อัสดงยาม ตะวันคร้ามแสง: Epilogue Midday Moon (Part 2)

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 26 เมษายน ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20142/

Music: play track 2

-----หลังจากที่ออกไปจากห้องของตัวเอง, ผมมุ่งหน้าไปที่ประตูใหญ่

หลังจากที่ทานอาหารด้วยกันอย่างเงียบๆ แล้ว, พวกเราทิ้งสวนไว้เบื้องหลัง

"กรุณาระวังตัวด้วยนะคะ, ท่านชิกิ เร็วๆนี้มันเริ่มหนาวแล้วล่ะค่ะ, เพราะแบบนั้นอย่าฝืนตัวเองนะคะ"
"อื้อ อย่าฝืนตัวเองเช่นกันนะ, ฮิซุย"
หลังจากที่รับกระเป๋ามาจากฮิซุย, ผมหันหลังให้กับคฤหาสน์

ถนนนั้นยาว, ราวกับว่ามันจะมีต่อไปอย่างไร้จุดจบ
ถนนที่ลาดเอียงเล็กน้อย, และท้องฟ้าสีครามที่อาจจะกลืนกินผมไป
ผมเห็นภาพลวงตา
ถนน, เหมือนเป็นบันได, ที่จะพาขึ้นไปสู่ฟากฟ้า, พยายามที่จะไปให้ถึง, ท้องฟ้าสีครามสดใสไร้เมฆหมอก

---ผมเห็นสิ่งนั้น, และโดยที่ไร้เหตุผล
ผมนึกไปถึงความเสียใจที่เกิดขึ้น

"--------ฮิซุย"

"คะ อะไรเหรอคะ, ท่านชิกิ?"
"...... Mm,พรุ่งนี้จะเป็นวันหยุดฤดูหนาวแล้ว, ใช่ไหม? ผมจะตรงกลับบ้านเลย, เพราะแบบนั้นพวกเราเข้าไปในเมืองกันหน่อยเป็นไง? ผมมีอะไรอยากจะพูดด้วย, เหมือนกัน"
"เอ๊ะ--? เข้าไปในเมืองเหรอคะ?"
"อื้อ เมื่อถึงวันหยุดฤดูหนาว, ไปเที่ยวที่ไหนซักแห่งกันเถอะ ...... อืม, ผมก็ยังไม่รู้ว่าจะไปไหน, เพราะแบบนั้นผมเลยคิดว่าจะให้เธอตัดสินใจ"

ฮิซุยยืนเงียบอยู่ตรงนั้น

..... ใช่แล้ว ฮิซุยไม่เคยออกไปข้างนอกเพื่อตัวเองเลย

โคฮาคุซังจะเป็นคนจัดการเรื่องข้างนอกเสมอ, เพราะแบบนั้นฮิซุยเลยไม่เคยได้ออกไปไหนเลยในตลอดแปดปีที่ผ่านมา

..... มันไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบเรื่องนั้น

ด้วยเหตุผลเพียงอย่างเดียว, มันก็แค่ว่า

ผมอยากจะไปที่ใหม่ๆ ที่ไหนซักแห่งกับฮิซุยและอยากจะเพิ่มความทรงจำที่สนุกๆ ของพวกเราเพื่อไม่ให้พวกเราพ่ายแพ้ต่อความทรงจำเศร้าๆ

"เธอคิดยังไงล่ะ? ถ้าเธอไม่อยากไป, ผมก็ไม่สนใจเหมือนกัน"

"----ไม่ค่ะ, ถ้าฉันได้ไปกับท่าน, มันคงจะทำให้ฉันมีความสุขมาก ฉัน--จะรอมันค่ะ"
"เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมจะกลับมาก่อนเที่ยง ช่วยใส่ชุดธรรมดารอทีอยู่นะ จากนั้นพวกเราจะมาดูกันว่าจะทำอะไร....... และบางทีมันอาจจะมีผู้ชายน่ากลัวมาด้วย, แต่เราจะจัดการกับเรื่องนั้นได้ถ้ามันเกิดขึ้น"

ฮิซุยเอียงหัวของเธออย่างสงสัย, แต่ก็ตกลง
...... ในตอนที่ผมไปโรงเรียน, สุดท้ายแล้วผมคงจบลงที่ต้องไปขอคำแนะนำจาก

อาริฮิโกะ, แต่ถ้าพิจารณาดูแล้ว, เขาคงอยากไปด้วย

---อืม, เรื่องนั้นก็คือเรื่องนั้น
ผมสามารถขอให้พี่สาวเขาไปด้วยได้เช่นกันและบางทีไปด้วยกันหลายๆ คนมันอาจจะไม่แย่ไปซะทีเดียว

"อืม ผมจะไปแล้วนะ ขอบคุณนะที่มาส่งผม, ฮิซุย!"

หลังจากที่พูดแบบนั้น, ผมวิ่งลงเนินไป

ถนนนั้นยาว, และยังคงทอดยาวต่อเข้าไปในเมือง

ผมวิ่งไปภายใต้ท้องฟ้าสีครามและรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากการจ้องมองของฮิซุยจากด้านหลังของผม

Music: stop

Music: play track 8

และ, ฉันก็ไปส่งเขา

งานของวันนี้เสร็จแล้ว, ฉันปิดประตูใหญ่
คนเดียวที่ยังเหลืออยู่ในคฤหาสน์หลังนี้คือฉัน
พี่กับท่านอากิฮะไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว และดูเหมือนว่าจะมันไม่มีคนรับใช้หรือเจ้านายคนใหม่มาที่นี่
น้องสาวของเขาทิ้งคฤหาสน์และเงินบางส่วนไว้ให้
ในเมื่อเงินที่ใช้ค้ำจุนที่นี่จะถูกจ่ายโดยสมาชิกของตระกูลสาขาของตระกูลโทวโนะ, ดูเหมือนว่าพวกเราจะไม่จำเป็นต้องออกไปจากที่นี่ในเร็วๆ นี้

---ตอนที่วันหยุดเริ่มขึ้น, เธออยากไปเที่ยวรึเปล่า?

ฉันตัดสินใจพยักหน้าให้กับคำพูดพวกนั้น
...... นับจากวันนั้น, ฉันห้ามตัวเองจากการออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้
ตั้งแต่ที่ฉันรู้ว่าท่านมากิฮิสะใช้พี่แบบนั้นแทนฉัน, ฉันเกลียดที่จะออกไปข้างนอก

ไม่ใช่ว่ามันปกติหรอกเหรอ? พี่ทำแบบนั้นไปก็เพื่อให้ฉันยังบริสุทธิ์อยู่
เพราะแบบนั้น, ฉันจะต้องอยู่ไปอย่างใสสะอาด, ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
ฉันจะไม่อนุญาติให้ผู้ชายคนไหนแตะต้องตัวฉัน ฉันจะไม่มีวันแตะปลายนิ้วของเพศที่ใช้พี่สาวของฉันแบบนั้น

ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าฉันเป็นแค่เครื่องจักรไป
ถ้าฉันออกไปข้างนอก, ฉันจะสกปรก, เพราะแบบนั้นมันจะดีกว่าถ้าฉันยังอยู่ข้างใน
ถ้าฉันขังตัวเองอยู่ในคฤหาสน์ที่ปลอดเชื้อหลังนี้, ฉันจะไม่มีวันสกปรก
เพราะว่าพี่ปกป้องฉัน
ฉันคิดว่าสิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือเป็นเหมือนกับตุ๊กตา, อยู่อย่างสวยงามไปตลอดกาล

"...... แต่ว่า, หนูจะเลิกทำแบบนั้น, ดีรึเปล่าคะ?
หนูกำลังคิดจะออกไปข้างนอกค่ะ, พี่"

เมื่อถึงเวลาใกล้เที่ยง ฉันเปลี่ยนเสื้อ

..... มันเป็นเวลาหลายปีแล้วตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ฉันใส่เสื้อของฉันเอง ในขณะยื่นมือผ่านแขนเสื้อ ฉันก็ต้องประหลาดใจว่ามันเบาขนาดไหน

ชุดเมดที่ชั้นชินกับมันมาก, ถ้าเปรียบเทียบกับชุดธรรมดาเบาๆ นี้แล้ว, มันหนักมากจริงๆ

"--------อ๊ะ"

สายลมได้พัดผ่าน
ริบบิ้นผูกผมสีขาวที่อยู่ในมือของฉันลอยออกไป
มันเป็นสีขาว
มันเป็นความทรงจำอันแสนเหงาที่เด็กผู้หญิงคนนั้นได้ให้มอบให้เขาไปเมื่อนานมาแล้ว

Music: play track 7

ริบบิ้นลอยสูงขึ้นไปและขึ้นไปอีก

ลอยไปกับสายลม, ราวกับว่ามันไม่เคยอยู่ตรงนั้นมาก่อน, มันหายเข้าไปในป่า

"เดี๋ยวก่อน, นั่นมัน----"

ฉันพยายามที่จะไล่ตามมัน แล้วฉันก็หยุด

นั่นเป็นริบบิ้นของเด็กผู้หญิงคนนั้น

มันไม่ใช่ของฉัน, เพราะแบบนั้น ฉันคิดว่าอย่างน้อยฉันก็ควรจะคืนมันให้กับเธอ

ในมือของฉัน, ฉันมีสัญญาอยู่
สัญญาที่รอคอยของเด็กผู้หญิงคนที่มอบริบบิ้นให้นั้นยังคงอยู่ภายในตัวฉัน

เพราะแบบนั้น---อย่างน้อย, แค่ริบบิ้นนั่น
ฉันคิดว่ามันพยายามจะกลับไปยังที่ที่เด็กผู้หญิงคนนั้นใฝ่ฝัน

"--------"
สัญญาได้ถูกเติมเต็มแล้ว
ถ้าเขาคิดว่าฉันคือเด็กผู้หญิงคนนั้น, ถ้าอย่างนั้นฉันจะต้องเติมเต็มสัญญาของเธอ
เหมือนเฉกเช่นที่ฉันรักเขา
เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ต้องรักเขาตลอดไปเช่นกัน

พอมาคิดดูแล้ว, พวกเราเป็นพี่น้องที่เหมือนกันมากจริงๆ
พี่กับฉันสลับที่กัน, แต่พี่เล่นบทบาทของฉันได้อย่างสมบูรณ์แบบ
รอยยิ้มที่แสนเลินเล่อนั่น
ความรู้สึกที่ตรงไปตรงมาพวกนั้น
และประสบการณ์ความรักสั้นๆ กับเขานั่น, ทั้งหมดนั่นเป็นของจริง

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่การเล่นที่ซับซ้อน พี่ก็รักเขาจริงๆ ในตอนที่พี่เล่นบทบาทของฉัน

เธอเล่นบทของฉันได้อย่างสมบูรณ์แบบ, และเธอก็รักเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ

..... เมื่อนานมาแล้ว

ราวกับว่ากำลังเฝ้ามองความฝันที่เด็กผู้หญิงได้ปรารถนาและเฝ้ารอมาตลอด

"นั่นเป็นเหตุผลค่ะ, พี่คะ นั่นเป็นเหตุผลที่หนูต้องกลับไปเป็นตัวของหนูเอง"

ฉันไม่คิดว่าฉันจะทำมันได้ในทันที, แต่ฉันสามารถค่อยๆ ทำมันได้
บางทีฉันอาจจะไม่สามารถทำตัวเมื่อก่อนที่ฉันเคยเป็นอยู่ก่อนหน้าได้จริงๆ นัก, แต่ด้วยพละกำลังทั้งหมดที่ฉันมี----ฉันต้องเติมเต็มความฝันของพี, ด้วยตัวฉันในตอนนี้

หลังจากที่เด็กผู้ชายจากไป, พี่ทำท่าทางเหมือนฉันเพราะว่าเธออยากทำ
...... ความฝันของเธอที่จะได้เป็นฮิซุยและรักโทวโนะ ชิกิตลอดไป
เพราะแบบนั้นฉันจะทำให้ความฝันของเธอเป็นจริง
เพื่อความฝันในวัยเด็กของฉัน, และเพื่อความฝันของพี่, ฉันจะอยู่---อยู่ข้างๆ เขาเสมอ

"อ๊ะ------"

ฉันได้ยินเสียงมาจากที่ไกลๆ
...... ดูเหมือนว่าเขาจะกลับมาแล้ว, แต่มันเสียงดัง
...... เขาไม่ได้มาคนเดียว, แต่ดูเหมือนว่าเขาจะพาเพื่อนมาด้วย

--มีเสียงเรียกชื่อของฉัน

หลังจากที่ตรวจดูภาพสะท้อนของฉันจากในหน้าต่าง, ฉันรีบไปที่ทางเข้า

---ท้องฟ้า, ท้องฟ้า, สีฟ้าเข้ม, ไม่มีที่สิ้นสุด

ฮิซุยทักทายเด็กผู้ชายที่เธอรอคอยมานานแสนนาน, พอใจกับเรื่องธรรมดาแบบนั้น, และยิ้มกลับไปให้
นั่นเป็นสิ่งจะมีต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย, วันแล้ววันเล่า

โลกอันแสนสงบสุขที่รอคอยมานานแสนนาน

ฉันได้รอคอยมันมา, นานมาก