Chapter 1 (Part 11) : การต่อสู้ในโลกแห่งความฝัน -ครึ่งหลัง-
ฟุคิงามิ ชินจิกลับเข้ามาในครัวอีกครั้ง
แต่ไม่พบตัวโมริยาสุ
“ฮิๆ……หึๆๆ……สถานการณ์กลับกันแล้วสินะ……? ไม่รู้ล่ะสิว่าฉันอยู่ไหน……หืม……?”
เสียงของอีกฝ่ายเหมือนดังมาจากรอบทิศ
เลยไม่รู้ว่าต้นเสียงมาจากทางไหน
เด็กหนุ่มก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง
เลือดยังคงไหลจากแขนขวาที่ขาด
หยดลงพื้นดังแปะๆ
“ชินจิ กระโดดเร็ว !” มาโดกะตะโกน
เขารีบกระโดดตามที่เธอบอก
ฟุ่บ !
มีมีดฟันผ่านตรงพื้นที่เขายืนอยู่เมื่อครู่
พอมองลงไปก็พบว่ามีมือคนถือมีดงอกออกมาจากบนพื้น
“หลบได้ยังไงกันน่ะ ? เมื่อกี้น่าจะเป็นจังหวะที่ฆ่าได้แน่นอนแท้ๆ……” เสียงของโมริยาสุดังขึ้นอีกครั้ง
“……โมริยาสุ……แก……ทำอะไรลงไปน่ะ” เด็กหนุ่มไม่ได้รู้สึกกลัว
แต่ก็รู้สึกขยะแขยงกับภาพตรงหน้า
“ฮึ……ไม่ยอมตอบงั้นเหรอ……เอาเถอะ” โมริยาสุพูดพร้อมโผล่ร่างออกมาให้เห็น
“เคี๊ยก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ !!”
โมริยาสุ อาคิโอะโผล่ออกมาจากกำแพง
ร่างกายของเชฟชุดขาวหลอมรวมกับห้องครัวไปแล้ว
“……แก……ไม่แย่เหรอไง เปลี่ยนแปลงร่างกายของตัวเองซะขนาดนั้น……”
อีกฝ่ายเพียงแค่หัวเราะ ไม่ได้ตอบกลับคำพูดของเด็กหนุ่ม
เด็กหนุ่มก้าวเข้าไปหาอีกฝ่าย
ก่อนจะพบว่าบนพื้นกลายเป็นแอ่งน้ำประหลาด
รองเท้าของเขาเริ่มละลาย
“ชินจิ……นี่มันแย่แล้วไม่ใช่เหรอ……” มาโดกะพูด
“อา”
ทีแรกก็คิดจะกระโดดหนีขึ้นไปบนเคาน์เตอร์
แต่ตอนนี้ทั้งห้องกลายเป็นก้อนเนื้อประหลาดขยับได้ไปแล้ว
และพอลองหันกลับไปดูก็พบว่าประตูที่เชื่อมห้องครัวกับตัวร้านเองก็โดนก้อนเนื้อปิดไปแล้วเช่นกัน
“ก่อนอื่น……”
เด็กหนุ่มเหวี่ยงหมัดใส่กำแพงก้อนเนื้อเต็มแรง
ทว่า
กลับไม่รู้สึกว่าสร้างความเสียหายให้กำแพงได้เลยแม้แต่น้อย รู้สึกเหมือนก้อนเนื้อดูดซับแรงกระแทกเอาไว้
แม้จะลองอีกกี่ครั้งผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม
เป็นสถานการณ์คับขันของจริง
โมริยาสุเริ่มคร่ำครวญไม่สนใจเขา
“อา……คานะจัง……คานะ……ฮึก……ฮือๆๆๆ……ที่จริงแล้ว……อยากจะ……ทำแบบนี้……กับเธอแท้ๆ……ฮึก……ทั้งอย่างนั้น……อา……พอคิดว่าแน่นิ่งไปแล้ว……กลับกลายเป็นสัตว์ประหลาด……แล้วก็……หายไปเลย……อา……”
ชินจิกับมาโดกะได้ยินคำพูดของโมริยาสุก็หยุดกึกทันที
“ได้ยินรึเปล่า เมื่อกี้” เด็กสาวยืนยันกับเขา
“อา” เด็กหนุ่มตอบกลับไป
เท่านี้ก็ชัดเจนแน่นอนแล้วว่าโมริยาสุถูกโบดาชสีแดงสิง
และร่างของโทโนะได้กลายเป็นโบดาชสีฟ้าแล้วหายไป
“อะไรกัน มาที่ร้านอีกรอบงั้นเหรอ” โมริยาสุเลิกคร่ำครวญและพูดอะไรบางอย่าง
“…………?”
“ฮุๆ……ดีใจจังเลยน้า……สำหรับพนักงานร้านแล้วความยินดีเหนือสิ่งอื่นใดก็คือการที่มีลูกค้ามายังไงล่ะครับ
ต้องรีบไปต้อนรับแล้ว……ฮุๆๆ……”
พอโมริยาสุพูดจบ
ส่วนหนึ่งของกำแพงก็เปิดกลายเป็นประตู
“คิริโต้……!” เด็กหนุ่มส่งเสียงออกมาเพราะผู้มาเยือนที่ไม่คาดคิด
คุเรฮะวิ่งเข้ามาในสภาพหายใจหอบ
“ดีจัง……ยังปลอดภัยอยู่สินะ……”
เด็กสาวพูดแล้วยิ้มจางๆ
ก่อนจะ…
“ฟุคิงามิคุง……แขนนั่น……”
…ท่าทางดีใจเมื่อครู่หายไปทันทีที่เธอเห็นแขนเขา
“เธอนั่นล่ะ เป็นอะไรรึเปล่า ?”
“……อื้อ……ถ้าชั้นล่ะก็สบายมาก”
“แมงเม่าบินเข้ากองไฟ……สินะคร้าบ……ไหนๆก็ไหนๆแล้วจะจัดการไปพร้อมกันสองคนเลย” โมริยาสุพูดขึ้น
ชินจิบอกกับคุเรฮะว่ากำแพงก้อนเนื้อนี่
ไม่ว่าจะต่อยยังไงก็ไม่ได้ได้ผล
“…………นั่นสินะ ……นี่นะถึงจะทุบไปก็คงไม่ได้ผลจริงๆนั่นล่ะ……” เธอลองใช้ส้นรองเท้าเคาะพื้นแล้วพูดขึ้น
จากนั้นเด็กสาวก็เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า…
“จะชำแหละเครื่องในมันต้องใช้มีดคมๆ”
“ชั้นเองก็ไม่เคยกินหรอก แต่ปู่ชอบน่ะ
มักจะกินเป็นกับแกล้มบ่อยๆ……การจะโค่นสัตว์ประหลาดนี่ได้จำเป็นต้องใช้ของมีคม……อันที่คมมากๆน่ะนะ……”
โมริยาสุได้ยินคำพูดของคุเรฮะก็หัวเราะว่ามีดละลายไปหมดแล้ว
ไม่มีทางทำอะไรได้หรอก
ทว่า
ในชั่วพริบตานั้นเอง
“ฮ่าห์-----!!”
ฉัวะ !
คิริโต้ คุเรฮะสะบัดพัดในมือ
คมดาบเพลิงของเธอฟันก้อนเนื้อ รวมถึงตัวโมริยาสุ… ขาดสะบั้นเป็นสองท่อนในพริบตา
ห้องครัวค่อยๆกลับคืนสู่สภาพเดิม
“แฮ่ก……แฮ่ก……” เด็กสาวหอบหายใจ
“ไหวรึเปล่า” เขาถามเธอ
“อือ……แฮ่ก……”
แม้เธอจะตอบว่าไม่เป็นไร
แต่ก็หายใจไม่เป็นจังหวะมาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว คงจะรีบฝืนกลับมา
“ช่วยได้มากเลยล่ะ ขอบคุณนะ” ชินจิขอบคุณเพื่อนร่วมชั้นสาว
“……เมื่อกี้ช่วยคว้าชั้นไว้ ก็เลยตอบแทนเรื่องนั้นน่ะ……”
“ยืนไหวไหม ?”
เด็กสาวพยักหน้าตอบ
เขาจึงให้ยืมไหล่ช่วยประคองตัวเธอขึ้นมา
ครื่นๆ !
อะไรบางอย่างที่คล้ายประตูโผล่ขึ้นมา
“นี่คือประตูไปยัง ‘ส่วนลึก’
โมริยาสุหมดสภาพไปแล้วเลยโผล่ออกมาน่ะ” รุ่นพี่อธิบาย
“ในนี้มีโบดาชสีแดงอยู่สินะ ?” เด็กหนุ่มถามยืนยัน
“อื้อ……ใช่แล้วล่ะ ……แต่ไหวเหรอ ?” มาโฮโระกังวล
“คุเรฮะจังถึงขีดจำกัดแล้ว เธอเองก็ด้วย การเผชิญหน้ากับโบดาชในสภาพแบบนั้นเนี่ย
ไม่รู้ว่าถูกต้องรึเปล่า” น้ำเสียงของเด็กสาวรุ่นพี่มีความกังวลอยู่อย่างเห็นได้ชัด
“…………”
“ถ้าปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปจะเป็นยังไงเหรอ
?”
ชินจิพิจารณาถึงสภาพปัจจุบันของพวกตนแล้วถามออกไป
“……ที่ส่วนลึกจะใช้หูฟังสื่อสารกันไม่ได้
เพราะแบบนั้น…”
เด็กสาวอายุมากกว่าพยายามเบี่ยงประเด็น
“คุณชิซุมิยะ”
ทว่า เด็กหนุ่มไม่ยอมให้ทำเช่นนั้น
“ต้องเริ่มใหม่ตั้งแต่หนึ่งน่ะ
ถึงจะโค่นไปแล้วในความฝันก็ใช่ว่าจะมีความเสียหายหลงเหลืออยู่ในความเป็นจริง
เรื่องนั้นสำหรับทั้งสองคนเองก็เช่นกัน ถ้าตื่นจากความฝัน แม้จะมีผลกระทบทางจิตใจเหลืออยู่
แต่โมริยาสุก็จะฟื้นกลับมา และในกรณีนั้น……ก็จะต้องโค่นใหม่อีกรอบ……”
“มัวชักช้าอยู่แบบนั้นไม่ได้หรอก”
“ชินจิคุง……” รุ่นพี่มีท่าทางเหมือนอยากจะห้ามเขามาก
“ปล่อยโอกาสนี้ไปไม่ได้หรอก”
พอได้ยินคำพูดชัดเจนจากปากของชินจิ
เธอจึงไม่พูดอะไรไปมากกว่านี้
ชินจิประคองคุเรฮะนั่งลงบนเคาน์เตอร์
“เจ็บใจก็จริง……แต่ชั้นขออยู่ตรงนี้ คิดว่าถึงไปก็เป็นได้แค่ตัวถ่วงน่ะ……” เพื่อนร่วมชั้นสาวบอกกับเขา
“อา”
“ฟุคิงามิคุง”
“หืม ?”
“ระวังตัวด้วยนะ……”
เขาพยักหน้า
เด็กหนุ่มแยกกับเด็กสาว
แล้วมุ่งหน้าไปสู่ ‘ส่วนลึก’
เข้าสู่ส่วนลึกมาได้ไม่นาน
เด็กสาวผู้เป็นเพื่อนสมัยเด็กก็โผล่มา
เธอบอกว่าที่นี่มีบรรยากาศต่างไปจากโลกแห่งความฝัน
ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังเข้าใกล้ ‘โลกโน้น’
บางทีโลกแห่งความฝันอาจจะอยู่ใกล้กับโลกโน้นก็เป็นได้
มาโดกะบอก
พอพ้นอุโมงค์
ทั้งคู่ก็มาถึงห้องโถงใหญ่
ที่นั่น ตรงนั้น… มีโบดาชสีแดงอยู่
เขาเพิ่งเคยเห็นโบดาชสีแดงเป็นครั้งแรก
ถ้าไม่นับเรื่องสีแล้วก็ดูคล้ายกับตัวสีฟ้า
แต่ต่างกันตรงที่ให้ความรู้สึกอันตรายและอัปมงคลยิ่งกว่า
“……กำลังทำอะไรอยู่กันนะ……” เสียงของมาโดกะสั่น
ตั้งแต่กลายเป็นวิญญาณ
อาจเป็นเพราะไม่ต้องกังวลกับอันตรายในโลกแห่งความเป็นจริงแล้ว ในความหมายหนึ่งจึงเรียกได้ว่าเธอมีความกล้าอยู่
แต่ตอนนี้เธอคนนั้นกลับกลัวจนตัวสั่นแล้วมาหลบอยู่ข้างๆเขา
“มันกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่น่ะ……ชินจิ”
“อา……”
โบดาชสีแดงกำลังขยับแขนคว้าอะไรบางอย่างเข้าปาก
พอลองเข้าไปใกล้ก็ได้กลิ่นเหม็นคาวลอยมาเตะจมูก
ยิ่งเข้าไปใกล้ กลิ่นยิ่งแรงขึ้นเรื่อยๆ
“หืม……? กลิ่นนี่มันอะไรกันนะ……” มาโดกะสงสัย
ทันใดนั้นเอง
สัตว์ประหลาดสีแดงก็ส่งเสียงคำรามแล้วหันมาทางเธอ
“……ได้ยินเสียง……ของชั้นด้วย ?”
ตั้งแต่กลายเป็นวิญญาณ
ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์แบบไหนเพื่อนสมัยเด็กของเขาก็ไม่เคยลดระดับเสียงลงเลย
เพราะยังไงเสียงของเธอก็มีเพียงเขาคนเดียวที่ได้ยิน
แต่โบดาชสีแดงกลับได้ยินเสียงของเธอ
“เคยบอกว่าตัวตนใกล้เคียงกันสินะ
เป็นเพราะเรื่องนั้นรึเปล่านะ” เด็กหนุ่มพูดพร้อมเดินเข้าไปใกล้สัตว์ประหลาด
สิ่งที่โบดาชสีแดงกำลังกินอยู่คือก้อนอะไรบางอย่างสีขาวๆ
“……นั่นคงจะเป็น……วิญญาณ” มาโดกะบอก
“วิญญาณงั้นเหรอ ?”
“ของโมริยาสุน่ะ
ไม่รู้ทำไมแต่ชั้นรับรู้ได้…… กลิ่นเน่านี่เองก็น่าจะมาจากวิญญาณนั่น”
มาโดกะบอกมาว่าก้อนอะไรบางอย่างที่มีสีขาวๆนี่คือวิญญาณ
ดูเหมือนก่อนหน้านี้จะมีรูปร่างอะไรบางอย่าง
แต่ตอนนี้ถูกกินเละไม่เหลือเค้าเดิม
…โดยฝีมือของสัตว์ประหลาดสีแดงที่อยู่ตรงหน้า
เด็กหนุ่มกับสัตว์ประหลาดสีแดงประจันหน้ากัน
สัตว์ประหลาดขยับหายไปอย่างรวดเร็ว
ฉัวะ !
กรงเล็บของมันเฉือนเขา
เลือดสีแดงสาดกระเซ็น
ฉัวะ !
ฉัวะ !
ฉัวะ !
เด็กหนุ่มโดนกรงเล็บเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียว
เขามองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของโบดาชสีแดง
เรี่ยวแรงเองก็ค่อยๆหายไปเรื่อยๆ
ในตอนนั้นเอง…
“เข้าใจแล้ว การเคลื่อนไหวของโบดาชน่ะ
มนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่คงจะรับรู้ได้ยาก” เด็กสาวผู้เป็นเพื่อนสมัยเด็กบอกกับเขา
“เอ๊ะ……?” เด็กหนุ่มตกใจ
“ชั้นมองเห็นน่ะ” เธอพูด
อาคิสึ มาโดกะวางมือลงบนแขนของฟุคิงามิ ชินจิ
“หลับตาลงซะ ในกรณีนี้ประสาทการมองเห็นจะกลายเป็นตัวขัดขวาง”
“เข้าใจแล้ว”
เด็กหนุ่มหลับตาลง ฝากทุกอย่างไว้กับเด็กสาว
“รู้สึกไม่สบายใจเหรอ ?”
เด็กสาวถามด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์
“ไม่มีทางเป็นแบบนั้นไปได้หรอก”
เด็กหนุ่มเองก็ยิ้มตอบ
พอหลับตาลง สัมผัสรับรู้ของมาโดกะก็ค่อยๆไหลเข้ามา
สัตว์ประหลาดสีแดงค่อยๆขยับมาทางเขาทีละน้อย
ตามจริงนั่นคงเป็นการเคลื่อนไหวที่เขาไม่อาจรับรู้ได้
แต่ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็เขามองเห็นชัดเจน
ฟุคิงามิ ชินจิรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย…
ตูม !
…แล้วซัดกำปั้นใส่วิญญาณร้ายสีแดงเต็มแรง
โบดาชสีแดงตัวสั่นอย่างรุนแรง กรีดร้อง
แล้วค่อยๆสลายหายไปราวกับฝุ่นทรายที่ถูกลมพัด
…เหลือไว้เพียงความว่างเปล่า
“……เฮ้อ……” เด็กหนุ่มถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“เป็นอะไรรึเปล่า” เด็กสาวผู้เป็นเพื่อนสมัยเด็กถามเขาด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ไหวแล้วล่ะ” เขายิ้มตอบไป
ตอนนี้เขาหมดแรงแล้ว
“แต่ก่อนหน้านั้น……” ชินจิฝืนลากร่างกายตัวเองไปยังวิญญาณของโมริยาสุ
ดูเหมือนที่มาของกลิ่นเน่าจะใช่วิญญาณอย่างที่มาโดกะบอกจริงๆ
ไม่รู้ว่ารูปร่างเดิมเป็นยังไง
ที่อยู่ตรงหน้าพวกเขามีเพียงวิญญาณที่ถูกกินจนเละเท่านั้น
“โหดร้าย” มาโดกะพูด
“อา……” เขาเองก็เห็นด้วยกับเธอ
“ล้มโบดาชได้แล้วก็จริง……แต่หลังจากนี้โมริยาสุ……จะเป็นยังไงกันนะ……?”
เด็กหนุ่มเอ่ยเรื่องที่ตนสงสัยออกมา
ทว่า
ทั้งมาโดกะที่เป็นวิญญาณ ทั้งตัวเขาเองก็ไม่มีคำตอบให้กับเรื่องนั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น