เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%2093/
"นะ... นั่นมันคงไม่ใช่วิสกี้หรอก, ใช่ไหม?"
"มันใช่ค่ะ มีอะไรแปลกเหรอคะ?"
"'ใช่เหรอ' ...? อากิฮะ..."
เอ่อ, ไม่ใช่ว่าพวกเรายังเด็กเกินไปที่จะดื่มเหล้าหรอกเหรอ...?
"...... ขอโทษนะ เธอจะโกรธผมที่หลังก็ได้"
ผมยกฮิซุยที่กำลังหลับอยู่ขึ้นมา
"อ๊ะ......"
และแค่นั้น, หัวใจของผมเริ่มเต้นรัว
"...... เบา."
อย่างที่ผมได้คิดไว้, ฮิซุยน้ำหนักเบามาก
ร่างกายที่บอบบางของเธอเข้าที่กับแขนของผม
ความนุ่มนวลและความอบอุ่นจากร่างกายของเธอ
"...... นี่มันไม่ดี ผมต้องรีบพาเธอกลับไปที่ห้องของเธอเร็วๆ หรือไม่อย่างนั้นผมจะต้องเจอกับปัญหา"
ดังนั้นเพื่อที่จะไม่ให้ฮิซุยตื่น, ผมอุ้มเธอออกไปนอกห้องอาหารอย่างช้าๆ
Music: stop
--เพราะแบบนั้น,
ผมเลยกลับมาที่ห้องของตัสเองโดยที่ฮิซุยยังอยู่ในอ้อมแขนของผม
"เอาล่ะนะ"
ผมวางฮิซุยไว้บนเตียงของผม.
ผมคิดว่าเธอคงฝืนตัวเองเพื่อดืมเหล้าจริงๆ, เพราะแบบนั้นเธอคงไม่ตื่นขึ้นมา
"...... เอาล่ะ ตอนนี้ผมควรจะทำอะไร---"
"ฮะ?"
ผมเหนื่อยจากการแบกฮิซุยเหรอ? ผมล้มลงไปที่พรม
"อึก---"
ดูเหมือนว่าแอลกอฮอลล์ก็ส่งผลกับผมด้วยเช่นกัน
ในทันทีนั้นเอง, ผมเริ่มรู้สึกตาลาย
"...... อืม... ยังไงก็ตาม"
ผมก็ไม่ได้มีแผนที่จะทำอะไรทั้งนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้วจริงๆ
ถึงแม้ว่าผมจะหลับไปที่พื้นแบบนี้, ผมก็ไม่คิดว่าคนอื่นๆจะมาต่อว่าผม---
Music: stop
"...... ใครเหรอ?"
"ฉันเองจ้ะ"
อ๊ะ, เธอมาอีกแล้ว
เด็กผู้หญิงที่อายุไล่เลี่ยกับผมมาเคาะประตูอีกแล้ว
"ชิกิจัง, ไปเล่นกันเถอะ เธอจะขึ้นรานะถ้าเธออยู่ในที่แบบนั้น"
"ผมไม่อยากไป ผมไม่ชอบออกไปข้างนอก"
กอดเข่าของตัวผมเอง, ผมนั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมของห้องมืดๆ
Music: play track 3
"เอาล่ะ, ดื่มอวยพรให้กับการกลับมาบ้านของชิกิซัง ทุกคน, เชิญหยิบอะไรที่อยากดื่มไปได้เลยค่ะ"
โคฮาคุได้เตรียมเครื่องดื่มไว้เบื้องหน้าของพวกเรา, พร้อมด้วยรอยยิ้มที่ปราศจากความประสงค์ร้ายโดยสิ้นเชิง
เครื่องดื่มส่วนใหญ่ไม่ได้เป็นน้ำผลไม้หรืออะไรทำนองนั้น, แต่มันเป็นพวกเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ซะมากกว่า
"...... อะ,
อากิฮะ?"
"หืม? อะไรเหรอคะ, พี่?"
...... มันมีเสียงน้ำไหลในขณะที่อากิฮะเติมของเหลวสีน้ำตาลอ่อนใส่แก้วของเธอ, หลังจากนั้นเธอก็ใส่น้ำส้มลงไปนิดหน่อย
"หืม? อะไรเหรอคะ, พี่?"
...... มันมีเสียงน้ำไหลในขณะที่อากิฮะเติมของเหลวสีน้ำตาลอ่อนใส่แก้วของเธอ, หลังจากนั้นเธอก็ใส่น้ำส้มลงไปนิดหน่อย
"นะ... นั่นมันคงไม่ใช่วิสกี้หรอก, ใช่ไหม?"
"มันใช่ค่ะ มีอะไรแปลกเหรอคะ?"
"'ใช่เหรอ' ...? อากิฮะ..."
เอ่อ, ไม่ใช่ว่าพวกเรายังเด็กเกินไปที่จะดื่มเหล้าหรอกเหรอ...?
"นี่เป็นงานเลี้ยงของพี่นะคะ
เราต้องดื่มเหล้า, ใช่ไหมคะ?
หรือว่า ... พี่, พี่แพ้แอลกอฮอลล์คะ? "
ดูเหมือนว่าอากิฮะจะ... มีความสุขกับอะไรบางอย่าง
"อ๊ะ, ฮิซุยจัง นี่มันไม่ปกติเลยนะ, วันนี้ไม่ใช่น้ำผลไม้หรอกเหรอ?
"
"…………………"
ดูเหมือนว่าเธอจะอายเล็กน้อย, ฮิซุยรินไวน์ใส่แก้วของเธออย่างเงียบๆ
"เห็นไหมคะ,
พี่? แม้แต่ฮิซุยยังดื่ม แน่นอนว่าพี่คงไม่ตั้งใจจะดื่มน้ำผลไม้อยู่คนเดียวใช่ไหมคะ"
"............ เฮ้อ เธออยากจะให้งานเลี้ยงครั้งนี้คุ้มค่าที่สุดจริงๆ, ใช่ไหม, อากิฮะ?"
"ใช่ค่ะ ปกติแล้วหนูก็ไม่ค่อยชอบงานเลี้ยงเท่าไร, แต่วันนี้เป็นข้อยกเว้น"
----ฮะ
"............ เฮ้อ เธออยากจะให้งานเลี้ยงครั้งนี้คุ้มค่าที่สุดจริงๆ, ใช่ไหม, อากิฮะ?"
"ใช่ค่ะ ปกติแล้วหนูก็ไม่ค่อยชอบงานเลี้ยงเท่าไร, แต่วันนี้เป็นข้อยกเว้น"
----ฮะ
อืม, ถ้าอย่างนั้นคงช่วยไม่ได้
แอลกอฮอลล์ปริมาณมากไม่ดีต่อร่างกายของผมก็จริง, แต่แค่เล็กน้อยคงไม่เป็นไร
เหล้าที่อ่อนที่สุดที่วางอยู่บนโต๊ะคือ---ไวน์, ดูเหมือนว่ามันจะเป็นอย่างนั้น
"ถ้าอย่างนั้น, ทุกคน, ชูแก้วขึ้น, นะคะ?
เฮ!"
พร้อมกับการชน, แก้วของพวกเราด้วยกัน โคฮาคุดื่มของเธอรวดเดียวหมด, อากิฮะค่อยๆ ดื่มอย่างช้าๆ, และฮิซุยค่อยๆ จิบของเธออย่างเงียบๆ
...... โอ, ผมไม่ขอรับผิดชอบกับเรื่องนี้นะ
เหล้าที่อ่อนที่สุดที่วางอยู่บนโต๊ะคือ---ไวน์, ดูเหมือนว่ามันจะเป็นอย่างนั้น
"ถ้าอย่างนั้น, ทุกคน, ชูแก้วขึ้น, นะคะ?
เฮ!"
พร้อมกับการชน, แก้วของพวกเราด้วยกัน โคฮาคุดื่มของเธอรวดเดียวหมด, อากิฮะค่อยๆ ดื่มอย่างช้าๆ, และฮิซุยค่อยๆ จิบของเธออย่างเงียบๆ
...... โอ, ผมไม่ขอรับผิดชอบกับเรื่องนี้นะ
Music: play track 3
----เห็นไหม? ผมบอกคุณแล้ว
….. แย่ตรงไหนน่ะเหรอ?
ฮิซุยแย่แล้ว
ดูเหมือนว่าโคฮาคุซังกับอากิฮะจะชินกับการดื่มเหล้าอยู่แล้ว, แต่เท่าที่ดูจากฮิซุยแล้ว,
มันคงเป็นครั้งแรกของเธอจริงๆ
ในตอนนี้, เธอกำลังดื่มเพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกันกับผม, กำลังพยายามอย่างมากที่จะดื่มแก้วของเธอให้หมด
และนี่ก็คือสิ่งที่เกิดขึ้น
"เอ่อ, ฮิซุย...? มันไม่มีเหตุผลที่เธอต้องบังคับตัวเองให้ดื่มแบบนั้นเลย"
"........."
ฮิซุยพยักหน้า
และหลังจากนั้น, เธอนำแก้วของเธอไปริมฝีปากของเธอและมองไปรอบๆอย่างไร้จุดหมาย...... ไม่ว่าผมจะพยายามหยุดเธอเท่าไรก็ตาม, ฮิซุยก็ยังคงค่อยๆจิบแก้วของเธอต่อไป
...... ผมไม่เข้าใจจริงๆ, แต่บางทีฮิซุยอาจจะชอบแอลกอฮอลล์ก็เป็นได้
---และหลังจากนั้น...
"อะ........."
พร้อมๆ กับนั่น, ฮิซุยขดตัวนอนลงบนโซฟาราวกับแมว
"อะฮะฮะ เธอทำแบบนั้นไม่ได้นะ, ฮิซุยจัง ถ้าเธอนอนตรงนี้, เธอจะเป็นหวัดเอานะ
"........."
ฮิซุยพยักหน้า
และหลังจากนั้น, เธอนำแก้วของเธอไปริมฝีปากของเธอและมองไปรอบๆอย่างไร้จุดหมาย...... ไม่ว่าผมจะพยายามหยุดเธอเท่าไรก็ตาม, ฮิซุยก็ยังคงค่อยๆจิบแก้วของเธอต่อไป
...... ผมไม่เข้าใจจริงๆ, แต่บางทีฮิซุยอาจจะชอบแอลกอฮอลล์ก็เป็นได้
---และหลังจากนั้น...
"อะ........."
พร้อมๆ กับนั่น, ฮิซุยขดตัวนอนลงบนโซฟาราวกับแมว
"อะฮะฮะ เธอทำแบบนั้นไม่ได้นะ, ฮิซุยจัง ถ้าเธอนอนตรงนี้, เธอจะเป็นหวัดเอานะ
มาเถอะ, ท่านอากิฮะ, กรุณาอย่าต่อว่าอะไรเลยนะคะ"
พร้อมกับรอยยิ้ม, โคฮาคุซังได้พูดกับฮิซุยและอากิฮะที่กำลังหลับอยู่
...... ดูเหมือนว่าโคฮาคุซังจะเมาอยู่เช่นกัน
พร้อมกับรอยยิ้ม, โคฮาคุซังได้พูดกับฮิซุยและอากิฮะที่กำลังหลับอยู่
...... ดูเหมือนว่าโคฮาคุซังจะเมาอยู่เช่นกัน
"….. มันเป็นครั้งแรกของเธอจริงๆ, ใช่ไหม , ฮิซุย? "
"ใช่ค่ะ
ฮิซุยจังค่อนข้างแพ้แอลกอฮอลล์เสมอ ปกติแล้ว,
เธอจะจิบแล้วก็หน้าแดงเต็มที่ในทันที อะฮะฮะ~!"
โคฮาคุซังหัวเราะอย่าร่าเริง
".....
ดูเหมือนว่าพวกเราจะมีปัญหากันจริงๆแล้ว , ใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ
ฮิซุยจังจะปฏิเสธแอลกอฮอลล? เสมอ, แต่ในเมื่อชิกิซังยื่นมาให้,
เธอเลยฝืนตัวเอง ปกติแล้วเธอจะไม่ค่อยเข้าสังคม, เพราะอย่างนั้นเลยเลยคิดว่า ในที่สุดเธอก็พยายามที่จะดื่มเป็นเพื่อนคุณ ไม่ใช่ว่าน้องสาวชั้นน่ารักมากเลยหรอกเหรอ!?"
ป้าบ-ป้าบ, โคฮาคุซังตบหลังของผม
...... โคฮาคุซังเมาพอสมควรแล้วเช่นกัน...
"ผมคิดว่านี่คงเป็นจุดจบของคืนนี้ อากิฮะก็เมาหลับไปแล้วและฮิซุยก็ขดตัวหลับไปแล้ว"
"...... เมาหลับไปแล้ว... นั่นมันอะไรคะ? พี่, ช่วยอย่าใช้คำพูด, ที่หนูไม่, เข้าใจ......"
อากิฮะบ่นพึมพำ
ดูเหมือนว่าอากิฮะจะไม่ชอบในสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ
คำพูดนั้นมันถูกต้องแล้ว, แต่ดูเหมือนว่าในตอนที่เธอเมา, เธอจะไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น... ดังนั้นในที่สุด, เธอได้กลายเป็นเครื่องบ่นไปแล้ว...
ป้าบ-ป้าบ, โคฮาคุซังตบหลังของผม
...... โคฮาคุซังเมาพอสมควรแล้วเช่นกัน...
"ผมคิดว่านี่คงเป็นจุดจบของคืนนี้ อากิฮะก็เมาหลับไปแล้วและฮิซุยก็ขดตัวหลับไปแล้ว"
"...... เมาหลับไปแล้ว... นั่นมันอะไรคะ? พี่, ช่วยอย่าใช้คำพูด, ที่หนูไม่, เข้าใจ......"
อากิฮะบ่นพึมพำ
ดูเหมือนว่าอากิฮะจะไม่ชอบในสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ
คำพูดนั้นมันถูกต้องแล้ว, แต่ดูเหมือนว่าในตอนที่เธอเมา, เธอจะไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น... ดังนั้นในที่สุด, เธอได้กลายเป็นเครื่องบ่นไปแล้ว...
"ถ้าอย่างนั้น, ชั้นจะอุ้มท่านอากิฮะไป, เพราะแบบนั้นนั้นชิกิซัง, คุณช่วยอุ้มฮิซุยจังไปได้ไหมคะ?"
"เอ๊ะ---เดี๋ยวก่อน โคฮาคุซัง ผมแตะตัวฮิซุยไม่ได้ ก่อนหน้านี้ผมแค่บังเอิญแตะโดนเธอแล้วเธอก็ทำร้ายผม"
"---นั่นก็จริงค่ะ พอคุณพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว, ฮิซุยจังค่อนข้างจะยึดติดกับเรื่องความบริสุทธิ์ของเธอมากเกินไปหน่อยน่ะค่ะ แม้แต่แค่จับมือกับผู้ชายมันก็ทำให้เธออาเจียนได้ ถ้าคุณไปอุ้มเธอ, ชั้นคิดว่ามันคงเป็นปัญหา"
"...... แค่จับมือก็ถึงขั้นอาเจียนเลยเหรอ......?"
นั่นมันเกินไปกว่าแค่ยึดติดกับคำว่าความบริสุทธิ์แล้ว
เมื่อแปดปีก่อนผมคิดว่าฮิซุยเป็นคนที่แปลก, แต่ว่าฮิซุย----
"เอ๊ะ---เดี๋ยวก่อน โคฮาคุซัง ผมแตะตัวฮิซุยไม่ได้ ก่อนหน้านี้ผมแค่บังเอิญแตะโดนเธอแล้วเธอก็ทำร้ายผม"
"---นั่นก็จริงค่ะ พอคุณพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว, ฮิซุยจังค่อนข้างจะยึดติดกับเรื่องความบริสุทธิ์ของเธอมากเกินไปหน่อยน่ะค่ะ แม้แต่แค่จับมือกับผู้ชายมันก็ทำให้เธออาเจียนได้ ถ้าคุณไปอุ้มเธอ, ชั้นคิดว่ามันคงเป็นปัญหา"
"...... แค่จับมือก็ถึงขั้นอาเจียนเลยเหรอ......?"
นั่นมันเกินไปกว่าแค่ยึดติดกับคำว่าความบริสุทธิ์แล้ว
เมื่อแปดปีก่อนผมคิดว่าฮิซุยเป็นคนที่แปลก, แต่ว่าฮิซุย----
"แต่ว่า, ถ้าฮิซุยจังกำลังหลับอยู่,
ถ้าแบบนั้นมันก็ไม่เป็นไร เอาล่ะ, ท่านอากิฮะ
กลับไปห้องของท่านกันเถอะค่ะ"
"อะไร? รอก่อน, โคฮาคุซัง! "
พร้อมกับอากิฮะที่อยู่บนไหล่ของเธอ, เธอหายออกไปจากห้องอาหาร
แล้วที่เธอทิ้งไว้คืออะไร...
กองอาหารจำนวนมากที่ยังไม่ได้กิน, กองขวดเปล่า, และฮิซุยที่กำลังนอนหลับอย่างสบายใจอยู่คนเดียว, ซึ่งกำลังหายใจเบาๆ อยู่บนโซฟา
กองอาหารจำนวนมากที่ยังไม่ได้กิน, กองขวดเปล่า, และฮิซุยที่กำลังนอนหลับอย่างสบายใจอยู่คนเดียว, ซึ่งกำลังหายใจเบาๆ อยู่บนโซฟา
มันเป็นฤดูใบไม้ร่วงจริงๆนั่นล่ะ
นอนหลับอยู่ที่นี่แบบนั้น, เธอต้องเป็นหวัดแน่นอน
"...... มันจะเป็นอะไรไหมนะที่จะแตะตัวฮิซุยแบบนี้?"
แต่, มันก็ช่วยไม่ได้
...... ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร, และผมก็ต้องพาเธอกลับไปที่ห้องของเธอ
นอนหลับอยู่ที่นี่แบบนั้น, เธอต้องเป็นหวัดแน่นอน
"...... มันจะเป็นอะไรไหมนะที่จะแตะตัวฮิซุยแบบนี้?"
แต่, มันก็ช่วยไม่ได้
...... ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร, และผมก็ต้องพาเธอกลับไปที่ห้องของเธอ
"...... ขอโทษนะ เธอจะโกรธผมที่หลังก็ได้"
ผมยกฮิซุยที่กำลังหลับอยู่ขึ้นมา
"อ๊ะ......"
และแค่นั้น, หัวใจของผมเริ่มเต้นรัว
"...... เบา."
อย่างที่ผมได้คิดไว้, ฮิซุยน้ำหนักเบามาก
ร่างกายที่บอบบางของเธอเข้าที่กับแขนของผม
ความนุ่มนวลและความอบอุ่นจากร่างกายของเธอ
"...... นี่มันไม่ดี ผมต้องรีบพาเธอกลับไปที่ห้องของเธอเร็วๆ หรือไม่อย่างนั้นผมจะต้องเจอกับปัญหา"
ดังนั้นเพื่อที่จะไม่ให้ฮิซุยตื่น, ผมอุ้มเธอออกไปนอกห้องอาหารอย่างช้าๆ
Music: stop
Music: play track 1
ผมหมุนลูกบิดเพื่อที่จะเข้าไปในห้องของฮิซุย
และผมก็หยุดแบบงงๆ
"-----ไม่มีทาง"
มันล็อค
"กุญแจ...
จะต้องอยู่ในกระเป๋าของฮิซุยแน่นอน, ถูกไหม? "
นี่มันไม่ดี
ไม่, มันก็แค่ล้วงมือของผมเข้าไปในกระเป๋าของเธอ ,แต่ว่ามันก็ไม่ดี
ถ้าผมทำแบบนั้น, ใครจะไปรู้ว่าจิตใจของผมจะเตลิดไปไหน
"….. โอ๊ะ ใช่, มันมีวิธีนั้นอยู่ด้วยนี่นา"
โชคดี,
ที่ห้องของผมกับฮิซุยอยู่บนชั้นสองทั้งคู่
--เพราะแบบนั้น,
ผมเลยกลับมาที่ห้องของตัสเองโดยที่ฮิซุยยังอยู่ในอ้อมแขนของผม
"เอาล่ะนะ"
ผมวางฮิซุยไว้บนเตียงของผม.
ผมคิดว่าเธอคงฝืนตัวเองเพื่อดืมเหล้าจริงๆ, เพราะแบบนั้นเธอคงไม่ตื่นขึ้นมา
"...... เอาล่ะ ตอนนี้ผมควรจะทำอะไร---"
"ฮะ?"
ผมเหนื่อยจากการแบกฮิซุยเหรอ? ผมล้มลงไปที่พรม
"อึก---"
ดูเหมือนว่าแอลกอฮอลล์ก็ส่งผลกับผมด้วยเช่นกัน
ในทันทีนั้นเอง, ผมเริ่มรู้สึกตาลาย
"...... อืม... ยังไงก็ตาม"
ผมก็ไม่ได้มีแผนที่จะทำอะไรทั้งนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้วจริงๆ
ถึงแม้ว่าผมจะหลับไปที่พื้นแบบนี้, ผมก็ไม่คิดว่าคนอื่นๆจะมาต่อว่าผม---
Music: stop
Music: play track 7
---อะไรบางอย่างดู...
คุ้นเคยมากๆ
ห้องสไตล์ญี่ปุ่นเก่าๆ
ห้องที่มืดมิด
---นั่นคือ,
นั่นเป็นความทรงจำที่เก่ามากๆ
ในตอนที่ผมยังเด็กมากๆ, ผมยังไม่คุ้นเคยกับเหล่าผู้คนที่รับผมไปเลี้ยง, ดังนั้นผมเลยขังตัวอยู่ในห้อง
ผมไม่ได้ใส่ใจกับอะไรทั้งนั้น; ผมไม่ได้อยากที่จะพูดคุยกับใครทั้งนั้น
ห้องที่มืดมิด
---นั่นคือ,
นั่นเป็นความทรงจำที่เก่ามากๆ
ในตอนที่ผมยังเด็กมากๆ, ผมยังไม่คุ้นเคยกับเหล่าผู้คนที่รับผมไปเลี้ยง, ดังนั้นผมเลยขังตัวอยู่ในห้อง
ผมไม่ได้ใส่ใจกับอะไรทั้งนั้น; ผมไม่ได้อยากที่จะพูดคุยกับใครทั้งนั้น
ตลอดเวลา, โดดเดียวตลอดเวลา, และผมอยากที่จะถูกห่อหุ้มด้วยเปลแห่งของความทรงจำที่มีความสุขของผม
ถึวแม้ว่าผมจะรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นแบบนั้นได้อีกสำหรับผม, ผมก็ยังอยากที่จะทำแบบนั้น
ถึวแม้ว่าผมจะรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นแบบนั้นได้อีกสำหรับผม, ผมก็ยังอยากที่จะทำแบบนั้น
ก๊อก ก๊อก, มีเสียงดังขึ้น
"...... ใครเหรอ?"
"ฉันเองจ้ะ"
อ๊ะ, เธอมาอีกแล้ว
เด็กผู้หญิงที่อายุไล่เลี่ยกับผมมาเคาะประตูอีกแล้ว
"ชิกิจัง, ไปเล่นกันเถอะ เธอจะขึ้นรานะถ้าเธออยู่ในที่แบบนั้น"
"ผมไม่อยากไป ผมไม่ชอบออกไปข้างนอก"
กอดเข่าของตัวผมเอง, ผมนั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมของห้องมืดๆ
….. เด็กผู้หญิงคนนั้นมาทุกวัน
เธอจะเคาะประตูเสมอ, และไม่เคยเหน็ดเหนื่อยจากมัน
เธอไม่เคยบังคับให้ผมออกไป, เพราะแบบนั้นเธอเลยไม่เปิดประตู,
แต่แค่เรียกชื่อผมต่อไปเรื่อยๆ
"ทำไมเธอถึงไม่ออกมากข้างนอกเหรอ?"
เพราะข้างนอกมันไม่มีใครซักคนเลยที่ผมรู้จัก ทุกคนที่อยู่ข้างนอกเกลียดผม
"นั่นมันไม่จริงนะ ทุกคนอยากที่จะชอบเธอนะ, ชิกิคุง"
ใช่ ผมรู้เรื่องนั้น, แต่ผมคงไม่สามารถเชื่อมันได้ เพราะว่าพ่อของผมออกไปข้างนอก, และ---
และ
เขาก็ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ
"...... ฉันเข้าใจแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่เธอไม่สามารถเชิ่อใจใครได้"
ใช่, นั่นล่ะเป็นเหตุผลที่ผมอยู่ที่นี่ตลอดเวลา ผมไม่อยากจะให้เรื่องน่ากลัวเกิดขึ้นไปมากกว่านี้อีกแล้ว
"แต่ว่า, เธออยู่ตัวคนเดียวตลอดเวลาเลยนะ อยู่คนเดียวมันไม่สนุกเลยนะ"
ถึงแม้ว่ามันจะไม่สนุก, มันก็ยังดีกว่าต้องมานั่งกลัว
"นั่นมัน, นั่นมันไม่สนุกเลยนะ ถ้าอย่างนั้น, ชิกิจัง, เธอสามารถไว้ใจฉันได้"
...... เธอพูดว่าผมไว้ใจเธอได้ นั่นมันไม่ล้าหลังไปหน่อยเหรอ ไม่ใช่ว่าทุกคนพูดว่า, "ฉันเชื่อใจคุณ?" กันเป็นปกติหรอกเหรอ
"นั่นมันไม่เป็นไร! ชิกิจัง, เธอสามารถเชื่อใจฉันและออกมาได้"
...... ได้ แต่ว่า, เชื่อ... ผมควรจะเชื่อในอะไรดี?
เพราะข้างนอกมันไม่มีใครซักคนเลยที่ผมรู้จัก ทุกคนที่อยู่ข้างนอกเกลียดผม
"นั่นมันไม่จริงนะ ทุกคนอยากที่จะชอบเธอนะ, ชิกิคุง"
ใช่ ผมรู้เรื่องนั้น, แต่ผมคงไม่สามารถเชื่อมันได้ เพราะว่าพ่อของผมออกไปข้างนอก, และ---
และ
เขาก็ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ
"...... ฉันเข้าใจแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่เธอไม่สามารถเชิ่อใจใครได้"
ใช่, นั่นล่ะเป็นเหตุผลที่ผมอยู่ที่นี่ตลอดเวลา ผมไม่อยากจะให้เรื่องน่ากลัวเกิดขึ้นไปมากกว่านี้อีกแล้ว
"แต่ว่า, เธออยู่ตัวคนเดียวตลอดเวลาเลยนะ อยู่คนเดียวมันไม่สนุกเลยนะ"
ถึงแม้ว่ามันจะไม่สนุก, มันก็ยังดีกว่าต้องมานั่งกลัว
"นั่นมัน, นั่นมันไม่สนุกเลยนะ ถ้าอย่างนั้น, ชิกิจัง, เธอสามารถไว้ใจฉันได้"
...... เธอพูดว่าผมไว้ใจเธอได้ นั่นมันไม่ล้าหลังไปหน่อยเหรอ ไม่ใช่ว่าทุกคนพูดว่า, "ฉันเชื่อใจคุณ?" กันเป็นปกติหรอกเหรอ
"นั่นมันไม่เป็นไร! ชิกิจัง, เธอสามารถเชื่อใจฉันและออกมาได้"
...... ได้ แต่ว่า, เชื่อ... ผมควรจะเชื่อในอะไรดี?
"ง่ายๆ ถึงแม้ว่าทุกคนจะเกลียดเธอ, ฉันก็ยังชอบเธออยู่, ชิกิจัง
เพราะว่าฉันชอบเธอ, ฉันเลยมาและขอให้เธอไปเล่นเสมอๆ"
....... ข้างนอก, สนุกเหรอ?
"ใช่จ้ะ! มันสนุกมาก, มากกว่าที่เธออยู่คนเดียวเยอะเลย-----!"
-----และต่อมา, ผมก็ได้ออกไปข้างนอก
พอมาคิดดูแล้ว,
นั่นมันเป็นความทรงจำแรกในฐานะโทวโนะ ชิกิ----
Music: stop
นั่นมันเป็นความทรงจำแรกในฐานะโทวโนะ ชิกิ----
Music: stop
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น