, ขอเวลาซักนาทีได้ไหม?"
"อ๊ะ---ท่านชิกิ ได้ค่ะ, อะไรเหรอคะ?"
"ผมรู้ว่าก่อนหน้านี้พวกเราพูดเรื่องนี้กันไปแล้ว, แต่ผมคิดว่าผมควรเอาสิ่งนี้มาคืน
"อ๊ะ---ท่านชิกิ ได้ค่ะ, อะไรเหรอคะ?"
"ผมรู้ว่าก่อนหน้านี้พวกเราพูดเรื่องนี้กันไปแล้ว, แต่ผมคิดว่าผมควรเอาสิ่งนี้มาคืน
อยู่ดี"
ผมดึงริบบิ้นที่ฮิซุยให้ผมเมื่อแปดปีก่อนออกมา
".................."
"ฮิซุย? ถ้าอย่างนั้น, เธอไม่อยากได้มันจริงๆ เหรอ......?"
"......เปล่าค่ะ, ฉันจะรับมันไว้ ยังไงก็ตาม, มันก็เป็นของสำคัญสำหรับฉัน"
หลังจากที่รับริบบิ้นไป, ฮิซุยอยู่ในความเงียบ
"ฮิซุย? ถ้าอย่างนั้น, เธอไม่อยากได้มันจริงๆ เหรอ......?"
"......เปล่าค่ะ, ฉันจะรับมันไว้ ยังไงก็ตาม, มันก็เป็นของสำคัญสำหรับฉัน"
หลังจากที่รับริบบิ้นไป, ฮิซุยอยู่ในความเงียบ
"............"
ผมอาจที่จะพูดกับเธอได้
ฮิซุยที่อยู่ข้างหน้าผมในตอนนี้ดูคล้ายกับฺฮิซุยเมื่อแปดปีก่อนมากๆ, ดูห่างเหินกับ
ผมอาจที่จะพูดกับเธอได้
ฮิซุยที่อยู่ข้างหน้าผมในตอนนี้ดูคล้ายกับฺฮิซุยเมื่อแปดปีก่อนมากๆ, ดูห่างเหินกับ
คนที่อยู่รอบๆ ตัวเธอ
"ท่านชิกิ, ธุระของท่านมีแค่นี้ใช่ไหมคะ?"
เหมือนกับว่าผมไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้, เพราะแบบนั้นผมเลยพยักหน้า
"ในกรณีแบบนั้น, กรุณากลับไปที่ห้องของท่านด้วยค่ะ ฉันยังมีงานเหลืออยู่"
ฮิซุยเดินไปที่กลางห้อง
"...... ฮิซุย"
ริบบิ้นอันนั้นมีความหมายอะไรพิเศษจริงๆ งั้นเหรอ?
ในช่วงเวลาแปดปีนี้ ผมคิดว่าในที่สุดผมคงทำตามสัญญาได้สำเร็จ, ถึงแม้ว่ามันอาจ
จะช้าไปก็ตามที
"...... ถ้าอย่างนั้น, ผมจะกลับไปที่ห้องของผม ไว้เจอกันใหม่นะ, ฮิซุย"
พร้อมกับพูดแบบนั้นออกมา, ผมได้ออกจากห้องไป
Music: stop
"...... ถ้าอย่างนั้น, ผมจะกลับไปที่ห้องของผม ไว้เจอกันใหม่นะ, ฮิซุย"
พร้อมกับพูดแบบนั้นออกมา, ผมได้ออกจากห้องไป
Music: stop
Music: play track 1
---หลังมื้ออาหารเย็น, ผมกลับมาที่ห้อง
มันเป็นเวลาสี่ทุ่ม
เนื่องจากผมได้ดื่มชากับอากิฮะและคนอื่นๆ
หลังอาหารเย็น, มันเลยถึงเวลานอนไป
เรียบร้อยแล้ว
"นืมม......"
ผมไม่รู้สึกเหนื่อยมากนัก, แต่ร่างกายของผมรู้สึกขี้เกียจ
ดูเหมือนว่าในที่สุดผมก็ชินกับการใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้แล้ว
ฮิซุยที่ไร้ความรู้สึก,โคฮาคุที่สดใสและร่าเริง, และอากิฮะ, ที่เป็นห่วงผมอยู่ตลอด
ผมไม่รู้สึกเหนื่อยมากนัก, แต่ร่างกายของผมรู้สึกขี้เกียจ
ดูเหมือนว่าในที่สุดผมก็ชินกับการใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้แล้ว
ฮิซุยที่ไร้ความรู้สึก,โคฮาคุที่สดใสและร่าเริง, และอากิฮะ, ที่เป็นห่วงผมอยู่ตลอด
เวลา
..... จริงๆแล้ว, การที่เริ่มชินกับชีวิตแบบนี้...
มันสนุก มันเหมือนกับว่าผมได้กลับไป
เป็นตัวผมเมื่อแปดปีก่อน
ผมไม่เคยสบายใจได้ถึงขนาดนี้ในตอนที่อยู่ที่บ้านอาริมะ
บ้านอาริมะก็มีลูกเรียนอยู่โรงเรียนมัธยมต้นเช่นกัน, แต่พวกเรามักจะอยู่ห่างกันเสมอและพวกเราก็ไม่มีโอกาศได้พูดคุยจริงๆ นัก
"นืมม...... ผมง่วงแล้วจริงๆ"
หลังจากที่เปลี่ยนไปเป็นชุดนอน, ผมนอนลงไปบนเตียง
ผมจะนอนเร็ว, ตื่นเช้า, และจะทำให้อากิฮะตกใจพอสมควร---
Music: stop
"-----ฮะ? "
ในทันทีนั้นเอง,
ผมพบว่าตัวเองอยู่ในเมือง
เที่ยงคืน
ผมเดินผ่านเมื่องที่ว่างเปล่า
ผมถอนหายใจอย่างรุนแรง
เพราะอะไรบางอย่าง, ผมหายใจไม่ออก
ผม
ด้วยดวงตาที่แดงก่ำไปด้วยเลือด, ผมกำลังมองไปยังกลุ่มคนที่กำลังเดินอยู่บนถนน
คนโง่ๆ
เดินอยู่บนถนนอย่างไม่ระมัดระวัง ทั้งๆที่ฆาตกรยังไม่ถูกจับ
----พวกนั้นคิดว่าตัวเองเป็นคนที่พิเศษและจะไม่ถูกฆ่างั้นเหรอ? หรือบางที, พวกนั้นอยากตายแต่ไม่สามารถฆ่าตัวตายได้ และอยากให้ใครซักคนไปฆ่าเหรอ?
อืม, มันคงเป็นอย่างหลัง
---กลุ่มคนที่ผมไม่รู้จักยังคงเดินอยู่ต่อไป
ผมเดินผ่านเมื่องที่ว่างเปล่า
ผมถอนหายใจอย่างรุนแรง
เพราะอะไรบางอย่าง, ผมหายใจไม่ออก
ผม
ด้วยดวงตาที่แดงก่ำไปด้วยเลือด, ผมกำลังมองไปยังกลุ่มคนที่กำลังเดินอยู่บนถนน
คนโง่ๆ
เดินอยู่บนถนนอย่างไม่ระมัดระวัง ทั้งๆที่ฆาตกรยังไม่ถูกจับ
----พวกนั้นคิดว่าตัวเองเป็นคนที่พิเศษและจะไม่ถูกฆ่างั้นเหรอ? หรือบางที, พวกนั้นอยากตายแต่ไม่สามารถฆ่าตัวตายได้ และอยากให้ใครซักคนไปฆ่าเหรอ?
อืม, มันคงเป็นอย่างหลัง
---กลุ่มคนที่ผมไม่รู้จักยังคงเดินอยู่ต่อไป
ไม่ใช่คนนั้น
ไม่ใช่คนนั้น
ไม่ใช่คนนั้น
ผมจ้องไปที่พวกนั้นทีละคน
ไม่ใช่คนนั้น
ไม่ใช่คนนั้น
ไม่ใช่คนนั้น
ผมยังคงหาคน คนนั้นไม่เจอ
ผมได้ยินมาแล้วแน่นอนว่าคน คนนั้นมีลักษณะยังไง, แต่ดูเหมือนว่าผมจะหาคน คนนั้นไม่พบ
ผมเริ่มรำคาญเล็กน้อย
ไม่อยู่ที่นี่
ไม่อยู่ที่นี่
ไม่อยู่ที่นี่
ทำไม
ไม่อยู่ที่นี่
ไม่อยู่ที่นี่
ไม่อยู่ที่นี่
ไม่อยู่ที่นี่
ผมเริ่มถอนหายใจอีกครั้ง
นี่มันทำให้ผมโกรธแล้วจริงๆ
ทำไมคน คนนั้นถึงไม่อยู่ที่นี่,
ทำไมคน คนนั้นถึงไม่อยู่ที่นี่,
ทำไมคน คนนั้นถึงไม่อยู่ที่นี่,
ทำไมคน คนนั้นถึงไม่อยู่ที่นี่,
ทำไมคน คนนั้นถึงไม่อยู่ที่นี่,
ทำไมคน คนนั้นถึงไม่อยู่ที่นี่-----!?
"คุ-----ฮ่าฮ่าฮ่า, ฮ่า"
นี่มันทำให้ผมโกรธแล้วจริงๆ
ทำไมคน คนนั้นถึงไม่อยู่ที่นี่,
ทำไมคน คนนั้นถึงไม่อยู่ที่นี่,
ทำไมคน คนนั้นถึงไม่อยู่ที่นี่,
ทำไมคน คนนั้นถึงไม่อยู่ที่นี่,
ทำไมคน คนนั้นถึงไม่อยู่ที่นี่,
ทำไมคน คนนั้นถึงไม่อยู่ที่นี่-----!?
"คุ-----ฮ่าฮ่าฮ่า, ฮ่า"
ผมตัดสินใจแล้ว
คืนนี้, ผมจะเปลี่ยนแผนการ
เป็นใครก็ได้ทั้งนั้น
ถ้าผมฆ่าได้, จะเป็นใครก็ได้ทั้งนั้น
อีกครั้ง
อีกครั้ง, ผมอยากลิ้มรสความรู้สึกที่แสนวิเศษนั่นอีกครั้ง----
---ตรงนี้
เด็กผู้หญิงผมยาวกำลังเดินอยู่
"อากิ, ฮะ!"
ใช่, นั่นคืออากิฮะ
อากิฮะ อากิฮะ น้องสาวของผม น้องสาวที่งดงามของผม, ของผมคนเดียวเท่านั้น
นั่นเป็นสิ่งที่ผมต้องการ
น้องสาวของผม, เป็นของผมคนเดียว
เธอเป็นของผมแน่นอน, และเป็นของผมเพียงคนเดียว
คืนนี้, ผมจะเปลี่ยนแผนการ
เป็นใครก็ได้ทั้งนั้น
ถ้าผมฆ่าได้, จะเป็นใครก็ได้ทั้งนั้น
อีกครั้ง
อีกครั้ง, ผมอยากลิ้มรสความรู้สึกที่แสนวิเศษนั่นอีกครั้ง----
---ตรงนี้
เด็กผู้หญิงผมยาวกำลังเดินอยู่
"อากิ, ฮะ!"
ใช่, นั่นคืออากิฮะ
อากิฮะ อากิฮะ น้องสาวของผม น้องสาวที่งดงามของผม, ของผมคนเดียวเท่านั้น
นั่นเป็นสิ่งที่ผมต้องการ
น้องสาวของผม, เป็นของผมคนเดียว
เธอเป็นของผมแน่นอน, และเป็นของผมเพียงคนเดียว
ผมฆ่าเธอจากด้านหลัง โดยพยายามที่จะไม่ทำให้ร่างกายของเธอเสียหาย
ผมจับผมยาวของเธอเอาไว้, แล้วลากร่างของเธอไป
หายใจอย่างรุนแรง
ผมกัดเข้าไปในคอของเธอ, แล้วดูดเลือดเธอ
-----ลมหายใจของผมแรงขึ้น
การฆาตกรรมครั้งนี้ต่างไปจากครั้งอื่น
อากิฮะ
แค่คิดว่านี่คืออากิฮะก็ทำให้มันรู้สึกวิเศษมากๆ
สมองของผมเริ่มมึนงง
ผมถูกกระตุ้นอย่างเต็มที
สมองของผมเริ่มมึนงง
ผมถูกกระตุ้นอย่างเต็มที
ในขณะที่ผมดูดเลือดของเธอ,
ในขณะที่ดูดเลือดจนถึงหยดสุดท้าย, ผมหลั่งน้ำออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า
"ฮ------ฮะ?"
เมื่อมันจบลง, ผมเริ่มรู้สึกถึงมัน
ในขณะที่ดูดเลือดจนถึงหยดสุดท้าย, ผมหลั่งน้ำออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า
"ฮ------ฮะ?"
เมื่อมันจบลง, ผมเริ่มรู้สึกถึงมัน
"...... นี่มันใครกัน? นี่มันไม่ใช่อากิฮะเลยนี่นา......!"
ผมโกรธ.
ถึงแม้ว่าผมจะหั่นร่างนั่นเป็นชิ้นๆ
ผมก็ยังคงโกรธอยู่
ของปลอม
ไอ้ของปลอมนั่นทำให้ผมหงุดหงิด
*แฮ่ก*----*แฮ่ก*----*แฮ่ก*----
ผมได้ใช้พลังงานพิเศษไปหมดแล้ว
ค่ำคืนไม่ได้ยาวนานขนาดนั้น
เมื่อมันกลายเป็นตอนเช้า, ชิกิจะตื่นขึ้นมา
"คืนนี้ผมเหนื่อยแล้ว ผมจะเริ่มอีกครั้ง, พรุ่งนี้"
ใช่, นั่นคือสิ่งที่ผมจะทำ นั่นคืออะไรที่ผมจะทำ
ตอนนี้
ก่อนที่ยามเช้าจะมาถึง, ก่อนที่ทุกคนจะรู้สึกตัว, ผมต้องกลับไปที่เตียงของผม----
ผมได้ใช้พลังงานพิเศษไปหมดแล้ว
ค่ำคืนไม่ได้ยาวนานขนาดนั้น
เมื่อมันกลายเป็นตอนเช้า, ชิกิจะตื่นขึ้นมา
"คืนนี้ผมเหนื่อยแล้ว ผมจะเริ่มอีกครั้ง, พรุ่งนี้"
ใช่, นั่นคือสิ่งที่ผมจะทำ นั่นคืออะไรที่ผมจะทำ
ตอนนี้
ก่อนที่ยามเช้าจะมาถึง, ก่อนที่ทุกคนจะรู้สึกตัว, ผมต้องกลับไปที่เตียงของผม----
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น