เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20142/
"ฮีย์ย์--ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์!"
เสียงของชิกิดังขึ้น, พร้อมๆ กับแขนของเขาที่แทงเข้ามาราวกับหอก, โดยเล็งไปที่หน้าของโคฮาคุ
เสียงเนื้อถูกแทงทะลุ
แผละ! เสียงเลือดไหลออกมา
ใบหน้าของโคฮาคุซังโดนสาดกระเซ็น, ไปด้วยสีแดง, จาก, เลือดของอากิฮะ
"...... ท่านอากิฮะ......?"
"อะ----"
เสียงไอ
อากิฮะพยายามที่จะพูด, แต่มีแต่เลือดเท่านั้นที่ออกมาจากปากของเธอ
นั่นมันหมายความว่า,
หลอดเลือดหลักของของเธอได้ถูกทำลายลง, และทั้งหมดที่เธอสามารถทำได้ก็คืออาเจียนออกมาเป็นเลือด
"--------"
ผมพูดไม่ออก
จิตใจของผมว่างเปล่า
นั่นมัน,
เหมือนกันกับชิกิ, ที่เพิ่งแทงอากิฮะไป
"อากิฮะ--อากิฮะ!"
แค่คำพูดพวกนั้นเท่านั้นที่ผมสามารถคิดขึ้นมาได้
อากิฮะ----ด้วยดวงตาที่สงบ, และอ่อนโยน, เธอมองขึ้นมาที่ผม
"...... พี่...... ทำไม, พี่ถึงได้มาอยู่, ที่นี่คะ......?"
เธอไอออกมา
เลือดไหลออกมาจากปากของเธอมากขึ้น
"--------!"
...... ผมสามารถเห็นพวกมันได้
เส้นแห่งความตายบนร่างกายของเธอกำลังแพร่กระจายไปด้วยความเร็วที่น่ากลัว
นี่มัน... ถึงตาย
ความจริงที่ว่าเธอยังคงมีชีวิตอยู่ต้องเป็นเพราะความไม่ธรรมดาของสายเลือดโทวโนะ
"นี่...... ตอบหนูสิคะ"
ในขณะที่กำลังงุนงงอยู่นั้นเอง
อากิฮะพูดกับผมเหมือนกับว่าเธอไม่เห็นว่าผมกำลังพยายามปิดปากแผลของเธออยู่
"พี่คะ, ทำไม, พี่, ถึงได้มาอยู่ที่นี่คะ? หนูอยากรู้, เพราะแบบนั้นหนูคงจะพักผ่อนไม่ได้จนกว่าหนูจะรู้ เรื่องที่หนูไม่เข้าใจ, มันจะทำให้หนูโกรธ—พี่ก็รู้นี่คะ, ใช่ไหมคะ?"
"-------"
"อื้อ, ใช่เลยล่ะ," ผมพยักหน้า
"อา, หนูเข้าใจแล้วค่ะ----นี่มันไม่เหมือนกับตัวหนูเลย หนูไม่ได้... คิด... เรื่องนั้นเลยแม้แต่น้อยด้วยซ้ำ..."
เสียงของอากิฮะฟังดูเหมือนกับว่าเธอพอใจแล้ว
เธอไม่แม้แต่จะดูเหมือนว่าเจ็บปวดอยู่
แค่, ความอบอุ่นจากร่างกายของเธอเริ่มหายไป
เหมือนกับเป็นไอศครีมสีขาวที่กำลังละลายอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์
เธอเข้าใจว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ, หรือว่าบางทีเป็นเพราะว่าเธอเข้าใจ---เธอเลยพูดเหมือนปกติธรรมดาแบบที่เราพูดกันระหว่างมื้ออาหารเช้า
"นี่, พี่ได้ยินเรื่องที่พวกเราพูดกันเหรอคะ?"
"---อื้อ, ขอโทษนะ, แต่พี่ได้ยิน"
"โอ, ตอนนี้พี่รู้แล้ว ...... หนูเป็นไอ้โง่, ที่ปล่อยให้พี่, ที่เป็นคนที่หนูไม่อยากให้ได้ยินมันมากที่สุด ได้ยินมัน"
"อย่าพูดเลย......! มันไม่เป็นไร, เพราะแบบนั้นพักเถอะ ขอร้องล่ะนะ......... ขอร้องล่ะนะ"
ผมม้วนเสื้อเชิ้ตของผมและผูกมันรอบร่างของเธอ
ผมรู้ว่ามันไร้ประโยชน์
แต่, ถ้าผมไม่ทำอะไรเลย, ผมไม่คิดว่าผมจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้
ด้วยริมฝีปากที่สั่นเทาของเธอ,
อากิฮะพูดคำพูดพวกนั้นออกมาอย่างชัดเจน
เลือดไม่หยุดไหล
ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ผมจะเป็นบ้าไป
"----อ๊ะ..."
โดยที่ไม่แม้แต่จะรู้ถึงมัน, ผมทำให้ร่างของเธอสกปรก
ผม---เหมือนกับเป็นไอ้โง่, ผมทำให้ร่างของเธอสกปรก
"----"
ผมวางมือเธอลงพื้นอย่างเงียบๆ
----ตึกเรียนเงียบอย่างน่ากลัว
ฮิซุยกับผมตัวแข็งทื่อและพูดไม่ออก
มีแค่---แค่โคฮาคุซังเท่านั้นที่ดูเหมือนจะขยับได้อีกครั้ง
".................."
นั่นทำให้ผมหงุดหงิด
ผม---ผมไม่สามารถที่จะเสียสติไปได้ ก็เพื่ออากิฮะ
ภายใต้แสงจันทร์
ถึงแม้ว่าผมจะรู้จักเขามานานมาก, ผมก้าวเท้าก้าวแรกไปทางศัตรูที่ผมเพิ่งเคยพบคืนนี้
"ชิกิ---อากิฮะตายแล้ว"
"อ๊ะ-----"
ชิกิมองผมด้วยดวงตาที่แดงก่ำไปด้วยเลือด
ใบหน้าของเขาหายไปครึ่งหนึ่ง, แต่เขาก็ยังไม่ตาย
พลังของสายเลือดโทวโนะ---พลังของชิกิคือ "ความเป็นอมตะ"
นั่นมันต้องหมายความว่ามันยากมากสำหรับเขาที่จะตาย, เป็นไปได้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไป
"ฮ่ะ..."
นั่นมันน่าหัวเราะ
สำหรับผม, นั่นมันไม่มีความหมายอะไรเลย
"...... หืม แกก็เหมือนกันล่ะ"
ผมยกมืดขึ้น
ผมไม่เคยคิดที่จะเข้าใจความคิดของเขามาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ผม---มาที่เพื่อสู้กันจนตายไปข้างหนึ่ง
"ก็ได้, มาสู้กันจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่งเถอะ! พวกที่มาขวางทางชั้นทั้งหมดคือศัตรู ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด, แก, อากิฮะ, โคฮาคุ! เหมือนกับพ่อที่อยากจะขังฉันไว้จนวันตาย, ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด......! ".
ชิกิกรีดร้องเหมือนกับกำลังพูดพร่ำเพ้ออย่างวิกลจริต
ร่างของเขาดูน่าเกลียดมากๆ
"ฮะ, ฮะฮะ, ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
และต่อมา
ชิกิก็เข้ามาโจมตีผมจากด้านหน้า
Music: stop
"ฮีย์ย์ย์-----!"
ชิกิพุ่งเข้ามาพร้อมกับน้ำตา
ร่างสีดำของเขาระเบิดออกไปข้างหน้าราวกับดอกไม้ไฟ
"ชิ--!"
อากิฮะกับโคฮาคุหันมาทั้งคู่
แต่, มันสิ้นหวังแล้ว พวกเธอไม่มีวันทำได้ทัน
ชิกิไม่ได้พุ่งไปที่อากิฮะ, แต่พุ่งที่โคฮาคุที่ยืนอยู่ถัดจากเธอ
---เขารู้
เหมือนกับที่ตอนนี้ผมสามารถขยับได้เพราะพลังของฮิซุย,
เขารู้ว่าพลังมหาศาลของอากิฮะเป็นเพราะความช่วยเหลือจากโคฮาคุซัง
"โคฮาคุ.........!"
เสียงของอากิฮะไม่สามารถหยุดมันได้
อากิฮะกับโคฮาคุหันมาทั้งคู่
แต่, มันสิ้นหวังแล้ว พวกเธอไม่มีวันทำได้ทัน
ชิกิไม่ได้พุ่งไปที่อากิฮะ, แต่พุ่งที่โคฮาคุที่ยืนอยู่ถัดจากเธอ
---เขารู้
เหมือนกับที่ตอนนี้ผมสามารถขยับได้เพราะพลังของฮิซุย,
เขารู้ว่าพลังมหาศาลของอากิฮะเป็นเพราะความช่วยเหลือจากโคฮาคุซัง
"โคฮาคุ.........!"
เสียงของอากิฮะไม่สามารถหยุดมันได้
"ฮีย์ย์--ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์!"
เสียงของชิกิดังขึ้น, พร้อมๆ กับแขนของเขาที่แทงเข้ามาราวกับหอก, โดยเล็งไปที่หน้าของโคฮาคุ
เสียงเนื้อถูกแทงทะลุ
"-------"
เสียงของผมหยุดอยู่ที่ลำคอ
แผละ! เสียงเลือดไหลออกมา
ใบหน้าของโคฮาคุซังโดนสาดกระเซ็น, ไปด้วยสีแดง, จาก, เลือดของอากิฮะ
"...... ท่านอากิฮะ......?"
"อะ----"
เสียงไอ
อากิฮะพยายามที่จะพูด, แต่มีแต่เลือดเท่านั้นที่ออกมาจากปากของเธอ
นั่นมันหมายความว่า,
หลอดเลือดหลักของของเธอได้ถูกทำลายลง, และทั้งหมดที่เธอสามารถทำได้ก็คืออาเจียนออกมาเป็นเลือด
"--------"
ผมพูดไม่ออก
จิตใจของผมว่างเปล่า
นั่นมัน,
เหมือนกันกับชิกิ, ที่เพิ่งแทงอากิฮะไป
"-----อ๊า..."
ชิกิดึงแขนของเขากลับมา
"อุ? "
มีเสียงดังตุ้บ
ร่างของอากิฮะล้มลงบนตัวโคฮาคุซัง
"เหวออออออออออออ!?"
ชิกิแกว่งแขนที่เปื้อนไปด้วยเลือดของเขาอย่างบ้าคลั่ง
ทุกครั้งที่เขาแกว่งมัน, เลือดของอากิฮะจะเปรอะไปที่กำแพงและเพดาน
"อ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอา, อ๊าอ๊า, อ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊า!"
ชิกิเขย่าแขนของเขาอย่างสิ้นหวัง
"อาอาอา, อากิ, อากิฮะ, เป็นอากิฮะ, อากิฮะงั้นเหรอ?"
จู่ๆ ชิกิก็หยุดขยับตัวอย่างกระทันหัน
"อ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอา, อ๊าอ๊า, อ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊า!"
ชิกิเขย่าแขนของเขาอย่างสิ้นหวัง
"อาอาอา, อากิ, อากิฮะ, เป็นอากิฮะ, อากิฮะงั้นเหรอ?"
จู่ๆ ชิกิก็หยุดขยับตัวอย่างกระทันหัน
ชิกิจ้องไปที่ร่างที่โชกไปด้วยเลือดของอากิฮะ, และต่อมาก็มองไปที่แขนที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือดของเขาเอง--จากนั้นก็วิ่งไปที่ทางเดินราวกับว่ากำลังหนีจากอะไรบางอย่างอยู่
เสียงฝีเท้าของเขาขึ้นบันไดไป
ชิกิวิ่งหนีไปที่ดาดฟ้า
----แต่นั่น,
ผมไม่สนใจเรื่องนั้น
"อากิฮะ......... อากิฮะ----!"
โดยที่ยังไม่สามารถคิดอะไรได้อยู่, ผมวิ่งไปหาเธอ
เสียงฝีเท้าของเขาขึ้นบันไดไป
ชิกิวิ่งหนีไปที่ดาดฟ้า
----แต่นั่น,
ผมไม่สนใจเรื่องนั้น
"อากิฮะ......... อากิฮะ----!"
โดยที่ยังไม่สามารถคิดอะไรได้อยู่, ผมวิ่งไปหาเธอ
โคฮาคุซังยังคงยืนงงอยู่,
ดวงตาสีอำพันของเธอไม่ได้ต่างไปจากอัญมณีที่ไร้ความรู้สึก
----ผม
ย่อตัวลงข้างร่างของอากิฮะ
----ผม
ย่อตัวลงข้างร่างของอากิฮะ
Music: play track 7
อากิฮะแค่นอนอยู่บนพื้น ไร้พลัง, พร้อมกับดวงตาที่สงบอย่างน่ากลัว
"อากิฮะ.....!"
ผมไม่สามารถบอกเธอได้ว่า--มันจะไม่เป็นอะไร
แม้ว่าผมใส่แว่นอยู่---ผมก็, สามารถ, เห็น, พวกมัน
"อากิฮะ--อากิฮะ!"
แค่คำพูดพวกนั้นเท่านั้นที่ผมสามารถคิดขึ้นมาได้
อากิฮะ----ด้วยดวงตาที่สงบ, และอ่อนโยน, เธอมองขึ้นมาที่ผม
"...... พี่...... ทำไม, พี่ถึงได้มาอยู่, ที่นี่คะ......?"
เธอไอออกมา
เลือดไหลออกมาจากปากของเธอมากขึ้น
"--------!"
...... ผมสามารถเห็นพวกมันได้
เส้นแห่งความตายบนร่างกายของเธอกำลังแพร่กระจายไปด้วยความเร็วที่น่ากลัว
นี่มัน... ถึงตาย
ความจริงที่ว่าเธอยังคงมีชีวิตอยู่ต้องเป็นเพราะความไม่ธรรมดาของสายเลือดโทวโนะ
"พระเจ้า---บ้าเอ๊ย,
ทำไมกัน.....!?"
ถึงแม้ว่า---ผมจะเข้าใจความตายดีกว่าคนอื่นทุกคน
ผมก็ไม่อยากที่จะยอมรับมัน
"อย่าขยับนะ…..!
พี่จะช่วยเธอเดี๋ยวนี้ล่ะ.....!"
ผมถอดเสื้อออกแล้ววางมันลงไปบนอกของอากิฮะ
พยายามที่จะปิดปากแผลของเธอ, ผมผูกมันติดกัน
เลือดเปียกเสื้อจนชุ่มในไม่กี่วินาที
มันไม่ช่วยอะไรเลย
ราวกับว่าพยายามยับยั้งความรู้สึกที่อยากจะร้องไห้ของตัวผมเอง, ผมกดเสื้อติดกับอกของอากิฮะ
---ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำได้คือกดมันลงไป
มันไม่ช่วยอะไรเลย
ราวกับว่าพยายามยับยั้งความรู้สึกที่อยากจะร้องไห้ของตัวผมเอง, ผมกดเสื้อติดกับอกของอากิฮะ
---ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำได้คือกดมันลงไป
"นี่...... ตอบหนูสิคะ"
ในขณะที่กำลังงุนงงอยู่นั้นเอง
อากิฮะพูดกับผมเหมือนกับว่าเธอไม่เห็นว่าผมกำลังพยายามปิดปากแผลของเธออยู่
"พี่คะ, ทำไม, พี่, ถึงได้มาอยู่ที่นี่คะ? หนูอยากรู้, เพราะแบบนั้นหนูคงจะพักผ่อนไม่ได้จนกว่าหนูจะรู้ เรื่องที่หนูไม่เข้าใจ, มันจะทำให้หนูโกรธ—พี่ก็รู้นี่คะ, ใช่ไหมคะ?"
"-------"
"อื้อ, ใช่เลยล่ะ," ผมพยักหน้า
เลือดของเธอยังคงไหลออกมาจากแผลไม่หยุด
เสื้อเชิ้ตเปียกเกินไป, มันไม่สามารถช่วยห้ามเลือดให้เธอได้
บ้าเอ๊ย---ไอ้เสื้อเส็งเคร็งนี่
ทำไมมันถึงได้เปียกชุ่มเร็วมากกันนะ?
ผมหงุดหงิด
หงุดหงิดกับเสื้อที่ไร้ประโยชน์, กับตัวผมเองที่ไร้ประโยชน์? จริงๆ, จริงๆ, แค่แผลเดียวยังไม่สามารถหยุดได้เลย, ผม---
"...... โง่น่า
ทำไม, เธอถึงได้ถามแบบนั้นล่ะ? ที่นี่มันโรงเรียนของพี่นะ
ถึงแม้ว่ามันจะดึกไปหน่อยก็เถอะ,
มันก็ไม่แปลกที่พี่จะมาอยู่ที่นี่"
ผมพยายามกลั้นน้ำตาของตัวเอง
ผมตอบไปให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้
ผมพยายามกลั้นน้ำตาของตัวเอง
ผมตอบไปให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้
"อา, หนูเข้าใจแล้วค่ะ----นี่มันไม่เหมือนกับตัวหนูเลย หนูไม่ได้... คิด... เรื่องนั้นเลยแม้แต่น้อยด้วยซ้ำ..."
เสียงของอากิฮะฟังดูเหมือนกับว่าเธอพอใจแล้ว
เธอไม่แม้แต่จะดูเหมือนว่าเจ็บปวดอยู่
แค่, ความอบอุ่นจากร่างกายของเธอเริ่มหายไป
เหมือนกับเป็นไอศครีมสีขาวที่กำลังละลายอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์
เธอเข้าใจว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ, หรือว่าบางทีเป็นเพราะว่าเธอเข้าใจ---เธอเลยพูดเหมือนปกติธรรมดาแบบที่เราพูดกันระหว่างมื้ออาหารเช้า
"นี่, พี่ได้ยินเรื่องที่พวกเราพูดกันเหรอคะ?"
"---อื้อ, ขอโทษนะ, แต่พี่ได้ยิน"
"โอ, ตอนนี้พี่รู้แล้ว ...... หนูเป็นไอ้โง่, ที่ปล่อยให้พี่, ที่เป็นคนที่หนูไม่อยากให้ได้ยินมันมากที่สุด ได้ยินมัน"
"อย่าพูดเลย......! มันไม่เป็นไร, เพราะแบบนั้นพักเถอะ ขอร้องล่ะนะ......... ขอร้องล่ะนะ"
ผมม้วนเสื้อเชิ้ตของผมและผูกมันรอบร่างของเธอ
ผมรู้ว่ามันไร้ประโยชน์
แต่, ถ้าผมไม่ทำอะไรเลย, ผมไม่คิดว่าผมจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้
"—หนูขอโทษ หนู, หนูหลอกพี่มาตลอดเวลา หนูเก็บเรื่องหลายเรื่องไว้เป็นความรับ, หลายเรื่องมาก"
"….. ไม่เป็นไร
พี่ไม่สนใจเรื่องนั้นหรอก เพราะแบบนั้นช่วย---"
"พี่คะ—พี่ไม่ใช่พี่แท้ๆ ของหนู
หนูเป็น... ผู้หญิง, ที่แย่มาก
หนูอยากให้พี่, อยู่, อยู่ข้างๆ หนูตลอดเวลา เพราะแบบนั้นหนูเลย...
พูด... เรื่องโกหกโง่ๆ, พวกนั้น"
เพราะแบบนี้นี่เลยเป็นโทษที่หนูได้รับ"
ด้วยริมฝีปากที่สั่นเทาของเธอ,
อากิฮะพูดคำพูดพวกนั้นออกมาอย่างชัดเจน
เลือดไม่หยุดไหล
ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ผมจะเป็นบ้าไป
"….. พี่รู้
พี่รู้เรื่องนั้นแล้วล่ะ เพราะแบบนั้นไม่ต้องไปกังวลมันหรอกนะ"
ผมกุมมือเธอไว้แน่น
เธอหายใจเข้าไปลึกๆ
อากิฮะยิ้มออกมาอย่างแปลกๆ
"..... พี่คะ, พี่รู้แล้วเหรอคะ? ….. ถ้าอย่างนั้น, หนูก็ไม่, จำเป็นต้อง,
ปิดบังแล้ว"
----ผมนี่มันโง่จริงๆ
ริมฝีปากของเธอขยับออกมาเป็นคำพูดพวกนั้น
เธอควรจะพูดมัน
เธอควรจะส่งเสียงออกมา
แต่อากิฮะ, ไม่ได้ทำแบบนั้น
"...... อากิฮะ?"
มันไม่มีการตอบกลับมา
สิ่งที่ผมกำลังกอดอยู่ในตอนนี้ไม่หายใจ
"นี่!"
มันไม่มีการตอบสนอง
สิ่งที่ผมกำลังกอดอยู่ในตอนนี้คือสิ่งที่เคยเป็นโทวโนะ อากิฮะ
"พูดอะไรบ้างสิ!"
มันจะไม่มีทางที่จะได้รับคำตอบ
สิ่งที่ผมกำลังกอดอยู่ในตอนนี้ได้หลับตาอย่างสงบ----
ริมฝีปากของเธอขยับออกมาเป็นคำพูดพวกนั้น
เธอควรจะพูดมัน
เธอควรจะส่งเสียงออกมา
แต่อากิฮะ, ไม่ได้ทำแบบนั้น
"...... อากิฮะ?"
มันไม่มีการตอบกลับมา
สิ่งที่ผมกำลังกอดอยู่ในตอนนี้ไม่หายใจ
"นี่!"
มันไม่มีการตอบสนอง
สิ่งที่ผมกำลังกอดอยู่ในตอนนี้คือสิ่งที่เคยเป็นโทวโนะ อากิฮะ
"พูดอะไรบ้างสิ!"
มันจะไม่มีทางที่จะได้รับคำตอบ
สิ่งที่ผมกำลังกอดอยู่ในตอนนี้ได้หลับตาอย่างสงบ----
"อากิฮะ-----!!!"
ผมเขย่าร่างของเธอ
ทั้งๆ ที่---ผมเข้าใจมันได้ดีกว่าใครทุกคน, ว่ามันไม่มีความหมายก็ตาม
Music: stop
"...... ท่านชิกิคะ, กรุณา---"
ฮิซุยวางมือของเธอลงบนมือของผม
Music: stop
"...... ท่านชิกิคะ, กรุณา---"
ฮิซุยวางมือของเธอลงบนมือของผม
"----อ๊ะ..."
โดยที่ไม่แม้แต่จะรู้ถึงมัน, ผมทำให้ร่างของเธอสกปรก
ผม---เหมือนกับเป็นไอ้โง่, ผมทำให้ร่างของเธอสกปรก
"----"
ผมวางมือเธอลงพื้นอย่างเงียบๆ
----ตึกเรียนเงียบอย่างน่ากลัว
ฮิซุยกับผมตัวแข็งทื่อและพูดไม่ออก
มีแค่---แค่โคฮาคุซังเท่านั้นที่ดูเหมือนจะขยับได้อีกครั้ง
"ฉันสงสัยว่าท่านชิกิไปไหนกันนะ?"
----ชิ, กิ
คำพูดพวกนั้นกระทุ้งให้สติสัมปชัญญะของผมกลับมา
"พี่คะ, อย่าพูดเรื่องนั้นตอนนี้---"
"ไม่---โคฮาคุซังทำถูกแล้ว"
ผมยืนขึ้น
มันเป็นเรื่องดี---มันดีมากจริงๆ ที่ผมเอามีดมาด้วย
"กะ...... กรุณาหยุดเถอะค่ะ, ท่านชิกิ......! ท่าน, ท่านไม่จำเป็นต้องทำเรื่องอันตรายแบบนั้น ชิกิที่บาดเจ็บมากขนาดนั้นไม่มีทางรอดหรอกค่ะ"
"...... ไม่ อากิฮะมาไกลถึงขนาดนี้แล้วเพราะว่าเธอไม่ต้องการให้ชิกิ, ฆาตกร, ชีวิตอยู่ต่อไปนานกว่านี้
เพื่ออากิฮะ, ผมไม่สามารถปล่อยเขาไปได้"
ผมพูดออกมาในขณะที่ผมผลักเธอออกไป
นั่นเป็นเรื่องโกหก
ยิ่งไปกว่านั้นเป็นเพราะว่า----
"ผมต้องตัดสินกับเขาที่นี่และตอนนี้"
----ผมเกลียดเขา
ให้พูดง่ายๆ, ผมแค่อยากฆ่าเขา
----ชิ, กิ
คำพูดพวกนั้นกระทุ้งให้สติสัมปชัญญะของผมกลับมา
"พี่คะ, อย่าพูดเรื่องนั้นตอนนี้---"
"ไม่---โคฮาคุซังทำถูกแล้ว"
ผมยืนขึ้น
มันเป็นเรื่องดี---มันดีมากจริงๆ ที่ผมเอามีดมาด้วย
"กะ...... กรุณาหยุดเถอะค่ะ, ท่านชิกิ......! ท่าน, ท่านไม่จำเป็นต้องทำเรื่องอันตรายแบบนั้น ชิกิที่บาดเจ็บมากขนาดนั้นไม่มีทางรอดหรอกค่ะ"
"...... ไม่ อากิฮะมาไกลถึงขนาดนี้แล้วเพราะว่าเธอไม่ต้องการให้ชิกิ, ฆาตกร, ชีวิตอยู่ต่อไปนานกว่านี้
เพื่ออากิฮะ, ผมไม่สามารถปล่อยเขาไปได้"
ผมพูดออกมาในขณะที่ผมผลักเธอออกไป
นั่นเป็นเรื่องโกหก
ยิ่งไปกว่านั้นเป็นเพราะว่า----
"ผมต้องตัดสินกับเขาที่นี่และตอนนี้"
----ผมเกลียดเขา
ให้พูดง่ายๆ, ผมแค่อยากฆ่าเขา
"อย่าตามผมมานะ
พวกเธอสองคนอยู่ที่นี่และดูแลอากิฮะไป"
โคฮาคุซังพยักหน้า
ฮิซุยมองผมอย่างไม่สบายใจในขณะที่ผมวิ่งขึ้นบันไดไป
Music: play track 9
บนดาดฟ้า
พระจันทร์ลอยสูงอยู่บนฟากฟ้า
สัตว์ป่านั่นก้มตัวอยู่บนพื้นซีเมนต์
"----ชิกิ"
ผมถอดแว่นของผมออก
ผมมองไปที่ "ความตาย" ของเขา
*แฮ่ก*---*แฮ่ก*---*แฮ่กt*---!
ในขณะที่กำลังก้มตัวอยู่, ชิกิกำลังกัดแขนของเขาเอง
ผมถอดแว่นของผมออก
ผมมองไปที่ "ความตาย" ของเขา
*แฮ่ก*---*แฮ่ก*---*แฮ่กt*---!
ในขณะที่กำลังก้มตัวอยู่, ชิกิกำลังกัดแขนของเขาเอง
นั่น--ไม่มีร่องรอยของสติสัมปชัญญะปรากฏอยู่เลย
บางทีคงเป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขาเป็นบ้าไป
บางทีคงเป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขาเป็นบ้าไป
".................."
นั่นทำให้ผมหงุดหงิด
ผม---ผมไม่สามารถที่จะเสียสติไปได้ ก็เพื่ออากิฮะ
ภายใต้แสงจันทร์
ถึงแม้ว่าผมจะรู้จักเขามานานมาก, ผมก้าวเท้าก้าวแรกไปทางศัตรูที่ผมเพิ่งเคยพบคืนนี้
"ชิกิ---อากิฮะตายแล้ว"
"อ๊ะ-----"
ชิกิมองผมด้วยดวงตาที่แดงก่ำไปด้วยเลือด
ใบหน้าของเขาหายไปครึ่งหนึ่ง, แต่เขาก็ยังไม่ตาย
พลังของสายเลือดโทวโนะ---พลังของชิกิคือ "ความเป็นอมตะ"
นั่นมันต้องหมายความว่ามันยากมากสำหรับเขาที่จะตาย, เป็นไปได้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไป
"ฮ่ะ..."
นั่นมันน่าหัวเราะ
สำหรับผม, นั่นมันไม่มีความหมายอะไรเลย
"แกดูน่าเกลียดจังนะ"
"หุบ..... ปาก"
ชิกิลุกขึ้นพร้อมกับลมหายใจที่รุนแรง
"หุบ, ปาก! หุบปา-ก หุบปาก!"
เหมือนกับเป็นเครื่องบันทึกเทปที่เสียแล้ว
เขาพูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมา
"หุบปาก, หุบปาก, หุบปาก, หุบปาก, หุบปากหุบปาก, หุบปากหุบปาก,
หุบปากหุบปากหุบปาก, หุบปากหุบปาหุบปากหุบปากหุบแก-----!!!!"
"……………"
"หุบปากบ้าๆ
ของแกไปได้แล้ว!"
ในขณะที่หอบหายใจอย่างโกรธจัด ชิกิตะโกนออกมา
"แกมันหนวกหู, หนวกหูตลอดเวลา! แกไปแค้นฉันมาจากไหนวะ!?
ทำไมแกต้องมาขวางชั้นตลอด!?"
ชิกิกรีดร้องออกมาในขณะรอบๆ ในขณะที่กำลังเดินเซไปเซมา ผม---
"แก---พูดอะไร..."
---ผมไม่เข้าใจ
"หุบปากไปได้แล้ว!
ปล่อยให้ชั้นอยู่คนเดียว—อย่ามามองในตัวชั้น, อย่าใช้ความฝันของชั้น.........!!
แก, แก, แก, แกมองดูชั้นตลอดเวลา, นั่นมันทำให้ชั้นเต็มไปด้วยความอึดอัด!"
ชิกิข่วนหัวตัวเอง
ชิกิกรีดร้องออกมาในขณะรอบๆ ในขณะที่กำลังเดินเซไปเซมา ผม---
"แก---พูดอะไร..."
---ผมไม่เข้าใจ
"หุบปากไปได้แล้ว!
ปล่อยให้ชั้นอยู่คนเดียว—อย่ามามองในตัวชั้น, อย่าใช้ความฝันของชั้น.........!!
แก, แก, แก, แกมองดูชั้นตลอดเวลา, นั่นมันทำให้ชั้นเต็มไปด้วยความอึดอัด!"
ชิกิข่วนหัวตัวเอง
"อะไ-----"
….. ผมไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลยด้วยซ้ำ
ผมมักจะเห็นเขา, ตามเขาไปในความฝัน
แต่...
มันไม่แม้แต่จะเคยเกิดขึ้นว่าชิกิจะรู้สึกยังไงจากการที่กำลังถูกตามอยู่
"...... ออกไป
ออกไปจากตัวชั้น ออกไปจากบ้านของชั้น, ออกไปจากชื่อของชั้น แกมาขวางทางชั้น,
แกมาขวางทางชั้น, แกมาขวางทางชั้น, ฉันจะ!!!!"
ชิกิกรีดร้องเหมือนกับเป็นเด็ก
ชิกิกรีดร้องเหมือนกับเป็นเด็ก
"...... หืม แกก็เหมือนกันล่ะ"
ผมยกมืดขึ้น
ผมไม่เคยคิดที่จะเข้าใจความคิดของเขามาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ผม---มาที่เพื่อสู้กันจนตายไปข้างหนึ่ง
"ก็ได้, มาสู้กันจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่งเถอะ! พวกที่มาขวางทางชั้นทั้งหมดคือศัตรู ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด, แก, อากิฮะ, โคฮาคุ! เหมือนกับพ่อที่อยากจะขังฉันไว้จนวันตาย, ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด......! ".
ชิกิกรีดร้องเหมือนกับกำลังพูดพร่ำเพ้ออย่างวิกลจริต
ร่างของเขาดูน่าเกลียดมากๆ
"ฮะ, ฮะฮะ, ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
และต่อมา
ชิกิก็เข้ามาโจมตีผมจากด้านหน้า
Music: stop
"---เพราะการต่อสู้ของเขากับอากิฮะ, ร่างกายของชิกิเลยไม่สามารถใช้งานได้
เพราะแบบนั้น, มันเลยง่ายมาก
ชิกิวิ่งเข้ามา---หรือเขาคิดแบบนั้น, และผมหลบแขนของเขา, ที่เหวี่ยงมาช้ากว่าความเร็วในการเดินปกติอีก
ผมตัดเส้นของเขาจากบนหัวไปจนถึงท้อง
"กี๊--"
ตุบ
ร่างของชิกิสูญเสียพลังไปและล้มลงใส่ผม
"เห็นไหม, มันง่ายมากi เส้นของแกชัดเจนเกินไป"
เส้นความตายของชิกิดูเหมือนกับเป็นแท่งเหล็กที่ยื่นออกมาจากหัวของเขา
เส้นความตายของชิกิดูเหมือนกับเป็นแท่งเหล็กที่ยื่นออกมาจากหัวของเขา
"เห็นไหม นั่นล่ะที่ชั้นตั้งใจจะบอกว่ามันน่าเกลียด"
"ฮะ......... ฮะฮะ, ฮะ"
ชิกิแค่หัวเราะ
มัน, ไม่มีสติปัญญาปรากฏออกมาให้เห็นแล้ว
"อ๊าฮะ, ฮะฮะฮะ, อ๊าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
กำลังหัวเราะ, และกำลังจะตาย
แขนของเขาที่ยืนมาหาผมตกลงสู่พื้น
ชิกิตาย
ก่อนที่เขาจะตาย, เขามองมาที่ผม, ด้วยความอยากรู้
"ฮะ......... ฮะฮะ, ฮะ"
ชิกิแค่หัวเราะ
มัน, ไม่มีสติปัญญาปรากฏออกมาให้เห็นแล้ว
"อ๊าฮะ, ฮะฮะฮะ, อ๊าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
กำลังหัวเราะ, และกำลังจะตาย
แขนของเขาที่ยืนมาหาผมตกลงสู่พื้น
ชิกิตาย
ก่อนที่เขาจะตาย, เขามองมาที่ผม, ด้วยความอยากรู้
"-------แก...
เป็นใคร?"
"......
เอ๊ะ?"
"แก--เป็นใคร?"
"แกกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ? ชั้นก็คือโทวโนะ ชิกิที่แกจ้องเล่นงานมาตลอดไง"
"อ๊ะ, เข้าใจแล้ว แกคือชิกินี่เอง"
ชิกิล้มลงไปที่พื้น
"นี่มันอะไรกัน? ----แกไม่เหมือน... กับที่ชั้นได้ยินมาเลย"
ชิกิแหลกสลายไปและร่างกายของเขากระจายไปกับสายลม
Music: play track 9
------มันจบลงแล้ว
ด้วยเหตุนี้, มันจบลงแล้ว
แต่, ผมไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น
ผมจะไม่รู้สึกปวดหัวแบบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อีกแล้ว, ผมสามารถกลับไปใช้ชีวิตปกติธรรมดาได้--แต่ผมไม่รู้สึกดีใจ
สิ่งที่ผมสูญเสียไปนั้น, มีค่ามากกว่านั้นมาก
----แต่, มันจบลงแล้วงั้นเหรอ?
"----ทำไม?"
ผมรู้สึกวิงเวียน
คำพูดสุดท้ายของชิกิไม่เลือนหายไป
อะไรบางอย่างจบลงไปแล้ว
แต่ผมไม่รู้ว่าอะไรจบลงไป, หรือตั้งแต่ตอนแรก, อะไรที่ผมพยายามจบมันลง
"แก--เป็นใคร?"
"แกกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ? ชั้นก็คือโทวโนะ ชิกิที่แกจ้องเล่นงานมาตลอดไง"
"อ๊ะ, เข้าใจแล้ว แกคือชิกินี่เอง"
ชิกิล้มลงไปที่พื้น
"นี่มันอะไรกัน? ----แกไม่เหมือน... กับที่ชั้นได้ยินมาเลย"
ชิกิแหลกสลายไปและร่างกายของเขากระจายไปกับสายลม
Music: play track 9
------มันจบลงแล้ว
ด้วยเหตุนี้, มันจบลงแล้ว
แต่, ผมไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น
ผมจะไม่รู้สึกปวดหัวแบบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อีกแล้ว, ผมสามารถกลับไปใช้ชีวิตปกติธรรมดาได้--แต่ผมไม่รู้สึกดีใจ
สิ่งที่ผมสูญเสียไปนั้น, มีค่ามากกว่านั้นมาก
----แต่, มันจบลงแล้วงั้นเหรอ?
"----ทำไม?"
ผมรู้สึกวิงเวียน
คำพูดสุดท้ายของชิกิไม่เลือนหายไป
อะไรบางอย่างจบลงไปแล้ว
แต่ผมไม่รู้ว่าอะไรจบลงไป, หรือตั้งแต่ตอนแรก, อะไรที่ผมพยายามจบมันลง
"----------"
ผมมองขึ้นไปที่พระจันทร์
ในความมืดสลัวๆ, หัวใจของผมถูกขังเอาไว้
จนกว่าฮิซุยจะมา
ผมแค่ยืนเงียบอยู่ด้วยความประหลาดใจ ยืนอยู่ภายใต้แสงจันทร์
Music:
stop
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น