เนื่องจากเป็นงานแปลชิ้นแรกในชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
แปลมาจาก http://lparchive.org/Tsukihime/Update%20137/
"...... ฮิซุย...... ผม"
"ท่านชิกิคะ กรุณาอย่าไปบอกใครเรื่องนี้เลยนะคะ ...... ฉันไม่อยากให้ท่านพูดออกมาแม้ว่าจะเป็นการพูดกับฉันก็ตาม"
"---"
...... แน่นอน, ฮิซุยต้องเกลียดในสิ่งที่เธอเพิ่งทำไปมากจนไม่อยากจะนึกถึงมันเลยด้วยซ้ำ
"ท่านชิกิคะ นี่เป็นสิ่งที่ฉันตัดสินใจทำด้วยตัวเอง ช่วยคิดว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะคะ
และในทันทีนั้นเอง
"ท่านชิกิ, ร่างกายของท่านเป็นยังไงบ้างคะ?"
เธอพูดกับผม
"เอ่อ, ผม, อะ-----"
เท่าที่ผมรู้ว่าอาการของผมทุเลาลง, ผมสามารถขยับร่างกายได้มากกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้, แต่ว่า---
"ท่านชิกิ, เป็นอะไรรึเปล่าคะ? หน้าของท่านแดงมาก"
"หน้า, หน้าของผมแดง... เพราะ---ฮิซุย, เธอนั่นล่ะ..."
"คะ? ฉันไปทำอะไรไว้เหรอคะ?"
ฮิซุยเอียงหัวของเธอไปด้านข้างอย่างสงสัย
"............"
ผมไม่เข้าใจ
ผมรู้สึกว่าอะไรบางอย่างไม่ค่อยถูกต้องไปซะทีเดียวและมันยังตกค้างอยู่ในส่วนลึกของจิตใจของผม
Music: stop
"........."
ห้องที่ว่างเปล่าของผม
ผมเริ่มรู้สึกแย่ที่ต้องอยู่ในห้องนี้นาน
ห้องที่ชวนให้หงุดหงิดนี่
ห้องที่ผมไม่รู้จักนี่
...... ห้องนี้, ผมรู้สึกเหมือนกับว่า, มันไม่ใช่ห้องของผม
"...... น...... น้ำ......"
ผมหิวน้ำ
น้ำ ผมควรรีบกลับไปที่บ้านของผม, และรีบ, รีบหาน้ำมาดื่มเพื่อดับกระหาย
"ชั้น---ชั้นก็คิดว่ามันเป็นแบบนั้นเหมือนกัน ชั้นไม่รู้ว่าเขาออกไปเดินด้วยสภาพร่างกายแบบนั้นได้ยังไง แต่พวกเราจะปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวไม่ได้ ความไม่บริสุทธิ์ของสายเลือดโทวโนะที่ตื่นขึ้นมาจะต้องถูกกำจัดโดยคนของสายเลือดโทวโนะ"
"ท่านกำลังทำอะไรอยู่คะ? ด้วยอาการแบบที่ท่านเป็นอยู่นั้น, การเดินก็เป็นอันตรายมากแล้วนะคะ"
"ฮิ...... ซุย"
"กรุณา, นอนลงค่ะ ถ้าท่านฝืนตัวเอง, ท่านอากิฮะจะดุฉันนะคะ"
"อากิฮะ...... จะดุงั้นเหรอ......?"
ทำไมเธอถึงได้ลำบากถ้าผมออกไปข้างนอกเหรอ?
...... ไม่, ผมเข้าใจมันอย่างดีเยี่ยม
อากิฮะคิดว่าผมเป็นฆาตกร เพราะแบบนั้นเธอเลยวางแผนที่จะขังผมไว้ในห้อง, และในตอนที่รัตติกาลมาถึง, เธอจะฆ่าผม
"----ช่วยออกไปเถอะ, ฮิซุย"
"ท่านชิกิ......?"
"ผมจะไม่ปล่อยให้ใครเข้ามาในห้องนี้ แม้แต่เธอก็ตาม, จะไม่มีใครมาที่ห้องนี้อีกแล้ว......!"
"ท่านชิกิ---ว๊ายย!"
ผมไม่รู้ว่าผมไปเอาแรงมาจากไหน, แต่ผมผลักเธอออกไปที่ทางเดิน
จากนั้น, ผมก็ปิดประตูและล็อคมัน
"ท่านชิกิ---!? ท่าน, ชิกิ, กรุณาเปิดประตูเถอะค่ะ, ท่านชิกิ......!"
เธอเคาะประตู
ผมล้มลงไปนอนบนพื้นโดยที่ไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
-----มัน, เจ็บ
เพราะแบบนั้นผมไม่มีทางหายได้
ไม่ว่าร่างกายของผมพยายามที่จะฟื้นตัวขนาดไหน, เขาก็จะเอาทุกสิ่งทุกอย่างไป
เพราะแบบนั้นหากผมไม่เอาอะไรบางอย่างจากโลกภายนอกเข้ามา, ผมจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้
หยดเลือดจากถุงให้เลือด สารอาหารเพิ่มเติม การฉีดยา ยาระงับประสาม ความชื้น เลือด เหตุผล ปัญญา ความรู้สึก ความทรงจำ การมองเห็น เสียง รสชาติ กลิ่น ของเหลวจากร่างกาย ความรัก แรงกระตุ้น
------ฮ่า...... ห์
ยาพวกนั้น, ทั้งหมดที่พวกมันทำได้คือทำให้ผมมีชีวิตอยู่ได้แบบฉิวเฉียด
มันไม่ได้รักษาผมเลย
ถ้ามันจะมีอะไรที่จะช่วยให้ผมขยับได้, มันคงจะเป็น----
เธอไม่ได้ข่มขืนใครเลย, เยี่ยมมากจ้ะ โทวโนะคุง!
แต่ต่อให้เธอทำ, เกมก็ยังคงดำเนินต่อไปอย่างปกติ
การข่มขืนฮิซุยซังไม่ใช่เดดเอ็นด์อย่างที่เธออาจจะคิดไว้ ในความเป็นจริง,
ผลที่ตามมาเพียงอย่างเดียวจากการที่เธอทำแบบนั้นก็คืออยู่คนเดียวหลังจากนั้น
ไม่ดีใจเหรอที่อะไรๆ มันไม่ได้กลายเป็นแบบนั้น? พี่คิดว่าทุกคงจะมีความสุขกับผลลัพธ์แบบนี้นะ
ถ้าอย่างนั้น, ขอบคุณเธอมากที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ เชิญสนุกกับเนื้อเรื่องต่อไปได้เลย
"………."
ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
ถึงแม้ว่าผมจะดีขึ้นกว่าเมื่อวานแค่นิดหน่อยก็ตาม,
แต่อย่างน้อยตอนนี้ผมก็รู้สึกว่ามีชีวิตอยู่
แต่ว่า, หลังจากที่ต้องให้ฮิซุยมาทำแบบนั้น---
บางทีมันอาจจะดีกว่าก็ได้ถ้าผมอยู่แบบนั้นต่อไป
"------"
ฮิซุยจัดเสื้อของเธอให้ดีแล้วเดินห่างออกไปจากเตียง
"...... ฮิซุย...... ผม"
"ท่านชิกิคะ กรุณาอย่าไปบอกใครเรื่องนี้เลยนะคะ ...... ฉันไม่อยากให้ท่านพูดออกมาแม้ว่าจะเป็นการพูดกับฉันก็ตาม"
"---"
...... แน่นอน, ฮิซุยต้องเกลียดในสิ่งที่เธอเพิ่งทำไปมากจนไม่อยากจะนึกถึงมันเลยด้วยซ้ำ
"ท่านชิกิคะ นี่เป็นสิ่งที่ฉันตัดสินใจทำด้วยตัวเอง ช่วยคิดว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะคะ
หรือไม่อย่างนั้น, ฉันจะไม่สามารถรับใช้ท่านต่อไปได้อีกแล้ว"
"-------"
ผมไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปยังไงดี
ผมไม่สามารถจะหาคำพูดที่จะไปขอโทษเธอได้, และผมก็ไม่สามารถหาคำพูดที่จะไปขอบคุณเธอได้เช่นกัน
"ถ้าอย่างนั้น, ขอตัวก่อนนะคะ"
"อะ........."
ฮิซุยออกไป
ทั้งหมดที่ผมสามารถทำได้คือมองไปขณะที่เธอเดินออกไป
...... มันเป็นเวลาบ่ายสอง
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเวลาตรวจร่างกายของผม, ฮิซุยก็คงจะไม่มา
............ *เฮ้อ*
ทุกอย่างที่ผมทำได้คือการถอนหายใจ
เรื่องทั้งหมดนี่มันเกิดขึ้นได้ยังไงกันนะ?
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นฮิซุยที่เป็นคนเริ่มเรื่องทั้งหมดก็เถอะ, แต่มันก็เป็นผมที่จับหัวเธอไว้แบบนั้นแล้วหลั่งออกมาในปากของเธอแบบนั้น
"-----"
ผมปวดหัว
...... ผมยังไม่เข้าใจดีนักว่ามันเป็นไปได้ยังไง, แต่สิ่งที่ผมทำกับฮิซุยช่วยให้ผมได้ฟื้นคืนพละกำลังบางส่วนกลับมา
แต่สิ่งที่เป็นการแลกเปลี่ยนกันก็คือ, อาการปวดหัวของผมแย่ขึ้นกว่าเก่ามาก
...... ผมได้ยินเสียงเคาะประตู
คงเป็น...... โคฮาคุซัง, ผมคิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้น
"-------"
ผมไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปยังไงดี
ผมไม่สามารถจะหาคำพูดที่จะไปขอโทษเธอได้, และผมก็ไม่สามารถหาคำพูดที่จะไปขอบคุณเธอได้เช่นกัน
"ถ้าอย่างนั้น, ขอตัวก่อนนะคะ"
"อะ........."
ฮิซุยออกไป
ทั้งหมดที่ผมสามารถทำได้คือมองไปขณะที่เธอเดินออกไป
...... มันเป็นเวลาบ่ายสอง
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเวลาตรวจร่างกายของผม, ฮิซุยก็คงจะไม่มา
............ *เฮ้อ*
ทุกอย่างที่ผมทำได้คือการถอนหายใจ
เรื่องทั้งหมดนี่มันเกิดขึ้นได้ยังไงกันนะ?
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นฮิซุยที่เป็นคนเริ่มเรื่องทั้งหมดก็เถอะ, แต่มันก็เป็นผมที่จับหัวเธอไว้แบบนั้นแล้วหลั่งออกมาในปากของเธอแบบนั้น
"-----"
ผมปวดหัว
...... ผมยังไม่เข้าใจดีนักว่ามันเป็นไปได้ยังไง, แต่สิ่งที่ผมทำกับฮิซุยช่วยให้ผมได้ฟื้นคืนพละกำลังบางส่วนกลับมา
แต่สิ่งที่เป็นการแลกเปลี่ยนกันก็คือ, อาการปวดหัวของผมแย่ขึ้นกว่าเก่ามาก
...... ผมได้ยินเสียงเคาะประตู
คงเป็น...... โคฮาคุซัง, ผมคิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้น
Music: play track 9
"ขออนุญาตินะคะ, ท่านชิกิ"
"------------เอ๊ะ?"
คนที่เข้ามาคือฮิซุย
"----------"
ฮิซุยตรวจดูร่างกายของผมอย่างเงียบๆ
เหมือนทุกครั้ง
เพราะว่าวันนี้ผมไม่ได้นอนหลับ, ผมเลยไม่มีเลือดไหลออกมา
ผมไม่ได้ใช้ถุงถ่ายเลือด, เพราะแบบนั้นหลังจากวัดอะไรนิดๆหน่อยและเปลี่ยนผ้าปูเตียงแล้ว, เธอก็ให้น้ำดื่มและยากับผม
"-------"
ตลอดช่วงเวลานั้น, มันไม่มีอะไรนอกจากความเงียบระหว่างพวกเรา
...... หลังจากที่ผมได้ทำสิ่งนั้นลงไป, ผมไม่อาจมองหน้าเธอได้
ผมคิดว่าฮิซุยก็คงเป็นแบบนั้นเหมือนกัน, แต่ฮิซุยคงยังมีความรับผิดชอบและมีระเบียบพอที่จะทำงานตามปกติของเธอในฐานะคนรับใช้
...... หลังจากที่ผมได้ทำสิ่งนั้นลงไป, ผมไม่อาจมองหน้าเธอได้
ผมคิดว่าฮิซุยก็คงเป็นแบบนั้นเหมือนกัน, แต่ฮิซุยคงยังมีความรับผิดชอบและมีระเบียบพอที่จะทำงานตามปกติของเธอในฐานะคนรับใช้
และในทันทีนั้นเอง
"ท่านชิกิ, ร่างกายของท่านเป็นยังไงบ้างคะ?"
เธอพูดกับผม
"เอ่อ, ผม, อะ-----"
เท่าที่ผมรู้ว่าอาการของผมทุเลาลง, ผมสามารถขยับร่างกายได้มากกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้, แต่ว่า---
"ท่านชิกิ, เป็นอะไรรึเปล่าคะ? หน้าของท่านแดงมาก"
"หน้า, หน้าของผมแดง... เพราะ---ฮิซุย, เธอนั่นล่ะ..."
"คะ? ฉันไปทำอะไรไว้เหรอคะ?"
ฮิซุยเอียงหัวของเธอไปด้านข้างอย่างสงสัย
"อะ-------"
บ้าเอ๊ย, ผมไม่สามารถพูดมันได้
และผมยังคงไม่สามารถขอโทษในเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ได้
"นี่มัน, ผม..... ผมขอโทษเรื่องก่อนหน้านี้นะ เธอต้องอายมากที่จะทำมันแน่ๆ, แต่ผมกลับปฏิบัติกับเธอรุนแรงไปหน่อย"
"อ๊ะ......... "
ฮิซุยก้มมองลงไปข้างล่างราวกับว่ากำลังเขินอายอยู่
ผมคิดว่าตอนนี้เธอคงนึกออกแล้ว
-----ผมคิดว่านั่นมันคงใช้เป็นเหตุผลไม่ได้
"...... อย่ากังวลไปเลยค่ะ,
ท่านชิกิ ฉันก็ต้องขอโทษด้วยเหมือนกัน, ที่ทำเรื่องแบบนั้นกับร่างกายของท่านโดยไม่ได้ขออนุญาติก่อน
มันคงเป็นธรรมดาที่มันจะจบลงด้วยการที่ท่านจะเกลียดฉัน"
"อะไ---เกลียดเธองั้นเหรอ? ผมไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเกลียดเธอ......!
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม, ผมจะไม่เกลียดเธอ
...... อีกอย่าง, มันคงจะเป็นธรรมดาที่จะจบลงด้วยการที่เธอเกลียดผม"
ร่างกายของผมหนักอึ้งในขณะที่ผมพูดแบบนั้นออกมา
ถึงแม้ว่าผมจะเป็นคนที่พูดมันออกมาก็ตาม, มันคงจะถึงเวลาที่ฮิซุยจะเบื่อที่ต้องมานั่งฟังผมพูดแล้ว
ร่างกายของผมหนักอึ้งในขณะที่ผมพูดแบบนั้นออกมา
ถึงแม้ว่าผมจะเป็นคนที่พูดมันออกมาก็ตาม, มันคงจะถึงเวลาที่ฮิซุยจะเบื่อที่ต้องมานั่งฟังผมพูดแล้ว
ผมขอพนันเลยว่าเธอกำลังนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้และกำลังเกลียดผมอยู่เพราะว่าผมพูดออกมา...... เอ๊ะ?
...... นั่นมันแปลก
ทำไมฮิซุยถึงได้กำลังยิ้มอย่างมีความสุข?
"...... ฮิซุย ทำไม, เธอถึงได้ยิ้มอยู่เหรอ?"
"ท่านชิกิคะ, คำพูดของท่านกับของฉันเหมือนกันเลย ฉันเลยคิดว่ามันน่าตลกน่ะค่ะ"
ฮิซุยหัวเราะคิกคัก, ราวกับว่ามันเป็นเรื่องสนุก
...... หัวของผมเริ่มหมุน
รอยยิ้มของฮิซุยที่นานๆจะยิ้มทีนั้นน่ารักมาก, ผมกำลังจะเป็นบ้าไป
...... นั่นมันแปลก
ทำไมฮิซุยถึงได้กำลังยิ้มอย่างมีความสุข?
"...... ฮิซุย ทำไม, เธอถึงได้ยิ้มอยู่เหรอ?"
"ท่านชิกิคะ, คำพูดของท่านกับของฉันเหมือนกันเลย ฉันเลยคิดว่ามันน่าตลกน่ะค่ะ"
ฮิซุยหัวเราะคิกคัก, ราวกับว่ามันเป็นเรื่องสนุก
...... หัวของผมเริ่มหมุน
รอยยิ้มของฮิซุยที่นานๆจะยิ้มทีนั้นน่ารักมาก, ผมกำลังจะเป็นบ้าไป
นั่นคงเป็นเหตุผลที่ว่า
สำหรับผมแล้วรอยยิ้มของเธอดูน่ากลัวอย่างไม่น่าเชื่อ
"...... ยังไงก็ตาม, ผมยังไม่ได้พูดขอบคุณเลย ขอบคุณนะสำหรับเรื่องก่อนหน้านี้,ฮิซุย ...... ส่วนเรื่อง, วิธีการมันเป็นปัญหานิดหน่อยก็จริง, แต่ก็ขอบคุณเธอนะ ร่างกายของผมดีขึ้นแล้ว บางทีผมอาจจะเดินได้เลยด้วยซ้ำ"
"เอ๊ะ---อ๊ะ, ค่ะ ถึงแม้ว่าสิ่งที่ฉันทำไปจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ, ฉันก็ดีใจที่ฉันยังพอมีประโยชน์บ้าง"
ฮิซุยมองมาที่ผมตรงๆ
...... พอมองเธอแบบนั้นแล้วทำให้ผมนึกถึงที่เคยเกิดขึ้น, และผมก็เริ่มรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย
"...... แต่, เรื่องก่อนหน้านี้น่ะ, ผมไม่คิดว่ามันเหมาะสมจริงๆ ผมมีความสุขก็จริง, แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องถูกต้องไปซะทีเดียว"
"...... ไม่ค่อยถูกต้องไปซะทีเดียว, เหรอคะ?"
"ใช่ นั่นน่ะ, มันเป็นอะไรที่พวกเราทั้งสองคนควรจะยอมรับมันทั้งคู่... และถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนรับใช้, เธอไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้..."
สำหรับผมแล้วรอยยิ้มของเธอดูน่ากลัวอย่างไม่น่าเชื่อ
"...... ยังไงก็ตาม, ผมยังไม่ได้พูดขอบคุณเลย ขอบคุณนะสำหรับเรื่องก่อนหน้านี้,ฮิซุย ...... ส่วนเรื่อง, วิธีการมันเป็นปัญหานิดหน่อยก็จริง, แต่ก็ขอบคุณเธอนะ ร่างกายของผมดีขึ้นแล้ว บางทีผมอาจจะเดินได้เลยด้วยซ้ำ"
"เอ๊ะ---อ๊ะ, ค่ะ ถึงแม้ว่าสิ่งที่ฉันทำไปจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ, ฉันก็ดีใจที่ฉันยังพอมีประโยชน์บ้าง"
ฮิซุยมองมาที่ผมตรงๆ
...... พอมองเธอแบบนั้นแล้วทำให้ผมนึกถึงที่เคยเกิดขึ้น, และผมก็เริ่มรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย
"...... แต่, เรื่องก่อนหน้านี้น่ะ, ผมไม่คิดว่ามันเหมาะสมจริงๆ ผมมีความสุขก็จริง, แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องถูกต้องไปซะทีเดียว"
"...... ไม่ค่อยถูกต้องไปซะทีเดียว, เหรอคะ?"
"ใช่ นั่นน่ะ, มันเป็นอะไรที่พวกเราทั้งสองคนควรจะยอมรับมันทั้งคู่... และถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนรับใช้, เธอไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้..."
"เข้าใจแล้วค่ะ ในเมื่อท่านพูดแบบนั้น,
ฉันจะขออนุญาติท่านก่อนที่ฉันจะแตะตัวท่านครั้งหน้า"
...... ไม่เลย, เธอไม่เข้าใจจุดประสงค์ของผมเลย..
"ขอตัวก่อนนะคะ ถ้ามีอะไร, กรุณาเรียกฉันนะคะ, ท่านชิกิ"
ฮิซุยเดินออกไปนอกห้อง
"...... เธอใจเย็นมากจริงๆ......"
ผมตกใจนิดหน่อย
แต่เห็นหน้าของฮิซุยก็ทำให้ผมหน้าแดงแล้ว, แต่ฮิซุยกลับมีท่าทางเหมือนกับทุกทีที่เธอเป็น
...... ไม่เลย, เธอไม่เข้าใจจุดประสงค์ของผมเลย..
"ขอตัวก่อนนะคะ ถ้ามีอะไร, กรุณาเรียกฉันนะคะ, ท่านชิกิ"
ฮิซุยเดินออกไปนอกห้อง
"...... เธอใจเย็นมากจริงๆ......"
ผมตกใจนิดหน่อย
แต่เห็นหน้าของฮิซุยก็ทำให้ผมหน้าแดงแล้ว, แต่ฮิซุยกลับมีท่าทางเหมือนกับทุกทีที่เธอเป็น
"............"
ผมไม่เข้าใจ
ผมรู้สึกว่าอะไรบางอย่างไม่ค่อยถูกต้องไปซะทีเดียวและมันยังตกค้างอยู่ในส่วนลึกของจิตใจของผม
Music: stop
"อ-------"
ในตอนที่ผมลืมตาขึ้น, วันได้เปลี่ยนไปเรียบร้อยแล้ว
.....
ดูเหมือนว่าผมจะเผลอหลับไป, แต่ผมนึกไม่ออกว่าตอนไหน
*แฮ่ก* *แฮ่ก* *แฮ่ก* *แฮ่ก*
ลมหายใจของผมของขาดห้วง
ร่างกายของผมร้อนจัด
ร่างกายของผม ร่างกายของผมรู้สึกเหมือนกับถูกย่างอยู่, และกำลังปะทุออกมาเป็นเปลวเพลิง
"...... น..... น้ำ..."
ลำคอของผมแห้งผาก
มันร้อนมาก, ร้อนจนผมพูดไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
ผมทำไม่ได้แม้แต่จะเรียกฮิซุยหรือโคฮาคุซัง
ลมหายใจของผมของขาดห้วง
ร่างกายของผมร้อนจัด
ร่างกายของผม ร่างกายของผมรู้สึกเหมือนกับถูกย่างอยู่, และกำลังปะทุออกมาเป็นเปลวเพลิง
"...... น..... น้ำ..."
ลำคอของผมแห้งผาก
มันร้อนมาก, ร้อนจนผมพูดไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
ผมทำไม่ได้แม้แต่จะเรียกฮิซุยหรือโคฮาคุซัง
"........."
ห้องที่ว่างเปล่าของผม
ผมเริ่มรู้สึกแย่ที่ต้องอยู่ในห้องนี้นาน
ห้องที่ชวนให้หงุดหงิดนี่
ห้องที่ผมไม่รู้จักนี่
...... ห้องนี้, ผมรู้สึกเหมือนกับว่า, มันไม่ใช่ห้องของผม
"...... น...... น้ำ......"
ผมหิวน้ำ
น้ำ ผมควรรีบกลับไปที่บ้านของผม, และรีบ, รีบหาน้ำมาดื่มเพื่อดับกระหาย
ผมอ้าปากเพื่อหายใจ
ผมยันมือไว้กับกำแพงและรู้สึกเหมือนกับว่าผมจะล้มลงไปได้ในทุกๆ
วินาที
ผมพยายามลากตัวเองออกมาจากห้อง
ผมหายใจได้ลำบาก
..... นี่มันอะไรกัน? ผมยังเดินได้ไม่ถึงสามสิบฟุตเลย
และตอนนี้หัวใจของผมเริ่มรู้สึกเหมือนกับว่ามันจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ
ไปเรียบร้อยแล้ว
ผมต้องการอากาศมากกว่านี้
ถึงอย่างนั้น, ผมก็ต้องไป
ผมอาจจะตายถ้าผมยังเดินต่อไปมากกว่านี้
แต่ถ้าผมหาน้ำมาดื่มไม่ได้เลย, ยังไงผมก็ต้องตาย
ถ้าอย่างนั้น, ผมจะเดินไปดื่มน้ำ
ผมไม่สามารถนอนขี้เกียจอยู่บนเตียงตลอดไปได้หรอก
ถึงอย่างนั้น, ผมก็ต้องไป
ผมอาจจะตายถ้าผมยังเดินต่อไปมากกว่านี้
แต่ถ้าผมหาน้ำมาดื่มไม่ได้เลย, ยังไงผมก็ต้องตาย
ถ้าอย่างนั้น, ผมจะเดินไปดื่มน้ำ
ผมไม่สามารถนอนขี้เกียจอยู่บนเตียงตลอดไปได้หรอก
*แฮ่ก*.....*แฮ่ก*.....*แฮ่ก*
ผมออกมาที่ลานบ้าน
น้ำ---ถึงแม้ว่า, ที่นี่, มันจะไม่ใช่ห้องครัวก็เถอะ
.....*แฮ่ก*.....*แฮ่ก*
ผมเข้าไปในป่า
….. อีกไม่นาน
อีกไม่นาน, ผมจะสามารถไปถึงที่ๆ มีน้ำ, สถานที่ ที่คุ้นเคย
*แฮ่ก* ..........*แฮ่ก*
พร้อมๆ กับอาการไข้ที่เริ่มจู่โจมผม, ผมผมมาถึงแล้ว
สีขาว แสงอาทิตย์
ถึงแม้ว่ากลางวันจะจบลงไปแล้ว โลกทั้งโลกก็ยังเป็นสีขาว
ที่นี่ร้อนจัดราวกับทะเลทราย และผมชำเลืองมองไปรอบๆ
เพราะโลกมันเป็นสีขาวเกินไป
..... ตุบ! ผมได้ยินเสียง
….. มันดังมาจากเรือนแยก
..... ใครบางคน
..... มีใครอยู่ข้างในงั้นเหรอ?
หลังจากที่เลื่อนประตูเลื่อนไปน้อยมากๆ, ผมเพ่งมองเข้าไปข้างในจากระเบียง
ข้างในนั้น
ผมเห็นร่างของอากิฮะกับโคฮาคุ
พวกเธอดูแปลกนิดหน่อย
ผมได้ยินเสียงดังเฟี้ยวของสายโอบิที่ถูกดึงออกไป
(HINT
by ผู้เขียน โอบิคือสายคาดของชุดกิโมโน)
-------อะไร...?
โดยที่ไม่ได้พูดอะไร, โคฮาคุดึงชุดกิโมโนลงมาและเผยให้เห็นอกที่เปลือยเปล่าของเธอ
โคฮาคุยืนหน้าแดงอยู่ตรงนั้น, แต่ก็ไม่ขยับ
อากิฮะกดริมฝีปากของเธอลงไปติดกับอกขาวๆ
ความเครียด
โคฮาคุมองลงไปที่อกที่เปลือยเปล่าของเธอ, และอากิฮะกำลังก้มตัวอยู่เพราะแบบนั้นใบหน้าของเธอเลยจมลงไปที่หน้าอกของโคฮาคุ
หยดสีแดงหยดเล็กๆ หยดลงมาเป็นเส้นจากหน้าอกของเธอ
ลำคอของอากิฮะเริ่มขยับ, กำลังกลืนอะไรบางอย่างลงไป
อะไร---เธอกำลังดื่มอะไรอยู่? มันไม่จำเป็นต้องถามเลย; ผมเข้าใจมันตั้งแต่แรกแล้ว
อากิฮะ, เธอกำลังดื่ม, เลือดของโคฮาคุอยู่----
...... ผมเริ่มรู้สึกวิงเวียน
จิตใจของผมว่างเปล่า
ทุกอย่างที่ผมทำได้ก็คือจ้องมองไปที่เหตุการณ์แปลกๆ ที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาผม, ราวกับว่าผมกำลังฝันกลางวันอยู่
ในทันทีนั้นเอง, อากิฮะอ้าปากของเธอในขณะที่แขนของเธอยงคงโอบรอบโคฮาคุอยู่
ความเครียด
โคฮาคุมองลงไปที่อกที่เปลือยเปล่าของเธอ, และอากิฮะกำลังก้มตัวอยู่เพราะแบบนั้นใบหน้าของเธอเลยจมลงไปที่หน้าอกของโคฮาคุ
หยดสีแดงหยดเล็กๆ หยดลงมาเป็นเส้นจากหน้าอกของเธอ
ลำคอของอากิฮะเริ่มขยับ, กำลังกลืนอะไรบางอย่างลงไป
อะไร---เธอกำลังดื่มอะไรอยู่? มันไม่จำเป็นต้องถามเลย; ผมเข้าใจมันตั้งแต่แรกแล้ว
อากิฮะ, เธอกำลังดื่ม, เลือดของโคฮาคุอยู่----
...... ผมเริ่มรู้สึกวิงเวียน
จิตใจของผมว่างเปล่า
ทุกอย่างที่ผมทำได้ก็คือจ้องมองไปที่เหตุการณ์แปลกๆ ที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาผม, ราวกับว่าผมกำลังฝันกลางวันอยู่
ในทันทีนั้นเอง, อากิฮะอ้าปากของเธอในขณะที่แขนของเธอยงคงโอบรอบโคฮาคุอยู่
"เรื่องฆาตกร .....
เธอคิดยังไง, โคฮาคุ?"
"ขอคิดก่อนนะคะ มันไม่มีทางที่จะเข้าใจผิดไปได้ ชั้นคิดว่ามันเป็นฝีมือของท่านชิกิค่ะ"
"ขอคิดก่อนนะคะ มันไม่มีทางที่จะเข้าใจผิดไปได้ ชั้นคิดว่ามันเป็นฝีมือของท่านชิกิค่ะ"
-----อะไร
"ชั้น---ชั้นก็คิดว่ามันเป็นแบบนั้นเหมือนกัน ชั้นไม่รู้ว่าเขาออกไปเดินด้วยสภาพร่างกายแบบนั้นได้ยังไง แต่พวกเราจะปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวไม่ได้ ความไม่บริสุทธิ์ของสายเลือดโทวโนะที่ตื่นขึ้นมาจะต้องถูกกำจัดโดยคนของสายเลือดโทวโนะ"
-----ตอนนี้ พวกเธอกำลังพูดอะไรกันอยู่?
"ถ้าอย่างนั้น, ท่านอากิฮะ"
"ใช่ ในฐานะที่ชั้นเป็นหัวหน้าตระกูลโทวโนะ, ชั้นจะฆ่าพี่ชายของตัวเอง"
----คำพูดพวกนั้นทำให้ความเย็นแล่นลงมาที่กระดูกสันหลังของผม
อากิฮะไม่ได้กำลังล้อเล่นอยู่ แม้แต่โคฮาคุซังเองก็พยักหน้าอย่างจริงจัง
"ถ้าอย่างนั้น, ท่านอากิฮะ พวกเราควรจะให้ฮิซุยรู้เรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน"
"เธอพูดถูก ...... แต่พวกเราคงไม่จำเป็นต้องใช้ความช่วยเหลือจากเธอ พี่ชายของฉันไม่สามารถขยับได้เหมือนปกติ, เพราะแบบนั้นแค่พวกเราก็คงพอที่จะฆ่าเขาแล้ว"
----*แฮ่ก* *แฮ่ก* *แฮ่ก*
ลมหายใจของผมอยู่นอกเหนือการควบคุม
"เธอเข้าใจใช่ไหม, โคฮาคุ? อย่าให้พี่รู้เรื่องนี้เด็ดขาด มันจะจบลงไปในไม่กี่วัน, เพราะแบบนั้นอย่าไปสร้างปัญหาให้เขา"
"ค่ะ, ชั้นเข้าใจค่ะ เขาลุกออกจากเตียงด้วยตัวเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำ, เพราะแบบนั้นเขาไม่มีวันรู้หรอกค่ะ"
-----*แฮ่ก* *แฮ่ก* *แฮ่ก*
นิ้วของผมสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ อาการคลื่นเหียนแทรกเข้าไปในตัวตนของผมและผมเกือบจะสลบไป
แต่, ผมจะสลบไปตรงนี้ไม่ได้
-----ผมต้องหนี
ถ้าผมสลบไปตรงนี้, ผมจะถูกฆ่าแน่นอน
ถ้าพวกเธอรู้ว่าผมกำลังมองพวกเธออยู่, พวกเธอจะฆ่าผมตรงนี้เลย
"ใช่ ในฐานะที่ชั้นเป็นหัวหน้าตระกูลโทวโนะ, ชั้นจะฆ่าพี่ชายของตัวเอง"
----คำพูดพวกนั้นทำให้ความเย็นแล่นลงมาที่กระดูกสันหลังของผม
อากิฮะไม่ได้กำลังล้อเล่นอยู่ แม้แต่โคฮาคุซังเองก็พยักหน้าอย่างจริงจัง
"ถ้าอย่างนั้น, ท่านอากิฮะ พวกเราควรจะให้ฮิซุยรู้เรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน"
"เธอพูดถูก ...... แต่พวกเราคงไม่จำเป็นต้องใช้ความช่วยเหลือจากเธอ พี่ชายของฉันไม่สามารถขยับได้เหมือนปกติ, เพราะแบบนั้นแค่พวกเราก็คงพอที่จะฆ่าเขาแล้ว"
----*แฮ่ก* *แฮ่ก* *แฮ่ก*
ลมหายใจของผมอยู่นอกเหนือการควบคุม
"เธอเข้าใจใช่ไหม, โคฮาคุ? อย่าให้พี่รู้เรื่องนี้เด็ดขาด มันจะจบลงไปในไม่กี่วัน, เพราะแบบนั้นอย่าไปสร้างปัญหาให้เขา"
"ค่ะ, ชั้นเข้าใจค่ะ เขาลุกออกจากเตียงด้วยตัวเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำ, เพราะแบบนั้นเขาไม่มีวันรู้หรอกค่ะ"
-----*แฮ่ก* *แฮ่ก* *แฮ่ก*
นิ้วของผมสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ อาการคลื่นเหียนแทรกเข้าไปในตัวตนของผมและผมเกือบจะสลบไป
แต่, ผมจะสลบไปตรงนี้ไม่ได้
-----ผมต้องหนี
ถ้าผมสลบไปตรงนี้, ผมจะถูกฆ่าแน่นอน
ถ้าพวกเธอรู้ว่าผมกำลังมองพวกเธออยู่, พวกเธอจะฆ่าผมตรงนี้เลย
ผมดิ้นรนเพื่อหายใจ
..... ผมไม่เข้าใจ
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเธอถึงได้อยากฆ่าผม
แม้แต่สมองของผมที่พยายามจะเข้าใจก็ไม่ทำงานเพราะอาการไข้
..... ผมไม่เข้าใจ
นี่, มันต้องเป็นฝันร้าย
----------ความฝัน
ความฝันงั้นเหรอ----------?
ใช่, นี่มันเป็นความฝัน
เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา, นี่ก็เป็นแค่ฝันร้ายอันอื่นอีกอันของผมเท่านั้น
ถ้าอย่างนั้น, ผมจะต้องรีบตื่นเร็วๆ
ก่อนที่ภาพที่น่ากลัวนี่จะกลืนกินผม, ผมต้องตื่นแล้วกลับไปสู่ชีวิตปกติธรรมดา----
Music: play track 1
ความฝันงั้นเหรอ----------?
ใช่, นี่มันเป็นความฝัน
เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา, นี่ก็เป็นแค่ฝันร้ายอันอื่นอีกอันของผมเท่านั้น
ถ้าอย่างนั้น, ผมจะต้องรีบตื่นเร็วๆ
ก่อนที่ภาพที่น่ากลัวนี่จะกลืนกินผม, ผมต้องตื่นแล้วกลับไปสู่ชีวิตปกติธรรมดา----
Music: play track 1
"อ๊ะ-----"
….. ด้วยวิธีการบางอย่าง, ผมกลับมาที่ห้องได้สำเร็จ
ตอนนี้---ใช่, ตอนนี้ผม, ควรจะล็อกประตู—
"ท่านชิกิ"
"-------"
.....
ผมไม่รู้ว่าเธออยู่ที่นั่นตั้งแต่ตอนไหน,
แต่ฮิซุยยืนอยู่ในห้องของผม
"ท่านกำลังทำอะไรอยู่คะ? ด้วยอาการแบบที่ท่านเป็นอยู่นั้น, การเดินก็เป็นอันตรายมากแล้วนะคะ"
"ฮิ...... ซุย"
"กรุณา, นอนลงค่ะ ถ้าท่านฝืนตัวเอง, ท่านอากิฮะจะดุฉันนะคะ"
"อากิฮะ...... จะดุงั้นเหรอ......?"
ทำไมเธอถึงได้ลำบากถ้าผมออกไปข้างนอกเหรอ?
...... ไม่, ผมเข้าใจมันอย่างดีเยี่ยม
อากิฮะคิดว่าผมเป็นฆาตกร เพราะแบบนั้นเธอเลยวางแผนที่จะขังผมไว้ในห้อง, และในตอนที่รัตติกาลมาถึง, เธอจะฆ่าผม
"----ช่วยออกไปเถอะ, ฮิซุย"
"ท่านชิกิ......?"
"ผมจะไม่ปล่อยให้ใครเข้ามาในห้องนี้ แม้แต่เธอก็ตาม, จะไม่มีใครมาที่ห้องนี้อีกแล้ว......!"
"ท่านชิกิ---ว๊ายย!"
ผมไม่รู้ว่าผมไปเอาแรงมาจากไหน, แต่ผมผลักเธอออกไปที่ทางเดิน
จากนั้น, ผมก็ปิดประตูและล็อคมัน
"ท่านชิกิ---!? ท่าน, ชิกิ, กรุณาเปิดประตูเถอะค่ะ, ท่านชิกิ......!"
เธอเคาะประตู
ผมล้มลงไปนอนบนพื้นโดยที่ไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
-----เจ็,บ
มันทิ่มแทงเข้าไปในสมองของผม, พิษแผ่ซ่านเข้าไปทุกรูขุมขนของผม
ทุกครั้งที่ผมพยายามจะหายใจ, ราได้บุกรุกเข้ามาทั่วทั้งร่างกายของผม
-----ผมไม่สามารถขยับได้อย่างอิสระ
ดูเหมือนว่ามันจะเป็นอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่อวัยวะของผมหรือระบบการทำงานของผม, แต่มันเป็นอะไรที่มากกว่านั้นจากใจกลาง อย่างเช่นพลังงานของผม, กำลังไหลออกไปนอกร่างกายอยู่
หัวใจของผมมีท่อที่ไม่สามารถมองเห็นได้ปักติดอยู่
"ชีวิต" ของผมกำลังไหลไปหาเขาจากทางท่อนั้น
"ชีวิต" ของผมกำลังไหลไปหาเขาจากทางท่อนั้น
-----มัน, เจ็บ
เพราะแบบนั้นผมไม่มีทางหายได้
ไม่ว่าร่างกายของผมพยายามที่จะฟื้นตัวขนาดไหน, เขาก็จะเอาทุกสิ่งทุกอย่างไป
เพราะแบบนั้นหากผมไม่เอาอะไรบางอย่างจากโลกภายนอกเข้ามา, ผมจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้
หยดเลือดจากถุงให้เลือด สารอาหารเพิ่มเติม การฉีดยา ยาระงับประสาม ความชื้น เลือด เหตุผล ปัญญา ความรู้สึก ความทรงจำ การมองเห็น เสียง รสชาติ กลิ่น ของเหลวจากร่างกาย ความรัก แรงกระตุ้น
------ฮ่า...... ห์
ยาพวกนั้น, ทั้งหมดที่พวกมันทำได้คือทำให้ผมมีชีวิตอยู่ได้แบบฉิวเฉียด
มันไม่ได้รักษาผมเลย
ถ้ามันจะมีอะไรที่จะช่วยให้ผมขยับได้, มันคงจะเป็น----
ก๊อก ก๊อก เสียงทำให้ผมตื่น
ก๊อก ก๊อก
ก๊อก ก๊อก
ก๊อก ก๊อก
ก๊อก ก๊อก
ก๊อก ก๊อก
"….. เงี.... ยบ,
ไปซะ"
ด้วยการยันมือไว้กับกำแพง
ผมสามารถยืนขึ้นได้สำเร็จ เสียงหายใจฟืดฟาดของผมเข้าไปในหูของผมเอง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"พี่คะ! ช่วยเปิดประตูหน่อยค่ะ, พี่"
อากิฮะกำลังเคาะประตูอยู่
..... ใช่แล้ว ผมล็อคมัน, เพราะแบบนั้นเลยไม่มีใครเข้ามาได้
1. ปลดล็อคประตู
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น