เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20143/
เสียงของเนื้อขาดออกจากกัน
เลือดไหลหยดลงไปบนทางเดิน
"เอ๊ะ---------"
เสียงของโคฮาคุซังเกือบจะเป็นเสียงของคนเหม่อลอย
ตอนนั้นเธอได้ผลักอากิฮะออกไปอย่างรวดเร็ว
เธอได้ผลักอากิฮะที่พยายามจะปกป้องเธอออกไป, และได้พุ่งไปอยู่ข้างหน้ากรงเล็บของชิกิเอง
"ธะ-----เธอ!"
เสียงของชิกิสั่นไปด้วยความโกรธ
...... เลือดสีแดงยังคงไหลออกมาต่อไป
"อ๊ะ------ไม่, ไม่, อากิฮะ พี่, ไม่ได้ตั้งใจ, จะทำให้เธอบาดเจ็บ----"
เขาส่ายหัว
เบื้องหน้าของชิกิ, อากิฮะกำลังนอนล้มอยู่, แขนของเธอห่อหุ้มไปด้วยเลือด
...... ต้องขอบคุณโคฮาคุซังที่ผลักเธอออกไป, ดูเหมือนว่าจะมีแค่แขนของอากิฮะที่ถูกฉีกโดยกรงเล็บของชิกิ
"ท่านชิกิ.........!"
เสียงอ้อนวอนของฮิซุย
เธอไม่จำเป็นต้องบอกผมเลยด้วยซ้ำ
เหมือนอย่างที่โคฮาคุซังปกป้องอากิฮะ, ครั้งนี้, ผมหยุดเขาได้อย่างแน่นอน......!
"ชิกิ............!"
ผมวิ่ง, แว่นตาของผมถูกถอดออกไปเรียบร้อยแล้ว
เส้นที่ผมเห็นคือเล้นที่ลากผ่านลำคอของเขาและเส้นที่ลากจากอกซ้ายไปถึงท้อง
...... เส้นไหนก็ใช้ได้ทั้งนั้น ถ้าผมลากมีดผ่านเส้นไหนซักเส้น, มันจะฆ่าเขาได้แน่นอน ผมจับมีดไว้อย่างมั่นคง, ผมพุ่งเข้าไปที่ทางเดินด้วยความเร็วที่เร็วจนน่าตกใจแม้กับตัวผมเองก็ตาม
"ฮิ------ฮ่า, ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
เสียงหัวเราะอย่างวิกลจริต
----มันตื้นเกินไป
ผมมันไร้เดียงสาเกินไป ในขณะที่อยู่ต่อหน้าอากิฮะ---ผมลังเลที่จะตัดคอพี่ชายแท้ๆ ของเธอ
เส้นที่ลากผ่านร่างของเขา ผมตัดมันได้แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น
"ฮิฮ่า, ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
ในขณะที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง, ชิกิถอยออกไป
และแบบนั้น, เขาหนีไปทางบันได
...... การตามเขาไปนั้นมันเป็นเรื่องง่าย
แต่ตรงนั้นมันมีอะไรที่สำคัญกว่ามากที่ผมจะต้องทำ
"----อากิฮะ! อดทนไว้นะ, อากิฮะ......!"
ในขณะที่กำลังคุกเขาลง, ผมมองไปทั่วทั้งร่างของเธอ
...... มันน่ากลัว
แขนขวาของเธอเกือบจะขาดเป็นสองท่อนและถูกแต้มด้วยสีแดงเข้มอันน่ากลัว
"...... อ๊ะ...... พี่...... ทำไม...... พี่ถึงได้มาอยู่ที่นี่กันคะ----"
ดวงตาของเธอนั้นพร่ามัว
ลมหายใจอันรวยรินของเธอ, ใบหน้าขาวซีดของเธอ
...... ภาพแห่งความตายได้ขยายออกไปในร่างกายของเธอ
เพราะบาดแผลของเธอ, เส้นแห่งความตายได้กระจายออกไปทั่วทั้งร่างกายของเธอ
"-------------"
ฮิซุยกุมมือทั้งสองข้างของเธอไปแถวๆ มือขาวๆ ของโคฮาคุซัง
แต่โคฮาคุซังก็ยังคงจ้องมองต่อไปอย่างว่างเปล่า
แต่---บางที สุดท้ายแล้วคำพูดของฮิซุยคงไปถึงเธอ เลือดของอากิฮะหยุดไหลแล้ว
"ฮาห์--------อา"
...... ผมคลายกังวล
ด้วยสิ่งนี้---ผมสามารถมั่นใจได้
ความไม่สบายใจที่ติดแน่นกับตัวผมก่อนหน้านี้ ความไม่สบายใจที่กลัวอากิฮะจะเจอกับชะตากรรมที่เลวร้ายที่สุด เริ่มค่อยๆหายไป
"--------"
อากิฮะจะถูกฮิซุยกับโคฮาคุซังช่วยเอาไว้
เพราะแบบนั้น
ในฐานะโทวโนะ ชิกิ, ผมต้องจบเรื่องนี้
"------ฮิซุย ผมฝากเรื่องอากิฮะกับโคฮาคุซังทีนะ"
"...... ท่านชิกิ, ท่านยังคิดจะไปอีก, ใช่ไหมคะ?"
"-----พวกเราเหมือนกัน, เขากับผม อย่างน้อยผมก็คงทำให้เขาพักผ่อนอย่างสงบได้"
"....................."
ฮิซุยจ้องมาที่ผมอย่างเงียบๆ
...... ดวงตาของเธอขอร้องไม่ให้ผมไป, แต่ผมอาจฟังพวกมันได้
"...... ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมานะ, ฮิซุย ผมดีใจมากที่เธออยู่กับผม"
ผมเดินจากไป
ในขณะที่รู้สึกได้ว่าเธอกำลังมองผมอยู่, ผมตามชิกิไป
Music: stop
"บ้าชะมัด----ชั้นพลาดอีกแล้ว มันไม่ได้ผล ทำไมทุกสิ่งทุกอย่างถึงได้พังไม่เป็นท่าแบบนี้......!?
มันไม่ได้ผล, มันไม่เคยได้ผล, ชั้นจะเจ๊งไม่เป็นท่าทุกครั้ง.........!!!!
นั่นมันแปลก, ทำไมยัยนั่นต้องมาขวางทางชั้น!? หมอนั่น, หมอนั่นมาตามที่ชั้นได้ยินมา, เพราะแบบนั้นทำไมเขาต้องมาขวางทางชั้นตลอดตลอดตลอดตลอดตลอดตลอดตลอด ตลอดตลอดตลอดตลอดตลอด!?"
...... ดวงตาชิกิเป็นแค่ลูกแก้วที่ว่างเปล่า
บางทีเขาอาจจะไม่ได้มองเห็นใครมาตั้งแต่แรกแล้วงั้นเหรอ?
เขาแค่มองเห็นผมที่อยู่เบื้องหน้าเขา, ที่ถือมีดของตัวเองเอาไว้, เหมือนกับเป็นแค่สิ่งกีดขวาง
"ชิกิ แกเจ็บ,รึเปล่า?"
"เจ็บงั้นเหรอ? ชั้นน่ะเหรอ? ทำไมล่ะ?"
ชิกิหัวเราะเหมือนกับว่ามันตลกมาก, แล้วค่อยๆ ยืนขึ้นอย่างช้าๆ
"ชั้นไม่ได้เจ็บอะไรทั้งนั้นล่ะ นี่เป็นชีวิตที่วิเศษ ไม่ว่าชั้นจะทำอะไร, ก็ไม่มีใครมาลงโทษชั้นได้"
ดวงตาของชิกิลุกไหม้ไปด้วยความต้องการฆ่า
...... ดูเหมือนว่าเขาจะพร้อมแล้ว
ภายใต้แสงจันทร์
"--------------"
มันไม่ยาก
เหมือนกับที่ผมตัดเนื้อที่อยู่บนจากข้าว, ผมตัดผ่านตัวของโทวโนะ ชิกิได้อย่างง่ายดาย
"แกมันสุดยอด---นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่หนาวเย็นนี่! ช่างเป็น---แกช่างเป็นตัวขวางทางที่สุดยอดอะไรแบบนี้!"
ในขณะที่ยังคงหัวเราะอยู่, ใบหน้าของเขาแตกสลายกลายเป็นขี้เถ้า
มันค่อยๆ หายไปกับสายลม, ทีละน้อย
ชิกิกำลังหายไป
ก่อนที่เขาจะเป็นแบบนั้น, เขามองขึ้นมาที่ผม, และพูดด้วยความอยากรู้ว่า
"---ว่าแต่, ถ้าอย่างนั้นแกเป็นใคร?"
"...... เอ๊ะ?"
"แกเป็นใคร?"
"...... แกไม่รู้เหรอเหรอ? ชั้นก็คือโทวโนะ ชิกิที่แกจ้องเล่นงานมาตลอดไง"
"อา, ชั้นเข้าใจแล้ว แกคือชิกินี่เอง"
ใบหน้าที่กำลังหายไปของเขา
"นี่มันอะไรกัน? ----แกไม่เห็นเหมือนกับ... ที่ชั้นได้ยินมาเลย"
พร้อมๆ กับคำพูดนั้น, เขาหายไปอย่างสมบูรณ์
"--------"
ผมมองขึ้นไปที่พระจันทร์
ในความมืดสลัวๆ, หัวใจของผมได้ถูกขังเอาไว้
Music: stop
"ฮีย์ย์ย์ ----!"
ชิกิพุ่งเข้ามาพร้อมกับน้ำตา
ร่างสีดำของเขาระเบิดออกไปข้างหน้าราวกับดอกไม้ไฟ
"โค---------"
จากที่นี่ผมไม่มีทางไปได้ทัน
ถ้ามันมีอะไรที่จะช่วยได้, นั่นคงจะเป็น----
"บ้าเอ๊ย---"
อากิฮะหันไปทางชิกิ
อากิฮะเตรียมรับมือกับการโจมตีของเขาในทันที แต่ร่างสีดำนั้นไม่ได้พุ่งไปทางอากิฮะ
ชิกิไม่ได้พุ่งไปที่อากิฮะ, แต่เป็นโคฮาคุซังที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ
"โคฮา---------"
---เขารู้
ก็แค่เหมือนกับที่ตอนนี้ผมสามารถขยับได้เพราะพลังของฮิซุย...
เขารู้ว่าพลังมหาศาลของอากิฮะเป็นเพราะความช่วยเหลือจากโคฮาคุซัง
"โคฮาคุซัง, หมอบลง---------!"
ผมตะโกนออกมา เหมือนกับผมรู้ว่าชิกิจะไปเล่นงานโคฮาคุตั้งแต่แรกแล้ว, ผมตะโกนมาจากสุดขั้วปอดของผม
"โคฮาคุ.........!"
อากิฮะพุ่งเข้าไปข้างหน้าของโคฮาคุ
-----ผมไม่อยากจะเชื่อเลย
เธอกำลังสละร่างกายของตัวเองเพื่อปกป้องโคฮาคุซังงั้นเหรอ?
"ฮีย์ย์---ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์!"
เสียงของชิกิดังขึ้น, พร้อมๆ กับแขนของเขาที่แทงเข้ามาราวกับหอก, โดยเล็งไปที่หน้าของโคฮาคุ
อากิฮะบังคับให้ตัวเธอเองไปอยู่ระหว่างพวกนั้น
ชิกิพุ่งเข้ามาพร้อมกับน้ำตา
ร่างสีดำของเขาระเบิดออกไปข้างหน้าราวกับดอกไม้ไฟ
"โค---------"
จากที่นี่ผมไม่มีทางไปได้ทัน
ถ้ามันมีอะไรที่จะช่วยได้, นั่นคงจะเป็น----
"บ้าเอ๊ย---"
อากิฮะหันไปทางชิกิ
อากิฮะเตรียมรับมือกับการโจมตีของเขาในทันที แต่ร่างสีดำนั้นไม่ได้พุ่งไปทางอากิฮะ
ชิกิไม่ได้พุ่งไปที่อากิฮะ, แต่เป็นโคฮาคุซังที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ
"โคฮา---------"
---เขารู้
ก็แค่เหมือนกับที่ตอนนี้ผมสามารถขยับได้เพราะพลังของฮิซุย...
เขารู้ว่าพลังมหาศาลของอากิฮะเป็นเพราะความช่วยเหลือจากโคฮาคุซัง
"โคฮาคุซัง, หมอบลง---------!"
ผมตะโกนออกมา เหมือนกับผมรู้ว่าชิกิจะไปเล่นงานโคฮาคุตั้งแต่แรกแล้ว, ผมตะโกนมาจากสุดขั้วปอดของผม
"โคฮาคุ.........!"
อากิฮะพุ่งเข้าไปข้างหน้าของโคฮาคุ
-----ผมไม่อยากจะเชื่อเลย
เธอกำลังสละร่างกายของตัวเองเพื่อปกป้องโคฮาคุซังงั้นเหรอ?
"ฮีย์ย์---ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์!"
เสียงของชิกิดังขึ้น, พร้อมๆ กับแขนของเขาที่แทงเข้ามาราวกับหอก, โดยเล็งไปที่หน้าของโคฮาคุ
อากิฮะบังคับให้ตัวเธอเองไปอยู่ระหว่างพวกนั้น
-----อากิฮะทำเวลาได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ผมไม่อยากจะมอง
ผมไม่อยากจะเห็นอากิฮะตายเพราะเธอไปปกป้องโคฮาคุซัง
"ไ-----ม่…..!!!!"
ในทันทีก่อนที่ทุกอย่างมันจะเกิดขึ้น
ผมได้ยินเสียงที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน : เสียงโคฮาคุซังกำลังร้องไห้
Music: play track 8
เสียงของเนื้อขาดออกจากกัน
เลือดไหลหยดลงไปบนทางเดิน
"เอ๊ะ---------"
เสียงของโคฮาคุซังเกือบจะเป็นเสียงของคนเหม่อลอย
ตอนนั้นเธอได้ผลักอากิฮะออกไปอย่างรวดเร็ว
เธอได้ผลักอากิฮะที่พยายามจะปกป้องเธอออกไป, และได้พุ่งไปอยู่ข้างหน้ากรงเล็บของชิกิเอง
"ธะ-----เธอ!"
เสียงของชิกิสั่นไปด้วยความโกรธ
...... เลือดสีแดงยังคงไหลออกมาต่อไป
"อ๊ะ------ไม่, ไม่, อากิฮะ พี่, ไม่ได้ตั้งใจ, จะทำให้เธอบาดเจ็บ----"
เขาส่ายหัว
เบื้องหน้าของชิกิ, อากิฮะกำลังนอนล้มอยู่, แขนของเธอห่อหุ้มไปด้วยเลือด
...... ต้องขอบคุณโคฮาคุซังที่ผลักเธอออกไป, ดูเหมือนว่าจะมีแค่แขนของอากิฮะที่ถูกฉีกโดยกรงเล็บของชิกิ
"….. G..... wah!"
ในขณะที่กำลังนอนอยู่บนพื้น อากิฮะบิดไปมาด้วยความเจ็บปวด กำแขนของเธอไว้แน่น
ชิกิยืนตกละลึงอยู่อย่างพูดไม่ออก, กำลังส่ายหัวของเขาในขณะที่มองลงไป
โคฮาคุซัง ที่กำลังตกใจอยู่, ได้ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เหมือนกับเป็นตุ๊กตา
"เธอ-----ยัยบ้า
เธอกำลังพยายามขวางทางชั้นอยู่งั้นเหรอ…..!?"
ชิกิเงยหน้าขึ้นมา
โคฮาคุซังยืนอยู่ข้างหน้าเขา
….. ทำไมถึงได้เป็นแบบนั้น?
เธอแค่ยืนอยู่ตรงนั้น, กล้ามเนื้อของเธอไม่ขยับ,
เหมือนกับว่าวิญญาณของเธอได้หนีออกจากร่างไปแล้วยังไงอย่างงั้น
"เธอ----เธอ, ก็มาขวางทางชั้นด้วยเหมือนกันเหรอ.........!?"
ชิกิร้องออกมา
ชิกิร้องออกมา
"ท่านชิกิ.........!"
เสียงอ้อนวอนของฮิซุย
เธอไม่จำเป็นต้องบอกผมเลยด้วยซ้ำ
เหมือนอย่างที่โคฮาคุซังปกป้องอากิฮะ, ครั้งนี้, ผมหยุดเขาได้อย่างแน่นอน......!
"ชิกิ............!"
ผมวิ่ง, แว่นตาของผมถูกถอดออกไปเรียบร้อยแล้ว
เส้นที่ผมเห็นคือเล้นที่ลากผ่านลำคอของเขาและเส้นที่ลากจากอกซ้ายไปถึงท้อง
...... เส้นไหนก็ใช้ได้ทั้งนั้น ถ้าผมลากมีดผ่านเส้นไหนซักเส้น, มันจะฆ่าเขาได้แน่นอน ผมจับมีดไว้อย่างมั่นคง, ผมพุ่งเข้าไปที่ทางเดินด้วยความเร็วที่เร็วจนน่าตกใจแม้กับตัวผมเองก็ตาม
"---------------!"
ชิกิหันมาทางผม
แต่ ผมเร็วกว่าเขามาก
"Kuaaaaaaaaaaaaaaa!?"
เสียงร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของเขาดังก้องสะท้อนไปทั่วทั้งทางเดิน
เสียงร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของเขาดังก้องสะท้อนไปทั่วทั้งทางเดิน
"ฮิ------ฮ่า, ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
เสียงหัวเราะอย่างวิกลจริต
----มันตื้นเกินไป
ผมมันไร้เดียงสาเกินไป ในขณะที่อยู่ต่อหน้าอากิฮะ---ผมลังเลที่จะตัดคอพี่ชายแท้ๆ ของเธอ
เส้นที่ลากผ่านร่างของเขา ผมตัดมันได้แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น
"ฮิฮ่า, ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
ในขณะที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง, ชิกิถอยออกไป
และแบบนั้น, เขาหนีไปทางบันได
...... การตามเขาไปนั้นมันเป็นเรื่องง่าย
แต่ตรงนั้นมันมีอะไรที่สำคัญกว่ามากที่ผมจะต้องทำ
"----อากิฮะ! อดทนไว้นะ, อากิฮะ......!"
ในขณะที่กำลังคุกเขาลง, ผมมองไปทั่วทั้งร่างของเธอ
...... มันน่ากลัว
แขนขวาของเธอเกือบจะขาดเป็นสองท่อนและถูกแต้มด้วยสีแดงเข้มอันน่ากลัว
"...... อ๊ะ...... พี่...... ทำไม...... พี่ถึงได้มาอยู่ที่นี่กันคะ----"
ดวงตาของเธอนั้นพร่ามัว
ลมหายใจอันรวยรินของเธอ, ใบหน้าขาวซีดของเธอ
...... ภาพแห่งความตายได้ขยายออกไปในร่างกายของเธอ
"..... ทำไม
พี่..... ไม่ พักผ่อน อยู่ใน ห้องคะ........ "
"ยะ-----อย่าเพิ่งพูด…..!
ไว้พวกเราค่อยคุยกันที่หลัง ตอนนี้ อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย.....!"
"..... ไม่ค่ะ
......... หนูคงไม่..... พี่คะ พี่อยู่ตรงนี้มานานเท่าไรแล้วคะ---"
มันกำลังกระจายออกไป
เพราะบาดแผลของเธอ, เส้นแห่งความตายได้กระจายออกไปทั่วทั้งร่างกายของเธอ
"เอาล่ะไม่เป็นไร, อยู่เงียบๆ ไว้นะ......!
ขอร้องล่ะ---แค่ตอนนี้, พี่ขอร้องเธอ, อยู่นิ่งๆไป, เถอะนะ............!"
".............................. ได้ค่ะ ถ้าพี่พูดแบบนั้น---ถ้าอย่างนั้นหนูจะ, เชื่อฟังค่ะ, พี่----"
พร้อมกับฝืนยิ้ม, อากิฮะหุบปากของเธอลง
...... ไม่, นั่นมัน...
ให้พูดง่ายๆ, เธออ่อนแอมากถึงขนาดพูดไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
"มะ---ไม่.........!!!! รอเดี๋ยวนะ, พี่จะห้ามเลือดให้......!"
หลังจากที่ถอดเสื้อออกมา, ผมห่อมันไปรอบแขนออกเธอ
"บ้าชะมัด----นี่มันไร้ประโยชน์......! บ้าจริง......! ถ้าเลือดไม่หยุดไหล, เธอจะตาย, ทำไมมันถึงไม่.........!"
ผมผูกมันไปรอบแขนของเธออย่างบ้าคลั่ง
...... ผมรู้ว่านั่นมันไม่ได้ช่วยเธอเลยแม้แต่น้อย, แต่ผมไม่สามารถคิดอะไรอย่างอื่นที่จะทำได้
ผม...
ผมรู้ว่าผมกำลังจะเป็นบ้า, แต่ผมก็ยังไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
ขอร้องล่ะ---แค่ตอนนี้, พี่ขอร้องเธอ, อยู่นิ่งๆไป, เถอะนะ............!"
".............................. ได้ค่ะ ถ้าพี่พูดแบบนั้น---ถ้าอย่างนั้นหนูจะ, เชื่อฟังค่ะ, พี่----"
พร้อมกับฝืนยิ้ม, อากิฮะหุบปากของเธอลง
...... ไม่, นั่นมัน...
ให้พูดง่ายๆ, เธออ่อนแอมากถึงขนาดพูดไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
"มะ---ไม่.........!!!! รอเดี๋ยวนะ, พี่จะห้ามเลือดให้......!"
หลังจากที่ถอดเสื้อออกมา, ผมห่อมันไปรอบแขนออกเธอ
"บ้าชะมัด----นี่มันไร้ประโยชน์......! บ้าจริง......! ถ้าเลือดไม่หยุดไหล, เธอจะตาย, ทำไมมันถึงไม่.........!"
ผมผูกมันไปรอบแขนของเธออย่างบ้าคลั่ง
...... ผมรู้ว่านั่นมันไม่ได้ช่วยเธอเลยแม้แต่น้อย, แต่ผมไม่สามารถคิดอะไรอย่างอื่นที่จะทำได้
ผม...
ผมรู้ว่าผมกำลังจะเป็นบ้า, แต่ผมก็ยังไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
"ท่านชิกิ กรุณาใจเย็นก่อนเถอะค่ะ.....! ถ้าท่านผูกแน่นมากกว่านี้
มันจะไม่ช่วยอะไรเธอเลย"
"ฮิซุย----------แต่ว่า!"
"….. ไม่เป็นไรหรอกค่ะ!
ท่านอากิฮะจะไม่ตาย ถ้าพี่อยู่ที่นี่
ท่านอากิฮะจะฟื้นตัวได้ ..... พี่คะ, ไม่จริงเหรอคะ?
ฮิซุยดึงตัวโคฮาคุซัง ที่ได้แต่ยืนนิ่งเหมือนกับเป็นแค่ตุ๊กตาที่ไร้ความรู้สึก
แล้วให้เธอนั่งลงถัดจากอากิฮะ
"...... พี่คะ ตอนนี้,
ช่วยสอดประสานกับท่านอากิฮะทีสิคะ
พี่ล้มเลิกทุกสิ่งทุกอย่างเพราะพี่อยากช่วยท่านอากิฮะ,
นั่นมันไม่จริงเหรอคะ?"
"-------------"
ฮิซุยกุมมือทั้งสองข้างของเธอไปแถวๆ มือขาวๆ ของโคฮาคุซัง
แต่โคฮาคุซังก็ยังคงจ้องมองต่อไปอย่างว่างเปล่า
แต่---บางที สุดท้ายแล้วคำพูดของฮิซุยคงไปถึงเธอ เลือดของอากิฮะหยุดไหลแล้ว
"ฮาห์--------อา"
...... ผมคลายกังวล
ด้วยสิ่งนี้---ผมสามารถมั่นใจได้
ความไม่สบายใจที่ติดแน่นกับตัวผมก่อนหน้านี้ ความไม่สบายใจที่กลัวอากิฮะจะเจอกับชะตากรรมที่เลวร้ายที่สุด เริ่มค่อยๆหายไป
"--------"
อากิฮะจะถูกฮิซุยกับโคฮาคุซังช่วยเอาไว้
เพราะแบบนั้น
ในฐานะโทวโนะ ชิกิ, ผมต้องจบเรื่องนี้
"------ฮิซุย ผมฝากเรื่องอากิฮะกับโคฮาคุซังทีนะ"
"...... ท่านชิกิ, ท่านยังคิดจะไปอีก, ใช่ไหมคะ?"
"-----พวกเราเหมือนกัน, เขากับผม อย่างน้อยผมก็คงทำให้เขาพักผ่อนอย่างสงบได้"
"....................."
ฮิซุยจ้องมาที่ผมอย่างเงียบๆ
...... ดวงตาของเธอขอร้องไม่ให้ผมไป, แต่ผมอาจฟังพวกมันได้
"...... ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมานะ, ฮิซุย ผมดีใจมากที่เธออยู่กับผม"
ผมเดินจากไป
ในขณะที่รู้สึกได้ว่าเธอกำลังมองผมอยู่, ผมตามชิกิไป
Music: stop
---รอยเลือดยังคงลากยาวต่อไป
บางทีเขาอาจจะไม่ได้พยายามหนีอยู่จริงๆ
หรือบางทีเขาอาจจะไม่มีสติพอที่จะเข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าหนีหมายถึงอะไร
ชิกิกำลังยืนอยู่ที่ทางเดินเหมือนกับว่ากำลังรอผมอยู่
"-----ชิกิ!"
ผมตะโกนเรียก
ชิกิมองมาที่ผมด้วยดวงตาที่เลื่อนลอยของเขา
"ฮ่า------แกอีกแล้วเรอะ?"
ชิกิไม่ขยับ
...... คงเป็นเพราะบาดแผลที่ผมกับอากิฮะทำไว้
เขาไม่มีร่างกายที่สามารถขยับได้อย่างที่มันควรจะเป็น
ชิกิไม่ขยับ
...... คงเป็นเพราะบาดแผลที่ผมกับอากิฮะทำไว้
เขาไม่มีร่างกายที่สามารถขยับได้อย่างที่มันควรจะเป็น
"บ้าชะมัด----ชั้นพลาดอีกแล้ว มันไม่ได้ผล ทำไมทุกสิ่งทุกอย่างถึงได้พังไม่เป็นท่าแบบนี้......!?
มันไม่ได้ผล, มันไม่เคยได้ผล, ชั้นจะเจ๊งไม่เป็นท่าทุกครั้ง.........!!!!
นั่นมันแปลก, ทำไมยัยนั่นต้องมาขวางทางชั้น!? หมอนั่น, หมอนั่นมาตามที่ชั้นได้ยินมา, เพราะแบบนั้นทำไมเขาต้องมาขวางทางชั้นตลอดตลอดตลอดตลอดตลอดตลอดตลอด ตลอดตลอดตลอดตลอดตลอด!?"
...... ดวงตาชิกิเป็นแค่ลูกแก้วที่ว่างเปล่า
บางทีเขาอาจจะไม่ได้มองเห็นใครมาตั้งแต่แรกแล้วงั้นเหรอ?
เขาแค่มองเห็นผมที่อยู่เบื้องหน้าเขา, ที่ถือมีดของตัวเองเอาไว้, เหมือนกับเป็นแค่สิ่งกีดขวาง
"ชิกิ แกเจ็บ,รึเปล่า?"
"เจ็บงั้นเหรอ? ชั้นน่ะเหรอ? ทำไมล่ะ?"
ชิกิหัวเราะเหมือนกับว่ามันตลกมาก, แล้วค่อยๆ ยืนขึ้นอย่างช้าๆ
"ชั้นไม่ได้เจ็บอะไรทั้งนั้นล่ะ นี่เป็นชีวิตที่วิเศษ ไม่ว่าชั้นจะทำอะไร, ก็ไม่มีใครมาลงโทษชั้นได้"
ดวงตาของชิกิลุกไหม้ไปด้วยความต้องการฆ่า
...... ดูเหมือนว่าเขาจะพร้อมแล้ว
ภายใต้แสงจันทร์
ถึงแม้ว่าผมจะรู้จักเขามานานมากแล้ว,
ผมก้าวเท้าก้าวแรกไปทางศัตรูที่ผมเพิ่งเคยพบคืนนี้
"ไม่เป็นไร,
มาสู้กันจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่งกันเถอะ! พวกที่มาขวางทางชั้นทั้งหมดคือศัตรู
ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด, แก, อากิฮะ,
โคฮาคุ! เหมือนกับพ่อที่อยากจะขังฉันไว้จนวันตาย, ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด......! ".
---บางทีคงเป็นเพราะร่างนั้นดูน่าสงสารอย่างน่ากลัว
ถึงแม้ว่านี่จะเป็นการต่อสู้กันจนตายไปข้างหนึ่ง
ผมก็ยังคงสงบเยือกเย็นและคุมสติไว้ได้
"ฮ่า, ฮ่าฮ่า, ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
ชิกิเข้ามาโจมตีผมตรงๆ
ชิกิเข้ามาโจมตีผมตรงๆ
"--------------"
มันไม่ยาก
เหมือนกับที่ผมตัดเนื้อที่อยู่บนจากข้าว, ผมตัดผ่านตัวของโทวโนะ ชิกิได้อย่างง่ายดาย
ตุบ
หัวของชิกิตกลงไปสู่พื้น
ร่างกายที่ไร้พลังของเขาล้มลงไปแนบติดกับตัวผม
"----------"
ผมไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น
ผมไม่รู้สึกเสียใจ, เจ็บปวด, เกลียด,
หรือสะอิดสะเอียน
เหมือนกับที่โคฮาคุซังเป็นอยู่ก่อนหน้านี้, ผมแค่ยืนอยู่ตรงนั้นราวกับเป็นตุ๊กตา
"คุ ------คุคุ, คุ"
...... เสียงหัวเราะที่ไม่น่าเชื่อ
ชิกิหัวเราะโดยที่หัวของเขากำลังกลิ้งอยู่บนพื้น
...... เสียงหัวเราะที่ไม่น่าเชื่อ
ชิกิหัวเราะโดยที่หัวของเขากำลังกลิ้งอยู่บนพื้น
"แกมันสุดยอด---นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่หนาวเย็นนี่! ช่างเป็น---แกช่างเป็นตัวขวางทางที่สุดยอดอะไรแบบนี้!"
ในขณะที่ยังคงหัวเราะอยู่, ใบหน้าของเขาแตกสลายกลายเป็นขี้เถ้า
มันค่อยๆ หายไปกับสายลม, ทีละน้อย
ชิกิกำลังหายไป
ก่อนที่เขาจะเป็นแบบนั้น, เขามองขึ้นมาที่ผม, และพูดด้วยความอยากรู้ว่า
"---ว่าแต่, ถ้าอย่างนั้นแกเป็นใคร?"
"...... เอ๊ะ?"
"แกเป็นใคร?"
"...... แกไม่รู้เหรอเหรอ? ชั้นก็คือโทวโนะ ชิกิที่แกจ้องเล่นงานมาตลอดไง"
"อา, ชั้นเข้าใจแล้ว แกคือชิกินี่เอง"
ใบหน้าที่กำลังหายไปของเขา
"นี่มันอะไรกัน? ----แกไม่เห็นเหมือนกับ... ที่ชั้นได้ยินมาเลย"
พร้อมๆ กับคำพูดนั้น, เขาหายไปอย่างสมบูรณ์
Music: play track 9
--------มันจบลงแล้ว
ด้วยเหตุนี้, มันจบลงแล้ว
ผมไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น
ผมจะไม่ปวดหัวแบบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อีกต่อไปแล้ว, ผมสามารถกลับไปใช้ชีวิตปกติธรรมดาได้--แต่ผมก็ไม่รู้สึกดีใจ
----แต่? อะไรมันเพิ่งจบลงไปล่ะ?
"-----ทำไม?"
ผมรู้สึกวิงเวียน
คำพูดสุดท้ายของชิกิไม่จางหายไป
อะไรบางอย่างได้จบลงไป
แต่ผมไม่รู้ว่าอะไรมันจบลงไป, หรือตั้งแต่ในตอนแรก, อะไรที่ผมพยายามจะจบมัน
ผมไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น
ผมจะไม่ปวดหัวแบบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อีกต่อไปแล้ว, ผมสามารถกลับไปใช้ชีวิตปกติธรรมดาได้--แต่ผมก็ไม่รู้สึกดีใจ
----แต่? อะไรมันเพิ่งจบลงไปล่ะ?
"-----ทำไม?"
ผมรู้สึกวิงเวียน
คำพูดสุดท้ายของชิกิไม่จางหายไป
อะไรบางอย่างได้จบลงไป
แต่ผมไม่รู้ว่าอะไรมันจบลงไป, หรือตั้งแต่ในตอนแรก, อะไรที่ผมพยายามจะจบมัน
"--------"
ผมมองขึ้นไปที่พระจันทร์
ในความมืดสลัวๆ, หัวใจของผมได้ถูกขังเอาไว้
จนกว่าฮิซุยจะมา, ผมแค่ยืนเงียบอยู่ด้วยความประหลาดใจ ยืนอยู่ภายใต้แสงจันทร์
Music: stop
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น