อัสดงยาม ตะวันคร้ามแสง: Day 13 Golden Cocoon (Part 3)

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 23 เมษายน ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20140/

จังหวะการเต้นของหัวใจของพวกเราสอดคล้องกันและเต้นพร้อมๆ กัน

เธอยังคงสั่นเทาจากความรู้สึกที่ยังตกค้างอยู่ในตัวเธอ

ผมอยากให้เธอคลายกังวล และผมก็กอดเธอ

"...... ท่าน, ชิกิ......"
ทำไมเธอถึงได้ร้องไห้?
น้ำตายังคงหยดลงมาจากใบหน้าของเธอ

"ฉัน...... เรื่องนี้..."
ดูเหมือนว่าเสียงที่สั่นโอนเอนไปมาของเธอจะมีความเศร้าโศกเสียใจอยู่

"...... อะไรเหรอ, ฮิซุย? ...... มันเจ็บเหรอ......?"
"...... เปล่าค่ะ...... ฉันกลัว, ความสุขนี่"
หลังจากที่สูดหายใจเข้าไปลึกๆ, อาการสั่นเทาของเธอก็หยุดลง

"อ๊ะ......"
พละกำลังหายไปจากร่างกายของเธอ
ด้วยความอ่อนเพลีย, เธอเอนร่างของเธอมาพิงผม

"...... หนูเสียใจค่ะ...... พี่"
พร้อมกับคำกล่าวสุดท้ายของเธอ, เธอล้มลงไปและหลับตาลง

Music: stop

เสียงลมหายใจอ่อนๆ เข้ามาในหูของผม

"...... เธอกำลังหลับอยู่เหรอ, ฮิซุย?"
ผมวางเธอลงบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเธอ
ไม่เหมือนกับฮิซุย, ที่หมดแรงแล้ว, ผมยังมีพลังงานอยู่มากมาย
...... ไม่, ถึงแม้ว่าผมจะเหนื่อย, อาการป่วยที่เป็นอยู่ก่อนหน้าได้หายไปโดยสิ้นเชิงแล้ว

เพราะแบบนั้น, ดูเหมือนว่าคืนนี้, ผมจะสามารถขยับได้แบบคนปกติอีกครั้ง

….. ฮิซุยหลับอยู่บนเตียงของผม

มันอาจเป็นเพราะเธอได้ช่วยให้ผมมีพละกำลังกลับคืนมา, แต่ฮิซุยอ่อนเพลียอยู่แน่นอน

"….. หรือว่าบางที, ผมอาจจะฝืนเธอมากเกินไป"

ผมรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

..... มันเป็นครั้งแรกของเธอ, เพราะแบบนั้นมันคงจะเกินไปจริงๆ สำหรับเธอ

"...... แต่เธอน่ารักมาก, ผมเลยทำอะไรไม่ได้กับเรื่องนั้น"
ผมหาข้อแก้ตัว, แต่มันคงช่วยอะไรไม่ได้
ฮิซุยหลับอยู่, กำลังหายใจอยู่อย่างผ่อนคลาย
...... ถ้าผมจะไปทำอะไร, ก็จะต้องไปตอนนี้

"...... โทษทีนะ หลับนานขึ้นอีกนิดนะ, ฮิซุย"
หลังจากที่เลื่อนมือผ่านเส้นผมของเธอเป็นครั้งสุดท้าย, ผมเปลี่ยนเสื้อแล้วออกไปจากห้อง

Music: play track 1

---ใช่แล้ว อากิฮะกับโคฮาคุซังไม่อยู่

นี่เป็นโอกาศดี

ผมจะสามารถสืบได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อแปดปีก่อน

ผมเข้าไปในห้องของพ่อ

..... ห้องนี้น่าจะมีอะไรที่พอจะตอบคำถามของผมได้อยู่แน่นอน

"..... ลิ้นชักของโต๊ะ.... ตอนนี้มันว่างเปล่าแล้ว"

มันอาจจะมีอะไรที่เป็นของพ่ออยู่ในตู้ที่ถูกล็อคไว้ซักใบ

แต่ผมไม่คิดว่าเขาจะเก็บอะไรสำคัญไว้ในนั้น

"..... มันจะดีถ้าเขามีตู้เซฟหรืออะไรซักอย่าง"

ผมหาดูในห้อง

"............ เจอแล้ว"
ผมพบอะไรบางอย่างที่คล้ายๆ ตู้เซฟได้ค่อนข้างง่าย
มันไม่มีล็อคภายนอกและผมก็ไม่รู้รหัสด้วย
เพราะแบบนั้นผมเลยถอดแว่นออก, และตัด "เส้น" ของมัน

"...... อืมม......"
ดูเหมือนว่ามันจะมีไดอารี่เก่าๆ กับซองจดหมายอีกหลายซอง
ดูเหมือนว่าไดอารี่จะเป็นของเด็กและอย่างอื่นดูคล้ายจดหมายเก่าๆ

"...... จดหมายเก่าๆ งั้นเหรอ? ทำไม?"
ลายมือเป็นของพ่อแน่นอน
มันไม่ปะติดปะต่อกันและผมไม่สามารถเข้าใจมันได้ในทันทีที่เห็น

---วันที่เริ่มคือฤดูร้อนเมื่อแปดปีก่อนและดูเหมือนว่าจะถูกเขียนต่อไปหลังจากนั้นอีก

"............"
ผมยังไม่เข้าใจมัน, แต่ผมก็ยังคงพลิกมันต่อไป

Music: stop

Music: play track 9

เดือน ~ วันที่ ~

ลูกชายของฉัน ชิกิ ได้พ่ายแพ้ต่อสายเลือดโทวโนะ

ชิกิ เขาได้ฆ่าลูกเลี้ยงของฉันที่อยู่ที่นั่นพอดี

(ลูกเลี้ยงเป็นทายาทของตระกูลนานายะ ชั้นคิดว่ามันคงโชคดีในโชคร้ายที่เขาไม่ได้อยู่ในตระกูลเดียวกันกันผู้สอดประสาน, อย่างฮิซุยกับโคฮาคุ)

แรงกระตุ้นย้อนกลับของชิกินั้นน่ากลัว เพราะแบบนั้นมันเลยถูกตัดสินว่าชิกิจะต้องถูกกำจัดไป ฉันมีหน้าที่ในฐานะหัวหน้าตระกูลโทวโนะ แต่การฆ่าลูกชายของตัวเองมันเป็นเรื่องยากมาก

สายเลือดของโทวโนะ, อยู่ในตัวชิกิมากกว่าอากิฮะ
ถ้าพูดถึงเรื่องความสามารถที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใน, ฉันรู้สึกได้ถึงพลังเก่าแก่ดั้งเดิมในเลือดของอากิฮะ, แต่สายเลือดโทวโนะในตัวของชิกินั้นแรงกว่ามาก
ฉันคาดว่านั่นน่าจะเป็นเหตุผลที่ชิกิได้กลายสภาพไปก่อนที่จะกลายเป็นผู้ใหญ่
พลังของชิกิคือ "ความเป็นอมตะ" และ "การหลอมรวม"
ชิกิไม่สามารถควบคุมพลังที่ตื่นขึ้นได้และผลลัพธ์ของมันก็คือ, ฆ่าลูกเลี้ยงที่นำมาจากตระกูลนานายะ, แล้วเอาชีวิตของเขาไป
ฉันต้องพูดว่ามันเป็นผลงานที่ยอดเยี่ยมเลยสำหรับเขาที่เพิ่งใช้พลังเป็นครั้งแรก

เดือน ~ วันที่ x
ทั้งชิกิและลูกเลี้ยงสามารถรอดชีวิตมาจากความตายได้สำเร็จ
ก่อนที่ฉันจะฆ่าชิกิไป, เขาได้ฆ่าลูกเลี้ยงและขโมย "ชีวิต" ของลูกเลี้ยง, และฟื้นตัวด้วยมัน
ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะว่าเขาใกล้ตายรึเปล่า, แต่ชิกิได้จิตใจบางส่วนกลับคืนมา
ถึงแม้ว่ามันจะอันตราย, ฉันจะไม่ฆ่าเขาแต่แค่แยกเขาอองไปจากคฤหาสน์ซักพักหนึ่ง

กลับกันแล้ว, ลูกเลี้ยงจากตระกูลนานายะจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานต่อให้เขารอดมาได้ก็ตาม ถึงแม้ว่าเขาจะฟื้นตัวได้, พลังชีวิตของเขาจะถูกแย่งชิงไปโดยชิกิ ร่ายกายของเขาจะตายวันไหนก็ได้
ตราบใดที่ลูกเลี้ยงยังมีชีวิตอยู่, มันเป็นไปได้ว่าจิตใจของเขาจะรวมเข้ากันกับจิตใจของชิกิ ดูเหมือนว่ามันจะเป็นผลข้างเคียงที่ชีวิตของทั้งสองถูกเชื่อมโยงเข้าไว้ด้วยกัน แต่ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้น, ยังไงลูกเลี้ยงก็จะต้องตายในที่สุด, เพราะแบบนั้นตรงนี้มันจึงไม่มีปัญหาอะไร

เดือน ~ วันที่ ~

ปัญหาเรื่องการรักษาภาพลักษณ์ต่อสังคงปกติยังคงมีอยู่

ชิกิได้ฆ่าลูกเลี้ยงจากตระกูลนานายะไป

ฉันต้องปิดเรื่องที่เกิดขึ้น, แต่จะพาชิกิออกไปให้เห็นในที่สาธารณะไม่ได้ แผลที่ฉันทำร้าบเขาไปยังไม่หายดีและร่างของเขาได้กลายสภาพไป

เขาไม่อยู่ในสภาพที่ฉันจะนำไปให้คนอื่นเห็นในฐานะโทวโนะ ชิกิได้..... เขาไม่สามารถถูกเรียกว่ามนุษย์ได้เช่นกัน

เด็กจากตระกูลนานายะยังมีชีวิตอยู่

ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่, ฉันตัดสินใจที่จะใช้เขา

ถ้ามันมีการไม่ลงรอยใดๆ ฉันก็อยากจะเห็นมันเหมือนกัน

ประกอบเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์
นานายะเป็นตระกูลนักฆ่า
ถ้าลูกเลี้ยงนั่นยังมีชีวิตอยู่, การเชื่อมต่อกันของเขากับชิกิอาจจะทำให้จิตใจของชิกิแย่ลงไป
ต่อให้ชิกิได้สติของเขากลับคืนมา, ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเป็นไปได้ที่แรงกระตุ้นจากเด็กนานายะนั่นจะเปลี่ยนให้เขาเป็นฆาตกร

เพื่อไม่ให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น, พวกเราต้องส่งเขาไปที่ไหนซักแห่งที่พวกเราสามารถจับตาดูเขาได้ แต่พวกเราต้องไม่อนุญาติให้เขาเข้าใกล้คฤหาสน์โทวโนะได้เช่นกัน
ฉันควรจะให้ตระกูลสาขาที่เหมาะสมรับเขาไปเลี้ยง

เดือน ~ วันที่ x
...... สายเลือดโทวโนะได้ตื่นขึ้นภายในตัวของชิกิ
บางทีมันอาจเป็นเพราะว่าเขาใกล้ตายมาก, แต่เขาก็ได้สติกลับคืนมาเหมือนก่อนหน้านี้
แต่ฉันไม่รู้ว่าจะมีอะไรจะทำให้เขากลายสภาพไปอีกรึเปล่า

ถึงแม้ว่าจะฉีกฉันเป็นชิ้นๆ, ฉันก็จะไม่อนุญาติญาติให้ชิกิเข้าใกล้คฤหาสน์โทวโนะได้เช่นกัน
ฉันให้เขาอยู่ในการดูแลของคนรับใช้ที่เชื่อใจได้

เดือน ~ วันที่ x

ฉันยังคงไม่ได้รับการแจ้งข่าวว่าสติของเขาได้กลับคืนมาอย่างสมบูรณ์แล้ว
...... ปีได้ล่วงเลยไปโดยที่เขาอยู่ภายใต้การดูแลของตระกูลอื่น
หัวใจของฉันเจ็บปวด มันยากมากสำหรับฉันที่จะคิดว่าลูกชายของฉันเองจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร ในทันทีที่ชิกิฟื้นตัว, ฉันจะสามารถพาเขากลับมาที่คฤหาสน์ได้

Music: stop

"-------นี่มัน... อะไรกัน?"

ลูกเลี้ยง, ผมรู้เรื่องการรับเด็กมาเลี้ยงเมื่อสิบปีก่อน

ถึงแม้ว่าผมจะจำรายละเอียดไม่ได้อย่างชัดเจนนักก็เถอะ แต่ผมรู้เรื่องนั้น

..... เขาฆ่าผมงั้นเหรอ?"

เมื่อแปดปีก่อน ในสวน?

"….. จิตใจของพวกเราเชื่อมต่อกัน.... "

ข้อความบอกว่าเป็นไปได้ที่จิตใจของผมกับเขาจะเชื่อมโยงกัน

ปกติแล้ว, เรื่องนี้ควรจะเป็นแค่อะไรที่สามารถเอามาหัวเราะได้

แต่, ตอนนี้, มันอธิบายได้มากเกินพอแล้ว

"----ไม่"
ไม่, มันไม่ใช่แบบนั้น
นี่มันไม่ใช่อะไรแบบนั้น

"------Kk"
...... ผมรู้
ถึงแม้ว่าผมจะรู้เรื่องนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว, แต่ผมพยายามที่จะไม่สังเกตุเห็นมัน

---ผมอยากจะปฏิเสธมันไปอีกครั้ง

ลูกเลี้ยงก็คือ...
คนที่ถูกฆ่าไปก็คือ...
ผมรู้ว่าคนไหนคือคนไหน, แต่ผมไม่อยากที่จะยอมรับมัน----.

"ชิ--นี่มันใช้ไม่ได้"
ในขณะที่ด่าตัวเอง, ผมโยนจดหมายไปด้านข้าง

"...... ทั้งหมดที่เหลือก็คือนี่"
ผมหยิบไดอารี่ในตู้เซฟขึ้นมา
มันเหมือนกับไดอารี่ของเด็ก; ชัดเจนเลยว่าไม่ใช่ของที่โทวโนะ มากิฮิสะจะมีได้

ผมพลิกหน้าหนังสือ
มันมีแค่สองคำ

ช่วยด้วย

แบบนั้น

บนหน้ากระดาษสีขาว มันเขียนไว้เล็กมากจริงๆ

"............ ฮะ?"
ผมเปลี่ยนหน้า

ช่วยด้วย
ผมเปลี่ยนหน้า

ช่วยด้วย
ผมเปลี่ยนหน้า

ช่วยด้วย
ผมเปลี่ยนหน้า

"อะไ----"
ราวกับว่ามันเป็นคำสาปที่จะพาผู้อ่านจมลงถลำลึกเข้าไปสู่ความมืด

ช่วยด้วย

ช่วยด้วย

ช่วยด้วย

ช่วยด้วย

ช่วยด้วย

ช่วยด้วย

ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วย ด้วยช่วย ด้วยช่วย ด้วยช่วย ด้วยช่วย

ด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่ว
ยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วย --------

"-----"

..... ผมรู้สึกแย่

จนถึงตอนนี้ผมเคยเห็นฝันร้ายมามาก แต่นี่มันแย่ยิ่งกว่านั้นเยอะ

คำว่า "ช่วยด้วย" พวกนั้น

ไม่ใช่ว่าใครก็ตามที่เขียนบันทึกเล่มนี้รู้คำพูดอยู่แค่สองคำ

คำพวกนี้เท่านั้น

นั่นคือทั้งหมดที่คนนี้สามารถรู้สึกได้

ไม่มีการเขียนบอกถึงเรื่องร้ายๆ ต่างๆ เอาไว้
ประโยคหนึ่งตามหลังประโยคอื่น, ราวกับว่าเป็นการคายความรู้สึกของคนคนนี้ออกมา
นี่เป็นหนทางเดียวที่ผู้เขียนจะสามารถหนีออกไปได้
คนคนนี้ไม่รู้วิธีอื่นที่จะหนีจากคำสาปไปได้

"...... อ๊ะ"
มันยังเหลืออีกมากกว่าครึ่งที่ผมยังไม่ได้อ่าน
ผม,
ผมไม่สามารถบังคับตัวเองให้อ่านที่เหลือได้

"----"
ผมพลิกผ่านไปและพยายามที่จะไม่ดูเนื้อหามัน
ในขณะที่ผมกำลังพลิกผ่านไป, มือของผมหยุดลงที่หน้าเกือบๆ สุดท้าย

"...... ประโยคธรรมดางั้นเหรอ......?"
บนหน้าสุดท้าย, มีย่อหน้าสั้นๆ อยู่
ตัวอักษรสีเงินประดับตกแต่งแผ่นกระดาษธรรมดาๆ สีขาวได้เข้ากันอย่างสมบูรณ์แบบ

Music: play track 7