Chapter 1 (Part 10) : การต่อสู้ในโลกแห่งความฝัน -ครึ่งแรก-
“เอ๋ กลับเช้าเหรอ ?”
ฮัตสึเนะจังมีท่าทีไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก
ระหว่างเดินไปโรงเรียนด้วยกัน
ชินจิบอกกับฮัตสึเนะว่าหลังจากนี้คงจะมีวันที่เขาต้องกลับเช้า
ผลก็เป็นไปตามที่เห็น
“ไม่ได้เล่นสนุกอยู่นะ” เขาบอก
“……มันก็ใช่อยู่หรอก……” เด็กหญิงมีท่าทางเหมือนกับอยากค้าน แต่เถียงไม่ออก
“ฮัตสึเนะจังจะกังวลก็ไม่แปลกหรอก
ถึงจะไม่ได้เล่นสนุกอยู่ แต่ก็มีแต่เด็กผู้หญิงนี่” มาโดกะโผล่มา
แต่ถึงมาโดกะจะบอกมาแบบนั้น เขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
จะให้พาฮัตสึเนะจังไปด้วยก็คงไม่ได้
เด็กหนุ่มทำได้เพียงบอกไปว่าจะคอยรายงานให้ทราบทุกครั้ง
จากนั้นเขาก็เล่าเรื่องที่เมื่อคืนด่ำดิ่งลงไปสู่โลกแห่งความฝันให้เธอฟัง
ระหว่างที่เล่า ฮัตสึเนะจังก็พูดขึ้น…
“หือ……ความฝันงั้นเหรอ ก็เลยเป็นซากุระโนะโมริดรีมเมอร์สสินะคะ”
“ใช่แล้วล่ะ ……เมื่อวานคุเรฮะถามพี่ด้วยว่าชอบเมืองนี้รึเปล่า”
“เมืองซากุระโนะโมริเหรอคะ ?”
“อืม……ฮัตสึเนะจังล่ะ ชอบรึเปล่า ?”
เด็กหนุ่มถามคำถามเดียวกับที่เมื่อวานเพื่อนร่วมชั้นสาวถามเขา
เด็กหญิงครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง
“อื้อ ชอบสิคะ ก็เป็นเมืองที่ตัวเองเกิดและเติบโตมานี่นา”
“พี่ก็เหมือนกัน ทั้งพี่ ทั้งคิริโต้
ทั้งคุณชิซุมิยะต่างก็ไม่ใช่ฮีโร่อะไร……แค่อยากจะปกป้องสิ่งที่ตนเองรักเท่านั้นเอง
เป็นความรู้สึกที่เป็นธรรมชาติน่ะนะ……”
“…………”
ฮัตสึเนะจังฟังอย่างเงียบๆ
ดูเหมือนน้องสาวของเขาจะยอมรับเรื่องที่บางวันเขาต้องกลับเช้าได้แล้ว
“จะว่าไป
ช่วยบอกเรื่องนี้กับคุณมิยาโกะด้วยได้รึเปล่า
เดี๋ยวสักพักพี่ก็จะไปบอกด้วยตัวเองเหมือนกัน……เช้านี้กลับมาทันก็จริง
แต่วันไหนมาถึงบ้านแล้วพี่ไม่อยู่เดี๋ยวจะทำให้เป็นห่วงเอาน่ะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
ฟุคิงามิ ฮัตสึเนะรับคำ
ในคำพูดนั้นไม่มีท่าทีไม่ยอมรับแบบเมื่อครู่อยู่แล้ว
“ระวังตัวด้วยนะคะ พี่”
ก่อนแยกกันน้องสาวได้บอกกับเขาเช่นนั้น
“อา ขอบคุณนะ”
เด็กหนุ่มตอบกลับไป
ในคืนนั้น ชินจิได้ด่ำดิ่งลงไปสู่โลกแห่งความฝันอีกครั้ง
ระหว่างที่เดินไปร้านฟอร์ซา
คุเรฮะชมเขาเรื่องที่เมื่อวานเขากล้าบุกเข้าไปในห้องครัวเพื่อหาศพโทโนะ
ทว่า เด็กหนุ่มกลับปฏิเสธคำชมของเด็กสาว โดยบอกไปว่าสำหรับตัวเขาแล้ว
โมริยาสุต่างจากคนที่ไม่รู้จักโดยสิ้นเชิงนิดหน่อย
ที่เขากล้าทำแบบนั้นเพราะได้สัมผัสกับประสบการณ์ของโทโนะเลยมีความโกรธรุนแรงอยู่
“ยังไงก็อภัยให้หมอนั่น…ไม่ได้…” ชินจิพูด
“……รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาอีกรอบเลยล่ะ” เด็กสาวฟังคำพูดของเด็กหนุ่มจนจบแล้วจึงเอ่ยขึ้น
“ที่ผ่านมาไม่เคยได้รับรู้ความรู้สึกของผู้ตายเลยน่ะ
ในตอนที่รับรู้ว่าอีกฝ่ายคือสิ่งที่พวกชั้นต้องจัดการ
ผู้เคราะห์ร้ายก็ไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว เพราะแบบนั้น…”
เธอเว้นช่วงเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
“แม้จะได้สัมผัสความทรงจำนั้นเพียงนิดเดียว
แต่ก็คิดว่าดีแล้ว”
เด็กสาวพูดคำพูดนั้นด้วยสีหน้าเศร้าเล็กน้อย
พวกเขามาถึงร้านฟอร์ซา ซากุระโนะโมริ
พอเข้ามาข้างใน โมริยาสุก็ออกมาต้อนรับ
เมื่อเห็นโมริยาสุ
ชินจิกับคุเรฮะก็ตั้งท่าเตรียมสู้ทันที
ทว่า
อีกฝ่ายกลับแนะนำที่นั่งว่างให้ พร้อมหันหลังเดินนำพวกเขาไปยังที่นั่ง
ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็ ข้างหลังเปิดโล่งไร้การป้องกัน
ในขณะคิดเช่นนั้น คุเรฮะก็มากระซิบเบาๆข้างหู
“คุยกันก่อนเถอะ
ยังไม่ได้ยืนยันเรื่องโบดาชด้วย”
แม้เมื่อวานเธอจะพูดคำพูดอันตรายอย่าง ‘อัดให้น่วม’ ออกมาง่ายๆ
แต่ดูเหมือนจะใส่ใจอยู่เหมือนกัน
เขากับเธอตามโมริยาสุไปและนั่งลงบนเก้าอี้
“วันนี้มีแค่ ‘คอร์สแนะนำของเชฟ’ กรุณารอสักอยู่นะครับ”
โมริยาสุพูดแล้วเดินกลับไปยังห้องครัวเพื่อนำอาหารมาเสิร์ฟ
แม้อีกฝ่ายจะดูเหมือนเชฟทั่วไป แต่ก็ดูน่าสงสัยแบบแปลกๆยังไงไม่รู้
ไม่ว่าจะยังไงก็ประมาทไม่ได้
ผ่านไปสักพักเชฟก็นำอาหารมาเสิร์ฟ
“แอนติพาสโตของวันนี้คือ ‘คาร์ปาชโชทำจากเนื้อสะโพกของสาวน้อย’ คร้าบ”
แค่ได้ยินคำพูดนั้นของเชฟ
เขากับคุเรฮะก็ต้องเงยหน้าขึ้นมาทันที
อธิบายเพิ่มเติมโดยผู้แปล :
- “แอนติพาสโต” (Antipasto) เป็นภาษาอิตาลีหมายถึง
“อาหารเรียกน้ำย่อย”
- “คาร์ปาชโช” (Carpaccio) คือเมนูเนื้อสดหั่นบางๆเสิร์ฟพร้อมผักและเครื่องปรุง
เป็นอาหารอิตาเลี่ยน
“เคี๊ยก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
อีกฝ่ายเริ่มหัวเราะอย่างวิกลจริต ไม่เป็นภาษาคน
ท่าทีเหมือนจะคุยกันรู้เรื่องเมื่อครู่หายไปหมดสิ้น
“ฮึบ……!” คุเรฮะกระชากผ้าปูโต๊ะเต็มแรง
เพล้ง !
จานร่วงลงสู่พื้นเกิดเสียงดัง
“เท่านี้ก็ชัดเจนแล้วสินะ อย่างที่คิด
คุณไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแล้ว”
เด็กสาวประกาศพร้อมกับหยิบพัดออกมา
พัดในมือเธอส่องแสงอยู่
ตอนนั้นเอง สายตาของเด็กหนุ่มเหลือบมองไปบนพื้น
มีดกับส้อมที่ร่วงลงมาพร้อมจานได้ตั้งขึ้นเองและขยับไปมาราวกับกำลังเต้นรำอยู่
“คิริโต้ อันตราย !” เขาตะโกน
“เอ๊ะ ?
……อ๊ะ !” เธอเองก็สังเกตเห็น
เขารีบตั้งการ์ดทันที แต่ก็ไม่ทัน
ฉึก ! มีดที่พุ่งมาจากพื้นแทงเข้าไปในแขนซ้าย
มีความรู้สึกเหมือนกับว่ามีดแทงลึกเข้าไปถึงกระดูก
“ฮี้ ฮ่าๆๆๆๆ” โมริยาสุหัวเราะแล้วเดินหายเข้าไปในครัว
“ปะ เป็นอะไรรึเปล่า” คุเรฮะรีบวิ่งมา
“อา……คิริโต้ล่ะ ?” เด็กหนุ่มถามกลับไป
“ชั้น……” เด็กสาวยื่นมือขวาออกมาให้ดู
ในมือนั้นมีส้อมอยู่ เธอรับมันไว้ได้อย่างสวยงาม
“สมแล้ว”
“เพราะฟุคิงามิคุงช่วยบอกน่ะ……”
ชินจิดึงมีดออกจากแขน
เลือดทะลักออกมา
“ดูเหมือนแม้จะอยู่ในความฝันก็ยังรู้สึกเจ็บปวดได้ไม่ต่างกันเลยสินะ” เด็กหนุ่มพูดหน้าตาเฉย
“อือ……” คุเรฮะพยักหน้าพร้อมกับมองแขนที่โชกเลือดของเขาด้วยความเป็นห่วง
“ชินจิคุง ไหวรึเปล่า ? คิดว่าวันนี้จะถอยแค่นี้ก็ไม่เป็นไรนะ” รุ่นพี่มาโฮโระติดต่อมา
“ถอยเหรอ ?
ในเมื่อพิสูจน์ได้แล้วว่าโมริยาสุโดนสิงจริง
ก็ปล่อยไปไม่ได้แม้แต่วันเดียวแล้ว” เขาปฏิเสธ
“นั่นสินะ ชั้นเองก็เห็นด้วย
แถมยังโดนเล่นงานจนบาดเจ็บอีก”
คุเรฮะพูดแล้วก็เดินเข้าไปในครัวด้วยความโกรธ
“อ๊ะ เดี๋ยวก่อน คุเรฮะจัง” รุ่นพี่พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังลนลาน
ทันทีที่เพื่อนร่วมชั้นของเขาก้าวเข้าไปในครัว
เธอก็หายไป
“คุเรฮะจัง !” รุ่นพี่ตะโกน
เขารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยรีบตามเข้าไปทันที
…โดยไม่ลืมที่จะชะลอความเร็วและระมัดระวังรอบข้าง
พื้นข้างหน้าเป็นหม้อต้มน้ำขนาดใหญ่ที่กำลังเดือดปุดๆ
คิริโต้ คุเรฮะร่วงลงไป แต่ก็เกาะขอบหม้อไว้ได้ทันหวุดหวิด
แต่ความร้อนจากหม้อก็ทำให้เธอแทบจะต้องปล่อยมือในทันที
“คิริโต้ !”
พั่บ !
เด็กหนุ่มคว้าเธอไว้ได้ทันเวลา
ทว่า
เลือดทะลักออกมาจากแผลเมื่อครู่ ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นไปทั่วร่าง
“ฮี่ๆๆๆ
ส่วนสำคัญของอาหารไม่ว่าจะว่ายังไงก็ต้องเป็นน้ำซุป !
สินะครับ” เสียงของโมริยาสุดังขึ้น
ชายวิกลจริตตรงหน้าสาธยายว่ามันจะต้มและปรุงเพื่อนร่วมชั้นของเขายังไง
ตอนนี้แขนของเขาไม่มีแรง
และเพราะรีบคว้าตัวเธอไว้เลยอยู่ในท่าที่ออกแรงได้ยาก
“ฟุคิงามิคุง……ปล่อยมือเถอะ” เด็กสาวบอกกับเขา
“……พูดอะไรน่ะ คิริโต้” เขาตกใจกับคำพูดของอีกฝ่าย
ข้างล่างเป็นน้ำเดือด
“ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจะร่วงลงไปทั้งคู่
แต่ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็ยังพอกลับมาทรงตัวได้”
“ทำไม่ได้หรอก แบบนั้นน่ะ”
ระหว่างนั้นเอง
“ชินจิคุง !” รุ่นพี่ส่งเสียงเตือน
ฉัวะ !
โมริยาสุเดินเข้ามาแล้วใช้มีดฟันแขนเขา
เลือดสีแดงสาดกระจาย
“กรี๊ด……!” รุ่นพี่กรีดร้อง
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ โมริยาสุ !” คุเรฮะตะโกน
แต่คำพูดของเธอนั้นไม่เป็นผล
โมริยาสุหัวเราะแล้วพูดต่อว่าจะปรุงแขนของชินจิยังไง
ทว่า ในตอนนั้นเอง โมริยาสุมองไปยังใบหน้าของเด็กหนุ่มแล้วก็หยุดมือ
“หืม……?
นัยน์ตานั่น……ใบหน้านั่น……เธอนี่เป็นเด็กผู้ชายที่แปลกดีนะ……คงจะเจ็บใช่ไหมล่ะ คงจะกลัวด้วยสินะ
ทั้งอย่างนั้นกลับไม่แสดงออกมาทางสีหน้าเลยแม้แต่น้อย”
เด็กหนุ่มเพียงแค่จ้องเขม็งไปทางฆาตกร
“เธอเป็นใครกันแน่ ? ยังไงก็คิดไม่ได้ว่าเป็นแค่เด็กนักเรียนธรรมดา” โมริยาสุมองเขาด้วยสายตาฉงน
“พวกชั้นคือ……ซากุระโนะโมริดรีมเมอร์สยังไงล่ะ”
คิริโต้
คุเรฮะตอบคำถามของโมริยาสุ แล้วก็… ร่วงลงไปสู่หม้อน้ำเดือด
“ฮึ่ม ! ……คิริโต้ !!”
เขาไม่ได้คิดหย่อนแรงเลยแม้แต่น้อย
เธอปัดมือเขาด้วยความตั้งใจของตัวเอง
ไอน้ำปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรงในทันที
“อึก……!”
คิริโต้ คุเรฮะตื่นขึ้นมากลางดึก
ความเจ็บปวดที่ได้รับในความฝันนั้นไม่ต่างจากความเป็นจริง
เธอรู้สึกร้อนราวกับร่างกายถูกแผดเผา
แต่เหงื่อที่ไหลท่วมตัวนั้นกลับช่างเย็นเหลือเกิน
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอตายในความฝัน
ความเสียหายที่ได้รับในความฝัน แม้จะไม่ส่งผลกับร่างกาย
แต่ก็ส่งผลต่อจิตใจ
เธอนึกถึงเรื่องของคนๆหนึ่งแล้วก็รู้สึกกังวลขึ้นมาทันที
ทว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมากังวลกับเรื่องนั้น
“ฟุคิงามิคุง……”
เธอมองใบหน้าของพวกพ้องที่หลับอยู่บนเก้าอี้
ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด
เมื่อด่ำดิ่งลงสู่ความฝันแล้ว ไม่ว่าภายนอกจะเกิดอะไรขึ้นก็จะไม่ตื่น
จึงไม่สามารถช่วยปลุกได้
เพียงลำพังคนเดียว
เด็กหนุ่มจะหนีออกมาจากฝันร้ายนั้นได้หรือเปล่านะ ?
“ชินจิคุง รีบถอยเดี๋ยวนี้เลย”
“พอเหลือคนเดียวแล้ว
พลังของศัตรูจะเพิ่มขึ้นทันที”
“ชินจิคุง ?
รีบหนีเร็วเข้าสิ
!”
รุ่นพี่มาโฮโระบอกให้เขารีบหนี ทว่า…
“อืม……ก็อยากจะทำแบบนั้นอยู่หรอก……แต่……”
เมื่อกี้แขนของเขาโดนความร้อนจนไหม้ติดกับขอบหม้อไปเรียบร้อยแล้ว
“……ชินจิคุง……แขน……” รุ่นพี่เองก็สังเกตเห็นแล้ว
“ชินจิ แย่แล้ว
โมริยาสุกำลังเลือกมีดอยู่” มาโดกะโผล่มาเตือนเขา
เขาเงยหน้าขึ้นมอง
โมริยาสุกำลังเลือกมีดด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้ม…… เหมือนกับตอนโทโนะไม่มีผิด
“ต้องรีบหนีแล้ว” มาโดกะบอก
เด็กหนุ่มพยักหน้า มีแต่ต้องเตรียมใจแล้ว
แล้วฟุคิงามิ ชินจิก็ลงมือกระทำการบางอย่างซึ่งไม่มีใครคาดคิด
“กรี๊ดดดด !” รุ่นพี่กรีดร้อง
“ชะ ชินจิคุง เธอทำอะไร……!?”
“รุ่นพี่ไม่เคยได้ยินเรื่องทำนองนี้เหรอครับ
? นักปืนเขาถูกหินหล่นทับ ขาข้างหนึ่งถูกหินทับโดยสิ้นเชิง
ยังไงก็ขยับร่างกายไม่ได้ ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไปจะต้องแห้งตาย มีความตายรออยู่แน่นอน
ถ้าอย่างนั้นจะทำยังไง สุดท้ายหลังคิดแล้วคิดอีก
การกระทำที่นักปีนเขาเลือกคือหยิบมีดปีนเขาขนาดใหญ่ขึ้นมา……”
โชคดีที่เพราะการโจมตีของโมริยาสุเมื่อครู่
แขนเขาเลยขาดไปครึ่งหนึ่งแล้ว
“มาโดกะ ตอนนี้โมริยาสุเป็นยังไง” เด็กหนุ่มพูดเสียงค่อยๆ ให้มีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้ยิน
“อะ อืม……ยังเคลิบเคลิ้มกับการเลือกมีดอยู่”
ถ้าประมาทไปตลอดแบบนั้นก็คงดี
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ……บ้าเกินไปแล้ว……ชินจิคุง……” รุ่นพี่ลนลาน
“ยังไงก็ยังดีกว่าถูกฆ่าล่ะนะ
แล้วคุเรฮะยังโดนเล่นงานด้วย จะให้ถอยไปแบบนี้ไม่ได้หรอก……อึก……อ๊ากกกก……!”
เด็กหนุ่มกระชากตัวออกจากแขนที่ไหม้เกรียมติดหม้อได้สำเร็จ
เลือดสีแดงสาดกระเซ็นไปทั่ว
โมริยาสุ อาคิโอะเลือกมีดเสร็จแล้ว
ชายในชุดขาวพล่ามอย่างวิกลจริตถึงวิธีการปรุงเด็กหนุ่ม…
…ก่อนจะพบว่าเป้าหมายของตนไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว
โมริยาสุไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะหนีรอดจากสถานการณ์นั้นได้
แต่ถึงยังไงก็ไม่มีทางหนีออกจากร้านนี้ไปได้อยู่ดี แถมยังบาดเจ็บอยู่ด้วย
ไม่มีทางต่อต้านตนได้แน่นอน
พอนึกถึงเรื่องต่อต้าน
เชฟในชุดขาวก็นึกถึงเรื่องของโทโนะ คานะขึ้นมา
“อา……คานะจัง……ทำไม……เธอถึง……ขอแค่เธอไม่ต่อต้านแบบโง่ๆ……ขอแค่เธอ……ยอมรับ……ขะ……ความรัก……ของเรา……อะ อา……อ๊า~~~”
โมริยาสุคร่ำครวญ…
“ว๊ากกกกกกก !!”
…ก่อนจะเปลี่ยนความรู้สึกนั้นเป็นความเกรี้ยวกราดในทันที
เชฟฆาตกรออกจากห้องครัวมาตามหาเหยื่อด้วยสีหน้าชื่นบาน
“แฮ่ๆ……แฮ่ๆ……แฮ่ๆ……”
“หืม……?
ตรงไหนกันนะ……ในร้านที่ไม่กว้างแบบนี้ไปซ่อนอยู่ตรงไหนกันน้า……? หึๆๆ”
“ซ่อนให้เต็มที่เถอะ
จะหาให้เจอเดี๋ยวนี้ล่ะ……”
“หืม~……รู้แล้ว โต๊ะตรงนั้นสินะ”
“……โอ๊ะ ?
ไม่ใช่งั้นเหรอ……”
“หืม……หึๆ……ฮ่าๆๆ……ฮี่ๆ……สนุกจังเลย……เคยได้ยินว่าความบันเทิงที่สนุกสุดยอดที่สุดในโลกนี้คือการล่ามนุษย์……ยืนบนตำแหน่งที่เหนือกว่าโดยสิ้นเชิง……ข่มเหงรังแกอยู่ฝ่ายเดียว……แล้วก็ค่อยๆไล่ต้อนให้จนมุม……ฮุ……ฮุๆๆ……”
“อยู่หลังต้นไม้ประดับนั่นเรอะ !”
“ถ้าอย่างนั้นใต้เครื่องคิดเงินเรอะ !!”
“ที่เคาน์เตอร์งั้นเรอะ !!?”
“??? ตะ ตรงไหนกัน……?
ไปซ่อน……อยู่ตรงไหนกันแน่……”
โมริยาสุ อาคิโอะสะบัดมีดไปทั่วร้าน แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของฟุคิงามิ ชินจิ
ตรู๊ดๆๆ
ในตอนนั้นเอง
จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ชายในชุดขาวรับโทรศัพท์อย่างหวาดๆ
“ความบันเทิงเป็นยังไงบ้างล่ะ ?” เสียงของเด็กหนุ่มดังออกมาจากปลายสาย
“ฮะ……กะ……แก ! ……ตะ ตรงไหน !? อยู่ตรงไหนกัน !? ฉันเป็นเจ้าของร้านนะโว้ย !
รู้ทุกซอกทุกมุมว่าตรงไหนมีอะไรบ้าง……แล้วทำไม……ลูกค้าที่มาแวบเดียวอย่างแก……ถึงได้เหนือกว่าฉัน……”
โมริยาสุลนลานกวาดสายตามองไปทั่วร้าน
ทุกการกระทำนั้นอยู่ในสายตาของเด็กหนุ่ม
“ตรงไหนงั้นเหรอ ? อยู่ข้างๆแกมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ” เด็กหนุ่มตอบออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ตูม !
ฟุคิงามิ ชินจิเหวี่ยงหมัดใส่โมริยาสุ อาคิโอะเต็มแรง
เป็นการโจมตีจากจุดอับสายตาโดยสมบูรณ์
อีกฝ่ายจึงไม่สามารถป้องกันได้
มีเสียงร้องโหยหวนดังตามมา
“…………บ้าเกินไปแล้ว……ชินจิคุง……” รุ่นพี่ตกใจกับการกระทำของเขา
“ถึงจะอยู่ในความฝันก็เถอะ
แต่ทำเรื่องบ้าๆเกินไปไม่ได้นะ……” เธอบอกกับเขาทั้งน้ำเสียงที่ยังสั่นอยู่
ระหว่างนั้นโมริยาสุคลานหนีเข้าไปในครัว
“ชิ” คงเป็นเพราะตัวเขาเองก็บาดเจ็บเช่นกัน จึงไม่สามารถสร้างบาดแผลถึงตายให้กับอีกฝ่ายได้
“ตะ ตอนนี้ล่ะ ชินจิคุง รีบหนีออกมาจากความฝันเร็ว” รุ่นพี่บอก
“ไม่ล่ะ……การโจมตีเมื่อกี้ได้ผลแน่ๆ
อีกเดี๋ยวก็จะโค่นมันได้แล้ว” เด็กหนุ่มปฏิเสธ
“พูดอะไรอยู่น่ะ !?”
เสียงของรุ่นพี่แทบจะเป็นเสียงกรีดร้อง
“แขน……เป็นแบบนั้นไปแล้ว……อ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ”
จู่ๆเสียงจากรุ่นพี่ก็ขาดห้วงไป
เป็นโอกาสเหมาะเลย
เด็กหนุ่มคิดแล้วไล่ตามฆาตกรเข้าไปในครัว
อีกด้านหนึ่ง คิริโต้
คุเรฮะได้กลับเข้ามาในโลกแห่งความฝันอีกครั้ง
ทีแรกเธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
แต่พอลองแตะตัวคุณมาโฮโระดูก็กลับเข้ามาใหม่ได้
“คุเรฮะจัง ทำอะไรอยู่น่ะ ?” คุณมาโฮโระลนลาน
“ก็……แฮ่กๆ……ฟุคิงามิคุงยังไม่กลับมา……ปล่อยไว้ไม่ได้หรอก……”
“คุณปู่เองก็บอกไม่ใช่เหรอไง ? ถ้าเกิดดันตายในความฝันขึ้นมา ต้องอยู่นิ่งๆสักพัก…… เข้ามาในความฝันอีกทันทีเนี่ย……อันตรายเกินไปแล้ว”
เคยได้ยินจากปู่ว่าถ้าหากตายในความฝันแล้วเข้าไปในความฝันอีกทันทีจะมีอาการเหมือนเมาค้าง
เด็กสาวไม่เคยเมา เลยไม่รู้ว่าอาการเมาค้างเป็นยังไง
แต่ตอนนี้ภาพตรงหน้าเธอไหวไปมาราวกับคลื่น
ร่างกายเองก็หนักอึ้ง หายใจหอบ แม้จะรีบอยู่แต่กลับขยับร่างกายไม่ได้ดังใจนึก… นี่จะใช่อาการเมาค้างหรือเปล่านะ
“แฮ่กๆ” เด็กสาวยังคงวิ่งต่อไปโดยไม่สนใจคำเตือนของสาวรุ่นพี่
จะทันเวลารึเปล่านะ ?
จะไปหาเขาได้ทันเวลารึเปล่านะ ?
“โธ่……บ้าเกินไปแล้ว……ทั้งสองคน”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น