เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20126/
ผมมุ่งหน้าไปที่ห้องโถงและไปเจอกับฮิซุยที่นั่นในทันที
ฮิซุยมองมาที่ผม
...... บางทีสิ่งที่เธอพูดออกไปเมื่อกี้มันอาจเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับโคฮาคุซังมากกว่าที่ผมคิด
"ผมเข้าใจแล้ว; ผมจะไม่เอาไปบอกเธอ, เพราะแบบนั้นช่วยหยุดมองผมแบบนั้นได้แล้ว"
"...... ตอนนี้ฉันนึกออกแล้วค่ะ แม้แต่เมื่อนานมาแล้ว, ท่านมักจะแกล้งและแหย่คนอื่นโดยไม่มีเหตุผลเสมอๆ บางทีท่านกำลังวางแผนที่จะทำอะไรอ้อมค้อมเหมือนอย่างที่ท่านเคยทำเมื่อก่อนรึเปล่าคะ, ท่านชิกิ?"
"ไม่, ไม่จริงๆ นั่นล่ะ ผมก็แค่อยากจะเห็นว่าหน้าของเธอจะเป็นยังไงในตอนที่เธอกำลังลำบากใจอยู่นิดหน่อย, ก็แค่นั้นล่ะ"
".................."
...... บ้าจริง ทำไมผมต้องพูดความจริงออกไปแบบนั้นด้วย?
"ท่านชิกิ ฉันยังเหลืองานที่ต้องทำให้เสร็จอยู่ค่ะ, เพราะแบบนั้นถ้าท่านมีเวลาว่าง, กรุณาเอาเวลาไปช่วยงานพี่เถอะค่ะ อย่างที่ฉันได้พูดไปล่ะค่ะ, ฉันยุ่งมากๆ ฉันเลยอยู่คุยกับท่านไม่ได้"
ฮิซุยหันไปทางอื่นและเริ่มทำความสะอาดแจกันดอกไม้
...... ดูเหมือนว่าถึงแม้ว่าผมอยากจะช่วยงาน, แต่ผมกลับไปทำให้เธอโกรธแทน
"...... เอ่อ, ฮิซุย?"
"คะ, อะไรเหรอคะ?"
แต่ทว่าฮิซุยยังคงตอบกลับมาอย่างสุถาพ, เพราะแบบนั้นผมเลยคิดว่าเธออ่อนโยนมากจริงๆ
"เกี่ยวกับเรื่องก่อนหน้านั้นน่ะ--อ๊ะ, ถ้าเธอไม่อยากตอบ, เธอก็ไม่ต้องตอบนะ
อืม, โคฮาคุซังมักจะกวาดลานบ้านเสมอๆ, และเธอก็ไม่ค่อยมาทำความสะอาดในบ้านจริงๆนั่นล่ะ เรื่องนั้นมันเกี่ยวกับเรื่องที่เธอพูดไปก่อนหน้านี้รึเปล่า?"
"เอ๊ะ...... ใช่ค่ะ, มัน, เกี่ยวข้องกัน, ค่อนข้างเลยล่ะค่ะ......"
"แต่, ดูเหมือนว่าชั้นจะมาช้าเกินไปซะแล้ว ชิกิซัง, ช่วยงานฮิซุยจังต่อเถอะคะ"
"พี่คะ ตอนนี้ท่านชิกิไม่ได้ช่วงงานหนูอยู่จริงๆค่ะ"
ฮิซุยตอบกลับไปตรงกลับความเป็นจริงมากๆ
...... อืม, นั่นมันก็เป็นอย่างนั้นล่ะ
"อ๊ะ, เป็นอย่างนั้นเหรอคะ? ถ้าอย่างนั้นชิกิซัง, ว่างไหมคะ?"
"---นั่นถูกแล้วล่ะ ถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือ, ผมให้เธอยืมมือได้ แต่, ผมไม่แน่ใจว่าผมจะช่วยอะไรได้รึเปล่านะ ผมไม่เคยทำอาหารหรืออะไรทำนองนั้นมาก่อนเลย"
"ไม่เลยค่ะ, มันเป็นอะไรที่ทุกคนสามารถทำได้ มาเถอะค่ะ, ขอยืมมือหน่อยนะคะ"
โคฮาคุซังจับมือผมและลากผมไปกับเธอ
"นี่ค่ะ, ช่วยล้างมือแล้วใช้ผ้ากันเปื้อนอันนี้ด้วยค่ะ"
ผมไม่รู้ว่าการที่เธอเลือกผ้ากันเปื้อนอันนี้มานั้นเธอต้องการที่จะสื่อถึงอะไร, แต่เธอได้ยื่นผ้ากันเปื้อนที่มันเหมือนกับจะบอกว่า "คนเงียบๆ ไร้สังคม" มาให้ผม
"ชั้นจะให้คุณเริ่มจากงานที่ง่ายๆ นะคะ, ชิกิซัง ถ้ามันเสร็จหมดแล้ว, ชั้นมีงานอื่นให้ทำอีกค่ะ"
โคฮาคุซังกำลังอารมณ์ดี
อันดับแรก, ผมต้องปลอกเปลือกกุ้งพวกนี้ก่อน
"...... เด็กผู้หญิงคนนั้น, เธอมักจะมองพวกเราจากหน้าต่างเสมอ ตลอดมา, มันได้ทิ่มแทงผม ใบหน้าอ้างว้างที่มองลงมานั่น, ผมคิดมาตลอดว่ามันคงจะดีมากถ้าเธอมาลงเล่นกับพวกเราได้"
แต่อย่างไรก็ตาม, ก่อนที่ผมจะจากไปจากคฤหาสน์, เธอได้ให้ของขวัญจากลานั่นมา
"โค, โคฮาคุซัง, นิ้วเธอ......!"
"เอ๊ะ?"
หลังจากที่ผมพูดไป, ดูเหมือนเธอจะรู้ตัวแล้วว่าเธอทำมีดบาดนิ้วตัวเอง
"น่าอายอะไรอย่างงี้ ฉันนึกว่าตัวเองเป็นเชฟที่ดีแบบนั้นซะอีก อะฮะฮะ!"
โคฮาคุซังหัวเราะเหมือนปกติของเธอ
"ไม่ใช่เวลาจะมาหัวเราะนะ เราจะต้องรีบทำไปทำแผลกันในทันที......!"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันไม่ได้กำลังคุกคามชีวิตหรืออะไรซักหน่อยนี่คะ"
"แค่เราจะปล่อยมันไว้ไม่ได้นะ! เฮ้อ, ตัดเข้าไปแบบนั้น, มันไม่เจ็บเหรอไง......!?"
"ไม่, ไม่เลยค่ะ ถ้าชั้นคิดว่ามันไม่เจ็บ, ถ้าอย่างนั้นมันก็จะไม่เจ็บ ถ้าชั้นคิดว่านี่มันไม่ใช่นิ้วของฉัน, และนั่นมันเป็นแค่นิ้วของตุ๊กตาบางตัว, ถ้าอย่างนั้นชั้นก็จะไม่รู้สึกเจ็บปวด, ใช่ไหมคะ?"
"ดูสิ, ไปทำแผลกันเถอะ! ผมจะรู้สึกแย่นิดหน่อยในตอนที่เลือดมันออกมา, เพราะแบบนั้นถ้าผมมีอาการโลหิตจางไปตรงนี้, มันจะเป็นความผิดของเธอนะ, โคฮาคุซัง......!"
"เข้าใจแล้วค่ะ, ถ้าอย่างนั้นชั้นควรจะไปทำแผลในทันที ถ้าอย่างนั้น, ชิกิซัง, ขอตัวซักครู่นะคะ"
ตลอดเวลาตอนนั้นรอยยิ้มของเธอไม่สั่นคลอนเลย, แล้วโค้งให้ผม, แล้วเธอก็ออกจากห้องครัวไป
โคฮาคุซังมีอะไรต้องทำมากมาย, แต่ผมแน่ใจว่าฮิซุยต้องยุ่งมากกว่าแน่นอน
ผมควรจะลองตอบแทนฮิซุยสำหรับทุกสิ่งที่เธอทำให้ผม, เพราะแบบนั้นผมจะไปช่วยงานเธอ
Music: play track 3
ผมมุ่งหน้าไปที่ห้องโถงและไปเจอกับฮิซุยที่นั่นในทันที
เธอต้องกำลังทำความสะอาดอยู่แน่นอน, เพราะว่าตรงนั้นมีผ้าและไม้ขนไก่อยู่ที่เท้าของเธอ
"ฮิซุย, ขอเวลาผมซักนาทีได้ไหม?"
"ท่านชิกิ? ไม่ใช่ว่ากลับไปที่ห้องแล้วเหรอคะ?"
"ไม่, ผมไม่ไป เธอกับโคฮาคุซังเหมือนจะยุ่งมาก, ผมรู้สึกแย่ที่ต้องนั่งอยู่เฉยๆและไม่ได้ทำอะไรเลย"
".................."
ฮิซุยมองมาที่ผมอย่างเงียบๆ
"ฮิซุย, ขอเวลาผมซักนาทีได้ไหม?"
"ท่านชิกิ? ไม่ใช่ว่ากลับไปที่ห้องแล้วเหรอคะ?"
"ไม่, ผมไม่ไป เธอกับโคฮาคุซังเหมือนจะยุ่งมาก, ผมรู้สึกแย่ที่ต้องนั่งอยู่เฉยๆและไม่ได้ทำอะไรเลย"
".................."
ฮิซุยมองมาที่ผมอย่างเงียบๆ
"….. ท่านชิกิ ฉันไม่คิดว่านี่คือสิ่งที่ท่านกำลังพูดอยู่นะคะ,
แต่ท่านกำลังถามว่ามีงานอะไรที่ท่านจะช่วยฉันทำได้บ้างอยู่เหรอคะ"
"---------อ่าอาอาอา"
ฮิซุยเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน
"เธอหมายความว่ายังไง? มันไม่เป็นไรเหรอ? ต้องทำความสะอาดคฤหาสน์ขนาดใหญ่หลังนี้คนเดียวมันลำบาก, เพราะแบบนั้นให้ผมช่วยซักนิดเถอะนะ, ขอร้องล่ะ?"
"ท่านพูดแบบนั้น, แต่นี่มันไม่มีอะไรมากขนาดที่ฉันต้องการความช่วยเหลือเลยค่ะ...... จริงๆแล้ว, ฉันสามารถพูดได้เลยว่าในเมื่อพี่ไม่อยู่ที่นี่, มันเป็นเวลาที่ฉันจะทำงานได้ง่ายขึ้นมากเลยค่ะ"
"? ฮะ? การทำความสะอาดจะง่ายขึ้น... ตอนที่โคฮาคุซังไม่อยู่ที่นี่งั้นเหรอ?"
"อ๊ะ--ไม่ค่ะ, อืม, ฉันหมายความว่า--นั่น........."
เธอเผลอหลุดปากพูดอะไรบางอย่างออกมาโดยที่ไม่ตั้งใจงั้นเหรอ? เธอมองลงไปข้างล่างในขณะที่เธอกำลังพูดแก้ตัวอย่างตะกุกตะกัก
...... มันเป็นอะไรบางอย่างที่ผมไม่ได้เจอในทุกๆวัน, เพราะแบบนั้นผมเลยยิ้มให้เธอ
"เธอหมายความว่ายังไง? มันไม่เป็นไรเหรอ? ต้องทำความสะอาดคฤหาสน์ขนาดใหญ่หลังนี้คนเดียวมันลำบาก, เพราะแบบนั้นให้ผมช่วยซักนิดเถอะนะ, ขอร้องล่ะ?"
"ท่านพูดแบบนั้น, แต่นี่มันไม่มีอะไรมากขนาดที่ฉันต้องการความช่วยเหลือเลยค่ะ...... จริงๆแล้ว, ฉันสามารถพูดได้เลยว่าในเมื่อพี่ไม่อยู่ที่นี่, มันเป็นเวลาที่ฉันจะทำงานได้ง่ายขึ้นมากเลยค่ะ"
"? ฮะ? การทำความสะอาดจะง่ายขึ้น... ตอนที่โคฮาคุซังไม่อยู่ที่นี่งั้นเหรอ?"
"อ๊ะ--ไม่ค่ะ, อืม, ฉันหมายความว่า--นั่น........."
เธอเผลอหลุดปากพูดอะไรบางอย่างออกมาโดยที่ไม่ตั้งใจงั้นเหรอ? เธอมองลงไปข้างล่างในขณะที่เธอกำลังพูดแก้ตัวอย่างตะกุกตะกัก
...... มันเป็นอะไรบางอย่างที่ผมไม่ได้เจอในทุกๆวัน, เพราะแบบนั้นผมเลยยิ้มให้เธอ
"….. เอ่อ, ท่านชิกิ, สิ่งที่ฉันพูดเมื่อกี้..... พี่ของฉัน, เอ่อ..... "
ด้วยท่าทางตื่นเต้น,
เธอพยายามที่จะบอกกับผมว่าอย่าไปบอกเรื่องนี้กับโคฮาคุซัง
"โอ๊ะ, ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่เธอพูดออกมาเมื่อกี้ห้ามเอาไปบอกโคฮาคุซังสินะ
ผมเข้าใจ, ผมรู้แล้ว"
ผมจะต้องเอาเรื่องนั้นไปบอกโคฮาคุซัง
"..... ท่านชิกิ เอ่อ,
ฉันคิดว่าท่านควรลองพยายามที่จะไม่เปิดเผยอะไรที่ท่านกำลังคิดอยู่ให้คนอื่นรู้นะคะ"
"หืม? ผมไม่ได้กำลังคิดอะไรอยู่เลยจริงๆนะ"
"..........................."
"..........................."
ฮิซุยมองมาที่ผม
...... บางทีสิ่งที่เธอพูดออกไปเมื่อกี้มันอาจเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับโคฮาคุซังมากกว่าที่ผมคิด
"ผมเข้าใจแล้ว; ผมจะไม่เอาไปบอกเธอ, เพราะแบบนั้นช่วยหยุดมองผมแบบนั้นได้แล้ว"
"...... ตอนนี้ฉันนึกออกแล้วค่ะ แม้แต่เมื่อนานมาแล้ว, ท่านมักจะแกล้งและแหย่คนอื่นโดยไม่มีเหตุผลเสมอๆ บางทีท่านกำลังวางแผนที่จะทำอะไรอ้อมค้อมเหมือนอย่างที่ท่านเคยทำเมื่อก่อนรึเปล่าคะ, ท่านชิกิ?"
"ไม่, ไม่จริงๆ นั่นล่ะ ผมก็แค่อยากจะเห็นว่าหน้าของเธอจะเป็นยังไงในตอนที่เธอกำลังลำบากใจอยู่นิดหน่อย, ก็แค่นั้นล่ะ"
".................."
...... บ้าจริง ทำไมผมต้องพูดความจริงออกไปแบบนั้นด้วย?
"ท่านชิกิ ฉันยังเหลืองานที่ต้องทำให้เสร็จอยู่ค่ะ, เพราะแบบนั้นถ้าท่านมีเวลาว่าง, กรุณาเอาเวลาไปช่วยงานพี่เถอะค่ะ อย่างที่ฉันได้พูดไปล่ะค่ะ, ฉันยุ่งมากๆ ฉันเลยอยู่คุยกับท่านไม่ได้"
ฮิซุยหันไปทางอื่นและเริ่มทำความสะอาดแจกันดอกไม้
...... ดูเหมือนว่าถึงแม้ว่าผมอยากจะช่วยงาน, แต่ผมกลับไปทำให้เธอโกรธแทน
"...... เอ่อ, ฮิซุย?"
"คะ, อะไรเหรอคะ?"
แต่ทว่าฮิซุยยังคงตอบกลับมาอย่างสุถาพ, เพราะแบบนั้นผมเลยคิดว่าเธออ่อนโยนมากจริงๆ
"เกี่ยวกับเรื่องก่อนหน้านั้นน่ะ--อ๊ะ, ถ้าเธอไม่อยากตอบ, เธอก็ไม่ต้องตอบนะ
อืม, โคฮาคุซังมักจะกวาดลานบ้านเสมอๆ, และเธอก็ไม่ค่อยมาทำความสะอาดในบ้านจริงๆนั่นล่ะ เรื่องนั้นมันเกี่ยวกับเรื่องที่เธอพูดไปก่อนหน้านี้รึเปล่า?"
"เอ๊ะ...... ใช่ค่ะ, มัน, เกี่ยวข้องกัน, ค่อนข้างเลยล่ะค่ะ......"
"ช่วยกรุณาอย่าเอาไปบอกพี่นะคะ, เธอค่อนข้างละอายกับความไร้ความสามารถของเธอเองค่ะ"
"? ไร้ความสามารถเหรอ?
โคฮาคุซังไม่ได้ไม่มีความสามารถนะ; เธอเป็นแม่ครัวที่ยอดเยี่ยมมากๆ, แถมยังรู้เรื่องเกี่ยวกับยามากอีกด้วย, ถูกไหม?
"
"นั่นมันก็, เอ่อ.... ทุกคนมีสิ่งที่เหมาะสมและไม่เหมาะสมกับตนเองอยู่
ดูเหมือนว่าพี่จะสนุกมากจริงๆ ในตอนที่เธอกำลังความสะอาด, แต่ว่าเธอทำอะไรรุนแรงมากเกินไป แล้วมันก็เป็นอะไรที่อันตรายมากๆ
ในตอนที่เธอพยายามจะทำความสะอาดกับดูแลคฤหาสน์"
"—อันตราย, ฮิซุย? พูดแบบนั้น, มันคือ...
"
นั่นดูไม่เหมาะกับฮิซุยเช่นกัน
"ท่านชิกิ, ท่านไม่เข้าใจเหรอคะ, ถ้าอย่างนั้นมันคงจะเข้าใจง่ายกว่าถ้าฉันจะพูดว่า
พี่กำลังพยายามแก้ตัวว่าการทำลายของหลายๆ อย่างในบ้านทั้งหมดนั้นเป็นการทำความสะอาด,
และมันไม่ใช่แค่สิบหรือยี่สิบครั้ง
ถ้าพี่เอาจริง, การทำความสะอาดของเธอมันจะกลายเป็นเหมือนกับพายุหมุนมากกว่า เธอมีความสามารถ... แบบนั้นล่ะค่ะ"
ถ้าพี่เอาจริง, การทำความสะอาดของเธอมันจะกลายเป็นเหมือนกับพายุหมุนมากกว่า เธอมีความสามารถ... แบบนั้นล่ะค่ะ"
ในขณะที่เธอพูด, ผมเกือบจะมองเห็นบรรยากาศรอบๆ ตัวของฮิซุยลุกเป็นไฟแล้ว
...... ดูเหมือนว่าเธอได้เป็นผู้เคราะห์ร้ายจากการทำความสะอาดของโคฮาคุซังมาหลายครั้งแล้ว
"...... เข้าใจแล้ว ผม—แปลกใจจริงๆ เลยล่ะ"
"...... ใช่ค่ะ พี่รู้เรื่องนั้นเหมือนกัน หลังจากที่ฉันกับอากิฮะพิจารณาเรื่องนั้นแล้ว, พวกเราเลยตัดสินใจบอกเธอว่ามันจะเป็นการดีกว่าสำหรับเธอที่จะออกไปทำงานในสวนนอกบ้านหรือไปทำงานอื่นที่ไม่ใช่งานทำความสะอาด เธอท้อแท้และหมดกำลังใจมากๆหลังจากนั้น"
"...... อืม, ถ้าเธอไปทำลายข้าวของแล้วโดนบอกว่าห้ามทำความสะอาด, ผมคิดว่าเธอคงจะผิดหวังนิดหน่อย......"
อืม, ผมยังคงนึกภาพโคฮาคุซังที่มีความสุขกำลังท้อแท้หดหู่อยู่ไม่ออกเลย
"...... เข้าใจแล้ว ผม—แปลกใจจริงๆ เลยล่ะ"
"...... ใช่ค่ะ พี่รู้เรื่องนั้นเหมือนกัน หลังจากที่ฉันกับอากิฮะพิจารณาเรื่องนั้นแล้ว, พวกเราเลยตัดสินใจบอกเธอว่ามันจะเป็นการดีกว่าสำหรับเธอที่จะออกไปทำงานในสวนนอกบ้านหรือไปทำงานอื่นที่ไม่ใช่งานทำความสะอาด เธอท้อแท้และหมดกำลังใจมากๆหลังจากนั้น"
"...... อืม, ถ้าเธอไปทำลายข้าวของแล้วโดนบอกว่าห้ามทำความสะอาด, ผมคิดว่าเธอคงจะผิดหวังนิดหน่อย......"
อืม, ผมยังคงนึกภาพโคฮาคุซังที่มีความสุขกำลังท้อแท้หดหู่อยู่ไม่ออกเลย
"เพราะแบบนั้น, ช่วยอย่าไปพูดเรื่องทำความสะอาดบ้านกับโคฮาคุซังนะคะ, ท่านชิกิ
ถ้าพี่ไม่ไปทำอะไรแบบนั้น, ถ้าอย่างนั้นพี่ก็จะยังปกติดีจริงๆ--"
"คะ? คุณเรียกฉันรึเปล่าคะ? "
"!?"
ฮิซุยและผมตัวแข็งทื่อทั้งคู่
โดยที่ไม่ทันได้คาดคิด… โคฮาคุซังเดินเข้ามาจากทางห้องครัว
"พี่คะ--มีอะไรเหรอคะ?"
"อื้อ, พี่ต้องการคนช่วยงานน่ะ, เพราะแบบนั้นพี่เลยคิดว่าบางทีชิกิซังอาจจะมาช่วยพี่ได้"
พร้อมกับความยิ้มแย้มแจ่มใจ, โคฮาคุซังหันหน้ามาทางผม
"อื้อ, พี่ต้องการคนช่วยงานน่ะ, เพราะแบบนั้นพี่เลยคิดว่าบางทีชิกิซังอาจจะมาช่วยพี่ได้"
พร้อมกับความยิ้มแย้มแจ่มใจ, โคฮาคุซังหันหน้ามาทางผม
"แต่, ดูเหมือนว่าชั้นจะมาช้าเกินไปซะแล้ว ชิกิซัง, ช่วยงานฮิซุยจังต่อเถอะคะ"
"พี่คะ ตอนนี้ท่านชิกิไม่ได้ช่วงงานหนูอยู่จริงๆค่ะ"
ฮิซุยตอบกลับไปตรงกลับความเป็นจริงมากๆ
...... อืม, นั่นมันก็เป็นอย่างนั้นล่ะ
"อ๊ะ, เป็นอย่างนั้นเหรอคะ? ถ้าอย่างนั้นชิกิซัง, ว่างไหมคะ?"
"---นั่นถูกแล้วล่ะ ถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือ, ผมให้เธอยืมมือได้ แต่, ผมไม่แน่ใจว่าผมจะช่วยอะไรได้รึเปล่านะ ผมไม่เคยทำอาหารหรืออะไรทำนองนั้นมาก่อนเลย"
"ไม่เลยค่ะ, มันเป็นอะไรที่ทุกคนสามารถทำได้ มาเถอะค่ะ, ขอยืมมือหน่อยนะคะ"
โคฮาคุซังจับมือผมและลากผมไปกับเธอ
"----------"
ฮิซุยมองทุกอย่างด้วยความเงียบงัน
….. ห้องครัวเล็กกว่าที่ผมคาดไว้
มันคงมีครัวที่ใหญ่กว่านี้ในตอนที่ยังมีคนอาศัยอยู่ในคฤหาสน์มากมาย, แต่สำหรับแค่
อากิฮะ, ฮิซุย, โคฮาคุซัง แล้วก็ผม , มันมีครัวขนาดเล็กห้องนี้เตรียมไว้ให้
"นี่ค่ะ, ช่วยล้างมือแล้วใช้ผ้ากันเปื้อนอันนี้ด้วยค่ะ"
ผมไม่รู้ว่าการที่เธอเลือกผ้ากันเปื้อนอันนี้มานั้นเธอต้องการที่จะสื่อถึงอะไร, แต่เธอได้ยื่นผ้ากันเปื้อนที่มันเหมือนกับจะบอกว่า "คนเงียบๆ ไร้สังคม" มาให้ผม
"ชั้นจะให้คุณเริ่มจากงานที่ง่ายๆ นะคะ, ชิกิซัง ถ้ามันเสร็จหมดแล้ว, ชั้นมีงานอื่นให้ทำอีกค่ะ"
โคฮาคุซังกำลังอารมณ์ดี
อันดับแรก, ผมต้องปลอกเปลือกกุ้งพวกนี้ก่อน
ต่อก, ต่อก, ต่อก
เสียงของมีดกำลังกระทบเขียงอย่างเบาๆ
นืมมมม~
เสียงฮัมเพลงของโคฮาคุซังได้เติมเต็มห้องครัว
......
............
..................
........................
..............................
................................. เธอต้องกำลังหมกมุ่นอยู่กับการทำอาหารแน่นอนเพราะเธอไม่ได้พูดอะไรมากนัก
เสียงของมีดกำลังกระทบเขียงอย่างเบาๆ
นืมมมม~
เสียงฮัมเพลงของโคฮาคุซังได้เติมเต็มห้องครัว
......
............
..................
........................
..............................
................................. เธอต้องกำลังหมกมุ่นอยู่กับการทำอาหารแน่นอนเพราะเธอไม่ได้พูดอะไรมากนัก
สำหรับผม, ผมกำลังสนุกอยู่กับการปลอกเปลือกกุ้ง, และยังคงปลอกเปลืองกุ้งต่อไป
"------"
...... คุณรู้ไหมว่า, นี่มันได้ทำให้ผมความทรงจำเก่าๆกลับมาจริงๆ
ก่อนเกิดอุบัติเหตุและก่อนที่ผมจะออกจากคฤหาสน์ไป, ผมได้เล่นกับโคฮาคุซังและ
"------"
...... คุณรู้ไหมว่า, นี่มันได้ทำให้ผมความทรงจำเก่าๆกลับมาจริงๆ
ก่อนเกิดอุบัติเหตุและก่อนที่ผมจะออกจากคฤหาสน์ไป, ผมได้เล่นกับโคฮาคุซังและ
อากิฮะหลายครั้งมาก
ตอนที่พวกเรายังเป็นเด็ก, พวกเรายังไม่ได้คิดเรื่องที่พวกเราเป็นเพศตรงข้ามกันด้วยซ้ำ
พวกเราเพียงแค่อยู่ในคฤหาสน์ที่กว้างใหญ่หลังนี้, และทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเรารู้ก็คือความสนุกสนานที่ต่อเนื่องไปในทุกๆวัน
พวกเราเล่นสนุกกันมาก, พวกเราได้ลืมเรื่องทุกอย่างที่สร้างความรำคาญใจให้กับพวกเราก่อนหน้านั้น
พวกเราเล่นสนุกกันมาก, พวกเราได้ลืมเรื่องทุกอย่างที่สร้างความรำคาญใจให้กับพวกเราก่อนหน้านั้น
...... หรือไม่ก็บางที
บางที่, เพื่อที่จะลืมเรื่องน่าเบื่อไป, พวกเราเลยพยายามทำให้วันของพวกเราผ่านไปอย่างสนุกสนานมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
บางที่, เพื่อที่จะลืมเรื่องน่าเบื่อไป, พวกเราเลยพยายามทำให้วันของพวกเราผ่านไปอย่างสนุกสนานมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
"ชิกิซัง, คุณชอบปลอกเปลือกกุ้งพวกนั้นมากจริงๆ, ใช่ไหมคะ"
"เอ๊ะ? ไม่นี่, ไม่จริงๆนั่นล่ะ; เธอถามทำไมเหรอ?"
"เพราะว่าคุณดูเหมือนกำลังสนุกมากไงล่ะคะ รู้ไหมคะว่าฮิซุยจังน่ะ, คิ้วของเธอจะย่นลงไปทุกๆครั้ง ในตอนที่เธอทำมันเสร็จ"
"จริงเหรอ? ผมแปลกใจพอสมควรเลยนะนั่น เธอดูเหมือนจะเป็นคนแบบที่จะทำมันโดยที่ไม่ได้บ่นอะไรเลยซะอีก"
"เอ๊ะ? ไม่นี่, ไม่จริงๆนั่นล่ะ; เธอถามทำไมเหรอ?"
"เพราะว่าคุณดูเหมือนกำลังสนุกมากไงล่ะคะ รู้ไหมคะว่าฮิซุยจังน่ะ, คิ้วของเธอจะย่นลงไปทุกๆครั้ง ในตอนที่เธอทำมันเสร็จ"
"จริงเหรอ? ผมแปลกใจพอสมควรเลยนะนั่น เธอดูเหมือนจะเป็นคนแบบที่จะทำมันโดยที่ไม่ได้บ่นอะไรเลยซะอีก"
"ใช่ค่ะ, เพราะอะไรบางอย่าง,
ฮิซุยจังแย่มากๆในเรื่องการทำอาหาร
แต่เธอกลับยอดเยี่ยมมากในเรื่องการทำความสะอาดและจัดของต่างๆ"
"..... โอ๊ะ?
เหมือนว่าผมก็เคยได้ยิน, อะไรที่คล้ายๆ แบบนั้น, มาก่อนหน้านี้"
ใช่ เมื่อกี้นี้เอง และก็จากฮิซุยด้วย
" ...... อืม,
พอลองมาคิดๆดูแล้ว, เธอกับฮิซุยต่างกันไปในแบบของตัวเอง
โคฮาคุซัง, เธอจะร่าเริงเสมอ, ในขณะที่ก่อนหน้านี้ฮิซุยจะอยู่ในคฤหาสน์ตลอด"
"โอ๊ะ, ชั้นดูร่าเริงขนาดนั้นเลยเหรอคะ? ชั้นคิดว่าฉันได้แต่จ้องมองคุณอยู่ตลอดเวลาซะอีก""
"ใช่, ผมจำได้ เธอมักจะไปวิ่งเล่นกับพวกเราเสมอ, แต่เธอจะบอกให้พวกเราหยุดทำอะไรที่มันอันตรายและคอยเอาใจใส่พวกเรา"
Music: play track 9
...... อ๊ะ, ผมจำได้จริงๆนั่นล่ะ
เล่นไล่จับกันในสนามของคฤหาสน์
พยายามอย่างมากขนาดที่พวกเราสามารถจับปลาคาร์ฟของพ่อในบ่อน้ำได้
โคฮาคุซัง, เธอจะร่าเริงเสมอ, ในขณะที่ก่อนหน้านี้ฮิซุยจะอยู่ในคฤหาสน์ตลอด"
"โอ๊ะ, ชั้นดูร่าเริงขนาดนั้นเลยเหรอคะ? ชั้นคิดว่าฉันได้แต่จ้องมองคุณอยู่ตลอดเวลาซะอีก""
"ใช่, ผมจำได้ เธอมักจะไปวิ่งเล่นกับพวกเราเสมอ, แต่เธอจะบอกให้พวกเราหยุดทำอะไรที่มันอันตรายและคอยเอาใจใส่พวกเรา"
Music: play track 9
...... อ๊ะ, ผมจำได้จริงๆนั่นล่ะ
เล่นไล่จับกันในสนามของคฤหาสน์
พยายามอย่างมากขนาดที่พวกเราสามารถจับปลาคาร์ฟของพ่อในบ่อน้ำได้
"นี่, ผมจำตอนนั้นได้นะ, ตอนนั้นที่พวกเราออกจากคฤหาสน์ไปทางประตู,
ถูกใช่ไหม?
พวกเราไม่รู้ทางกลับบ้าน, และสุดท้ายเธอก็โทรศัพท์ไปที่คฤหาสน์ แล้วคนใช้คนหนึ่งก็มารับพวกเราไป"
"ใช่ค่ะ, และหลังจากนั้นท่านมากิฮิสะก็โวยวายใส่คุณจริงๆ ทุกคนเล่นด้วยกันกับคุณ,
แต่ไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงได้โดนด่าคนเดียว ชิกิซัง, ไม่ว่าคุณจะถูกต่อว่าหนักขนาดไหน, คุณก็จะพูดตลอดว่ามันเป็นความผิดของคุณเอง
...... มันน่าคิดถึงเหลือเกินนะคะ พวกเราทำอะไรด้วยกันหลายอย่างมากจริงๆ, แต่ในตอนสุดท้าย, คุณก็จะช่วยท่านอากิฮะกับชั้นไว้จากปัญหาทุกครั้ง"
เธอหัวเราะคิกคักในขณะที่เธอพูดเสียงดัง
"...... อะไรกันนี่? พอพูดถึงเรื่องเก่าๆแล้ว, ผมรู้สึกได้จริงๆว่าผมกลับมาแล้ว"
นั่นถูกแล้ว
ผมไม่ได้มีความทรงจำของคฤหาสน์หลังนี้มากมายจริงๆ, แต่พอพูดคุยเรื่องเก่าๆ มันทำให้ผมรู้สึกคิดถึงจริง
แต่ว่า, ความทรงจำของผมไม่ได้มีแค่ความสุขเพียงอย่างเดียว
...... มันน่าคิดถึงเหลือเกินนะคะ พวกเราทำอะไรด้วยกันหลายอย่างมากจริงๆ, แต่ในตอนสุดท้าย, คุณก็จะช่วยท่านอากิฮะกับชั้นไว้จากปัญหาทุกครั้ง"
เธอหัวเราะคิกคักในขณะที่เธอพูดเสียงดัง
"...... อะไรกันนี่? พอพูดถึงเรื่องเก่าๆแล้ว, ผมรู้สึกได้จริงๆว่าผมกลับมาแล้ว"
นั่นถูกแล้ว
ผมไม่ได้มีความทรงจำของคฤหาสน์หลังนี้มากมายจริงๆ, แต่พอพูดคุยเรื่องเก่าๆ มันทำให้ผมรู้สึกคิดถึงจริง
แต่ว่า, ความทรงจำของผมไม่ได้มีแค่ความสุขเพียงอย่างเดียว
"...... แต่ว่า,
ผมปฏิบัติกับฮิซุยได้แย่มากๆ"
...... เด็กผู้หญิงคนที่อยู่ในซอกหนึ่งในหัวใจของผมตลอดเวลา
ในตอนสุดท้าย, ผมก็ยังไม่สามารถที่จะพูดคุยกับเด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าต่างคนนั้นได้
...... เด็กผู้หญิงคนที่อยู่ในซอกหนึ่งในหัวใจของผมตลอดเวลา
ในตอนสุดท้าย, ผมก็ยังไม่สามารถที่จะพูดคุยกับเด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าต่างคนนั้นได้
"...... เด็กผู้หญิงคนนั้น, เธอมักจะมองพวกเราจากหน้าต่างเสมอ ตลอดมา, มันได้ทิ่มแทงผม ใบหน้าอ้างว้างที่มองลงมานั่น, ผมคิดมาตลอดว่ามันคงจะดีมากถ้าเธอมาลงเล่นกับพวกเราได้"
แต่อย่างไรก็ตาม, ก่อนที่ผมจะจากไปจากคฤหาสน์, เธอได้ให้ของขวัญจากลานั่นมา
"ใช่ค่ะ, เธอมักจะขี้อายตลอดแม้แต่ตอนนั้น เพราะแบบนั้นชั้นเลยไม่รู้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
ชั้นคิดมาตลอดเลยว่าถ้าฮิซุยจังได้มีความสุข,
จะเกิดอะไรขึ้นกับชั้นมันก็ไม่สำคัญ"
"โอ๊ะ? โคฮาคุซัง เธอเป็นพี่สาวที่ดีมากจริงๆ"
ผมรู้สึกมีความสุข, เพราะแบบนั้นผมเลยตอบไปอย่างนั้น
Music: stop
"อ๊ะ"
ในทันทีนั้นเอง,
พร้อมกับเสียงสั้นๆ, โคฮาคุซังยกมือของเธอขึ้นมา
ผมสามารถมองเห็นได้ว่าเธอทำมีดทำครัวบาดนิ้วของตัวเอง
"อ๊ะ"
ในทันทีนั้นเอง,
พร้อมกับเสียงสั้นๆ, โคฮาคุซังยกมือของเธอขึ้นมา
ผมสามารถมองเห็นได้ว่าเธอทำมีดทำครัวบาดนิ้วของตัวเอง
"โค, โคฮาคุซัง, นิ้วเธอ......!"
"เอ๊ะ?"
หลังจากที่ผมพูดไป, ดูเหมือนเธอจะรู้ตัวแล้วว่าเธอทำมีดบาดนิ้วตัวเอง
"อ๊ะ, นั่นมันก็จริงค่ะ"
"นั่นมันก็จริงเหรอ?
เฮ้, โคฮาคุซัง"
ผมไม่อยากเชื่อเลย
ถึงแม้ว่าเธอจะเห็นว่าแผลมันลึกจริงๆ, แต่โคฮาคุซังก็ยังใจเย็นอยู่
"น่าอายอะไรอย่างงี้ ฉันนึกว่าตัวเองเป็นเชฟที่ดีแบบนั้นซะอีก อะฮะฮะ!"
โคฮาคุซังหัวเราะเหมือนปกติของเธอ
"ไม่ใช่เวลาจะมาหัวเราะนะ เราจะต้องรีบทำไปทำแผลกันในทันที......!"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันไม่ได้กำลังคุกคามชีวิตหรืออะไรซักหน่อยนี่คะ"
"แค่เราจะปล่อยมันไว้ไม่ได้นะ! เฮ้อ, ตัดเข้าไปแบบนั้น, มันไม่เจ็บเหรอไง......!?"
"ไม่, ไม่เลยค่ะ ถ้าชั้นคิดว่ามันไม่เจ็บ, ถ้าอย่างนั้นมันก็จะไม่เจ็บ ถ้าชั้นคิดว่านี่มันไม่ใช่นิ้วของฉัน, และนั่นมันเป็นแค่นิ้วของตุ๊กตาบางตัว, ถ้าอย่างนั้นชั้นก็จะไม่รู้สึกเจ็บปวด, ใช่ไหมคะ?"
"หวา-----"
พร้อมกับรอยยิ้ม,
โคฮาคุซังพูดอะไรบางอย่างที่ค่อนข้างประหลาดออกมา
อืม ผมแน่ใจว่าถ้าคุณคิดแบบนั้น, มันก็จะไม่เจ็บมาก,
แต่คุณคงไม่สามารถขจัดมันออกไปได้หมดแน่นอน
"ดูสิ, ไปทำแผลกันเถอะ! ผมจะรู้สึกแย่นิดหน่อยในตอนที่เลือดมันออกมา, เพราะแบบนั้นถ้าผมมีอาการโลหิตจางไปตรงนี้, มันจะเป็นความผิดของเธอนะ, โคฮาคุซัง......!"
"เข้าใจแล้วค่ะ, ถ้าอย่างนั้นชั้นควรจะไปทำแผลในทันที ถ้าอย่างนั้น, ชิกิซัง, ขอตัวซักครู่นะคะ"
ตลอดเวลาตอนนั้นรอยยิ้มของเธอไม่สั่นคลอนเลย, แล้วโค้งให้ผม, แล้วเธอก็ออกจากห้องครัวไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น