เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20138/
"---------"
การที่ต้องอยู่คนเดียวทั้งคืนเป็นสาเหตุที่ทำให้ร่างกายของผมอ่อนแอมากๆ
ภาพที่ผมมองเห็นพร่ามัวมากจริงๆ
อากาศที่มาสัมผัสกับผิวหนังของผมนั้นทำให้เจ็บปวด
ตอนนี้อวัยวะของผมแย่มากขนาดที่ผมไม่สามารถหายใจได้หากผมไม่ตั้งสมาธิ
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ท่านชิกิ, ตื่นอยู่รึเปล่าคะ......?"
เสียงของฮิซุย
...... กี่ครั้งแล้วกันนะ? ฮิซุยไม่เบื่อที่จะทำแบบนี้แม้แต่น้อยเลยจริงๆ
"ท่านตื่นอยู่, รึเปล่าคะ? ถ้าท่านตื่นอยู่, ถ้าอย่างนั้นอย่างน้อยก็ทานอาหารหน่อยเถอะค่ะ"
"...... ไม่ ผมจะไม่ทานอะไรที่เธอนำมาให้ทั้งนั้น"
ผมจะไม่กินอะไรทั้งนั้น
ผมไม่สามารถเชื่อใจทุกสิ่งทุกอย่างที่มาจากบ้านหลังนี้ได้
อาหาร น้ำดื่ม ยา
ดูเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นยาพิษเพื่อฆ่าผม
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
จิตใจของผมมืดมนและชีพจรในร่างกายของผมเต้นด้วยความเจ็บปวด
คอของผมแห้งผากมากขนาดที่ผมรู้สึกว่าผมจะตายถ้าผมไม่ได้ดื่มน้ำ
...... ทั้งๆ ที่เป็นแบบนั้น, ผมก็ยังคงปล่อยให้ประตูถูกล็อคต่อไป
"------------"
...... ตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่กันนะ?
นอนล้มหมดแรงพิงติดกับกับแพง, กอดร่างกายที่แตกสลายของตัวเองเอาไว้
ปิดหน้าต่าง, ล็อคประตู
"----------"
...... พอมาคิดดูแล้ว, เมื่อนานมาแล้ว...
รู้สึกว่าจะมีอะไรที่คล้ายๆ แบบนี้เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เช่นกัน
----นั่นมัน...
นั่นมันนานเท่าไรแล้วกันนะ?
"แต่, เธออยู่ตัวคนเดียวตลอดเวลาเลยนะ อยู่คนเดียวมันไม่สนุกเลยนะ"
ผมไม่สนใจ นี่มันก็ดีกว่าถูกฆ่าล่ะน่า
ดีกว่าการถูกหลอก
มันดีกว่าที่จะอยู่คนเดียวและหลอกตัวเองแทนที่จะต้องตายไป
"เฮ้อ ฉันเข้าใจแล้ว, ถ้าอย่างนั้นเธอสามารถ ***** ชั้นได้ ถ้าอย่างนั้นเธอจะออกมาข้างนอกได้, ใช่ไหม?"
คำพูดของเธอหลังจากนั้น
ผม... ไม่สามารถนึกออกได้อย่างชัดเจนว่ามันเป็นอะไร
ด้วยเสียงของเธอ, เด็กผู้หญิงคนนั้นบอกว่าผมสามารถทำอะไรได้กันนะ----?
Music: stop
"............ ฮิซุย?"
มันไม่มีอะไรนอกจากความเงียบจากอีกฟากหนึ่งของประตู
ฮิซุยแค่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของประตูอย่างเงียบๆ
"ท่านชิกิคะ ถ้าท่านไม่สามารถเชื่อใจใครได้ทั้งนั้น, กรุณาเชื่อใจฉันเถอะค่ะ!
เพราะอย่างนั้น, ตอนนี้กรุณาฟังที่ฉันพูดเถอะค่ะ......!"
...... เสียงของเธอ... ฟังดูเหมือนกับว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่
เธอต้องโกธอยู่จริงๆ เพราะเธอไม่มีเหตุผลเลย
"ท่านสามารถเชื่อใจฉันได้นะคะ"งั้นเหรอ? นั่นมันล้าหลังไปแล้ว
ปกติแล้ว, ผมจะต้องพูดว่า "ผมเชื่อในตัวเธอ"
"......... เฮ้อ........."
นั่นมันน่าหัวเราะ
ผมคิดว่าคนที่ผมเถียงเรื่องไร้สาระด้วยนั่นเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้น
"อ๊ะ............"
ผมเริ่มจำได้นิดหน่อย
ใช่แล้ว ก่อนหน้านั้น, ก่อนที่ผมจะถูกพาไปที่โรงพยาบาล, ผมสัญญาอะไรเล็กๆ น้อยไว้
ผมคิดว่าผมจะได้กลับไปทึ่คฤหาสน์ในตอนที่ผมหายดี, เพราะแบบนั้นผมเลยพูดมันออกมาโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมาก
"ท่านชิกิคะ---ฉันไม่อยากจะเสียท่านไปต่อหน้าต่อตา, เหมือนเมื่อก่อน......! เพราะอย่างนั้น...... กรุณา, เปิดประตูเถอะค่ะ...... ท่านชิ, กิ--"
เสียงทุบที่ประตูหยุดลง
ดูเหมือนว่าฮิซุยจะทรุดลงไปที่พื้นพร้อมกับน้ำตา
"ฮิซุย......!"
ถึงแม้ว่าผมไม่น่าจะมีพละกำลังเหลืออยู่, ด้วยวิธีการบางอย่าง ผมสามารถยืนขึ้นได้สำเร็จ
ทุกครั้งที่ผมขยับ, ผมรู้สึกวิงเวียน
แต่ตอนนี้ความเจ็บปวดมันไม่เกี่ยวแล้ว
----ฮิซุย
ฮิซุย
ฮิซุย, ฮิซุย, ฮิซุย, ฮิซุย----!
ผมลากตัวเองไปที่ประตูและวางมือลงบนลูกบิดประตู
"...... เธ...... อ"
นิ้วที่ด้านชาของผมไม่ขยับในขณะที่ผมสั่งให้พวกมันขยับ, และลูกบิดประตูนั้นมันหมุนยาก
ในที่สุดกลอนประตูก็มีเสียงดังกริ๊กแล้วคลายออก
ประตูเปิดออก
เบื้องหน้าของผม, ผมเห็นร่างของฮิซุย
"---ฮิซุย เธอคือเด็กผู้หญิงคนนั้นงั้นเหรอ?"
".................."
ฮิซุยไม่ตอบ
ความเงียบของเธอนั้นไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจ, แต่เป็นความเข้าใจ
"ทำไม? ----ผมคิดว่าเธอเป็นโคฮาคุซัง เมื่อวานเธอถึงกับบอกผมเลยว่าเธอเป็นเด็กที่อยู่แต่ในคฤหาสน์"
"...... ท่านชิกิ นั่นไม่ใช่ฉันค่ะ ฉันคิดว่าพี่คงจะช่วยท่านในเมื่อฉันอ่อนแอเกินไป"
"เอ๊ะ----"
----ให้พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ...... ฮิซุยที่ผมเห็นเมื่อวาน... จริงๆแล้วคือ--โคฮาคุซังงั้นเหรอ......?
"...... ถ้าอย่างนั้นฮิซุย? เธอก็เป็นคนที่เล่นด้วยกันกับพวกเราในตอนที่พวกเรายังเด็ก, แล้วโคฮาคุซังก็เป็น---คนที่อยู่แต่ในคฤหาสน์ตลอดเวลางั้นเหรอ"
"............"
"ทำไม......? ผมไม่เข้าใจ ทำไมพวกเธอสองคนถึงได้ทำเหมือนกับพวกเธอสลับจุดยืนกัน?"
"...... พวกเราไม่เคยคิดที่จะหลอกท่านค่ะ ฉันคิดว่าฉันคงใจเย็นขึ้นหลังจากที่ท่านถูกบ้านอาริมะรับไปเลี้ยง
พี่พยายามทำให้ฉันร่าเริงด้วยการแสดงท่าทางมีความสุขมาก, และต่อมา, พวกเราก็ค่อยๆ เปลี่ยนบทบาทกันที่ละเล็กทีละน้อย"
"เธอหมายความว่ายังไงที่ว่าผมเกือบตาย? เธอรู้เรื่องอุบัติเหตุเมื่อแปดปีก่อนงั้นเหรอ?"
"...... ค่ะ ท่านไม่ได้ได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุจราจร ......ในสวนของคฤหาสน์, ท่านถูกฆ่า"
"อะไ----"
"อ๊ะ...... ท่าน... ชิกิ......"
อาการสั่นเทาของเธอยังไม่หยุดลง
แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธผมและก็เธอโอบแขนของเธอไปที่หลังของผม
"...... ผมขอโทษ"
ผมไม่รู้ว่าผมขอโทษเรื่องอะไร
ผมแค่รู้สึกเหมือนกับว่ามันมีอะไรมากมายที่ผมต้องขอโทษเธอ
"......ไม่เลยค่ะ ท่านไม่จำเป็นต้องขอโทษอะไรทั้งนั้นล่ะค่ะ, ท่านชิกิ"
หลังจากที่เธอตอบผมอย่างเงียบๆ, เธอก็พาผมกลับไปที่เตียง
13/ดักแด้ไหมสีทอง
วันที่สิบสาม / 2 พฤศจิกายน
(วันอังคาร)
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
----รัตติกาลได้จบลงแล้ว
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
----รัตติกาลได้จบลงแล้ว
ความเงียบอันน่าสะพรึงกลัว
ผมไม่แม้แต่จะได้ยินเสียงหายใจฟืดฟาดของตัวเอง
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
"--------"
ร่างกายของผมไม่กระดิกหรือขยับเลยแม้แต่นิดเดียวด้วยซ้ำ
จิตใจของผมก็หยุดทำงานเช่นกัน
ผมขอพนันเลยว่าถ้าผมไปมองตัวเองในกระจก, ผมคงดูเหมือนหุ่นกระบอกที่ถูกตัดสายเชิดออก
ผมไม่แม้แต่จะได้ยินเสียงหายใจฟืดฟาดของตัวเอง
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
"--------"
ร่างกายของผมไม่กระดิกหรือขยับเลยแม้แต่นิดเดียวด้วยซ้ำ
จิตใจของผมก็หยุดทำงานเช่นกัน
ผมขอพนันเลยว่าถ้าผมไปมองตัวเองในกระจก, ผมคงดูเหมือนหุ่นกระบอกที่ถูกตัดสายเชิดออก
….. ก๊, ก๊อ
ก๊อ,ก ก๊อ,ก
"--------แค่ก"
ผมไอออกมา
..... ผมทำให้จังหวะหายใจของผมแย่ลงไปอีกครั้ง
"กะ—ฮาห์, อา, อาห์---"
..... ก๊อก ก๊อ, ก๊อก
..... ก๊อก ก๊อ ก๊อ,ก ก๊อก
..... ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก, ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
", ........., ........."
ผมกลับไปจังหวะหายใจปกติได้สำเร็จ, และผมก็สามารถหายใจต่อไปได้
", ........., ........."
ผมกลับไปจังหวะหายใจปกติได้สำเร็จ, และผมก็สามารถหายใจต่อไปได้
"---------"
การที่ต้องอยู่คนเดียวทั้งคืนเป็นสาเหตุที่ทำให้ร่างกายของผมอ่อนแอมากๆ
ภาพที่ผมมองเห็นพร่ามัวมากจริงๆ
อากาศที่มาสัมผัสกับผิวหนังของผมนั้นทำให้เจ็บปวด
ตอนนี้อวัยวะของผมแย่มากขนาดที่ผมไม่สามารถหายใจได้หากผมไม่ตั้งสมาธิ
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ท่านชิกิ, ตื่นอยู่รึเปล่าคะ......?"
เสียงของฮิซุย
...... กี่ครั้งแล้วกันนะ? ฮิซุยไม่เบื่อที่จะทำแบบนี้แม้แต่น้อยเลยจริงๆ
"ท่านตื่นอยู่, รึเปล่าคะ? ถ้าท่านตื่นอยู่, ถ้าอย่างนั้นอย่างน้อยก็ทานอาหารหน่อยเถอะค่ะ"
"...... ไม่ ผมจะไม่ทานอะไรที่เธอนำมาให้ทั้งนั้น"
ผมจะไม่กินอะไรทั้งนั้น
ผมไม่สามารถเชื่อใจทุกสิ่งทุกอย่างที่มาจากบ้านหลังนี้ได้
อาหาร น้ำดื่ม ยา
ดูเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นยาพิษเพื่อฆ่าผม
"….. ท่านชิกิ ฉันจะวางอาหารของท่านไว้ตรงนี้นะคะ
หลังจากที่ฉันออกไปแล้ว ช่วยเปิดประตูออกมาและทานมันนะคะ"
..... ตัวตนของฮิซุยได้ถอยห่างออกไป
"........"
ผมเขกหัวตัวเองเข้ากับกำแพง
….. กี่ครั้งแล้วกันนะที่ผมไม่สนใจฮิซุยแบบนี้
..... ฮิซุย ฮิซุยนั้นต่างไปจากอากิฮะกับโคฮาคุซัง
บางทีฮิซุยอาจจะไม่ได้พยายามฆ่าผมอยู่
"........."
แต่, นั่นมันก็เป็นแค่เรื่องเพ้อฝัน
ฮิซุยพยายามขังผมไว้ในห้องนี้
เหมือนอย่างตอนนี้, เธอมาที่ห้องผมเพื่อเฝ้าดูผม, ให้ผมติดอยู่ในห้องนี้ต่อไป
"----ฮาห์, อา"
...... นี่มันไม่ดีเลย
ผมรู้ว่าความคิดของผมเป็นอาการหวาดระแวง
แต่จิตใจของผมจะไม่กลับเป็นปกติ
"........."
แต่, นั่นมันก็เป็นแค่เรื่องเพ้อฝัน
ฮิซุยพยายามขังผมไว้ในห้องนี้
เหมือนอย่างตอนนี้, เธอมาที่ห้องผมเพื่อเฝ้าดูผม, ให้ผมติดอยู่ในห้องนี้ต่อไป
"----ฮาห์, อา"
...... นี่มันไม่ดีเลย
ผมรู้ว่าความคิดของผมเป็นอาการหวาดระแวง
แต่จิตใจของผมจะไม่กลับเป็นปกติ
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...... ก๊อก,ก๊อก ก๊อก ก๊อก
จิตใจของผมมืดมนและชีพจรในร่างกายของผมเต้นด้วยความเจ็บปวด
คอของผมแห้งผากมากขนาดที่ผมรู้สึกว่าผมจะตายถ้าผมไม่ได้ดื่มน้ำ
...... ทั้งๆ ที่เป็นแบบนั้น, ผมก็ยังคงปล่อยให้ประตูถูกล็อคต่อไป
….. เสียงเคาะประตูเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง
ก๊อก ก๊อก, ก๊อก
ก๊อก, และซ้ำไปซ้ำมา
"ท่านชิกิ
อาหารของท่านเริ่มเย็นแล้วนะคะ"
เสียงของฮิซุยเศร้ามาก
".....
ท่านอากิฮะกับพี่ออกไปข้างนอกและวันนี้จะไม่กลับมา
ตอนนี้พวกเราอยู่กันแค่สองคนในคฤหาสน์ค่ะ"
เธออยากจะบอกให้ผมออกมางั้นเหรอ?
"หุบปากน่า.....! ผมบอกเธอไปแล้วนี่ว่าให้ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจเรื่องนั้นนะ
ฮิซุย..... !?"
ผมได้ยินเสียงอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
ตัวตนของเธอล่าถอยออกไป
...... และแล้วก็อีกครั้ง,
เสียงเคาะประตูยังคงดังต่อไป
ตัวตนของเธอล่าถอยออกไป
...... พวกเราวนวงจรนี้ซ้ำไปซ้ำมาเป็นจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน
"ฮาห์--อั, ก--"
...... เจ็บ
ความหิวไม่ใช่ปัญหา
แต่อาการกระหายน้ำจะฆ่าร่างกายที่ร้อนจัดของผม
ตัวตนของเธอล่าถอยออกไป
...... พวกเราวนวงจรนี้ซ้ำไปซ้ำมาเป็นจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน
"ฮาห์--อั, ก--"
...... เจ็บ
ความหิวไม่ใช่ปัญหา
แต่อาการกระหายน้ำจะฆ่าร่างกายที่ร้อนจัดของผม
"------------"
...... ตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่กันนะ?
นอนล้มหมดแรงพิงติดกับกับแพง, กอดร่างกายที่แตกสลายของตัวเองเอาไว้
ปิดหน้าต่าง, ล็อคประตู
"----------"
...... พอมาคิดดูแล้ว, เมื่อนานมาแล้ว...
รู้สึกว่าจะมีอะไรที่คล้ายๆ แบบนี้เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เช่นกัน
----นั่นมัน...
นั่นมันนานเท่าไรแล้วกันนะ?
Music: play track 7
ในตอนที่ผมยังเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ, เพราะถูกพาไปอยู่ในสภาพแวดล้อมใหม่และไม่สามารถเข้ากับคนที่นั่นได้
ผมเลยขังตัวเองไว้ในห้อง
ผมเกลียดทุกสิ่งทุกอย่างและไม่อยากจะพูดคุยกับใครทั้งนั้น
ในช่วงเวลานั้น, จะมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาเคาะประตูตลอด
เป็นเสียง ก๊อก, ก๊อก,
ทุกครั้งที่ผมถามว่าเป็นใคร, เสียงนั่นจะตอบกลับมาเสมอว่า "ฉันเองจ้ะ"
"ชิกิจัง, ไปเล่นกันเถอะ เธอจะขึ้นรานะถ้าเธออยู่แต่ที่นั่นแบบนั้น"
ผมบอกเธอไปว่ามันไม่ใช่เรื่องของเธอและไล่เธอกลับไปวันแล้ววันเล่า
Music: stop
ผมบอกเธอไปว่ามันไม่ใช่เรื่องของเธอและไล่เธอกลับไปวันแล้ววันเล่า
Music: stop
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง
ตัวตนของเธอคืบถอยออกไป
Music: play track 7
….. เด็กผู้หญิงคนนั้นมาทุกๆ
วัน
เธอจะเคาะประตูเสมอ, และเคยไม่เบื่อเลยที่จะทำแบบนั้น
เธอจะไม่บังคับให้ผมออกมา, แต่ยังคงเรียกชื่อผมต่อไปโดยไม่ได้เปิดประตู
"ทำไมเธอถึงไม่ออกไปข้างนอกเหรอ?"
ผมออกไปข้างนอกไม่ได้ ทุกคนในคฤหาสน์นี้, พวกนั้นทั้งหมดเห็นผมเป็นศัตรู
"นั่นมันไม่จริงนะ ทุกคนอยากจะชอบเธอนะ, ชิกิจัง "
แต่ผมไม่สามารถเชื่อเธอได้
พ่อของผมก็เชื่อแบบนั้น, และก็ถูกฆ่าตายโดยโทวโนะ มากิฮิสะ
"...... ฉันเข้าใจแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่เธอไม่สามารถเชื่อใจใครได้"
ใช่แล้ว เพราะแบบนั้นการอยู่คนเดียวมันง่ายกับผมมากกว่า
ผมออกไปข้างนอกไม่ได้ ทุกคนในคฤหาสน์นี้, พวกนั้นทั้งหมดเห็นผมเป็นศัตรู
"นั่นมันไม่จริงนะ ทุกคนอยากจะชอบเธอนะ, ชิกิจัง "
แต่ผมไม่สามารถเชื่อเธอได้
พ่อของผมก็เชื่อแบบนั้น, และก็ถูกฆ่าตายโดยโทวโนะ มากิฮิสะ
"...... ฉันเข้าใจแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่เธอไม่สามารถเชื่อใจใครได้"
ใช่แล้ว เพราะแบบนั้นการอยู่คนเดียวมันง่ายกับผมมากกว่า
"แต่, เธออยู่ตัวคนเดียวตลอดเวลาเลยนะ อยู่คนเดียวมันไม่สนุกเลยนะ"
ผมไม่สนใจ นี่มันก็ดีกว่าถูกฆ่าล่ะน่า
ดีกว่าการถูกหลอก
มันดีกว่าที่จะอยู่คนเดียวและหลอกตัวเองแทนที่จะต้องตายไป
"เฮ้อ ฉันเข้าใจแล้ว, ถ้าอย่างนั้นเธอสามารถ ***** ชั้นได้ ถ้าอย่างนั้นเธอจะออกมาข้างนอกได้, ใช่ไหม?"
คำพูดของเธอหลังจากนั้น
ผม... ไม่สามารถนึกออกได้อย่างชัดเจนว่ามันเป็นอะไร
ด้วยเสียงของเธอ, เด็กผู้หญิงคนนั้นบอกว่าผมสามารถทำอะไรได้กันนะ----?
Music: stop
ก๊อก ก๊อก
ฮิซุยไม่ได้เบื่อเรื่องนี้เลยจริงๆ
ความอดทนแบบที่ไม่น่าเชื่อของเธอทำให้ผมระลึกถึงความทรงจำในวัยเด็ก
"...............?"
ผมไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้เดินจากไป
ผมไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้เดินจากไป
"............ ฮิซุย?"
มันไม่มีอะไรนอกจากความเงียบจากอีกฟากหนึ่งของประตู
ฮิซุยแค่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของประตูอย่างเงียบๆ
เวลาล่วงเลยไป
ตัวตนของฮิซุยไม่ได้ขยับไปไหน ทั้งหมดที่เธอทำก็คือรออยู่ข้างประตู
ตัวตนของฮิซุยไม่ได้ขยับไปไหน ทั้งหมดที่เธอทำก็คือรออยู่ข้างประตู
"......
ทำไมท่านถึงไม่ออกมาคะ, ท่านชิกิ?"
...... นั่นมันชัดเจนอยู่แล้ว
ในเมื่อผมไม่อาจเชื่อใจใครได้อีกแล้ว, ผมเลยอยู่ตัวคนเดียว
ไม่ใช่ทั้งอากิฮะหรือโคฮาคุ, หรือแม้แต่ตัวผมเองที่สามารถไว้ใจได้, เพราะแบบนั้นผมเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากขังตัวเองไว้ไกลๆ
...... ใช่, ในที่สุดผมก็รู้สึกถึงมัน
เรื่องของอากิฮะคงจะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆจริงๆ
ผมพยายามที่จะอยู่คนเดียวเพราะแบบนั้นผมเลยขังตัวไว้, เพราะผมอาจจะเป็นฆาตกร
...... นั่นมันชัดเจนอยู่แล้ว
ในเมื่อผมไม่อาจเชื่อใจใครได้อีกแล้ว, ผมเลยอยู่ตัวคนเดียว
ไม่ใช่ทั้งอากิฮะหรือโคฮาคุ, หรือแม้แต่ตัวผมเองที่สามารถไว้ใจได้, เพราะแบบนั้นผมเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากขังตัวเองไว้ไกลๆ
...... ใช่, ในที่สุดผมก็รู้สึกถึงมัน
เรื่องของอากิฮะคงจะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆจริงๆ
ผมพยายามที่จะอยู่คนเดียวเพราะแบบนั้นผมเลยขังตัวไว้, เพราะผมอาจจะเป็นฆาตกร
"….. ไม่มีใครเลยเหรอคะ?
ท่านกำลังพูดว่าท่านไม่สามารถเชื่อใจใครได้เลยเหรอคะ, ท่านชิกิ?"
….. ใช่แล้ว
เพราะอย่างนั้น, มันไม่มีเหตุผลที่เธอจะต้องมาเป็นห่วงผม
มันแปลกสำหรับเธอที่เธอเป็นห่วงผมมาก
เป็นห่วงผมที่อยากดื่มเลือดของมนุษย์,
เป็นห่วงผมที่ทำร้ายร่างกายเธออย่างรุนแรง
"...... ฮิซุย
ไปไกลๆเถอะ มันง่ายสำหรับผมที่จะอยู่คนเดียว
การทำแบบนี้จะไม่เป็นภาระให้ใครทั้งนั้น"
"นั่นเป็นเรื่องโกหกค่ะ นั่น... นั่นมันไม่สนุกเลยแม้แต่น้อย ท่านชิกิคะ, ท่านกำลังโกหกอยู่......!
...... เสียงของเธอบ่งบอกว่าเธอกำลังโกรธอยู่นิดหน่อยจริงๆ
"นั่นเป็นเรื่องโกหกค่ะ นั่น... นั่นมันไม่สนุกเลยแม้แต่น้อย ท่านชิกิคะ, ท่านกำลังโกหกอยู่......!
...... เสียงของเธอบ่งบอกว่าเธอกำลังโกรธอยู่นิดหน่อยจริงๆ
"ท่านชิกิคะ ถ้าท่านไม่สามารถเชื่อใจใครได้ทั้งนั้น, กรุณาเชื่อใจฉันเถอะค่ะ!
เพราะอย่างนั้น, ตอนนี้กรุณาฟังที่ฉันพูดเถอะค่ะ......!"
...... เสียงของเธอ... ฟังดูเหมือนกับว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่
เธอต้องโกธอยู่จริงๆ เพราะเธอไม่มีเหตุผลเลย
"ท่านสามารถเชื่อใจฉันได้นะคะ"งั้นเหรอ? นั่นมันล้าหลังไปแล้ว
ปกติแล้ว, ผมจะต้องพูดว่า "ผมเชื่อในตัวเธอ"
"......... เฮ้อ........."
นั่นมันน่าหัวเราะ
ผมคิดว่าคนที่ผมเถียงเรื่องไร้สาระด้วยนั่นเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้น
"…. เชื่อในอะไรล่ะ?"
"ฉันไม่รู้ค่ะ.....!
ฉันรู้แค่ว่า... ฉันชอบท่านค่ะ, ท่านชิกิ,
ซึ่งนั่นก็เป็นเหตุผลที่ฉันมาเรียกท่านอยู่แบบนี้.....!"
ตุบ
เธอเคาะประตูดังกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
"..... ท่านชิกิคะ, กรุณาเปิดประตูเถอะค่ะ
ฉันรู้ว่าฉันมันไร้พลัง,
แต่ฉันก็รู้ว่ามันจะดีกว่าการที่จะอยู่คนเดียวแน่นอนค่ะ.....!
Music: play track 7
เสียงของเธอฟังดูเหมือนกับว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่
โทนเสียงต่างกันออกไป, แต่ผมรู้สึกว่ามันคล้ายกับสิ่งที่เด็กผู้หญิงคนนั้นบอกผมก่อนหน้านี้
"ท่านยังยืนกรานแบบนั้นอยู่อีกเหรอคะ......!? ท่านชิกิ, ทั้งๆที่ท่านกำลังอยู่อันตรายจริงๆ แบบนี้นะคะ......!
ทำไม--ทำไมท่านถึงได้ทำตัวเหมือนเมื่อก่อนล่ะคะ......! ท่านสัญญาไว้ว่าในตอนที่ท่านกลับมา ท่านจะเล่นกับทุกๆคน, ถ้าอย่างนั้น ทำไมกันคะ......!"
โทนเสียงต่างกันออกไป, แต่ผมรู้สึกว่ามันคล้ายกับสิ่งที่เด็กผู้หญิงคนนั้นบอกผมก่อนหน้านี้
"ท่านยังยืนกรานแบบนั้นอยู่อีกเหรอคะ......!? ท่านชิกิ, ทั้งๆที่ท่านกำลังอยู่อันตรายจริงๆ แบบนี้นะคะ......!
ทำไม--ทำไมท่านถึงได้ทำตัวเหมือนเมื่อก่อนล่ะคะ......! ท่านสัญญาไว้ว่าในตอนที่ท่านกลับมา ท่านจะเล่นกับทุกๆคน, ถ้าอย่างนั้น ทำไมกันคะ......!"
เสียงร้องไห้ของเด็กผู้หญิง
"อ๊ะ............"
ผมเริ่มจำได้นิดหน่อย
ใช่แล้ว ก่อนหน้านั้น, ก่อนที่ผมจะถูกพาไปที่โรงพยาบาล, ผมสัญญาอะไรเล็กๆ น้อยไว้
ผมคิดว่าผมจะได้กลับไปทึ่คฤหาสน์ในตอนที่ผมหายดี, เพราะแบบนั้นผมเลยพูดมันออกมาโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมาก
"ท่านชิกิคะ---ฉันไม่อยากจะเสียท่านไปต่อหน้าต่อตา, เหมือนเมื่อก่อน......! เพราะอย่างนั้น...... กรุณา, เปิดประตูเถอะค่ะ...... ท่านชิ, กิ--"
เสียงทุบที่ประตูหยุดลง
ดูเหมือนว่าฮิซุยจะทรุดลงไปที่พื้นพร้อมกับน้ำตา
เด็กผู้หญิงคนนั้น, คนที่มาเรียกผมวันแล้ววันเล่า
ความร่าเริงนั่น, เด็กผู้หญิงขี้กังวลที่มักจะอยู่ข้างๆผมตลอดเวลา
---ใครกัน?
จริงๆแล้ว, เธอเป็นใคร--?
Music: play track 8
"ฮิซุย......!"
ถึงแม้ว่าผมไม่น่าจะมีพละกำลังเหลืออยู่, ด้วยวิธีการบางอย่าง ผมสามารถยืนขึ้นได้สำเร็จ
ทุกครั้งที่ผมขยับ, ผมรู้สึกวิงเวียน
แต่ตอนนี้ความเจ็บปวดมันไม่เกี่ยวแล้ว
----ฮิซุย
ฮิซุย
ฮิซุย, ฮิซุย, ฮิซุย, ฮิซุย----!
ผมลากตัวเองไปที่ประตูและวางมือลงบนลูกบิดประตู
"...... เธ...... อ"
นิ้วที่ด้านชาของผมไม่ขยับในขณะที่ผมสั่งให้พวกมันขยับ, และลูกบิดประตูนั้นมันหมุนยาก
ในที่สุดกลอนประตูก็มีเสียงดังกริ๊กแล้วคลายออก
ประตูเปิดออก
เบื้องหน้าของผม, ผมเห็นร่างของฮิซุย
"ท่านชิกิ---ท่านดู...
แย่มากๆ"
พร้อมกับน้ำตาที่ยังคงไหลลงมาที่ใบหน้าของเธอ, ฮิซุยจ้องมาที่ผม
แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้วว่าร่างกายของผมจะเป็นยังไง
ยิ่งไปกว่านั้น, ผม---
"---ฮิซุย เธอคือเด็กผู้หญิงคนนั้นงั้นเหรอ?"
".................."
ฮิซุยไม่ตอบ
ความเงียบของเธอนั้นไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจ, แต่เป็นความเข้าใจ
"ทำไม? ----ผมคิดว่าเธอเป็นโคฮาคุซัง เมื่อวานเธอถึงกับบอกผมเลยว่าเธอเป็นเด็กที่อยู่แต่ในคฤหาสน์"
"...... ท่านชิกิ นั่นไม่ใช่ฉันค่ะ ฉันคิดว่าพี่คงจะช่วยท่านในเมื่อฉันอ่อนแอเกินไป"
"เอ๊ะ----"
----ให้พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ...... ฮิซุยที่ผมเห็นเมื่อวาน... จริงๆแล้วคือ--โคฮาคุซังงั้นเหรอ......?
"...... ถ้าอย่างนั้นฮิซุย? เธอก็เป็นคนที่เล่นด้วยกันกับพวกเราในตอนที่พวกเรายังเด็ก, แล้วโคฮาคุซังก็เป็น---คนที่อยู่แต่ในคฤหาสน์ตลอดเวลางั้นเหรอ"
"............"
"ทำไม......? ผมไม่เข้าใจ ทำไมพวกเธอสองคนถึงได้ทำเหมือนกับพวกเธอสลับจุดยืนกัน?"
"...... พวกเราไม่เคยคิดที่จะหลอกท่านค่ะ ฉันคิดว่าฉันคงใจเย็นขึ้นหลังจากที่ท่านถูกบ้านอาริมะรับไปเลี้ยง
พี่พยายามทำให้ฉันร่าเริงด้วยการแสดงท่าทางมีความสุขมาก, และต่อมา, พวกเราก็ค่อยๆ เปลี่ยนบทบาทกันที่ละเล็กทีละน้อย"
"แต่ทำไม.....
ทำไมมันถึงได้เป็นแบบนั้น.....? ฮิซุย ....เธอจะร่าเริงมากเสมอเลยนี่นา"
"….. นั่นมันไม่จริงค่ะ
ฉันไม่ได้ร่าเริงโดยธรรมชาติ แค่ในตอนที่ท่านอยู่ตรงนั้น,
ฉันพยายามที่จะตามท่านไปให้ได้มากที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้"
"...... แต่,
ฉันไม่น่าทำแบบนั้นเลย ในเมื่อฉันเป็นคนพาท่านเข้าไปในสวน, ท่านเลยได้รับอุบัติเหตุ"
ฉัน---ทั้งหมดที่ฉันทำได้ก็คือมองดูอย่างหวาดกลัวในขณะที่ท่านถูกฆ่าไปต่อหน้าต่อตา ทั้งหมดที่ฉันทำได้ก็คือจ้องไปที่ร่างกายที่โชกไปด้วยเลือดของท่าน ฉันทำไม่ได้แม้แต่จะร้องไห้, หรือตะโกนของความช่วยเหลือ
...... ตั้งแต่ตอนนั้น, ฉันก็ไม่สามารถเข้าใจตัวเองได้ ไม่ว่าจะพยายามขนาดไหน, ฉันก็นึกไม่ออกว่าฉันมีท่าทางยังไง, หรือฉันยิ้มยังไง"
ฉัน---ทั้งหมดที่ฉันทำได้ก็คือมองดูอย่างหวาดกลัวในขณะที่ท่านถูกฆ่าไปต่อหน้าต่อตา ทั้งหมดที่ฉันทำได้ก็คือจ้องไปที่ร่างกายที่โชกไปด้วยเลือดของท่าน ฉันทำไม่ได้แม้แต่จะร้องไห้, หรือตะโกนของความช่วยเหลือ
...... ตั้งแต่ตอนนั้น, ฉันก็ไม่สามารถเข้าใจตัวเองได้ ไม่ว่าจะพยายามขนาดไหน, ฉันก็นึกไม่ออกว่าฉันมีท่าทางยังไง, หรือฉันยิ้มยังไง"
"...... ในตอนที่ท่านกำลังจะตาย,
ฉันทำอะไรไม่ได้เลย ฉันทำได้แค่มองเท่านั้น
มันเหมือนกับว่าฉันเป็นแค่ตุ๊กตา
เพราะแบบนั้น---ฉันเลยคิดว่า... มันคงจะดีกว่านี้ถ้าฉันเป็นแค่ตุ๊กตา
ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว, ฉันก็เป็นคนเงียบเหมือนพี่แล้ว ...... พี่เลยมาแทนที่ฉัน, ทำงานที่ฉันไม่สามารถทำได้, ยิ้มเพราะฉันไม่สามารถยิ้มได้"
"...... เดี๋ยวก่อน, ฮิซุย เธอกำลังพูดอะไรอยู่, ผมไม่---"
ไม่เข้าใจจริงๆ, นั่นคือสิ่งที่ผมอยากพูด
เพราะแบบนั้น---ฉันเลยคิดว่า... มันคงจะดีกว่านี้ถ้าฉันเป็นแค่ตุ๊กตา
ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว, ฉันก็เป็นคนเงียบเหมือนพี่แล้ว ...... พี่เลยมาแทนที่ฉัน, ทำงานที่ฉันไม่สามารถทำได้, ยิ้มเพราะฉันไม่สามารถยิ้มได้"
"...... เดี๋ยวก่อน, ฮิซุย เธอกำลังพูดอะไรอยู่, ผมไม่---"
ไม่เข้าใจจริงๆ, นั่นคือสิ่งที่ผมอยากพูด
"เธอหมายความว่ายังไงที่ว่าผมเกือบตาย? เธอรู้เรื่องอุบัติเหตุเมื่อแปดปีก่อนงั้นเหรอ?"
"...... ค่ะ ท่านไม่ได้ได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุจราจร ......ในสวนของคฤหาสน์, ท่านถูกฆ่า"
"อะไ----"
นั่นมัน ไม่ จริง
ผมเป็นคนที่ทำการฆ่า
เพราะผมเป็นคนที่มองลงไปที่ร่างกายที่เปื้อนเลือดนั่น---
"อ๊ะ......"
ผมเริ่มรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย พละกำลังทั้งหมดถูกดูดไปจากขาและผมเริ่มล้ม---
"ท่านชิกิคะ......! กรุณา, อดทนไว้ค่ะ......!"
...... ในวินาทีนั้นเอง,
ฮิซุยใช้แขนของเธอโอบล้อมผมไว้เพื่อไม่ให้ผมล้มลงไป
""อ๊ะ----""
...... เสียงของเธอกับผมทับซ้อนกัน
ฮิซุยยืนอยู่ตรงนั้น, พยายามประคองผมอย่างเอาเป็นเอาตาย
พวกเราดูเหมือนกำลังกอดอีกฝ่ายอยู่, และฮิซุยสั่นเทาอยู่ตรงนั้น
"............ ฮิซุย"
ผมเข้าใจ
ผมเข้าใจเรื่องที่ว่าเธอไม่อยากจะเข้ามาสัมผัสกับผู้ชาย
แม้แต่ในตอนนี้, ร่างกายของเธอก็ยังสั่นเทาไปทั่ว
ผมเริ่มรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย พละกำลังทั้งหมดถูกดูดไปจากขาและผมเริ่มล้ม---
"ท่านชิกิคะ......! กรุณา, อดทนไว้ค่ะ......!"
...... ในวินาทีนั้นเอง,
ฮิซุยใช้แขนของเธอโอบล้อมผมไว้เพื่อไม่ให้ผมล้มลงไป
""อ๊ะ----""
...... เสียงของเธอกับผมทับซ้อนกัน
ฮิซุยยืนอยู่ตรงนั้น, พยายามประคองผมอย่างเอาเป็นเอาตาย
พวกเราดูเหมือนกำลังกอดอีกฝ่ายอยู่, และฮิซุยสั่นเทาอยู่ตรงนั้น
"............ ฮิซุย"
ผมเข้าใจ
ผมเข้าใจเรื่องที่ว่าเธอไม่อยากจะเข้ามาสัมผัสกับผู้ชาย
แม้แต่ในตอนนี้, ร่างกายของเธอก็ยังสั่นเทาไปทั่ว
"---ฮิซุย"
ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่อาจปล่อยเธอได้
ผมโอบแขนผมล้อมรอบเธอ
ผมโอบแขนผมล้อมรอบเธอ
ความอบอุ่นของเธอ
ร่างกายที่อ่อนนุ่มของเธอ
..... ตั้งแต่ตอนที่พวกเราเป็นเด็ก
เด็กผู้หญิงที่ดูแลผมมาตลอด
ใช่---มันไม่จำเป็นต้องสงสัยอีกต่อไปแล้ว
"ฮิซุย......
ในที่สุด, พวกเราก็ได้พบกันอีกครั้ง"
ด้วยร่างกายที่อ่อนแอของผม, ผมกอดเธอติดกับตัวของผมเอง
ด้วยร่างกายที่อ่อนแอของผม, ผมกอดเธอติดกับตัวของผมเอง
"อ๊ะ...... ท่าน... ชิกิ......"
อาการสั่นเทาของเธอยังไม่หยุดลง
แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธผมและก็เธอโอบแขนของเธอไปที่หลังของผม
"...... ผมขอโทษ"
ผมไม่รู้ว่าผมขอโทษเรื่องอะไร
ผมแค่รู้สึกเหมือนกับว่ามันมีอะไรมากมายที่ผมต้องขอโทษเธอ
"......ไม่เลยค่ะ ท่านไม่จำเป็นต้องขอโทษอะไรทั้งนั้นล่ะค่ะ, ท่านชิกิ"
หลังจากที่เธอตอบผมอย่างเงียบๆ, เธอก็พาผมกลับไปที่เตียง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น