เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20143/
"--------"
......ผมไม่สามารถแกล้งทำเป็นไม่เห็นมันได้
หลังจากที่สูดหายใจเข้าไปลึกๆ เพื่อตั้งสติ, ผมออกไปจากห้อง
สิ่งที่เกิดขึ้นและเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับความเกี่ยวพันกับระหว่างผมกับชิกินั้นมันเหมาะเจาะเกินไป
แหล่งกบดานของชิกิอยู่ที่โรงเรียน----แต่เขาไม่เคยโจมตีผม, ศัตรูที่เขาเกลียดที่สุดเลย
ถ้าชิกิรู้เรื่องนั้น, ผมคงถูกเขาฆ่าไปนานแล้ว
ผมคงคิดได้อย่างเดียวว่าที่ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบลงแบบนั้นเพราะมีใครบางคนเตรียมแผนการที่เหมาะเจาะไว้แล้ว
คุณเข้าใจ, ใช่ไหมคะ? ชั้นคิดว่าชั้นเกลียดคุณ เพราะว่าถ้าคุณไม่ได้อยู่ตรงนั้น, ชั้นคงทำได้แค่มองออกไปนอกหน้าต่างโดยที่ไม่คิดอะไร"
เธอยิ้ม, แล้วหันไปอีกทาง
แขนเสื้อของเธอกระพืออกเหมือนกับเป็นปีกผีเสื้อ
ขาของผมอยากจะพุ่งไปข้างหน้า
แต่ผมขยับไม่ได้
แม้แต่ก้าวเดียว
ผมรู้สึกว่าถ้าผมขยับไปทางเธอแม้แต่ก้าวเดียว---อะไรบางอย่างที่ผมไม่สามารถแก้ไขได้จะเกิดขึ้น
Music: stop
"คุณเป็นคนเดียวที่ชั้นเกลียดค่ะ คนอื่นๆ, ชั้นไม่ได้ชอบแล้วก็ไม่ได้เกลียด
ชั้นสูญเสียความรู้สึกพวกนั้นไป เพราะแบบนั้น----ที่ช่วยท่านอากิฮะมันเป็นแค่อุบัติเหตุ"
ร่างของเธอเริ่มริบหรี่ลง
"โคฮาคุ, ซัง---"
ผมมีความรู้สึกไม่ดีกับเรื่องนี้
ผมไม่รู้จะพูดยังไง, แต่ผมมีความรู้สึกที่แย่มาก
---และต่อมา
"พี่คะ-----!"
มีเสียงเรียกเธอดังสะท้อนผ่านอากาศมา
"...... โกหก"
ด้วยเสียงสั้นๆ แต่มีพลัง, ฮิซุยพูดแบบนั้น
"ทุกอย่างที่พี่พูดเป็นเรื่องโกหกค่ะ, พี่
ก่อนหน้านี้ที่พี่ช่วยท่านอากิฮะก็เพราะว่าพี่ชอบเธอ---และหนูก็รู้ว่าพี่ไม่มีทางจะเกลียดท่านชิกิได้"
"--------"
ผมได้ยินเสียงอ้าปากค้างตกใจอย่างชัดเจน
ในขณะที่ยังหันหลังไปอยู่---เธอดูตกใจมากๆ
"ไม่ใช่ว่ามันจริงเหรอคะ? พี่เล่นบทบาทของหนูอยู่, เพราะแบบนั้นพี่ไม่มีทางเกลียดท่านชิกิไปได้
ก่อนหน้านี้ได้พี่เล่นบทของฮิซุย เพราะแบบนั้นพี่ถึงได้รักท่านชิกิและพยายามปกป้องท่านอากิฮะ......! พี่ไม่ใช่มนุษย์ที่ว่างเปล่าแบบที่พี่คิดอยู่นะคะ......!"
เสียงของฮิซุยค้างอยู่ในอากาศ
โคฮาคุซังไม่ได้หันหลังมา, แล้วแค่ตอบว่า "ไม่"
"...... เฮ้อ ถ้าคุณไม่ได้ไปหลับอยู่ในห้องนั่งเล่น, ถ้าอย่างนั้นฮิซุยจังคงไม่มีทางสังเกตุเห็นพวกเรา
ชิกิซัง, คุณทำให้แผนการของชั้นเป็นเรื่องยุ่งจริงๆ แล้วค่ะ"
ในขณะที่ยังหันหน้าไปทางอื่นอยู่, เธอหัวเราะออกมา
เธอใส่นิ้วของเธอเข้าไปในปาก
อึก
ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างถูกกลืนลงไป
"------------"
ผมวิ่ง
แต่, ผมคงไปไม่ทัน
ก่อนที่ผมจะไปถึงตัวเธอ, เธอล้มลงไปที่พื้น, แล้วไอออกมาเป็นเลือด
"...... ทำไมกันคะ? นั่นก็ดีแล้ว หนูพอใจแล้วกับตัวตนที่หนูเป็นอยู่ ถ้าพี่มีความสุข, ถ้าอย่างนั้นหนูก็มีความสุข
หนู---หนูถูกพี่ปกป้องมาตลอด, เพราะแบบนั้น---"
หนูมีความสุขมาก
เธอกล้ำกลืนคำพูดสุดท้ายของเธอด้วยความเจ็บปวด
ผมหยิบมีดออกมา
แว่นตาถูกถอดออกไปตั้งแต่แรกแล้ว
ทั้งหมดที่เหลือก็คือ---
"ท่านชิกิ, ท่านกำลังทำอะไ----!"
ฮิซุยหยุดผมเอาไว้
"----ผมกำลังจะช่วยโคฮาคุซัง ช่วยอยู่เงียบๆ แล้วเชื่อใจผมทีนะ"
ผมดึงตัวเองให้เป็นอิสระแล้วเพ่งไปที่ร่างกายของเธอ
...... ก็แค่เหมือนกับตอนนั้นที่ผมอยู่กับยูมิซึกะ
ตอนนั้น, ผมพบเลือดที่เป็นมลทินของยูมิซึกะแล้วก็ "ฆ่า" มัน
เพราะแบบนั้นผมน่าจะสามารถฆ่าพิษที่เธอดื่มเข้าไปได้
"-----------อึก"
อาการปวดหัวแย่ขึ้นไปอีก
มันรู้สึกเหมือนกับว่ามีใครบางคนแทงกระโหลกของผมด้วยมีด
มันแย่มากขนาดที่ผมอยากจะหลับตา
"-----------"
...... ผมคิดว่าการมองหาอะไรที่ผิดปกติในร่างกายของคนอื่นนั้นยาก
"อ้า----ก---กกกก!!"
ใช่ ถึง, อย่างนั้น------
"อุก-------อ๊า, อ๊าอ๊า-------!"
ผมจ้องไปที่มัน, โดยไม่สนใจว่าผมจะตาบอดรึเปล่า
ความฝันแห่งแสงตะวัน
บทส่งท้าย
Music:
play track 2
สัปดาห์ถัดไปได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ร่างกายของชิกิได้หายไปโดยไม่เหลือร่องรอยและแผลที่แขนของอากิฮะก็ได้รับการรักษาแล้ว
ถึงแม้ว่าจุดยืนของผมในฐานะโทวโนะ
ชิกิจะเป็นอะไรที่ไม่แน่นอน,
ผมก็ไม่สามารถกลับไปเป็นนานายะ ชิกิได้
ผมไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจความรู้สึกของผมหรือไม่, แต่สำหรับเรื่องของคืนนั้น อากิฮะไม่ได้พูดเรื่องนั้นออกมา
ถ้าอากิฮะ, ที่เป็นหัวหน้าตระกูลโทวโนะ, ยังคงแกล้งโง่ต่อไป, ถ้าอย่างนั้นผมคิดว่าผมก็สามารถมีชีวิตอยู่ในฐานะโทวโนะ
ชิกิต่อไปได้
----วันที่แสนสงบสุขได้กลับคืนมา
ในเมื่อชิกิหายไปแล้ว, พละกำลังทั้งหมดของผมก็กลับคืนมาและอากิฮะก็ฟื้นตัวได้อย่างดีเยี่ยม, เช่นกัน
โคฮาคุซังกับฮิซุยก็กลับไปทำงานปกติที่คฤหาสน์และมันก็ไม่มีร่องรอยแห่งความไม่สบายใจอยู่เลย
...... ผมก็อยากจะคิดว่ามันไม่มีน่ะนะ
Music: stop
"พี่คะ? มันเที่ยงแล้วนะคะ, พี่"
...... ผมได้ยินเสียง
"เฮ้อ, ถึงแม้ว่าข้างนอกมันจะอากาศดีก็เถอะ, อย่ามาหลับในที่แบบนั้นสิคะ ถ้าพี่อยากจะงีบ, ก็ไปทำแบบนั้นในห้องของตัวเองสิคะ"
...... มีนิ้วมาสะกิดไหล่ของผม
"นืมม----"
พร้อมกับแบบนั้น, ผมตื่นขึ้นมาจากความฝัน
ในเมื่อชิกิหายไปแล้ว, พละกำลังทั้งหมดของผมก็กลับคืนมาและอากิฮะก็ฟื้นตัวได้อย่างดีเยี่ยม, เช่นกัน
โคฮาคุซังกับฮิซุยก็กลับไปทำงานปกติที่คฤหาสน์และมันก็ไม่มีร่องรอยแห่งความไม่สบายใจอยู่เลย
...... ผมก็อยากจะคิดว่ามันไม่มีน่ะนะ
Music: stop
"พี่คะ? มันเที่ยงแล้วนะคะ, พี่"
...... ผมได้ยินเสียง
"เฮ้อ, ถึงแม้ว่าข้างนอกมันจะอากาศดีก็เถอะ, อย่ามาหลับในที่แบบนั้นสิคะ ถ้าพี่อยากจะงีบ, ก็ไปทำแบบนั้นในห้องของตัวเองสิคะ"
...... มีนิ้วมาสะกิดไหล่ของผม
"นืมม----"
พร้อมกับแบบนั้น, ผมตื่นขึ้นมาจากความฝัน
Music: play track 3
"…….. นืมม,
อรุณสวัสด์ อากิฮะ"
"อย่าพูดว่า 'อรุณสวัสดิ์!' มาที่ห้องนั่งเล่นเพื่อหลับอย่างเดียวนี่มัน...
พี่กำลังคิดอะไรอยู่กันคะ, พี่คะ?"
"…………… อืม, พี่กำลังคิดเรื่องนี้แล้วก็เรื่องนั้น"
หลังจากที่ถอนหายใจออกไปลึกๆ
ผมลุกขึ้นมาจากโซฟา
"เดี๋ยวค่ะ, พี่ พี่กำลังจะกลับไปนอนที่ห้องจริงๆ เหรอ?
….. นี่, พี่ไม่คิดว่าพี่ควรจะทำอะไรที่มีค่าในวันหยุดจริงๆ เหรอคะ? อย่างเช่นสานสัมพันธ์กับสมาชิกในครอบครัวให้แน้นแฟ้นยิ่งขึ้นหรือไม่ก็, หรือไม่ก็พาพวกเขาไปสนุกเพื่อเป็นการขอบคุณ"
"....................."
ผมคิดว่าสิ่งที่อากิฮะพูดว่ามีค่านั้นมันจำกัดความมาก
"...... อืม, พี่ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน มันก็แค่สิ่งที่เธอคิดว่ามีค่ามันต่างกับสิ่งที่พี่คิดว่ามีค่า นอนหลับติดต่อกันมันเป็นอะไรที่เสียเวลา
ผมคิดว่าสิ่งที่อากิฮะพูดว่ามีค่านั้นมันจำกัดความมาก
"...... อืม, พี่ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน มันก็แค่สิ่งที่เธอคิดว่ามีค่ามันต่างกับสิ่งที่พี่คิดว่ามีค่า นอนหลับติดต่อกันมันเป็นอะไรที่เสียเวลา
เหตุผลที่พี่อยากกลับไปที่ห้องนั้นมันง่ายมาก
มันต้องใช้ความพยายามสูงมากที่จะเจอหน้าเธอในทันทีที่ตื่นขึ้นมา, เพราะแบบนั้นพี่เลยคิดว่าจะไปทำตัวให้สดชื่นในห้องของพี่ก่อนน่ะ"
"นะ, นั่นมันหมายความว่ายังไงคะ, พี่!?"
"ไม่มีอะไรหรอก, พี่ก็แค่ตอบคำถามเธอที่เธอมาบ่นพี่ไม่ได้ในตอนที่พี่ยังง่วงๆอยู่ เพราะแบบนั้นพี่ก็เลยจะไปที่ของพี่เพื่อตั้งสติให้ดีๆ, แค่นั้นล่ะ พวกเราคุยกันมากกว่านี้ได้ในตอนมื้ออาหารเที่ยง"
ในขณะที่กำลังโบกมือ, ผมหันกลับไป
อากิฮะมองผมอย่างเงียบๆ, แต่ใบหน้าของเธอบ่งบอกว่าเธออยากจะบ่นกับผม
...... ดูเหมือนว่าผมจะต้องเตรียมตัวให้พร้อมในช่วงมื้ออาหารกลางวัน
"นะ, นั่นมันหมายความว่ายังไงคะ, พี่!?"
"ไม่มีอะไรหรอก, พี่ก็แค่ตอบคำถามเธอที่เธอมาบ่นพี่ไม่ได้ในตอนที่พี่ยังง่วงๆอยู่ เพราะแบบนั้นพี่ก็เลยจะไปที่ของพี่เพื่อตั้งสติให้ดีๆ, แค่นั้นล่ะ พวกเราคุยกันมากกว่านี้ได้ในตอนมื้ออาหารเที่ยง"
ในขณะที่กำลังโบกมือ, ผมหันกลับไป
อากิฮะมองผมอย่างเงียบๆ, แต่ใบหน้าของเธอบ่งบอกว่าเธออยากจะบ่นกับผม
...... ดูเหมือนว่าผมจะต้องเตรียมตัวให้พร้อมในช่วงมื้ออาหารกลางวัน
ผมมาที่ห้องของตัวเอง
ในขณะที่ผมงีบหลับอยู่ในห้องนั่งเล่น, ดูเหมือนว่าฮิซุยจะมาทำความสะอาดห้องให้ผม
"….. แต่, นี่มันเป็นห้องที่น่าเบื่อจริงๆ,
ต่อให้ผมต้องพูดมันออกมาเองก็เถอะ"
นอกจากเตียงกับโต๊ะแล้ว
ห้องนี้ว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง
มันใกล้ฤดูหนาวแล้ว, เพราะแบบนั้นผมคงน่าจะได้เครื่องทำความร้อนมาบ้าง
อากิฮะคงพูดมากกับเรื่องนั้นพอสมควร, แต่ผมไม่เคยอยากจะใช้เตาผิงเลย
".....? อะไรอยู่บนโต๊ะของผมน่ะ----"
จดหมายที่ผมไม่เคยเห็นวางอยู่ตรงนั้น
ผมอยากรู้, เพราะแบบนั้นผมเลยเปิดมันออกมา
"-----------------"
ผมอยากรู้, เพราะแบบนั้นผมเลยเปิดมันออกมา
"-----------------"
Music: stop
................................................... จดหมายแค่บอกว่า "ชั้นจะรออยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่นั่น"
"--------ทำไม?"
ในขณะที่กำลังพูดแบบนั้น, ผมขยำกระดาษ
หลังจากที่เปิดลิ้นชัก, ผมใส่มีดที่สลักไว้ว่า "นานาสุ โยะหรุ" ไว้ในกระเป๋ากางเกง
................................................... จดหมายแค่บอกว่า "ชั้นจะรออยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่นั่น"
"--------ทำไม?"
ในขณะที่กำลังพูดแบบนั้น, ผมขยำกระดาษ
หลังจากที่เปิดลิ้นชัก, ผมใส่มีดที่สลักไว้ว่า "นานาสุ โยะหรุ" ไว้ในกระเป๋ากางเกง
"--------"
......ผมไม่สามารถแกล้งทำเป็นไม่เห็นมันได้
หลังจากที่สูดหายใจเข้าไปลึกๆ เพื่อตั้งสติ, ผมออกไปจากห้อง
----ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกถึงเรื่องนั้นตั้งแต่เมื่อไร
มันเริ่มขึ้นในตอนที่ผมคิดว่าทุกอย่างมันออกมาได้อย่างเหมาะเจาะเลยทีเดียว
สิ่งที่เกิดขึ้นและเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับความเกี่ยวพันกับระหว่างผมกับชิกินั้นมันเหมาะเจาะเกินไป
แหล่งกบดานของชิกิอยู่ที่โรงเรียน----แต่เขาไม่เคยโจมตีผม, ศัตรูที่เขาเกลียดที่สุดเลย
ถ้าชิกิรู้เรื่องนั้น, ผมคงถูกเขาฆ่าไปนานแล้ว
ผมคงคิดได้อย่างเดียวว่าที่ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบลงแบบนั้นเพราะมีใครบางคนเตรียมแผนการที่เหมาะเจาะไว้แล้ว
Music: play track 8
ในตอนที่ผมไปถึงที่นั่น, เธอรอผมอยู่ด้วยรอยยิ้มที่เป็นปกติของเธอ
"คุณมาสายนะคะ, ชิกิซัง ชั้นมารออยู่ตั้งแต่เช้าแล้ว, แต่นี่มันเที่ยงไปแล้ว"
"อื้อ, โทษทีนะ ผมเผลอหลับไปในห้องนั่งเล่นและเพิ่งกลับไปที่ห้องน่ะ"
"อ๊ะ, เข้าใจแล้วค่ะ ...... ชั้นทำให้เรื่องมันยุ่งขึ้นไปอีก ชั้นรู้ว่าชั้นควรจะไปบอกคุณตรงๆ แท้ๆ"
"นั่นอาจจะจริงก็ได้," ผมพยักหน้า
เธอยิ้มให้ผม
"แต่, มันก็ดีแล้วค่ะที่คุณมา ตอนนี้พวกเราคุยกันได้, แค่พวกเราสองคน"
"-----"
เธอยิ้มอย่างมีความสุข
พร้อมกับรอยยิ้มที่อยู่บนหน้าของเธอ, เธอเริ่มพูดราวกับว่ามันไม่มีอะไร
"คุณรู้ตัวแล้ว, ใช่ไหมคะ, ชิกิซัง?"
"....................."
ผมไม่สามารถพยักหน้าหรือส่ายหัวได้
"ฉันรู้ค่ะ," แล้วเธอก็หัวเราะออกมา
"อื้อ, โทษทีนะ ผมเผลอหลับไปในห้องนั่งเล่นและเพิ่งกลับไปที่ห้องน่ะ"
"อ๊ะ, เข้าใจแล้วค่ะ ...... ชั้นทำให้เรื่องมันยุ่งขึ้นไปอีก ชั้นรู้ว่าชั้นควรจะไปบอกคุณตรงๆ แท้ๆ"
"นั่นอาจจะจริงก็ได้," ผมพยักหน้า
เธอยิ้มให้ผม
"แต่, มันก็ดีแล้วค่ะที่คุณมา ตอนนี้พวกเราคุยกันได้, แค่พวกเราสองคน"
"-----"
เธอยิ้มอย่างมีความสุข
พร้อมกับรอยยิ้มที่อยู่บนหน้าของเธอ, เธอเริ่มพูดราวกับว่ามันไม่มีอะไร
"คุณรู้ตัวแล้ว, ใช่ไหมคะ, ชิกิซัง?"
"....................."
ผมไม่สามารถพยักหน้าหรือส่ายหัวได้
"ฉันรู้ค่ะ," แล้วเธอก็หัวเราะออกมา
"ชิกิซัง
ชั้นเป็นคนที่ทำให้ท่านชิกิเป็นแบบนั้น"
"........."
..... นั่น...
"ชั้นให้เลือดของชั้นกับท่านอากิฮะเพื่อที่เธอจะได้กลายเป็นพวกสายเลือดโทวโนะมากขึ้นไปอีก"
"……………"
….. แต่นั่น.....
"ชั้นเป็นคนที่ให้ข้อมูลผิดๆ
กับท่านชิกิไป, และทำให้เขาไปโจมตีคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่"
"...................."
ผมไม่ได้อยากให้เธอพูดมันออกมา
"ในตอนที่พวกเรายังเด็ก,
คนที่มองออกมาจากหน้าต่างเสมอไม่ใช่ฮิซุย, แต่เป็นชั้นค่ะ"
".................. โคฮาคุซัง"
"ก่อนหน้านี้, ชั้นตั้งใจจะดึงความสนใจของท่านอากิฮะเพื่อให้ท่านชิกิได้โอกาศนั่นมา"
".................. โคฮาคุ"
"แต่ชั้นนี่เลินเล่อจริงๆ ท่านอากิฮะกับท่านชิกิต้องตายที่นั่นทั้งคู่แท้ๆ---"
"--------โคฮาคุคุคุคุคุคุคุคุ!"
ในขณะที่มองลงไปข้างล่าง,
ทุกอย่างที่ผมทำได้คือตะโกนชื่อของเธอออกมา
"........................ มันไม่เป็นไร"
"ชิกิซัง?"
"............... มันไม่เป็นไร ทุกสิ่งทุกอย่างจบลงแล้ว, เพราะแบบนั้นผม-----ไม่อยากจะได้ยินเรื่องแบบนั้น"
คำพูดพวกนั้นเป็นความรู้สึกที่แท้จริงของผม
อย่างในความเป็นจริง, มันจะดีกว่าถ้าผมไม่รู้สึกถึงมัน
โคฮาคุซังสามารถเป็นแค่โคฮาคุซังได้
ยิ้มอยู่ตลอดเวลา, คิดว่าฮิซุยเป็นคนที่สำคัญที่สุด, เป็นเพื่อนที่ดีของอากิฮะ, และหัวเราะออกมาในตอนที่พวกเราพูดเรื่องโง่ๆ กัน, ผมอยากให้โคฮาคุซังเป็นแบบนั้นต่อไป
"---ผม, ผมไม่สนใจแบบเรื่องนั้นเลย เธออยู่ที่นี่ได้, และทุกอยากมันจะดีเอง"
"----------"
...... เธอไม่ตอบ
ความเงียบ,
ที่ยาวนานและเจ็บปวด
".................. โคฮาคุซัง"
"ก่อนหน้านี้, ชั้นตั้งใจจะดึงความสนใจของท่านอากิฮะเพื่อให้ท่านชิกิได้โอกาศนั่นมา"
".................. โคฮาคุ"
"แต่ชั้นนี่เลินเล่อจริงๆ ท่านอากิฮะกับท่านชิกิต้องตายที่นั่นทั้งคู่แท้ๆ---"
"--------โคฮาคุคุคุคุคุคุคุคุ!"
ในขณะที่มองลงไปข้างล่าง,
ทุกอย่างที่ผมทำได้คือตะโกนชื่อของเธอออกมา
"........................ มันไม่เป็นไร"
"ชิกิซัง?"
"............... มันไม่เป็นไร ทุกสิ่งทุกอย่างจบลงแล้ว, เพราะแบบนั้นผม-----ไม่อยากจะได้ยินเรื่องแบบนั้น"
คำพูดพวกนั้นเป็นความรู้สึกที่แท้จริงของผม
อย่างในความเป็นจริง, มันจะดีกว่าถ้าผมไม่รู้สึกถึงมัน
โคฮาคุซังสามารถเป็นแค่โคฮาคุซังได้
ยิ้มอยู่ตลอดเวลา, คิดว่าฮิซุยเป็นคนที่สำคัญที่สุด, เป็นเพื่อนที่ดีของอากิฮะ, และหัวเราะออกมาในตอนที่พวกเราพูดเรื่องโง่ๆ กัน, ผมอยากให้โคฮาคุซังเป็นแบบนั้นต่อไป
"---ผม, ผมไม่สนใจแบบเรื่องนั้นเลย เธออยู่ที่นี่ได้, และทุกอยากมันจะดีเอง"
"----------"
...... เธอไม่ตอบ
ความเงียบ,
ที่ยาวนานและเจ็บปวด
"ไม่ค่ะ, นั่นใช้ไม่ได้หรอกค่ะ, ชิกิซัง เรื่องที่ชั้นทำลงไปนั้นไม่สามารถมองข้ามไปแบบนั้นได้
ชั้นพลาด ชั้นสูญเสียเหตุผลที่ทำให้ชั้นขยับได้ในหลายปีที่ผ่านมานี้ไป, เพราะแบบนั้นโคฮาคุคนนี้จะหายไปค่ะ"
"อะไ----"
ผมเงยหน้าขึ้น
ตรงนั้น----
เธอเหมือนกับที่เธอเคยเป็นมาตลอด
"แต่, ชั้นคิดว่าคุณมีสิทธิที่จะต่อว่าชั้น
คุณเป็นคนเดียวที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับตระกูลโทวโนะ
ชั้นใช้คุณในแผนการที่จะต่อสู้กับท่านอากิฮะและท่านชิกิ เพราะแบบนั้นถ้าคุณอยากจะต่อว่าชั้น, คุณสามารถทำอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการเลยค่ะ"
คุณเป็นคนเดียวที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับตระกูลโทวโนะ
ชั้นใช้คุณในแผนการที่จะต่อสู้กับท่านอากิฮะและท่านชิกิ เพราะแบบนั้นถ้าคุณอยากจะต่อว่าชั้น, คุณสามารถทำอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการเลยค่ะ"
"ใช่แล้วล่ะ----ไม่มีใครมีสิทธิที่จะต่อว่าเธอหรอกนะ,
โคฮาคุซัง"
...... ใช่แล้ว
ตั้งแต่ที่เธอเป็นเด็กตัวๆเล็กๆ และมาที่คฤหาสน์หลังนี้, เธอต้องแบกรับความชั่วทั้งหมดของโทวโนะ มากิฮิสะ
เธอไม่สามารถขอความช่วยเหลือได้, ไม่มีใครช่วยเธอ, ถ้าเธอใช้ชีวิตแบบนั้นไปมาหลายปี, ถ้าอย่างนั้นมันก็...
"...... ถ้าเธออยากจะพูดถึงเรื่องสิทธิ, เธอมีสิทธิที่จะล้างแค้นอยู่แล้ว ...... ผมสามารถคิดได้แค่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ, แต่เธอไม่มีอะไรเลยนอกจากความแค้นทีมีต่อตระกูลโทวโนะ"
ผมรู้ว่าผมแค่กำลังพูดให้มันดูดี, แต่ผมก็ได้พูดเรื่องโกหกที่น่าผิดหวังนั่น
"----ไม่ค่ะ, ชั้นไม่ได้มีความแค้นกับท่านมากิฮิสะหรือท่านอากิฮะเลยแม้แต่น้อย
เพราะแบบนั้นสิ่งที่ชั้นทำไปเลยไม่ใช่การล้างแค้น
ชั้นแค่คิดว่านั่นคงเป็นสิ่งที่มนุษย์จะทำ
เพื่อตัวของชั้นเอง, ชั้นทำให้ท่านมากิฮิสะกับท่านชิกิติดกับดักที่ชั้นวางไว้, และพยายามที่จะทำให้ท่านอากิฮะตายด้วยเหมือนกัน
----นั่นเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ชั้นมีอยู่
มันไม่มีความรู้สึกใดๆ อยู่เบื้องหลังทั้งนั้น"
รอยยิ้มของเธอไม่จางหายไป
แต่นั่นเป็นเรื่องโกหก
ถ้านั่นเป็นเรื่องจริง, ถ้าอย่างนั้นผม---ผมคงจะเกลียดเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ
...... ใช่แล้ว
ตั้งแต่ที่เธอเป็นเด็กตัวๆเล็กๆ และมาที่คฤหาสน์หลังนี้, เธอต้องแบกรับความชั่วทั้งหมดของโทวโนะ มากิฮิสะ
เธอไม่สามารถขอความช่วยเหลือได้, ไม่มีใครช่วยเธอ, ถ้าเธอใช้ชีวิตแบบนั้นไปมาหลายปี, ถ้าอย่างนั้นมันก็...
"...... ถ้าเธออยากจะพูดถึงเรื่องสิทธิ, เธอมีสิทธิที่จะล้างแค้นอยู่แล้ว ...... ผมสามารถคิดได้แค่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ, แต่เธอไม่มีอะไรเลยนอกจากความแค้นทีมีต่อตระกูลโทวโนะ"
ผมรู้ว่าผมแค่กำลังพูดให้มันดูดี, แต่ผมก็ได้พูดเรื่องโกหกที่น่าผิดหวังนั่น
"----ไม่ค่ะ, ชั้นไม่ได้มีความแค้นกับท่านมากิฮิสะหรือท่านอากิฮะเลยแม้แต่น้อย
เพราะแบบนั้นสิ่งที่ชั้นทำไปเลยไม่ใช่การล้างแค้น
ชั้นแค่คิดว่านั่นคงเป็นสิ่งที่มนุษย์จะทำ
เพื่อตัวของชั้นเอง, ชั้นทำให้ท่านมากิฮิสะกับท่านชิกิติดกับดักที่ชั้นวางไว้, และพยายามที่จะทำให้ท่านอากิฮะตายด้วยเหมือนกัน
----นั่นเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ชั้นมีอยู่
มันไม่มีความรู้สึกใดๆ อยู่เบื้องหลังทั้งนั้น"
รอยยิ้มของเธอไม่จางหายไป
แต่นั่นเป็นเรื่องโกหก
ถ้านั่นเป็นเรื่องจริง, ถ้าอย่างนั้นผม---ผมคงจะเกลียดเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ
"….. ไม่, ผิดแล้วล่ะ โคฮาคุซัง, เธอก็แค่อยากจะคิดแบบนั้น
ถ้านั่นเป็นเรื่องจริง---ถ้าอย่างนั้นทำไมเธอถึงได้ปกป้องอากิฮะล่ะ?
โคฮาคุซัง, เธอมีความรู้สึก ..... เธอชอบอากิฮะ
เพราะแบบนั้นเธอถึงได้ทำลายแผนการของตัวเอง.....!"
"-------"
ในช่วงวินาทีนั้นเอง
เธอมองลงไปข้างล่างเล็กน้อย, แล้วก็ยิ้มอีกครั้ง
".....
ใช่แล้วล่ะค่ะ ชั้นทำลายแผนการของตัวเอง จริงๆแล้ว, ท่านชิกิควรจะฆ่าชั้นตั้งแต่ตอนนั้น
.....
ชั้นทำแบบนั้นเพื่อที่ให้พวกเราคนใดคนหนึ่งมีชีวิตมีชีวิตอยู่ต่อไปหลังจากตอนนั้น
แต่ทำไมพวกเราถึงได้รอดทั้งคู่กันนะ"
"......
นั่นมันง่ายมาก เป็นเพราะว่าเธออยากให้อากิฮะมีชีวิตอยู่ยังไงล่ะ, และเธอก็อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยเหมือนกัน
ในเมื่อ---ทุกสิ่งทุกอย่างมันลงตัวแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนวางแผนมันทั้งหมดก็เถอะ, ผมมีความสุข อากิฮะยังมีชีวิตอยู่, และเธอก็ยังมีชีวิตอยู่, นั่นทำให้ผมมีความสุขมากจริงๆ
นั่น----มันยังไม่พอกับเธออีกเหรอ, โคฮาคุซัง?"
น้ำตาไหลออกมาในขณะที่ผมพูดแบบนั้น
...... ผมไม่สามารถหยุดความรู้สึกของตัวเอง, ที่เต็มไปด้วยความความเสียใจมากกว่าความสงสารได้
----ผมเข้าใจตั้งแต่แรกแล้ว
ว่าคนคนนี้จะไม่กลับมา
ตั้งแต่ตอนนั้น, ตอนที่เธอปกป้องอากิฮะ, เธอแตกสลายและไม่สามารถกลับมาได้ ผมเข้าใจเรื่องนั้นดีเกินไป-----
ในเมื่อ---ทุกสิ่งทุกอย่างมันลงตัวแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนวางแผนมันทั้งหมดก็เถอะ, ผมมีความสุข อากิฮะยังมีชีวิตอยู่, และเธอก็ยังมีชีวิตอยู่, นั่นทำให้ผมมีความสุขมากจริงๆ
นั่น----มันยังไม่พอกับเธออีกเหรอ, โคฮาคุซัง?"
น้ำตาไหลออกมาในขณะที่ผมพูดแบบนั้น
...... ผมไม่สามารถหยุดความรู้สึกของตัวเอง, ที่เต็มไปด้วยความความเสียใจมากกว่าความสงสารได้
----ผมเข้าใจตั้งแต่แรกแล้ว
ว่าคนคนนี้จะไม่กลับมา
ตั้งแต่ตอนนั้น, ตอนที่เธอปกป้องอากิฮะ, เธอแตกสลายและไม่สามารถกลับมาได้ ผมเข้าใจเรื่องนั้นดีเกินไป-----
"ชิกิซัง, คุณกำลังร้องไห้อยู่เหรอคะ? นั่นมันเป็นเรื่องโง่นะคะ,
ร้องไห้ให้กับตุ๊กตาที่พังอยู่
...... ใช่, โง่มากจริงๆ
นี่, ชิกิซังคะ ชั้นบอกว่าชั้นไม่ได้เกลียดทุกคน, แต่มันมีคนหนึ่งที่ชั้นเกลียดค่ะ
...... ใช่, โง่มากจริงๆ
นี่, ชิกิซังคะ ชั้นบอกว่าชั้นไม่ได้เกลียดทุกคน, แต่มันมีคนหนึ่งที่ชั้นเกลียดค่ะ
คุณเข้าใจ, ใช่ไหมคะ? ชั้นคิดว่าชั้นเกลียดคุณ เพราะว่าถ้าคุณไม่ได้อยู่ตรงนั้น, ชั้นคงทำได้แค่มองออกไปนอกหน้าต่างโดยที่ไม่คิดอะไร"
เธอยิ้ม, แล้วหันไปอีกทาง
แขนเสื้อของเธอกระพืออกเหมือนกับเป็นปีกผีเสื้อ
ขาของผมอยากจะพุ่งไปข้างหน้า
แต่ผมขยับไม่ได้
แม้แต่ก้าวเดียว
ผมรู้สึกว่าถ้าผมขยับไปทางเธอแม้แต่ก้าวเดียว---อะไรบางอย่างที่ผมไม่สามารถแก้ไขได้จะเกิดขึ้น
Music: stop
"คุณเป็นคนเดียวที่ชั้นเกลียดค่ะ คนอื่นๆ, ชั้นไม่ได้ชอบแล้วก็ไม่ได้เกลียด
ชั้นสูญเสียความรู้สึกพวกนั้นไป เพราะแบบนั้น----ที่ช่วยท่านอากิฮะมันเป็นแค่อุบัติเหตุ"
ร่างของเธอเริ่มริบหรี่ลง
"โคฮาคุ, ซัง---"
ผมมีความรู้สึกไม่ดีกับเรื่องนี้
ผมไม่รู้จะพูดยังไง, แต่ผมมีความรู้สึกที่แย่มาก
---และต่อมา
"พี่คะ-----!"
มีเสียงเรียกเธอดังสะท้อนผ่านอากาศมา
"ฮิซุย-------?"
"ฮิซุย, จัง.....?"
เสียงของพวกเราดังขึ้นซ้อนกัน
ในขณะที่อ้าปากเพื่อหายใจ,
ฮิซุยมองตรงไปที่เธอ
"...... ฮิซุยจัง, ทำไม?"
เสียงของเธอกำลังสั่นอยู่
เพื่อรับมือกับมัน, เธอเลยมองไปที่ฮิซุยอย่างเฉียบคม
เสียงของเธอกำลังสั่นอยู่
เพื่อรับมือกับมัน, เธอเลยมองไปที่ฮิซุยอย่างเฉียบคม
"...... โกหก"
ด้วยเสียงสั้นๆ แต่มีพลัง, ฮิซุยพูดแบบนั้น
"ทุกอย่างที่พี่พูดเป็นเรื่องโกหกค่ะ, พี่
ก่อนหน้านี้ที่พี่ช่วยท่านอากิฮะก็เพราะว่าพี่ชอบเธอ---และหนูก็รู้ว่าพี่ไม่มีทางจะเกลียดท่านชิกิได้"
"--------"
ผมได้ยินเสียงอ้าปากค้างตกใจอย่างชัดเจน
ในขณะที่ยังหันหลังไปอยู่---เธอดูตกใจมากๆ
"ไม่ใช่ว่ามันจริงเหรอคะ? พี่เล่นบทบาทของหนูอยู่, เพราะแบบนั้นพี่ไม่มีทางเกลียดท่านชิกิไปได้
ก่อนหน้านี้ได้พี่เล่นบทของฮิซุย เพราะแบบนั้นพี่ถึงได้รักท่านชิกิและพยายามปกป้องท่านอากิฮะ......! พี่ไม่ใช่มนุษย์ที่ว่างเปล่าแบบที่พี่คิดอยู่นะคะ......!"
เสียงของฮิซุยค้างอยู่ในอากาศ
โคฮาคุซังไม่ได้หันหลังมา, แล้วแค่ตอบว่า "ไม่"
"...... เฮ้อ ถ้าคุณไม่ได้ไปหลับอยู่ในห้องนั่งเล่น, ถ้าอย่างนั้นฮิซุยจังคงไม่มีทางสังเกตุเห็นพวกเรา
ชิกิซัง, คุณทำให้แผนการของชั้นเป็นเรื่องยุ่งจริงๆ แล้วค่ะ"
ในขณะที่ยังหันหน้าไปทางอื่นอยู่, เธอหัวเราะออกมา
เธอใส่นิ้วของเธอเข้าไปในปาก
อึก
ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างถูกกลืนลงไป
"------------"
ผมวิ่ง
แต่, ผมคงไปไม่ทัน
ก่อนที่ผมจะไปถึงตัวเธอ, เธอล้มลงไปที่พื้น, แล้วไอออกมาเป็นเลือด
ตุบ
เสียงแข็งๆ แย่ๆ
ทั้งๆ ที่ยังคงยิ้มอยู่ หยดเลือดสีแดงไหลออกมาจากปากของเธอ
"พี่คะ---------------!"
ฮิซุยจับเธอไว้
ไม่ว่าจะเป็นใครที่มองมันก็ตาม
คนนั้นคงจะบอกว่ามันสายเกินไปเรียบร้อยแล้ว
Music: play track 7
"ไม่นะ----พี่, พี่คะ, พี่-----!!!!"
ในขณะที่เธอนำศีรษะของเด็กสาวที่ไม่ขยับมานอนที่ตัก, ฮิซุยตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง
มันเหมือนกับว่าความรู้สึกของเธอไหลทะลักออกมาราวกับเป็นเลือดที่ไหลออกมาจากปากของโคฮาคุซัง
ปากของเธออ้าออกและหุบไปครั้งแล้วครั้งเล่า
ในขณะที่เธอนำศีรษะของเด็กสาวที่ไม่ขยับมานอนที่ตัก, ฮิซุยตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง
มันเหมือนกับว่าความรู้สึกของเธอไหลทะลักออกมาราวกับเป็นเลือดที่ไหลออกมาจากปากของโคฮาคุซัง
ปากของเธออ้าออกและหุบไปครั้งแล้วครั้งเล่า
"พี่......?
พี่คะ, อดทนไว้นะคะ......!!"
การร้องไห้อย่างสิ้นหวัง
หลังจากที่เห็นแบบนั้น, เด็กสาวยิ้มเหมือนกับเด็ก
"...... ฮะ? ...... อย่าทำแบบนั้นสิ, ฮิซุยจัง ร้องไห้แบบนั้น, มันรู้สึก...... เหมือนกับก่อนหน้านี้เลย"
"อะไร---พี่คะ, ทำไม----"
"...... อื้อ, เพราะว่าถ้าพี่, ไม่ทำ,แบบนี้ เธอจะไม่, สามารถกลับไปเป็น, เหมือนเมื่อก่อน, ที่เธอเป็นได้"
คำพูดที่ขาดเป็นห้วงๆ ของเธอ,
และด้วยดวงตาที่มันเป็นเงา เธอพูดกับฮิซุย
"---------พี่"
หน้าของฮิซุยบิดเบี้ยวเพราะความเศร้า
น้ำตาของเธอเอ่อล้นใบหน้าของเธอ
การร้องไห้อย่างสิ้นหวัง
หลังจากที่เห็นแบบนั้น, เด็กสาวยิ้มเหมือนกับเด็ก
"...... ฮะ? ...... อย่าทำแบบนั้นสิ, ฮิซุยจัง ร้องไห้แบบนั้น, มันรู้สึก...... เหมือนกับก่อนหน้านี้เลย"
"อะไร---พี่คะ, ทำไม----"
"...... อื้อ, เพราะว่าถ้าพี่, ไม่ทำ,แบบนี้ เธอจะไม่, สามารถกลับไปเป็น, เหมือนเมื่อก่อน, ที่เธอเป็นได้"
คำพูดที่ขาดเป็นห้วงๆ ของเธอ,
และด้วยดวงตาที่มันเป็นเงา เธอพูดกับฮิซุย
"---------พี่"
หน้าของฮิซุยบิดเบี้ยวเพราะความเศร้า
น้ำตาของเธอเอ่อล้นใบหน้าของเธอ
"...... ทำไมกันคะ? นั่นก็ดีแล้ว หนูพอใจแล้วกับตัวตนที่หนูเป็นอยู่ ถ้าพี่มีความสุข, ถ้าอย่างนั้นหนูก็มีความสุข
หนู---หนูถูกพี่ปกป้องมาตลอด, เพราะแบบนั้น---"
หนูมีความสุขมาก
เธอกล้ำกลืนคำพูดสุดท้ายของเธอด้วยความเจ็บปวด
"ทำไม.....?
พี่ควรจะอยู่เป็นฮิซุยไป พี่คะ เป็นฮิซุย,
คนที่พี่ชื่นชมเมื่อนานมาแล้วไงคะ, เพราะแบบนั้นทำไม---ทำไมตอนนี้พี่ไม่กลับมาหาหนูล่ะคะ---"
หยดน้ำตาตกลงมา
บางทีน้ำตาของฮิซุยอาจจะเป็นสาเหตุ
เธอพยักหน้าอย่างเงียบๆ
"......
จริง, ด้วย
พี่, สนุกมาก, จริงๆ ทั้งหมดนั่นเป็นแค่การแสดงแท้ๆ, มันสนุกมากจริงๆ, ฮิซุยจัง
เพราะแบบนั้นพี่หวังว่า, ฮิซุยจัง, เธอจะสนุกด้วย, เหมือนกันนะ----"
เลือดของเธอไหลออกมา
ในขณะที่เธอพูด, เลือดไหลออกมาจากปากของเธอ
"พะ--พี่, อดทนไว้นะคะ, พี่คะ......! นี่, นี่มันเป็นไปไม่ได้......! ทำไม, ทำไมพี่ต้องตายด้วยคะ, พี่......!?
มันไม่มี---เหตุผลที่พี่จะต้องตายเลยนี่คะ, พี่......!"
เสียงของฮิซุยส่งไปไม่ถึงเธออีกต่อไปแล้ว
อกของเธอยกตัวขึ้นแล้วก็ตกลงไป, เธอแค่มองขึ้นไปที่ท้องนภา, สีฟ้าเข้ม
"...... มันสวยดีนะ พี่ออกไปข้างนอกไม่ได้, แต่พี่กลับนึกสีของท้องฟ้าได้ตลอดเลย"
"พี่คะ---พี่......?"
"...... แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ในชีวิตพวกนั้น
ฮิซุยจัง, ชิกิซัง, แล้วก็ท่านอากิฮะอยู่ตรงนั้น
และตรงนั้นมีท้องฟ้าสวยๆ แบบนั้นอยู่ข้างบน"
พี่, สนุกมาก, จริงๆ ทั้งหมดนั่นเป็นแค่การแสดงแท้ๆ, มันสนุกมากจริงๆ, ฮิซุยจัง
เพราะแบบนั้นพี่หวังว่า, ฮิซุยจัง, เธอจะสนุกด้วย, เหมือนกันนะ----"
เลือดของเธอไหลออกมา
ในขณะที่เธอพูด, เลือดไหลออกมาจากปากของเธอ
"พะ--พี่, อดทนไว้นะคะ, พี่คะ......! นี่, นี่มันเป็นไปไม่ได้......! ทำไม, ทำไมพี่ต้องตายด้วยคะ, พี่......!?
มันไม่มี---เหตุผลที่พี่จะต้องตายเลยนี่คะ, พี่......!"
เสียงของฮิซุยส่งไปไม่ถึงเธออีกต่อไปแล้ว
อกของเธอยกตัวขึ้นแล้วก็ตกลงไป, เธอแค่มองขึ้นไปที่ท้องนภา, สีฟ้าเข้ม
"...... มันสวยดีนะ พี่ออกไปข้างนอกไม่ได้, แต่พี่กลับนึกสีของท้องฟ้าได้ตลอดเลย"
"พี่คะ---พี่......?"
"...... แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ในชีวิตพวกนั้น
ฮิซุยจัง, ชิกิซัง, แล้วก็ท่านอากิฮะอยู่ตรงนั้น
และตรงนั้นมีท้องฟ้าสวยๆ แบบนั้นอยู่ข้างบน"
"อื้อ.....
พี่จำมันไม่ได้ดีมากนัก เรื่องสนุกๆพวกนั้น..... เริ่มจะหายไป"
….. พลังงานของเธอถูกดูดออกไป
แสงสว่างที่ยังคงเหลืออยู่ในดวงตาของเธอกำลังจะหายไป
นั่น
ผมจะให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้
Music: stop
ผมหยิบมีดออกมา
แว่นตาถูกถอดออกไปตั้งแต่แรกแล้ว
ทั้งหมดที่เหลือก็คือ---
"ท่านชิกิ, ท่านกำลังทำอะไ----!"
ฮิซุยหยุดผมเอาไว้
"----ผมกำลังจะช่วยโคฮาคุซัง ช่วยอยู่เงียบๆ แล้วเชื่อใจผมทีนะ"
ผมดึงตัวเองให้เป็นอิสระแล้วเพ่งไปที่ร่างกายของเธอ
...... ก็แค่เหมือนกับตอนนั้นที่ผมอยู่กับยูมิซึกะ
ตอนนั้น, ผมพบเลือดที่เป็นมลทินของยูมิซึกะแล้วก็ "ฆ่า" มัน
เพราะแบบนั้นผมน่าจะสามารถฆ่าพิษที่เธอดื่มเข้าไปได้
"-----------อึก"
อาการปวดหัวแย่ขึ้นไปอีก
มันรู้สึกเหมือนกับว่ามีใครบางคนแทงกระโหลกของผมด้วยมีด
มันแย่มากขนาดที่ผมอยากจะหลับตา
"-----------"
...... ผมคิดว่าการมองหาอะไรที่ผิดปกติในร่างกายของคนอื่นนั้นยาก
ความเจ็บปวดเตือนผมว่านี่มันเกินขีดจำกัดของร่างกายผม
"อ๊า------ฮาห์, อา"
ลมหายใจของผมระเบิดออกเป็นการอ้าปากหายใจแรงๆ
ฟองน้ำลายออกมาจากปากที่อ้าอยู่ของผม
โลกทั้งโลกเป็นสีแดง
ราวกับว่าของเหลวในร่างกายของผมทั้งร่ายกลายเป็นสารพิษ, ร่างกายของผมกำลังลุกไหม้จากภายใน
"อ๊า------ฮาห์, อา"
ลมหายใจของผมระเบิดออกเป็นการอ้าปากหายใจแรงๆ
ฟองน้ำลายออกมาจากปากที่อ้าอยู่ของผม
โลกทั้งโลกเป็นสีแดง
ราวกับว่าของเหลวในร่างกายของผมทั้งร่ายกลายเป็นสารพิษ, ร่างกายของผมกำลังลุกไหม้จากภายใน
"อ้า----ก---กกกก!!"
ใช่ ถึง, อย่างนั้น------
"อุก-------อ๊า, อ๊าอ๊า-------!"
ผมจ้องไปที่มัน, โดยไม่สนใจว่าผมจะตาบอดรึเปล่า
-----จิตใจของผมแยกตัวออกจากกัน
โลกของผมกลายเป็นแผ่นสีขาว
ในขณะที่เสียงหลอดเลือดของผมกำลังลุกไหม้ได้ดังก้องสะท้อนอยู่ภายในหูของผม
ผมต้องรีบ ก่อนที่ผมจะขยับไม่ได้ ต้องรีบหาพิษที่อยู่ในร่างกายของเธอแล้วฆ่ามัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น