เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20139/
"Nnnh......"
น้ำดับกระหายให้กับลำคอของผม
"มันไม่ใช่แบบนั้น ...... เอ่อ... ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกนะ, ฮิซุย ผมไม่คิดเลยว่าการดื่มน้ำจะช่วยผมได้มากขนาดนี้
แต่, นั่นก็มากพอแล้วล่ะ ผมไม่สมควรจะได้รับการดูแลอย่างดีจากเธอ"
"---ท่านชิกิคะ, ท่านยังพูดแบบนี้อยู่อีกเหรอคะ? ฉันแค่อยากจะช่วยท่าน, มันไม่สำคัญว่าท่านจะสมควรกับมันหรือไม่ก็ตาม"
"--------?"
ผมเริ่มรู้สึกอึดอัดมาก
จังหวะการเต้นของหัวใจผมเร็วขึ้นเพราะความเครียด ผมรู้สึกไม่สบายใจ, เหมือนกับว่าผมไปทำอะไรบางอย่างแล้วโดนจับได้และกำลังจะถูกตะโกนใส่เพราะมัน
------ตุบ
------ตุบ
------ตุบ
------ตุบ
------ตุบ
"....................."
ผมทำไม่ได้ทั้งสองอย่าง
ผมมีความรู้สึกว่าร่างกายของผมจะตายลงไปในอีกเร็วๆนี้... แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ
มันเหมือนกับว่าผมกำลังมองดูชีวิตของคนป่วยบนรายการทีวีแบบหนึ่งอยู่
"...... ท่านอากิฮะกับพี่ออกไปเพื่อที่จะช่วยท่าน ...... แต่พวกเธออาจจะทำสำเร็จได้ไม่ทันเวลา ถึงแม้ว่าพวกเธอจะทำสำเร็จ, หากร่างกายของท่านหมดพลังงานไปก่อนหน้านั้น, มันก็ไม่มีประโยชน์"
"............... อืม, ผมคิดว่าเธอพูดถูก"
ผมไม่รู้ว่าสองคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่
เธอพูดว่าพวกนั้นกำลังจะช่วยผม, แต่พวกเธอกำลังหาอะไรที่จะมารักษาอาการของผมได้อยู่งั้นเหรอ?
แต่, ความพยายามนั่นทั้งหมด......
มันจะไร้ประโยชน์ถ้าผมตายก่อนที่พวกเธอจะกลับมาถึงบ้าน
ฮิซุยพูดว่ามันมีวิธีที่จะช่วยให้ผมอยู่ได้อย่างน้อยก็จนถึงคืนนี้
ถ้านั่นมันจริง, ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปฏิเสธมัน
"...... มันไม่สำคัญว่าผมจะอนุญาติ, หรือไม่ ถ้ามันช่วยผมได้แม้แต่นิดเดียว, ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไม่มีทางเลือก ผมคงจะขอมันด้วยตัวเอง"
"---ค่ะ ถ้าอย่างนั้น, ช่วยกรุณาหลับตาซักครู่ได้ไหมคะ?"
"หลับตางั้นเหรอ? อืม, ได้เลย...... แบบนี้ใช้ได้รึยัง?"
Music: stop
"...... ได้แล้วค่ะ กรุณาอย่าขยับนะคะ"
"Nn......, ...... อา"
...... ฮิซุยหายใจออกมา
ส่วนที่สัมผัสติดกันเพียงเล็กน้อยของพวกเราเริ่มที่จะติดสนิทมากขึ้น
"Ha...... n, n......!"
ฮิซุยขัดขืนเล็กน้อย คงเป็นเพราะว่าเธอกำลังหายใจลำบากอยู่
"------Ha--ah"
แต่ผมไม่สามารถหยุดได้
ลมหายใจของเธอ ริมฝีปากของเธอ ทั้งหมดนั่นทำให้รู้สึกดีมาก
พร้อมกับตาของผมที่ยังคงปิดอยู่, ผทสอดลิ้นเข้าไประหว่างริมฝีปากของเธอ
"N--n!"
ไม่เหมือนก่อนหน้านี้, ตอนนี้เธอพยายามที่จะถอยออกห่างไปจริงๆแล้ว
ผมกอดร่างกายของเธอเพื่อที่จะรั้งเธอไว้, และผมก็ยังคงแสวงหาลิ้นของเธอต่อไป
"A...... n, n......!"
ถ้าหากผมลืมตา, เดาได้เลยว่าผมจะเห็นใบหน้าที่เต็มได้ด้วยความทุกข์ของเธอ
ถ้าหากผมเห็นมัน, ผมคงจะปล่อยเธอไปในทันที
และเพราะแบบนั้น, แทนที่จะลืมตา,
ผมพันลิ้นของผมเข้ากับของเธอต่อไปในขณะที่กำลังหลับตาอยู่
"N...... a, a......"
ลิ้นที่เปียกชื้นของพวกเราผสานเข้าด้วยกัน
แค่ความรู้สึกที่ลิ้นของผมไปติดกับลิ้นของคนอื่นก็ทำให้ผมเป็นบ้าได้แล้ว
แค่ความรู้สึกที่ลิ้นของผมรู้สึกถึงลิ้นของคนอื่นก็ทำให้หลักความคิดเหตุผลของผมเกือบจะระเบิดออก
และเพราะว่ามันเป็นลิ้นของฮิซุย, หลักความคิดเหตุผลของผมได้แหลกสลายไปโดยสิ้นเชิง
"A...... n, n...... ah......"
ลิ้นสีแดง, ยังคงเริ่มการเริงระบำของพวกมันต่อไป
ถึงแม้ว่าริมฝีปากของพวกเราจะแยกออกจากกันแล้ว, ลิ้นของพวกเราก็ยังเป็นหนึ่งเดียวกันอยู่
...... นี่ไม่ใช่แค่การอุปมาแบบหนึ่ง
ลิ้นของพวกเรายังเชื่อมต่อกันอยู่ด้วยน้ำลาย
"...... ผมต้องทำอะไร? ผมไม่อยากจะกลับไปเป็นแบบนั้น เป็นเหมือนหุ่นกระบอกที่โดนตัดสาย, หัวของผมรู้สึกเหมือนกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ... ครั้งนี้---"
ก่อนที่ร่างกายของผมจะหยุดจะทำงานไป, ผมคิดว่าจิตใจของผมคงจะแหลกสลายไปก่อน
"ท่านชิกิคะ ฉันก็ไม่อยากให้ท่านกลับไปเป็นเหมือนก่อนหน้านี้เช่นกันค่ะ
"---ไม่, นั่นมันแย่ ผมจะไม่กลับเป็นเหมือนก่อนหน้านี้ก็จริง, แต่นั่นมันแย่ ใช้ให้เธอทำแบบนั้นเพื่อทำให้ร่างกายของผมดีขึ้น, นั่นมันผิด...!"
ผมปฏิเสธเธออย่างหนักแน่น
"..............."
ฮิซุยยังคงเงียบอยู่
มันเหมือนกับว่าเธอเจ็บปวดจากคำพูดของผมมากกว่าโล่งอกจากคำปฏิเสธของผม
"---มาที่นี่ เดี๋ยวนี้, ผมต้องการเธอจริงๆ"
...... ฮิซุยเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้
เมื่อเธอมาถึงระยะแขนของผม, ผมลากเธอมาหาผม
ผมแก้ริบบิ้นของเธอออกและโยนมันลงไปข้างล่าง
"อ๊ะ......"
เสียงของฮิซุยสั่น
ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินที่เธอพูด, และแก้สายผ้ากันเปื้อนที่อยู่ด้านหลังของเธอออก
"ท่านชิกิ? เอ่อ......"
ฮิซุยมองมาที่ผมด้วยดวงตาที่บ่งบอกว่าไม่รู้และลำบากใจ
"ฮิซุย, นี่เป็นครั้งแรกของเธองั้นเหรอ......?"
"อ๊ะ...... ใช่ค่ะ ขอ, อภัยด้วยค่ะ"
เสียงของเธอจางลงเป็นเสียงกระซิบและแก้มของเธอเป็นสีแดงสดใส
"ไม่ ฮิซุย, ยืนขึ้นแล้วเอามันออกเถอะ ถ้าเธอไม่ทำแบบนั้น, มันจะยากนิดหน่อย"
"เอ๊ะ---อ๊ะ, เอ๊ะ, แต่ว่า, ถ้าฉันทำแบบนั้น, ฉันก็จะโป๊สิคะ"
"อื้อ ผมอยากเห็นร่างกายของเธอ ผมจะมีอะไรกับเธอไม่ได้ถ้าเธอยังใส่เสื้อผ้าอยู่, ผมจะพลาดอะไรไปเยอะ"
"พลาดอะไรไปเยอะเหรอคะ...? ท่านชิกิ......"
เธอดูลำบากใจ
ฮิซุยกำลังอายอยู่, แต่ดูเหมือนว่าเธอกำลังพยายามทำตามคำสั่งของผม
"อ๊ะ......... ค, ค่ะ."
หลังจากที่พิจารณาอะไรนิดหน่อยแล้ว, เธอรีบยืนขึ้น
"...... ท่านชิกิคะ, พวกเราปิดไฟได้ไหมคะ?"
"----หืม"
นั่นมันจะเป็นจุดแย่ที่ใหญ่มาก
ผมไม่ได้รู้สึกถึงมัน, แต่ข้างนอกมันมืดแล้ว ถ้าผมปิดไฟ, มันจะมีแต่แสงจันทร์ที่ส่องสว่างห้องนี้
"...... ฉันก็ไม่ได้อยากจะขออะไรหรอกนะคะ แต่ถ้าท่านยืนกรานแบบนั้น, ฉันจะทำตามคำสั่งของท่าน ...... แม้ว่าบางทีฉันอาจจะเกลียดท่านเพราะเรื่องนั้นก็ได้"
"อ๊ะ----"
...... เธอเป็นคนดีมาก
ปกติแล้วเธอไม่เคยขออะไรเพื่อตัวเองเลย, แต่คำพูดของเธอจะเข้าถึงจุดอ่อนของผมเสมอ
"...... เข้าใจแล้ว ผมจะปิดไฟ, เพราะแบบนั้นเธอถอดเสื้อออกเถอะ"
ผมกดสวิตซ์ไฟให้ปิดลง
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง, ผมได้ยินเสียงเสื้อผ้าของเธอถูกถอดออก
เธอคงจะชินกับชุดเมดแล้ว, เพราะเธอถอดชุดเมดออกมาได้ค่อนข้างง่าย
Music: play track 5
แสงจันทร์ทำได้แค่ให้แสงสว่างสลัวๆ เท่านั้น
ผมไม่สามารถเห็นร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอได้อย่างชัดเจน, และผมสามารถเห็นได้แค่โครงร่างเท่านั้น
---ไม่
ถึงอย่างนั้น, มันก็มากเกิดพอแล้ว
ส่วนโค้งของร่างกายของเธอที่ถูกซ่อนไว้ใต้ชุดเมด บัดนี้สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนแล้ว
ผมนอนพักอยู่บนเตียง
ร่างกายของผมผ่อนคลายเล็กน้อย, เตียงนั้นสะดวกสบายกว่าพื้นเยอะ
ฮิซุยคลุมตัวผมด้วยผ้าห่มที่สะอาดและนำแก้วน้ำมาให้
"ท่านชิกิคะ,
ท่านดื่มเองได้รึเปล่าคะ?"
"อื้อ, ผมคิดว่าน่าจะทำเองได้"
รับแก้วน้ำมาจากฮิซุยแล้วผมก็ดื่มน้ำแก้วแรกของวันนี้
"อื้อ, ผมคิดว่าน่าจะทำเองได้"
รับแก้วน้ำมาจากฮิซุยแล้วผมก็ดื่มน้ำแก้วแรกของวันนี้
"Nnnh......"
น้ำดับกระหายให้กับลำคอของผม
ราวกับว่าน้ำได้เติมเต็มตัวผมอย่างสมบูรณ์แล้ว, ไปจนถึงปลายนิ้ว
ผมส่งแก้วน้ำคืนฮิซุย, แล้วผมก็ล้มลงไปบนเตียง
"ท่านชิกิ!?"
"---ไม่, ไม่ ไม่, มันไม่ใช่แบบนั้น จริงๆแล้วผมรู้สึกดี, ผมก็แค่พักผ่อน ดูเหมือนว่าสุขภาพของผมจะดีขึ้นจริงๆ"
"ท่านชิกิ, อย่าทำให้ฉันตกใจแบบนี้สิคะ ด้วยอาการที่ท่านเป็นอยู่มันคงจะไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเท่าไรหากท่านจะล้มลงไปจริงๆ"
ฮิซุยมองมาที่ผมพร้อมกับความไม่สบายใจในดวงตาของเธอ
...... นั่นดูทำให้ผมรู้สึกอยากขอบคุณเธอ, และก็ทำให้ผมรู้สึกเสียใจด้วยเช่นกัน
"...... ท่านชิกิ? เจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ? หากท่านเจ็บ, กรุณาอย่าลังเลที่จะบอกฉันนะคะ"
"ไม่, ตอนนี้มันไม่เจ็บเลยแม้แต่น้อยจริงๆ"
...... อืม, หัวใจของผมเจ็บ
ตอนนี้ฮิซุยเป็นห่วงผม, ก็แค่เหมือนๆ กับทุกครั้งที่ผ่านมา
ทั้งหมดที่ผมตอบกลับไปหาเธอคือการกระทำโง่ๆ
ไม่แม้แต่จะรู้ถึงการเสียสละอย่างสมบูรณ์ของเธอ, ทั้งหมดที่ผมทำไปก็คือการสร้างความเจ็บปวดให้กับหัวใจของเธอ
ผมส่งแก้วน้ำคืนฮิซุย, แล้วผมก็ล้มลงไปบนเตียง
"ท่านชิกิ!?"
"---ไม่, ไม่ ไม่, มันไม่ใช่แบบนั้น จริงๆแล้วผมรู้สึกดี, ผมก็แค่พักผ่อน ดูเหมือนว่าสุขภาพของผมจะดีขึ้นจริงๆ"
"ท่านชิกิ, อย่าทำให้ฉันตกใจแบบนี้สิคะ ด้วยอาการที่ท่านเป็นอยู่มันคงจะไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเท่าไรหากท่านจะล้มลงไปจริงๆ"
ฮิซุยมองมาที่ผมพร้อมกับความไม่สบายใจในดวงตาของเธอ
...... นั่นดูทำให้ผมรู้สึกอยากขอบคุณเธอ, และก็ทำให้ผมรู้สึกเสียใจด้วยเช่นกัน
"...... ท่านชิกิ? เจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ? หากท่านเจ็บ, กรุณาอย่าลังเลที่จะบอกฉันนะคะ"
"ไม่, ตอนนี้มันไม่เจ็บเลยแม้แต่น้อยจริงๆ"
...... อืม, หัวใจของผมเจ็บ
ตอนนี้ฮิซุยเป็นห่วงผม, ก็แค่เหมือนๆ กับทุกครั้งที่ผ่านมา
ทั้งหมดที่ผมตอบกลับไปหาเธอคือการกระทำโง่ๆ
ไม่แม้แต่จะรู้ถึงการเสียสละอย่างสมบูรณ์ของเธอ, ทั้งหมดที่ผมทำไปก็คือการสร้างความเจ็บปวดให้กับหัวใจของเธอ
และตอนนั้น, ตอนที่ผมได้ทำเรื่องแย่ๆ กับฮิซุยไป
….. ถึงแม้ว่าผลที่ออกมาก็คือจริงๆ
แล้วนั่นคือโคฮาคุซัง ความจริงที่ว่าผมทำแบบนั้นกับฮิซุยก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง
และยังไม่หมดแค่นั้น
ผมฝันว่าไปฆ่าคน, และพร้อมๆ กันกับเรื่องนั้น, ผมฝันว่าผมไปข่มขืนฮิซุย
...... ผม,
ผมไม่สมควรที่จะได้รับการเอาใจใส่ดูแลจากฮิซุย
"ท่านชิกิ, น้ำดื่มไม่ทำให้ท่านพอใจเหรอคะ......?"
ผมส่ายหัวเป็นการบอกว่าไม่ใช่
ผมไม่สมควรที่จะได้รับการเอาใจใส่ดูแลจากฮิซุย
"ท่านชิกิ, น้ำดื่มไม่ทำให้ท่านพอใจเหรอคะ......?"
ผมส่ายหัวเป็นการบอกว่าไม่ใช่
"มันไม่ใช่แบบนั้น ...... เอ่อ... ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกนะ, ฮิซุย ผมไม่คิดเลยว่าการดื่มน้ำจะช่วยผมได้มากขนาดนี้
แต่, นั่นก็มากพอแล้วล่ะ ผมไม่สมควรจะได้รับการดูแลอย่างดีจากเธอ"
"---ท่านชิกิคะ, ท่านยังพูดแบบนี้อยู่อีกเหรอคะ? ฉันแค่อยากจะช่วยท่าน, มันไม่สำคัญว่าท่านจะสมควรกับมันหรือไม่ก็ตาม"
"ไม่, ฮิซุย, มันไม่ใช่เพราะเธอ"
….. ใช่,
ที่นี่ผมเป็นคนเดียวที่ทำผิด
ฮิซุยไม่ได้ทำอะไรผมเลยนอกจากเสียสละ,
แต่ผมกลับตอบแทนเธอด้วยความโหดร้าย
"..... ถ้าเธอยังอยู่กับผม
ผมคงจะทำอะไรแย่ๆ อีกครั้ง
เพราะแบบนั้นก่อนที่ผมจะทำอะไรลงไป, ช่วย, ออกไปเถอะ, ….. ผมขอร้องล่ะ ผม—ผมไม่อยากจะทำให้เธอเจ็บปวดอีกแล้ว, ฮิซุย"
ฮิซุยไม่ได้พูดอะไร
แต่เธอต้องเข้าใจว่าผมกำลังพูดอะไรอยู่
หลังจากไม่มีวินาทีแห่งความเงียบ,
มันปรากฏออกมาว่าเธอเข้าใจในขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นแล้วพยักหน้า
"ขอปฏิเสธค่ะ"
"...... อื้อ, ผมขอโทษที่ต้องให้มันเป็นแบบนี้, แต่ว่า...... ดะ, เดี๋ยวก่อนฮิซุย, เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ......?"
"ฉันพูดว่าขอปฏิเสธค่ะ
คำพูดพวกนั้นมันก็เพียงพอแล้ว, และฉันไม่อาจปล่อยให้ท่านอยู่ตามลำพังได้ จนกว่าท่านจะให้เหตุผลที่ชัดเจนกับฉัน, ฉันจะไม่ฟังคำสั่งของท่าน"
ฮิซุยตอบกลับมาอย่างชัดเจน
"กรุณาบอกเหตุผลมาเถอะค่ะ, ท่านชิกิ ถ้าท่านไม่บอก ฉันจะไม่ขยับแม้แต่ก้าวเดียว"
"อะไ--"
ดวงตาของเธอบอกว่าเธอเอาจริง
ผมพนันได้เลยว่าเธอจะดูออกถ้าผมพูดโกหกหรือแก้ตัวไป, และเหนือสิ่งอื่นใด---ผมไม่อยากโกหกเธอ
"...... เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นถ้าผมบอกเหตุผลกับเธอไป, เธอก็จะไปใช่ไหม?"
"ค่ะ ถ้านั่นมันเป็นสิ่งที่สามารถทำให้ฉันเชื่อได้, ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำตามคำสั่งของท่าน"
......... *เฮ้อ*
ผมสูดหายใจเข้าไปลึกๆ
"ขอปฏิเสธค่ะ"
"...... อื้อ, ผมขอโทษที่ต้องให้มันเป็นแบบนี้, แต่ว่า...... ดะ, เดี๋ยวก่อนฮิซุย, เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ......?"
"ฉันพูดว่าขอปฏิเสธค่ะ
คำพูดพวกนั้นมันก็เพียงพอแล้ว, และฉันไม่อาจปล่อยให้ท่านอยู่ตามลำพังได้ จนกว่าท่านจะให้เหตุผลที่ชัดเจนกับฉัน, ฉันจะไม่ฟังคำสั่งของท่าน"
ฮิซุยตอบกลับมาอย่างชัดเจน
"กรุณาบอกเหตุผลมาเถอะค่ะ, ท่านชิกิ ถ้าท่านไม่บอก ฉันจะไม่ขยับแม้แต่ก้าวเดียว"
"อะไ--"
ดวงตาของเธอบอกว่าเธอเอาจริง
ผมพนันได้เลยว่าเธอจะดูออกถ้าผมพูดโกหกหรือแก้ตัวไป, และเหนือสิ่งอื่นใด---ผมไม่อยากโกหกเธอ
"...... เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นถ้าผมบอกเหตุผลกับเธอไป, เธอก็จะไปใช่ไหม?"
"ค่ะ ถ้านั่นมันเป็นสิ่งที่สามารถทำให้ฉันเชื่อได้, ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำตามคำสั่งของท่าน"
......... *เฮ้อ*
ผมสูดหายใจเข้าไปลึกๆ
......
เตรียมใจไว้, ผมอ้าปาก
"ฮิซุย, ผมฝันว่าผมไปฆ่าคน ทุกๆคืน ผมจะฝันว่าผมได้ฆ่าใครบางคนที่ผมไม่รู้จักไปและดื่มเลือดของพวกนั้น"
"...... ท่านฝัน...... นั่นเป็นเหตุผลของท่านเหรอคะ, ท่านชิกิ?"
"...... ไม่, เหตุผลก็คือ, ผมบอกไม่ได้ว่ามันเป็นความฝันหรือความจริง บางทีมันอาจจะเป็นไปได้ว่าผมไม่รู้ตัว, แต่ผมอาจจะฆ่าคนในโลกแห่งความจริง
...... เหมือนกับพ่อ มันมีคนอื่นอยู่ในตัวของผม, เดินไปตามถนนและฆ่าคน"
"ฮิซุย, ผมฝันว่าผมไปฆ่าคน ทุกๆคืน ผมจะฝันว่าผมได้ฆ่าใครบางคนที่ผมไม่รู้จักไปและดื่มเลือดของพวกนั้น"
"...... ท่านฝัน...... นั่นเป็นเหตุผลของท่านเหรอคะ, ท่านชิกิ?"
"...... ไม่, เหตุผลก็คือ, ผมบอกไม่ได้ว่ามันเป็นความฝันหรือความจริง บางทีมันอาจจะเป็นไปได้ว่าผมไม่รู้ตัว, แต่ผมอาจจะฆ่าคนในโลกแห่งความจริง
...... เหมือนกับพ่อ มันมีคนอื่นอยู่ในตัวของผม, เดินไปตามถนนและฆ่าคน"
"ท่านชิกิคะ, นั่น—นั่นมันเป็นไปไม่ได้ค่ะ
ตอนนี้ท่านก็มีท่าทางเหมือนกับท่านชิกิตามปกติ"
"..... ตอนนี้ผมยังปกติ
แต่บางเวลา ผมจะมีความคิดแปลกๆ พวกนี้ ความฝันที่ผมเห็น...
พวกมันอาจจะเป็นความทรงจำของผมก็ได้"
..... และจริงๆ แล้ว, เมื่อแปดปีก่อนผมฆ่าใครบางคนไป
จริงๆ
แล้วผมมีความทรงจำที่ผมมองลงไปที่ร่างของเด็กที่เปื้อนไปด้วยเลือด
"ท่านชิกิ, กรุณาทำใจดีๆไว้ค่ะ ความคิดที่ว่าท่านเป็นปีศาจดูดเลือดนั้นมันแปลกเกินไปแน่นอน"
"...... อื้อ ใช่, มันแปลก, แต่ผมก็หัวเราะไม่ออก ...... ฮิซุย, เธอคงไม่รู้มัน, แต่ผมคิดว่าคนจากตระกูลโทวโนะแตกต่างไปจากคนปกติทั่วไป พ่อมีบุคลิกที่แยกออกไป, และแม้แต่อากิฮะก็--"
---ก็ดูดเลือดของโคฮาคุซัง
"ยังไงก็ตาม, คนของตระกูลโทวโนะนั้นไม่ปกติ เพราะแบบนั้นผมก็เลยไม่ใช่คนปกติเช่นกัน ผมไม่สามารถหยุดตัวเองจากการปรารถนาอยากได้เธอกับโคฮาคุซังได้
ตอนนี้มันไม่เป็นไร, แต่ถ้าผมปวดหัวเมื่อไร, แน่ใจได้เลยว่า---ผมจะทำเรื่องน่ากลัวกับเธอ, ฮิซุย......!"
"---ท่านชิกิคะ, ฉันกับพี่รูเรื่องทั้งหมดตั้งแต่แรกแล้วค่ะ"
"ฮะ......? เธอรู้? รู้เรื่องอะไรงั้นเหรอ?"
"เรื่องที่ว่าคนของตระกูลโทวโนะไม่ใช่คนธรรมดาค่ะ ไม่, ถ้าให้พูดอีกอย่าง, ท่านเป็นคนเดียวที่ไม่รู้ค่ะ
พี่กับฉันรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่ตอนที่พวกเราถูกพาตัวมาที่คฤหาสน์แล้วค่ะ"
"------อะไ..."
"แต่อย่าคิดว่าอะไรมันแปลกนะคะ พี่กับฉัน, พวกเราก็มีพลังที่ไม่ใช่พลังธรรมดาเหมือนกันค่ะ มันเป็นเพราะว่าพลังนั่นทำให้ท่านมากิฮิสะพาพวกเรามาที่นี่
ถ้าเป็นเรื่องของตระกูลโทวโนะแล้ว, พวกเรารู้มากกว่าท่านค่ะ, ท่านชิกิ"
"...... อื้อ ใช่, มันแปลก, แต่ผมก็หัวเราะไม่ออก ...... ฮิซุย, เธอคงไม่รู้มัน, แต่ผมคิดว่าคนจากตระกูลโทวโนะแตกต่างไปจากคนปกติทั่วไป พ่อมีบุคลิกที่แยกออกไป, และแม้แต่อากิฮะก็--"
---ก็ดูดเลือดของโคฮาคุซัง
"ยังไงก็ตาม, คนของตระกูลโทวโนะนั้นไม่ปกติ เพราะแบบนั้นผมก็เลยไม่ใช่คนปกติเช่นกัน ผมไม่สามารถหยุดตัวเองจากการปรารถนาอยากได้เธอกับโคฮาคุซังได้
ตอนนี้มันไม่เป็นไร, แต่ถ้าผมปวดหัวเมื่อไร, แน่ใจได้เลยว่า---ผมจะทำเรื่องน่ากลัวกับเธอ, ฮิซุย......!"
"---ท่านชิกิคะ, ฉันกับพี่รูเรื่องทั้งหมดตั้งแต่แรกแล้วค่ะ"
"ฮะ......? เธอรู้? รู้เรื่องอะไรงั้นเหรอ?"
"เรื่องที่ว่าคนของตระกูลโทวโนะไม่ใช่คนธรรมดาค่ะ ไม่, ถ้าให้พูดอีกอย่าง, ท่านเป็นคนเดียวที่ไม่รู้ค่ะ
พี่กับฉันรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่ตอนที่พวกเราถูกพาตัวมาที่คฤหาสน์แล้วค่ะ"
"------อะไ..."
"แต่อย่าคิดว่าอะไรมันแปลกนะคะ พี่กับฉัน, พวกเราก็มีพลังที่ไม่ใช่พลังธรรมดาเหมือนกันค่ะ มันเป็นเพราะว่าพลังนั่นทำให้ท่านมากิฮิสะพาพวกเรามาที่นี่
ถ้าเป็นเรื่องของตระกูลโทวโนะแล้ว, พวกเรารู้มากกว่าท่านค่ะ, ท่านชิกิ"
"ที่จริงแล้ว
ท่านสามารถพูดได้เลยว่าสายเลือดโทวโนะนั้นมันผิดปกติ
แต่, ท่านชิกิคะ, มันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับท่านเลย
ท่านไม่ได้มีบุคลิกที่แยกออกไปแบบท่านมากิฮิสะหรือเป็นแวมไพร์ที่ต้องดูดเลือดมนุษย์
ท่านชิกิ, ท่านค่อนข้างคล้ายกับฉันกับพี่มากกว่าค่ะ"
"......
ผม, ใกล้เคียงกับเธองั้นเหรอ......?"
"ใช่ค่ะ ท่านไม่ใช่ฆาตกรอย่างแน่นอน ...... ตอนนี้, ช่วยเชื่อใจฉันและให้ฉันดูแลท่านเถอะค่ะ"
"...... ไม่เลย มันก็ยังไม่มีอะไรต่างไปจากความจริงที่ว่า, เอ่อ...... ผมยังคงต้องการเธออยู่ ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่, ผมจะทำอะไรที่ผมไม่อาจแก้ไขได้ลงไป"
"อะ---เอ่อ, เกี่ยวกับปัญหาเรื่องนี้น่ะค่ะ, ท่านจะอนุญาติให้ฉันถามคำถามได้รึเปล่าคะ......?"
"เอ๊ะ...? อื้อ, ผมไม่ว่าอะไรหรอก......"
"เอ่อ, ท่านชิกิคะ, เอ่อ...... ท่านไม่ชอบฉันกับพี่เหรอคะ......?"
"------เอ๊ะ?"
"ใช่ค่ะ ท่านไม่ใช่ฆาตกรอย่างแน่นอน ...... ตอนนี้, ช่วยเชื่อใจฉันและให้ฉันดูแลท่านเถอะค่ะ"
"...... ไม่เลย มันก็ยังไม่มีอะไรต่างไปจากความจริงที่ว่า, เอ่อ...... ผมยังคงต้องการเธออยู่ ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่, ผมจะทำอะไรที่ผมไม่อาจแก้ไขได้ลงไป"
"อะ---เอ่อ, เกี่ยวกับปัญหาเรื่องนี้น่ะค่ะ, ท่านจะอนุญาติให้ฉันถามคำถามได้รึเปล่าคะ......?"
"เอ๊ะ...? อื้อ, ผมไม่ว่าอะไรหรอก......"
"เอ่อ, ท่านชิกิคะ, เอ่อ...... ท่านไม่ชอบฉันกับพี่เหรอคะ......?"
"------เอ๊ะ?"
ฮิซุยถามอะไรที่เหลวไหลโดยสิ้นเชิงออกมาและมือของเธอเริ่มอยู่ไม่สุก
ผมไม่ชอบฮิซุยกับโคฮาคุซังงั้นเหรอ?
นั่นมันห่างไกลกับความเป็นจริงมาก
"….. คิดดูก่อนสิ มันไม่มีทางที่ผมจะไม่ชอบพวกเธอคนใดคนหนึ่งอยู่แล้ว
ผมรู้สึกขอบคุณโคฮาคุซังอยู่ตลอดเวลา, และกับเธอก็ด้วย.....
อืม, ผมจะคิดอยู่เสมอเลยว่าผมรู้สึกขอบคุณเธอมากขนาดไหนกัน"
เธอปล่อยลมหายใจที่เธอกลั้นไว้ออกมา
เพราะอะไรบางอย่าง
ฮิซุยดูผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด
"ถ้าอย่างนั้นมันก็ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ
อาการป่วยของท่านทำให้ท่านเครียดจัด นี่ก็เลยเป็นสาเหตุที่ทำให้สิ่งที่ท่านคิดเข้าไปอยู่ในความฝันของท่าน
นั่นหมายความว่าความคิดของท่านนั้นเป็นความรู้สึกที่แท้จริงค่ะ
เพราะแบบนั้นมันไม่แปลกเลยที่จะรู้สึกแบบนั้นหากท่านชอบพวกเรา"
"อ๊ะ...... นั่นมันก็จริง, แต่ว่า...... !
ถึงอย่างนั้น, มันก็แปลกที่ผมต้องการพวกเธอทั้งสองคนแบบนี้"
"ค่ะ, มันก็อันตรายนิดหน่อย แต่ท่านชิกิคะ, ท่านอดทนมันมาตลอด, ใช่ไหมคะ? ถ้าอย่างนั้นมันก็จะไม่เป็นปัญหาอะไร ท่านบอกว่าท่านเป็นตัวอันตราย, แต่ท่านเป็นคนที่แข็งแกร่งกว่านั้นค่ะ
หากท่านอดทนมาได้นานขนาดนี้, ถ้าอย่างนั้นท่านก็ยังคงอดทนต่อไปได้อีก ใช่ไหมคะ? อีกอย่าง, มันเป็นเจตจำนงค์ของท่านเอง, เพราะแบบนั้นมันไม่มีทางที่ท่านจะมีบุคลิกที่แยกออกไปหรอกค่ะ"
"อืม...... ทฤษฏีนั้นอาจจะถูกก็จริง, แต่ว่า......"
...... มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
แต่แค่เห็นรอยยิ้มอย่างเชื่อใจนั่น, ผมรู้สึกว่าผมจะต้องอดทนต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
"อ๊ะ...... นั่นมันก็จริง, แต่ว่า...... !
ถึงอย่างนั้น, มันก็แปลกที่ผมต้องการพวกเธอทั้งสองคนแบบนี้"
"ค่ะ, มันก็อันตรายนิดหน่อย แต่ท่านชิกิคะ, ท่านอดทนมันมาตลอด, ใช่ไหมคะ? ถ้าอย่างนั้นมันก็จะไม่เป็นปัญหาอะไร ท่านบอกว่าท่านเป็นตัวอันตราย, แต่ท่านเป็นคนที่แข็งแกร่งกว่านั้นค่ะ
หากท่านอดทนมาได้นานขนาดนี้, ถ้าอย่างนั้นท่านก็ยังคงอดทนต่อไปได้อีก ใช่ไหมคะ? อีกอย่าง, มันเป็นเจตจำนงค์ของท่านเอง, เพราะแบบนั้นมันไม่มีทางที่ท่านจะมีบุคลิกที่แยกออกไปหรอกค่ะ"
"อืม...... ทฤษฏีนั้นอาจจะถูกก็จริง, แต่ว่า......"
...... มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
แต่แค่เห็นรอยยิ้มอย่างเชื่อใจนั่น, ผมรู้สึกว่าผมจะต้องอดทนต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
"….. เอาล่ะ
ถ้าเธอพูดแบบนั้น, ถ้าอย่างนั้นเธอก็เข้ามาใกล้ผมได้
ผมจะอดทนยับยั้งห้ามใจไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้"
"เอ๊ะ-----เปล่าค่ะ
นั่น... นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการจะพูดถึงซะทีเดียว..."
ฮิซุยหน้าแดงและมองลงไปด้านล่าง
"หืม.....?"
ผมไม่เข้าใจ
ฮิซุยแค่มองขึ้นมาที่ผมเป็นบางครั้งบางคราวด้วยสีหน้าลำบากใจ
"ฮิซุย? ผมพูดอะไรแปลกๆ ไปงั้นเหรอ?"
"........................"
ฮิซุยแค่จ้องมาที่ผม
"........................"
ฮิซุยแค่จ้องมาที่ผม
"--------?"
ผมเริ่มรู้สึกอึดอัดมาก
จังหวะการเต้นของหัวใจผมเร็วขึ้นเพราะความเครียด ผมรู้สึกไม่สบายใจ, เหมือนกับว่าผมไปทำอะไรบางอย่างแล้วโดนจับได้และกำลังจะถูกตะโกนใส่เพราะมัน
------ตุบ
------ตุบ
------ตุบ
------ตุบ
------ตุบ
"บะ--"
….. บ้าเอ๊ย
ผมเริ่มรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย
คงเป็นเพราะว่าผมกำลังกระวนกระวายอยู่
"อุ..... "
สติสัมปชัญญะของผมเริ่มสั่นรัว
.....ผมลืมมันไปโดยสิ้นเชิง,
แต่ว่าร่างกายของผมไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะพูดนานๆ ได้
"อา......... -----"
ผมรู้สึกเหมือนกับจะอาเจียนในทุกๆ
ครั้งที่หัวใจของผมเต้น
ฮิซุย---ผมเกลียดที่จะต้องทำแบบนั้นกับเธอ
แต่บางทีมันอาจจะดีขึ้นถ้าตอนนี้ผมหลับไป---
"ท่านชิกิ? ท่านกำลังทรมานอยู่เหรอคะ?"
"เอ๊ะ...... อ๊ะ แค่... นิดๆหน่อยๆ น่ะ แต่มันไม่ได้สาหัสอะไรมาก, เธอไม่จำเป็นต้องไปกังวลกับมันหรอก"
"...... ไม่ค่ะ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป, ท่านจะต้องตายอย่างแน่นอน พี่พูดไว้ว่าบางทีท่านอาจจะอยู่ได้ไม่ถึงเย็น"
"อะไ----"
ผมรู้สึกหนาวสะท้านในทันทีที่ผมได้ยินคำพูดนั้น
...... มันไม่ใช่ว่าผมไม่ได้คิดเรื่องนั้น
เมื่อร่างกายนี้ไม่ฟื้นตัว
ผมได้จินตนาการไว้หลายครั้งว่าจุดจบเพียงอย่างเดียวของร่างกายที่อ่อนแอนี่ก็คือจบลงด้วยความตาย
ถึงอย่างนั้น,...
...... การที่ได้ยินมันจากคนอื่นแบบนั้นทำให้ความเย็นแช่แข็งกระดูกสันหลังของผม
"....................."
ผม... ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
ผมควรจะยอมรับมันงั้นเหรอ?
หรือว่าผมควรจะปฏิเสธมัน?
"เอ๊ะ...... อ๊ะ แค่... นิดๆหน่อยๆ น่ะ แต่มันไม่ได้สาหัสอะไรมาก, เธอไม่จำเป็นต้องไปกังวลกับมันหรอก"
"...... ไม่ค่ะ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป, ท่านจะต้องตายอย่างแน่นอน พี่พูดไว้ว่าบางทีท่านอาจจะอยู่ได้ไม่ถึงเย็น"
"อะไ----"
ผมรู้สึกหนาวสะท้านในทันทีที่ผมได้ยินคำพูดนั้น
...... มันไม่ใช่ว่าผมไม่ได้คิดเรื่องนั้น
เมื่อร่างกายนี้ไม่ฟื้นตัว
ผมได้จินตนาการไว้หลายครั้งว่าจุดจบเพียงอย่างเดียวของร่างกายที่อ่อนแอนี่ก็คือจบลงด้วยความตาย
ถึงอย่างนั้น,...
...... การที่ได้ยินมันจากคนอื่นแบบนั้นทำให้ความเย็นแช่แข็งกระดูกสันหลังของผม
"....................."
ผม... ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
ผมควรจะยอมรับมันงั้นเหรอ?
หรือว่าผมควรจะปฏิเสธมัน?
"....................."
ผมทำไม่ได้ทั้งสองอย่าง
ผมมีความรู้สึกว่าร่างกายของผมจะตายลงไปในอีกเร็วๆนี้... แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ
มันเหมือนกับว่าผมกำลังมองดูชีวิตของคนป่วยบนรายการทีวีแบบหนึ่งอยู่
"...... ท่านอากิฮะกับพี่ออกไปเพื่อที่จะช่วยท่าน ...... แต่พวกเธออาจจะทำสำเร็จได้ไม่ทันเวลา ถึงแม้ว่าพวกเธอจะทำสำเร็จ, หากร่างกายของท่านหมดพลังงานไปก่อนหน้านั้น, มันก็ไม่มีประโยชน์"
"............... อืม, ผมคิดว่าเธอพูดถูก"
ผมไม่รู้ว่าสองคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่
เธอพูดว่าพวกนั้นกำลังจะช่วยผม, แต่พวกเธอกำลังหาอะไรที่จะมารักษาอาการของผมได้อยู่งั้นเหรอ?
แต่, ความพยายามนั่นทั้งหมด......
มันจะไร้ประโยชน์ถ้าผมตายก่อนที่พวกเธอจะกลับมาถึงบ้าน
"….. แต่
ท่านรู้ไหมคะ? มันมีวิธีที่จะมอบพลังงานให้กับท่านเพื่อที่ท่านจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงเวลาที่พวกเธอกลับมา"
"….. ?"
"….. ขออนุญาตินะคะ,
แต่ถ้าท่านอนุญาติ---ถ้าอย่างนั้นฉันจะสามารถใช้วิธีการนั้นได้ค่ะ"
ฮิซุยมองหน้าผมอย่างลังเล
ฮิซุยพูดว่ามันมีวิธีที่จะช่วยให้ผมอยู่ได้อย่างน้อยก็จนถึงคืนนี้
ถ้านั่นมันจริง, ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปฏิเสธมัน
"...... มันไม่สำคัญว่าผมจะอนุญาติ, หรือไม่ ถ้ามันช่วยผมได้แม้แต่นิดเดียว, ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไม่มีทางเลือก ผมคงจะขอมันด้วยตัวเอง"
"---ค่ะ ถ้าอย่างนั้น, ช่วยกรุณาหลับตาซักครู่ได้ไหมคะ?"
"หลับตางั้นเหรอ? อืม, ได้เลย...... แบบนี้ใช้ได้รึยัง?"
Music: stop
"...... ได้แล้วค่ะ กรุณาอย่าขยับนะคะ"
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ
เสียงเสียดสีกันจากเสื้อผ้าของเธอบอกผมว่าเธอกำลังเข้ามาใกล้
และหลังจากนั้น...
อะไรบางอย่างย้ายขึ้นมาบนเตียงและผมรู้สึกว่ามีอะไรมาสัมผัสกับริมฝีปากของผม
Music: play track 8
"-------"
ความรู้สึกที่อ่อนละมุน
ผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายมนุษย์, และนั่นต้องเป็นริมฝีปากของฮิซุยแน่นอน
----ร่าวกายของผมร้อนขึ้น
ริมฝีปากของเธอกดเข้าติดกับริมฝีปากของผมอย่างลังเล
ความรู้สึกนี่, และความรู้สึกจากลมหายใจของเธอ, เหมือนกับมันเติมเข้าไปในร่างกายของผมราวกับยา
"อ๊ะ ----"
ตุบ, ตุบ
กับเพียงแค่จูบ, จิตใจของผมขาวโพลนไปโดยสิ้นเชิง
ผมล่องลอยออกไปอย่างมีความสุข
ความเจ็บปวดทั้งหมดของผม, ความเหน็ดเหนื่อยทั้งหมดของผมละลายหายไปราวกับเป็นน้ำแข็งในฤดูร้อน
ความรู้สึกที่อ่อนละมุน
ผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายมนุษย์, และนั่นต้องเป็นริมฝีปากของฮิซุยแน่นอน
----ร่าวกายของผมร้อนขึ้น
ริมฝีปากของเธอกดเข้าติดกับริมฝีปากของผมอย่างลังเล
ความรู้สึกนี่, และความรู้สึกจากลมหายใจของเธอ, เหมือนกับมันเติมเข้าไปในร่างกายของผมราวกับยา
"อ๊ะ ----"
ตุบ, ตุบ
กับเพียงแค่จูบ, จิตใจของผมขาวโพลนไปโดยสิ้นเชิง
ผมล่องลอยออกไปอย่างมีความสุข
ความเจ็บปวดทั้งหมดของผม, ความเหน็ดเหนื่อยทั้งหมดของผมละลายหายไปราวกับเป็นน้ำแข็งในฤดูร้อน
"Nn......, ...... อา"
...... ฮิซุยหายใจออกมา
ส่วนที่สัมผัสติดกันเพียงเล็กน้อยของพวกเราเริ่มที่จะติดสนิทมากขึ้น
"Nn-----ฮิซุ,ย"
..... ผมไม่รู้ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่
มันก็แค่ว่าริมฝีปากของเธอทำให้ผมรู้สึกดีมาก,
เพราะแบบนั้นผมเลยเลยกดริมฝีปากเธอกลับไปด้วยริมฝีปากของผม
"..... ท่าน.....
ชิ-กิ....."
ฮิซุยเริ่มถอยห่างออกไปอย่างลังเล
ผมไม่อยากให้เธอถอยห่างออกไป ผมเลยดึงเธอเข้ามาใกล้
"Nn......
ah"
พร้อมกับดึงเธอเข้ามาใกล้ๆ, ผมเสาะหาริมฝีปากของเธอ
พร้อมกับดึงเธอเข้ามาใกล้ๆ, ผมเสาะหาริมฝีปากของเธอ
"Ha...... n, n......!"
ฮิซุยขัดขืนเล็กน้อย คงเป็นเพราะว่าเธอกำลังหายใจลำบากอยู่
"------Ha--ah"
แต่ผมไม่สามารถหยุดได้
ลมหายใจของเธอ ริมฝีปากของเธอ ทั้งหมดนั่นทำให้รู้สึกดีมาก
พร้อมกับตาของผมที่ยังคงปิดอยู่, ผทสอดลิ้นเข้าไประหว่างริมฝีปากของเธอ
"N--n!"
ไม่เหมือนก่อนหน้านี้, ตอนนี้เธอพยายามที่จะถอยออกห่างไปจริงๆแล้ว
ผมกอดร่างกายของเธอเพื่อที่จะรั้งเธอไว้, และผมก็ยังคงแสวงหาลิ้นของเธอต่อไป
"A...... n, n......!"
ถ้าหากผมลืมตา, เดาได้เลยว่าผมจะเห็นใบหน้าที่เต็มได้ด้วยความทุกข์ของเธอ
ถ้าหากผมเห็นมัน, ผมคงจะปล่อยเธอไปในทันที
และเพราะแบบนั้น, แทนที่จะลืมตา,
ผมพันลิ้นของผมเข้ากับของเธอต่อไปในขณะที่กำลังหลับตาอยู่
"N...... a, a......"
ลิ้นที่เปียกชื้นของพวกเราผสานเข้าด้วยกัน
แค่ความรู้สึกที่ลิ้นของผมไปติดกับลิ้นของคนอื่นก็ทำให้ผมเป็นบ้าได้แล้ว
แค่ความรู้สึกที่ลิ้นของผมรู้สึกถึงลิ้นของคนอื่นก็ทำให้หลักความคิดเหตุผลของผมเกือบจะระเบิดออก
และเพราะว่ามันเป็นลิ้นของฮิซุย, หลักความคิดเหตุผลของผมได้แหลกสลายไปโดยสิ้นเชิง
"A...... n, n...... ah......"
ลิ้นสีแดง, ยังคงเริ่มการเริงระบำของพวกมันต่อไป
ถึงแม้ว่าริมฝีปากของพวกเราจะแยกออกจากกันแล้ว, ลิ้นของพวกเราก็ยังเป็นหนึ่งเดียวกันอยู่
...... นี่ไม่ใช่แค่การอุปมาแบบหนึ่ง
ลิ้นของพวกเรายังเชื่อมต่อกันอยู่ด้วยน้ำลาย
---ผมสังสัยว่านั่นมันนานเท่าไรกันนะ?
ก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงมัน
ร่างกายของผมกำลังร้อนจัด และฮิซุยที่อยู่อีกฟากของเตียงกำลังจัดเสื้อของเธอให้เรียบร้อย
ตุบ
"อ๊ะ----"
ตุบ ตุบ
ผมหายใจไม่ออก
ตุบ, ตุบ, ตุบ
"ร่างกาย...... ของผม... มันรู้สึกอบอุ่น...... อย่างไม่น่าเชื่อ"
หัวใจของผมเริ่มเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้
"อ๊ะ----"
ตุบ ตุบ
ผมหายใจไม่ออก
ตุบ, ตุบ, ตุบ
"ร่างกาย...... ของผม... มันรู้สึกอบอุ่น...... อย่างไม่น่าเชื่อ"
หัวใจของผมเริ่มเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้
….. ฮิซุยยืนอยู่ที่อีกฟากของเตียง
กำลังหลบสายตาเพราะความอาย
ผม-----ไม่รู้จริงๆ
ว่าทำไมเธอถึงได้ทำแบบนั้น
"..... ฮิซุย...
เมื่อกี้ ทำไม--"
ทำไมเธอถึงได้จูบผม?
ทำไมแค่จูบถึงทำให้ผมดีขึ้นได้มากกว่ายาทุกชนิด?
ผมไม่เข้าใจมันเลย
"...... นั่นคือวิธีที่ฉันจะช่วยท่านได้ค่ะ,
ท่านชิกิ"
"ช่วยผม---แต่, ช่วยยังไงล่ะ?"
"จริงๆ แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าจะช่วยได้ยังไง มันก็แค่ฉันกับพี่สามารถส่งผ่านพลังงานบางส่วนไปให้คนที่สัมผัสกับร่างกายของพวกเราได้
......เอ่อ, ถ้าพวกเราแลกเปลี่ยนของเหลวในร่างกายกัน, พวกเราจะสามารถรับรู้ถึงคน คนนั้นได้ในฐานะตัวตนที่เหมือนกันกับพวกเรา, และมันจะทำให้พวกเราสามารถแบ่งพลังงานและสามารถขยายพลังงานให้กับอีกฝ่ายได้"
"อะไ--เธอกำลังพูดอะไรอยู่?"
"ตั้งแต่ตอนที่พวกเราเกิดมา, พวกเราก็มีร่างกายที่พิเศษ พวกเราไม่เหมือนกับพวกตระกูลโทวโนะ, แต่พวกเราเป็นผู้มีพลังพิเศษที่เกิดมาจากมนุษย์ธรรมดา ท่านมากิฮิสะเรียกพวกเราว่า 'ผู้สอดประสาน"
----อ๊ะ
ผมนึกถึงคำ คำนั้นที่อยู่ในบันทึกของพ่อ
"ท่านมากิฮิสะพาพวกเรามาที่นี่เพื่อใช้หยุดยั้ง 'ตัวตนของโทวโนะ' ที่เพิ่มขึ้นในตัวของของเขา พวกเราเหมาะสมกับการขยายพลังงานของคนอื่นมากกว่าการแบ่งพลังพลังงานของตัวเอง
...... ท่านมากิฮิสะทำการสอดประสานกับพี่ด้วยบุคลิกด้านที่เป็นมนุษย์, และสามารถคงสติอยู่ได้แบบฉิวเฉียด"
"..............."
"ช่วยผม---แต่, ช่วยยังไงล่ะ?"
"จริงๆ แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าจะช่วยได้ยังไง มันก็แค่ฉันกับพี่สามารถส่งผ่านพลังงานบางส่วนไปให้คนที่สัมผัสกับร่างกายของพวกเราได้
......เอ่อ, ถ้าพวกเราแลกเปลี่ยนของเหลวในร่างกายกัน, พวกเราจะสามารถรับรู้ถึงคน คนนั้นได้ในฐานะตัวตนที่เหมือนกันกับพวกเรา, และมันจะทำให้พวกเราสามารถแบ่งพลังงานและสามารถขยายพลังงานให้กับอีกฝ่ายได้"
"อะไ--เธอกำลังพูดอะไรอยู่?"
"ตั้งแต่ตอนที่พวกเราเกิดมา, พวกเราก็มีร่างกายที่พิเศษ พวกเราไม่เหมือนกับพวกตระกูลโทวโนะ, แต่พวกเราเป็นผู้มีพลังพิเศษที่เกิดมาจากมนุษย์ธรรมดา ท่านมากิฮิสะเรียกพวกเราว่า 'ผู้สอดประสาน"
----อ๊ะ
ผมนึกถึงคำ คำนั้นที่อยู่ในบันทึกของพ่อ
"ท่านมากิฮิสะพาพวกเรามาที่นี่เพื่อใช้หยุดยั้ง 'ตัวตนของโทวโนะ' ที่เพิ่มขึ้นในตัวของของเขา พวกเราเหมาะสมกับการขยายพลังงานของคนอื่นมากกว่าการแบ่งพลังพลังงานของตัวเอง
...... ท่านมากิฮิสะทำการสอดประสานกับพี่ด้วยบุคลิกด้านที่เป็นมนุษย์, และสามารถคงสติอยู่ได้แบบฉิวเฉียด"
"..............."
ไม่, เธอไม่จำเป็นต้องบอกเรื่องนี้กับผมทั้งหมด......
แต่คำว่า "โดยการแลกเปลี่ยนของเหลวในร่างกาย",
มันต้องหมายถึง---
" ….. ผมยังไม่เข้าใจมันทั้งหมด, แต่ร่างกายของเธอ... มันเหมือนกับเป็นยาแบบหนึ่งหรืออะไรประมาณนั้น.....
รึเปล่า?"
"ค่ะ ปกติแล้ว
มันจะไม่มีผลอะไรมาก,
แต่ตอนนี้พลังงานในร่างกายของท่านต่ำมาก
ฉันเชื่อว่าแม้แต่พลังของฉันก็สามารถทำให้ท่านกลับไปอยู่ในสภาพปกติได้เป็นอย่างน้อย"
"----ผมเข้าใจแล้ว
นั่นคงเป็นเหตุผลที่ทำไมตอนนี้ผมถึงได้รู้สึกดี"
ผมบีบมือของตนเอง
"......
ขยับได้ ใช่, ผมขยับได้แล้ว......!"
ข้อต่อของผมแข็งนิดหน่อย, แต่ผมสามารถขยับได้ด้วยความตั้งใจของตนเองแล้ว
การที่สามารถทำเรื่องง่ายๆ แบบนั้นได้ทำให้ตอนนี้ผมมีความสุขมาก
"ขะ, ขอบคุณเธอนะ ฮิซุย! ดูเหมือนว่าร่างกายของผมกลับเป็นปกติแล้ว, ขอบคุณนะ!"
ผมเหวี่ยงแขนขึ้นไปในอากาศ
แต่, ฮิซุยยังดูไม่สบายใจอยู่ ...... ในขณะที่ผมคิดย้อนกลับไป
ตอนนั้นลมหายใจของเธอทำให้รู้สึกดีมาก, ผมเลยบังคับให้เธอจูบกับผมต่อไป
ข้อต่อของผมแข็งนิดหน่อย, แต่ผมสามารถขยับได้ด้วยความตั้งใจของตนเองแล้ว
การที่สามารถทำเรื่องง่ายๆ แบบนั้นได้ทำให้ตอนนี้ผมมีความสุขมาก
"ขะ, ขอบคุณเธอนะ ฮิซุย! ดูเหมือนว่าร่างกายของผมกลับเป็นปกติแล้ว, ขอบคุณนะ!"
ผมเหวี่ยงแขนขึ้นไปในอากาศ
แต่, ฮิซุยยังดูไม่สบายใจอยู่ ...... ในขณะที่ผมคิดย้อนกลับไป
ตอนนั้นลมหายใจของเธอทำให้รู้สึกดีมาก, ผมเลยบังคับให้เธอจูบกับผมต่อไป
"อ๊ะ..... ผมขอโทษ
ลมหายใจของเธอ, มัน... รู้สึกดีมาก,
เพราะแบบนั้นผมเลย---"
"เปล่าค่ะ, เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เป็นเรื่องดี.... เอ่อ, ฉันไม่คิดเลยว่าฉันจะสามารถย้ายของเหลวจากร่างกายได้ด้วยตนเอง"
ฮิซุยมองผมอย่างอายๆ
"แต่, ท่านชิกิคะ นี่เป็นการรักษาแบบชั่วคราวเท่านั้น
ท่านจะกลับไปสู่สถาพที่ท่านเคยเป็นในอีกไม่นาน?"
"อะไ----จริงเหรอ?
สภาพก่อนหน้านี้---เธอหมายถึงกลับไปนอนป่วยอยู่น่ะเหรอ?"
ไม่เอา จะเป็นอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่มัน
พอขยับได้แบบนี้อีกครั้ง, ในที่สุดผมก็เข้าใจ
ในหลายวันที่ผ่านมานี้, ร่างกายของผมผิดปกติไปอย่างน่ากลัว
เพราะแบบนั้นตอนนี้, ในเมื่อผมสามารถขยับได้อีกครั้งแล้ว, พอมาคิดเรื่องที่ร่ายกายของผมต้องกลับไปเป็นอย่างที่มันเคยเป็นทำให้ผมหนาวไปถึงกระดูกสันหลัง
พอขยับได้แบบนี้อีกครั้ง, ในที่สุดผมก็เข้าใจ
ในหลายวันที่ผ่านมานี้, ร่างกายของผมผิดปกติไปอย่างน่ากลัว
เพราะแบบนั้นตอนนี้, ในเมื่อผมสามารถขยับได้อีกครั้งแล้ว, พอมาคิดเรื่องที่ร่ายกายของผมต้องกลับไปเป็นอย่างที่มันเคยเป็นทำให้ผมหนาวไปถึงกระดูกสันหลัง
"...... ผมต้องทำอะไร? ผมไม่อยากจะกลับไปเป็นแบบนั้น เป็นเหมือนหุ่นกระบอกที่โดนตัดสาย, หัวของผมรู้สึกเหมือนกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ... ครั้งนี้---"
ก่อนที่ร่างกายของผมจะหยุดจะทำงานไป, ผมคิดว่าจิตใจของผมคงจะแหลกสลายไปก่อน
"ท่านชิกิคะ ฉันก็ไม่อยากให้ท่านกลับไปเป็นเหมือนก่อนหน้านี้เช่นกันค่ะ
เพราะแบบนั้น...... ครั้งนี้... ช่วยผสานร่างกายของท่านกับฉันให้ลึกขึ้นไปอีกนิดหน่อยได้ไหมคะ?"
พร้อมกับนิ้วที่สั่นเทาของเธอ, เธอพูดทั้งหมดนี่ออกมาในขณะที่มองตรงมาที่ผม
----หัวใจของผมหยุดเต้น
ผสานร่างกายของพวกเราให้ลึกขึ้นไปอีกมันหมายความว่า...
เอ่อ, มันหมายถึงการแลกเปลี่ยนของเหลวในร่างกาย, เพราะแบบนั้นมันเลยหมายถึง----
พร้อมกับนิ้วที่สั่นเทาของเธอ, เธอพูดทั้งหมดนี่ออกมาในขณะที่มองตรงมาที่ผม
----หัวใจของผมหยุดเต้น
ผสานร่างกายของพวกเราให้ลึกขึ้นไปอีกมันหมายความว่า...
เอ่อ, มันหมายถึงการแลกเปลี่ยนของเหลวในร่างกาย, เพราะแบบนั้นมันเลยหมายถึง----
"-----นั่นมัน, เอ่อ--"
ฮิซุยยังคงเงียบอยู่
..... ผมควรจะเป็นคนที่พูดมันออกมาเหรอ"
"---ให้พูดอีกแบบหนึ่งก็คือ
ผมต้องมีอะไรกับเธองั้นเหรอ?"
ฮิซุยพยักหน้าอย่างเงียบๆ
"----------"
หน้าของผมกลายเป็นสีแดงเข้มในทันที
ผมมีความสุขจริงๆ, แต่ว่า
หน้าของผมกลายเป็นสีแดงเข้มในทันที
ผมมีความสุขจริงๆ, แต่ว่า
"---ไม่, นั่นมันแย่ ผมจะไม่กลับเป็นเหมือนก่อนหน้านี้ก็จริง, แต่นั่นมันแย่ ใช้ให้เธอทำแบบนั้นเพื่อทำให้ร่างกายของผมดีขึ้น, นั่นมันผิด...!"
ผมปฏิเสธเธออย่างหนักแน่น
"..............."
ฮิซุยยังคงเงียบอยู่
มันเหมือนกับว่าเธอเจ็บปวดจากคำพูดของผมมากกว่าโล่งอกจากคำปฏิเสธของผม
"เปล่า, มันไม่ใช่ว่าผมไม่ต้องการเธอ.....! มันแค่แปลก
มันอาจจะช่วยผมได้ แต่ใช้ร่างกายของเธอแบบนั้น มันผิด"
"..... ที่ผิดปกติคือท่านค่ะ
ท่านชิกิ ฉันเข้าใจว่าท่านไม่ต้องการฉัน แต่ถ้าฉันไม่ทำสิ่งนี้, ท่านจะตายคืนนี้ เพราะอย่างนั้นท่านพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไงกันคะ"
"อ๊ะ---เปล่า, นั่นมัน--"
...... ใช่แล้ว
นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมฮิซุยถึงได้เสนอ "วิธีการ" แปลกๆนี่ออกมา
...... ฮิซุย, คนที่ทนกับการสัมผัสกับเพศตรงข้ามไม่ได้ด้วยซ้ำ, เสนอความคิดนี้ออกมาเพราะชีวิตของผมตกอยู่ในอันตราย
เพราะแบบนั้น---ทั้งหมดที่เธอพูดก็เพื่อผม
เธอบอกว่าผมสามารถหลับนอนกับเธอได้, โดยที่เรื่องชอบหรือไม่ชอบนั้นไม่เกี่ยว---
"Da----"
ไม่ใช่ว่ามันดีแล้วหรอกหรือ?
ผมก็ไม่อยากตายเหมือนกัน
ผมหมายความว่า, ทุกอย่างที่ผมต้องทำก็คือหลับนอนกับเธอ, และถ้าผมไม่ชอบเรื่องนั้น, ถ้าอย่างนั้นมันก็คงมีอะไรผิดปกติกับตัวผมจริงๆ แล้วล่ะ
"------"
ฮิซุยมองผมอย่างเงียบๆ
นิ้วของเธอยังคงสั่นเทาอยู่
ขณะที่ผมกำลังลำบากใจอยู่นั้น---เธอก็ยังคงลำบากใจยิ่งกว่าผมมาก
แต่เธอปิดบังมันเอาไว้, และพยายามทำตัวให้เป็นปกติ
เธอทำอะไรเพื่อผมมาก, เพราะแบบนั้นทำไม---
...... ใช่แล้ว
นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมฮิซุยถึงได้เสนอ "วิธีการ" แปลกๆนี่ออกมา
...... ฮิซุย, คนที่ทนกับการสัมผัสกับเพศตรงข้ามไม่ได้ด้วยซ้ำ, เสนอความคิดนี้ออกมาเพราะชีวิตของผมตกอยู่ในอันตราย
เพราะแบบนั้น---ทั้งหมดที่เธอพูดก็เพื่อผม
เธอบอกว่าผมสามารถหลับนอนกับเธอได้, โดยที่เรื่องชอบหรือไม่ชอบนั้นไม่เกี่ยว---
"Da----"
ไม่ใช่ว่ามันดีแล้วหรอกหรือ?
ผมก็ไม่อยากตายเหมือนกัน
ผมหมายความว่า, ทุกอย่างที่ผมต้องทำก็คือหลับนอนกับเธอ, และถ้าผมไม่ชอบเรื่องนั้น, ถ้าอย่างนั้นมันก็คงมีอะไรผิดปกติกับตัวผมจริงๆ แล้วล่ะ
"------"
ฮิซุยมองผมอย่างเงียบๆ
นิ้วของเธอยังคงสั่นเทาอยู่
ขณะที่ผมกำลังลำบากใจอยู่นั้น---เธอก็ยังคงลำบากใจยิ่งกว่าผมมาก
แต่เธอปิดบังมันเอาไว้, และพยายามทำตัวให้เป็นปกติ
เธอทำอะไรเพื่อผมมาก, เพราะแบบนั้นทำไม---
"ฮิซุย-----นี่มัน...
ดีแล้วสำหรับเธองั้นเหรอ?"
"..... ค่ะ
ถ้าฉันสามารถเป็นประโยชน์ให้ท่านใจ, ถ้าอย่างนั้นฉันก็พอใจแล้วค่ะ"
"---ไม่! นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมจะพูดถึง เอ่อ---"
เธอยอมที่จะมอบร่างกายของเธอให้กับคนที่เธอไม่ได้รักจริงๆ
งั้นเหรอ?
ผม... ไม่ชอบแบบนั้น
ผมอยากจะหลับนอนกับเธอ
ผมคิดว่าผมรักเธอ, และผมอยากจะทำอะไรเพื่อเธอ
แต่นั่นมันมีก็สิ่งที่ต่างออกไปอยู่สองอย่าง
ให้พูดง่ายๆ, ผมไม่อยากจะหลับนอนกับเธอเพราะผมไม่รู้ว่าฮิซุยรักผมรึเปล่า
"---มันไม่เป็นไรเหรอ,
ฮิซุย? มอบร่างกายของเธอให้แบบนั้น, เธอจะไม่เสียใจภายหลังเหรอ?"
"...... ฉันไม่รู้ค่ะ แต่ฉันมีอะไรจะขอร้องท่านหนึ่งอย่างค่ะ"
"ขอร้องงั้นเหรอ......?"
"ค่ะ ท่านชิกิคะ, หากท่านชอบฉันแม้เพียงนิดเดียวก็ตาม, ตอนนี้---ช่วย, คิดแค่เรื่องนั้น ถ้าหากตอนนี้ท่านรักฉัน---ฉันก็จะไม่เสียใจกับเรื่องนี้ค่ะ"
...... ฮิซุยพูด, ทั้งๆที่ยังสั่นเทาอยู่
"-----"
...... ผมมันโง่ ผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองโง่ไปกว่าตอนที่ผมเป็นอยู่ในตอนนี้
"—ฮิซุย ผม"
...... สิ่งที่ผมอยากจะพูดก็คือ "ผมไม่อยากจะทำมันถ้าฮิซุยไม่ได้รักผม" งั้นเหรอ?
"...... ฉันไม่รู้ค่ะ แต่ฉันมีอะไรจะขอร้องท่านหนึ่งอย่างค่ะ"
"ขอร้องงั้นเหรอ......?"
"ค่ะ ท่านชิกิคะ, หากท่านชอบฉันแม้เพียงนิดเดียวก็ตาม, ตอนนี้---ช่วย, คิดแค่เรื่องนั้น ถ้าหากตอนนี้ท่านรักฉัน---ฉันก็จะไม่เสียใจกับเรื่องนี้ค่ะ"
...... ฮิซุยพูด, ทั้งๆที่ยังสั่นเทาอยู่
"-----"
...... ผมมันโง่ ผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองโง่ไปกว่าตอนที่ผมเป็นอยู่ในตอนนี้
"—ฮิซุย ผม"
...... สิ่งที่ผมอยากจะพูดก็คือ "ผมไม่อยากจะทำมันถ้าฮิซุยไม่ได้รักผม" งั้นเหรอ?
จริงๆ แล้ว---ผมไม่ควรค่าที่จะพูดแบบนั้น
"---มาที่นี่ เดี๋ยวนี้, ผมต้องการเธอจริงๆ"
...... ฮิซุยเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้
เมื่อเธอมาถึงระยะแขนของผม, ผมลากเธอมาหาผม
"---แต่เธออย่าเข้าใจผิดนะ ต่อให้ผมไม่ได้ป่วยอยู่
ผมก็---ต้องการเธอมากที่สุดในทุกๆเวลาเสมอมา"
จากนั้น
หลังจากที่ให้เธอนอนลงบนเตียงแล้ว, ผมก็ไล่นิ้วของผมผ่านร่างกายของเธอ
Music: stop
หลังจากที่ให้เธอนอนลงบนเตียงแล้ว, ผมก็ไล่นิ้วของผมผ่านร่างกายของเธอ
Music: stop
(HINT
by ผู้เขียน ตรงนี้น่าจะตัดจบได้แล้วมั้ง แต่มันยังมีเนื้อหาต่อไปอีกนิดนี่สิ)
ผมแก้ริบบิ้นของเธอออกและโยนมันลงไปข้างล่าง
"อ๊ะ......"
เสียงของฮิซุยสั่น
ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินที่เธอพูด, และแก้สายผ้ากันเปื้อนที่อยู่ด้านหลังของเธอออก
"ท่านชิกิ? เอ่อ......"
ฮิซุยมองมาที่ผมด้วยดวงตาที่บ่งบอกว่าไม่รู้และลำบากใจ
"ฮิซุย, นี่เป็นครั้งแรกของเธองั้นเหรอ......?"
"อ๊ะ...... ใช่ค่ะ ขอ, อภัยด้วยค่ะ"
เสียงของเธอจางลงเป็นเสียงกระซิบและแก้มของเธอเป็นสีแดงสดใส
เธอกำผ้าห่มไว้ด้วยอาการสั่นเทาราวกับว่าเธอกำลังต่อสู้กับความกลัวอยู่
"แต่ท่านชิกิคะ, ฉัน...... ฉันกำลังคิดว่ามันอาจจะไม่จำเป็นที่ต้องถอดผ้ากันเปื้อนออกก็ได้มั้งคะ..."
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากถอดเสื้อผ้าของเธอออกแล้วปล่อยให้ร่างกายเปลือยเปล่า
เธอมองผมอย่างลำบากใจ, เหมือนเป็นกระต่ายที่กำลังกลัวอยู่
...... แต่นั่นก็แค่ทำให้หัวใจของผมลุกโชนขึ้นไปอีก
"ไม่ล่ะ ถ้าเธอไม่ถอดเสื้อผ้าออก, ถ้าอย่างนั้นผมก็ทำอะไรไม่ได้น่ะสิ ......อืมม, ผมสงสัยว่าจะปลดตรงนี้ออกได้ยังไง"
"แต่ท่านชิกิคะ, ฉัน...... ฉันกำลังคิดว่ามันอาจจะไม่จำเป็นที่ต้องถอดผ้ากันเปื้อนออกก็ได้มั้งคะ..."
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากถอดเสื้อผ้าของเธอออกแล้วปล่อยให้ร่างกายเปลือยเปล่า
เธอมองผมอย่างลำบากใจ, เหมือนเป็นกระต่ายที่กำลังกลัวอยู่
...... แต่นั่นก็แค่ทำให้หัวใจของผมลุกโชนขึ้นไปอีก
"ไม่ล่ะ ถ้าเธอไม่ถอดเสื้อผ้าออก, ถ้าอย่างนั้นผมก็ทำอะไรไม่ได้น่ะสิ ......อืมม, ผมสงสัยว่าจะปลดตรงนี้ออกได้ยังไง"
โดยที่ยกตัวฮิซุยขึ้นจากด้านหลัง, ผมพยายามหาอะไรที่ดูคล้ายๆ ซิปอยู่
แต่ดูเหมือนว่าผมจะหามันไม่เจอ
แต่ดูเหมือนว่าผมจะหามันไม่เจอ
"นี่ ฮิซุย
เธอใส่นี่เข้าไปยังไงน่ะ? นี่...
มันดูเหมือนกับว่าไม่มีทางถอดออกได้เลยจริงๆ"
"เอ่อ.....
นี่เป็นเสื้อผ้าแบบชิ้นเดียวน่ะค่ะ, เพราะแบบนั้นถ้านอนอยู่แบบนี้มันจะถอดได้ยาก"
"..... อืม
ถ้าอย่างนั้นคงช่วยไม่ได้"
"ค่ะ เพราะอย่างนั้นแค่นี้, เอ่อ..... ฉันอยากให้ท่าน.....
"--------"
ไม่มีทาง
ถ้าผมมาไกลถึงขนาดนี้แล้วแต่ยังไม่ได้เห็นร่างกายของฮิซุยล่ะก็ ผมคงจะฆ่าตัวตาย
"ไม่ ฮิซุย, ยืนขึ้นแล้วเอามันออกเถอะ ถ้าเธอไม่ทำแบบนั้น, มันจะยากนิดหน่อย"
"เอ๊ะ---อ๊ะ, เอ๊ะ, แต่ว่า, ถ้าฉันทำแบบนั้น, ฉันก็จะโป๊สิคะ"
"อื้อ ผมอยากเห็นร่างกายของเธอ ผมจะมีอะไรกับเธอไม่ได้ถ้าเธอยังใส่เสื้อผ้าอยู่, ผมจะพลาดอะไรไปเยอะ"
"พลาดอะไรไปเยอะเหรอคะ...? ท่านชิกิ......"
เธอดูลำบากใจ
ฮิซุยกำลังอายอยู่, แต่ดูเหมือนว่าเธอกำลังพยายามทำตามคำสั่งของผม
"อ๊ะ......... ค, ค่ะ."
หลังจากที่พิจารณาอะไรนิดหน่อยแล้ว, เธอรีบยืนขึ้น
"...... ท่านชิกิคะ, พวกเราปิดไฟได้ไหมคะ?"
"----หืม"
นั่นมันจะเป็นจุดแย่ที่ใหญ่มาก
ผมไม่ได้รู้สึกถึงมัน, แต่ข้างนอกมันมืดแล้ว ถ้าผมปิดไฟ, มันจะมีแต่แสงจันทร์ที่ส่องสว่างห้องนี้
"...... ฉันก็ไม่ได้อยากจะขออะไรหรอกนะคะ แต่ถ้าท่านยืนกรานแบบนั้น, ฉันจะทำตามคำสั่งของท่าน ...... แม้ว่าบางทีฉันอาจจะเกลียดท่านเพราะเรื่องนั้นก็ได้"
"อ๊ะ----"
...... เธอเป็นคนดีมาก
ปกติแล้วเธอไม่เคยขออะไรเพื่อตัวเองเลย, แต่คำพูดของเธอจะเข้าถึงจุดอ่อนของผมเสมอ
"...... เข้าใจแล้ว ผมจะปิดไฟ, เพราะแบบนั้นเธอถอดเสื้อออกเถอะ"
ผมกดสวิตซ์ไฟให้ปิดลง
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง, ผมได้ยินเสียงเสื้อผ้าของเธอถูกถอดออก
เธอคงจะชินกับชุดเมดแล้ว, เพราะเธอถอดชุดเมดออกมาได้ค่อนข้างง่าย
Music: play track 5
แสงจันทร์ทำได้แค่ให้แสงสว่างสลัวๆ เท่านั้น
ผมไม่สามารถเห็นร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอได้อย่างชัดเจน, และผมสามารถเห็นได้แค่โครงร่างเท่านั้น
---ไม่
ถึงอย่างนั้น, มันก็มากเกิดพอแล้ว
ส่วนโค้งของร่างกายของเธอที่ถูกซ่อนไว้ใต้ชุดเมด บัดนี้สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนแล้ว
[ตัดจบ]
-----------------------------------------------------------------------------------------------
HINT by ผู้เขียน
เนื้อหาส่วนถัดไปจากนี้
มีความไม่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง
ข้าพเจ้าได้พิจารณาอย่างถีถ้วนแล้วและได้นำเนื้อหาออกไป ต้องขออภัยมา ณ ที่นี่
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น