เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20126/
"......เอ๊ะ?"
ในขณะที่สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่อยู่ข้างๆ ตัวผม, ดวงตาที่กำลังสะลึมสะลือของผมได้เปิดกว้างในทันที
Music: play track 2
"...... มันเกิดอะไรขึ้น?"
ในขณะที่ขยับแค่คอของผม, ผมชำเลืองตามองไปรอบๆ
...... ไม่ต้องสงสัยเลย, ที่นี่คือห้องของผม
ฮิซุยนอนอยู่ที่นี่, หายใจอยู่เบาๆ
"...... ลองมานึกดูกัน, เมื่อวาน พวกเรา..."
ผมพยายามนึกว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน, แต่นั่นมันไม่ใช่เรื่องสำคัญ
".................. ฮิซุย"
ถ้าผมสามารถทำได้, ผมอยากจะอยู่แบบนี้ไปตลอดกาล
แต่นั่นมันเป็นไปไม่ได้... อีกอย่าง, ถ้าฮิซุยไม่ตื่นขึ้นมาในเร็วๆนี้, มันจะกลายเป็นปัญหามากมาย
"...... ฮิซุย เฮ้, ฮิซุย"
...... ผมเรียก, แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ตื่น
"เฮ้, นี่เช้าแล้ว ไม่ใช่ว่ามันเป็นเวลาตื่นแล้วหรอกเหรอ?"
ผมเขย่าตัวฮิซุยอย่างนุ่มนวล
"...... ขอโทษนะสำหรับเรื่องนั้น ผมไปที่ห้องของเธอแล้ว, แต่ว่ามันล็อคและผมเลยเข้าไปไม่ได้
ผมคิดว่าเธอคงหลับอยู่ในห้องผมได้ ในขณะที่ผมไปตามโคฮาคุซัง, แต่แอลกอฮอลล์มันออกฤทธิ์และเพราะแบบนั้น, ผมเลยหลับไป"
...... ใช่, นั่นชัดเจนแล้วว่าผมจำมันได้
แต่นั่นมันแปลก, เมื่อคืนผมแน่ใจแล้วว่า...
"..............."
ฮิซุยไม่ได้ตอบ; เธอตรวจดูเสื้อผ้าของเธอแล้วพยักหน้า
"ผม-ผมเข้าใจแล้ว แน่นอนเลย, นั่นคือวิธีคิดของเธอในตอนที่เธอเมานี่เอง ฮะฮะฮะ"
ผมเริ่มหัวเราะเพราะอะไรบางอย่าง
ด้วยท่าทางเขินอาย, ฮิซุยหย่อนไหล่ของเธอลง
...... ทำไมถึงได้เป็นแบบนั้น?
ถึงแม้ว่าผมจะแค่นอนหลับอยู่ข้างๆ เธอ, ผมก็รู้สึกได้ถึงฮิซุยอย่างชัดเจน, ผมไม่สามารถที่จะพูดอะไรได้อย่างชัดเจนเลย
"ยั, ยังไงก็ตาม, เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับระหว่างพวกเถอะ ถ้าอากิฮะรู้เรื่องนั้น, เธอต้องโกรธแน่นอน, และถ้าโคฮาคุซังรู้เรื่องนั้น, เธอคงล้อพวกเราเรื่องนั้นอย่างไม่ปราณีแน่ๆ"
"---ค่ะ ถ้าท่านชิกิอนุญาติ, ถ้าอย่างนั้นมันช่วยฉันได้มากเลยค่ะ"
"อื้อ, ขอโทษนะฮิซุย ถ้าผมมีความรับผิดชอบมากกว่านี้, เรื่องนี้มันคงไม่มีทางเกิดขึ้น"
ผมพูดขอโทษและโค้งศีรษะให้กับเธอ
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย, แต่มันก็ยังคงเป็นความจริงที่ว่าผมได้อุ้มเด็กผู้หญิงเข้าไปในห้องของตัวเองและได้นอนหลับอยู่ข้างๆ เธอ
ไม่ว่าฮิซุยจะพูดยังไง, ผมก็คิดว่าผมจะต้องรับผิดชอบ
"...... ท่านชิกิ... ซุ่มซ่ามจริงๆ, ใช่ไหมคะ?"
ฮิซุยพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมากๆ, ผิดกับก่อนหน้านี้
"ถ้าอย่างนั้น, ฉันจะพูดว่าครั้งนี้ท่านเป็นคนผิดค่ะ ฉันจะให้คุณชดใช้เรื่องนี้ในซักวันหนึ่ง, เพราะแบบนั้นกรุณาอย่าลืมมันนะคะ"
"เอ๊ะ-----ฮิซุ,ย?"
"ถ้าท่านอนุญาติ ถ้าอย่างนั้นขอตัวก่อนนะคะ ท่านชิกิ, กรุณารีบไปที่ห้องนั่งเล่นเถอะค่ะไม่อย่างนั้นท่านจะไปสาย"
ฮิซุยโค้งให้ผมอย่างไร้ที่ติแล้วออกไปจากห้อง
"-----"
ผมยังคงอยู่ที่เตียงของผม, อ้าปากค้างและตกตะลึงอยู่ในความเงียบ
"......... เธอยิ้ม"
ในทันทีนั้นเอง, มันเหมือนกับว่าเวลาได้หยุดลง
"-------"
นี่มันไม่ดี นี่มันไม่ดีเลยจริงๆ
ทั้งหมดที่เธอทำไปก็แค่ยิ้ม, แต่ทำไมผมถึงได้ตกตะลึงมากขนาดนั้น---?
"ชิกิซัง, ข้าวเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ!"
ในเวลาที่เหมาะสมที่สุด, เสียงของโคฮาคุซังได้แทรกเข้ามา
"อ๊ะ, ผมจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ! ...... อืม, พี่ต้องไปแล้วล่ะ, อากิฮะ"
"........."
หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว, ผมมุ่งหน้าไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อไปดูว่าอากิฮะไปแล้วรึยัง
"ฮะ...? ฮิซุย, อากิฮะอยู่ไหนเหรอ?"
"ท่านอากิฮะไปออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียนในทันทีหลังจากที่ท่านไปห้องอาหารค่ะ, ท่านชิกิ"
"อืม ใช่, โรงเรียนของอากิฮะอยู่ไกล, ใช่ไหม? ...... อืม, ผมก็ไม่ควรยืนเอ้อระเหยอยู่แถวๆ นี้เหมือนกัน"
"ค่ะ, ฉันจะไปนำกระเป๋าของท่านมาให้เดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ"
ฮิซุยรีบออกไปที่ห้องรับแขก
"อ๊ะ, ท่านชิกิ?"
"หืม?"
"ฉันจะไปจัดของอยู่ในห้องของท่านมากิฮิสะนะคะ ถ้าท่านต้องการให้ฉันช่วยอะไร, กรุณาไปเรียกฉันนะคะ"
ฮิซุยรีบไปที่ปลายสุดของปีกตะวันออกของคฤหาสน์
Music: stop
5/ฆาตกร I
วันที่ห้า / 25 ตุลาคม (วันจันทร์)
---แสงสว่างอันสดใสไหลท่วมสติสัมปชัญญะของผม
ในขณะที่ผมลืมตา, แสงสว่างในยามเช้าได้ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา
"......... นืมม"
ผมตืนขึ้นมาจากความฝัน
...... ผมจำมันไม่ได้ดีมากนัก, แต่ผมจำได้อย่างเลือนลางว่าผมได้เฝ้าดูความฝัน
มันชวนให้คิดถึงมากๆ
กลิ่นของเสื่อทาทามิ---มันเป็นอย่างนั้นหรือ?
"ฮะ?"
มันแปลก, ถึงแม้ว่าผมจะตื่นแล้ว, ผมก็ยังคงได้กลิ่นดีๆ อยู่
"น---ชิ......... กิ........."
ผมได้ยินเสียงจากหูของผม
"......... นืมม"
ผมตืนขึ้นมาจากความฝัน
...... ผมจำมันไม่ได้ดีมากนัก, แต่ผมจำได้อย่างเลือนลางว่าผมได้เฝ้าดูความฝัน
มันชวนให้คิดถึงมากๆ
กลิ่นของเสื่อทาทามิ---มันเป็นอย่างนั้นหรือ?
"ฮะ?"
มันแปลก, ถึงแม้ว่าผมจะตื่นแล้ว, ผมก็ยังคงได้กลิ่นดีๆ อยู่
"น---ชิ......... กิ........."
ผมได้ยินเสียงจากหูของผม
"......เอ๊ะ?"
ในขณะที่สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่อยู่ข้างๆ ตัวผม, ดวงตาที่กำลังสะลึมสะลือของผมได้เปิดกว้างในทันที
Music: play track 2
"……. sssssst! "
ผมพยายามหยุดตะโกนอย่างเอาเป็นเอาตาย
ผมไม่รู้ว่าทำไม, แต่ว่าฮิซุยกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงของผม
แ-และ ไม่ใช่แค่นั้น
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง, เธอยังนอนหันหน้ามาทางผม, ใบหน้ายามนอนหลับของเธอไร้การป้องกันโดยสิ้นเชิง
"อ๊ะ----"
ด้วยความตรึงเครียดที่ผมมีอยู่ในขณะนั้น, ทำให้ผมไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
ความง่วงของผมหายไปในทันที
ด้วยความตรึงเครียดที่ผมมีอยู่ในขณะนั้น, ทำให้ผมไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
ความง่วงของผมหายไปในทันที
"...... มันเกิดอะไรขึ้น?"
ในขณะที่ขยับแค่คอของผม, ผมชำเลืองตามองไปรอบๆ
...... ไม่ต้องสงสัยเลย, ที่นี่คือห้องของผม
ฮิซุยนอนอยู่ที่นี่, หายใจอยู่เบาๆ
"...... ลองมานึกดูกัน, เมื่อวาน พวกเรา..."
ผมพยายามนึกว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน, แต่นั่นมันไม่ใช่เรื่องสำคัญ
ลมหายใจของฮิซุยสัมผัสกับอกของผม
..... ใบหน้าขณะนอนหลับ, อย่างสงบของเธอ
สำหรับตอนนี้, สามารถที่จะมองเห็นมันได้อย่างใกล้มากๆ, นั่นทำให้ผมไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นอีกแล้ว
"............"
ผมถูกดึงดูดไปอย่างสมบูรณ์แบบ
มันไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกถึงเรื่องนั้นมาก่อน, แต่ฮิซุยสวยจริงๆ
นั่นไม่ใช่แค่เป็นเพราะว่าเธอมีใบหน้าที่สวย แต่เป็นเพราะ, ท่าทางที่งดงามของเธอมากกว่า, ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากคิดว่าเธอน่ารัก
"............"
ผมถูกดึงดูดไปอย่างสมบูรณ์แบบ
มันไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกถึงเรื่องนั้นมาก่อน, แต่ฮิซุยสวยจริงๆ
นั่นไม่ใช่แค่เป็นเพราะว่าเธอมีใบหน้าที่สวย แต่เป็นเพราะ, ท่าทางที่งดงามของเธอมากกว่า, ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากคิดว่าเธอน่ารัก
".................. ฮิซุย"
ถ้าผมสามารถทำได้, ผมอยากจะอยู่แบบนี้ไปตลอดกาล
แต่นั่นมันเป็นไปไม่ได้... อีกอย่าง, ถ้าฮิซุยไม่ตื่นขึ้นมาในเร็วๆนี้, มันจะกลายเป็นปัญหามากมาย
"...... ฮิซุย เฮ้, ฮิซุย"
...... ผมเรียก, แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ตื่น
"เฮ้, นี่เช้าแล้ว ไม่ใช่ว่ามันเป็นเวลาตื่นแล้วหรอกเหรอ?"
ผมเขย่าตัวฮิซุยอย่างนุ่มนวล
"ฮิซุย ตื่นสิ, ฮิซุย"
"อ… อา"
นิ้วของฮิซุยเริ่มกระตุก
เปลือกตาของเธอเปิดขึ้นอย่างช้าๆ
ราวกับว่าเป็นน้ำแข็งที่กำลังละลายอยู่
".........
มืมม"
ยืดแขนของเธอออกไปแบบไม่ตั้งใจ, ฮิซุยตื่นขึ้นมา
เธอมองไปรอบๆห้อง และขยี้ตาอยู่ไม่กี่วินาที
ในที่สุดฮิซุยก็รู้ถึงความจริงที่ว่าเธออยู่ในห้องของผม, และความจริงที่ว่าผมกำลังอยู่ตรงหน้าเธอ
"ว๊ายยย!"
ฮิซุยกระโดดขึ้นมาจากเตียงในทันที
ยืดแขนของเธอออกไปแบบไม่ตั้งใจ, ฮิซุยตื่นขึ้นมา
เธอมองไปรอบๆห้อง และขยี้ตาอยู่ไม่กี่วินาที
ในที่สุดฮิซุยก็รู้ถึงความจริงที่ว่าเธออยู่ในห้องของผม, และความจริงที่ว่าผมกำลังอยู่ตรงหน้าเธอ
"ว๊ายยย!"
ฮิซุยกระโดดขึ้นมาจากเตียงในทันที
"ทะ, ท่านชิกิ, ทำไมฉันถึง----"
"ผม... ผมก็ไม่สามารถอธิบายมันได้ดีนักหรอกนะ, แต่เธอจำเรื่องเมื่อคืนได้ไหม"
"เอ๊ะ---เรื่องเมื่อคืนเหรอคะ?"
ฮิซุยเริ่มคิด
และในทันทีนั้นเอง, แก้มของฮิซุยกลายเป็นสีแดง
"เธอนึกออกแล้วเหรอ?"
"ผม... ผมก็ไม่สามารถอธิบายมันได้ดีนักหรอกนะ, แต่เธอจำเรื่องเมื่อคืนได้ไหม"
"เอ๊ะ---เรื่องเมื่อคืนเหรอคะ?"
ฮิซุยเริ่มคิด
และในทันทีนั้นเอง, แก้มของฮิซุยกลายเป็นสีแดง
"เธอนึกออกแล้วเหรอ?"
"ใช่ค่ะ......
ฉันได้สร้างปัญหาให้กับท่านมากมาย, ท่านชิกิ"
พร้อมกับแก้มที่แดงระเรื่อ, ฮิซุยมองตรงมาที่ผม
พร้อมกับแก้มที่แดงระเรื่อ, ฮิซุยมองตรงมาที่ผม
"...... ขอโทษนะสำหรับเรื่องนั้น ผมไปที่ห้องของเธอแล้ว, แต่ว่ามันล็อคและผมเลยเข้าไปไม่ได้
ผมคิดว่าเธอคงหลับอยู่ในห้องผมได้ ในขณะที่ผมไปตามโคฮาคุซัง, แต่แอลกอฮอลล์มันออกฤทธิ์และเพราะแบบนั้น, ผมเลยหลับไป"
...... ใช่, นั่นชัดเจนแล้วว่าผมจำมันได้
แต่นั่นมันแปลก, เมื่อคืนผมแน่ใจแล้วว่า...
"….. นั่นมันแปลก, ผมคิดว่าผมหลับไปบนพรมแล้ว, แต่... ช่วงไหนซักช่วงในตอนกลางคืนผมคงไปที่เตียงแน่นอน
อ๊ะ, ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรไม่ดีกับเธอเลยนะ, ฮิซุย! ผมก็เพิ่งตื่นเมื่อกี้เหมือนกัน…!
"………."
ฮิซุยจ้องมาที่ผมอย่างเงียบๆ
"ผม, ผมหมายถึงแบบนั้น! ผมไม่มีทางเลือก, โคฮาคุซังต้องดูแลอากิฮะ, และผมก็ไม่สามารถปล่อยเธอไว้คนเดียวแบบนั้นได้!
......ผมขอโทษที่อุ้มเธอมา, และผมก็พร้อมแล้วที่จะให้เธอโกรธเรื่องที่ผมทำแบบนั้นไป!"
ผมพยายามที่จะตอบกลับสายตาที่จ้องตรงมาของฮิซุย, และอธิบายอย่างสุดกำลัง
ผมพยายามที่จะตอบกลับสายตาที่จ้องตรงมาของฮิซุย, และอธิบายอย่างสุดกำลัง
"..............."
ฮิซุยไม่ได้ตอบ; เธอตรวจดูเสื้อผ้าของเธอแล้วพยักหน้า
"มันปรากฏออกมาแบบนั้น เสื้อผ้าของฉันไม่มีร่องรอยการถูกเข้าไปยุ่ง
ท่านบริสุทธิ์ค่ะ, ท่านชิกิ"
"ดีจัง----"
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก
"และฉันคิดว่าคนที่วางท่านลงบนเตียง... คงเป็นฉันค่ะ ฉันตื่นมาครั้งนึงในตอนกลางคืนแล้วก็เห็นท่านนอนหลับอยู่ที่พื้น ฉันไม่อยากให้ท่านเลยหวัด, เพราะอย่างนั้นฉันจำได้ว่าฉันพาท่านไปนอนบนเตียง"
"เอ๊ะ......จริงเหรอ?"
ถ้านั่นเป็นความจริง, ถ้าอย่างนั้น นั่นก็อธิบายได้ว่าทำไมผมถึงได้อยู่บนเตียง, แต่ทำไมฮิซุยถึงได้หลับอยู่บนเตียงเหมือนกันล่ะ
"...... กรุณาอภัยให้ฉันด้วยค่ะ ฉัน, ฉันยังเมาอยู่นิดหน่อย, และฉันก็คิดว่าในเมื่อมันมีเตียงอยู่ข้างหน้าฉัน, ฉันก็ไม่จำเป็นต้องกลับไปที่ห้องของฉัน..."
ด้วยท่าทางเขินอาย, ฮิซุยอธิบายว่ามันเกิดอะไรขึ้น
"ดีจัง----"
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก
"และฉันคิดว่าคนที่วางท่านลงบนเตียง... คงเป็นฉันค่ะ ฉันตื่นมาครั้งนึงในตอนกลางคืนแล้วก็เห็นท่านนอนหลับอยู่ที่พื้น ฉันไม่อยากให้ท่านเลยหวัด, เพราะอย่างนั้นฉันจำได้ว่าฉันพาท่านไปนอนบนเตียง"
"เอ๊ะ......จริงเหรอ?"
ถ้านั่นเป็นความจริง, ถ้าอย่างนั้น นั่นก็อธิบายได้ว่าทำไมผมถึงได้อยู่บนเตียง, แต่ทำไมฮิซุยถึงได้หลับอยู่บนเตียงเหมือนกันล่ะ
"...... กรุณาอภัยให้ฉันด้วยค่ะ ฉัน, ฉันยังเมาอยู่นิดหน่อย, และฉันก็คิดว่าในเมื่อมันมีเตียงอยู่ข้างหน้าฉัน, ฉันก็ไม่จำเป็นต้องกลับไปที่ห้องของฉัน..."
ด้วยท่าทางเขินอาย, ฮิซุยอธิบายว่ามันเกิดอะไรขึ้น
"ผม-ผมเข้าใจแล้ว แน่นอนเลย, นั่นคือวิธีคิดของเธอในตอนที่เธอเมานี่เอง ฮะฮะฮะ"
ผมเริ่มหัวเราะเพราะอะไรบางอย่าง
ด้วยท่าทางเขินอาย, ฮิซุยหย่อนไหล่ของเธอลง
...... ทำไมถึงได้เป็นแบบนั้น?
ถึงแม้ว่าผมจะแค่นอนหลับอยู่ข้างๆ เธอ, ผมก็รู้สึกได้ถึงฮิซุยอย่างชัดเจน, ผมไม่สามารถที่จะพูดอะไรได้อย่างชัดเจนเลย
"ยั, ยังไงก็ตาม, เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับระหว่างพวกเถอะ ถ้าอากิฮะรู้เรื่องนั้น, เธอต้องโกรธแน่นอน, และถ้าโคฮาคุซังรู้เรื่องนั้น, เธอคงล้อพวกเราเรื่องนั้นอย่างไม่ปราณีแน่ๆ"
"---ค่ะ ถ้าท่านชิกิอนุญาติ, ถ้าอย่างนั้นมันช่วยฉันได้มากเลยค่ะ"
"อื้อ, ขอโทษนะฮิซุย ถ้าผมมีความรับผิดชอบมากกว่านี้, เรื่องนี้มันคงไม่มีทางเกิดขึ้น"
ผมพูดขอโทษและโค้งศีรษะให้กับเธอ
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย, แต่มันก็ยังคงเป็นความจริงที่ว่าผมได้อุ้มเด็กผู้หญิงเข้าไปในห้องของตัวเองและได้นอนหลับอยู่ข้างๆ เธอ
ไม่ว่าฮิซุยจะพูดยังไง, ผมก็คิดว่าผมจะต้องรับผิดชอบ
"ไม่เลยค่ะ, มันเป็นความผิดของฉัน,
ถ้าฉันมีความรับผิดชอบมากกว่านี้, ถ้าเป็นอย่างนั้นท่านคงไม่ต้องมากังวลเรื่องนี้เลยแม้แต่นิดเดียวค่ะ,
ท่านชิกิ"
"ไม่, มันไม่เป็นไร ยังไงก็ตาม ผมก็แค่อยากขอโทษ, ....
จริงๆแล้วผมจะรู้สึกดีกว่านี้ ถ้าเธอพูดอะไรอย่างเช่น 'ท่านชิกิเป็นไอ้บ้า' เธอมีสิทธิ์ที่จะพูดแบบนั้นแน่นอน,
ถึงอย่างไรก็ตาม ผมก็ไม่คิดว่าเธอจะพูดอะไรแบบนั้นออกมา"
"อ๊ะ... ใช่ค่ะ
คำสั่งแบบนั้น, คงจะทำให้ลำบากใจมากๆ เลยล่ะค่ะ"
"ใช่ไหมล่ะ? เพราะอย่างนั้นให้ผมขอโทษเถอะนะ ถ้าเธอไม่ให้ผมขอโทษ, ถ้าแบบนั้นผมจะไม่เชื่อใจเธออีกแล้วในทุกๆ เรื่อง"
"............"
ฮิซุยแค่จ้องมาที่ผม, เธอกำลังครุ่นคิดอยู่
ฮิซุยแค่จ้องมาที่ผม, เธอกำลังครุ่นคิดอยู่
"...... ท่านชิกิ... ซุ่มซ่ามจริงๆ, ใช่ไหมคะ?"
ฮิซุยพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมากๆ, ผิดกับก่อนหน้านี้
"ถ้าอย่างนั้น, ฉันจะพูดว่าครั้งนี้ท่านเป็นคนผิดค่ะ ฉันจะให้คุณชดใช้เรื่องนี้ในซักวันหนึ่ง, เพราะแบบนั้นกรุณาอย่าลืมมันนะคะ"
"เอ๊ะ-----ฮิซุ,ย?"
"ถ้าท่านอนุญาติ ถ้าอย่างนั้นขอตัวก่อนนะคะ ท่านชิกิ, กรุณารีบไปที่ห้องนั่งเล่นเถอะค่ะไม่อย่างนั้นท่านจะไปสาย"
ฮิซุยโค้งให้ผมอย่างไร้ที่ติแล้วออกไปจากห้อง
"-----"
ผมยังคงอยู่ที่เตียงของผม, อ้าปากค้างและตกตะลึงอยู่ในความเงียบ
"......... เธอยิ้ม"
ในทันทีนั้นเอง, มันเหมือนกับว่าเวลาได้หยุดลง
"-------"
นี่มันไม่ดี นี่มันไม่ดีเลยจริงๆ
ทั้งหมดที่เธอทำไปก็แค่ยิ้ม, แต่ทำไมผมถึงได้ตกตะลึงมากขนาดนั้น---?
ผมไปที่ห้องนั่งเล่นและเห็นฮิซุยยืนอยู่ที่นั่น
อากิฮะทานข้าวเช้าไปเรียบร้อยแล้วและกำลังดื่มชาอยู่
, และดูเหมือนว่าโคฮาคุซังจะอยู่ในครัว
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ,พี่ เช้านี้พี่ตื่นเช้ามากเลย, ใช่ไหมคะ"
"หืม? อ๊ะ, เช้านี้มันมีปัญหานิดหน่อยน่ะ... " ผมหยุดพูดกระทันหันและแอบชำเลืองมองไปทางฮิซุย
"อืม, วันนี้พี่แค่ตื่นเช้าเท่านั้น แต่เธอน่าทึ่งพอสมควรเลยเหมือนกันนะ, อากิฮะ ยังตื่นเช้าได้ขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อวานเธอดื่มไปมากขนาดนั้น"
"แน่นอนค่ะ พี่ควรดื่มโดยที่ต้องคำนึงถึงวันต่อไปไว้ด้วยเสมอ, ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็จะไม่มีเหตุผลอะไรที่ทำให้ต้องนอนนานเกินไป"
"จริงเหรอ แต่เมื่อคืนเธอเมาพอสมควรเลยนะ บางทีเธออาจจะมีเอนไซม์ย่อยสลายมากกว่าคนปกติก็ได้นะ, อากิฮะ ถ้าเป็นอย่างนั้น, พี่ก็อิจฉานิดหน่อยแฮะ"
"พี่คะ, อะไรคือ, 'เอนไซม์ย่อยสลาย' เหรอคะ?"
"อืม, พี่จะพูดง่ายๆนะ หลังจากที่แอลกอฮอลล์เข้าสู่ร่างกาย, พี่คาดว่ามันน่าจะเปลี่ยนไปเป็นสารพิษบางอย่าง
พิษจะถูกจัดการโดยตับด้วยเอนไซม์พวกนี้ ที่จะย่อยสลายแอลกอฮอลล์ให้กลายเป็นน้ำ
ปริมาณของเอนไซม์ในแต่ละคนนั้นจะต่างกันไป, และคนญี่ปุ่นค่อนข้างจะมีเอนไซม์พวกนี้น้อยกว่าคนอื่น เธอพูดได้เลยว่าคนพวกที่มีเอนไซม์น้อยจะต้องดื่มให้เพลาๆ ลงนิดหน่อย"
อากิฮะมองอย่างประทับใจ
"...... หนูแปลกใจนิดหน่อย ดูเหมือนว่าพี่จะรู้เยอะพอสมควรเลยนะคะ, พี่คะ"
"ไม่, ไม่จริงๆนั่นล่ะ พี่ก็แค่มีเพื่อนนิสัยไม่ดีที่ดื่มเหล้าเยอะมากๆ, ก็แค่นั้นล่ะ"
"เป็นอย่างนั้นเหรอคะ แต่ดูเหมือนว่าเมื่อคืนพี่ก็ไม่ได้ดื่มมากขนาดนั้นนี่คะ..."
"นั่นเป็นเพราะพี่ก็เป็นคนหนึ่งที่ต้องดื่มให้น้อยๆ ในเมื่อเพื่อนพี่มักจะเมาหลับไปแบบง่ายๆ, พี่ก็ต้องอยู่ไปแบบไม่เมาเพื่อดูแลเขา"
ยังไงก็ตาม, เพื่อนนิสัยไม่ดีที่ผมกำลังพูดถึงอยู่นี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอาริฮิโกะ
"จริงเหรอ แต่เมื่อคืนเธอเมาพอสมควรเลยนะ บางทีเธออาจจะมีเอนไซม์ย่อยสลายมากกว่าคนปกติก็ได้นะ, อากิฮะ ถ้าเป็นอย่างนั้น, พี่ก็อิจฉานิดหน่อยแฮะ"
"พี่คะ, อะไรคือ, 'เอนไซม์ย่อยสลาย' เหรอคะ?"
"อืม, พี่จะพูดง่ายๆนะ หลังจากที่แอลกอฮอลล์เข้าสู่ร่างกาย, พี่คาดว่ามันน่าจะเปลี่ยนไปเป็นสารพิษบางอย่าง
พิษจะถูกจัดการโดยตับด้วยเอนไซม์พวกนี้ ที่จะย่อยสลายแอลกอฮอลล์ให้กลายเป็นน้ำ
ปริมาณของเอนไซม์ในแต่ละคนนั้นจะต่างกันไป, และคนญี่ปุ่นค่อนข้างจะมีเอนไซม์พวกนี้น้อยกว่าคนอื่น เธอพูดได้เลยว่าคนพวกที่มีเอนไซม์น้อยจะต้องดื่มให้เพลาๆ ลงนิดหน่อย"
อากิฮะมองอย่างประทับใจ
"...... หนูแปลกใจนิดหน่อย ดูเหมือนว่าพี่จะรู้เยอะพอสมควรเลยนะคะ, พี่คะ"
"ไม่, ไม่จริงๆนั่นล่ะ พี่ก็แค่มีเพื่อนนิสัยไม่ดีที่ดื่มเหล้าเยอะมากๆ, ก็แค่นั้นล่ะ"
"เป็นอย่างนั้นเหรอคะ แต่ดูเหมือนว่าเมื่อคืนพี่ก็ไม่ได้ดื่มมากขนาดนั้นนี่คะ..."
"นั่นเป็นเพราะพี่ก็เป็นคนหนึ่งที่ต้องดื่มให้น้อยๆ ในเมื่อเพื่อนพี่มักจะเมาหลับไปแบบง่ายๆ, พี่ก็ต้องอยู่ไปแบบไม่เมาเพื่อดูแลเขา"
ยังไงก็ตาม, เพื่อนนิสัยไม่ดีที่ผมกำลังพูดถึงอยู่นี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอาริฮิโกะ
"..... อืมม, หนูก็ไม่ค่อยเข้าใจมันเท่าไรนัก, แต่ดูเหมือนว่าชีวิตส่วนตัวของพี่จะสนุกมากๆ"
"ทำไมจู่ๆก็พูดขึ้นมาล่ะ? ทำไมเธอถึงพูดเรื่องนั้นเหรอ? "
"พี่คะ, ตอนนี้ใบหน้าของพี่ดูมีความสุขมาก
เมื่อคืนพี่ไม่ได้มีใบหน้าแบบนั้นให้เห็น"
"อะ---"
อืม,
มันเป็นความจริงที่ว่าเมื่อคืนมันเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจมากกว่าเรื่องที่น่าดีใจ
"ชิกิซัง, ข้าวเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ!"
ในเวลาที่เหมาะสมที่สุด, เสียงของโคฮาคุซังได้แทรกเข้ามา
"อ๊ะ, ผมจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ! ...... อืม, พี่ต้องไปแล้วล่ะ, อากิฮะ"
"........."
หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว, ผมมุ่งหน้าไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อไปดูว่าอากิฮะไปแล้วรึยัง
"ฮะ...? ฮิซุย, อากิฮะอยู่ไหนเหรอ?"
"ท่านอากิฮะไปออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียนในทันทีหลังจากที่ท่านไปห้องอาหารค่ะ, ท่านชิกิ"
"อืม ใช่, โรงเรียนของอากิฮะอยู่ไกล, ใช่ไหม? ...... อืม, ผมก็ไม่ควรยืนเอ้อระเหยอยู่แถวๆ นี้เหมือนกัน"
"ค่ะ, ฉันจะไปนำกระเป๋าของท่านมาให้เดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ"
ฮิซุยรีบออกไปที่ห้องรับแขก
"............"
ผมจ้องมองอย่างเฉื่อยชาอยู่ข้างหลังเธอ
"ฮิฮิ ชิกิซัง, เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?"
"ธะ... เธอหมายถึงอะไรน่ะ, โคฮาคุซัง!?"
"โอ๊ะ แต่ว่า, คุณหน้าแดงนะคะ มันต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ,ใช่ไหมคะ?"
"เอ๊ะ---ไม่, มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย ไป, ถามฮิซุยได้เลย"
"เป็นอย่างงั้นเหรอคะ? ดูเหมือนว่าคุณจะสนิทกับฮิซุยจังพอสมควรเลยนะคะ"
โคฮาคุซังเอียงหัวของเธอไปด้านข้าง
...... ผมสนิทกับฮิซุยงั้นเหรอ? นั่นเป็นเรื่องของตัวเองที่ผมอยากได้ยิน
ผมจ้องมองอย่างเฉื่อยชาอยู่ข้างหลังเธอ
"ฮิฮิ ชิกิซัง, เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?"
"ธะ... เธอหมายถึงอะไรน่ะ, โคฮาคุซัง!?"
"โอ๊ะ แต่ว่า, คุณหน้าแดงนะคะ มันต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ,ใช่ไหมคะ?"
"เอ๊ะ---ไม่, มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย ไป, ถามฮิซุยได้เลย"
"เป็นอย่างงั้นเหรอคะ? ดูเหมือนว่าคุณจะสนิทกับฮิซุยจังพอสมควรเลยนะคะ"
โคฮาคุซังเอียงหัวของเธอไปด้านข้าง
...... ผมสนิทกับฮิซุยงั้นเหรอ? นั่นเป็นเรื่องของตัวเองที่ผมอยากได้ยิน
"ท่านชิกิ,
ฉันเอากระเป๋าของท่านมาแล้วค่ะ กรุณาเตรียมตัวออกจากคฤหาสน์ด้วยค่ะ
เพราะท่านเหลือเวลาไม่มากแล้ว"
"อื้อ, ผมกำลังมาแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะ, โคฮาคุซัง, ไว้เจอกันเย็นนี้นะ"
"ค่ะ, ฉันจะรอนะคะ"
"วันนี้ผมจะกลับมาตรงเวลา,
เพราะแบบนั้นนั้นผมจะกลับมาราวๆ สี่โมงเย็น โอ๊ะ, และเธอไม่จำเป็นต้องมารอตรงนี้ก็ได้นะ "
"เข้าใจแล้วค่ะ เดินทางระวังด้วยนะคะ, ท่านชิกิ"
"ขอบคุณ ตอนนี้ผมกำลังจะไปแล้ว, ฮิซุย"
หลังจากที่โบกมือให้กับฮิซุยที่กำลังโค้งอยู่, ผมรีบวิ่งลงไปตามถนน
Music: stop
"เข้าใจแล้วค่ะ เดินทางระวังด้วยนะคะ, ท่านชิกิ"
"ขอบคุณ ตอนนี้ผมกำลังจะไปแล้ว, ฮิซุย"
หลังจากที่โบกมือให้กับฮิซุยที่กำลังโค้งอยู่, ผมรีบวิ่งลงไปตามถนน
Music: stop
ผมไปถึงห้องเรียน, และคาบเรียนก็เริ่มขึ้นอย่าปกติธรรมดา,
เหมือนกับทุกๆที
….. ไม่มีใครอยู่ที่โต๊ะของยูมิซึกะเลย
ถึงแม้ว่าเพื่อนร่วมห้องจะจากไปตลอดกาล,
ชีวิตในห้องเรียนก็ยังคงอยู่อย่าง
ไม่เปลี่ยนไป
"…….."
ผมรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
เป็นเพราะฮิซุย, ทำให้ผมลืมเรื่องนั้นไปโดยสิ้นเชิง
บางทีอาจเป็นเพราะเรื่องนั้นรึเปล่านะ?
พร้อมกับความไม่สบายใจ,
ความคิดของผมล่องลอยไปยังท้องนภา
ก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงมัน,
โรงเรียนได้เลิกแล้ว
ผมถอนหายใจออกมา
ผมไม่รู้สึกจริงๆ
ว่าผมได้เจอกับอาริฮิโกะหรือรุ่นพี่
ตอนนี้,
มันเหมือนกับว่าผมรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ที่คฤหาสน์โทวโนะมากกว่าอยู่ที่
โรงเรียนแล้ว
Music: play track 1
ผมเข้าไปที่ห้องรับแขกและเจอกับฮิซุยในทันที
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ, ท่านชิกิ"
"ผมกลับมาแล้ว, ฮิซุย อากิฮะกับโคฮาคุซังอยู่รึเปล่า?"
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ, ท่านชิกิ"
"ผมกลับมาแล้ว, ฮิซุย อากิฮะกับโคฮาคุซังอยู่รึเปล่า?"
"ท่านอากิฮะยังไม่กลับมาค่ะ
ส่วนพี่น่าจะกวาดสนามด้านหลังอยู่"
"เหมือนทุกที อืม, ผมจะไปที่ห้องของผม; กลับไปทำงานที่เธอกำลังทำอยู่ต่อเถอะนะ"
"ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"
ผมขึ้นบันไดไปชั้นสอง
"เหมือนทุกที อืม, ผมจะไปที่ห้องของผม; กลับไปทำงานที่เธอกำลังทำอยู่ต่อเถอะนะ"
"ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"
ผมขึ้นบันไดไปชั้นสอง
"อ๊ะ, ท่านชิกิ?"
"หืม?"
"ฉันจะไปจัดของอยู่ในห้องของท่านมากิฮิสะนะคะ ถ้าท่านต้องการให้ฉันช่วยอะไร, กรุณาไปเรียกฉันนะคะ"
ฮิซุยรีบไปที่ปลายสุดของปีกตะวันออกของคฤหาสน์
Music: stop
วางกระเป๋าลง, ผมถอดเสื้อนอกออก
"….. อืม, ถ้าอย่างนั้น"
มันยังมีเวลาเหลือไปจนถึงตอนเย็น, ถ้าอย่างนั้นผมควรจะทำอะไรดี?
2. ไปช่วยงานโคฮาคุซัง
3.
ไปที่ห้องของอากิฮะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น