อัสดงยาม ตะวันคร้ามแสง: Epilogue Midday Moon (Part 1)

เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 26 เมษายน ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย

แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20142/

จันทรากระจ่างฟ้า (จันทร์ยามทิวา)

บทส่งท้าย

Music: play track 2

สัปดาห์ถัดไปผ่านไปราวกับมันเป็นแค่ความฝัน

เหมือนกับร่างที่ตายแล้วของชิกิ, ร่างของอากิฮะได้สูญสลายไปสู่ความว่างเปล่า
เหตุการณ์ทั้งหมดไม่ได้รู้ไปถึงสาธารณชนและได้ถูกจัดการโดยคนของตระกูลโทวโนะ

ผมยังคงอยู่ที่คฤหาสน์, และกลายเป็นผู้สืบทอดตระกูลโทวโนะแทนอากิฮะ

ตอนนี้, มันเป็นแค่ในนาม, แต่ผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่จะสามารถตัดสินใจได้ง่ายนัก

ในเมื่อชิกิตายไปแล้ว, ร่างกายของผมก็ได้กลับมามีสุขภาพดีอีกครั้ง, และผมก็ได้รับอนุญาติให้ใช้ชีวิตธรรมดา

สำหรับเรื่องทุกอย่าง, มีแค่อะไรเล็กน้อยเท่านั้นที่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน
ชีวิตในวัยเรียนอันแสนสุขของผมที่ปราศจากอากิฮะ
ชีวิตในคฤหาสน์ที่มี่ฮิซุยกับโคฮาคุซัง

ผม, โทวโนะ ชิกิ, คิดว่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นหลังจากที่ผมกลับมาที่คฤหาสน์

โทวโนะได้จบลงไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม
มันยังคงมีเรื่องอะไรอีกนิดหน่อยที่ผมจะต้องจัดการ

Music: stop

ถ้าผมคิดเรื่องนั้น, มันขัดแย้งกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

มันเป็นอะไรที่เล็กมากขนาดที่ถ้าผมไม่ได้สงสัยมัน, ผมจะไม่มีวันได้รู้สึกถึงมัน

คืนนั้น

ถ้าหากชิกิไม่ได้ทิ้งคำพูดพวกนั้นไว้ก่อนที่เขาจะตายไป

...... ความขัดแย้งกันระหว่างความทรงจำของผม, กับสิ่งที่โคฮาคุซังและฮิซุยบอกผม

ชิกิแค้นมากิฮสะ

ชิกิแค้นพ่อเพราะเขากำลังจะถูกขังไว้ตลอดชีวิต, ถึงแม้ว่าพ่อจะอยากให้ชิกิกลับที่คฤหาสน์ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ก็ตาม

ชิกิคิดว่าผมเป็นเป้าหมายที่ต้องล้างแค้น, แต่เขาไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าผมเลยและเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมหน้าตาเป็นอย่างไร

และอีกอย่าง
ความฝันนั่น, ที่ชิกิกำลังข่มขืนเด็กผู้หญิงที่คล้ายๆ กับตุ๊กตาอยู่

นั่น... คงจะเป็น----

Music: play track 8

ช่วงบ่ายของวันหยุดที่อากาศแจ่มใส

ผมบอกให้ฮิซุยไปซื้อของ ผมขอให้เธอไปซื้ออะไรเยอะมาก, เพราะแบบนั้นเธอคงจะไม่ได้กลับมาจนถึงตอนเย็น

คนที่ยังอยู่ในคฤหาสน์มีแค่ผมและเธอ

ผมทิ้งโน๊ตที่เขียนไว้ว่าผมมีอะไรจะพูดกับเธอไว้ที่ห้องของเธอ

มันเกือบจะถึงเวลาที่นัดไว้แล้ว

ผมต้องไปที่นั่น

ในตอนที่ผมไปถึงที่นั่น, เธออยู่ที่นั่นตั้งแต่แรกแล้ว, และกำลังรอผมอยู่

"อากาศดี, ใช่ไหมคะ, ชิกิซัง?"
ผมพยักหน้า
เธอยิ้มอย่างร่าเริงให้กับผม

"คุณรู้แล้ว, ใช่ไหมคะ, ชิกิซัง?"

ผมพยักหน้า
รอยยิ้มของเธอไม่ได้จางหายไป

ตลอดเวลาที่ผ่านมา...... รอยยิ้มของเธอไม่เคยหายไปไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
พอมาคิดดูแล้ว, จริงๆ แล้วฮิซุยที่ไร้ความรู้สึกได้แสดงความรู้สึกที่ต่างกันออกมามากมาย
ถ้ามองจากภายนอก, เธอดูเหมือนจะเป็นตุ๊กตาที่ไร้หัวใจ แต่หัวใจของเธอไม่ได้เป็นตุ๊กตา

อย่างไรก็ตาม—แล้วเด็กผู้หญิงคนนี้ล่ะ?

โคฮาคุที่ยิ้มอยู่, ตลอดเวลาเสมอมา

ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น, ก็จะยิ้มอยู่เสมอ, เหมือนกับเป็นคนที่มีหัวใจเป็นตุ๊กตา

แม้แต่ในตอนที่อากิฮะตายไป, รอยยิ้มนั่นก็ไม่ได้จางหายไป--รอยยิ้มของเธอที่เหมือนกับเป็นแค่หน้ากาก

----รอยยิ้มนั่น

"..... โคฮาคุซัง เธอคือคนที่ทำให้ชิกิเป็นบ้า ใช่ไหม?"

"ค่ะ"

"และเหตุผลที่เธอให้เลือดกับอากิฮะ, ก็เพื่อที่จะทำให้เธอกลายเป็นสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ไปงั้นเหรอ?"
"ค่ะ"
"และเธอก็โกหกชิกิ, แล้วสั่งให้เขาไปทำร้ายคนบริสุทธิ์งั้นเหรอ"
"ค่ะ"
"ในตอนที่พวกเรายังเด็ก, คนที่มองพวกเราจากไกลๆ ไม่ใช่ฮิซุย, แต่เป็นเธอ,

โคฮาคุ"
"ค่ะ"

"ก่อนหน้านั้น, เธอจงใจรบกวนความสนใจของอากิฮะไป!"
"ค่ะ"
"และต่อมาเธอก็แนะนำให้ผมไปฆ่าชิกิ!"
"ค่ะ"
"...... ทั้งหมดนั่น, ทั้งหมดนั่นเป็นแผนของเธองั้นเหรอ, โคฮาคุ......?"
ในขณะที่ยังคงยิ้มอยู่, เธอพยักหน้า

"ใช่แล้วล่ะค่ะ ทั้งหมดนั่นคือสิ่งที่ชั้นอยากให้เกิดขึ้น, ชิกิซัง"
ในขณะนี้, เธอยิ้ม
ผมรู้สึกเย็นยะเยือกและก้าวถอยออกไปโดยไม่รู้ตัว

"ทำไม---ทำไม, เธอถึงได้ทำเรื่องพวกนี้?"

"โอ้ คุณก็รู้อยู่แล้วนี่คะ มันมีแค่เหตุผลอย่างหรือสองอย่างที่ทำให้ชั้นต้องทำเรื่องทั้งหมดนี่ "
"...... ล้างแค้น..."

"อ๊ะ, ชั้นก็คิดว่ามันเป็นแบบนั้นค่ะ เพื่อการล้างแค้น, ฉันตัดสินใจว่าทุกคนในตระกูล

โทวโนะต้องตาย"

"ล้างแค้น...... เป็นเพราะว่าเธอเหมือนกันกับผมงั้นเหรอ, พ่อแม่ของเธอถูกฆ่าโดย

โทวโนะ มากิฮิสะงั้นเหรอ?"
"โอ, อย่าพูดอะไรเหลวไหลสิคะ ฮิซุยจังกับชั้นเป็นเด็กกำพร้า พวกเรายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าพ่อแม่ของพวกเราหน้าตาเป็นยังไง"
"ถ้าอย่างนั้นทำไมกันเล่า!?"
"ใครจะไปรู้ล่ะคะ ชั้นยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้ตัวชั้นรู้สึกยังไง ทุกอย่างที่ฉันรู้ก็คือเหตุผล"
"เหตุผล? เหตุผลอะไรงั้นเหรอ?"

"ขอคิดก่อนนะคะ... อย่างเช่นถูกท่านมากิฮิสะรังแกพอใช้ได้รึเปล่าคะ?
นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมชั้นกับฮิซุยจังถึงถูกนำมาเลี้ยงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพื่อที่จะทำให้เขาเป็นมนุษย์อยู่ต่อไป, เขาต้องการความสามารถในฐานะผู้สอดประสานของพวกเรา
ชิกิซัง, คุณทำมันกับฮิซุยจัง, ใช่ไหมคะ? มันพูดกันว่าการมีเพศสัมพันธ์กันนั้นเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการแชร์พลังงานกัน"
"------"

ผม--รู้เรื่องนั้นตั้งแต่แรกแล้ว
ถ้าอย่างนั้นนั่นก็หมายความว่า--ให้พูดอีกแบบหนึ่งก็คือ--

"ท่านมากิฮิสะถึงขีดจำกัดแล้วจริงๆ ค่ะ ชั้นคิดว่าเขาคงจะสิ้นหวังเกินกว่าที่จะมาคิดเรื่องอายุของฉัน
ฉันถูกเลือกเป็นคนแรกเพราะเหตุผลง่ายๆ คงเป็นเพราะว่าเขาคิดว่าชั้นไม่พูดมากและเป็นคนเงียบๆ, ชั้นคงไม่ขัดขืนเหมือนอย่างที่ฮิซุยจังที่ร่าเริงจะทำ"
แม้แต่ในตอนนี้, รอยยิ้มของเธอก็ไม่ได้จางหายไป

"ท่านมากิฮิสะจริงๆ แล้วไม่ใช่คนไม่ดีหรอกนะคะ บางเวลาเท่านั้น, ที่เขาจะกลายเป็นคนโหดร้ายเพราะสายเลือดโทวโนะของเขา
เพราะแบบนั้น, ในช่วงเวลานั้น, เขาให้ฉันอยู่ในห้องของเขาตลอด, และเขาก็จะระบายความรู้สึกพวกนั้นใส่ชั้น
ชั้นคิดว่ามันถูกเรียกว่าการทารุณกรรมทางเพศ แต่ชั้นจำมันไม่ได้มากนัก มันเหมือนกับเป็นแค่ชีวิตประจำวันของเขาที่ต้องการร่างกายของฉัน, เพราะแบบนั้นถ้าฉันพยายามที่จะนึกเรื่องแบบนั้น หัวสมองของชั้นคงจะระเบิดไป, ใช่ไหมล่ะคะ"

"โอ๊ะ, แต่ชั้นจำครั้งแรกที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจนเลยนะคะ

มันเป็นวันเกิดอายุแปดขวบของชั้น

ท่านมากิฮิสะบอกว่าเขามีของขวัญจะให้ฉัน เพราะแบบนั้นชั้นเลยตามเขาไปอย่างเงียบๆแต่ก็ตื่นเต้น เข้าไปในห้องของเขา"

"ทุกๆ วัน, เขาจะแย่ลงไปทีละเล็กที่ละน้อย แต่นั่นมันก็ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ
ชั้นเป็นแค่เด็ก, เพราะแบบนั้นความสามารถในฐานะผู้สอดประสานของชั้นเลยไม่ได้พัฒนาอย่างเต็มที่ นั่นคือเหตุผลที่เขาต้องการให้ฮิซุยจังมาช่วยด้วย
แต่, ในเมื่อชั้นเป็นพี่สาว, ชั้นคิดว่าชั้นไม่ควรปล่อยให้เธอต้องร้องไห้"

"เพราะแบบนั้น, ชั้นเลยยอมทุกอย่างที่ท่านมากิฮิสะอยากจะทำ ชั้นขอให้เขาไม่ไปแตะต้องฮิซุยจังเพราะว่าชั้นจะเป็นคนรับทุกสิ่งทุกอย่างไว้เอง
เขาคงจะละอายใจและยอมรับคำขอของฉัน เขาคงคิดว่ามันคงจะดีกว่าด้วยที่จะให้มีคนรู้เรื่องนี้ให้น้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้"

"นั่นคือเหตุผลที่ชั้นมาอยู่ในห้องของท่านมากิฮิสะ, ความสัมพันธ์ของพวกเราเป็นความลับจากคนอื่นๆ ทุกคน
ระหว่างช่วงเวลานั้น, ชั้นสามารถคิดอะไรได้นิดหน่อย ชั้นมักจะคิดเสมอว่าจะหนีไปได้ยังไง, จะหนีไปกับฮิซุยจังได้ยังไง
แต่ชั้นไม่รู้ว่าจะหนีไปที่ไหน, และยิ่งชั้นยอมร่างกายของชั้นกับท่านมากิฮิสะมากเท่าไร, ชั้นก็รู้สึกว่าร่างกายของชั้นจะแหลกสลายไปมากขึ้นเท่านั้น ในที่สุด, ชั้นก็เหนื่อยที่จะคิดและรู้ว่าถ้าชั้นไม่คิด, มันจะไม่เจ็บ"

"ชั้นเป็นแค่ตุ๊กตา ตุ๊กตาที่ไม่รู้จักความเจ็บปวด ตุ๊กตาที่ไม่สามารถคิดอะไรได้ ชั้นอดทนกับท่านมากิฮิสะด้วยการคิดแบบนั้น

หลังจากนั้น, มันก็ประหลาดมากที่ชั้นไม่เจ็บมากเท่าเมื่อก่อน

ลมหายใจของท่านมากิฮิสะไม่ได้ทำให้ชั้นรู้สึกแย่ แขนของเขาเป็นแค่เนื้ออุ่นๆ, และต่อให้เขาบีบคอหรือเตะท้องช้น มันก็เหมือนกับว่าเขากำลังทำแบบนั้นกับคนอื่น และทุกๆ วันค่อยผ่านไปง่ายขึ้นเรื่อยๆ"

"ชิกิซัง, ชั้นอยากให้ฮิซุยจังอยู่ไปอย่างปราศจากมลทิน เพื่อเธอแล้ว, ชั้นสามารถทนการข่มเหงได้ทุกแบบ
แต่, มันยากเกินไป ไม่ใช่แค่การข่มเหงจากท่านมากิฮิสะ ชั้นไม่สามารถเข้าใจตัวคุณได้, และ, และนั่นทำให้ชั้นกลัว"

"กลัว...... ผมงั้นเหรอ?"

"ใช่ค่ะ การที่คุณเล่นอยู่อย่างใสซื่อบริสุทธิ์นั้นมันเป็นโลกที่ต่างไปจากโลกของชั้น ในตอนที่ท่านมากิฮิสะไม่ได้มอง ชั้นมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อมองดูคุณเล่น"

"ชั้นไม่เข้าใจเรื่องนั้นเลยแม้แต่น้อย ชั้นไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงได้ทำเรื่องไร้เหตุผลพวกนั้น มันแปลกสำหรับชั้นที่จะคิดแบบนั้นในเมื่อมันเป็นแค่เรื่องของโลกอื่นที่ชั้นไม่สามารถเข้าไปยุ่งด้วยได้

ชั้นไม่ได้อิจฉาคุณ, และชั้นก็ไม่ได้เกลียดเด็กของตระกูลโทวโนะ
ทุกอย่างที่ชั้นทำก็คือจ้องไปที่คุณ, ในขณะที่มีความรู้สึกที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรนี้อยู่
แต่, ชั้นกลัวที่ความรู้สึกนั้นอาจจะทำให้ชั้นกลับไปเป็นมนุษย์"

"และสองปีหลังจากนั้น, คุณถูกฆ่าโดยท่านชิกิ
คุณคงจำมันไม่ได้, แต่ท่านชิกิพยายามจะฆ่าท่านอากิฮะ
แต่คุณก็โผล่มาอย่างกระทันหัน, แล้วก็เอาตัวบังท่านอากิฮะไว้
คุณไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ, และคุณได้ถูกตระกูลโทวโนะขโมยเอาทุกสิ่งทุกอย่างไป, แต่คุณก็ยังปกป้องเธอ"

"ในตอนนั้น, ชั้นกำลังมองท่านอากิฮะ, ที่กำลังกอดร่างของคุณที่ตายอย่างเจ็บปวดแต่ก็มีความสุข

โอ๊ะ, บางทีชั้นคงตัดสินใจได้หลังจากนั้น นั่นมันเหมาะสมแล้วกับท่านอากิฮะที่จะตายอย่างที่คุณเคยเป็น"
"อะไ----!"

"เดี๋ยวก่อนค่ะ, ชิกิซัง ถ้าคุณอยากรู้เหตุผล, คุณต้องอยู่นิ่งๆ"
"........."
ผมหยุดวิ่งไปหาเธอ

"หลายวันผ่านไป, คุณถูกพากลับมาที่คฤหาสน์และกำลังจะถูกรับไปเลี้ยงโดยบ้าน

อาริมะ
นั่นเป็นความลับจริงๆ, แต่ชั้นบังเอิญได้ยินมันจากท่านมากิฮิสะ นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ชั้นรู้ว่าคุณกำลังจะไป
ชั้นไม่มีเวลาไปบอกท่านอากิฮะกับฮิซุยจัง
ในตอนที่ชั้นคิดว่าจะได้เห็นเด็กผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง, ทั้งๆ ที่ยังไม่เคยพูดกับเขาเลยด้วยซ้ำ----ขาของชั้นขยับได้อย่างน่าประหลาด, และชั้นวิ่งลงไปที่ทางเดินแล้วก็พบเขา, แต่ชั้นไม่สามารถคิดอะไรที่จะพูดได้เลย, เพราะแบบนั้นชั้นเลยให้ริบบิ้นกับเขาไป, มันเป็นสิ่งเดียวที่ชั้นมีอยู่"

"ชั้นได้ยินว่าตระกูลโทวโนะกำลังจะกำจัดท่านชิกิหลังจากนั้น

ท่านมากิฮิสะไม่อยากฆ่าลูกชายของตัวเอง เพราะแบบนั้นท่านเลยขังเขาไว้แบบลับๆ ในห้องใต้ดิน ท่านมากิฮิสะบอกว่าท่านชิกิจะกลับไปเป็นปกติและขอให้ชั้นช่วยดูแลเขา"

"..............."

โอ, แน่นอน--มันเป็นแบบนั้นนี่เอง
เพราะอย่างนั้น ความฝันนั่นมันเป็นความจริง
มันไม่ใช่ว่าผมต้องการฮิซุยหรือโคฮาคุซัง
มัน--เกิดขึ้นในโลกแห่งความจริง
ชิกิ... ทำเรื่องแบบนั้นกับเธอ----

"หลังจากที่ได้เป็นอิสระจากท่านมากิฮิสะ, ชั้นก็มีความสุขนิดๆ
แต่, มันเหมือนกัน ท่านชิกิเหมือนกันกับพ่อของเขาและใช้ชั้นเป็นแค่เครื่องระบายอารมณ์เท่านั้น"

"ชั้นคิดว่านั่นคงเป็นสิ่งที่ทำลายความรู้สึกสุดท้ายของชั้นไป

ชั้นพยายามคิดอย่างสิ้นหวังว่าจะเป็นอิสระจากทุกสิ่งทุกอย่างได้ยังไง

และต่อมา, ชั้นก็ได้ข้อสรุปง่ายๆ

ตระกูลโทวโนะทั้งตระกูลต้องหายไป ถ้าไม่ใช่แค่ท่านมากิฮิสะที่ทำแบบนั้นแต่ท่านชิกิกลับทำเรื่องแบบนั้นด้วย, ถ้าอย่างนั้นนั่นก็คือหนทางเดียวที่จะทำได้, ใช่ไหมคะ?

และในตอนที่ชั้นรู้สึกถึงเรื่องนั้น, ชั้นหัวเราะออกมาครั้งแรกในรอบหลายปี

ชั้นประหลาดใจที่มันง่ายมากและชั้นก็ไม่ได้คิดไปถึงวิธีนั้นมาก่อนเลยด้วยซ้ำ"

"จากเวลานั้น, ชั้นสามารถขยับได้ด้วยตัวเอง
สิ่งที่ยากที่สุดสำหรับตุ๊กตาคือหาเหตุผลที่จะขยับ ตุ๊กตาไม่สามารถขยับได้ด้วยตัวเอง ถ้าไม่มีสปริงหรือสายเชิด, มันไม่สามารถทำตัวให้เหมือนมนุษย์ได้
เพราะแบบนั้น, ในเมื่อชั้นพบเหตุผลแล้ว, ทุกสิ่งทุกอย่างก็กลายเป็นเรื่องง่าย

ทุกอย่างที่ชั้นต้องทำก็คือสร้างความระแวงระหว่างพวกเขาโดยทำให้ท่านชิกิปฏิเสธท่านมากิฮิสะ
ท่านชิกิบอกว่าเขาอยากดูดเลือด, เพราะแบบนั้นชั้นเลยให้เลือดของชั้นกับเขาและบอกกับเขาว่าเขาไม่ใช่คนไม่ดีและชั้นจะช่วยให้เขากลับไปเป็นแบบที่เขาเคยเป็น"

"ในตอนที่ท่านชิกิไม่สบาย, ชั้นให้ยาพิเศษกับเขา

โอ๊ะ, มันเหมือนกับยาที่ชั้นเคยให้คุณไปน่ะค่ะ คุณรู้เรื่องดอกมอร์นิ่งกลอรี่ในสวนหลังคฤหาสน์ไหมคะ? พวกมันถูกเรียกว่าดอกมอร์นิ่งกลอรี่ที่ถูกเลือกและมันมีผลทางจิตใจอยู่สามแบบ

ให้พูดง่ายๆ นะคะ, มันเป็นยาที่จะทำให้คนเห็นภาพหลอน
เมื่อพวกเขาไม่ได้สติ, พวกเขาจะฟังสิ่งที่ชั้นบอกพวกเขาทุกอย่าง, และตอนที่พวกเขาตื่นขึ้นมา, พวกเขาจะจำอะไรไม่ได้เลย ค่อนข้างสะดวกสบายเลย, ไม่คิดแบบนั้นเหรอคะ?
เพราะว่าชั้นได้รับการอบรมเพื่อให้ไปเป็นแพทย์ส่วนตัวของท่านมากิฮิสะ, ชั้นเลยรู้เรื่องแบบนั้นมากมาย"

"ด้วยของแบบนั้น, ท่านชิกิเลยบ้าไปตามที่ชั้นต้องการ

หลังจากนั้น, มันง่ายขึ้นอีกเลยด้วยซ้ำ

ชั้นแอบไปบอกให้ท่านอากิฮะไปแอบดูในห้องของท่านมากิฮิสะตอนราวๆ เที่ยงคืน, และในที่สุดเธอก็รู้เรื่องความสัมพันธ์ของพวกเรา

ตั้งแต่ตอนนั้น, ท่านอากิฮะก็รู้สึกผิดและมันง่ายขึ้นอีกเยอะที่จะทำอะไรหลายๆ อย่าง"

"อืม, แม้ว่าชั้นไม่ได้หวังให้เธอไปคัดค้านท่านมากิฮิสะในทันที แต่เพราะว่าท่านอากิฮะยืนกรานที่จะจบเรื่องนี้เร็วๆ, ชั้นเลยได้เป็นอิสระจากท่านมากิฮิสะหลังจากนั้นไม่นานนัก
...... ชั้นคิดว่าชั้นจะไม่มีทางได้เป็นอิสระจนกว่าท่านชิกิจะฆ่าท่านมากิฮิสะ, แต่ว่าจริงๆ แล้ว ชั้นได้รับอิสระก่อนเวลานั้นถึงสี่ปี
จากตอนนั้น, ชั้นได้กลายเป็นคนรับใช้ธรรมดาและเปลี่ยนจุดยืนกันกับฮิซุย, ที่เงียบไป

โอ๊ะ, แต่ไม่ต้องกังวลนะคะในเมื่อชั้นเป็นคนที่จัดการเรื่องของท่านชิกิกับท่านมากิฮิสะ

ฮิซุยจังยังคงใสสะอาดอยู่ในทุกๆ ด้าน"

พร้อมกับรอยยิ้ม, เธอจบเรื่องเล่าของเธอ

"..............."
ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
ถึงแม้ว่าโทวโนะ มากิฮิสะจะเป็นต้นเหตุของปัญหา,
แต่คนที่หวังจะให้มันออกมาเป็นแบบนี้, และทำให้มันออกมาเป็นแบบนี้คือเด็กสาวที่อยู่เบื้องหน้าผมคนนี้

"แต่ชิกิซังคะ

ชั้นไม่ได้เกลียดท่านอากิฮะหรือท่านชิกิ ชั้นไม่อยากทำมันเลยด้วยซ้ำ

นั่นคือความรู้สึกที่แท้จริงของชั้นค่ะ"

"-----"

..... ตอนนี้เธอพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง?

"แต่, มันไม่มีอะไรที่ชั้นจะทำได้อีกแล้ว ถ้าไม่มีจุดหมายแบบนั้น, ชั้นไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ ตุ๊กตาไม่สามารถขยับได้ด้วยตัวของมันเอง ถ้าไม่มีอะไรมาชี้ทางมัน, มันก็จะไม่ขยับ"
"ถึงอย่างนั้น--"
...... นั่นมันก็ยกโทษให้ไม่ได้

"มันไม่มีอะไรทั้งนั้นที่ชั้นเคยต้องการจากหัวใจจริงๆ แต่มันแปลก ทุกคนทำตามที่ชั้นพูดอย่างจริงจัง
กับแค่คำพูดของเด็กผู้หญิงอายุสิบขวบก็สามารถควบคุมความรู้สึกของพวกเขาได้ ไม่ใช่ว่ามันบังเอิญอย่างน่ากลัวหรอกเหรอคะ?"

โคฮาคุหัวเราะคิกคัก

"--เธอพอใจรึเปล่า, โคฮาคุ?"
"ชั้นไม่รู้ค่ะ ชั้นเป็นแค่ตุ๊กตาที่ไม่รู้สึกดีใจหรือเศร้าใจ"
ผมคิดไว้แล้วว่าเธอจะพูดแบบนั้น

...... เบื้องหน้าผมคือมนุษย์ที่เป็นตุ๊กตา
เด็กผู้หญิงที่ความรู้สึกได้หมดสิ้นไปเมื่อนานมาแล้ว ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลย
กำลังบอกกับตัวเธอเองว่าเธอเป็นตุ๊กตาที่ไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรทั้งนั้น มากกว่าครึ่งหนึ่งของเธอเชื่อว่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ

นั่นเป็นเหตุผลที่อาการบาดเจ็บไม่ได้ทำให้เธอเจ็บ
ชิกิกับอากิฮะตายไป, แต่เธอไม่ได้รู้สึกมีความสุขหรือเศร้า

เธอเป็นแค่,
เปลือกที่ว่างเปล่าที่ถูกควบคุมโดยสายดนตรี

"แต่ว่า----"
"เอ๊ะ?"
"แต่ว่า, มันก็มีเรื่องแปลกๆ อยู่อย่างหนึ่งนะคะ"
จริงๆ แล้วมันก็แค่นิดเดียว
เธอพูดแบบนั้นออกมาในขณะที่เธอมองออกไปไกลๆ

"ท่านอากิฮะปกป้องชั้นในตอนสุดท้าย ชั้นรู้ว่ามันมีโอกาศห้าสิบห้าสิบที่เธอจะทำแบบนั้น ชั้นไปอยู่ใกล้เธอเพราะเหตุนั้น
เปิดเผยการทารุณกรรมของท่านมากิฮิสะและสละตัวเองเพื่อช่วยท่านอากิฮะที่กำลังกลายเป็นสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์อย่างช้าๆ
---ใช่แล้วล่ะค่ะ จริงๆ แล้ว, ชั้นรู้ว่าเธอจะตายเพื่อปกป้องชั้น"
รอยยิ้มนั่น
ถึงแม้ว่าเธอกำลังยิ้มอยู่, เธอดูเศร้ามากๆ, ราวกับว่าเธอ—

"แต่----ตอนนั้นชั้นประหลาดใจจริงๆ นะคะ ทำไมตอนนั้นเธอถึงต้องเสี่ยงชีวิตมาปกป้องชั้น?"

---เธอเหมือนกับว่าเธอจะแตกสลายกลายเป็นน้ำตา

"ชั้นยังไม่เข้าใจจริงๆ ว่าชั้นมีความสุขหรือเศร้าในตอนที่ท่านอากิฮะตาย
แต่ในตอนเช้าที่ชั้นตื่นขึ้นมา, ชั้นเอาน้ำชาไปที่ห้องของเธอทั้งๆที่รู้ว่าเธอจากไปแล้ว
ไม่ใช่ว่ามันแปลกเหรอคะ? ทั้งๆที่ห้องนั้นมันไม่มีใครอยู่อีกแล้ว"

Music: stop

เธอหยิบอะไรบางอย่างออกมา

เสียงของเสื้อผ้ากำลังขยับ

ในขณะที่ถืออะไรบางอย่างที่ถูกห่อไว้ด้วยเสื้อของเธอ, เธอเล็งไปที่อกของเธอ

ใบมีดเป็นส่องประกายสะท้อนกับแสงอาทิตย์

"โค-----!"

ผมวิ่ง

แต่, เธอเร็วกว่ามาก

---เสียงสั้นๆ

แล้วเธอก็ล้มลงไปที่พื้น

Music: play track 7

เธอแทงตัวเอง และล้มลงไปสู่พื้นดิน

ถึงแม้ว่าผมจะวิ่ง มันก็สายเกินไปเรียบร้อยแล้ว

มันแทงเข้าไปที่หัวใจของเธอ

จิตใจของผมหมุนเคว้งคว้าง

-----อย่างไร้เหตุผล

"อะไ--ทำไม.........!?"
ผมกอดเธอไว้ด้วยแขนของผม
เลือดสีแดงเบ่งบานออกมากจากอกของเธอราวกับดอกไม้
รอยยิ้มของเธอยังไม่จางหายไป

----ในทางกลับกัน
มันดูน่าสงสารอย่างเกินคำบรรยาย

"อดทนไว้นะ...! ทำไม, ทำไมเธอถึงได้ทำแบบนั้น...!"
"เพราะว่าการล้างแค้นเป็นสิ่งเดียวที่ชั้นจะทำได้ไงคะ----ชั้นทำได้แค่หายไปในตอนที่ทุกอย่างจบลง ชั้นพยายามที่จะหาสปริงอันใหม่, แต่ชั้นคงไม่มีทางหามันพบ, และเวลาก็หมดลง"
เธอยิ้ม

นั่น... มันไม่มีเหตุผลอะไรแม้แต่น้อย----

"นั่นมันเป็นบ้าอะไร? เธอกำลังพูดอะไรอยู่...!"
ผมมองไปที่แผลของเธอเหมือนกับที่ผมทำกับอากิฮะ

---เธอจะไม่มีทางรอด

มันแทงทะลุหัวใจของเธอ

"........."
ทำไม?
มันไม่มีเหตุผล---ผมไม่สามารถทนต่อความเศร้านี้ได้

….. เธอมองขึ้นไปที่ท้องฟ้าสีครามด้วยดวงตาที่หรี่เล็กลง

ใต้ต้นไม้ในสวน

เมื่อแปดปีก่อน, ในตอนที่ผมกำลังจะออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้, สถานที่ที่เด็กผู้หญิงที่เอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างมอบริบบิ้นให้กับผม

นี่เป็น...

ที่ๆ พวกเราสัญญาว่าจะเจอกันอีกครั้ง, ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นนี้

"ริบบิ้นอันนั้น, เป็นอันที่ชั้นชอบมากที่สุด"

เธอพูดเบาๆ

"นั่นคือเหตุผลที่ชั้นขอให้คุณนำมันมาคืนในตอนที่พวกเราได้พบกันอีกครั้ง
แต่คุณก็ไม่ได้รักษาสัญญา, ชิกิซัง"

"แต่--นั่นมัน..."
ผมเข้าใจผิด, และคิดว่ามันเป็นของฮิซุย----

"ชั้นพนันกับตัวเองไว้นิดหน่อย
ว่าถ้าเด็กผู้ชายคนนั้นสังเกตุได้ว่าชั้นสลับตัวกับฮิซุยจัง----ถ้าอย่างนั้นชั้นจะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง----"
"อะไ---นั่นมันอะไรกัน? เธอกำลังพยายามทำให้ผมต้องรับผิดชอบกับมันในตอนสุดท้ายงั้นเหรอ...!"

ในขณะที่ผมตะโกนออกไป, มือของผมพยายามอย่างเอาเป็นเอาตายที่จะหยุดเลือดของเธอ
แต่, ความตายเป็นสิ่งที่น่าเศร้าอย่างแท้จริง
ไร้ซึ่งความเมตตา, และแม่นยำ, ไม่มีพลาดหรือชักช้าแม้แต่วินาทีเดียว
นาฬิกาชีวิตของเธอนับถอยหลังไปถึงเลขศูนย์

"บ้าเอ๊ย, อย่ามาตลกนะ! เธอหมายความว่ายังไงกับการพนันบ้าๆ ของเธอ!? เป็นเพราะเธออากิฮะถึงได้, อากิฮะถึงได้----"

ผมพยายามห้ามเลือดของเธออย่างบ้าคลั่ง

โศกเศร้า, อย่างไร้เหตุผล

น้ำตาไหลลงมาจากตาของผม

"ฮะ? คุณกำลังร้องไห้อยู่เหรอ, ชิกิซัง"
"---อื้อ ขอโทษผมซะสิ! บ้าเอ๊ย! ผมรู้ว่ามันเป็นความผิดของเธอ, บ้าเอ๊ย, ถ้าแบบนั้นทำไมผมถึงได้----"

ใช่แล้ว---

"โคฮาคุ, ผมยังคงไม่อยากให้เธอตาย, โธ่เว้ย......!"
น้ำตาไหลลงมา
เธอยิ้มอีกครั้ง

"ชิกิซัง, คุณใจดีเกินไป แต่ช่วยอย่าไปกังวลมันเลยค่ะ ชั้นเป็นแค่ตุ๊กตา, เพราะแบบนั้นชั้นเลยไม่รู้สึกเจ็บปวดหรือกลัว"
"นั่นอีกแล้ว---ทำไมเธอถึงได้---"
"แต่แบบนี้มันง่ายกว่ากันเยอะนี่คะ เป็นมนุษย์, ทุกสิ่งทุกอย่างเจ็บปวดมากเกินไป แต่ไม่มีใครมาช่วยชั้นเลย, ชั้นไม่สามารถหนีไปได้"
เธอหายใจออกมาเบาๆ
เธอหลับตาของเธอแล้วนึกย้อนไป

"ชั้นเพิ่งนึกอะไรบางอย่างได้
...... ในตอนที่ชั้นยังเด็ก
ชั้นกลัวและเจ็บปวด, แต่กลัวตายมากกว่า
โทวโนะ มากิฮิสะตัวใหญ่, เหมือนกับเป็นปีศาจที่ออกมาจากหนังสือนิยาย
คฤหาสน์ใหญ่เกินไป, เหมือนกับเป็นบ้านผีสิง
ทุกๆ วันนั้นหนาวเย็น, และมันเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวันของชั้นที่จะร้องไห้และกรีดร้อง
แต่ถ้าชั้นส่งเสียง, มันจะยิ่งแย่ขึ้นไปอีก, เพราะแบบนั้นชั้นเลยต้องอดทนมันไว้ทั้งหมด"

"แต่, น้องสาวของชั้นที่กำลังเล่นอยู่ข้างนอก

เธอหัวเราะอยู่ภายใต้แสงตะวันได้โดยแค่กระโดดออกไปจากหน้าต่างของบ้านผีสิงอย่างง่ายๆ, ที่ๆ ชั้นไม่สามารถออกไปได้, ไม่ว่าชั้นจะปรารถนามันมากแค่ไหนก็ตาม

..... พอมาคิดดูแล้ว, ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเรื่องเศร้า

นั่นคงเป็นเหตุผล

นั่นคงเป็นเหตุผลที่อยากเป็นตุ๊กตาที่ไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวด"

เลือดไม่หยุดไหล
ด้วยดวงตาของเธอที่ยังคงปิดอยู่, เธอนึกย้อนไปถึงวัยเด็กที่มีแต่ความเจ็บปวด

"ชั้นไม่ชอบความเจ็บปวด

นั่นคือเหตุผลที่มันจะดีกว่าที่จะเป็นตุ๊กตาไป"

"โค...... ฮาคุ?"

"และทีละเล็กทีละน้อย, ชีพจรของฉันค่อยๆ หายไป
หลอดเลือดกลายเป็นท่อทีละเส้นทีละเส้น

เลือดหายไปราวกับเป็นไอหมอก
หัวใจของชั้น ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นแค่สิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมา
ถ้าชั้นทำแบบนั้น, มันก็จะไม่เจ็บปวดอีกต่อไป, จริงไหมคะ?"

"อะไ................... "

ผมพูดอะไรไม่ได้ทั้งนั้น

เด็กสาวที่คิดว่าตัวเองเป็นตุ๊กตา

เด็กสาวที่ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ถ้าไม่คิดว่าตัวเองเป็นตุ๊กตา

โคฮาคุไม่มีวิธีอื่นนอกจากรักษาภาพลวงตาที่เธอเป็นตุ๊กตาจริงๆ เอาไว้

"นั่นคือเหตุผลที่, ถึงแม้ว่าท่านจะใจดีขนาดนี้, มันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องร้องไห้, มันเป็นแค่ตุ๊กตาที่กำลังพังไป"
โคฮาคุยังคงหลับตาอยู่ต่อไป

---ไม่, นั่นมันผิด
ผมจับมือของเธอ, และส่ายหัวเป็นการปฏิเสธ

"ไม่...! โคฮาคุ, เธอเป็นมนุษย์ เธอไม่มีทางเป็นตุ๊กตาไปได้...! โคฮาคุ, เธอมีชีวิต, เธอเป็นมนุษย์ที่กำลังชีวิตอยู่.....! หลักฐานก็คือ, ตอนนี้เลือดสีแดงของเธอกำลังไหลอยู่!"
"อ๊ะ, จริงด้วยค่ะ"
เธอหัวเราะอีกครั้ง

"...... ใช่ไหม? เธอเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาที่ชอบอากิฮะ, เป็นห่วงฮิซุยเสมอ, และจะหัวเราะเวลาที่พวกเราพูดอะไรโง่ๆ กัน
เพราะแบบนั้น----"

ต่อให้เธอต้องการมันและเป็นคนที่ทำให้อากิฮะกับชิกิตาย...

"--โคฮาคุ, มันไม่มีเหตุผลที่เธอต้องตายเลยนี่นา"
ในขณะที่จับมือแน่นขึ้นไปอีก, ผมพูดคำพูดเหล่านั้นออกมาก้นบึ้งของหัวใจ

"….. ฮุฮุ ชิกิซัง, คุณเป็นเด็กผู้ชายคนที่ชั้นคิดว่าคุณเป็น ในที่สุดชั้นก็ได้พูดกับคุณ"

การเต้นของหัวใจเต้นของเธอ

การเต้นของหัวใจของเธอขึ้นๆ ลงราวกับว่ามันเป็นจุดสุดท้าย

อกของเธอยกตัวขึ้นแล้วตกลงไป

...... ดวงตาที่ปิดไปของเธอลืมขึ้นมา
ในตอนสุดท้าย

เธอมองไปที่ท้องนภาสีฟ้าเข้ม, ที่อยู่ห่างไกล

"ชั้นเข้าใจแล้วค่ะ---ชั้นคิดว่าสุดท้ายแล้วมันก็เป็นแค่ภาพลวงตา"
เธอไอออกมา

----มันเจ็บ
เธอกระซิบอย่างแผ่วเบา