อัสดงยาม ตะวันคร้ามแสง: Day 13 Golden Cocoon (Part 4)

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 24 เมษายน ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20141/

"-------"

…. หลังจากที่ปิดไดอารี่, ผมวางมันกลับเข้าไปในตู้เซฟ

ผมไม่รู้ว่าทำไมโทวโนะ มากิฮิสะถึงได้เก็บของแบบนั้นไว้

แต่ผมได้รู้อะไรหนึ่งอย่าง

เพราะกลัวความอาฆาตของเด็ก มันเลยเป็นสิ่งที่ตั้งใจให้จะถูกผนึกไว้ในตู้เซฟ

….. วันกำลังเคลื่อนเข้าไปสู่จุดจบของวัน

สวนที่มืดมิด

ต้นไม้สีดำแผ่ขยายไปเบื้องหน้าผมราวกับเป็นหุบเขาสีดำ

ผมนึกถึงความฝันที่ผมเคยเห็นก่อนที่จะมาที่คฤหาสน์หลังนี้

"......... เอาล่ะ"

ไม่ใช่ว่ามันจะมีอะไรอยู่ที่นี่

ผมแค่ต้องการจะยืนยันบางสิ่งที่อยู่ในหัวใจของผม, เพราะแบบนั้นผมเลยเดินเข้าไปหุบเขาสีดำ

มันไม่มีอะไรอยู่ที่นี่เลย

มันไม่ใช่ว่าจะมีร่างของคนที่ถูกฆ่าไปเมื่อแปดปีก่อนอยู่ที่นี่

มันไม่ใช่ว่าจะมีเลือดของคนที่ถูกฆ่าไปเมื่อแปดปีก่อนอยู่ที่นี่

"............"
ในทันทีนั้นเอง, ภาพได้แวบเข้ามาในหัวของผม

วันที่ร้อนจัดในฤดูร้อนนั่น
ผมมองลงไปที่ตัวของผมที่เปื้อนไปด้วยเลือดราวกับว่าผมเป็นคนอื่น

"...... เพราะแบบนั้น ต้องมีใครบางคนถูกฆ่าตายที่นี่"
เป็นผมหรือเขาที่ถูกฆ่าไป, ผมไม่รู้

คนไหนคือเด็กที่ถูกรับมาเลี้ยง?
คนไหนคือปีศาจชิกิ?

"...... ถ้าผมคิดเรื่องนั้นด้วยหลักเหตุผลแล้ว, ผมต้องเป็นคนฆ่าเขาที่นี่"
"ผิดแล้วค่ะ คนที่ถูกฆ่า, คือท่านค่ะ, ท่านชิกิ"
"----!?"
ผมหันไปข้างหลัง
ผมไม่รู้ว่าเธอมาตั้งแต่เมื่อไร, แต่ฮิซุยอยู่ตรงนั้น

Music: play track 8

"ฮิซุย เธอตื่นแล้วเหรอ? ...... อย่าฝืนตัวเองสิ ไม่ใช่ว่าเธอยังเหนื่อยอยู่หรอกเหรอ......?"
"ท่านชิกิ, ท่านเป็นคนที่ไม่ควรจะฝืนตัวเอง ท่านยังคงสูญเสียพลังงานในอัตราที่สูงมากอยู่, มากกว่าที่ท่านได้รับมาก"

ฮิซุยยืนอยู่เบื้องหน้าผม

"อ๊ะ......"
...... ชีพจรของผมทำงานดีขึ้น
การที่ฮิซุยยืนอยู่ใกล้กับผมมากทำให้ผมรู้สึกถึงการมีชีวิตอยู่มากขึ้นไปอีกจริงๆ

"ว้าว, ร่างกายของผมอุ่นจริงๆ ...... ผมคิดว่าความอบอุ่นของเธอเข้ามาในตัวผม"

"แต่ฮิซุย, เธอกำลังพูดอะไรอยู่? เธอพูดว่าผมเป็นคนที่ถูกฆ่าที่นี่---เธอรู้เหรอว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่นี่?"

"---ค่ะ ฉันเห็นท่านตายที่นี่ ท่านถูกฆ่า, โดยชิกิ..... ไม่ใช่แค่ร่างกายและวิญญาณของท่านเท่านั้น, แต่ทุกสิ่งทุกอย่างถูกฆ่าไปหมด"

เสียงของเธอสั่น

มันไม่ใช่ว่าเธอกำลังกลัวอยู่ ในทางกลับกัน เสียงของเธอบ่งบอกว่าเธอโกรธคนที่ฆ่าผมมากอย่างไม่น่าเชื่อ

"...... เดี๋ยวก่อน, ฮิซุย คนที่ถูกฆ่าคือเด็กจากตระกูลนานายะที่เป็นลูกเลี้ยง เพราะเป็นนั้นไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนที่ตายไปหรอกเหรอ?"
"ไม่ค่ะ, ท่านเป็นคนที่ตายค่ะ, ท่านชิกิ "
ฮิซุยตอบผมตรงๆ

----โอ๊ะ, ผมเข้าใจแล้ว
ถ้าอย่างนั้นนั่นมันหมายความว่า--

"---ผมเข้าใจแล้ว ถ้าแบบนั้น, ผมก็คือเด็กที่ถูกรับมาเลี้ยงใช่ไหม?"

"...... ค่ะ, ท่านคือลูกหลานของตระกูลนานายะ ท่านมากิฮิสะรับท่าน, ที่เป็นสมาชิกคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่อยู่มาเลี้ยง
...... ท่านมีชื่อว่าชิกิ---และท่านมากิฮิสะก็พบว่ามันเป็นเรื่องตลกที่เพราะความบังเอิญอย่างประหลาด ลูกชายของเขาก็มีชื่อว่าชิกิเช่นกัน,เขาเลยรับเลี้ยงท่าน"
"ชื่อของพวกเรา----เหมือนกันงั้นเหรอ?"
"ค่ะ มันเป็นเรื่องปกติสำหรับท่านที่จะสับสน และท่านต่างไปจากพวกเรา; ท่านถูกรับเลี้ยงเข้าไปในตระกูลโทวโนะจริงๆ"

"-------"
ผมพูดไม่ออก
...... เรื่องแบบนั้น, ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะตกใจหรืออะไรทั้งนั้น
ผมจำได้ว่าผมไปด้วยกันได้ไม่ค่อยดีกับพ่อมาตั้งแต่แรก, และผมก็ไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องปกติจริงๆ ที่จะอาศัยอยู่ในคฤหาสน์...
เพราะอย่างนั้นเรื่องแบบนั้น---

-----------------------------------------------------------------------------------------------

HINT by ผู้เขียน

ชื่อของชิกิคือ 遠野志貴 อ่านได้ว่าโทวโนะ ชิกิ (มีความหมายว่าเจตจำนงค์อันสูงส่ง)

ชื่อของชิกิคือ 遠野四季อ่านได้ว่าโทวโนะ ชิกิ (มีความหมายว่าสี่ฤดู)

-----------------------------------------------------------------------------------------------

อะไรแบบ---

อะไรแบบนั้น----

ต่อให้ทั้งหมดนั่นเป็นเรื่องโกหก, ผมก็---

"...... ฉันขอโทษจริงๆค่ะ ที่พูดในสิ่งที่ทำให้ท่านเศร้าใจออกมา"
"ไม่, ผมไม่เป็นไร ผมไม่ได้เศร้า "

----ผมพูดแบบนั้น, แต่ผมก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหก

ผมไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกแบบไหน
แต่มันเป็นเรื่องจริงที่ผมรู้สึกได้ถึงความว่างเปล่าที่อยู่ภายในหัวใจ

"---แต่, นั่นมันแปลก คนของสายเลือดโทวโนะจะมีพลังพิเศษใช่ไหม? เขา...... ถ้าชิกิเป็นแวมไพร์, ถ้าอย่างนั้นแล้วผมเป็นอะไรล่ะ?
ผมไม่เหมือนกันกับเขา, แต่ผมก็มีดวงตาแปลกๆ นี่"

"...... ฉันไม่รู้รายละเอียดหรอกค่ะ แต่ท่านอากิฮะบอกว่าท่านเหมือนกันกับฉันและพี่, ซึ่งเป็นตระกูลที่เป็นศัตรูของพวกที่เป็น 'เลือดผสม' พวกนั้น
...... พวกเรามีพลังที่จะสอดประสานกับคนที่พวกเราแลกเปลี่ยนของเหลวด้วย, แต่ตระกูลนานายะมีพลังที่จะต่อสู้กับปีศาจได้"

….. ผมเข้าใจแล้ว

เป็นที่แน่นอนอยู่แล้วว่าพลังของผมไม่ใช่พลังที่จะเอาไปช่วยคนอื่นแบบฮิซุย ถ้าจะพูดให้ถูก, มันเป็นพลังที่ใช้ฆ่า

"...... ผมเข้าใจแล้ว แต่ถ้าอย่างนั้น, ทำไมผมถึงได้ถูกพ่อรับมาเลี้ยงล่ะ? มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เขาจะต้องรับศัตรูมาเลี้ยง"
"...... ท่านชิกิคะ, ท่านเป็นผู้สืบทอดของสายเลือดที่พิเศษมากๆ ของพวกนักล่าปีศาจ อาซางามิ, ฟุโจว, เรียวกิ และนานายะ
ทั้งสี่ตระกูลนี้เป็นศัตรูของพวก 'เลือดผสม'
ฉันคิดว่าที่ท่านมากิฮิสะพาท่านมาที่นี่ก็คงเพื่อช่วยกำจัดอะไรบางอย่างน่ะค่ะ"
"...... ผมหมายถึง, แล้วตอนแรกเขามีโอกาศรับผมมาเลี้ยงได้ยังไง?"

"ฉัน...... ฉันได้ยินมาว่าท่านเป็นคนของตระกูลนานายะคนเดียวที่รอดชีวิตน่ะค่ะ..."
".........อา, ผมเข้าใจแล้ว"
เมื่อสิบปีก่อน
บ้านสไตล์ญี่ปุ่นที่ตั้งอยู่ในภูเขาลึก
ล้อมรอบด้วยป่าสีดำ, โลกชนบทที่แยกตัวออกห่างจากการไหลไปของประวัติศาสตร์

...... ผมไม่สามารถ, นึกมันออก, ได้อย่างดีมากนัก

ทั้งหมดที่ผมนึกออกก็คือพระจันทร์ทรงกลดจางสีฟ้าๆ นั่น
และในพื้นที่เปิดโล่งของป่า, ร่างที่ดูคล้ายกับโทวโนะ มากิฮิสะนั่นได้ฉีกคนจำนวนมากออกเป็นชิ้นๆ

-------*เฮ้อ*

แต่นั่นก็คือตอนนั้น, และนี่ก็คือตอนนี้

เรื่องที่จบไปนานมากแล้ว ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้ว

"...... อืม, ผมเข้าใจแล้วที่ว่าผมถูกชิกิฆ่าตายที่นี่ แต่ทำไมตอนนี้ผมถึงได้ใช้ชีวิตอยู่ในฐานะโทวโนะ ชิกิล่ะ?"

"...... ค่ะ ไม่ต้องสงสัยเลย ท่านถูกชิกิแทงที่อกและอยู่ระหว่างความเป็นกับความตายแต่เพราะปาฏิหาริย์บางอย่าง, ท่านเลยฟื้นกลับมาได้ค่ะ
ท่านถูกช่วยไว้และชิกิก็ยังรอดอีกด้วย
ในเมื่อไม่มีใครตาย, ทุกสิ่งทุกอย่างก็ควรจะจบลงตั้งแต่ตอนนั้น แต่ชิกิได้กลายเป็นอะไรที่ไม่สามารถให้คนอื่นเห็นได้"

"อืม, เพราะแบบนั้นตัวแทนเลยเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับโทวโนะ ชิกิ เพราะชื่อของโทวโนะ มากิฮิสะอยู่ในระดับสูงของโลกธุรกิจ; จู่ๆ ลูกชายของเขาจะตายไปไม่ได้"

"...... ค่ะ ท่านมากิฮิสะเลยแกล้งทำเป็นว่าเด็กจากตระกูลนานายะตายไป, และท่านก็มีชีวิตอยู่ในฐานะโทวโนะ ชิกิ ...... ทั้งหมดนั่นก็เพื่อรักษาหน้าของตระกูลไว้"
"...... ผมเข้าใจแล้ว, นั่นเป็นสิ่งที่พ่อคงจะทำ"

ใช่, ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างลงตัวแล้ว
ถึงแม้ว่าผมจะเป็นโทวโนะ ชิกิ, แต่ตามหลักแล้วผมไม่ใช่คนของตระกูลโทวโนะ นอกจากอากิฮะแล้ว, ไม่มีใครอื่นที่มีสายเลือดนั่น
เพราะแบบนั้นพ่อเลยส่งผมไปอยู่ที่บ้านอาริมะ, และวางแผนเรื่องสถานการที่ผมจะไม่สามารถเป็นผู้สืบทอดได้เนื่องจากสุขภาพผมไม่ดีถึงแม้ว่าผมจะถูกเข้าใจว่าเป็นลูกชายคนโตของตระกูลโทวโนะก็ตาม

"ท่านชิกิคะ---ฉัน..."

"..... ไม่เป็นไร เธอไม่จำเป็นต้องขอโทษที่ปิดเรื่องนี้เป็นความลับ แค่บอกผมก็พอแล้ว อีกอย่าง, ไม่ใช่ว่าเธอชอบผมงั้นเหรอ"

"เปล่าค่ะ ถ้าเทียบกับท่านหรือพี่แล้ว, ฉันไม่ต้องทรมานเลยแม้แต่นิดเดียว.....!

แม้แต่หลังจากที่ท่านมากิฮิสะตายไป, ท่านอากิฮะก็รับพวกเรามาไว้ภายใต้การดูแลของเธอ เพราะแบบนั้นเลยมีแค่ฉันที่ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ไม่ได้รู้อะไรเลยซักอย่าง.....!"

"เดี๋ยว, ฮิซุย
อากิฮะ—เธอรู้ว่าผมไม่ใช่พี่แท้ๆ ของเธอเหรอ......?"

"...... ค่ะ ท่านอากิฮะเธอได้ยินเรื่องนั้นหลังจากที่ท่านมากิฮิสะรับท่านมา

แต่, ท่านอากิฮะก็ยืนกรานเสมอมาว่าท่านคือพี่ชายแท้ๆ ของเธอ
...... ทุกๆวัน, ท่านมากิฮิสะจะบอกให้ท่านอากิฮะลืมเรื่องของท่านไป
แต่, ท่านอากิฮะเธอไม่เคยยอมรับ ถึงแม้ว่าเธอจะถูกดุอย่างรุนแรง, เธอก็ยังคงรอท่านอยู่จากใจของเธอ"

"...... ถ้าท่านรู้ความจริง, ท่านคงจะย้ายออกไป นั่นคือเหตุผลที่ทำไมท่านอากิฮะถึงบอกกับพวกเราว่าอย่าให้ท่านได้มีวันรู้ความจริง
ท่านอากิฮะช่วยฉันกับพี่เสมอมา พี่เป็นคนรับใช้ของท่านมากิฮิสะและไม่ได้รับอนุญาติให้ออกไปนอกห้อง ท่านอากิฮะเกลียดเรื่องนั้นและเป็นคนที่ทำให้พี่เป็นอิสระ
เพราะแบบนั้น---เพื่อท่านอากิฮะแล้ว, พวกเราเลยยังคงหลอกลวงต่อไป ท่านอากิฮะ, พวกเราทั้งหมด... พวกเราอยากให้ท่านกลับมา"

"……… ฮิซุย"

"เพราะอย่างนั้น, กรุณาอย่าเกลียดท่านอากิฮะเลยนะคะ, เธอเห็นท่านเป็นคนสำคัญยิ่งกว่าทุกคน"

"..... อื้อ ผมรู้อยู่แล้ว ไม่มีทางที่ผมจะเกลียดเธอ มันเหมาะสมกับผมมากกว่าที่จะถูกเกลียด ผมเป็นคนที่ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขในขณะที่เธอต้องทรมาน"

"....."

เพราะแบบนั้น ผมรู้สึกขอบคุณอากิฮะ
เธอต้อนรับผม, ที่ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าคนแปลกหน้าที่กลับมายังคฤหาสน์ เธอถึงขั้นเรียกผมว่าพี่ชาย
...... เพราะอย่างนั้น, ผมจะเก็บรักษามันไว้เช่นกัน.
ถ้าหากเธอตั้งใจเรียกผมว่าโทวโนะ ชิกิ, ในฐานะพี่ชายของเธอ, ถ้าอย่างนั้นผมจะไม่สนใจชื่อนานายะ ชิกิ
ผมต้องเป็นพี่ชายของเธอต่อไป, เป็นโทวโนะ ชิกิต่อไป----

"อึก-----!"

"ท่านชิกิ!?"

ผมแยกตัวออกห่างจากฮิซุย, ที่เริ่มมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด แล้วก็สูดหายใจเข้าไปลึกๆ

"...... เฮ้อ ผมถูกเธอช่วยไว้, ฮิซุย, แต่ผมก็ยังมีการปวดหัวพวกนี้อยู่ "

"---ท่านชิกิคะ ร่างกายของท่านกำลังอ่อนแอเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อแปดปีก่อนค่ะ ตอนนั้น, ชิกิได้ขโมยพลังชีวิตท่านไปและใช้มันเพื่อต่อชีวิตตนเอง
นั่น---นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมท่านถึงอ่อนแอ, และทำไมท่านถึงได้เชื่อมต่อกันกับชิกิ"
"...... ผมเข้าใจแล้ว เพราะแบบนั้น, มันเป็นแบบนี้นี่เอง
ให้พูดอีกอย่างก็คือ, ตราบใดที่ผมยังไม่ทำอะไรกับฆาตกร---ชิกิ, ผมจะไม่มีวันได้กลับไปเป็นปกติ"

"….. ค่ะ ฉันเชื่อว่าเขาคงเกลียดท่านมาก นั่นคือเหตุผลที่เขาค่อยๆ ขโมยชีวิตของท่านไปอย่างช้าๆ พยายามทำให้หัวใจของท่านแปดเปื้อน; เขาสนุกกับความเจ็บปวดของท่าน"

เสียงของเธอแอบซ่อนไปด้วยความโกรธอีกครั้ง

"เขาเกลียดผมงั้นเหรอ? ...... ผมไม่เข้าใจ เขาเป็นคนที่ฆ่าผม ผมสามรถเข้าใจความแค้นของผมที่มีต่อเขาได้, แต่ทำไมเขาต้องแค้นผมด้วยล่ะ?"
"ไม่ค่ะ, ชิกิเห็นท่านเป็นคนที่ฆ่าเขา ท่านชิกิคะ, ท่านทำให้ตัวตนของโทวโนะ ชิกิหายไป"
"......? ผมทำให้เขาหายไปงั้เหรอ......?"

"ค่ะ ชัดเจนแล้วว่าท่านถูกฆ่าโดยชิกิ
แต่เมื่อชีวิตของท่านถูกช่วยเอาไว้, ท่านก็แย่งจุดยืนของชิกิในฐานโทวโนะ ชิกิไป

...... หลังจากนั้น, ชิกิที่ถูกขังอยู่ที่ไหนซักแห่งจะต้องเห็นท่านเป็นภัยคุกคามแน่นอน
โทวโนะ ชิกิยังคงมีชีวิตอยู่, แต่ตอนนี้มันมีคนอื่นที่ปรากฏตัวออกมาในฐานะโทวโนะ ชิกิ
ชิกิยังคงมีชีวิตอยู่, แต่ท่านได้แย่งทุกสิ่งทุกอย่างในฐานะโทวโนะ ชิกิไป, และเขาเลยกลายเป็นอะไรบางอย่างที่ไม่มีชื่อ, ไม่มีตัวตนไป"

"...... เข้าใจแล้ว เพราะแบบนั้นเขาเลยมองตัวเองในฐานะโทวโนะ ชิกิตัวจริง, และมองผมในฐานะตัวปลอม ไม่แปลกใจเลย---"

ชิกิอยากจะฆ่าผมแล้วเอาทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืนไป

"แต่, นั่นมันจบลงแล้วค่ะ ฉันจะปกป้องท่านค่ะ, ท่านชิกิ ไม่ว่าชิกิจะทำอะไร, ฉันจะไม่ให้เขาได้ฆ่าท่านอีกครั้งหรอกค่ะ

...... ต่อให้ชิกิที่เป็นฆาตกรออกไปเพ่นพ่านบนถนน, เขาก็จะถูกกำจัดไป, เพราะอย่างนั้น, จนกว่าจะถึงตอนนั้น, กรุณา, พักผ่อนอยู่ในห้องนะคะ"

".................."
พักผ่อนอยู่ในห้องงั้นเหรอ......?
ไม่, นั่นช่วยผมไม่ได้
ชิกิยังไม่รู้ถึงมัน, แต่การหลอมรวมเข้าด้วยกันของพวกเราแย่ลงไปทุกวันๆ

นั่นมันหมายความว่า,
ถ้าเขาเป็นบ้าไปจริงๆ, ผมไม่รู้ว่าจิตใจผมยังอยู่ได้ปกติรึเปล่า

"...... เฮอะ เขาเป็นคนที่ทำร้ายได้แม้แต่ตัวเองเพื่อล้างแค้น"

...... ล้างแค้นงั้นเหรอ? ไม่, มันไม่ใช่แบบนั้น
...... ชิกิที่พูดว่าเขาถูกฆ่าโดยผม
...... ชิกิที่มองผมในฐานะตัวปลอม

...... ชิกิที่พูดว่าเขาจะฆ่าผม พูดซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง
...... ชิกิที่พูดว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นถ้าผมไม่อยู่ที่นี่

...... ชิกิที่สูญเสียจิตใจไปแบบโทวโนะ มากิฮิสะ, กำลังฆ่าคนที่เดินไปเดินมาบนถนน
และ, ใช่

---คนที่ถูกฆ่าตายไปเมื่อนานมาแล้ว,
เด็กที่ถูกเรียกว่านานายะ ชิกิ

โดยที่ไม่รู้ตัว, ผมกัดฟันของตัวเอง

"อย่ามาตลกน่า----ชั้นเป็นคนเดียวที่จะมีสิทธิขมขื่นกับเรื่องนี้, ไอ้ชิกิ"
ในทันทีนั้นเอง,
แผลเก่าบนอกของผมเริ่มเจ็บ
มันมีทางเดียวที่จะหยุดความเจ็บปวดนี้ได้

"ท่านชิกิ, ท่านจะไปไหนคะ.....?"

"เธอก็รู้อยู่แล้วนี่ เขาพูดว่าเขากำลังจะมา แต่ผมจะไม่รอให้เขามาหรอก"

ผมรู้ว่าที่ซ่อนตัวของเขาอยู่ที่ไหน, ผมจะจบความเกี่ยวข้องกันที่ไร้ค่าของพวกเราลง"

"กรุณาหยุดเธอค่ะ, ท่านชิกิ......! ด้วยร่างกายแบบนั้น, มันจะอันตรายเกินไปนะคะ"
"ฮิซุย ขอโทษนะ, แต่มันมีมีดอยู่ในห้องของผม เธอช่วยไปหยิบมาให้หน่อยได้ไหม?"
"---ขอปฏิเสธค่ะ ฉันปล่อยให้ท่านไปไม่ได้"
"...... โอ อย่างงั้นเหรอ, ถ้าอย่างนั้นผมจะไปหยิบมันด้วยตัวเอง ฝากดูบ้านตอนที่ผมไม่อยู่ด้วยนะ"
"ท่านชิกิ......!"

หลังจากที่หันหลังให้กับฮิซุย, ผมเดินจากไป

"ท่านชิกิ! ถ้าท่านทำแบบนั้น, ฉันจะโกรธจริงๆ นะคะ......!"

ในขณะที่กำลังขอโทษเธออย่างเงียบๆ, ผมมุ่งหน้ากลับเข้าไปข้างใน

-----ผมออกไปจากประตูหน้าบ้าน

ในกระเป๋าของผมมีมีดที่ถูกสลักไว้ว่า "นานายะ"

ต้องขอบคุณฮิซุย ตอนนี้ผมมีพละกำลังอยู่ในร่างกายแล้ว

ถ้ามันจะมีปัญหาอะไร นั่นคงจะเป็น---

"..............."

เรื่องที่ฮิซุยยังคงอยู่ข้างๆ ผมอยู่

"...... ฮิซุย ช่วย, กลับไปที่คฤหาสน์เถอะนะ"
"...... ขอปฏิเสธค่ะ ท่านไม่ฟังที่ฉันพูด, เพราะแบบนั้นฉันจะไม่ฟังที่ท่านพูด"
ฮิซุยหันหน้าไปอีกทางอย่างงอนๆ

"คิดดูก่อนสิ ผมไม่ได้กำลังบอกว่าเธอจะไปเกะกะขวางทาง...... เอ่อ, สถานที่ที่ผมกำลังจะไปนั้นมันอันตรายมากๆ, เพราะแบบนั้นผมเลยอยากให้เธออยู่ในคฤหาสน์"

"ท่านพูดแบบนั้น, แต่ฉันควรจะทิ้งท่านไปเหรอคะ, ท่านจะหมดแรงล้มลงไป, ถ้าท่านอยากจะไปจริงๆ, มันจะเป็นปัญหาใหญ่ถ้าฉันไม่ได้ไปด้วย"
"เอ๊ะ---พลังของเธอ, เป็นแบบนั้นงั้นเหรอ?
แต่, พวกเราทำเรื่องแบบนั้น...... พวกเรามีอะไรกันมากขนาดนั้น, ไม่ใช่ว่าผมจะปกติไปซักพักหนึ่งหรอกเหรอ?"
"...... ไม่ค่ะ นั่นมันแค่เหมือนกับพิธีกรรมที่ไว้สร้างสายสัมพันธ์ระหว่างพวกเรา ต่อให้มีใครบางคนแลกเปลี่ยนของเหลวกับพี่หรือฉัน, พวกเขาจะไม่มีวันได้รับพลังงานหากพวกเราไม่ได้ไปอยู่ใกล้ๆ"

"---นั่นมัน... "

นั่นมันเป็นปัญหาใหญ่เลย

ถ้านั่นเป็นเรื่องจริง, ถ้าอย่างนั้นผมไม่แม้แต่จะไปถึงโรงเรียนได้ด้วยตัวเองเลยด้วยซ้ำ

"ถ้าท่านยังคงสั่งให้ฉันอยู่ที่นี่, ฉันจะอยู่ที่นี่ค่ะ, กรุณาตัดสินใจว่าฉันควรจะทำอะไรด้วยค่ะ"
ฮิซุยมองมาที่ผมตรงๆ

"...... อุก"
...... ดูเหมือนว่าคำตอบของผมจะถูกตัดสินไว้เรียบร้อยแล้ว

ผมไม่สามารถไปถึงโรงเรียนได้ถ้าไม่มีความช่วยเหลือจากเธอ, ถ้าอย่างนั้นผมก็ทำได้แค่ให้เธอมากับผม

Music: stop

….. นี่เป็นครั้งแรกจากในช่วงหลายวัน ผมมาถึงโรงเรียน ความเงียบอันน่าขนลุกทำให้ความเย็นแล่นลงไปที่กระดูกสันหลังของผม

พื้นที่ว่างๆ ที่ไม่มีตัวตนของชีวิตให้สัมผัสได้อยู่เลย

ถึงแม้ว่ามันจะมีนักเรียนเป็นร้อยในช่วงเวลากลางวัน, แต่ตอนนี้มันดูเหมือนกับซากปรักหักพังที่ถูกทิ้งร้างภายใต้แสงจันทร์

"ท่านชิกิคะ, มันใช่ที่นี่จริงๆ เหรอคะ......?"
"------"
ผมไม่มีคำพูดที่จะเอาไปตอบคำถามของเธอ

ผมแค่เคยเห็นเขาอาศัยอยู่ที่โรงเรียนจากในความฝันของผมเท่านั้น

"...... ไปกันเถอะ, ฮิซุย"
พวกเราเดินผ่านประตูหน้าไป

"----"

"ท่านชิกิ, นี่มัน--"
ฮิซุยหยุดชะงักทันทีเหมือนกับที่ผมทำ

----เอี๊ยด

รัตติกาลเข้าห้อมล้อมตึกเรียน
ในทันทีที่ผมผ่านประตูเข้ามา, ผมรู้สึกได้ถึงความผิดปกติในอากาศ

-----เอี๊ยด, เอี๊ยด

..... อากาศทั้งมวลกำลังสั่นดังเอี๊ยดๆ อยู่

บรรยากาศตึงเครียดทิ่มแทงปอดของพวกเรา

----เอี๊ยด, เอี๊ยด, เอี๊ยด

"...... ความรู้สึกนี่, มันคือ--"
ผมเคยรู้สึกได้ถึงลมแย่ๆ นี่หลายครั้งจากในความฝันของผม
อากาศที่หนาแน่นไปด้วยจิตสังหาร ความเป็นศัตรู ความเกลียดชัง

ภายในตึก,
ความมืดถูกเติมเต็มไปด้วยจิตสังหารราวกับว่ามันมีการต่อสู้จนกว่าจะตายไปข้างหนึ่งกำลังเกิดขึ้นเหมือนอย่างในความฝันของผม

"ชิกิ...... เขากำลังสู้กับใครบางคนอยู่งั้นเหรอ?"
...... ผมไม่เข้าใจ
มันไม่น่าจะมีใครที่สามารถต่อกรกับสัตว์ประหลาดในคราบมนุษย์อย่างเขาได้

"พะ, พี่--?"
เสียงกระซิบ

ฮิซุยพูดออกมา, ราวกับว่ากำลังต่อต้านแรงกระตุ้นที่ทำให้อาเจียนอยู่

---พี่---โคฮาคุซัง

อากิฮะไม่ได้อยู่ในคฤหาสน์มาตั้งแต่เมื่อเช้า
เธอออกไปพร้อมกันกับโคฮาคุซังและทั้งวันเธอไม่ได้กลับมาเลย
...... เมื่อคืน...
ตอนที่ผมขังตัวเองอยู่ในห้อง
อากิฮะบอกกับผมว่าให้รอต่อไปอีกหน่อย

"อะไ---? ...... อย่าบอกนะว่า---อากิฮะ----!?"
ขาของผมเริ่มทำงาน
ก่อนที่ผมจะเริ่มคิด, ผมวิ่งตรงไปที่ตึก

Music: play track 6

-----ผมวิ่งเข้าไปในตึก

ภายใน, บรรยากาศยิ่งตึงเครียดมากขึ้นไปอีก

"ท่านชิกิ---"

"..............."

โดยที่ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ, ผมพยายามหาร่องรอยร่องรอยใดๆ ก็ตามที่บอกถึงการมีตัวตนอยู่

----ทางเดิน

----มันเงียบ

----อย่างน่ากลัว

".........!"

Skreeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!
เสียงแหลมสูงกระทบแก้วหูของผม มันทำให้หน้าต่างสั่นได้เลย

---เสียงนั่น, มันดังมาจากชั้นที่อยู่ข้างบนผม

"ท่านชิกิ, นั่นมัน--"
"...... มาอยู่ใกล้ๆ ผมนะ ไปกันเถอะ, ฮิซุย"

ผมจับมือของฮิซุยเอาไว้แล้วพุ่งไปที่บันได

---โดยที่ยังผมจับมือของเธออยู่, ผมวิ่งขึ้นบันไดไป

"............"
ผมกัดฟันแน่น
วันนั้น
ผมนึกถึงช่วงเวลาที่ผมออกไปนอกห้องแล้วบังเอิญได้ยินอากิฮะกับโคฮาคุซังพูดกัน
อากิฮะบอกว่าเธอจะฆ่าชิกิ---พี่ชายของเธอ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเธอไม่ได้หมายถึงผม, แต่เธอหมายถึงชิกิ
ไม่ต้องสงสัยเลย, ตอนนี้คนที่กำลังสู้กันอยู่คืออากิฮะกับชิกิ

Skreee! เสียงดังแสบแก้วหูนั่นกรีดร้องขึ้นอีกครั้ง

เสียงดังมากจากด้านบน—แถวๆ ชั้นสี่

"ยัยบ้านั่น…..!"

ผมผ่านชั้นสามไปอย่างรวดเร็ว

บ้าเอ๊ย---เธอมันไร้เหตุผล

เพราะฝันร้ายของผม, ผมเข้าใจร่างกายของชิกิดีสุด

พลังของเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับมนุษย์ ผมไม่รู้ว่าความ "ไม่ใช่มนุษย์" ของคนในตระกูลโทวโนะมันเป็นยังไง, แต่เธอไม่มีทางที่จะชนะได้ มันเหมือนกับว่าเธอไปให้ตัวเองถูกฆ่า

"............!"
ผมขึ้นบันไดไปให้เร็วที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้

---อากิฮะ

ผมไล่เธอไป, ผมไม่ได้เชื่อใจเธอ
ผมยังไม่ได้ทำอะไรในฐานะพี่ชายเลย, แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังเรียกผมว่าพี่ชาย

----และตอนนี้, เธอกำลังต่อสู้กับชิกิฆาตกรด้วยตัวเธอเอง

"บ้า---เอ๊ย!"
...... ผมแค่มีความรู้สึกกลัวนี้, ความรู้สึกที่แย่มากๆ
อากิฮะ---อากิฮะไม่มีทางที่จะชนะได้
ชิกิจะฆ่าเธอรึเปล่านะ?
...... ผมไม่รู้ ผมไม่คิดว่าเขาจะฆ่าอากิฮะในเมื่อในความฝันของผม เขาตามหา

อากิฮะอยู่อย่างไม่ลดละ

แต่, ในอีกแง่หนึ่ง...
ผมไม่คิดว่าเขาจะมีคำจำกัดความของคำว่า อยากได้ใครบางคนอย่าง 'ไม่ลดละ' เหมือนกันกับผม คำจำกัดความของพวกเราคือได้รับคนที่พวกเราตามหาอย่างไม่ลดละ

เขาบ้า
ผมไม่สามารถเข้าใจความคิดที่แตกสลายของเขาได้เพราะผมไม่ได้บ้า
ไม่, แม้แต่คนวิกลจริตด้วยกันเองก็ไม่สามารถเข้าใจความคิดของคนวิกลจริตคนอื่นได้
ในเมื่อคนวิกลจริตอย่างเขาเองนั้นไม่สามารถเข้าใจมันได้, ก็ไม่มีใครเข้าใจมันได้, และเขาก็จะต้องอยู่คนเดียว

"อากิ... ฮะ---"

---เธอยังมีชีวิตอยู่

อากิฮะ... เธอต้องมีชีวิตอยู่

มันไม่มีทางที่เธอจะถูกชิกิฆ่าตาย

เพราะว่าผมน่าจะเป็นคนเดียวที่ชิกิจะฆ่า

อากิฮะ---ผมไม่สามารถให้เธอตายแทนผมได้

ถ้าเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น, ผมจะ---

Skreeeeeee!

ในทันทีที่ผมไปถึงชั้นสี่, เสียงนั่นกรีดร้องแสบแก้วหูขึ้นอีกครั้ง
ใกล้แล้ว รู้สึกว่ามันจะอยู่ในทางเดินที่ต้องผ่านบันไดพวกนี้ไป

"อากิฮะ----!!"
ภาพความคิดที่แย่ที่สุดยังคงบิดเบี้ยวไปมาภายในสมองของผม, ผมวิ่งเข้าไปที่ทางเดิน

---เอ๊ะ?

ในทันทีนั้นเอง, ผมยืนอยู่อย่าง, ตกตะลึงจนพูดไม่ออก

"-------"

ผมได้ยินเสียงฮิซุยอ้าปากค้างด้วยความตกใจจากด้านหลังของผม

"อะ---อากิ... ฮะ"

นั่นคือสิ่งเดียวที่โผล่เข้ามาในหัวของผม

ทางเดินที่ส่องสว่างไปด้วยแสงจันทร์
ภายในอากาศที่หนาวเย็นขนาดที่ตัดเข้าไปในปอดของผมได้,
อากิฮะกำลังยืนอยู่, ใกล้มากห่างกันแค่ไม่กี่หลา

เหมือนกับเลือด, สีแดงเลือดหมูเข้ม

---ตอนแรก, มันดูเหมือนกับเลือดของอากิฮะ

แต่นั่นมันไม่ใช่
สิ่งที่เป็นสีแดงนั้นเป็นแค่ผมที่ยาวมากๆ ของเธอ

"-----"

ผมยังคงไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ที่ทางเดิน, ตรงนั้นมีอากิฮะ, พร้อมกับผมสีแดงที่ยาวมากของเธอ แล้วก็---

เขา, หมอบอยู่กับพื้นโดยมีมือข้างหนึ่งยันตัวไว้ กำลังไอออกมาเป็นเลือด

คนที่กำลังคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าของอากิฮะก็คือเขา--ชิกิ
อากิฮะมองลงไปที่เขา
...... ที่เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ด้านหลังของเธอนั้นคือร่างของโคฮาคุซัง

ดูเหมือนว่าชิกิกำลังใกล้ตายและอ้าปากหายหอบใจ แต่อากิฮะไม่แม้แต่จะหอบหายใจเลยด้วยซ้ำ

---สถานการ
ไม่น่าเชื่อ, ดูเหมือนกับว่าอากิฮะจะเป็นคนที่เหนือกว่าเขา

"อุก........!"

ชิกิกระโดดไปข้างหน้า

ด้วยความเร็วแสงที่ผมไม่แม้แต่จะตามทันได้ ภาพเบลอๆ สีดำพุ่งไปทางอากิฮะ

Skreeeeeeeee!

อากิฮะแค่มองลงไปที่ชิกิ

แค่นั้น, ร่างกายของชิกิร่วงลงกระแทกกับพื้น, และราวกับว่าเป็นการตอบรับเสียงกระแทกนั้น ลำตัวของเขาไหม้, มีควันออกมา

"ฮีย์--อะอะอาอะอะอะอะอ๊า!"
เสียงกรีดร้องของชิกิดังก้องสะท้อนไปทั่วทางเดิน
ร่างกายที่ค่อยๆ ระเหยไปของเขาถูกปกคลุมไปด้วยควัน
กระดูกเกือบทั้งหมดในร่างของเขาภายใต้ชุดกิโมโนโผล่ออกมาให้เห็น, เหมือนกับเป็นมัมมี่
แต่เขาก็ยังคงมีชีวิตอยู่, ร่างที่น่าสยดสยองของเขายังคงจ้องไปที่อากิฮะ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ในทางกลับกัน, เสื้อผ้าของอากิฮะไม่เปื้อนเลยแม้แต่น้อย
...... แม้แต่จากที่นี่, ผมก็สามารถเข้าใจมันได้ทั้งหมด
รอบตัวเขาบิดเบือนเหมือนกับเป็นภาพลวงตาที่เกิดขึ้นเพราะความร้อน, และมันดูหลุดโลกยิ่งกว่าอากาศที่อยู่ภายในตึกนี้อีก

"ฮา, ห์, เหวออออออ.........!"
ชิกิตะกุยไปที่ร่างกายที่ค่อยๆ ละลายไปของเขา

อากิฮะมองเขาอย่างเยือกเย็นโดยไม่ประมาท

----พลังทั้งสองนั่น...
พวกมันต่างกันอย่างเทียบไม่ได้

"สุดยอด...... ท่านชิกิคะ, นั่นมัน...... สุดยอด"

จากข้างหลังผม, ฮิซุยพูดออกมาด้วยความประหลาดใจ
นั่นตรงกับสิ่งที่ผมกำลังคิดอยู่เช่นกัน
...... นี่มันอะไรกัน? คุณสามารถพูดได้เลยว่าเธอเหนือกว่า, แต่นั่นมันมากเกินไป
เธอเหนือกว่ามากเกินไป----

Music: stop

Music: play track 9

"จบกันแค่นี้ล่ะ ชิกิ"

"อากิ--ฮะ"

ด้วยลมหายใจที่ขาดห้วง, เพราะอะไรบางอย่างชิกิสามารถพูดชื่อน้องสาวแท้ๆ ของเขาออกมาได้สำเร็จ

"ทำไม—ทำไมเธอถึงได้ทำกับพี่แบบนี้? พี่คือพี่ชายที่แท้จริงของเธอนะ"
".................."
การเปลี่ยนแปลง,
ภาพบิดเบือนรอบตัวอากิฮะยิ่งมากขึ้นไปอีก

"พี่รักเธอนะ, อากิฮะ พี่แค่รักเธอ นั่นคือเหตุผลที่ทำไมพี่ถึงได้ยอมอาศัยอยู่ในห้องใต้ดินที่ชื้นๆนั่น, พยายามฆ่าไอ้ตัวปลอมนั่นและพยายามที่จะทำให้พวกเรากลับไปอยู่กันแบบพี่ชายกับน้องสาวได้! ...... เพราะแบบนั้นทำไม, ทำไมเธอถึงได้มาขวางทางพี่,

อากิฮะ?"

"...... ชั้นไม่ได้มาขวางทางนาย นี่มันไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าหน้าที่ของชั้นในฐานะหัวหน้าตระกูลโทวโนะ---หน้าที่ที่ต้องพิภากษาพวกคนในตระกูลที่เบี่ยงเบนจากความเป็นมนุษย์ไป"

"พี่เป็นหัวหน้าตระกูลโทวโนะ! ถ้าไอ้หมอนั่นไม่ไปอยู่ตรงนั้น, พี่คงจะยังเป็นชิกิอยู่ พี่เป็นพี่ชายของเธอได้เสมอ ตื่นได้แล้ว, อากิฮะ ไอ้ของปลอมนั่นมันแค่หลอกเธอเท่านั้นล่ะ!"

การบิดเบือนรอบตัวอากิฮะมากขึ้นไปอีกด้วยซ้ำ
หลังจากที่เธอหลับตาไปในเวลาที่สั้นๆ, เธอมองไปที่ชิกิราวกับเธอได้แยกทางกับเขาไปแล้ว

"---ชั้นไม่ได้กำลังโดนหลอกอยู่ นายไม่ใช่พี่ชายของชั้น......!"

"อ๊าอาอาอาอาอาอา......!"
ชิกิปิดหน้าของเขาไว้ด้วยมือ
...... แต่นั่นมันไม่ได้ช่วยอะไร
ผมไม่เข้าใจว่าอากิฮะมีพลังแบบไหนอยู่
แต่นั่นมัน---ดึงเอาความร้อนออกไปจากทุกสิ่งทุกอย่างในสายตาของเธอ, ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอสามารถมองเห็นได้ มันคือ "แย่งชิง" ที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้